“เด็กพี่โคตรได้ใจเลยว่ะพี่บุ้ง”
วิเชียรถึงกับอดชมไม่ได้ เอ่ยชมครั้งแล้วครั้งเล่า และคนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ต่างกันก็คือบุ้ง
ไอ้มีนนี่มันดูแค่หน้าไม่ได้จริง ๆ
“ขนาดประพัฒน์มันยังกล้าวัด สงสัยอีกไม่นาน แม่งต้องขึ้นมาตบกบาลกูแน่ ๆ เลยว่ะ”
จดเวลาไป อมยิ้มไป รู้ว่าเด็กฝึกงานยังไม่เป็นปกติเท่าไหร่ สภาพจิตใจมันยังไม่ค่อยคงที่ เลยไม่อยากใช้อะไรมันมาก ให้มันตั้งหน้าตั้งตาคีย์บิลมันไป คีย์เสร็จเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ไม่เซ้าซี้มันมาก
“เออ ซัพให้ขนมปังมา มึงเอาไปให้ไอ้มีนมันหน่อยดิ๊ วิเชียร”
มองไปที่ถุงขนมที่วางไว้ที่หน้าเคาร์เตอร์ และวิเชียรก็จัดการหิ้วถุงขนมเดินตรงดิ่งไปที่หน้าประตูออฟฟิศแผนกขนส่ง
เมื่อก่อนไม่เคยเคาะประตู แต่เดี๋ยวนี้มีคนอยู่ วิเชียรเลยต้องเคาะ ไม่เคยต้องมารักษามารยาทอะไรกันขนาดนี้
แต่อยู่ดีๆ มันก็เป็นแบบอัตโนมัติ ตั้งแต่เปิดเข้ามาแล้วเห็นไอ้เกาหลีมันนั่งร้องไห้ไม่เว้นแต่ละวัน เห็นมันร้องแล้วแทบร้องตาม
ไม่อยากจะเห็นภาพแบบนั้นเลยจริง ๆ
“อ้าวพี่วิเชียร มีอะไรให้รับใช้ครับท่าน”
มีนละมือจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และเอ่ยถามรุ่นพี่ที่เดินเข้ามาหาและเอาถุงขนมมาวางไว้ให้ที่โต๊ะ
“ซัพให้มา แบ่ง ๆ กันกิน พี่บุ้งให้เอามาให้เกาหลี”
กำลังหิวอยู่พอดีเหมือนกัน เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาด้วย ได้ขนมปังรองท้องหน่อยก็ดี
“ขอบคุณครับพี่”
เอ่ยปากขอบคุณ และวิเชียรที่กำลังจะหันหลังกลับอยู่ดีๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“เกาหลี.....เกาหลีนี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนี่หว่า”
อะไรวะพี่ ผมไม่เห็นเข้าใจเลย
มีนกำลังงง เกิดความมึนงงสงสัย จนต้องขมวดคิ้วมองหน้าพี่วิเชียร
“อะไรไม่ธรรมดาวะพี่ หมายถึงเรื่องที่ผมหล่ออ่ะนะ นั่นมันก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้วพี่ต้องเข้าใจ”
กวนตีนขนาดนี้ ไม่ต้องเดาว่าได้เชื้อมาจากใครได้เชื้อลูกพี่มาแหง ๆ
“จะอะไรก็แล้วแต่เหอะ แต่จะบอกว่าพี่บุ้งไม่ใช่ไม่จบ ม.3 นะเกาหลี.....แกจบวิศวยานยนต์มา เกียรตินิยมอันดับสองจากมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเกาหลีนั่นแหละ”
เหี้ยยยยยยยยยย
คณะนั้นแม่งเข้ายากชิบหาย แล้วลูกพี่กูจบมาจากที่นั่นเนี่ยนะ โคตรเหลือเชื่อเหอะ
“แรก ๆ แกมาทำที่นี่ หน้าแกเกาหลียิ่งกว่าเกาหลีตอนนี้อีกจะบอกให้ ใคร ๆ ก็ว่าแกไม่มีทางทนงานได้เกินสามวันหรอกเดี๋ยวก็ออกแน่ ๆ”
ตั้งใจฟังสิ่งที่พี่วิเชียรพูด เรื่องนี้ไม่เคยคุยกัน นาน ๆ จะได้คุยเรื่องส่วนตัวกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ไม่ใช่เรื่องประวัติส่วนตัวอย่างนี้
“ไม่มีใครนับถือแกหรอก พวกมาลองของกันเพียบ แต่ตอนหลังก็ต้องยอม เพราะแกแม่งของจริง เอาก็เอาจริง ๆ ไม่เอาแกก็ไม่เอา หลัง ๆ มาเลยไม่มีใครกล้ากับแก”
ประวัติโชกโชนน่าดูเหมือนกันนี่หว่าลูกพี่กู นึกว่าเป็นแต่แหกปากด่าลูกน้องอย่างเดียว
“ช่วงนี้เกาหลีก็ระวัง ๆ ตัวหน่อยนะ ประพัฒน์มันเล่นด้วยยาก รอบจัด พี่บุ้งยังไม่อยากจะแลกด้วยเท่าไหร่ เห็นว่าอยู่มานาน”
ผมจะระวังตัวพี่ ขอบคุณที่เตือนผม
“แล้วก็.........พี่บุ้งฝากมาบอกว่าคิดถึงเมียด้วย....ออกไปให้เห็นหน้าหน่อย เดี๋ยวแกไม่มีกำลังใจทำงาน”
ห๊ะ
อะไรวะ
มีนถึงกับหลุดขำออกมา และมองหน้าพี่วิเชียรที่เอ่ยปากแซว เรื่องที่เอาไว้คุยกันหยอกล้อกันจนกลายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้คิดอะไร เดี๋ยวนี้เขาใช้มุกในการมาตามให้ไปช่วยงานแบบนี้แล้วเหรอวะ
พี่วิเชียรเดินออกไปแล้ว และมีนก็เดินตามออกมา เดินตามมาเรื่อย ๆ มาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าลูกพี่ และอยากรู้ว่าจะให้ช่วยอะไร
“เดินออกมาทำไม ไม่คีย์บิลมึงหรือไง ว่างจัดจริงนะ”
คนที่กำลังลงเวลาเงยหน้าขึ้นมามองและมีนก็ขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจว่าพี่บุ้งจะถามแบบนี้ทำไม ก็เป็นคนเรียกผมออกมาเองไม่ใช่เหรอวะ
“พี่วิเชียรบอกว่าพี่คิดถึงผม อยากให้ผมมาให้กำลังใจตอนทำงานนี่ผมก็เลยถ่อมาหาเลยนะพี่”
อะไรนะ คิดถึงมึงเนี่ยนะ เลยอยากได้กำลังในการทำงานจากมึงเนี่ยนะ บุ้งถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
และมีนก็เกิดอาการหน้าเหวอขึ้นมากะทันหัน เริ่มรู้อะไรขึ้นลาง ๆ
“พี่วิเชียรรรรรรรร”
หันไปตะโกนเรียกรุ่นพี่ ที่เดินเข้าไปโซนในและก็เห็นว่าพี่วิเชียรหันมาหัวเราะชอบใจที่แกล้งมีนได้
“อย่าไปแกล้งว่าวิเชียรมันเล้ยยยยย มึงคิดถึงกูมึงเลยหนีงานเดินออกมาหาก็บอกตรง ๆ ไม่ต้องทำเขิน”
ไม่ต้องทำเขินอะไรล่ะพี่
“เออใช่ไง ผมหนีงานเดินออกมาหาพี่ด้วยความคิดถึง…..ก็พี่ไม่คิดถึงผมแล้วก็ไม่เดินไปหาผมบ้างเลยนี่หว่า”
บุ้งเงยหน้าขึ้นมองเด็กฝึกงานที่อยู่ดีๆ ก็ตอบกลับมาด้วยคำพูดคำจาชวนหวาดเสียว ไม่อยากจะคิดอะไรกับคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของเด็กฝึกงานให้มาก แต่อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ที่อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกใจเต้นแปลก ๆ ขึ้นมาจนต้องก้มหน้าก้มตาทำทีเป็นจดเวลาลงในตารางอีกครั้ง
“อะไรของมึง เพ้อเจ้อ ไปคีย์บิลมึงไป”
ไล่ให้มีนที่กำลังเริ่มยิ้มระรื่นไปทำงานต่อ และเด็กฝึกงานก็หันหลังกำลังจะเดินไปแล้ว แต่ก็ถูกบุ้งเรียกเอาไว้จนมีนต้องหันกลับมาเพื่อถามว่าลูกพี่จะเอาอะไร
“เออ...ยิ้มได้ซะทีนะมึง....มึงร้องไห้เป็นชาติเล่นเอาคนอื่นเขาไม่มีกำลังใจจะทำงานไปด้วย ทีหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะมีน..........แม่ง.....ปวดใจแทน”
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
