หัวข้อ: - The Murderer- แฟนผมเป็นฆาตกร [แจ้งข่าว P.15 : 02/06/61]

[dekzappp]

จากที่อ่านมาตอนแรกเราก็เริ่มคิดแล้วละนะว่าอะไรที่ทำให้คาร์เรย์เป็นคนที่อำมหิตได้ขนาดนี้ ไม่ได้คิดว่าเพราะรักเจย์เดนหรอก
แต่คิดว่าต้องมีเหตุการณ์อะไรที่บีบบังคับหรือการเลี้ยงดูตอนเป็นเด็ก อยากรู้จุดหักเกที่ทำให้คาร์เรย์เป็นแบบนี้จัง

สงสารเจย์เดนนะ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะทำยังไง มันเหมือน หมดแล้วที่พึ่ง หมดแล้วทุกสิ่งอย่าง แต่คิดว่าเจย์เดนจะเข้มแข็ง และเป็นผู้ใหญ่ที่มีประสิทธิภาพให้การไตร่ตรองได้แน่ๆ

ส่วนเลียม เป็นอัจฉริยะจริงๆนะ เป็นคนช่างสังเกต ประติดประต่อเรื่องได้ มีสัญชาตญาณของการเป็นนักสืบเป็นตำรวจ เสียดายถ้าหากคนดีๆแบบเลียมจะตาย แต่คิดว่าคงไม่แน่ๆ

รอตอนต่อไป~

[Chompooiriza]

โอ้ว~ อ่านไปแล้วน้ำตาจะไหล

[jamlovenami]

โอยยยยยย อะไรจะเศร้าบาดจิตบาดใจขนาดนั้น   

สงสารเจย์เดน เหมือนกำลังล่องลอยในฝันอันหวานละมุนอย่างสมหวัง แต่อยู่ดีๆกลับถูกถีบตกลงมา

ทั้งที่รู้ว่ามันจะเกิด แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ พยายามจะตื่นขึ้นมาก่อนก็ไม่ได้

เลยได้แต่เจ็บโดยที่ตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

แต่ก็ยังต้องบอกว่าชอบคาเรย์มากนะ แม้ความรักแบบนั้นจะบิดเบี้ยว แต่ก็ยังเป็นรัก

ในเมื่อรักไม่มีกฎตายตัวอะไรแน่นอน สุดท้ายคนที่นิยามก็คือตัวเอง ก็ได้แต่เวทนาในกรรม

มันก็เป็นรักธรรมดาทั่วไป แต่คงเป็นเพราะความคิดที่ผิดเพี้ยน และความเข้าใจผิดๆ

ที่คงไม่เคยมีใครแก้ไขหรือช่วยเหลือเค้า พอมาเจอเจย์เดนที่ไปช่วยให้รอดพ้นจากความตายอย่างไม่คิดชีวิต

เลยเอาความคิดและทุกสิ่งทุกอย่างไปผูกมัดไว้

ปลายทางความรัก หากไม่เป็นดังหวัง ก็ไม่รู้จะทำอะไรขึ้นมารึเปล่า เพราะคนแบบคาเรย์เดาใจไม่ยากก็จริง

แต่ความคิดเค้ายิ่งไม่ปกติอยู่ อารมณ์ก็แปรปรวนได้ง่ายพอๆกัน ยิ่งเป็นเรื่องของเจย์เดน

ให้ตาย ไม่อยากเดาเลยว่าจะเกิดอะไรกับคู่นี้ต่อไป สุดท้ายก็ต้องอยู่ที่เจย์เดน

ว่าจะปล่อยให้คาเรย์มีความคิดผิดๆแบบนี้ต่อไป หรือช่วยฉุดรั้งเค้าออกมาจากความมืดมิด

ถ้าเปรียบเจย์เดนสำหรับคาเรย์ ก็คงเป็นชีวิตและเป็นแสงสว่างที่ริบหรี่เพียงสิ่งเดียวได้ล่ะมั้ง

ปล. ยังไงก็แล้วแต่คนแต่ง แต่ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก บรรยายได้เห็นภาพดีค่ะ(โดยเฉพาะฉาก.... มีน้อยแต่ถึงใจสุดๆ)

เพิ่มเติมนิดๆ เราเป็นคนชอบอารมณ์ที่ดูรุนแรงแบบนี้นะ และยิ่งบรรยายมาในฉากที่มีเซ็กซ์กัน ก็เป็นอะไรที่ปลื้มปริ่มมาก

sm ก็คงได้ แต่อย่างเราเค้าคงเรียก โรคจิต(ไม่)อ่อนล่ะนะ โฮะๆ      

[mana_ai]

เนื้อเรื่องแปลกใหม่ น่าสนใจ และน่าติดตามมากๆค่ะ รออ่านต่อนะคะ

[matame]

โหยหักมุมซะ O_o สงสารเจย์เดน

[AMEOOS]

พังหมดเลย ความเชื่อ ความหวัง ความไว้ใจ ทุกอย่างพังหมดเลย
สงสารเจย์เดนมาก เหมือนชีวิตเกิดมาแย่มากๆอ่ะ

หักมุมสุดๆ ไม่มีคำไหนจะบรรยายตอนนี้ได้ดีเท่านี้อีกแล้ว

[ohho99]

อ่านแล้วกดดันบีบคั้นมากเลยค่ะ
สงสารเจเดย์เจอแต่เรื่องเศร้าหักมุมตลอดเลย
ลึกๆแอบเชียร์เลียมเพราะดูจะเป็นคนปกติที่สุดของเรื่องแล้วค่ะ
กลัวสุดท้ายจิตใจเจเดย์จะบิดเบี้ยวไปตามคาร์เรย์จัง


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[paojijank]

ขอบคุณคนเขียนค่ะ
เอาไงดี เริ่มเชียร์ไม่ลงแล้ว สงสารเจย์เดน นี่จะกลายเป็นเหยื่อคนต่อไปหรือเปล่าเนี่ย

[ชมพูพาล]

ปกติไม่ค่อยมีเวลาตอบเม้น แต่ครั้งนี้อดใจไม่ไหวจริงๆ ค่ะ ดีใจกับผลตอบรับในตอนล่าสุดมาก คอมเม้นยาววิเคราะห์กันเยอะมาก ดีใจสุดๆ เลย งวดนี้ยังไงก็ขอทิ้งงานมานั่งตอบเม้นล่ะค่ะ!! //สำหรับใครอยากอ่านเจาะลึกเกี่ยวกับตัวละคร ก็สามารถอ่านเม้นก่อนอ่านเนื้อเรื่องตอนนี้ได้นะคะ 

korinasai – ใช่ค่ะ หมดสิ้นเลยคราวนี้ ความจริงเจย์เดนเหมือนจะพยุงตัวขึ้นมาได้แล้ว แต่จากเหตุการณ์นี้เหมือนทิ้งตัวลงไปกว่าเดิมอีกค่ะ QAQ
mukmaoY – นี่เป็นแค่จุดหักเหแรกของเรื่องค่ะ ^ ^

 Sar2288 – เจย์เดนไม่ได้ใสซื่อนะคะ ก่อนอื่นต้องเข้าใจว่า เจย์เดนเมื่อเจ็ดปีก่อน กับเจย์เดนในตอนนี้ไม่เหมือนกัน ใช่ช่วงนั้นเขายังเป็นตำรวจไฟแรง ที่ประสบความสำเร็จทุกอย่าง แต่ในตอนนี้ เขาคือคนที่ผิดหวังกับทุกสิ่งทุกอย่าง พ่อที่รักก็ทิ้ง แถมยังเป็นลูกบุญธรรม คนที่เคยหวังดี กลับหวังเอาชีวิตเขา กับคนรักกัน ก็ยังทรมานกันได้ แล้วยังสังคมที่พบเจอมาตลอดอีก ทำให้เจย์เดนกลายเป็นคนปิดตัวเองและมองโลกในแง่ร้าย จนเลือกที่จะไม่ปฏิสัมพันธ์กับใครเลย จนกระทั่งมาเจอคาร์เรย์ ด้วยความที่อีกฝ่ายเป็นคนที่ช่วยมาด้วยสองมือ เจย์เดนจึงเชื่อใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ทรยศหักหลัง เหมือนกับที่โดนมาตลอด จึงยอมปิดตาข้างหนึ่งที่ว่าอีกฝ่ายเป็นฆาตกร โดยใช้ข้ออ้างว่าอีกฝ่ายทำเพื่อตัวเอง และหากจบเรื่องราวทั้งหมด คาร์เรย์ก็คงไม่ฆ่าใครอีก แต่ในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างตาลปัตร คนที่เขาช่วยไว้ คือฆาตกรแต่แรก นั่นหมายถึงว่าหลังจากจบเรื่องนี้ คาร์เรย์ก็ยังอาจฆ่าคนอื่นต่อไปอีก หรือกระทั่งฆ่าตัวเขาเองด้วย ความรักที่อีกฝ่ายยึดมั่นกับเขาเพราะเป็นบุญคุณช่วยชีวิต ก็กลายเป็นว่าเขาไปช่วยฆาตกรออกมา มันเกินรับไหวสำหรับเจย์เดนในตอนนี้ค่ะ

saruttaya – ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

sin – แอบกระซิบว่า เมื่อเจย์เดนทวงถามเอาความจริง คาร์เรย์ก็รู้ตัวการทันทีค่ะ เพราะไม่มีทางที่เจย์เดนจะสืบสาวเรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อน เพื่อกลบฝังตัวเองให้ตายทั้งเป็นแบบนี้เด็ดขาด สำหรับเนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไร ไม่ขอสปอยนะคะ

zhai – ขอบคุณมากค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่งดาร์ก ดราม่าได้ด่ำดึงขนาดนี้ แต่งไปสงสารเจย์เดนสุดๆ เลยค่ะ และดีใจที่คนอ่านชื่นชอบและอินตามตัวละครไปด้วย
hibarihao – ขอบคุณเช่นกันค่ะ มาร่วมลุ้นไปกับเจย์เดนกันน้า
BeeRY –ไม่ขอสปอยอะไร แต่แนะนำว่ายังคงคอนเซปตามชื่อเรื่องค่ะ อิอิ

 Fellina – ดีใจที่มีอารมณ์ร่วมกับนิยายเรื่องนี้นะคะ ตั้งใจให้มีผู้ชายสองแบบ ที่รักเจย์เดนมากเหมือนกัน แต่ความทุ่มเทและนิสัยแตกต่างกันสุดขั้ว เหมือนขาวกับดำ ส่วนเจย์เดนนั้นเป็นสีเทา สำหรับเขา ไม่ใช่ต้องฆ่าเพื่อตัวเองเท่านั้นถึงจะยอมรับได้ แต่เพราะ “ฆ่าเพื่อตัวเอง” ต่างหาก ถึงได้จำใจยอมรับ สำหรับเจย์เดน คาร์เรย์คือคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเปิดใจได้ เพราะเป็นคนที่เขาแลกชีวิตช่วยออกมาจากกองเพลิง เขาจึงได้แต่หลอกตัวเองว่าตราบใดที่คาร์เรย์ยังรักและทุ่มเทให้เขาแบบนี้ ต่อไปคงไม่เป็นอะไร เมื่อเรื่องทุกอย่างจบ คงไม่เป็นอะไร แต่ในความจริงแล้ว คาร์เรย์ไม่ได้ฆ่าด้วยความทุ่มเทยอมทุกสิ่ง แต่มันคือความเรียบง่ายจากความต้องการของเจ้าตัวอยู่แล้ว ฉะนั้น ต่อให้จบเรื่องนี้ คาร์เรย์ก็อาจเป็นฆาตกร ฆ่าทุกคนที่เจ้าตัวเห็นสมควร โดยไม่เกี่ยวข้องกับเจย์เดนเลย

MCMAXXIM – ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ยาวขนาดนี้นะคะ อ่านแล้วปลื้มปริ่มมาก สำหรับการเขียนนิยายของเรา ขั้นแรกคือการวางตัวละคร และการกำหนดจุดเริ่มต้นและจุดจบ โดยไม่ได้วางโครงตรงกลางละเอียดมากมายขนาดนั้น แต่เมื่อเรากำหนดตัวละครได้เด่นชัดมากพอ ทั้งนิสัย อดีตที่ทำให้เป็นในปัจจุบัน และความรู้สึกนึกคิด เมื่อเริ่มเขียน ตัวละครเหล่านั้นจะนำพาเราไปสู่จุดจบของเรื่องได้โดยไม่ต้องชี้นำอะไรเลยค่ะ พวกเขามีชีวิตเป็นของตัวเอง ส่วนเรามีหน้าที่ถ่ายทอดออกมาเท่านั้นเอง ในส่วนนี้ แนะนำว่าควรกำหนดตัวละครให้มีมิติให้มากที่สุด แล้วเรื่องของเราก็จะมีมิติมากเช่นเดียวกันค่ะ เอาใจช่วยในการเขียนนิยายนะคะ ขอบคุณที่ชื่นชอบผลงานเราค่ะ
ปล.นี่เป็นแค่จุดหักเหแรกค่ะ

cavalli – อย่าเพิ่งกุมขมับค่ะ อันนี้เป็นจุดหักเหแรก หลังจากนี้เรื่องที่ดำเนินเรียบๆ รักหวานๆ มากตลอดจะเริ่มแบบหน่วงแล้วล่ะค่ะ QAQ
yuyie – ขอบคุณค่ะ สำหรับเจย์เดน นี่เป็นจุดหักเหที่ร้ายแรงที่สุด เพราะมันคือการตาลปัตรทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่จุดเริ่มต้น ยิ่งกว่าการทรยศหักหลังของเบรดเสียอีก แต่เจย์เดนเป็นคนที่ล้มแล้วลุกค่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถหาวิธีเอาตัวรอดมาได้ถึงเจ็ดปีขนาดนี้

JustWait – ขอบคุณมากค่ะ คอมเม้นท์ของคุณคือใช่เลย คือตรงทุกอย่าง นั่นคือสิ่งที่เจย์เดนรู้สึก สำหรับเจย์เดน ไม่ได้ยอมรับง่ายๆ เรื่องคาร์เรย์เป็นฆาตกร แต่เขาหลอกตัวเองเพื่อที่จะสามารถมีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขต่างหาก เพราะถ้าไม่ใช่คนคนนี้ เจย์เดนคงไม่สามารถเปิดใจได้อีก (เจ้าตัวย้ำมาตั้งแต่เริ่มเลยว่าต้องเป็นคาร์เรย์เท่านั้น ) เพราะเขาปิดกั้นใจมานานเหลือเกิน เหตุการณ์เมื่อเจ็ดปีก่อนคือสิ่งที่ช่วยยึดเหนี่ยวให้เขายอมรับ ให้เขาเชื่อมั่นและยอมปิดตาข้างหนึ่งเพื่อคาร์เรย์ แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ ทุกสิ่งทุกอย่างพลิกคว่ำทั้งหมด เหมือนการล้มทั้งกระดาน เป็นยิ่งกว่าการล้มเหลวครั้งใดๆ ในชีวิต พังทลายอย่างสมบูรณ์ค่ะ

แมวดำ – คาร์เรย์ประทับใจเจย์เดน เพราะเจ้าตัวช่วยชีวิตออกจากกองเพลิงเมื่อเจ็ดปีก่อน และเริ่มรู้สึกรักตั้งแต่เจย์เดนคอยดูแลไม่ยอมห่างช่วงอยู่โรงพยาบาลค่ะ เพราะสำหรับคาร์เรย์ เขาเป็นเด็กที่มีปมด้อย ต้องการความรักที่มากกว่าคนอื่น เมื่อเห็นคนช่วยชีวิตให้ความสำคัญ จึงอดที่จะเกิดความรู้สึกดีๆ ไม่ได้ ซึ่งในเรื่องราวช่วงนั้น จะมีกล่าวถึงในบทหลังๆ ค่ะ ส่วนเรื่องคาร์เรย์เป็นฆาตกร...เขาเป็นฆาตกรอยู่แล้ว การฆ่าคนคือเรื่องธรรมดามาก ตรรกะของคาร์เรย์ไม่ซับซ้อนเลย เพราะอีกฝ่ายทำเจย์เดนเจ็บ เลยต้องฆ่า เหมือนที่มีคนทำเขาเจ็บ และเขาก็ฆ่าทิ้ง แม้ว่านั่นจะเป็นครอบครัวก็ตาม

dekzappp – คาร์เรย์เป็นคนที่โรคจิตอ่อนๆ อยู่แล้วค่ะ คิดมาก และต้องการความรักกว่าคนอื่น เมื่อเก็บกดนานๆ พอระเบิดออกจึงกลายเป็นฆาตกร และเมื่อมีคนทำดีด้วย ก็จะกลายเป็นความฝังใจ (ในกรณีนี้คือเจย์เดน ฝังใจจนกลายเป็นความรัก ) ทุกคนมีวิธีป้องกันตัวเองแตกต่างกัน เจย์เดนเลือกที่จะหนี เลียมเลือกที่จะค้นหาความจริง ส่วนคาร์เรย์เลือกที่จะฆ่าทิ้ง เมื่อทั้งสามคนมาอยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน จึงไม่แปลกที่จะกลายเป็นจุดหักเหค่ะ

Chompooiriza – ขอบคุณที่อินไปกับตัวละครนะคะ มาร่วมลุ้นไปด้วยกันเนอะ
jamlovenami – คาร์เรย์รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดนะคะ แต่มันคือกลไกการป้องกันตัวอย่างหนึ่ง เหมือนที่เจย์เดนเลือกที่จะหนี ส่วนคาร์เรย์เลือกที่จะฆ่า เมื่อมันได้ผล คาร์เรย์จึงเลือกที่จะฆ่าเรื่อยๆ โดยไม่สำนึกว่าคือสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ เขาสนแค่ผลลัพธ์เท่านั้น ฆาตกรก็คือฆาตกรล่ะค่ะ และนั่นคือสาเหตุที่เจย์เดนถึงกับล้มไปไม่เป็นเมื่อรู้ความจริง ดีใจที่ชอบเรื่องนี้ค่ะ ความจริงเราแต่งฉาก xxx ไม่เก่งเลย พยายามใช้คำเลี่ยง และมีน้อยมากๆ แต่คนอ่านชอบ เราก็ดีใจที่ลองแต่งฉากนั้นดูค่ะ >///<

mana_ai – ขอบคุณที่สนใจและติดตามนะคะ ดีใจที่เข้ามาอ่านพ่อหนุ่มฆาตกรค่ะ

AMEOOS – เรื่องนี้ลองแต่งด้วยความอยากให้ชีวิตพระเอกดิ่งแบบสุดๆ ดูค่ะ และชีวิตเจย์เดนก็สุดๆ จริงๆ...

ohho99 – ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากเลยค่า ฮึดมาก เพราะเรื่องนี้แต่งยากมาก ดีใจที่มีคนเชียร์เลียมด้วย ฮี่ๆ ตอนนี้เลียมเลยออกมาเยอะล่ะค่ะ เอ็นดูหนุ่มๆ ด้วยน้า

paojijank – ขอบคุณนักอ่านเช่นกันค่ะ ดีใจมากที่มีผลตอบรับดี เพราะเรื่องนี้แต่งแล้วลุ้นไปกับเจย์เดนด้วยมากๆ มาตามเชียร์ด้วยกันจนจบนะคะ ^ ^

[ชมพูพาล]

Chapter 13 : “ผมมารับคุณแล้ว”

“ผมไปทำงานแล้วนะครับ”

ผมลืมตาอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว

“แล้วจะรีบกลับมา ที่รัก”

คาร์เรย์จูบหน้าผากผม ก่อนจะเดินไปพร้อมเสียงปิดประตูแผ่วเบา

ผมนอนนิ่งเช่นนั้น รู้สึกแปลกใจที่ตัวเองยังมีรู้สึกหนาว...ผมนึกว่าตัวเองจะตายด้านไปแล้วซะอีก หากเหตุการณ์ในอดีตทำให้ผมปิดตายตัวใจตัวเอง เหตุการณ์ครั้งนี้ก็ทำให้หัวใจผมตายไปจริงๆ

ผมลองขยับตัว ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อเจ็บร้าวไปทั้งกาย เมื่อคืน...คาร์เรย์อ่อนโยนกับผมเหลือเกิน เหมือนคืนแรกที่เคยร่วมรักกัน มันช่างอ่อนหวาน...จนแทบละลาย แต่เมื่อผมไม่ตอบสนอง เขาก็เริ่มรุนแรง เริ่มกราดเกรี้ยว จนกลายเป็นความบ้าคลั่งยิ่งกว่าที่เคยทำต่อหน้าเบรดซะอีก

ผมจำไม่ได้แล้วว่าสลบไปตอนไหน แต่ความรู้สึกก่อนหมดสติไม่ต่างกับร่างกายถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เลือดออกจนแสบไปหมด แม้ว่าคาร์เรย์จะช่วยอุ้มผมขึ้นมานอนบนเตียง แล้วยังทำความสะอาดให้อย่างดี แต่รอยช้ำตามตัวและรอยกัดที่ช่วยไหล่ เอว และต้นขายังไม่เลือนหาย

ผมลูบต้นคอตัวเอง แม้จะไม่ได้ส่องกระจก แต่ความเจ็บเมื่อสัมผัสและรอยฟันซึ่งนูนขึ้นมานั้นทำให้พอนึกสภาพตัวเองออก

มันคงไม่แย่ไปกว่านี้หรอก

น่าแปลก ที่ผมยังหลุดยิ้มออกมาได้อีก แม้ว่ามันจะเป็นยิ้มเย้ยหยันก็ตาม

ผมพยายามพาตัวเองลงจากเตียง เพราะไม่ได้สวมอะไรเลย จึงรู้สึกหนาว ต้องใช้ผ้าห่มพันตัวชั่วคร่าว แต่ที่ทรมานมาก คือกว่าจะกระเสือกกระสนไปถึงห้องอาบน้ำได้ก็เล่นเอาผมขาสั่นจนเกือบล้มหลายรอบ

หมดแรง...

ผมทิ้งตัวนั่งในอ่างอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำอุ่นร้อนหลั่งรินจนเต็ม ส่วนตัวเองกึ่งนอนหลับตาพิงขอบอ่าง รู้สึกแย่จนอยากจะปล่อยให้ตัวเองไถลลงไปทั้งอย่างนี้ หากคาร์เรย์มาเห็นจะทำยังไงนะ นึกแล้วก็น่าคิดจริงๆ เขาต้องโกรธมากแน่ๆ แต่ไม่ว่าโมโหแทบตายยังไง ผมก็คงไม่ลืมตามองเขาได้อีก

โง่งม...

ผมสะบัดความคิดนั้นทิ้ง ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ฆ่าตัวตายแบบโง่ๆ เด็ดขาด

แต่มันช่างทรมานเหลือเกิน...

ผมสะท้อนในอก รู้สึกร้อนที่หัวตา แต่กลับไม่มีน้ำใสไหลออกมา เพราะเมื่อคืนผมร้องจนปวดหัว ปวดคอไปหมด บางทีคงจะมีไข้ขึ้นด้วยล่ะมั้งเนี่ย

ผมนอนแช่อ่างจนพอใจ พอใส่เสื้อผ้าก็เริ่มรู้สึกว่าความเจ็บปวดจากการร่วมรักเริ่มบรรเทาลงไปบ้าง จึงเดินแปรงฟันที่อ้างล้างหน้าได้อย่างไม่ทุลักทุเลเกินไป

อืม...ทำยังไงต่อดีล่ะ

ตัวผมในตอนนี้ไม่ต่างจากหุ่นยนต์ มันไร้ความรู้สึก และไร้หัวใจ แต่เมื่อเดินลงมาเห็นชามข้าวต้มปิดฝาอย่างดีและยาแก้อักเสบบนโต๊ะก็ทำให้รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ

คาร์เรย์ยังคงรักผมเหมือนเคย

อ่า...ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ

ผมนั่งกินข้าวต้มเงียบๆ ก่อนจะกินยาตามลงไป แต่พอเอาชามไปเก็บในห้องครัว ผมก็สะดุดเข้ากับโทรศัพท์คุ้นตาที่ถูกทิ้งในถังขยะ

โทรศัพท์ของผมเอง...

ผมหยิบมันขึ้นมา แม้จะเลอะเศษอาหารบ้างแต่รุ่นนี้ถึกทนทาน เอาไปเช็ดๆ สักหน่อยแล้วกดเปิดอีกครั้งก็ใช้ได้แล้ว

แต่ที่คาดไม่ถึง คือเมื่อกดเปิด ก็มีคนโทรเข้ามาทันที

...เลียม

(( คุณเป็นยังไงบ้าง! ))

ไอ้เด็กเวรตะโกนลั่นจนผมที่ลังเลใจก่อนกดรับรู้สึกอยากวางสายซะเดี๋ยวนี้ คนยิ่งปวดหัวอยู่อยู่แท้ๆ

(( วันนี้ไอ้บ้านั่นส่งข้อความมาบอกว่าคุณจะไม่มีวันมาเจอผมอีก หมายความว่ายังไงเจย์เดน คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย! ))

ผมชั่งใจอยู่นานว่าสภาพแบบนี้ยังนับว่าไม่เป็นอะไรรึเปล่านะ

“ไม่...เป็นอะไร”

(( ไม่เป็นอะไรกับผีน่ะสิ! ))

ผมยกโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน

(( เสียงคุณแหบเหมือนร้องตะโกนมาทั้งคืน แล้วยังบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังไง! เจย์เดน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณบอกหมอนั่นแล้วใช่มั้ย เพราะแบบนี้ใช่มั้ยมันถึงมาส่งจดหมายลาออกแทนคุณ ผมไม่ยอมรับหรอกนะ ถ้าจะลาออกก็เดินมาบอกกันดีๆ สิ! อย่ามาทำเหมือนหายไปแบบนี้!! ))

เลียม...เลียม...ผมประมาทไปจริงๆ ที่ไม่ยักรู้ว่าเขาพลังเสียงดีแบบนี้

“ช่างเถอะ” ผมตัดบท ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้เขาเข้าใจ  “ช่างมันเถอะ...”

เพราะผมทำอะไรไม่ได้แล้ว...ทุกการกระทำของคาร์เรย์ บ่งบอกกลายๆ แล้วว่าจะไม่ปล่อยให้ผมหนีไปไหน แต่ถึงเขาไม่บังคับ ผมก็ไม่หนีไปไหนหรอก

ผมหมดแรงที่จะหนีแล้ว...

(( ช่างได้ยังไงล่ะ!! ))

ไอ้เด็กเวรยังไม่เลิกโวยวาย

(( ผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้ว เจย์เดน ถ้าวันนี้ไม่เห็นหน้าคุณ ผมไม่กลับไปแน่! ))

ไม่นึกว่ามันจะดื้อด้านขนาดนี้

ผมได้ยินเสียงเคาะประตูดังลั่น เห็นแล้วก็ถอดถอนใจอย่างบอกไม่ถูก ผมกดตัดสาย เดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง คิดว่าถ้าเลียมกล้าอยู่จนคาร์เรย์กลับมาได้จริงก็ลองดู

แต่ก็แอบกังวลไม่น้อย...

หวังว่าไอ้เด็กเวรคงไม่เอาจริงหรอกนะ เพราะทั้งผมและคาร์เรย์ตอนนี้อยู่ในอารมณ์ผิดปกติทั้งคู่ ต่างกันที่ตัวผมนั้นหากสะกิดก็อาจแตกสลายทันที ผิดกับคาร์เรย์ที่ถ้าแตะต้องตัวเขา หรือของรักของเขา...ก็พร้อมลงมือทันที!

พลันผมได้ยินเสียงหน้าต่างแตก ทำเอาตกใจจนต้องเดินลงมาอีกครั้ง ก่อนอ้าปากค้างเมื่อไอ้เด็กเวรมันปีนเข้ามาเหมือนโจร ในมือถือก้อนหินอันเป้งที่ไล่ทุบขอบจนไม่เหลืออะไรมาข่วนหน้าหนาๆ ของมันได้อีก

“ผมมารับคุณแล้ว”

ผมเดินถอยหลัง ชะโงกคอผ่านหน้าต่างแตกร้าวหาใครสักคนที่ควรจะห้ามปรามเลียม

“ถ้าหาคนของไอ้บ้านั่นที่ตามดูคุณอยู่ ผมจัดการจนสลบเหมือดไปแล้ว” เลียมฉีกยิ้มแฉ่ง “ไปจากที่นี่กันเถอะ เจย์เดน คุณจะเล่าให้ผมฟังหรือไม่ก็ไม่เป็นไร แต่ผมรู้ว่าปล่อยให้คุณอยู่กับหมอนั่นนานกว่านี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

“ไม่...” ผมยังคงปฏิเสธ ไม่อาจเชื่อใจใครได้อีกต่อไป “นายกลับไปเถอะ”

“งั้นผมจะลักพาตัวคุณ!” เลียมพูดทีเล่นทีจริง หยิบเชือกออกจากกระเป๋าเป้ซึ่งสะพายมาด้วยราวคาดการณ์ไว้แล้ว

ไอ้-เด็ก-เวร!!

“อย่าขัดขืน ไม่งั้นถ้าคุณเจ็บล่ะก็ผมจะเจ็บไปด้วยนะ”

ยังมีหน้าพูดจาทุเรศๆ อีก ผมพยายามเดินหนีขึ้นชั้นสอง แต่ก็โดนเลียมคว้าชายเสื้อได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร แน่ล่ะ...ก็ตอนนี้สภาพร่างกายผมโคตรไม่พร้อมสุดๆ เลยนี่หว่า!

“เป็นอะไรรึเปล่า” เลียมพูดเมื่อเห็นผมนิ่วหน้าหลังหงายหลังก้มจ้ำเบ้าไปทับมัน ซ้ำแผลเก่าเล่นเอาสะท้านไปถึงสันหลัง “อ่ะ งั้นผมถือโอกาสลักพาตัวคุณล่ะนะ”

ไม่ว่าเปล่า มันก็เริ่มปฏิบัติการทันที ไอ้เด็กเวรช่วยประคองผมให้อยู่ในท่าสบายที่สุด จับมัดมือ มัดขา ก่อนจะพาดในท่ายกกระสอบทราย แล้วเปิดประตูเดินออกมาแบบเปิดเผยหน้าตาสุดๆ

“คาร์เรย์...”

“ต่อให้ผมปิดหน้า เขาก็รู้อยู่ดีว่าคนที่ลักพาตัวคุณได้มีแต่ผมคนเดียว” เลียมเอ่ยเมื่อรู้ถึงข้อกังวลของผม “ไม่ต้องห่วง เจย์เดน ผมจะพาคุณหนีไปสุดขอบโลก ให้เขาตามไม่เจออย่างแน่นอน!”

ผมยิ้มฝืน รู้ดีว่าไม่มีทาง ต่อให้เป็นสุดขอบโลก คาร์เรย์ก็จะตามผมไป

แต่ว่า...

ผมซบหน้ากับแผ่นหลังของเลียม แม้จะเจ็บปวดจนไม่อาจเชื่อใจใครได้อีก แต่ผมปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกสบายใจเมื่อเห็นหน้าไอ้เด็กเวร

“เจย์เดน?”

ผมไม่ตอบคำ พลางหลับตาลงช้าๆ มันน่าขำ ทั้งที่เกิดเรื่องราวมากมาย ทั้งที่ผมไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ทั้งที่เลียมหาเรื่องให้ตัวเองขนาดนี้ แต่ผมก็ยังคงคิด...

คิดอยากให้เมื่อลืมตาอีกครั้ง เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่เมื่อคืนวาน...

เป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น




เลียมพาผมหนีมาไกลจริงๆ

เพราะเมื่อผมลืมตาอีกครั้ง ผมถึงกับนิ่งงันเพราะนึกว่าฝันไป เลียมพาผมมาที่เกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง คาดว่าคงเป็นแถบเอเชียเพราะลมร้อน สมแล้วที่เป็นลูกชายคนโปรดของท่านผู้บัญชาการ ร่ำรวยเกินหน้าเกินตาจนชักหมั่นไส้ตงิดๆ

“ปวดหัวมั้ย”

ผมส่ายหน้าเมื่อไอ้เด็กเวรเดินเข้ามาใกล้ ตอนนี้ผมนอนอยู่ในบังกะโล หันหน้าออกไปทางทะเล ที่แห่งนี้ไม่มีเครื่องปรับอากาศ มีเพียงลมจากธรรมชาติซึ่งชวนอุ่นใจเหลือเกิน

ผมหลับตา ซึมซับสายลมโปร่งเบา ก่อนคิ้วขมวดเมื่อไอ้เด็กเวรเดินไปปิดหน้าต่าง

“เดี๋ยวคุณไข้ขึ้นอีก” มันอธิบาย “ตอนพามาถึงที่นี่แรกๆ คุณไข้ขึ้นหนักจนละเมอออกมาอีกแล้ว ผมล่ะเรียกหมอมาแทบไม่ทันแหน่ะ”

ละเมอ...

ผมหลุบตา ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง แต่เชื่อว่าต้องมีเรื่องคาร์เรย์ไม่มากก็น้อย เพราะความคิดของผมทั้งหมดในตอนนี้ล้วนมีแต่เรื่องของเขา

คาร์เรย์จะทำยังไงนะ เขาจะตามหาผมเจอรึเปล่า ถ้าเจอแล้วจะทำยังไงต่อ ไป จะฆ่าผมเพราะหนีเขาออกมามั้ย

...ฆ่าผมด้วยความรักของเขา

พอนึกได้ผมก็หันไปมองหน้าเลียมด้วยความตื้นตันในอก ไอ้เด็กเวรมันต้องรู้ดีอยู่แล้วว่าเล่นกับไฟ แต่ถึงอย่างนั้นก็ลักพาตัวผมมา ทิ้งทุกอย่าง ทั้งการงาน ทั้งอนาคต ทั้งหมดก็เพื่อผม...

‘เพื่อผม’ งั้นเหรอ?

หากเมื่อก่อนผมดีใจแค่ไหนเมื่อได้ยินคำนี้ มันยิ่งทำให้ผมขยะแขยงจนแทบอาเจียนออกมา

เลิกคิดไปเองได้แล้วเจย์เดน เวอแกน

แค่นี้ยังทรมานไม่พออีกรึไง!

“แล้วนายจะทำยังไงต่อ” ผมพูดกับเลียมอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก “คงไม่คิดจะอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ”

“อยากอยู่กับผมสองต่อสองแล้วล่ะสิ” ไอ้เด็กเวรทำหน้ายียวนจนน่าถีบ “ไม่ต้องห่วงหรอกเจย์เดน ผมพอวางแผนคร่าวๆ ไว้แล้ว และผมเองก็บอกพ่อไว้แล้วด้วยว่าจะขอหายตัวไปสักสองสามเดือน เอาให้คุณปรับสภาพจิตใจได้ดีกว่านี้ เราค่อยย้ายไปที่อื่น ไปต่างประเทศดีมั้ย คุณชอบที่ไหนล่ะ? อิตาลี? ฝรั่งเศส? หรือจะเป็นแถบเอเชียดี?”

ผมได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบคำ แต่เลียมไม่ถือสา

“ผมมีเงินทุนมากพอจะตั้งต้นใหม่ จริงสิ คุณรู้มั้ย ผมมีความฝันอยากเปิดร้านอาหารมานานแล้ว แต่เพราะฝีมือแย่สิ้นดี ก็เลยโดนพ่อด่ามาตั้งแต่เด็ก แล้วจับยัดมาเป็นตำรวจเนี่ยล่ะ”

ผมหลุดยิ้มออกมาจางๆ เมื่อนึกว่าฝีมือเลียมมันแย่จริงๆ นั่นแหละ!

“แหน่ะ คุณเองก็ชอบความฝันผมล่ะสิ ถ้างั้นเราไปสักประเทศที่คุณชอบ จากนั้นก็ลองเปิดร้านอาหารเล็กๆ กัน ทั้งคุณทั้งผมห่วยด้านนี้ทั้งคู่ งั้นเราลองจ้างเชฟมาสักคนดีมั้ย ผมจะคอยดูลูกค้า ส่วนคุณก็ทำหน้าไม่รับแขกคอยคิดเงิน รับรองว่าไม่มีใครกล้าโกงแน่นอน”

ผมหลุดหัวเราะออกมาจริงๆ ยิ่งทำให้ไอ้เด็กเวรได้ใจเข้าไปใหญ่

“จากนั้นก็ค่อยๆ ขยายร้านให้ใหญ่ขึ้น จะมีลูกค้าผู้หญิงมาติดผม แต่ผมก็ไม่ปันใจให้ใครทั้งนั้น จะคอยดูแลคุณ ไล่คนที่มาเกาะแกะคุณไปให้หมด จนได้ชื่อว่าสามีจอมเฮี้ยบ จริงสิ เอาเป็นชื่อร้านนี้ดีมั้ย รับรองว่าต้องเป็นที่พูดถึงแน่ๆ คุณชอบมั้ย เจย์เดน”

ไอ้เด็กเวรนั่งข้างผม จับมือผม ยิ้มให้ผม ทุกอย่างที่มันพูดล้วนเหมือนภาพฝัน แสนสุขจนผมไม่กล้าวาดตัวเองลงไปอยู่ในอนาคตที่สวยงามแบบนั้นได้

“ขอโทษ...”

ผมได้ตอบรับเบาๆ

“ขอโทษ...เลียม”

ไอ้เด็กเวรยังคงฝืนยิ้ม มันบีบมือผมแน่น หลุบตาต่ำเล็กน้อยพลางเอ่ยเสียงเครือ

“ไม่เป็นไร” มันยกมือผมไปทาบหน้าของมันพลางหลับตา ภาพฝันทั้งหมดพังทลาย “ไม่เป็นไร เจย์เดน”

เลียมกล้ำกลืนที่จะไม่ร้องไห้ คงเพราะมันรู้ว่าผมในตอนนี้อยากจะร้องไห้ยิ่งกว่า มันปลอบโยนผม ลูบศีรษะผม พูดว่าไม่เป็นไรซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวย้ำเตือนกับตัวเอง

ทำไมถึงไม่รักคนคนนี้นะ...

ผมมองเลียมด้วยความรู้สึกท่วมท้นในอก ก่อนจะกลายเป็นความด้านชาเมื่อนึกถึงความเจ็บช้ำในอดีต

ดีแล้ว...ที่ไม่รักคนคนนี้

คนอย่างเจย์เดน เวอแกนคงไม่ควรมีความสุขกับใคร ผมมันเป็นแค่คนอ่อนแอคนหนึ่งที่เจ็บปวดซ้ำๆ จนปางตายแต่ไม่ยอมตายก็เท่านั้น

จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนนะ

ผมมองบ้านพัก มองทะเล ก่อนจะมองเลียมด้วยความขอบคุณ

คาร์เรย์จะให้ผมอยู่แบบนี้...ได้อีกนานแค่ไหนกัน




คืนที่ห้า หลังจากที่ผมได้สติในเกาะส่วนตัวแห่งนี้

ผมลืมตาในความมืด เห็นเงาของใครคนหนึ่งยืนที่ปลายเตียง

ไม่ใช่เลียม...ผมรู้ดี แม้เขาจะชอบมาดูผมตอนกลางคืนบ่อยๆ แต่ก็ยังให้เกียรติผม แยกห้องนอนเพื่อให้ผมปรับสภาพจิตใจ ฉะนั้นต้องไม่ใช่เขาที่ยืนเงียบๆ แบบนี้แน่

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

ผมสะท้อนในอก เริ่มหอบหายใจแรง ปั่นป่วนในช่องท้อง เอ่ยเรียกร่างนั้นทั้งที่หัวใจยังไม่พร้อมเอาเสียเลย

“...คาร์เรย์”

เสียงนั้นช่างเบาหวิว แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ผู้มาเยือนฉีกยิ้ม ผมรู้...แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ในความมืด แต่ผมรู้ว่าเขากำลังยิ้มอย่างดีใจแค่ไหน

“ผมมารับคุณแล้ว...ที่รัก”


-----------------

มาสั้นๆ แต่ดีกว่าไม่มานะคะ เพราะตอนหน้าจะจัดยาวๆ เลยต้องตัดฉับ ฉับ ฉับ กันไป
ความจริงดำเนินมาเลยครึ่งเรื่องแล้วค่ะ คงเดากันได้ว่าครึ่งหลังนี้จะฟาดฟันกันขนาดไหน และขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆ ทำให้มีกำลังใจมากเลยค่ะ ฮืออ ดีใจที่มีคนชอบและร่วมอินไปกับตัวละคร เอาใจช่วยเจย์เดนกันด้วยนะคะ!

[แมวดำ]

กลิ่นดราม่า กลิ่นเลือด โชยลมมา

อา ข้าสัมผัสได้

[Infinity 888]

ทั้งเจย์เดนและเลียมเป็นตำรวจทั้งคู่ แต่ไม่เคยคิดจะทำเพื่อความถูกต้องบ้างเลย

เอาแต่คิดถึงตัวเอง หนีทำไม คุณเจอฆาตกร คุณมีหลักฐานทำไมไม่ทำตามกฎหมาย

อย่ากลัวที่จะติดร่างแห ถ้าคุณผิดคุณก็ต้องรับโทษด้วย

เมื่อตัดสินใจ หนีแล้ว ก็จงฟาดฟันกันต่อไป ดราม่าเอย จงเข้มข้นยิ่งขึ้น

[ammchun]

มทำไมคาร์เรย์ถึงรักเจย์ขนาดนั้้นล่ะ ตั้งแต่ข่วยออกมาจากกองไฟหรอ? เห็นว่าเป็นฮีโร่หรอ ไม่เจ้าใจจริงๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนฆ่าครอบครัวเนี่ยนะ โอ๊ยยยยยยยยยยย งงงกับระบบความคิดจริงๆ
ส่วนเลียมนี่แบบพระรองมากกกกอ่ะ กลัวจังหากเป็นอะไรขึ้นมา ขนาดพาหนีมาเกาะแล้วยังตามมาเจอ คิดดู

[jamlovenami]

แหง่ะ จะเกิดอะไรขึ้นกับเลียมรึเปล่าาาาาา ไม่เอาน๊าาา T^T

[zhai]

 
ความรู้สึกของ
"ผมมารับคุณแล้ว" เลียม  ดูดีหรอกน่ะ

 
ความรู้สึก
"ผมมารับคุณแล้ว ที่รัก" คาร์เรย์ 
อึ๋ยยยย์ "สยอง" + "ขนหัวลุก"

อยู่ดีๆ มายืนปลายเตียง (ในความมืด ปกติก็หลอนอยู่แล้วน่ะ)
นี้เป็น คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ....  มันช่างสยองอีกหลายเท่า

ตอนหน้าเท่าจะโดนจัดหนักจะทั้งเจย์เดนและเลียม
น่าสงสารอ๊ะ

[rk]

       อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว พระเอกจิตๆก็โอน่ะ

[Fellina]

คาเรย์มาอย่างหลอน
แต่ไม่รู้ทำไมถึงชอบ><

หวังให้เรื่องนี้จบดีจริงๆนะ จบแบบแฮปปี้อ่า อง
อยากให้มีความสุขกันทุกคนเลย
โดยเฉพาะหนุ่มฆาตกร
แต่ก็นึกไม่ออกเลยว่า คนเป็นฆาตกรจะจบลงแบบไหนได้นอกจากคุก ตาย หรือต้องเป็นฝ่ายจากไป เฮ้อออ

[mukmaoY]

แอร้ก  นี่เพิ่งครึ่งเรื่องเรอะนี่
จบเรื่องแล้วนายเอกเราจะเลือดหมดตัว กลายเป็นโรคจิตไปอีกคนแน่ๆ555

[hibarihao]

 

[someone0243]

ใจนึงก็เชียร์คาเรย์ อีกใจก็สงสารเลียม
แต่ที่น่าสงสารสุดก็ไม่พ้นเจย์เดน 
รอตอนต่อไปนะคะะ

[yuyie]

  สงสารเจย์เดน

สงสารเลียมด้วย

หวังว่าเรื่องนี้คงแฮปปี้แอนด์นะ

[กฤษณ์]

จะโดนทำโทษมั้ยนะ..
หรือจะโบ้ยเลียม..แล้วเลียมจะเป็นอะไรมั้ย
 

[cavalli]

 

[zizits]

ฉันพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงง อ้ายยยยยยยย คนแต่งแต่งดีเวอร์อะ
ตอนแรกดูจากชื่อนึกว่าจะโรคจิตฆ่าหั่นศพอะไรแบบนั้นอีกเลยกลัวไม่กล้าอ่าน
แต่อ่านตอนแรกก็พอเดาได้ว่าคาร์เรย์ฆ่าครอบครัวตัวเอง เเละคนแต่งก็ดูปูๆเรื่องไว้ทุกอย่างตั้งแต่แรก
ตั้งก่อนจะหักมุมว่าพระเอกฆ่าครอบครัว่อนหน้า เจย์เดนก็จะย้ำทุกตอนว่าคาร์เรย์ฆ่าทุคนเพราะรักตัวเอง
ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรเลย แต่พอย้ำบ่อยๆทุกตอนเลยคิดว่ามีอะไรแน่ๆ แล้วมันก็หัมุมจรง
ชอบการมีเหตุผลของตัวละครมาๆ แบบส่งศพไปให้เลียมเพราะมีน้ำรักของเจย์เดนเงี้ย คิดไม่ถึงมากๆ

เป็นเรื่องที่เดาตอนจบไม่ออก แต่น่าจะเป็นไปได้สองทางคือ คาร์เรย์กับเจย์เดนรักกัน เข้ากันได้ แฮปปี้เอนดิ้ง อาจมีเข้าบำบัด
กับ เจย์เดนตาย ไม่ก็ เจย์เดนอยู่คนเดียวต่อไป
เดาจากทางแล้วเลียมไม่น่าจะลงเอยได้ เพราะวางโครงให้เป็นพระรองมาแต่แรก
น่าจะเป็นเพื่อนกันจนวันสุดท้าย เผลอๆเลียมตายเพื่อเจย์เดนด้วยซ้ำ

อันนี้เดาเล่นๆนะคะ ถุกไม่ถูกก็รอดูต่อไป ห้ามเปลี่ยนพล็อตหนีนะ อิอิ

[JustWait]

นึกจุดจบที่ไม่มีใครสักคนระหว่างสามคนนี้ตายไม่ออกเลยค่ะ..


 

[HydrA]

ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ
ชอบคาเรย์ด้วย อบอุ่นแบบยึดติดดีค่ะ เวลาเจย์เดนอยู่กับเลียม เจย์เดนจะเป็นธรรมชาติมาก ปล่อยวาง
แต่เวลาอยู่ด้วยกับคาเรย์จะให้ความรู้สึกแบบว่า อบอุ่น หวง คอบครอง ยึดติด แบบนี้อ่ะค่ะ

[nomo9]

ส่วนตัวแอบรู้สึกว่ามีแต่คนทำตามใจตัวเอง จริงๆ คนที่น่าสงสารสุด น่าจะเป้นคาเรย์กะเจย์แดนอ่ะ
ต่างคนต่างยึดติดการมีอีกคนเพื่อเป็นเหตุให้ดำเนินชีวิตต่อไปได้ ส่วนเลียมแม้จะรักแต่เป็นการใช้ความรักเป็นการอ้าง
ในการทำตามใจตัวเองโดยไม่คำนึงถึงอีกฝ่ายเลย
รอตามอ่านและอยากให้รวมเล่มค้า ^^

[sang som]

เดาตอนจบไม่ออก

[mahmeow]

เราว่าคาเรย์หลงรักเจย์เดนจริงๆนะ..เหมือนเป็นรักแรก.ที่มาช่วยชีวิตเลย
แต่ถ้าอยู่ด้วยความกลัวแบบนี้ก็คงไม่ไหว
นี่ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์.หาเจอแล้วอะ..
คงไม่ใช่ว่าเลียมโดนตีหัวแตกตายอยู่ข้างนอกนะ.. T_T
ชีวิตเจย์เดนน่าสงสารจริงๆๆๆ

[cheyp]

โอ๊ย คือแบบ ทำร้ายคนอ่านมากกกกก ค้างสุดๆ

คาเรย์มาตามจนเจอแล้ว ตื่นเต้นมาก แม้ว่าจะเชียร์คาเรย์ แต่ก้อสงสารเลียมนะ อย่าให้เลียมเป็นอะไรไปเลย