“รถพี่จอดอยู่ไหนอ่ะ”
“B3 ช่องจอด C” ไม่น่าเชื่อนี่ขนาดเมายังจำที่จอดรถตัวเองได้ มันล้วงกุญแจแล้วยื่นให้
“มึงขับรถเป็นใช่ไหม กูก็ลืมถาม”
“เป็นสิครับ ไม่งั้นจะมารับพี่ทำไม” ตอนนี้เราอยู่กันในลิฟต์ พี่เอย์หน้าแดงก่ำไปหมด ทำท่าทางแปลก ๆ ชอบกล
“ปิงกูจะอ้วกว่ะ ทำไงดี” โอ๊ยยยคุณช้ายยกินเหล้าเมาแค่นี้จะอ้วก ผมรีบหันซ้ายหันขวาตายห่าล่ะ ลิฟต์เปิดออกพอดีเลยรีบพามันเดินออกมา เห็นกระถางต้นไม้อยู่ใกล้ ๆ นี่กูจะบาปป่ะวะถ้าจะให้มันใส่ปุ๋ยสดให้ต้นไม้แบบนี้
“ไม่เอา กูไม่อ้วกที่นี่กูจะกลับห้อง” มันโวยวายขึ้น ทำหน้าตาเหมือนคนไม่ได้ดั่งใจ
“ครับ ๆ กลับ ๆ พี่เดินดี ๆ สิตัวพี่หนักอ่ะ อย่าเอนมาทางผมนักจะได้ไหม”
“ไอ้เหี้ยถ้ากูทรงตัวได้จะเรียกมึงมาเหรอ”
เฮ้อคนเมาเอาแต่ใจ คนเมาน่าเบื่อ คนเมาพูดยาก คนเมาพูดมาก แต่คนเมาก็มีกะตังค์! จบป่ะ(วะ)
ผมจับพี่เอย์ขึ้นรถคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย จากนั้นผมก็ขับรถมันออกไป ระหว่างทางมันหลับครับ หลับตายไปเลยดีเหมือนกันเงียบหูดี ผมใช้เวลาขับเกือบๆ ชั่วโมง กว่าจะถึงคอนโดหรูหราของคุณชายเขา ลำบากลำบนตอนพามันเดินขึ้นไปอีก
“ปิง อึกก กูไม่ไหวว่ะลิฟต์แม่ง กูจะอ้วก อึกก” คราวนี้คุณชายเหมือนจะแย่จริง ๆ แล้ว ตอนนั้นลิฟต์ลงแค่ชั้นเดียวก็ยังบ่นจะอ้วก แต่ตอนนี้ห้าสิบชั้นนะครับ มันต้องอ้วกแตกคาลิฟต์แน่เลย ผมงี้หน้าซีดไปหมดแล้ว
“อย่าเพิ่งครับพี่อย่าเพิ่ง กลืนมันลงไปก่อน เดี๋ยวเข้าห้องเราแล้วพี่จะอ้วกผมไม่ว่าเลย” ผมยกมือขึ้นอุดปากมัน อ้วกในห้องผมทำความสะอาดเองได้นะ แต่อ้วกในลิฟต์นี่เกรงใจคนอื่นเขาเหอะ จะให้ผมมานั่งถูลิฟต์ขณะที่มันไหลขึ้นไหลลงนี่ผมอ้วกแทนเลยนะครับ
“มึงบ้ารึเปล่าปล่อยกู อึกก มือมึงเค็มอ่ะ สกปรกไปตำส้มตำมารึเปล่า อึกก” หนอยยยย นี่ขนาดเมายังจำได้เหรอว่าบ้านผมตำส้มขาย เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวพ่อกรอกน้ำปลาร้าใส่ปากเอาให้หายสร่างเมาทันทีเลยดีไหมนะ ฮึ่มม
“เค็มเพราะใครล่ะ พวงมาลัยรถพี่นะที่ผมจับล่าสุดน่ะ”
“อย่ามามั่ว อึก พวงมาลัยรถกูก็หอมเหอะ”
มันว่าแล้วทรุดลงที่พื้น นั่งอยู่มุมหนึ่งของลิฟต์พอดี ผมถอนหายใจอย่างระอา ต้องทิ้งหญิงมาดูแลคนเมามันถูกต้องแล้วเหรอวะเนี่ย ชีวิตกูไอ้ปิง เรื่องจริงอย่างฮา
“ถึงแล้วครับลุกเร็ว พี่เอย์ทำไมถึงเมาหนักขนาดนี้เนี่ย คออ่อนยังจะกินเยอะอีก” ผมทาบการ์ดไปบ่นไป ตัวมันที่ผมจับแขนคล้องคอไว้ก็โคตรที่จะหนัก นี่ดีนะตัวไม่ต่างกันมากถ้าผมตัวเล็กว่านี้อีกหน่อยนี่แบกมาไม่ไหวนะครับนะ
“เอ้า ถึงห้องพี่แล้วนะ” ผมโยนมันไว้บนเตียงเลยครับ โยนจริง ๆ นะครับไม่ใช่ประคอง มันเลยลงไปในสภาพคว่ำหน้าคว่ำตาอยู่แบบนั้น
“ปิงกูร้อน”
คนเมาเรื่องมาก แต่คนเมามีตังค์! ผมท่องคติไว้ในใจ เดินไปหยิบเอารีโมทแอร์ขึ้นมากด ปรับเอาแบบเย็น ๆสุดขีดเลยแม่ง หันมาอีกทีคุณพี่เอย์กำลังถอดๆๆแล้วก็กำลังถอด
“เฮ้ยๆๆๆพี่ทำไรน่ะ”
“กูร้อนกูจะนอน” มันพูดอย่างหัวเสีย ถอดเสื้อออกแล้วยังพยายามจะถอดเดฟที่แสนจะรัดติ้วออกจากขา แต่มันยิ่งถอดก็ยิ่งติด ท่าทางจะโมโหอีกแล้ว
“ปิงมึงดึงกางเกงออกให้กูทีซิ”
โอ๊ยน้อคุณชาย ใส่กางเกงตัวใหญ่ ๆ ก็ไม่เป็น จะแฟชั่นห่าไรนักหนาก็ไม่รู้ งี้เกิดจะเอาสาวขึ้นมามัวแต่ไปถอดกางเกงอยู่ สาวหมดอารมณ์ก่อนพอดี ว่าไปผมงี้แสนจะเสียดายเรื่องบุ๋มเพราะใครกันล่ะ เจ้าคนขี้เมานี่แย่ชะมัดเลย
“พี่ยกขาดี ๆ ดิ” ผมนั่งลงแล้วค่อยดึงกางเกงมันออก ไอ้คุณชายบ้าชะมัด บ็อกเซอร์ไม่ใส่หรอก มันใส่กางเกงในชายสีดำแค่ตัวเดียวเท่านั้น โรคจิต! คิดจะนอนทั้งแบบนี้รึไงนะ นี่ท่ายกขาก็นะมันทะแม่ง ๆ อยู่นะเว้ย
“เช็ดตัวดิ เช็ดตัว”
“หือ?” พูดอะไรของเขาอีกวะ พึมพำไม่ค่อยรู้เรื่องเลย
“เช็ดตัวให้กู!”
“เช็ดทำไมอ่ะพี่นอน ๆ ไปเหอะ ผู้ชายนะครับจะต้องสะอาดอะไรนักหนา ตื่นมาพี่ค่อยอาบน้ำ”
“ไม่เอาเช็ดๆ เช็ดเสร็จเอย์จะนอน เอย์อยากสบายตัว แบบนี้เอย์นอนไม่หลับ เอย์เหนียวตัว เอย์ชอบสะอาด ๆ ”
ผมอยากจะให้คุณเห็นมากเลยนะว่าตอนนี้ผมเบะปากแบบไหน เซ็งว่ะ คุณชายรักสะอาดเอ้ย แต่ดันไปกินเหล้ามาเนี่ยนะ แต่เอ๊ะเมื่อกี้ผมหูฝาดรึเปล่าวะ มันแทนตัวเองว่าเอย์อย่างนั้นเอย์อย่างนี้เหรอ หรือนึกว่าพูดอยู่กับใคร สติคงมีบ้างหลบบ้างล่ะมั้งนะ เอาไรมากวะกับคนเมา พูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อย แต่จะว่าไปฟังดูแล้วน่ารักจังฮิ เอย์บลาๆๆ
ผมยืนเท้าสะเอวมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำเตรียมกะละมังเล็ก ๆ กับผ้าเช็ดตัวออกมาทำความสะอาดตัวให้คุณชายเขา เอาเถอะไหน ๆ ก็ช่วยแล้ว ช่วยให้ถึงที่สุดเลยก็แล้วกัน
“พี่นอนเฉย ๆ นะ อย่าชักธงรบนะครับพี่” ตอนนี้มันนอนใส่กางเกงในตัวเดียวนะ ผิวคุณชายโคตรขาวอ่ะ ผิวสวยเนียน โด่วว อย่าให้ผมถอดบ้างเหอะขาวกว่านี้นะบอกเลย แม่ผมขาวอ่ะ
“หึหึหึ พูดเหี้ยไรของมึง” นั่นไงกลับมาเรียกกูมึงเหมือนเดิมแล้ว แทนตัวน่ารักอยู่ไม่ทันขาดคำ
“ครับ ๆ ไม่ว่าอะไรหรอก นอนดี ๆ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ พี่จะได้เย็นสบาย แล้วที่นี้ก็หลับเลยนะ นอนไปเลยเช้าค่อยตื่น”
ผมจับมันนอนหงาย เช็ดหน้าเช็ดตาเอาจนแน่ใจว่าสะอาด ชุบผ้าลงไปล้างน้ำบิดอีกทีก่อนไล้ผ้านุ่ม ๆ แต่เปียกหมาดลงที่แผงหน้าอกล่ำสันกว้าง ๆ ของมัน พี่เอย์นอนปรือตามองผมทำไปเรื่อย ๆ มันเงียบไปเลยนะแต่ก็ปล่อยผมเช็ดตัวมันไป ผมเช็ดไล่ลงมาจนถึงหน้าท้อง เอาล่ะวะถ้าผมแอบมองเจ้าเอย์น้อย มันจะรู้ไหมครับเนี่ย อยากจะดูให้เห็นเต็ม ๆ สองตาเหมือนกัน ผมผู้ชายนะครับก็อยากจะรู้นะว่าของพี่หรือของผมใครมันจะเบิ้มกว่ากันก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรเล้ยจริงนะ ผมลากปลายผ้าลงมาที่ขนอ่อน ๆ บริเวณหน้าท้องที่ไร้ขันมัน กล้ามเนื้อคุณชายเขาสวยงามมากจริง ๆ ครับ บ้าอะไรไม่รู้ดันจินตนาการไปถึงว่าพี่ซีซ่าร์จะหุ่นดีรูปร่างเพอร์เฟคแบบนี้รึเปล่า ไม่ใช่สิ ต้องพูดใหม่ไอ้คุณพี่เอย์ต่างหาก หุ่นแบบนี้จะได้ครึ่งหนึ่งของพี่ซีซ่าร์ผมรึเปล่าก็ไม่รู้
“ยิ้มเหี้ยไรของมึง”
เสียงดับมโนของผมมาอีกแล้ว ปลุกผมออกจากภวังค์ลามกที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแบบเพลิน ๆ ทุกทีสิน่า
“แล้วเมื่อไหร่จะเปลี่ยนที่ มึงเช็ดหน้าท้องกูวนอยู่จนจะห้านาทีแล้ว จะเอาจนกูสร่างเมาเลยใช่ไหม”
“.........” แหม่ แล้วผมจะพูดอะไรได้ล่ะครับ รีบเปลี่ยนที่เช็ดเลยทันทีสิ คราวนี้มันเงียบไปอีกครั้ง
“วันนั้นมึงกลับยังไง”
“ห๊ะ?” ผมได้ยินไม่ชัดนะ เสียงมันพึมพำแบบคนเมาอ่ะ จู่ ๆ ก็พูดขึ้น
“กูถามว่าวันนั้นมึงกลับยังไง”
“วันไหนอ่ะพี่”
“วันก่อน วันที่ฝนตก”
“ก็กลับมอ’ไซด์ไง” ผมหันไปมองหน้ามัน จุ่มผ้าลงในน้ำอีกครั้ง บิด ๆ แล้วเอาออกมาเช็ดลงแถว ๆ หน้าขาต่อ
“ตากฝนเหรอ ตากฝนหรือเปล่า”
“.....อ่า ครับใช่ นิดเดียว”
“ฮึ สมน้ำหน้า ทำไมไม่รู้จักขึ้นมาหากูล่ะ กูนั่งรออยู่ตั้งนานรู้หรอกมึงยังกลับไม่ได้ ทำเป็นเกรงใจไม่เข้าเรื่อง ขึ้นมาบอกกูแค่คำเดียว กูก็ไม่ใจร้ายปล่อยมึงตากฝนไปแบบนั้นหรอก อย่างน้อยก็ไปส่ง ไม่ก็ให้ค้างที่นี่”
“พี่นี่เมามากจริง ๆ นะครับเนี่ย” พูดยาวเป็นวาเลยแถมยังพูดเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ขึ้นมาอีก
พอผมเช็ดเสร็จเรียบร้อย ผมจึงลุกไปหยิบเสื้อผ้าชุดนอนของคุณชายออกมาให้
“สร่างเมาแล้วก็ใส่เองนะ มันดึกมากแล้วผมต้องกลับแล้วครับ”
“อะไรของมึง ทำแล้วก็ทำให้เสร็จสิวะ ใส่เสื้อผ้าให้กูด้วย” พี่เอย์ชักสีหน้าเอาแต่ใจอีกแล้ว นี่มันเห็นผมเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือไงนะ ผมเป็นคนทำความสะอาดห้องนะครับ ไม่ใช่ทำความสะอาดตัวคุณชาย
“อ่ะๆใส่ ๆ พี่ลุกขึ้นสิครับงั้น” ผมดึงมันลุกขึ้นมันก็ลุกนะ เริ่มจากใส่กางเกงนอนก่อนจากนั้นผมก็เอาเสื้อเชิ้ตชุดนอนสีขาวปลดกระดุมออกแล้วสวมใส่ให้มันทีล่ะแขน พี่เอย์นั่งแบบโงนเงนไม่ตรงเลยท่าทางแปลก ๆ ยังไงไม่รู้
“เฮ้ยยยยย!”
มันล้มตึงลงไปแล้วจริง ๆ หงายหลังหัวเอนลงที่หมอนพอดีเป๊ะ ไม่พอยังกอดเอาคอผมตามลงไปด้วย ท่าทางเราตอนนี้จึงชวนให้คนมาเห็นเข้าใจผิดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ปิงกูแม่งเวียนหัว จะอ้วก”
“พี่ปล่อยผมก่อนดิ ผมทับพี่อยู่นะเดี๋ยวก็อ้วกแตกออกมาจริง ๆ หรอก รีบลุกไปเข้าห้องน้ำสิ อย่าอ้วกบนที่นอนนะครับ” ผมซักยากนะ
“ไม่เอากูง่วงแล้ว จะนอน” อะไรของเขาวะเดี๋ยวจะอ้วกเดี๋ยวจะนอน ตามอารมณ์ไม่ทัน
“ครับ ๆ นอน ๆ นอนก็นอน” แต่ช่วยปล่อยผมก่อนได้ไหม เอาแขนพี่ออกไปจากคอผมสักที หน้าเราจวนจะชิดกันอยู่แล้วนะ พี่อย่าเพิ่งหลับไปตอนนี้สิ โถ่ว คอผมแข็งหมดแล้วขืนตัวไว้ตลอดแบบนี้ผมแย่นะ
พี่เอย์หลับตาลงไปแล้วขณะที่แขนมันยังกอดคอผมไว้แน่น ปากผมกำลังจะโวยวายแต่ก็ต้องเงียบไว้แค่นั้นเมื่อนึกถึงความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้
ครึ่งตัวของผมทับอยู่บนตัวมัน แขนมันคล้องคอผมไว้ โดยที่ใบหน้าเราห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์ นี่ถ้าผมไม่ยื้อเอาไว้ล่ะก็หน้าผมกับหน้าหล่อ ๆ ของคุณชายคงจะชนกันไปแล้ว
เดี๋ยวนะ หน้าหล่อ ๆ เหรอ??
ผมพิจารณาใบหน้าใกล้ชิดนั้นดี ๆ อีกครั้ง คิ้วคมเข้มกับจมูกโด่ง ๆ กับริมฝีปากสีอ่อนจางอย่างคนสุขภาพดี ทำไมมันถึงดูเข้ากันและสวยงามขนาดนี้ ผิวหน้าเนียน ๆสีเดียวกันไปหมดเลยตลอดทั้งตัว ไม่มีกระด่างกระดำและไม่มีจุดไหนที่มีตำหนิเลยว่างั้นเถอะ ผมยกมือขึ้นไปเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าออกให้ ให้ตาย!! นี่ผมกำลังคิดว่ามันสวยอย่างนั้นเหรอ
ไม่จริ๊ง!!!!!! เป็นไปไม่ได้ ปกติผมมองแต่ผู้หญิงรูปร่างดี สวย ๆ สไตล์นางแบบ ถ้าเป็นผู้ชายก็จะมองเฉพาะคนตัวเล็ก ๆ ผิวขาวปากแดง ๆ น่ารักน่าฟัด แต่เมื่อกี้ความรู้สึกแว๊บหนึ่งในใจผมคืออะไร ผมมองว่าคุณชายสวยน่ากอดอย่างนั้นเหรอ บ้าหรือไงไอ้คุณพี่เอย์มันตัวใหญ่แบบนั้นใครจะไปกอดมันมิด
โถๆไอ้ปิง นี่มึงกำลังคิดเหี้ยไรอยู่
“มองกูจนพอใจแล้วดิ” เสียงมันพึมพำดังขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ไอ้ผมก็นึกว่าคุณชายหลับไปแล้วซะอีก
“พี่ยังไม่หลับก็ปล่อยผมสักทีดิ คอผมแข็งจนจะเป็นตะคริวอยู่แล้วเนี่ย”
“สมน้ำหน้าอยากไปรับกูช้าดีนัก กูเลยเมามากอ่ะดิ ไอ้เพื่อนบ้าแม่งเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนไรของมัน กูแพ้ตลอดเลย เลยเมาอยู่แบบเนี๊ยะ โทษมึงแหละอยากมาช้าเอง”
“โหยพี่อย่ามาโทษผมเหอะ นี่ผมทิ้งผู้หญิงเพื่อออกมาหาพี่เลยนะ ไม่ชมแล้วยังจะมาด่ากันอีก”
“จิ๊! วันนั้นกูก็เลิกกับสาวเพราะมึง สมน้ำหน้าวันนี้มึงต้องทิ้งผู้หญิงมาเพราะกูมันก็ถูกต้องแล้ว”
“ถูกแล้วที่ไหนวันนั้นพี่บอกเลิกคุณแพรเธอเอง แต่ของผมเนี่ยต้องจำใจทิ้งมาเพราะเจ้านายเรียกหานะครับนะ มันแทนกันได้ที่ไหน”
“แทนอะไร มึงจะให้กูแทนอะไร มึงทำอะไรกับผู้หญิงอยู่ถึงจะเอากูไปทำแทน”
“.........” บร๊ะ มันใช่เรื่องที่จะต้องตอบออกมาไหมล่ะ
“นี่พี่ปล่อยผมสักทีดิ่ จมูกเรามันจะชนกันอยู่แล้วนะ พี่ไม่อึดอัดหรือไง”
“ก็เห็นมึงชอบมองหน้ากู ก็ปล่อยให้มองจนพอใจไง มึงนี่ประหลาดเนาะ เห็นหน้ากูเป็นไอ้ซ่าร์เหรอถึงได้มองกูตาหวานฉ่ำแบบนั้น” บ้าเหอะผมไปมองมันตาหวานฉ่ำอะไรตอนไหน พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง
“โอ๊ยยยปล่อย พี่พูดไรเนี่ย เมาแล้วพูดจาไม่รู้เรื่องเลย ผมไปมองพี่ตาหวานตาเชื่อมอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วขอโทษเหอะถ้าผมจะมองพี่ซีซ่าร์น่ะนะ ผมมองที่โปสเตอร์ห้องผมยังจะดีกว่า ไม่มามองหน้าพี่ให้เสียอารมณ์หรอก”
“ปากดี เดี๋ยวจะโดนกัดปากเข้าสักวัน” มันว่าแล้วโน้มคอผมกดลงมาอีก ผมงี้ดันมันไว้จนสุดที่จะสู้แรงแล้ว
“โอ๊ยพี่ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว เอาออกไป!”
ในที่สุดผมก็หลุดออกมาจากท่อนแขนทรงพลังของคุณชายเธอได้ มันจ้องหน้าผมตาเขียวปั๊ด
“จิ๊! ไม่เล่นแล้วก็ได้ คืนนี้มึงนอนที่นี่แหละมันดึกแล้วกลับคนเดียวอันตราย อย่าหนีกลับเชียวนะตื่นมากูต้องเห็นมึง ไม่งั้น กูหักเงินให้เหลือร้อยเดียวเลย”
พี่เอย์ทำเสียงในลำคอเหมือนคนขัดใจ พูดๆๆแล้วก็พูด สั่งไว้ก่อนหันไปอีกทางกอดหมอนข้างแล้วนอนหลับไปเลย
ส่วนผมตอนนี้เหรอครับ ลุกขึ้นบิดเนื้อบิดตัวเพราะเมื่อยคอมาก ถ้าผมไม่ฝืนตัวแล้วปล่อยไปตามธรรมชาตินะ ผมนอนซบอกเฟิร์ม ๆ ของมันไปแน่แล้ว แต่เรื่องเหอะใครจะไปทำอะไรแต๋ว ๆ แบบนั้น มีแต่คุณชายนั่นแหละต้องมาซบที่อกผม เดี๋ยวจะไปทำให้มันฟิตกว่านี้อีกหน่อยเตรียมไว้ ๆ เผื่อมีน้อง ๆ น่ารักอยากมาซบบ้าง เอิ๊กก ว่าไปนั่น
จะว่าไปตอนที่จมูกเราเฉียดกันอยู่ ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังมากเลยนะ ผมตื่นเต้นอะไรกันวะ กะอีแค่โดนไอ้คุณพี่เอย์ทำแบบนั้นด้วย มันใช่เรื่องที่จะมานั่งตื่นเต้นเหรอ ผมคนนี้จะไปสั่นกับผู้ชายตัวใหญ่ ๆ แบบมันได้ยังไง ตัวเล็กน่ารักก็ว่าไปอย่าง
ผมมองคนนอนหลับอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจัดการห่มผ้าให้คุณชายท่านจนถึงหน้าอกตบ ๆ ลงไปเอาให้แน่นหนาก็คุณชายเล่นไม่ยอมให้ผมติดกระดุมมันเลยต้องนอนโชว์หน้าอกไปแบบนั้น คงไม่เป็นไรหรอกมั้งกอดหมอนข้างไว้อยู่แล้ว ท่าทางก็แข็งแรงดีออก ผมปรับอุณหภูมิแอร์ลงให้พอดี ปิดไฟแล้วเดินออกมาด้านนอก
ตอนนี้ตีสามกว่าแล้วจะออกไปเรียกแท็กซี่คงไม่ไหวอันตรายเกินไป นอนมันที่โซฟานี่ละกัน
ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนเลย หมอนกับผ้าห่มไม่ต้องหรอกครับผมง่าย ๆ กินง่ายอยู่ง่าย แค่นอนลงไปไม่ถึงห้านาทีก็หลับแล้ว คุณอาจจะสงสัยใช่ไหมว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปนอนที่ห้องเล็ก ห้องนั้นเรียกห้องนอนเล็กก็จริงแต่ไม่มีที่นอนหรอกนะครับ เป็นห้องเก็บของ ๆ คุณชายเจ้าของห้องเขา อากาศตอนตีสองแบบนี้กับวิวกลางคืนริมน้ำเจ้าพระยาผ่านกระจกผนังบานใหญ่ จะว่าไปมันก็โรแมนติกดีเหมือนกันนี่หว่า
เมื่อแสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านหน้าต่างสีครีมสวยเข้ามาตกกระทบใบหน้าเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา (นี่ผมพากย์ให้เหมือนในนิยายหรู ๆ เลยนะ) ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ต้องกระพริบตาไล่แสงจ้า ๆ ของไอแดดนั่น ไม่เคยรู้เลยแฮะว่าห้องฝั่งนี้แดดส่องพาดลงมาตอนเช้าพอดิบพอดี นึกทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนที่เกิดขึ้นผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที ให้ตายนี่มันห้องคุณชายเขานี่หว่า แล้วผมมานอนอยู่ตรงนี้เพราะเมื่อคืนมันดึกดื่นเกินไปที่จะกลับ
ผมกวาดตามองที่โต๊ะกระจกเล็ก ๆ ใกล้กับโซฟาเพราะสะดุดตากับอะไรบางอย่าง มียาพาราหนึ่งแผงกับแก้วน้ำวางอยู่ พร้อม ๆ กับกระดาษโพสอิทสีเขียวแปะไว้ข้าง ๆ
‘กินยาซะตัวมึงร้อน ๆ นะ คงเพราะตากฝนวันนั้น
แล้วก็...
เสื้อคลุมที่มึงห่มอยู่น่ะ เอามันไปส่งซักให้กูด้วย’
ผมก้มลงหยิบเสื้อนอกที่ตกกองอยู่ที่ตักขึ้นมาดู เสื้อสูทหรูหราที่ผมใช้คลุมตัวตอนนอนงั้นเหรอ เมื่อคืนผมหยิบมันออกมาห่มกันหนาวเหรอวะ เมื่อไหร่? ตอนไหน? นี่ผมจำได้ว่าผมเดินออกมาตัวเปล่าแล้วก็นอนเลยนะ ไม่ได้หยิบอะไรออกมาเลย นิสัยผมไม่ใช่คนที่จะมาห่วงเรื่องอะไรแบบนี้ของตัวเองอ่ะ เอาจริง ๆ ผมลองเอามันขึ้นมาดม ๆ ดูอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของพี่เอย์ยังติดอยู่ที่เสื้ออยู่เลย ผมจะไปคว้ามันออกมาทำไมเพราะเมื่อคืนพอถอดให้พี่เขาแล้วผมก็แขวนไว้ที่หน้าตู้เลยนี่ นึกไม่ออกจริง ๆ แฮะ นี่ผมหยิบมันติดมือออกมาห่มด้วยเหรอ ทำไมผมทำแบบนั้นกันวะ
ผม.....ขอนึกไปอีกทางนึงได้ไหมนะ ถึงแม้ว่าเส้นทางนี้สุดแสนที่จะเป็นไปได้ยากก็เหอะ แต่ผมนึกอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้หรอก ผมจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในซอกเล็กๆที่ลึกที่สุดของหัวใจเลย
คุณรู้ใช่ไหมว่าผมกำลังนึกถึงใคร........................
พี่เอย์ใช่ครับ ถ้าเป็นอย่างที่ผมกำลังนึกถึงอยู่จริง ทำไมผมตอนนี้ต้องยิ้มกว้างด้วยล่ะ ก็แค่เจ้านายเขาใจดีด้วย ผมต้องดีใจปลาบปลื้มขนาดนั้นเชียวเหรอ
Tbc.
# ขอบคุณที่เอ็นดูน้องปิงกับพี่เอย์นะคะ อ่านกันให้สนุกนะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
