หัวข้อ: 3096 Days ขังลืม • Forever ,, UP ( 15/11/57) .. { END} -พิเศษ- P. 6

[Akikojae]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

[Akikojae]

3096 Days ขังลืม


กรุณาอ่านให้จบนะคะ คนเขียนพยายามอย่างมากกับเรื่องนี้ค่ะ



เกริ่นนำ

นิยายเรื่องนี้มีแรงบันดาลใจมาจากหนังเรื่อง  3096 Days ขังลืม 3096 วัน  ซึ่งสร้างมาจากหญิงสาวรายหนึ่งในประเทศออสเตรเลียถูกลักพาตัวกว่า 8 ปีครึ่งและถูกชายที่ลักพาตัวข่มขืน



***************************************************************************


ข้อมูลความจริงจากข่าว


เรื่องจริงของ น.ส.นาทาสชา แคมพุช วัย 25 ปีเปิดเผยว่า เธอถูกนายวูฟกัง พริกโลพิล ช่างเทคนิคสื่อสาร ชาวออสเตรียน ลักพาตัวระหว่างทางไปโรงเรียน ในเช้าวันที่ 2 มีนาคม 2541 ขณะที่เธออายุ 16 ปีกว่า จากนั้นถูกขังไว้ที่ห้องใต้ดินในบ้านของเขา ที่เมืองสตราสฮอฟ รัฐโลเวอร์ ประเทศออสเตรีย และยอมรับว่าตนเองถูกข่มขืนแต่ไม่ยอมเปิดเผยถึงการถูกล่วงละเมิดทางเพศขณะที่ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว


เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 2549  น.ส.แคมพุชได้หนีออกมาจากบ้าน ขณะที่นายพริกโลพิลคุยโทรศัพท์ และหลังจากเธอหลบหนีออกมาไม่นาน เขาก็ฆ่าตัวตายด้วยการนอนให้รถไฟทับ

น.ส.แคมพุชกล่าวว่ายังคงสับสนกับความรู้สึกหลายอย่างที่มีต่อนายพริกโลพิลที่เธอเรียกว่า ′อาชญากร′ และหวังว่าเขาจะยังไม่ตายและมาเล่าข้อเท็จจริงในแง่มุมของเขา โดยเธอเสริมว่าจากการเรียนรู้เกี่ยวกับนายพริกโลพิล ทำให้เธอมองทะลุถึงเจตนาของเขาว่านายพริกโลพิลซึ่งไม่เคยมีแฟนมาก่อนจับตัวเธอมาก็เพื่อจะทำให้เธอรักเขา

รายงานกล่าวว่าหลังจากนายพริกโลพิลเสียชีวิต เธอยังพกรูปของเขาตลอดเวลา โดยยังอาศัยอยู่ในบ้านและขับรถของเขาด้วย เธอกล่าวว่ารู้สึกว่าชีวิตในวัยเยาว์ขาดหายไป แต่ยังดีที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้กับเธอตอนที่อายุยังน้อย เพราะเธอยังคงไร้เดียงสาและเชื่อมั่นในความยุติธรรม

มีผู้ตั้งข้อสงสัยว่าทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่ยอมหนีออกมาทั้งที่มีโอกาส ทั้งในตอนที่เขาพาเธอออกไปช้อปปิ้ง และไปเล่นสกีด้วยกัน แต่เธอบอกว่าไม่มีโอกาสหลบหนีและนายพริกโลพิลขู่ว่าจะแทงทุกคนที่มาช่วยเธอ

ผู้สื่อข่าวรายงานว่ามีนักการเมืองและนักกฏหมายหลายคนเชื่อว่า มีผู้สมรู้ร่วมคิดกับนายพริกโลพิลในการก่อเหตุและน.ส.แคมพุชไม่ได้เล่าเรื่องจริงทั้งหมด ขณะที่เธอกล่าวว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเล่า ซึ่งมันทำให้เธอเกือบต้องไปย้ายไปอยู่ต่างประเทศหรือฆ่าตัวตาย

เรื่องราวของน.ส.แคมพุช ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนต์ชื่อ ‘ 3,096 days’ ที่ตั้งชื่อตามจำนวนวันที่เธอถูกลักพาตัวไป ซึ่งจะเข้าฉายในยุโรปในเดือนนี้ นอกจากนี้ยังมีรายการโทรทัศน์เชิญเธอไปสัมภาษณ์ และเธอได้เขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย



TALK


'คนเขียนพยามยามจะสร้างตัวละคร เริ่มต้นจากตัวนายเอกถูกตัวพระเอก (หรือไม่ ?) จับตัวไป อาจมีส่วนที่เหมือนหรือคล้ายหนังและหนังสือบ้าง แต่ไม่เหมือนหมดนะคะ ไม่ทราบว่ามีใครเคยได้ยินข่าวหรือว่าเคยดูหนัง อ่านหนังสือบ้างหรือไม่ แชร์กันได้นะคะ โกะคิดจะเขียนเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ ท้าทายดี เพราะส่วนตัวชอบหนังแนวจิตแบบนี้อยู่แล้วค่ะ ยากมากนะ ยังไม่แน่ใจว่าจะออกมาดีหรือเปล่า เพราะตอนนี้เขียนแนวรักอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่ทราบด้วยว่าเคยมีคนเขียนเรื่องนี้หรือแนวนี้รึเปล่า ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ ใครมีข้อชี้แนะ ติเตียน แนะนำ ต่อว่า หรือ สงสัย ไม่เข้าใจตรงไหน สอบถามได้เลยค่ะ นักเขียนหน้าใหม่จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ ขอบคุณค่ะ'



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••


อ้างอิงแหล่งที่มา

ชีวิตจริงไม่อิงนิยาย สาวถูกลักพาตัวกว่า 9 ปี หนีออกมาได้ เปิดใจ "ฉันถูกข่มขืน"
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1361243181

[►MoNkEy-PrInCe◄]

เจิมมม!!!! จะรออ่านน๊าาา
เรื่องราวน่าสนใจดีมาก
เพิ่งเคยได้ยินข่าวนี้
ไม่รู้ว่าตอนนั้นไปมุดอยู่หลุมไหน =.=
  

[BlueCherries]

2 คำถามค่ะ

1. เรื่องนี้เป็นแนว stockholmes syndrome หรือเปล่าคะ?
2. จบแฮปปี้หรือเปล่า (สปอลย์กันตรงนี้เลย 555 อยากรู้มากๆ)

ขอบคุณค้า

[saruttaya]

รอๆค่า น่าสนใจมาก

[คนอ่าน]

น่าสนใจมาก   ชื่อเรื่องก็น่าสนใจ
รายละเอียดก็น่าสนใจ
รออ่านค่ะ

[Akikojae]

ขอตอบคุณ ' กุ้งซอรี่ ' ก่อนเลยค่ะ อันนี้เค้ายกจากเว็บมาให้เลยนะ

หลังจากที่ดูหนังแล้วก็รู้สึกสงสัยในพฤติกรรมของนาตาชา เนื่องจากหนังเรื่องนี้สร้างมาจากเรื่องจริง เลยได้ลองหาข้อมูล จนได้ไปอ่านบทสัมภาษณ์ของเธอหลังจากที่เป็นอิสระจากการถูกจับตัวไป 4ปี เธอได้ให้สัมภาษณ์และเขียนไว้ในหนังสือว่า "ฉันอยากให้เขาตาย ฉันเกลียดเขา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมี และเขาก็ดีกับฉันมาก" ซึ่งเรื่องนี้มีจิตแพทย์พูดถึงอาการของนาตาชาว่า มันเป็นอาการทางจิต มีชื่อเรียกทางการแพทย์ว่า "Stockholm Syndrome" ก็คือการที่เหยื่อที่ถูกลักพาตัวเป็นระยะเวลานานๆ จะเกิด อาการเห็นอกเห็นใจผู้ที่ลักพาตัวไป ... น่าแปลกใจดีเหมือนกัน

Credit: http://forfilmfun.blogspot.com/2014/01/3096-days-3096.html?m=1


***ส่วนที่ถามว่าจะแฮปปี้หรือไม่ อันนี้ยังไม่ขอตอบได้มั้ยคะ ติดตามกันต่อไปเน้อ***


((( มาแล้วค่ะ เรื่องนี้จะให้คนเขียนเล่าเรื่องสลับกับตัวละครไปมานะคะ ดีไม่ดีอย่างไรแนะนำ ติชมได้ค่ะ )))

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ลอนดอน, Oct 31


เพราะอากาศที่เริ่มเย็น บวกกับความชื้นของน้ำฝนที่ตกเมื่อตอนรุ่งสางของช่วงฤดูปลายฝนต้นหนาวแบบนี้ ส่งผลให้เด็กชายตัวเล็กที่กำลังนอนอุตุขดตัวอยู่บนเตียงเล็กขนาด 3.5 เมตร ต้องยิ่งขดตัวงุดไปในผ้าห่ม กอดเจ้าหมีตัวโตที่แด๊ดดี้ซื้อให้เมื่อตอนเจอกันช่วงคริสมาสต์ปีที่แล้ว

ขณะที่ภายนอกห้องนอน ภายในบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป เหมาะสำหรับครอบครัว "สาธิลา" ครอบครัวที่มีแค่ แม่โบว์ คุณยายจรวย และ เด็กผู้ชายตัวน้อย แสนน่ารัก ลูกครึ่งอังกฤษ ที่มีนามว่า " น้องอัลเลน "

คุณยายนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่ากำลังถักนีตติ้งเป็นถุงมือเตรียมให้เจ้าหนูน้อยใส่ไปโรงเรียน เพราะหน้าหนาวกำลังมาเยือน ข้างๆมีแมวน้อยนอนขดอยู่ใกล้เตาผิงไฟ

คุณแม่กำลังทำอาหารเช้าเตรียมให้ลูกชาย ก่อนที่จะเดินไปปลุกอัลเลนที่นอนอุตุขดเป็นแมวอยู่บนเตียงนอน

"ตื่นได้แล้วครับอัลเลน"

เด็กน้อยลืมตาขึ้นมา กระพริบตาปริบๆ ไล่ความง่วง คุณแม่หอมแก้มเค้าแล้วจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้

หลังอาบน้ำ แต่งชุดนักเรียนชายเสื้อสีขาว กางเกงเขียวลายสก็อตเสร็จ อัลเลนเดินถือกระเป๋าออกมานั่งบนโต๊ะทานข้าว ทักทายคุณยายเรียบร้อยก็ลงมือทานซีเรียลและขนมปัง

"เย็นนี้หนูขอไปหาแด๊ดดี้นะฮะแม่"

แม่โบว์ทำสีหน้าไม่พอใจ เค้าเลิกกับอเล็กซ์ที่เป็นคนสัญชาติอังกฤษมานานแล้ว โบว์อยู่ไทยตั้งแต่เด็ก เพราะคุณยายจรวยแต่งงานกับคุณตาที่นี่ แต่โชคร้ายที่คุณตาจากเค้าไปเสียก่อน ก่อนที่โบว์จะเลิกกับอเล็กซ์ พวกเค้าคบกันอยู่เป็นเวลา 10 ปี แต่ไปด้วยกันไม่ได้ เลยแยกทางกัน แด๊ดดี้อยู่อีกเมืองนึง เค้าไม่ค่อยมาหาลูก นานๆจะมาสักครั้งแต่โบว์ก็ไม่ค่อยพอใจ

"แม่ขอสั่งห้ามลูกไม่ให้ไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้น"

"แต่แด๊ดดี้เป็นแด๊ดหนู แล้วหนูก็คิดถึงแด๊ดมาก". เด็กน้อยตัดพ้อ ใช่ว่าเค้าจะได้เจอพ่อทุกวันซะเมื่อไหร่

"ถ้าลูกไม่เชื่อแม่ แม่จะไม่คุยกับลูกอีกเลย"

"ทำไมแม่ต้องห้ามไม่ให้พ่อลูกเจอกันด้วย แม่ใจร้าย" อัลเลนตัดพ้อเสียงดัง

เพี้ยะ !  เสียงฝ่ามือหนาที่ฟาดลงไปบนหน้าเด็กชายอายุ 12 ปีดังสนั่น

แม่โบว์ยืนมือสั่น รู้สึกตัวว่าทำแรงเกินไป แต่ก็ไวไม่ทันเท่าลูกชาย ที่ตอนนี้คว้ากระเป๋าออกจากบ้านไปซะแล้ว

อัลเลนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ตอนนี้หน้าเค้าชาไปหมด น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ฝนที่ยังตกปรอยๆอาจทำให้หนาวได้บ้าง แต่ไม่เท่ากับความหนาวและว้าเหว่ในใจตอนนี้ ร่างกายที่ถูกผู้เป็นแม่ที่รักมาตลอดทำร้าย

"ฮึ่กกกก .. ฮืออออออ แด๊ดดี้" เจ้าหนูร้องไห้คร่ำครวญ เดินเตร่ไปเรื่อยๆ เค้าพลาดรถโรงเรียนเพราะออกมาไวกว่าเวลา เด็กน้อยคิดว่าจะเดินไปเรื่อยๆ จนถึงโรงเรียน

ออกมาถึงถนนใหญ่ มองเห็นรถมากมายวิ่งสวนกันไปมา อัลเลนหมดแรง เสื้อผ้าเปียกปอนมอมแมม ทำให้เค้ารู้สึกอยากนอนลงไปที่พื้นตรงไหนก็ได้ซักที่

เดินข้ามถนนมาจนถึงซอย มีถนนสามแยกที่ติดกับป่า กำลังจะออกจากหมู่บ้านแล้ว อัลเลนรู้สึกว่ามีใครกำลังมองเค้าอยู่ แต่พอหันไปมองกลับไม่เจอใคร

เดินต่อมาได้อีกนิด เด็กน้อยเริ่มงุนงง สายตาพร่ามัว เนื่องจากตนเดินตากฝนออกมานานแล้ว เค้าเริ่มเวียนหัว หน้ามืด มองทางไม่เห็น สุดท้ายเด็กน้อยก็ล้มลงไปนอนบนทางฟุตบาตที่ไม่มีใครเดินผ่านมาสักคน


--------------------------------------------


ถนนที่ไม่ค่อยมีรถผ่านไปมาเพราะเป็นทางสามแยกติดกับป่าที่สามารถใช้เป็นทางลัดไปโรงเรียนของอัลเลนได้

ถนนที่ไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมา เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าอยู่

แต่ทว่ากลับมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่อัลเลนอย่างจดจ่อ

เมื่อเห็นเด็กน้อยล้มลงหมดสติอยู่ที่พื้นนั่น เจ้าของสายตาคู่นั้นรีบเร่งวิ่งออกจากรถ เค้ารีบช้อนตัวเด็กชายที่นอนสลบไสลอยู่ขึ้นพาดบ่า แล้วเร่งฝีเท้าเพื่อนำร่างวางลงไปที่พื้นหลังของรถตู้ขนของคันเล็ก

---------------


เวลา 7.25 am

-รถตู้คันนั้นขับรถมุ่งหน้าไปทางชานเมือง ไม่ระบุที่หมาย
-ไม่สามารถระบุได้ว่าคนขับเป็นใคร หน้าตาอย่างไร
-เด็กชายตัวน้อยที่มีนามว่าอัลเลน กำลังนอนสลบไสลไม่รู้ชะตากรรมตนเอง


บันทึกไว้เพียงเท่านี้
ALLEN


TBC.





อัลเลนเป็นเด็กดี แม่โบว์เป็นคนดี คุณยายเป็นคนน่ารัก พ่ออเล็กซ์รักอัลเลนมาก เราบอกได้เท่านี้

[Jthida]

แล้วแบบนี้คนที่ลักพาตัวอัลเลนไปจะฆ่าตัวตายแบบเรื่องจริงเหมือนในกรณีของนาทาชาไหม

[BlueCherries]

"อัลเลนเป็นเด็กดี แม่โบว์เป็นคนดี คุณยายเป็นคนน่ารัก พ่ออเล็กซ์รักอัลเลนมาก เราบอกได้เท่านี้"

แต่บุคคลปริศนา....คาดเดาไม่ออกจริงๆ ฮือออออออออ

ลุ้นตอนจบ อันนี้เรื่องยาวประมาณกี่ตอนเหรอคะ? 

[saruttaya]

ใครลักพาหนูอัลเลนไป

[B52]

กลัวความดราม่าแต่ก็ยังอยากอ่านต่อ

[คนอ่าน]

น่าสนุกจังแต่กลัวพระเอกตาย

[mutyamania]

เคยดูหนังแล้วจิตตกมากค่ะ  เข้าใจความรู้สึกเลย  ขนาดคนร้ายพาออกมาข้างนอกยังไม่กล้าหนี  เพราะถูกจับมาตั้งแต่เด็ก

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ติดตาม

[Akikojae]

Day 1



สีดำมืดสนิท ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นแสงไฟริบหรี่ที่แยงเข้ามาในดวงตา เมื่ออัลเลนค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากที่รู้สึกว่าความทรงจำของตนขาดหายไปช่วงเวลาหนึ่ง

เด็กน้อยรู้สึกหวาดกลัว แสงจากโคมไฟข้างบนช่างพาให้รู้สึกเงียบงันและวังเวง เขามาทำอะไรที่นี่กันนะ

โคมไฟติดผนังเป็นสิ่งแรกที่คัลเลนมองเห็น เด็กน้อยลุกขึ้นนั่ง ข้างๆตัวเขามีกระเป๋านักเรียนที่นำติดตัวมาด้วย ถัดไปสามเมตรข้างหน้าเขาเป็นซิงค์ล้างจานมีก๊อกสูงติดตั้งอยู่ ข้างซ้ายมือเป็นชักโครกตัวเก่าๆสีเขียวอ่อนยังพอใช้ได้

รอบห้องถูกปูด้วยกระเบื้องอย่างดี แม้จะค่อนข้างเก่าสักเล็กน้อย

เยื้องไปทางขวามือเป็นประตูใหญ่ คาดว่าน่าจะทำจากไม้อัดอย่างหนา ข้างหลังเขาเป็นผนังปูนว่างๆสีขาวที่ด้านบนมีแค่พัดลมระบายอากาศเก่าๆหนึ่งตัวเท่านั้น

รอบห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า ความกว้าง ความยาว น่าจะราวๆซัก 4x8 เมตรได้

อัลเลนมองห้องสี่เหลี่ยมว่างเปล่าด้วยสายตาที่หวาดกลัว เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ปากน้อยกัดฟันสั่นระริก

เมื่อตั้งตัวได้อัลเลนวิ่งปรี่ไปที่ประตู ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นทางออกเดียวที่จะสามารถพาเขาออกไปจากที่นี่

"หวัดดีฮะ ...  .. มีใครอยู่มั้ย" เสียงตะโกนเรียกอย่างหวาดหวั่น สลับกับเสียงทุบประตูร้องเรียกเผื่อว่าจะมีใครข้างนอกได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเขา

แต่ทว่าแม้จะเคาะเรียกเสียงดังสักเท่าไหร่ ตะโกนเรียกจนเสียงแหบแห้งมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครขานรับคำช่วยเหลือของเขาเลยสักคน

อัลเลนทรุดตัวลงนั่งชันเข่าทั้งสองข้างขึ้น แล้วปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างดัง

"ฮึ่กกก ฮืออออ มีใครอยู่มั้ยฮะ ใครก็ได้ ช่วยผมที ฮือออ .. ช่วยผมที"  ร้องไห้จนเหนื่อย เด็กน้อยเดินไปซุกตัวอยู่หลังห้องก้มหน้ากอดกระเป๋าสะอื้นเบาๆ


------------------------------------

1 ชั่วโมงผ่านไป



ตึก ตึก ตึก ตึก .. แกร๊ก !

แอ๊ดด ....  เสียงเท้าคนเดินมาหยุดหน้าห้อง พร้อมเสียงไขกุญแจดังแกร๊กทำให้ประตูเปิดออก ก่อนจะเผยให้เห็นร่างของผู้ชายตัวสูงใหญ่ในเสื้อแจ็คเกตสีดำกางเกงยีนสีเข้ม ที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องเค้าอยู่หน้าประตู

แม้จะหวาดกลัวแต่ไหน แต่อัลเลนคิดว่าอาจต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนนี้ เด็กน้อยจึงนั่งอยู่นิ่งๆเพื่อมองดูว่าผู้ชายร่างสูงคนนี้เข้ามาเพื่อจะทำอะไร


"ลุกขึ้น"

"ถอยไป"

"ถอดรองเท้าออก"


ผู้ชายตรงหน้าสั่งให้อัลเลนขยับไปด้านข้าง เพื่อที่จะลงมือทำหน้าที่ปูเบาะนอนสีเขียวอ่อนไว้ที่มุมซ้ายหลังห้อง ตามด้วยผ้าห่มผืนบางสีเขียวเข้มหนึ่งผืน

ชายแปลกหน้าเอื้อมมือหยิบรองเท้าออกไปวางหน้าห้อง แล้วหยิบจานข้าวกับขวดน้ำเข้ามาวางไว้ที่ข้างเตียง ก่อนที่จะเดินไปนอกห้องและกำลังจะปิดประตูลงอีกครั้ง

"ผมอยากกลับไปหาแม่ .."

ปังงงง ! เสียงประตูปิดลงอย่างดัง มีเสียงใส่กลอนและแม่กุญแจอยู่ด้านนอก


"ฮึ่กกก ฮือออออ ฮึ่ก ฮึ่ก ฮือออออ" อัลเลนวิ่งไปที่ประตูทันที ลงมือทุบประตูอย่างแรง น้ำตาไหลนองหน้าคนตัวเล็กอย่างสะอึกสะอื้น ..



"ช่วยด้วย. ช่วยด้วยย  ... ช่วยด้วยยย" เขาวิ่งไปกลางห้อง หันหน้าไปทางพัดลมระบายอากาศ แล้วตะโกนไปอย่างสุดเสียง จนเสียงแหบแห้ง ไอจนตัวโยน

'หมดหวัง' 'สิ้นหวัง' อัลเลนนึกได้เพียงเท่านี้ แค่นี้จริงๆสำหรับเด็กวัยสิบสองปีอย่างเขา

ชามข้าวและขวดน้ำที่ยังไม่ได้รับการสัมผัสจากอัลเลนก็ยังคงตั้งแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เด็กน้อยม้วนเสื้อกันหนาวแขนยาวเพื่อทำเป็นหมอนรองนอนสำหรับค่ำคืนนี้

ยังไม่ทันได้ล้มตัวลงนอน ไฟทั้งห้องก็ดับวูบไป อัลเลนยืนขึ้นท่ามกลางความมืดมิด กางแขนเล็กของตนเดินคลำมือไปรอบๆห้อง


แม่ฮะะ  แม่ ...

แม่อยู่ไหนฮะ

แม่ ......



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••


TBC.

เป็นการพบกันที่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่จิตใจของอัลเลนนี่สิที่น่ากลัว สงสารอัลเลน ตอนที่ดูหนังก็สงสารนาตาชามากๆค่ะ ไม่อยากคิดว่าถ้าเป็นเราจะทนได้แบบนี้มั้ย อ่านกันให้สนุกนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ

[บ๊ายบายโพ]

เรากลัวเรื่องแบบนี้ที่สุดเลย  ถึงจะพามาด้วยความรัก หลงใหล  อะไรก็ตามไม่ควรทำนะ สงสารเด็ก 

[saruttaya]

   

[Lovecartoon1996]

 
โรคจิตช่ะเค้าชอบนะ

[Kamidere]

มันจิตตกมาก อ่านแล้วรู้เลย แต่คนเขียนต้องตั้งใจมากจริงๆ ดังนั้นต้องติดตามไปให้จบ

[sweetbasil]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
เนื้อเรื่องน่าติดตามดี

[Akikojae]

Day 3



วันนี้วันอะไร วันที่เท่าไหร่ ผมนั่งมองโคมไฟในห้อง สายตาเหม่อลอย แม่จะตามหาผมบ้างไหม พ่อจะรู้เรื่องที่ผมหายไปหรือยัง ผู้ชายคนนั้นจับตัวผมมาทำไม

"เอาล่ะนั่งตัวตรงๆ วันนี้คุณครูจะสอนคำว่า .."

ผมยืนถือไม้บรรทัด ชี้สั่งบรรดานักเรียนของผมที่ทำมาจากดินสอหลายแท่งวางเรียงกันบนโต๊ะนักเรียนตัวใหม่

เหงาจัง ผมคิดถึงแม่ คิดถึงยาย คิดถึงแมวตัวน้อย ผมเสียใจ ผมอดเจอพ่อ ผมได้เจอหน้าพ่อปีละครั้งเอง แถมครั้งล่าสุดที่เจอกัน ผมโดนแม่โกรธอย่างหนักเพราะพ่อแอบมาเจอผม พ่อพาผมไปที่บาร์ของเพื่อนพ่อด้วย แม่ไม่ชอบ แม่ตีผม และ สั่งห้ามไม่ให้ผมเจอพ่ออีก

.......................................

"กาลครั้งหนึ่งมีเจ้าหญิงผู้เลอโฉม .............
..... จนกระทั่งได้เจอกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์"


"เฮ้ กินสิ"

"บิดออก"

ผมทำตามที่เขาสั่ง ผมหยิบบิสกิตที่เขานำลงมาให้บิดออก แล้วค่อยๆเล็มกินใส้ครีมข้างใน


"...... แล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ได้ครองรักกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป"


"เอาล่ะ คืนนี้ไว้เท่านี้ .."  อ่านจบ เขาลุกขึ้น เก็บหนังสือ ซองขนม และเสียบไฟดวงเล็กที่เขานำมาให้ผมใช้ในเวลากลางคืน ในห้องผมมีโต๊ะหนังสือกับเก้าอี้เหล็กเพิ่มเข้ามาด้วย

"นอนได้แล้ว .."  เขาก้มลงดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงคอผม เขาเก็บของทั้งหมดแล้วเปิดประตูก้าวกำลังจะพ้นจากห้อง

"อย่าเพิ่ง .." เขาหยุดเดินทันที

"ได้โปรด ช่วยจูบผม" เขาหันมามอง

"แม่ผมจะจูบราตรีสวัสดิ์ผมก่อนนอนทุกคืน"  พูดจบ เขาเดินเข้ามาหาผม ค่อยๆนั่งลง เขาก้มลงมาจูบที่หัวของผมเบาๆ


"ราตรีสวัสดิ์"

"ราตรีสวัสดิ์ฮะ"

......................



ผมนั่งรอ นอนรอ เมื่อไหร่เขาจะลงมาหาผม หรือ วันนี้เขาจะมีแขก หรือมีธุระต้องไปที่ไหน

ผ่านไปนานพอสมควร เขาเดินลงมาพร้อมขวดเปล่า และ แชมพูสระผมขวดใหญ่

"สวัสดีฮะ คุณช่วยส่งจดหมายให้แม่ของผมทีได้ไหม"

ผมขอร้องเขา เขาแกะจดหมายอ่าน พยักหน้าเล็กน้อย


"ถอดเสื้อออก" ผมถอดเสื้อตามที่เขาสั่ง

"ก้มหัวลง"

เขาเทน้ำจากขวดราดลงบนหัวของผม

"แชมพูเนี่ย อย่าเทเยอะสิ! ขวดนึงไม่ใช่ถูกๆนะ ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย !!!"

"คุณปล่อยผมไปเถอะ"

"ไม่มีใครต้องการเธอหรอก"

"พ่อแม่ผมไงล่ะ" ผมพูดเสียงสั่นเครือ

"งั้นหรอ แล้วทำไมพวกเขาไม่ยอมให้เงินค่าไถ่ฉันล่ะ เขาไม่แคร์เธอหรอก"

"ไม่จริง" พ่อแม่รักผม

"จริงสิ ไม่มีใครแคร์เธอเลยสักนิดเดียว"

"พวกเขาไม่มีเงิน ทำไมคุณไม่จับคนรวยๆมาเล่า"

"ไม่มีเงินก็ต้องหามาให้ได้ วิธีอื่นมีเยอะแยะ แต่พวกเขาเลือกจะไม่ทำ"

"ไม่จริง ไม่จริง" ผมสะบัดหัวแรง

"จริงสิ มานี่!" เขาเทแชมพูละเลงบนหัวผม แล้วขยี้อย่างแรง

"ฮืออออ ฮึ่กกกก ฮืออออออออ"

"อย่าร้อง" เขาตะหวาดผม

"ฮือออออออ"

"ได้ยินไหม อย่าร้อง ฉันไม่ชอบคนร้องไห้ หยุดสิ ...  บอกให้หยุดไงโว้ย"

 เขากระชากหัวผมอย่างแรง ช่วยผมด้วย ผมเจ็บ เขาไม่พอใจผม เขาบอกว่าพ่อแม่ไม่รักผม เขาที่จับผมมานั่นแหละที่ใจร้าย

"อื้อออออ"  ผมหายใจไม่ออก สำลักน้ำ ผมจะตายไหม

เขากดหัวผมลงในอ่างล้างจานที่มีน้ำอยู่เต็มอ่าง ผมตะเกียกตะกายร้องขอชีวิต


"มองหน้าฉัน แล้วหยุดร้องได้ยินไหม" พูดจบ ผมสะอื้นหนัก เขากดหัวผมลงไปอีกครั้ง


"ฮือออออออออออออ" แม่จ๋าาาาา


"หยุดร้อง เงียบ ฉันเกลียดเสียงร้องไห้ เงียบ บอกให้เงียบ"

"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย !"เขากดหัวผมลงอีกครั้ง เมื่อผมยังไม่หยุดร้องไห้

"โว้ย เปียกไปหมดแล้ว"  เขาผลักหัวผมอย่างแรง ตอนนี้ผมเปียกไปหมดแล้ว

"มองหน้าฉัน มองหน้าฉัน ! แล้วเช็ดให้แห้งทั้งหมด"   คำสั่งสุดท้ายเป็นเสียงเด็ดขาด ก่อนที่เขาจะเปิดประตูแล้วลงกลอนเหมือนทุกวัน

"ฮึ่กกกกกกกกกกก" ทำไม


ผมล้างหัวตัวเอง หยิบผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำเจิ่งนองที่พื้นให้แห้ง

ผมทำผิดอะไร ผมคิดถึงแม่ เขาจะเอาจดหมายไปให้แม่ผมหรือเปล่า

ผมหยิบเสื้อมาใส่ นั่งทรุดตัวลงไปที่เบาะ นอนลงไปทั้งๆที่ผมเปียก อากาศเย็นบวกผมที่ยังไม่แห้งทำให้ผมสั่น ตอนนี้ผมภาวนาอย่างเดียว ขอให้ผมไม่ป่วยก็พอ

...................................

  ..จากการสอบสวนผู้ให้ปากคำแถวที่เกิดเหตุ จนบัดนี้ยังไม่มีเบาะแสใดๆเกี่ยวกับการหายตัวไปของหนูน้อยอัลเลน .....  เสียงนักข่าวรายงานข่าวของเด็กน้อยผู้ซึ่งหายไปเป็นเวลา 72 ชั่วโมงดังขึ้น เนื้อหาของข่าวยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ


"โธ่ อัลเลนหลานยาย. แกจะทำไงล่ะทีนี้"

"หนูทำได้แค่ภาวนาให้อัลเลนปลอดภัย"





........แม่คิดถึงลูก...........





TBC.

ทำไมต้องใจร้ายด้วย สงสารอัลเลนจังเลย

[Jthida]

โถ่อัลเลนเด็กดี

[saruttaya]

 สงสารหนูอัลเลน 

[►MoNkEy-PrInCe◄]

แง~ สงสารน้องอัลเลน
ไอ้แก่!! แกจับน้องมาทำไม?
พาน้องไปส่งที่บ้านเลยนะ!

    

[Chichi Yuki]

รู้สึกว่าคุณแม่ของหนูอัลเลนก็ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิดนะ
ทำร้ายและตีลูกอย่างนี้ ด้วยเหตุผลนี้ ทำไมไม่รู้จักพูดแลอธิบาย ถ้าใช้ความรุนแรงเด็กก็จะจำฝังใจนะ

[Chompooiriza]

ดูเขายังไม่โหดร้ายอย่างที่คิด คงเพราะนี้มันแค่เริ่มต้นสินะ

[คนอ่าน]

พระเอกดูใจดีจังเลย>__<

[loveview]

น่าสงสารจัง

[Lovecartoon1996]

สงสัยไอคนจับตัวมันจะเหงามาก
 

[Akikojae]

คืนนี้จะลงให้นะคะ ยังเป็นตอนที่อัลเลนยังเด็กอยู่นะคะ
น้องจะเริ่มโตประมาณตอนที่ 4 นะคะ เขียนยากมาก ยิ่งดู ยิ่งสงสาร
เดี๋ยวจะเพิ่มฉากที่คิดเองด้วยค่ะ

.