ณ แดนเทพ
วิมาณโอ่งโถงสีขาวสว่างถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนสีแดงชาติ มันเคยงดงามและหรูหราทว่าสภาพในตอนนี้กลับเละเทะจนเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมาก็ไม่ปาน เหล่านางอัปสรข้ารับใช้หลายสิบตนกุลีกุจอเก็บกวาดเครื่องเรือนที่หักกระจายอย่างแข็งขัน พวกนางมิได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อยด้วยเพราะการได้ทำงานป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้บุรุษรูปงามนั้นพาให้ใจเบิกบาน
อามินอสเทพบุตรเกศทองสว่างที่ยามนี้นั่งทอดหุ่ยเปลือยท่อนบนอย่างสบายใจอยู่หน้าประตูบานหนึ่งในบ้าน เขายักคิ้วหลิ่วตาให้เหล่านางอัปสรเป็นระยะตามวิสัยหนุ่มจ้าวสำราญ แต่ก็ยังไม่ลืมจะใส่ใจบทสนทนากับอีกคนที่อยู่ในห้องหลังบานประตู
“เฟรทริส ออกมาเถอะ”
“ไปให้พ้น!”
“อย่างน้อยก็ออกมากินอะไรหน่อยน่า เจ้าอยู่ในนั้นมานานเกินไปแล้วนะ”
“ข้าเป็นเทพข้าอิ่มทิพย์! ฮึก”
“ไม่ต้องร้องหรอกน่า โรเรเนสไม่เป็นอะไรหรอกเชื่อข้าสิ”
“ข้าไม่ได้ร้อง!”
“แต่เสียงเจ้าอู้อี้มากเลยนะ”
“ข้าเป็นหวัด!”
“เทพไม่เป็นหวัดนะเฟรทริส”
“เงียบไปเลยไอ้นกบ้า!”
“หึๆๆๆ นี่เด็กดื้อ ถ้าเจ้าไม่ยอมเปิดข้าจะพังเข้าไปเองนะ”
“นกโง่ เจ้าเข้ามาไม่ได้หรอกข้าลงอาคมไว้”
กริ๊ก! อามินอสบิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปอย่างง่ายดาย เฟสทริสที่นั่งอยู่บนเตียงถลึงตาแทบเหลือกกับสิ่งที่เขาไม่คาดว่าจะเกิดขึ้นได้
“จะ เจ้า เข้ามาได้ยังไงข้าลงอาคมไว้แล้วนะ”
“อืมใช่เจ้าลงอาคมไว้....แต่ว่าลืมลงกลอนประตูน่ะ”
เทพนักรบคำรามกร้าวอย่างเจ็บใจกับความซื่อบื้อของตัวเองก่อนจะจมหน้าลงกับหมอนอย่างเด็กงอแง อีกฝ่ายเดินมานั่งลงข้างเตียงอย่างเย็นใจเขาไม่ได้ใส่ใจอารมณ์ฉุนเฉียวตรงหน้าเลยซักนิด
“นี่ เฟรทริส”
“งื่อออ”
“ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆสิ”
“ไม่!ออกไปซะ ฮื่อ”
“นี่ถึงเจ้าจะนอนงอแงอยู่แบบนี้หรือว่าจะพังบ้านอีกซักกี่รอบมันก็ไม่ช่วยให้โรเรเนสกลับมาได้หรอกนะ”
ทว่าเฟรทริสกลับเงยหน้าขึ้นมาตะโกนใส่พร้อมตาแดงๆที่เพิ่งแห้งน้ำไปหมาดๆ
“แล้วเจ้าช่วยอะไรได้มั่งเล่า! ทำอะไรไม่ได้ก็ไปให้พ้นเลย เจ้าไม่เข้าใจข้าหรอก เมียก็ทิ้งแถมน้องรักก็ยังต้องลงไปเป็นคนอีก ตอนนี้ข้าไม่เหลือใครอีกแล้ว!”
“อะไรกัน เจ้ายังมีข้านะ”
“ไม่นับโว๊ยยยยยยย!” เฟรทริสค้อนให้แล้วกัดฟันกรอดก่อนจะพูดความในใจออกมาอย่างกึ่งตัดพ้อ
“ข้าไม่เข้าใจ ข้าไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นโรเรเนส ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมหาเทพต้องห้ามไม่ให้ข้าพาเขากลับมา ก็แค่ฆ่าเขาซะ!พอตายก็ได้กลับมาเป็นเทพแท้ๆ นี่มันเป็นแค่เรื่องผิดพลาดข้าแค่จะทำให้มันถูกต้อง แล้ว แล้ว ไอ้เทวรูปบ้าบอนั่นอีก มันกลายร่างเป็นโรเรเนสแล้วแท้ๆแต่ทำไม ทำไมจู่ๆมันถึงมีเทวรูปโผล่ขึ้นมาได้ ข้าไม่เข้าใจและข้าก็ไม่ชอบเลยด้วย”
พูดจบเขาก็คอตกเป็นหมาหงอย ใบหน้าของบุรุษเทพนักรบผู้ห้าวหาญยามนี้กลับเหมือนแค่เด็กไร้เดียงสาผู้ถูกขัดใจในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ อันที่จริงเฟรทริสก็เป็นคนซื่อๆตรงๆอยู่แล้ว ถึงแม้จะเป็นเทพชั้นสูงแต่ด้วยนิสัยแบบนี้ทำให้มีหลายอย่างหลุดรอดสายตาเขาไปได้ตลอด อามินอสมองวงหน้านั้นแล้วถอนหายใจก่อนแววตาเอ็นดูก็ปรากฎขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
“เฟรทริส ที่เหล่ามหาเทพไม่ยอมให้เจ้าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้เพราะทุกอย่างมันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เทพเจ้าก็มีโชคชะตาที่ถูกขีดไว้เหมือนนุษย์นั่นแหละ การที่น้องเลี้ยงเจ้าต้องลงไปเป็นมนุษย์ข้าเชื่อว่ามันก็เป็นสิ่งที่ต้องเกิดอยู่ดีไม่ว่าจะอย่างไร”
“ม่ายจริงอ่ะ เจ้าจะบอกว่าข้อผิดพลาดทุกอย่างเป็นเรื่องตั้งใจงั้นหรอ เช่นนั้นถามหน่อยถ้าเทพกำหนดชีวิตมนุษย์แล้วใครกำหนดชีวิตเทพ”
“ผู้ที่ทำหน้าที่นั้นไม่มีหรอก หากแต่กระดานพยากรณ์ก็เขียนเอาไว้ว่าชีวิตเทพแต่ละคนจะต้องเป็นอย่างไร”
“แล้วใครเขียนกระดานพยากรณ์”
“เท่าที่ข้าเคยเห็นก็ไม่มี อาจารย์เคยพูดว่าทุกอย่างถูกเขียนขึ้นโดยการกระทำของเหล่าเทพ มันเป็นเหตุเป็นผลกันอยู่”
“แล้วโรเรเนสทำอะไรผิดล่ะถึงต้องลงไปเป็นมนุษย์น่ะฮึ”
“เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้หรอก แต่ที่รู้ส่วนหนึ่งก็เกิดจากความโง่เขลาเบาปัญญาของพวกมนุษย์ที่เชื่อคำภีร์ที่ถูกดัดแปลงอย่างไม่มีเงื่อนไข คืออย่างนี้คำภีร์ที่เหล่านักบวชใช้กันอยู่น่ะเป็นข้อความที่ถูกบอกต่อกันมาตั้งแต่มนุษย์ยังไม่มีตัวหนังสือทั้งเรื่องหลักคำสอนและศาสนพิธี รวมทั้งเมื่อเวลาผ่านไปก็ถูกสังคยานาและเติมแต่งขึ้นอีก จึงทำให้พระคำภีร์ทางศาสนาที่ถูกใช้อยู่ในปัจจุบันที่ความผิดเพี้ยนไปจากเดิม โดยเฉพาะเรื่องการอันเชิญเทพที่ไม่มีใครทำมานานแล้วข้อมูลหลายอย่างขาดหายไป
แต่เดิมนั้นเทวีอนามอเฟียเป็นเทวีแห่งศิลปะ แต่ด้วยความงามของนางจึงทำให้มนุษย์ยกย่องนางว่าเป็นเทพแห่งความงามแทนและเปรียบนางว่างามดั่งดอกไม้ จนท้ายแล้วก็ถูกเข้าใจว่านางเป็นเทพแห่งดอกไม้ทั้งปวงไปเสีย
ส่วนโรเรเนสนั้นก็เป็นเทพแห่งพันธุ์พืชซึ่งหมายถึงพืชทุกชนิดรวมถึงดอกไม้ด้วย แต่ด้วยความที่เหล่าชาวไร่ชาวนาสวดขอพรจากโรเรเนสบ่อยๆจึงกลายเป็นว่าเขากลายเป็นเทพสำหรับผลผลิตทางการเกษตรเสียอย่างนั้น
ครั้นเมื่อยามที่เหล่านักบวชสวดเรียกเทวีอนามอเฟียพวกเขาก็เอ่ยว่า ขออันเชิญองค์เทพผู้งดงามผู้ทรงเป็นเทพแห่งมวลไม้งามทั้งมวล ซึ่งพวกเขาเข้าใจว่ากำลังเรียกเทวีอนามอเฟียอยู่แต่อันที่จริงพวกเขากำลังเรียกโรเรเนสอยู่ต่างหาก เข้าใจรึยัง”
เฟรทริสนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทวนสรุปสิ่งที่เข้าใจ
“นี่ นี่เจ้าหมายความว่า จริงๆแล้วพวกนักบวชสวดเรียกโรเรเนสแทนที่จะเรียกอนามอเฟียโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวงั้นรึ”
“ประมาณนั้น”
“แต่เดี๋ยวสิเช่นนี้ทำไมไม่มีใครรู้เรื่อง ข้าก็ไม่รู้ โรเรเนสก็ไม่รู้”
“อ่ามมม....อันที่จริงเขารู้กันทั้งสวรรค์แล้วนะว่าทำไมน้องเจ้าถึงลงไปเป็นคนได้ แต่ที่โรเรเนสไม่รู้คงเพราะตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจพิธีกรรมนั่นเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนเจ้า....มันก็ปกติอยู่แล้วนี่ที่เจ้าจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับชาวบ้านเขาเลย”
“บังอาจ!” เฟรทริสขว้างหมอนที่อยู่ใกล้มือใส่หน้าหล่อที่ยิ้มเย้ยตนอยู่
“มาทำเป็นพูดดี ถ้ารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทำไมไม่หยุดพิธีไว้เล่า”
“ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก”
“ข้ออ้าง เนี่ยมันเป็นความผิดเจ้าแท้ๆ”
“อ่าว อะไรกันเมียหนีก็โทษข้าน้องหายก็โทษข้า”
“ใช่!ความผิดเจ้า! ข้าจะโทษเจ้าในทุกๆอย่าง ต่อให้เป็นเรื่องแค่หอยทากลื่นล้มข้าก็ถือว่าเป็นความผิดเจ้า!”
“เอาแต่ใจเสียจริงแม่หนูน้อย”
“เรียกข้าว่าอะไรนะไอ้นกบ้า!”
เฟรทริสได้ยินอีกฝ่ายเรียกตนด้วยคำที่เขาเกลียดที่สุดก็โกรธจัดเลือดขึ้นหน้า จึงกระโจนเข้าหาหมายจะต่อยซักเปรี้ยงแต่ก็มิทัน เพราะอามินอสได้กางปีกสีเงินส่องสว่างออกแล้วพุ่งหนีขึ้นไปด้านบน ทำให้เทพเกศแดงคว้าได้แค่อากาศเท่านั้น
“ไอ้คนขี้โกง!”
เฟรทริสตะโกนด่าโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่าย ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าปีกของอามินอสนั้นถือเป็นจุดอ่อนของเฟรทริส เฟรทริสชอบปีกคู่นี้มาก(แต่เกลียดเจ้าของที่สุดฮึ!) เมื่อพบครั้งแรกจึงอยากได้มาเป็นพาหนะมาก แต่เมื่อนานวันไปก็ยิ่งชอบปีกคู่นี้มากขึ้น มากจนทนมองไม่ได้ เพราะเห็นทีไรก็อ่อนระทวยทุกที(แต่ยืนยันอีกทีว่าเกลียดเจ้าของปีกจริงๆนะฮึ!) จนท้ายแล้วต้องขอให้มหาเทวีอาราอัสประทานสร้อยวิเศษที่ช่วยบรรเทาอาการมาไว้สวมใส่
ทว่าสร้อยวิเศษนั้นตอนนี้ไม่อยู่แล้ว มันหายไปพร้อมกับเมียทั้ง8ของเขา ง่ายๆก็คือเมียหนียังไม่พอยังขโมยของไปอีกด้วย...โถ เมียรัก
เช่นนี้เฟรทริสจึงไม่อาจทนมองอามินอสตรงๆยามกางปีกได้เลย อีกทั้งทำให้เขาไม่ยอมโดยสารพาหนะตัวเองไปไหนมาไหนอีกด้วย
อามินอสรู้ถึงข้อนี้ดี และเขาก็พึงใจมากที่เฟรทริสกลายเป็นแบบนี้เพราะมันทำให้เขาจะทำอะไรก็ได้กับอีกฝ่ายโดยที่อีกฝ่ายขัดขืนมิได้ แต่อามินอสก็ยังไม่เคยทำอะไรลงไปเลย
เทพบุตรปีกเงินค่อยๆลงมานั่งบนขอบเตียงพร้อมด้วยยิ้มแบบคนขี้แกล้งของเขา เฟรทริสสำผัสได้ถึงแสงสว่างทางด้านหลังจึงไม่ยอมหันไปยามนี้เขาเสียเปรียบเป็นที่สุด
“ดี เป็นแบบนี้เจ้าจะได้นิ่งๆเสียหน่อย จะยอมคุยกันดีๆไหม”
“......”
“เฟรทริส”
“ข้าจะทำตัวดีๆถ้าเจ้าหุบปีกลงไป” เขาตอบกลับไปด้วยเสียอ่อยๆงอนๆ เหมือนเด็กดื้ออ้อนขอขนม อามินอสรู้สึกว่านี่มันน่ารักจนทนไม่ไหวอยากจะรังแกเสียตอนนี้
“มิได้หรอก เจ้ายังอยู่ในช่วงอารมณ์แปรปรวนถึงข้าหุบปีกลงไปเจ้าก็ไม่ยอมสงบหรอก”
“ถ้างั้นก็หันหลังคุย”
“หัดเอาชนะใจตัวเองบ้างเถอะ กับอีกแค่มองปีกข้าตรงๆยังทำไม่ได้แล้วเจ้าจะไปช่วยโรเรเนสได้อย่างไร”
ได้ยินเช่นนั้นก็ฉุกใจคิด เขาจึงค่อยๆหันมามองทางด้านหลังอย่างช้าๆ
แต่เพียงแค่ได้เห็นปีกคู่นั้นเต็มตาหัวใจก็เต้นระส่ำอย่างยากจะเข้าใจ แถมใบหน้าก็แดงซ่านซักพักก็เริ่มอ่อนระทวยเหมือนจะไม่มีแรง เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงหลุบตาลงต่ำไม่ยอมทนดูปีกนั้นอย่างตรงๆ แล้วสงเสียร้องอิดออดอยู่ซักพักก่อนจะเอ่ยปากพูดไปด้วยเสียงเบาๆ
“ข้าหันมาแล้วนะ ทีนี้บอกได้ไหมว่าข้าจะช่วยน้องข้ายังไง” เขาพูดด้วยเสียงกระเง้ากระงอน ดวงตากลมโตดูหงอยลงไปริมฝีปากเชิดเป็นเป็ดแสดงชัดเจนถึงความอึดอัดใจ
“เจ้าฆ่าเขาไม่ได้ ทำได้เพียงแต่ให้พรแก่เขาไม่ให้ต้องเจอความเดือนร้อนมากเกินไปเท่านั้น”
“ไม่เห็นจำเป็นเลย เดี๋ยวพิสูจน์ได้ว่ามีangel syrup เขาก็ได้อยู่สบายๆในวังแล้ว แต่ข้าไม่ได้ต้องการให้เขาอยู่สบายข้าต้องการเขาคืน”
“ข้าไม่มั่นใจว่ามันจะเป็นแบบนั้นน่ะสิ”
“ทำไมเล่า?”
“เพราะไอ้ขุนนางที่ชื่อโยเฮนนั่นแหละตัวดี มันเป็นขุนนางทุจริตที่ต้องการปกปิดเรื่องของตนไว้ พอมันรู้ว่ามีเทพลงมาก็กลัวว่าเทพจะบอกเรื่องความประพฤติมันให้ฟารันรู้ มันเลยพยายามทำให้ฟารันเชื่อว่าโรเรเนสไม่ใช่เทพยังไงล่ะ อย่างไอ้เจ้าเทวรูปนั่นก็เป็นของปลอม ของจริงกลายร่างเป็นโรเรเนสไปแล้วเจ้าก็เห็น แต่เจ้านี่กลับสร้างของปลอมขึ้นมาเพื่อตบตาทุกคน ข้าถึงบอกว่าโรเรเนสจะต้องลำบากอย่างไรล่ะเจ้านี่มันทำได้ทุกอย่างให้น้องเจ้ากลายเป็นคนโกหก”
“เลวจริง เราทำอะไรไม่ได้เลยหรอ”
“ก็อย่างที่ข้าบอก ทำได้แค่ให้พรกับสร้างปาฏิหารเล็กๆน้อยๆให้เจ้ากษัตริย์หน้าหล่อมันฉุกใจคิดขึ้นมาบ้างว่าโรเรเนสน่าจะเป็นเทพ แต่จะทำมากกว่านี้ไม่ได้นะไม่เช่นนั้นพวกมหาเทพต้องห้ามเราอีกแน่”
เฟรทริสที่ยังไม่ยอมเงยหน้าเลยตั้งแต่หันมา เขาเม้มปากแน่นแล้วทำแก้มบ่องอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะค่อยๆสงบจิตใจลงแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด หากเป็นยามปรกติเขาก็คงอาละวาดบ้านแตกไปแล้ว แต่ตอนนี้อามินอสยังกางปีกอยู่ความรู้สึกของเขาจึงถูกคุมเอาไว้
“แต่ว่านะ angel syrup มันเป็นสีใสๆจริงหรอ” คราวนี้เป็นฝ่ายอามินอสที่ต้องถลึงตามอง อีกคนที่ก้มหน้าก้มตาพูดก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆที่มองตน
“ถึงข้าไม่เห็นแต่ก็รู้นะว่าเจ้ามองอยู่ มองข้าแบบนั้นทำไมล่ะ”
“นี่เจ้าเคยมีเมีย8คนจริงหรือเนี่ย”
“ก็ ก็ เวลาทำเรื่องแบบนั้นข้าไม่จำเป็นต้องมานั่งดูของตัวเองนี่นา”
“ไม่เคยเสร็จข้างนอกหรอ หรือว่าช่วยตัวเองอะไรแบบนี้”
“ไอ้คนลามก! งื่อ ข้าไม่ได้ต่ำแบบเจ้านะ!”
“โฮ่ นี่ขนาดข้ากางปีกอยู่ยังพยศได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย เจ้านี่ฤทธิ์เยอะเสียจริง”
“หุบปีกเสียสิเจ้าจะได้รู้ว่าฤทธิ์ข้ามีแค่ไหน” อามินอสหลิ่วตามองแล้วก็นึกเรื่องสนุกๆขึ้นมาได้ จึงยอมเสกให้ปีกตนหายไป
“เสร็จข้าล่ะไอ้นกชั่ว!”
ฉับพลัน ไวดั่งใจคิดเฟรทริสกระโจนเข้าบีบคออีกฝ่ายทันที แต่แทนที่อีกฝ่ายจะพยายามปัดป้องกลับยกสองแขนโอบรอบเอวคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แล้วสะบัดปีกออกกางก่อนจะห่อร่างคนในอ้อมแขนตนไว้อีกชั้นหนึ่ง เท่านี้เทพจอมพยศก็ตกอยู่ในอ้อมแขน(อ้อมปีก?) ของเขาเรียบร้อยแล้ว
“อะ อะ อะไรกันเนี่ย ปะปล่อยข้านะ คนบ้า” เฟรทริสใช้สองมือดันอกอีกฝ่ายให้ออกห่างและดิ้นขลุกขลักเพื่อประท้วงอยู่ซักพักก่อนจะสิ้นฤทธิ์ด้วยแพ้แก่ปีกเงิน อามินอสหัวเราะเบาๆพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท
“เจ้าต้องโดนลงโทษที่ทำลายข้าวของนะ ข้าจะให้เจ้าอยู่แบบนี้จนเจ้าจะยอมกอดข้าตอบ”
“อี๋ โรคจิต”
“เขาเรียกว่าละลายพฤติกรรม เราควรจะสนิทกันไว้นะเพราะเชื่อข้าเถอะอีกหน่อยเจ้าต้องมีเรื่องพึ่งข้าอีกเยอะ”
เขาพูดพลางขยับแขนตนให้กอดกระชับเข้าไปอีก ร่างในอ้อมกอดก็อึดอัดขัดเขินจนไม่รู้จะไปมองตรงไหน พอเงยหน้าก็เจอปีกงามสว่างชวนหลงไหลจนรู้สึกแปลกๆ จะมองหน้าก็เจอหน้าหล่อสุดกวนที่เห็นแล้วอยากจะต่อยซักเปรี้ยง พอก้มหน้าก็เห็นร่างกายกำยำสมส่วนน่าอิจฉา เขาไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แต่หลับตาปี๋
นั่งไปได้ซักพักเขาก็เมื่อยจึงเริ่มขยับตัวอยู่หลายรอบ แต่ไม่ว่าเมื่อยแค่ไหนก็พยายามฝืนตัวไม่ให้เอาตัวเองไปอิงกับอีกฝ่าย เขานั่งแข็งทื่อเป็นรูปปั้นอยู่แบบนั้นนานเท่าที่จะนานได้
ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปได้ซักพักใหญ่ๆหลังจากนิ่งหลับตามาได้นานพอสมควร เฟรทริสก็ก้มลงซบอกอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ดูท่าเขาจะเปลี่ยนใจเสียแล้ว
“โอ้ นี่เจ้ายอมแล้วรึ”
ทว่าเสียงตอบกลับไม่ใช่เสียงพูดแต่เป็นเสียงกรนเบาๆให้ได้ยิน เทพนนักรบผู้นั่งหลับตาไปๆมาๆก็หลับไปเสียจริงๆ เจ้าของปีกเงินเห็นเช่นนั้นหัวเราะน้อยๆอย่างเอ็นดู แล้วจึงบรรจงประคองร่างนั้นให้นอนลงบนที่นอนพร้อมทั้งห่มผ้าให้เรียบร้อย
เขาก้มมองวงหน้าซื่อบริสุทธิ์เหมือนเด็กๆนั้นครู่หนึ่งแล้วเริ่มเรียกอีกฝ่าย
“เฟรทริส”
“........”
“แม่หนูน้อย”
“........”
เมื่อทดสอบแล้วว่าหลับจริงเขาจึงยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงราวกระซิบ
“ข้าขอโทษนะที่ข้าทำให้เมียเจ้าหนีไปแล้วยังเรื่องที่ข้าไม่ยอมหยุดพิธีอันเชิญเทพอีก แต่ทั้งหมดที่ข้าทำก็เพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันนะ ไม่โกรธใช่ไหม”
“...........”
“ไม่ตอบแปลว่าไม่โกรธนะ”
“...........”
“งั้นเพื่อยืนยันว่าเจ้าไม่โกรธ ข้าขอจูบเจ้านะ”
“.........”
“ไม่ตอบก็แปลว่าไม่ปฏิเสธนะ”
เขาอมยิ้มมองอย่างอ่อนโยนก่อนจะฉวยโอกาสก้มลงจุมพิตที่กลีบริมฝีปากแดงอย่างแผ่วเบา
เบาเหมือนขนนกสีเงิน
แล้วก็เดินจากไป
ขออภัยจริงๆที่มาลงช้า ช้ามว๊าก 
แต่งานยุ่งจริงๆคะสาบาญให้ฟ่าผ่าจิ้งจกตาย อ่าว?
จะพยายามมาอัพเรื่อยๆนะคะ ช่วงนี้งานเข้า คงจะช้าหน่อยแต่ไม่หายคะ ขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ
ป.ล. นี่เป็นอีกคู่ ขอฝากคู่เฟรทริสและอามินอสไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ม๊วฟ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
