เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 12 : ไม่นกก็นก ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงสัตว์ปีก
“เอ่อ พี่ พี่พัชครับ”
“เปล่าครับ…” ฟักส่ายหน้าช้าๆ “ไม่มีอะไร…ขนตาพี่ร่วง…เฉยๆ…ฝุ่นเลยเข้า” เขาปาดน้ำตาแปดตลบก่อนกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มบางๆและแสร้งด้วยเสียงหัวเราะตบท้าย
ไม่ได้เสียใจเลย
บอกเลย
ไม่สักนิด
เขาแค่แค้น แค้นใจตัวเอง มันเป็นความแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอก ไม่รู้จะหาทางระบายยังไงในเมื่อเด็กมันก็บอกว่ามันไม่เคย และเขาเองก็ไม่ได้บอกอะไรเด็กไปอย่างแจ่มแจ้ง แต่เขาไม่คิดว่าเด็กมันจะกลัวอดได้เงินถึงขั้นรีบลงไม้ลงมือขนาดนี้ แถมลงผิดแนวผิดตำแหน่งอีกต่างหาก
สูดหายใจเข้าลึก
ก่อนค่อยๆควบคุมอารมณ์ที่กำลังวิ่งปรี๊ดๆ
ฟักกำลังจะนอนอ้าขาอยู่แล้วเชียว เขากำลังจะแก้ชุดตัวเอง กำลังจะทำนู่นนี่นั่นกับเรือนร่างตรงหน้าก่อนจะค่อยๆเลื่อนสเต็ปไปทีละขั้น ภาพที่แพลนไว้ในหัวไหลมาเป็นฉากๆตั้งแต่เขาเจอเด็กครั้งแรกแล้วด้วยซ้ำ แต่หลังจากกระทำของลีวายส์แทรกขึ้นข้ามขั้นตอนทุกอย่าง ทำเอาเขาแทบช็อคตายคาเตียง
“อย่าขยี้ตาสิครับ” เด็กน้อยนั่งคุกเข่า ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ฟักจนเห็นขนตางอนๆรวมไปถึงกลิ่นหอมบางๆ ลีวายส์ใช้นิ้วแตะบริเวณข้างขมับของฟักเบาๆราวกับลืมความกลัวไปชั่วครู่
ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยทำให้ฟักกึ่งระแวงกึ่งแปลกใจ เขาคิดว่าการกระทำนี้อาจเกิดขึ้นเพราะเด็กน้อยต้องการเอาใจเขาเพื่อให้การเซ็นเช็คผ่านไปได้ด้วยดี
แต่ไอ้ดีๆที่ว่ามันหมดแล้วล่ะ
หายไปหมดละ
หลังจากที่น้องกระทำการอันอุกอาจทำร้ายหัวจิตหัวใจเขาแบบนี้
เด็กมันจะให้เขาเอา
บ้า
บ้าไปแล้ว
คิดได้ยังไง เอาส่วนไหนคิด เรียนหนักเล่นบาสมากเกินไปนะอีหนู ดูไม่ออกหรือไงว่าเขาต้องการอะไรยังไงฝ่ายไหน!
เขายอมเปไปเป็นแสน บุญทุ่มขนาดนี้ ทำไมถึงยังคิดว่าเขาจะเอา ถ้าอย่างนั้นไปหาที่อื่นไม่ดีกว่าเรอะจะได้ไม่ต้องมาตามรับตามส่งให้เสียเวลา
คือเข้าใจไหม ว่าเขากำลังจะถอดเสื้อ ก่อนจะเล่นกับไอ้หนูของเด็กที่ตั้งชูชันอยู่ตรงหน้า ก่อนค่อยๆเล้าโลมอีกสักนิดให้พอเป็นพิธี แข็งๆเวลาใส่เข้ามามันเป็นอะไรที่สุดไง สุดๆ แต่ถ้าทนไม่ไหวก็ทำการเปิดปากทางเพื่อเตรียมรับการบุกเบิกอรุณเข้ามาในตัวเลยจากนั้นค่อยสวมถุงยางให้กันและกัน กันน้ำเลอะ เข้าใจไหมว่าแพลนในหัวเขาเป็นแบบนี้
แต่คือ
อีน้องมันก็ข้ามขั้นไง ข้ามผิดขั้นด้วย ผิดไปไกลโขเลย อีเด็กดวกส์
“พี่พัชล้างหน้าก่อนมั้ย ไม่งั้นก็ เดี๋ยวผม ผมไปหยิบผ้าชุบน้ำมาให้นะ” ลูกวัวตัวน้อยแสดงความหวังดี ตั้งท่าจะลุกจากเตียง
“ไม่เป็นไรครับ”
ฟักพูดเสียงนุ่ม คว้าแขนไว้ กระตุกเบาๆผลักให้น้องกลับมาอยู่ใต้ร่างตัวเองเหมือนดั่งเคย แม้สติสตังยังไม่เต็มร้อยแต่เขาก็ยังคุมความนิ่งสงบเอาไว้ได้อยู่ ถ้าเขาละเลิกตอนนี้มันก็คงเป็นการเสียหน้าไม่แพ้กันกับเหตุการณ์เดียวกับอีพีทเลย
แม้จะชอกช้ำระก่ำใจอยู่นัยๆ เดจาวูที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยดันเสือกเกิด
แต่ที่แน่ๆคือเขาไม่ยอมกลับบ้านตัวเปล่าหรอก มันต้องได้สักอย่างล่ะวะ
เสียลุคหมด
แม่ง เสีย เสียสุดๆ!
“…พี่…พัช…”
ลีวายส์เอ่ยชื่อนั้นหลังจากที่เขาโน้มตัวลงไปไซ้คออ่อนๆอีกครั้ง ฟักค่อยๆถอดเสื้อผ้าส่วนที่ยังค้างอยู่ของตัวเอง แม้ริมฝีปากยังคงดึงดันกับเด็กใต้อาณัติ เสียงหอบหายใจเริ่มกลับมาดังขึ้นอีกระลอกเมื่อมือของเขากอบกำไปยังจุดอ่อนไหวส่วนล่างของคนไม่ประสีประสาและการจูบเองก็ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด
ของเด็กเล็กกว่า ซึ่งแน่นอน แต่ก็ยังใหญ่พอตัวถือว่าไม่เล็กเหมือนกัน
“ผม ผม ผมยัง”
“ไม่เคย”
เขาแทรกต่อท้ายแทนน้ำเสียงตะกุกตะกักของอีกฝ่าย รอยยิ้มใจดีผุดขึ้น ฝ่ามือลูบไล้เบาๆไปตามเรือนร่างขาวๆนั่น แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรรุนแรง ฟักเพียงแค่อยากให้เด็กมันไม่รู้สึกกลัวและมีประสบการณ์ไม่ดีกับครั้งแรกเท่านั้นเอง อย่างน้อยๆเขาก็อุตส่าห์เลี้ยงมาขนาดนี้แล้ว จะมาฉีกความสัมพันธ์ให้แย่ลงแล้วทิ้งไปซะก็ดูน่าเสียดาย แต่ถ้ามันเป็นครั้งแรกจริงๆนะ ถ้าเด็กมันไม่ได้แอ๊บแหล
“งั้นทำให้พี่ได้หรือเปล่า”
งูฟูขนาดนี้แล้ว
เขาไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเสียเปล่าๆหรอก
อยากจะตายห่า
น้องลีวายส์หลบสายตา ใบหน้าขึ้นสีจัดกว่าเดิม ในเวลานี้กายขาวๆมีแต่รอยจ้ำแดงที่ทั้งเกิดจากฝ่ามือและริมฝีปากรวมไปถึงอุณหภูมิที่พุ่งสูง แต่สุดท้ายแล้วสาเหตุที่กระตุ้นสิ่งเหล่านั้นให้เกิดขึ้นก็คือเขานั่นแหละ
ฟักนั่งลงหลังปล่อยให้ลีวายส์มีอิสระ สิ่งที่ชูชันสู้แอร์ในห้องคือคุณฟักน้อยที่ยังไม่ยอมสงบแม้จะผ่านเรื่องเลวร้ายมาหยกๆก็ตามที ช่างน่าเลื่อมใสเสียจริง
“ปิดไฟได้มั้ยครับ…นะครับ”
เขาทำตามคำเรียกร้อง เมื่อแสงในห้องดับลง เด็กน้อยจึงค่อยๆก้มตัวเข้ามา
“ใช้ปากนะ”
พอเขาพูด เด็กทำท่าจะปฏิเสธ
“ถ้าข้อแม้มากๆอีก พี่จะกลับแล้วนะครับ”
เขาขู่ไปหนึ่งประโยค ซึ่งในใจไม่ได้อะไรกับคำขู่นั่นเลย ก็แค่เป็นตัวเร่งให้อะไรๆรีบๆเกิดขึ้นสักที ไม่อย่างนั้นมันก็โอ้เอ้อยู่อย่างนี้แหละ แต่สารภาพว่าความหงุดหงิดก็มีบ้าง กึ่งนึงมาจากอาการอยากได้จนน้ำจะทะลักอยู่แล้ว ส่วนอีกกึ่งนึงคือการที่น้องมันทำเรื่องเลวร้ายกับเขาไว้จนเกินให้อภัย
ลีวายส์ค่อยๆแตะริมฝีปากลงกับคุณฟักน้อยของเขา ฝ่ามือบีบคลายช้าๆ ท่าทางขัดๆไม่ชำนาญ ทำให้เขามองไม่ละสายตา
เขาแอบหอบหน่อยๆ เมื่อความแข็งขืนถูกกระตุ้น
ฟักเอื้อมมือไปประคองใบหน้าขาวไว้ อีกมือกดศีรษะเบาๆให้ขยับขึ้นลง ลิ้นเล็กๆไล่วนไปตามคุณฟักน้อยเดี๋ยวดูดเดี๋ยวเลียเหมือนไอติม เด็กแอบชำเลืองสายตา ฟักก็เห็นว่าเด็กเองก็มีอารมณ์ไม่ต่างกัน ใบหน้าขาวสีระเรื่อ ดวงตาเยิ้มๆแฝงความขัดเขินบวกกับสิ่งด้านล่างที่กำลังแข็งขันแข่งกับเขา
ฟักปรือตา ส่งยิ้มไปให้ ลีวายส์รีบก้มลงกลับอย่างเดิม ใบหูขึ้นสีแดงทำเอาเขาหัวเราะเบาๆ
มันน่าจัดให้สักทีสองที
ไม่เป็นไร ครั้งแรกยอมไปก่อน ครั้งที่สองค่อยเอาใหม่ก็ได้
เด็กน้อยใช้มือขวานวดคุณฟักน้อยพร้อมปากที่ยังดูดไม่ปล่อย เหลือมือซ้าย เขาเลยจับมือข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมาให้สัมผัสไปตามร่างกายเขาเอง ลูบไปตั้งแต่หน้าท้องรวมไปถึงเนินอก นิ้วของเด็กเล่นวนกับจุดหน้าอกที่กำลังแข็งเป็นเม็ด เสียงครางเบาหลุดลอดออกมาเป็นระยะ
เด็กเริ่มขยับจังหวะเร็วขึ้นจนเขารู้สึกว่าอาจทนไม่ไหวถ้าทำต่อไป
กับเด็กก็ดีไม่หยอก อะไรๆก็แลดูสดไปหมด
แต่เขาอยากโดน
เข้าใจไหมว่าอยากโดนนนนนนนนนน
“อ๊ะ”
ฟักไม่รอให้เด็กได้รับรู้ก่อน เขาไม่บอกอะไรทั้งสิ้นแต่ผลักลีวายส์ลงแล้วขึ้นคร่อมเด็กน้อยไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะค่อยๆบีบเจลเต็มฝ่ามือ นิ้วเรียวเข้าไปในกายอีกฝ่ายทีละน้อย แขนทั้งสองข้างสั่นไหวอยู่ภายใต้ระยะวงแขนของเขา ขัดขืนอยู่ในทีทั้งๆที่ตัวอ่อนปวกเปียก
“อื้อ…อือ…ฮ่า”
เขาจูบซับไปตามไรผม ใบหน้าคนใต้ร่างบิดเบี้ยว ดวงตาหลับพริ้มราวกับลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว
ตัวหอม คุ้นๆเหมือนเขาเคยได้กลิ่นมาก่อน แถมความสะอาดยังอย่างดี
ฟักยังคงขยับนิ้วเข้าออก ส่วนมืออีกข้างรีบสวมถุงยางให้ตัวเอง มืดๆแบบนี้ก็ดี ทำอะไรๆแลดูง่ายดายกว่าเดิมเพราะความละอายลดลงไปกว่าครึ่ง ระหว่างที่เร่งจังหวะนิ้ว ฟักขยับงูตัวเล็กของลีวายส์ช้าๆเพื่อปลุกอารมณ์ให้ควบคู่ ก่อนจะค่อยๆใช้จังหวะถอนโคนนิ้วออกเพื่อให้บางสิ่งบางอย่างเข้าไปแทน
“อ๊ะ อื้อ พี่พัช โอ๊ย…อื้ออ”
เขาก้มลงบดริมฝีปากเพื่อดูดเสียงร้องครวญครางหลังจากที่ฟักเข้าไปในกายอุ่น แต่ครั้งนี้เข้ายากกว่าครั้งไหนๆ แสดงว่าเด็กคงยังไม่เคยจริงๆรวมไปถึงขนาดคุณฟักน้อยที่อวบเกินไปส่งผลให้เขารู้สึกอึดอัดไม่ต่างกัน
เขาละใบหน้าขึ้น ผ่อนลมหายใจแรง ก่อนคว้าเจลมาบีบเพิ่มที่ช่องทาง มืออีกข้างก็จับข้อมือเล็กไว้หลวมๆ ลีวายส์หลับตาแน่น คิ้วขมวดบิดไปมาเป็นรูปหยัก เมื่อเขาเริ่มขยับเข้าออกช้าๆเพราะความไหลลื่นจากน้ำหล่อเลี้ยงรวมไปถึงเจลช่วยได้มากอยู่พอสมควร
ฟักคร่อมตัวลงกอดเด็กน้อยไว้ จูบไล้ไปตามแก้มเนียน สะโพกขยับเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่กำลังโพนทะยาน เสียงครางหวานหูและลมหายใจหอบแรงปะทะอยู่ข้างๆ ริมฝีปากเล็กเม้มไหล่เขาแน่นอย่างลืมตัว เสียงกายกระทบกันดังทั่วห้องเพราะเขาเองก็ไม่คิดจะอ้อมแรงเลยแม้แต่น้อยหลังจากได้เข้ามาอยู่ในตัวอีกฝ่ายแล้ว
ขณะที่ทุกอย่างกำลังเข้าได้เข้าเข็ม
“อ๊ะ พะ อื้อ ฮา พี่ พี่พัชครับ”
เด็กพยายามบอกอะไรเขาสักอย่าง แต่เขาก็ยังคงซอยแรงอย่างขยันขันแข็งไม่หยุดหย่อน เสียงพูดปะปนกับเสียงครางจับใจความแทบไม่ได้ ลีวายส์พยายามใช้แรงอันน้อยนิดขัดขืนจากการกอบกุมของเขา มือซ้ายก็พยายามดันหน้าอกเขาไว้แต่ช่างเบาจนเหมือนเป็นการลูบไล้ไปมาให้เขาเกิดอารมณ์เล่นๆ
“อ่ะ เสียง เสียงรถ ฮือ อ๊ะ”
ฟักขยับกายเร็วขึ้น หูก็ยังคงรอฟังว่าเด็กจะพูดอะไร ส่วนมือก็แกล้งลงไปวนเวียนกับงูเด็กพร้อมขยับไม่ต่างจากเอว
“พี่ อ๊ะ อือ พี่ พี่ชายผมกลับ กลับมาบ้านครับ!”
พี่ชาย
ฮะ?
ฟักค้างเติ่ง
รู้สึกเหมือนโลกกำลังหล่นทับหัวเขา
แต่ร่างกายไปเร็วกว่านั้น
เขาถอนตัวออกจากเด็กอย่างรวดเร็วไม่แพ้ก่อนหน้าที่ใส่เข้าไป
เรียกได้ว่าเร็วกว่าด้วยซ้ำ ก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้าสวมอย่างเอาเป็นเอาตาย ขวดเจลและถุงยางถูกเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง เด็กน้อยแม้ตัวจะเหลวน้ำแต่ก็พยายามแต่งตัวให้ได้เร็วที่สุด ฟักรีบสำรวจรอบห้อง ผ้าปูที่นอนเปื้อนน้ำเล็กน้อย เขารีบกลับด้านไว้ไม่ให้เห็น ก่อนจะเข้าไปช่วยลีวายส์แต่งตัวให้เสร็จ ฟักหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่แถวๆนั้นมาเช็ดตามร่างกายทั้งเขาและอีกคนในห้อง
ฟักรีบวิ่งไปหยิบหนังสือกับกระเป๋านักเรียนเด็กมาแล้วจูงมือลีวายส์ลงไปด้านล่างแบบไม่คิดชีวิต ไม่กลัวว่าการตกบันไดคอหักก็สามารถทำให้ตายได้เหมือนกัน
ที่ห้องนั่งเล่น เขาเปิดหนังสือกลับหัวกลับหางเนื่องจากสติที่กำลังจะกระเจิง เขาทำเป็นกำลังสอนหนังสือเด็กที่ร่างกายสั่นเท่าไม่ต่างกับเขาที่กำลังนั่งหอบๆ
“พ พี่ชายไหน? แล้วไหนบอกว่าไม่มีใครอยู่บ้านไง?!”
ฟักกระซิบถามเสียงตะกุกตะกัก ภายนอกเขาออกจะนิ่งกว่าเด็กมาก เรียกได้ว่าแทบไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย เขาเก็บอารมณ์เก่งพอๆกับแอ๊บแมน เพียงแต่ใบหน้าที่ซีดเซียวและฝ่ามือเย็บเชียบเนี่ยแหละที่บ่งบอกว่าเขากำลังโคตรตื่นเต้น
“ผม ผมไม่คิดว่าพี่ จะกลับ จะกลับมาเร็ว ผม ผ”
เขาก็ไม่คิดว่าเด็กจะมีพี่ชาย ก็เพราะไม่เคยถามด้วย ให้ตายสิวะ ฟักไม่ได้ดุหรือตำหนิเพิ่มอะไร พยายามเข้าใจว่ามันฉุกเฉินจริงๆ เขาไม่ใช่พวกอารมณ์ร้อนด้วย และเพราะตอนนี้เด็กน้อยก็กลัวตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว
ฟักยกนิ้วแตะริมฝีปากส่งสัญญาณให้เงียบ ก่อนจะปรับสีหน้ายิ้มแย้มแล้วเริ่มพูดถึงเนื้อหาการเรียนเกี่ยวกับชีวะทั้งๆที่หนังสือในมือแม่งเป็นเคมี ตอนนี้ความรู้ความเร้อแม่งกระเด็นกระดอนหลุดจากหัวเขากระเจิงหมด
“ทำตัวปกตินะ พี่จะสอนหนังสือเรา ถ้าพี่ชายเดินเข้ามาก็ทำตัวปกติ โอเคมั้ย”
เด็กพยักหน้าหงึกๆ เหงื่อซึมเต็มกาย ฟักรีบคว้ารีโมตที่วางบนโต๊ะเพื่อเปิดแอร์
ข้างนอกบ้าน มีเงารถและคนที่กำลังถือของเข้ามา
เสียบเด็กก็ว่าหนักแล้วนะ
ครอบครัวเด็กกลับมาบ้านแม่งหนักเข้าไปอีก
รอยยิ้มการค้าของเขาเป็นครั้งแรกที่ถูกทำลายลง
เพราะภาพที่เห็นทำฟักแทบช็อคยิ่งกว่า
“อ อ้าว พี่พีท ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจังครับ”
TBC
[10/08/2557]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 384856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก