ตอนที่ 9
เช้านี้เป็นเช้าที่ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุก ไม่มีเสียงนกร้อง ไม่มีแสงแดดที่ส่องลอดผ้าม่านผืนบาง ไม่มีความรู้สึกตื่นตัวหรือเร่งรีบทในการจะลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน เพราะเวลาเช้าวันนี้มันต่างจากเช้าในทุกๆวันของเมฆา และสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างต่างออกไปก็คือร่างอุ่นๆของผู้ชายตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา ในตอนแรกที่รู้สึกตัว เมฆายังคิดว่าตนเองฝันไป หากแต่กลิ่นหอมจรุงที่เจ้าดีตัวถามเมื่อคืนยังติดที่ปลายจมูกเป็นเครื่องยืนยัน ดังนั้นแม้ไม่ต้องลืมตาขึ้นมามองเขาก็รู้แน่ชัดว่ามันไม่ใช่ความฝัน ถึงกระนั้นเจ้าของใบหน้าดุคมก็ยังเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อจะได้มองคนในอ้อมกอดให้ชัดถนัดตา แม้จงรักจะนอนหันให้กอดจากด้านหลังอย่างที่ถูกบังคับ แต่เมฆาก็ยังสามารถมองเห็นและสำรวจหนุ่มรุ่นน้องจากเสี้ยวหน้าด้านข้างได้
ยามที่ตาโตหวานนั่นถูกบดบังจงรักก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษและอาจจะมองข้ามไปได้ง่ายๆ แต่ขนตายาวที่เกือบจะทาบทับแก้มทำให้ระลึกได้ว่าหากตื่นจากนิทราแล้วตาคู่นั้นคมหวานและดึงดูดเพียงใด เมฆากวาดสายตาทั่ววงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมา อาจเป็นเพราะเมื่อคืนดื่มหนักหรือเป็นเพราะหมอนที่หนุนอยู่มันเตี้ยเกินไป รูปหน้าของจงรักจึงบวมตุ่ยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็นึกขันในใจ เมฆาไม่เคยคิดเลยว่าพอเหล้าเข้าปาก หนุ่มรุ่นน้องที่แสนขี้อายจะเปลี่ยนไปเป็นเด็กกะโหลกกะลาอีกคนหนึ่ง ที่คนเขาว่าเหล้าเปลี่ยนนิสัยเห็นทีคงจะจริง ถึงอย่างนั้นตัวตนในอีกด้านหนึ่งของจงรักก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก อาจจะพูดยากกว่าปรกติไปสักหน่อย แต่นานทีจะทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจบ้างเขามองว่ามันน่ารัก น่าหมั่นเขี้ยวดี
แล้วความรู้สึกวูบไหวในช่วงอกทำให้คนหน้าดุต้องหุบยิ้ม ดวงตาคมจ้องมองแก้มใสและริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆแล้วรีบหลับตาลงอีกครั้ง ราวกับคลื่นหัวใจสั่นระริกถี่เร็ว ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหวั่นไหวของเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในห้วงอารมณ์อีกครา พยายามไม่สนใจแต่เสียงออดอ้อนกับแววตาใสก็ฉายชัดในความทรงจำ
“พี่เมฆกอดรักหน่อยได้ไหมครับ”เมฆาถอดหายใจออกมาหนักๆแล้วนึกปลง มันจะเสียหายอะไรเล่าหากว่าเขาจะเกิดความรู้สึกหวั่นไหวกับคนที่อยู่ในฐานะแฟน คงต้องสลัดความกังขาลึกๆว่าตัวเองกำลังเสียท่าให้กับหนุ่มหน้าซื่อคนหนึ่ง ทั้งที่หลังจากเลิกกับหนึ่งนทีเขาตั้งใจว่าจะไม่ยอมรับใครเข้ามาง่ายๆอีก ทว่าเมื่อมองมุมกลับก็จะเห็นชัดว่าเป็นเพราะจงรักอีกนั่นแหละที่ทำให้ทุกอย่างต่างไปจากเดิมมากจริงๆ ต่างจนไม่คิดว่าจะสามารถย้อนกลับไปเป็นแบบเดิมได้อีก
ไม่ย้อนกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกก็ดีแล้ว คนหน้าดุคิด จากนั้นจึงกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกนิดเพื่อยืนยันตัวตน แล้วย้ำกับตัวเองว่าอะไรที่เขาควรให้ความสำคัญที่สุดเพียงหนึ่งเดียว
“พวกมึงคิดว่ายังไง”
มันเป็นเสียงของเขม แม้จะแหบพร่ากว่าปรกติทว่าเมฆาก็ยังจำได้ คนหน้าดุนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เขาอยากรอดูและอยากรู้นักว่าเพื่อนๆตัวดีจะทำอะไรต่อไป ครู่เดียว เมฆาก็รู้สึกว่ามีเงาพาดผ่าน คล้ายกับมีคนกำลังล้อมวงเข้ามาก้มมองเขากับจงรัก
“แบบนี้จะบอกว่าปรกติไม่ได้แล้วนะ” เสียงนี้เป็นโจ
“รอให้มันตื่นขึ้นมาค่อยถาม” วินว่า
“ชัดขนาดนี้คงไม่ต้องถามแล้วมั้งไอ้วิน” เขมตอบแทนในทันที
“ต่อให้อมทั้งวัดมาพูดกูก็ไม่เชื่อแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน” แม้แต่น่านก็ลงมาจากห้องนอนด้วยเหมือนกัน
“เอาเหอะ รอให้มันตื่นก่อนแล้วค่อยว่ากัน” วินพูดประโยคเดิมอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่หนุ่มตัวเล็กในอ้อมกอดของเมฆาขยับตัวพอดี เมฆาจึงลืมตาขึ้นแล้วส่งสัญญาณไล่พวกเพื่อนๆที่ชอบสอดรู้สอดเห็นให้ไปไกลๆ หนุ่มๆทั้งสี่ที่ยืนล้อมวงรอบโซฟาไม่รู้มาก่อนว่าเมฆารู้สึกตัวตื่นนานแล้ว เมื่อเห็นดังนั้นก็จนแตกวงฮือไปคนละทิศละทาง
“ฮือ..” เสียงครางเบาๆเหมือนลูกแมวดังแว่วมาจากคนตัวเล็ก
“ตื่นได้แล้วล่ะมั้งคนขี้เมา” เสียงที่กระซิบรดหูทำให้ตาคมโตเบิกกว้างโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพลิกตัวกลับมามองคนตัวโตที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“พี่เมฆ!”
“ตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง” เมฆาว่าพลางคลายอ้อมกอด จงรักจึงผุดลุกขึ้นนั่งโดยพลัน
“ทำไมล่ะ….” จงรักพึมพำขณะที่มือก็ขยี้หัวจนผมชี้ๆยุ่งเหยิงมากกว่าเก่า เมฆาเอามือไพล่บนหัวแล้วหนุนแทนหมอน ก่อนจะทอดมองท่าทางตลกๆของคนรักอย่างนึกสนุก
“ทำไมอะไร”
“ก็ฝันไม่ใช่เหรอ…” คนตัวเล็กเอ่ยกับตนเองแล้วพยายามคิดจนหัวแทบระเบิดแต่ก็คิดไม่ออก ภาพวุ่นวายในหัวไม่ได้ปะติดปะต่อกันเสียเลย
“ฝันว่าอะไรล่ะ ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”
“ก็ผม..กอด..ผม” คงอยากจะเล่าอยู่หรอกหากไม่ติดว่ามันน่าอายเกินไป ก็ใครจะกล้าเล่าว่าเขาฝันเห็นตัวเองขอร้องให้พี่เมฆกอด
“เรื่องที่เราอยากให้พี่กอดเพราะติดผ้าห่มน่ะเหรอ”
นั่นมันความฝันขอผมนะ พี่เมฆรู้ได้ยังไง!! อยากจะตะโกนออกไปแบบนี้ แต่พอเห็นรอยยิ้มหยอกเย้าอยู่ในทีของเมฆา จงรักก็ต้องรีบเรียกสติให้ตัวเอง แล้วเรียบเรียงประโยคอย่างระมัดระวังพอจะคิดออกได้ในเวลานี้เพื่อถามออกไป
“ไม่ใช่ฝันเหรอครับ”
“อืม ไม่ใช่ฝันหรอก แต่ยังไงก็เป็นแฟนกันแล้ว ของแค่นี้ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกนะ” คนหน้าดุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ความหมายของประโยคกับรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นของเขามีผลทำให้จงรักรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด
“อ่ะ…” จงรักอ้าปากผะงาบๆ พูดไม่ออกสักคำเดียว ทั้งแก้ม หน้าผาก ใบหู หรือแม้กระทั่งลำคอต่างก็แดงเถือกราวกับผ้าใบที่ถูกทาด้วยสีแดงทั้งผืน และเพราะถูกดวงตาคมจ้องมองอย่างหยอกล้อไม่หยุด คนตัวเล็กจึงต้องปกปิดความน่าอายด้วยการคว้าหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้ แม้ความน่ารักของน้องจะกลายเป็นสิ่งบันเทิงในยามเช้าสำหรับเขา แต่ถ้าจะให้พูดอะไรมากไปกว่านี้ก็เริ่มรู้สึกสงสารขึ้นมาตงิดๆ เมฆาจึงลุกขึ้นนั่งแล้วขยับเข้าไปดึงหมอนออกอย่างละม่อม
“เอาหมอนออกก่อนนะ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี”
“ไม่เอาครับ” เสียงอู้อี้ดังลอดหมอนออกมาให้ได้ยินเพียงเบาๆ แต่ร่างสูงก็พอจะจับใจความได้เพราะก้มหน้าเข้าไปใกล้มาก
“เอาน่าอย่าคิดมากเลย ก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อยนี่ เอาหมอนออกแล้วเรามาคุยกันดีๆ ดีไหม ดูสิ พวกไอ้วินมองกันใหญ่แล้ว”
“…..” จงรักไม่ได้ตอบอะไร แต่แรงดึงของหมอนค่อยๆลดลงแล้ว เมฆาคว้าหมอนที่กั้นระหว่างตัวเองกับหน้าแดงๆออก เอาไปวางไว้ด้านข้างแล้วหันกลับมามองน้อง
“ขึ้นไปล้างหน้ากันดีกว่า จะได้สดชื่น”
“ครับ”
จงรักหลบตา เอาแต่จ้องตักของตัวเอง แต่ก็ยอมให้คนหน้าดุจับมือเพื่อฉุดให้ลุกจากโซฟา ตาคมหวานมองเพียงแต่อุ้มมือที่กุมมือตัวเองไว้ แล้วเดินตามไปเงียบๆ ทว่าก่อนจะขึ้นบันใด เสียงถามของพี่น่านก็ดังขึ้น หยุดให้ทั้งเขาและพี่เมฆก้าวไปข้างหน้าต่อไม่ได้
“ตกลงว่ายังไงไอ้เมฆ พวกกูจะได้วางตัวถูก”
“ก็ไม่ยังไง”
“ไม่ยังไงอะไรของมึง ตอบให้มันดีๆนะโว้ย” วินที่เงียบมาตลอดรีบโวยขึ้นมาทันที ราวกับจะเรียกร้องสิทธิ์ให้รุ่นน้องคนสนิทก็ไม่ปาน
“กูเป็นแฟนกับจงรัก แค่นี้ชัดพอไหม” ดวงตาดุคมกวาดมองเพื่อนทั้งสี่พร้อมกับประกาศความสัมพันธ์ของตัวเองกับจงรักออกมาโดยไม่ติดขัด
“ก็แค่นั้นแหละ” วินว่าพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“มีอะไรสงสัยอีกไหม” เมฆถาม
“ไม่มีหรอก แต่อย่าทำน้องรักกูเสียใจแล้วกัน”
“รู้แล้ว” เมฆารับคำพร้อมอมยิ้มนิดๆที่มุมปาก
ประโยคที่วินเอ่ยออกมานั้น เรียกให้จงรักที่ก้มหน้าเพราะความอายยอมเงยหน้าขึ้นมา ตาคมหวานสบมองกับพี่รหัสของตัวเองอย่างมีความหมาย ก่อนจะส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณสุดหัวใจ เพราะถ้าไม่มีเฮียวิน เขาคงไม่มีมีทางมายืนตรงนี้ได้ วินเองก็ยิ้มตอบน้อง แม้ไม่ต้องพูดแต่จงรักก็รู้ว่าวินกำลังยินดีที่เขามีความสุข
อาหารเช้าของทั้งแปดชีวิตคือข้าวต้มหมูกับน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ที่บัวกับฟางพากับขับรถไปซื้อตั้งแต่เช้าตรู่ขณะที่หนุ่มๆยังไม่ตื่น พอจัดการอาหารกันเรียบร้อยคราวนี้ก็เปลี่ยนเป็นหนุ่มๆที่ต้องช่วยกันเก็บล้างบ้าง ช่วงสายน่านกับโจที่อยู่ต่างจังหวัดจึงขอตัวพาภรรยากลับก่อนเพราะถึงอย่างไรวันศุกร์ก็ยังต้องไปทำงานอยู่ดี ส่วนวินกับเขมพากันกลับหลังมื้อเที่ยง ในตอนแรกตั้งใจจะอยู่กับเพื่อนจนนานกว่านั้น แต่สุดท้ายเขมกับวินก็ตัดสินใจกลับเนื่องจากอยากปล่อยให้คู่รักป้ายแดงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังนานๆ
“แล้วเฮียจะโทรหา” วินหมุนกระจกลงเพื่อบอกกับจงรักที่เดินมาเปิดรั้วให้ก่อนขับออกจากบ้านไป
จงรักเข็นประตูรั้วปิดแล้ววิ่งหลบแดดยามเที่ยงเข้ามายืนกับเมฆาที่ชายคาบ้าน ร่างสูงหันมามองหน้าขาวก่ำแดดนิดๆของน้องแล้วนิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรกระทั่งจงรักต้องเอ่ยปากถามเสียเอง
“มีอะไรเหรอครับพี่เมฆ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ก็พี่เอาแต่จ้องหน้าผม”
“แค่คิดว่าบ้านมันเงียบลงไปเลยพอพวกนั้นกลับ”
“นั่นสินะครับ” จงรักพยักหน้าเห็นด้วย พอพวกพี่ๆกลับกันหมดเสียงโหวกเหวกโวยวายซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมีชีวิตชีวาก็หายไปด้วย “พี่เมฆเหงาเหรอครับ”
“ไม่หรอก พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย” มือหนายกขึ้นลูบผมนุ่มเบาๆแล้วถามกลับ “หรือเราเหงา”
มีหลายครั้งที่เฝ้าถามว่าทำไมถึงหลงรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้มากขนาดนี้ เวลาห้าปีมันไม่น้อยเลยที่เฝ้าปักใจ ทั้งที่แทบไม่เคยคุย ไม่ได้สัมผัสชิดใกล้อย่างคนคุ้นเคย แต่เพราะเฝ้ามองจึงเห็น เห็นว่าคนที่ทำหน้าดุๆ ดูไม่น่าคบหาหรือเข้าใกล้ เวลาที่เขาสนใจหรือยิ้มให้ใคร เขาจะดูอ่อนโยนแล้วใจดีอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง เพียงแค่มองจงรักก็รู้สึกได้เลยว่าความอ่อนโยนนั้นมาจากเนื้อในของผู้ชายคนนี้จริงๆ นั่นคงอาจจะเป็นเหตุผลที่หลงรัก และหวังว่าสักวันคนที่ได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้จะเป็นเขาบ้าง
“ไม่เหงาครับ” จงรักส่ายหน้าแข็งขัน “ไม่เหงาเลยสักนิด”
“ดีแล้วล่ะ
เพราะเราคงต้องอยู่กันสองคนไปอีกนานเลย เข้าข้างในกันเถอะ” เมฆาว่าก่อนจะเดินนำเข้าบ้าน
“
พี่เมฆพูดแล้วนะครับ”
“ว่าอะไรนะ” เสียงเบาๆของคนตัวเล็กทำให้คนที่เดินนำหยุดแล้วหันกลับมาถามซ้ำ
“เปล่าครับ” จงรักยิ้มหวานแล้วส่ายหัวก่อนเป็นฝ่ายเดินเข้าไปข้างในก่อน
จงรักกับเมฆาใช้ช่วงบ่ายไปกันการนอนเอกเขนกดูซีรี่ส์จากช่องเคเบิ้ลที่นำตอนที่ฉายทั้งอาทิตย์มารีรันใหม่ แม้จะใช้เวลากว่าค่อนวันแต่มันก็สนุกเสียจนไม่อยากลุกไปทำอย่างอื่น มื้อเย็นของทั้งคู่จึงเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปง่ายๆที่ต้มกับผักและหมูเหลือๆในตู้เย็น กว่าซีรี่ส์จะเล่นจนครบทุกตอนก็ย่ำค่ำพอดี ในทีแรกเมฆาตั้งใจจะชวนจงรักนอนด้วยกันอีกคืนหนึ่ง แล้วรุ่งเช้าเขาค่อยแวะส่งที่ร้านก่อนเข้าออฟฟิศ แต่ระหว่างที่กำลังจะไล่ให้น้องไปอาบน้ำ ลูกพี่ลูกน้องที่จงรักไปช่วยทำงานก็โทรเข้ามาพอดี
“ครับพี่ไอ”
‘ขอโทษที่พี่โทรมากวนวันหยุดนะ รักยุ่งไหม’ เสียงทุ้มหวานของคุณไอดังลอดออกมาหูโทรศัพท์จนคนที่นั่งข้างๆได้ยิน
“ไม่ยุ่งครับ พี่ไอมีอะไรให้รักช่วยหรือเปล่าครับ เสียงฟังดูไม่ดีเลย”
‘พอดีคนจัดดอกไม้ที่พี่ดีลงานไว้อีกคนเขาเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน พี่ก็เลยอยากให้รักมาช่วย เราพอจะสะดวกหรือเปล่า’
“งานสไตล์ไหนครับพี่ไอ”
‘Royal Dream งานไม่ใหญ่มากแต่ค่อนข้างละเอียด แต่พี่คิดว่ารักน่าจะคุมได้ งานนี้มีผู้ช่วยหลายคน แต่พี่อยากได้คนคุมงานที่คุยง่าย’
“แต่รักไม่ค่อยถนัดแนวนี้เลยครับพี่ไอ กลัวว่าจะทำได้ไม่ค่อยดีเท่าที่ควร” คนตัวเล็กรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมาก เขาอยากจะตอบรับทันทีด้วยซ้ำเมื่อได้ยินว่าพี่ไอมีปัญหา แต่จงรักก็ยังคิดว่างานที่พี่ไออยากให้ไปทำนั้นเขาอาจทำได้ไม่ดี เพราะยังไม่เก่งสไตล์นี้เท่าที่ควร
‘แบบโครงสร้างส่วนใหญ่ได้วางไว้หมดแล้ว คือมีแคตตาล็อกตายตัวน่ะ พี่เชื่อว่ารักทำได้ นะครับ ช่วยพี่หน่อย’ เสียงหวานเว้าวอนขอควรช่วยเหลืออย่างน่าเห็นใจ ไม่บ่อยนักที่คุณกมลแห่ง I Promies Tower จะมีปัญหาจนร้อนรนเช่นนี้ นั่นแปลว่างานนี้คงสำคัญกับเจ้าตัวจริงๆ
“ก็ได้ครับ ถ้าพี่ไอคิดว่ารักทำได้” แม้จงรักจะไม่ค่อยในตัวเองเท่าไหร่ แต่ถ้าได้รับคำยืนยันจากคนเก่งอย่างไอว่าเขาทำได้ ก็คงไม่ต้องกลัวอะไรอีก
‘ขอบคุณนะรัก ขอบคุณมากๆ’ ไอพูดด้วยน้ำเสยงดีใจปนโล่งอก
“แล้วรักต้องเข้าไปที่ I Promies Tower วันไหนครับ”
‘งานจัดที่โรงแรม--- ครับ รักสะดวกไหมถ้าพี่จะให้รักมาตอนนี้ พอดีวันนี้พี่มาดูสถานที่น่ะ’
“ตอนนี้เหรอครับ..อ่า..” จงรักหยุดคิดนิดหน่อย แต่เห็นว่างานดูเร่งด่วนเขาจึงตอบตกลง “ได้ครับ เดี๋ยวรักรีบไป”
‘ขอโทษด้วยจริงๆที่โทรมาฉุกละหุกอย่างนี้’
“ไม่เป็นไรครับพี่ไอ ไม่ต้องคิดมากนะ”
‘ขอบคุณมากนะครับ แล้วเจอกัน’
ทันทีที่จงรักวางสายเรียบร้อยเขาก็พบว่าพี่เมฆไม่ได้นั่งอยู่ข้างๆกันแล้วแต่คนตัวสูงกลับยืนอยู่ข้างๆโซฟาแทน ด้วยความสงสัยจงรักจึงตั้งใจจะถามออกไป ทว่าเหมือนกับรู้ใจ คนหน้าดุจึงบอกออกมาก่อน
“ลุกไปอาบน้ำเร็ว ต้องรีบไปไม่ใช่เหรอ”
“แล้วพี่เมฆ…”
“พี่จะไปส่ง เร็วเข้า อย่าปล่อยให้ที่ทำงานรอนาน”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับคำก่อนจะเร่งเดินตามคนที่รุดหน้าไปก่อนแล้ว
สองหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็ออกจากบ้าน ด้วยความที่เป็นผู้ชายทั้งคู่จึงไม่ต้องพิถีพิถันให้เสียเวลานัก โชคดีเป็นของจงรักที่วันนี้รถไม่ติดเท่าไรจึงใช้เวลาเพียงไม่นานในการเดินทางแม้โรงแรมที่หมายอยู่ใจกลางกรุง เมื่อมาถึงในทีแรกจงรักเข้าใจว่าเมฆาคงแค่มาส่งเท่านั้น แต่ที่ไหนได้ คนรักหน้าดุกลับบอกว่าจะนั่งรอ ถึงจงรักจะปฏิเสธเพราะเกรงใจเท่าไรก็ไม่ได้ผล สุดท้ายจึงยอมปล่อยให้เลยตามเลย โดยนัดแนะกันว่าหากจงรักคุยงานเสร็จสิ้นแล้วค่อยโทรบอก
ระหว่างที่รอเมฆาก็เดินไปหยิบหนังสือนิตยสารท่องเที่ยวมาอ่านฆ่าเวลา นั่งอยู่ที่ล็อบบี้ได้ไม่นานอยู่ๆก็มีเสียงใครคนหนึ่งทักขึ้น ทำให้ต้องละสายตาจากหน้าหนังสือ
“ไม่เจอกันนานนะ” คำถามที่มาพร้อมกับน้ำเสียงไม่เป็นมิตรยังไม่ทำให้รู้สึกอะไรเท่ากับการที่ได้เห็นว่าคนๆนี้คือใคร
“ณธิป” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักกับดวงตาเฉียวรียาวเจ้าเล่ห์ผู้นี้ เป็นคนที่เมฆาจะจำได้ไม่มีวันลืม เพราะมันคือคนที่จ้างคนมาทำร้ายและแย่งหนึ่งนทีไปจากเขา
“นึกว่าจะจำกันไม่ได้เสียแล้วสิ” คนถูกเอ่ยชื่อยิ้มเหยียด “มาทำอะไรที่นี่ล่ะ หรือว่าคิดจะมาใช้บริการโรงแรมของฉัน”
“ฉันจะมาทำอะไรก็เรื่องของฉัน คิดว่าคงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาย”
“อืม..ก็จริงที่ว่าฉันไม่เกี่ยว แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าจะมาเพื่อทวงเด็กคนนั้นคือล่ะก็ ไม่ต้องมาถึงที่นี่หรอก ประเดี๋ยวฉันจะส่งคืนไปให้ ตอนนี้ก็ชักจะเบื่อๆแล้วด้วยสิ ถือว่าส่งคืนเป็นค่าทำขวัญที่ทำนายเจ็บคราวนั้นแล้วกันนะ”
“ขอบใจนะ แต่อย่าดีกว่า เก็บความหวังดีที่มีไว้ยัดก้นตัวเองเถอะ” พูดจบเมฆาก็ลุกขึ้นแล้วปรายตามองอย่างรังเกียจไปที่คู่แค้นซึ่งนั่งโกรธจนหน้าแดงอยู่กับสาวอกอึ๋มที่คาดว่าเป็นคู่ขาคนใหม่ จากนั้นก็เดินออกจากโรงแรมไปที่ลานจอดรถอย่างนึกฉุน
เมฆารู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดตรงขมับของเขาเต้นตุบไปหมด ที่เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เพราะโกรธแค้นแทนใคร แต่เขาโกรธและเกลียดคนที่พูดจาดูถูกคนอื่น ซ้ำยังทำเห็นคนอื่นๆด้อยกว่า ต่ำกว่า ไร้ค่า ไร้ราคา เมฆาเกลียดคนเช่นนี้มากที่สุด แม้ดีเลิศขนาดไหนก็ไม่มีสิทธิ์คิดเช่นนั้นได้ วูบหนึ่งในอารมณ์โมโหเขาเผลอนึกไปถึงหนึ่งนที ไม่รู้ป่านนี้เจ้าตัวจะรู้หรือยังว่าคนรักที่ตัวเองภูมิใจหนักหนา บอกว่าทั้งรักทั้งหลงตน ทว่าลับหลังกลับเปลี่ยนคู่นอนอย่างไม่ไว้หน้าตนเลย หนึ่งนทีจะเป็นเช่นไรหากว่าวันนี้มาได้ยินประโยคเลวๆนั่น
เมฆาสูดลมหายใจลึกๆอยู่หลายครั้งกว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาเขาไปเอนหลังในรถแล้วเลื่อนกระจกลงมานิดๆ ตัดสินใจจะรอน้องอยู่ในนี้คงดีกว่า เนื่องจากไม่อยากเข้าไปเหยียบอยู่บนที่เดียวกับคนคนนั้นเป็นครั้งที่สอง เมฆานอนอยู่ในรถกระทั่งเกือบเผลอหลับไป เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
‘พี่เมฆครับ ผมเสร็จงานแล้ว’
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่วนรถไปรับหน้าล็อบบี้”
‘ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมเดินออกมาแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปหาที่ลานจอดรถเองดีกว่า’
“งั้นก็ตามใจเรา”
‘ครับๆ’
ระหว่างที่กำลังจะปรับเบาะขึ้นดังเดิม หูก็ได้ยินเสียงคนเดินดังแว่วๆมาแต่ไกล ว่าจะเปิดประตูไปรับน้อง แต่เขากลับเห็นหนุ่มตัวสูงหน้าตาคุ้นๆเดินมากับจงรักด้วย เพ่งมองอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ว่าคนๆนั้นคือใคร ผู้ชายคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่เคยเดินมาส่งจังรักเมื่อนานมาแล้ว ผู้ชายที่มองน้องด้วยสายตาวาววับจนติดอยู่ในความทรงจำของเขา ตอนนี้ทั้งคู่หยุดอยู่ไม่ไกลจากรถ และดูเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง เมฆาทำการปิดเพลงในรถแล้วเงี่ยหูตั้งใจฟัง แม้จะรู้สึกไร้มารยาทไปสักนิด แต่ด้วยท่าทางของไอ้หนุ่มตัวสูงคนนั้น เขาจึงไม่อาจบังคับให้ตัวเองวางใจแล้วปล่อยผ่านไปได้
หลังจากที่จงรักดูสถานที่เรียบร้อยแล้วก็คุยงานกับพี่ไอนิดหน่อย ก่อนจะขอตัวกลับก่อนพร้อมทั้งหอบแบบงานที่ลูกค้าต้องการกลับไปศึกษาด้วย ตอนที่เขาบอกลาพี่ๆทีมงานทุกคนกับพี่ไอแล้ว คุณกลองกลับอาสาเดินออกมาส่งทั้งที่ไม่จำเป็นสักนิดเดียว ทว่าจะไม่มีข้ออ้างที่ต้องเดินมาส่งแต่จงรักก็ปฏิเสธกลองไม่ได้ แค่ถูกมองด้วยสายตาแปลกๆเขาก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจนไม่กล้าเอ่ยปากแล้ว ระหว่างทางที่เดินกลับมาจากห้องบอลรูมถึงลานจอดรถจงรักกับกลองไม่ได้พูดอะไรกันสักคำเดียว แต่จงรักก็พอรู้ตัวว่าตนเองถูกมองเป็นระยะๆ กระทั่งถึงตอนที่จงรักโทรหาเมฆา พอวางหูแล้วเดินมาเกือบถึงรถ อยู่ๆกลองก็เอ่ยประโยคแรกออกมาอย่างไม่ทันให้จงรักตั้งตัว
“จงรัก”
“ครับ” คนตัวเล็กหันกลับไปหา
”คบใครแล้วหรือยังครับ”
“ห๊ะ…”
“คุณมีแฟนหรือยัง” กลองถามซ้ำอีกครั้งทันที เขาไม่สนใจสักนิดว่าคนถูกถามจะตกใจเท่าไร
“ครับ..”
“มีแล้ว?”
“ครับ มีแล้วครับ” จงรักพยักหน้ายืนยัน ก่อนถามกลับ “คุณกลองมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“กะแล้วเชียว ช่างเถอะ มีแล้วก็ไม่เป็นไร”
“…..” ตาคมหวานมองคนที่พูดประโยคแปลกๆออกมา แล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้พูดกับเขาด้วยซ้ำ
“มีแล้วก็เลิกได้”
“ห๊ะ!” แต่ประโยคนี้ค่อนข้างชัดเจนทีเดียว ทั้งรูปประโยค น้ำเสียงและแววตา ทุกอย่างมันพุ่งตรงมาหาเขาที่ยืนตัวลีบเล็กอยู่ตรงนี้
“ผมชอบคุณนะ คุณน่าสนใจมาก มากจนผมหยุดคิดถึงคุณไม่ได้เลย”
“เอ่อ…คุณกลองคือผม”
“คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าผมจะจีบคุณ ผมแค่อยากบอก เพราะคิดว่าถ้าไม่บอกคุณก็คงไม่รู้ตัวหรอก”
“แต่ผมมีแฟนแล้วนะ” คราวนี้จงรักพูดเสียงดังชัดเจน
“ครับ ผมรู้ เมื่อกี้จงรักบอกผมแล้ว”
“แล้วคุณยัง..”
“มันไม่เกี่ยวกันนี่ ผมบอกแล้ว มีแฟนได้ก็เลิกได้”
“แต่ผมรักเขานะ”
“ก็แน่นอนอยู่แล้วสิ นั่นแฟนจงรักนี่” กลองว่าง่ายๆ ก่อนจะโบกมือห้ามเมื่อจงรักกำลังจะพูด “วันนี้พอแค่นี้ก่อน คุณขึ้นรถเถอะ แฟนคุณรออยู่นะ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยคุยกันใหม่ กลับบ้านดีๆครับ” พอพูดจบคนตัวสูงกว่าก็หันหลังกลับแล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้จงรักยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่เดิม
พอได้สติ คนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ ผู้ชายคนนั้นช่างเป็นคนที่แปลกเหลือเกิน เขาไม่เคยเจอใครที่แปลกแบบนี้มาก่อน แต่มันก็เท่านั้น เพราะเมื่อลองตั้งสติได้ จงรักก็รู้สึกว่ามันเป็นแค่เรื่องๆหนึ่งที่ไม่ได้มีผลอะไรกับความรู้สึกของเขาอยู่แล้ว ถึงจะเพิ่งถูกสารภาพรักมา ทว่าหัวใจของเขาก็ไม่ได้สั่นคลอนกับคำสารภาพรักนั้นสักนิด คิดได้ถึงตรงนี้ จงรักจึงเดินกลับมาที่รถ เขาปล่อยให้พี่เมฆนั่นรอนานแล้ว
“ขอโทษที่ช้านะครับพี่เมฆง่วงมากไหม ให้ผมขับแทนก็ได้นะ” รถไม่ได้ล็อคจงรักจึงขึ้นมานั่งแล้วแป้นอยู่ข้างๆ เมฆาที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงจงรักพูดด้วย
“ไม่เป็นไร พี่ขับได้” คนหน้าดุบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนออกรถ “จะให้พี่ไปส่งที่คอนโดไหม”
“อ้าวไหนพี่เมฆบอกว่าให้ผม..” จะเอ่ยทักท้วงมากนักก็คงดูไม่ดี จงรักจึงได้แต่กลืนท้ายประโยคลงไปเสีย
“ก็เผื่อเราอยากกลับคอนโดไง”
เมฆายังคงพูดด้วยเสียงเรียบๆเช่นเดิม ใบหน้าดุคมเอาแต่จ้องมองถนนไม่ยอมหันมาเลยสักนิด จงรักได้แต่คิดว่าเพราะเหตุใดพี่เมฆจึงแสดงท่าทีเย็นชาในแบบที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะต้องรอเขานานเกินไปก็ไม่รู้ ระหว่างที่ในหัวกำลังเริ่มฟุ้งซ่านไปสะระตะ อยู่ๆเสียงของเมฆาก็ดังขึ้น
“คนที่มาส่งน่ะ ชื่อนายกลองใช่ไหม”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“แล้วเมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่า พี่เห็นยืนอยู่ตั้งนานไม่ขึ้นรถสักที”
“อ่อ..คือ” เขาไม่รู้ว่าจะบอกพี่เมฆไปตรงๆดีไหม ระหว่างที่กำลังลังเล เสียงเข้มก็เอ่ยออกมาอีกประโยค เป็นประโยคที่ฟังดูไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงที่ใช้มันทำให้จงรักรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย
“คุยอะไรกัน”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ครบร้อยแล้วจ้าาา
ตอนนี้แทบจะแบ่งเป็นสองพาร์ท สองอารมณ์
พาร์ทแรกหวานๆใสๆ กุ๊กกิ๊กๆ
ส่วนอีกพาร์ทเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกเลยที่เดียว ขอให้คำว่าบุคคลที่สามแล้วกันเน้อ
งานนี้พี่เมฆเจอศึกจากข้าศึกเก่าและใหม่ขนาบข้างเลย 55555555
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ดีใจที่ชอบนิยายเราค่ะ ดีใจมากๆ
จะพยายามลงบ่อยที่สุดเท่าที่เวลาจะอำนวยนะคะ
ยังไงก็ฝากจงรักกับพี่เมฆด้วยนะคะ
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 595634 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก