หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[greensnake]

อ่านไปก็คิดไปนะว่าถ้าเราเป็นอินเราจะทำยังไง
หรือจะเลือกใคร ทุกคนล้วนก็มีข้อดีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น
ตอนนี้ก็ได้รู้อะไรเกี่ยวกับโรมเพิ่มมาอีกข้อ
อาจารย์คนนั้นเคยเป็นแฟนกับโรมใช่มั๊ย แนบชิดขนาดนั้น
แสดงว่าอินก็ไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่โรมสานสัมพันธ์
ท่าทางอาจารย์จะรักโรมมากซะด้วย 
คงทำได้อย่างเดียวคือรอ รอติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Apple_matinie]

 

[GlassesgirL]

ตามอ่านมาสักพักแล้วค่ะ ชอบที่พี่หนมเขียนถ่ายทอดออกมา ตัวละครทุกตัวเหมือนมีชีวิตจริงๆ เป็นคนที่เราสามารถเห็นได้จับต้องได้ในชีวิตจริงๆ 

หมออินก็เป็นคุณหมอใจดีกับเด็กๆและกับวาด รักวาดมากๆ อยากให้สิ่งดีๆกับวาด  กับไฟท์ที่เป็นเพื่อนกันมานานเรารู้สึกว่า หมออินรักไฟท์นะ แต่รักในฐานะเพื่อนที่ใกล้ชิดผูกพันกันมากกว่ารึเปล่า และบางครั้งรู้สึกว่าหมออินแค่อยากเอาชนะไฟท์แค่นั้น อย่างที่บอกให้ไฟท์ไปบอกครอบครัวเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ยิ่งมีโรมเข้ามาแบบนี้มันยิ่งทำให้ตอนนี้หมออินดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่ยังอยากอยู่ข้างๆไฟท์ แต่ก็ไม่อยากเสียโรมไป แต่แฟนเก่าหมออินที่บังเอิญเจอกันอีกครั้ง มันคงทำให้หมออินคิดที่จะตัดสินใจอะไรๆได้มากกว่านี้นะ สู้ๆนะหมออิน แค่เลือกสิ่งที่เราอยู่กับมันแล้วมีความสุขที่สุดแค่นี้พอนะ

ไฟท์ เราคิดว่าไฟท์รักหมออินนะ อาจจะรักมากกว่าที่คิดด้วยในความรู้สึกเราอะนะ เพราะที่ไฟถามว่าไฟท์รักหมออินไหม แล้วคำตอบของไฟท์มันทำให้คิดว่าไฟท์อาจจะรักหมออินอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครอีกคนมากๆก็ได้ รักที่ไม่ใช่แค่เพื่อนหรือคนในครอบครัว อาจจะดูเหมือนเข้าข้างไฟท์นะ แต่ความรู้สึกเวลาที่ได้อ่านความคิดไฟท์แล้วมันรู้สึกแบบนั้น  ไฟท์อาจจะเห็นแก่ตัวที่จะไม่ยอมประกาศเปิดตัวหมออินให้ครอบครัวหรือคนอื่นได้รู้ว่าเป็นอะไรกันถ้าสองคนคบกันจริงๆ แต่บางทีสังคมเรามันก็ยังยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ทุกคน ยิ่งครอบครัวไฟท์ที่ไฟรักกับพี่เทม มีพี่เทมแล้วด้วย แถมไฟท์มีลูกแล้วบางทีคงจะคิดเยอะคิดมากไป จนบางครั้งอยากให้ลองเลือกตัดอะไรออกไปบ้างแล้วหาความสุข เลิกจมกับความทุกข์มันไปเสียที แล้วยิ่งไฟท์เป็นคนที่ทำตามแพลนที่วางไว้มาตลอด ไม่เคยผิดหวังหรืออะไรก็แล้วแต่มาก่อน พอมาเจอแบบนี้มันเลยใช้เวลานานมากกว่าที่จะเริ่มต้นเดินได้อีกครั้ง ได้แค่เอาใจช่วยให้ไฟท์ผ่านจุดๆนี้ไปได้เร็วๆ

ที่ชอบมากที่สุดคงเป็นตอนที่พี่น้องไฟท์ไฟอยู่ด้วยกัน แกล้งกัน หยอกกันแต่รักกันมากๆ เข้าใจกันมากๆ อยากอ่านตอนไฟเป็นเด็กๆ น้องไฟๆ มันคงน่าหมันเขี้ยวและน่าหมันไส้เวลาไปฟ้องแม่แบบที่ไฟท์บอกแน่ๆเลย แต่ไฟก็รักพี่ไฟท์นะ พี่ไฟท์ก็รักน้องไฟ 

โรมเป็นคนที่ช่างพูด ช่างเอาใจใส่ แถมยังช่างหยอดหมออินด้วย  แต่ที่สงสัยมากตอนนี้คือ โรมเลิกกับเตวิชหรือยัง ทำไมเตวิชถึงยังดูอาวรณ์โรมอยู่เลยล่ะ แล้วคือโรมบอกเลิกกับเตวิชไปแล้วแน่นอนใช่ไหม ไม่ใช่ควบสองนะ แต่คงจะไม่ใช่หรอก เพราะโรมก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่มีใคร มีแค่อินคนเดียวในตอนนี้ รอลุ้นต่อไปว่าโรมเตวิชนี่ยังไงกันแน่ 

วาดตอนแรกคิดว่าวาดอาจจะเข้ามาตอนที่ไฟท์กำลังล้มแบบนี้ แต่วาดก็แค่ให้คำปรึกษาและอยู่ข้างๆ ไม่เคยคิดจะก้าวข้ามไปเป็นอย่างอื่นกับไฟท์เลย ตอนนี้เลยได้แต่ขอให้วาดมีความสุขได้สมหวังกับความรักบ้างหลังจากที่ต้องแอบรักมานานแล้ว ชอบที่วาดอ้อนๆ  ไม่ใช่พยายามกดตัวเองแบบนั้น เวลาที่อ้อนมันดูน่ารักสมวัยวาดมากกว่า แล้วพอมาเจอเซฟที่ดูโตขึ้น มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เพิ่มขึ้นก็อยากให้ได้คู่กันนะพี่หนมนะ แล้วเซฟเคยเจอหรือรู้จักวาดมาก่อนรึเปล่าสงสัยตรงนี้ แต่ไม่ว่ายังไงเราเชียร์ เซฟวาด นะ 

ขอบคุณพี่หนมที่เขียนนิยายสนุกๆแบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ  ลุ้นไปทุกตอนว่าใครจะออกมาบ้าง แต่ละคนจะก้าวผ่านความสัมพันธ์ในปัจจุบันไปได้มากแค่ไหน หรือจะหยุดไว้ที่จุดไหน แต่ไม่ว่ายังไงแค่อยากให้ทุกคนเลือกหนทางที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขมากที่สุด แค่นั้น

ปล.รอตอนต่อไปนะคะ

ปลล.ในความรู้สึกไฟท์คู่อินนะ แต่สุดท้ายจะคู่ใครก็ได้ไม่เป็นไร แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข ได้เลือกในสิ่งที่ตัวเองจะมีความสุขกับมัน และรักมันจริงๆแค่นั้นพอ

ปลลล.ชอบอัลเลนออสติน ออสตินดูเนียนแบบอาฮิมที่ชอบแกล้งอาหยุ่น 

[patwo]

ตอนที่ 20

“ อลิซ!! ” พ่อของผมที่เรียกคนสวยที่เอาแต่กอดขาผมไว้แน่นให้เข้าไปหา ด้านหน้าของโรงพยาบาลที่เราเดินผ่าน สองขาที่วิ่งเข้าสู่อ้อมกอด " ทำไมหน้ายุ่งแบบนี้ละ "

“ คุณตา อาอินของหนูโดนว่า ผู้ชายคนนั้นว่าอาอินของหนู "

“ ใครนะอิน " พ่อถามแต่ผมได้แต่ถอนหายใจ

“ นัท "

“ ช่างมันเถอะนะ " พ่อตบไหล่ผมก่อนจะอุ้มอลิซเข้าไปเข้าใน ผมเดินตามก่อนจะชะงักกับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา เบอร์ของไอ้โรมปรากฏขึ้นที่หน้าจอ

“ ว่าไง "

“ ไปรับอลิซรึยัง "

“ รับแล้ว อาบน้ำแล้ว พาไปกินไอติมแล้ว กำลังจะไปหาข้าวให้กิน แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนกับพ่อกูแล้ว " มันหัวเราะก่อนจะเงียบไป ผมเองก็ถอนหายใจออกมา

“ เป็นอะไร "

“ เปล่า แค่เจอเรื่องเซงๆ "

“ ใครบังอาจมาทำให้มึงเซงแบบนั้น "

“ มึง " ผมพูดออกไปก่อนจะหัวเราะ " แค่นี้เหละ กูไปซื้อข้าวให้อลิซก่อน "

“ น่ารักจัง เดี๋ยวเจอหน้าจะหอมแก้มให้รางวัลหนึ่งที "

“ เหอะ  ไม่ต้อง ตั้งใจทำงานเถอะมึง "

“ ครับ หวานใจ " หยอดอีกครั้งตามฉบับก่อนจะวางสายไป ผมเดินเข้าไปสั่งอาหารในร้าน สั่งเป็นข้าวผัดทะเลไม่ใส่หัวหอมใหญ่ แล้วก็ปลาชุปเกร็ดขนมปังทอด น้ำส้มอีกหนึ่ง

อาหารที่สั่งเสร็จผมเดินหิ้วกล่องอาหารไปมา ไม่รู้เลยครับว่าอยู่ไหนกัน ผมกดโทรศัพท์ออกไปหาพ่อที่ไม่มีทีท่าว่าจะรับสาย แต่วินาทีต่อมาแม่ก็เป็นคนโทรเข้ามา ไปคลุกกันอยู่ที่นู้นเอง

“ อาอินมาแล้ว "

“ พ่อนะพ่อ หาตั้งนาน " ผมบอกก่อนจะตั้งกล่องข้าวไว้บนโต๊ะ " มากินข้าวเลยครับอลิซกินแต่ไอติมนะ เมื่อกี้นะ "

“ ทำไมกินแต่ไอติมละ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก มามะ มากินข้าวเลย ตาจะป้อนเอง " ผมแอบยิ้มกับคำพูดของพ่อ อลิซที่นั่งอยู่บนตักของแม่ผม ในมือถือตุ๊กตาอยู่เลยครับ หมีคุมะตัวขนาดกอดสีน้ำตาล

“ น่ากินจังเลย หนูจะกินให้หมดเลยค่ะ คุณตา "

“ น่ารัก " แม่พูดแบบนั้นก่อนจะหยิกแก้มอีกคน

" อันนี้คืออะไรเหรอคะ " ชี้ไปที่ปลา ท่าทางที่สงสัย " น่ากินจังเลย "

“ ปลาชุปเกร็ดขนมปัง กินให้หมดเลยนะ " 

“ คุณตาป้อนหนูคำใหญ่ๆเลยนะคะ "

“ มาเลยได้เลย " ป้อนข้าวผัดกับปลาเข้าไปคำโตอีกคนก็เคี้ยว

“ แล้วทำไมวันนี้อลิซมากับอินได้ "

“ โรมเลิกงานดึกครับแล้ว แล้วแม่บ้านมันก็ป่วย " ผมบอกแม่ที่ตั้งคำถามกับผมก็พยักหน้า

“ คนที่อินเล่าว่าแก่มากแล้วใช่มั๊ย "

“ ครับ ตอนนี้มันก็เลยจะดูแลอลิซเองมากขึ้น แบบว่าให้ผมดูแลมากกว่านะ " หัวเราะแห้งๆแต่แม่กับพ่อยิ้มกว้างเลยครับ สองเสียงที่ตอบมาพร้อมกัน

“ ดีเลย! ”

“ ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะ " เข้าใจครับ อลิซน่ารักมากช่างเอาใจด้วยแบบนี้พ่อกับแม่ผมจะไม่หลงรักได้ไง ก็ตั้งแต่ที่เจอวันนั้นก็บ่นถึงตลอด อยากให้ไอ้โรมเอาอลิซมาทิ้งไว้กับผม พ่อแม่ผมเป็นคนตลกครับ ไม่ได้คิดถึงว่าลูกตัวเองก็ต้องทำงานเลย

“ เอาน่าถ้าอลิซมา อลิซมาอยู่กับตากับยายก็ได้นะ จริงมั๊ย อลิซอยากจะอยู่กับคุณตาคุณยายใช่มั๊ยคะ " พยักหน้าแบบเต็มใจก่อนจะยิ้มกว้าง

“ หนูรักคุณตาคุณยายที่สุดเลย เพราะคุณตาคุณยายใจดี " มือเล็กๆจับที่แขนแม่ผมก่อนจะกอดพ่อผมไว้

“ น่ารัก " โดนพ่อผมหอมไปอีกที ก่อนจะกินข้้าวเข้าไปคำโต

“ แล้วคนที่ดูแลอลิซเค้าเป็นอะไร "

“ ก็โรคผู้สูงอายุนะพ่อ แล้วก็เค้าทำงานหนักด้วย โรมมันไม่อยากเลิกจ้าง ผมว่าก็ดีแล้วคือไม่เลิกจ้างก็ทำความสะอาดทำงานเบาๆ ส่วนอลิซมันกับผมก็ดูแล "

“ มันกับผม พูดเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันแล้วเลยนะ " แม่แซวแต่ผมเบือนหน้าไปทางอื่น

“ เปล่าสักหน่อย เพื่อนกันมีอะไรก็ช่วยกัน "

“ กับไฟท์ลูกตั้งสี่คนไม่เห็นช่วยแบบนี้เลย "

“ ก็ไฟท์มันมีแม่กับพ่อมันคอยดูแล แต่ไม่โรมไม่มีใคร "

“ แล้วทำไมถึงไม่มีใคร " ผมมองหน้าพ่อกับแม่ของตัวเอง

“ พูดในนี่ไม่เหมาะมั้งครับ " ผมมองไปที่อลิซ พ่อกับแม่ก็พยักหน้าเข้าใจ แม่หยิบน้ำส้มไปเจาะให้อีกคน

“ ทำไมไม่ซื้อน้ำเปล่ามานะเรา "

“ อินลืม " กินน้ำเปล่าหลังอาหารดีกว่ากินน้ำส้มครับ

“ ในห้องแม่มีไปรินใส่แก้วมาให้อลิซไป "  เดินไปตามคำสั่ง ผมหยิบน้ำมาให้อีกคนที่ส่ายหน้าไม่กิน

“ หนูยังไม่อิ่มเลย "

“ ยังไม่อิ่มอีกเหรอ " กินข้าวไปครึ่งจานแล้วครับแต่ยังไม่อิ่ม

“ วันนี้กินเยอะจัง " ผมแซว " อิ่มแล้วพอนะ อลิซกินอิ่มเกินไปไม่ได้นะครับ เดี๋ยวจะอ้วก "

“ ค่ะ อาอินแต่มันอร่อยนะ อลิซยังไม่อิ่มหรอก  "

“ อิ่มรึยัง " พ่อถามอีกคนที่เคี้ยวเข้าไปอีกคำ

“ หนูจะกินปลาให้หมด หนูชอบ "

" ชอบเหรอ งั้นไว้ยายจะทำมาให้หนูกินนะ "

“ หนูอยากทำด้วย หนูอยากช่วยคุณยายทำ "

“ ไปบ้านของยายสิ " แม่ผมชวนอีกคนก็มองหน้าผม

“ มองหน้าอาอินทำไม ไปขอป๊าสิครับ "

“ ให้อาอินไปขอป๊าให้หนู "  หัวหมอเหลือเกิน ผมพยักหน้า

“ งั้นจะลองดูก็ได้ "

“ เย้ หนูจะได้ไปบ้านของคุณตากับคุณยายแล้ว "

“ ดีจังเลย " ไม่ต่างอะไรกันเลยครับ ดีใจเหมือนเด็กพอๆกันหมด  ป้อนข้าวอลิซเสร็จผมก็ได้เวลาพาตัวเองไปแต่งตัวแล้วครับชั่วโมงนึงจะเข้าเวรแล้ว  ฝากอลิซไว้กับแม่ ไม่มีอิดออดเลยครับ ด้วยความเต็มใจสุดๆ

แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมมายืนอยู่หน้าห้องตรวจ อลิซโดนยึดไปแล้วครับ ไม่ได้คืนอีกเลย พ่อกับแม่ผมออกเวรพอดีตอนนี้ก็พาอลิซไปเล่นที่เขตของเล่นของโรงพยาบาลใส่มาร์ทปิดปากให้เรียบร้อย ดูแลดีกว่าผมสมัยเด็กๆอีก

“ หมออิน "

“ ว่าไงครับ คุณพยาบาลแพรคนสวยของผม "

“ รู้สึกช่วงนี้ใบหน้าดูมีความสุขสุดๆเลยนะ " เสียงแซวแบบเดิมๆที่ผมยกยิ้ม หันไปมองเธอที่ยังคงใส่ชุดเหมือนเดิมไม่มีทีท่าว่าจะออกเวร

“ ไม่ออกเวรรึไง มายืนแซวกันอยู่ได้นะ "

“ วันนี้เข้าเวรดึกแทนนุ๊กมันจะไปดินเนอร์กับแฟน "

“ ดูเป็นคนดี " ยักไหล่ให้ผม

“ จริงๆตระกี้เห็นหนูอลิซเล่นอยู่ตรงโซนของเล่นกับอาจารย์หมอ ท่าทางมีความสุขเหลือเกินนะ กับหลานคนใหม่นะ หมอตินไม่ต้องมีหลานแล้วม้าง หลานคนนี้เอาใจไปเลย "

“ หลานที่ไหนละ ลูกไอ้โรม "

“ แหม หมออิน พอหมออินกับคุณโรมได้เสียกันบุ๊ป ลูกของคุณโรมก็ลูกของหมออินนั่นละ ตื่นเต้นจังอีกไม่นานจะมีน้องอลิซมาวิ่งเล่นในโรงพยาบาล "

“ นี่แพร " ผมหันไปหาอีกคนที่ยิ้มกว้างแถมยังกระพริบตาพริบๆให้ผมอีก

“ สรุปเลือกได้รึยัง ว่าพ่อหม้ายลูกสี่ หรือ ว่าพ่อหม้ายลูกหนึ่ง "

“ ยัง "

“ ตราบใดที่ยังทำให้เสียใจไม่ครบทั้งสองฝ่ายก็ยังเลือกไม่ได้สินะ แบบนั้นสินะ " หันไปมองเธอ ที่ก็มองผม " ก็คุณไฟท์ทำให้หมออินเสียใจมาก แต่ก็อย่าลืมละว่า วันนี้คุณโรมทำให้มีความสุขสักวันก็ทำให้ทุกข์ได้ รอให้ถึงตอนนั้นก่อน อะไรอาจจะชัดเจนขึ้นก็ได้ "

“ ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ " เสียงที่แทรกมาพร้อมกับตัวที่เข้ามากระชิดหน้าหลังของผม แก้มของอีกคนแนบเข้ามากับแก้มของผม สะดุ้งกับเสียงท่าทางแบบนั้น ผมเด้งตัวออกห่าง

“ เชี้ยโรม กูตกใจหมดไอ้สัด "

“ สวัสดีครับคุณแพร "

“ สวัสดีค่ะ คุณโรม ขยันทำคะแนนจังเลยนะคะ "

“ ไม่ได้หรอก ขอแบบนี้มันต้องขยันกันหน่อย " บอกกับแพรแบบนั้นมันก็หันมมองผม " อลิซละ "

“ อยู่กับพ่อแม่กู " ว่าแบบนั้น มันเดินเข้าไปในห้องตรวจของผม " แล้วนั้นมึงจะไปไหน "

“ มาคุยอะไรกันหน่อย "

“ มีอะไร " พอเข้าไปถึงในห้องมันก็นั่งลงบนเก้าอี้ของผม ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด " ไอ้โรม "

“ คิดถึง "

“ ได้ข่าวว่าเพิ่งเจอกัน "

“ แต่กูคิดถึงมึงนี่หว่า " ดึงเนคไทที่ผมใส่ลงมา หน้าของผมที่ใกล้มันมาเรื่อยๆ ปากของเราแนบสนิทกันต่อกัน วินาทีที่ความอบอุ่นจนเกือบจะเย็นนั้นแผ่ไปทั่วร่างของผม ลิ้นชื้นถูกสอดเข้ามาเกี่ยวลิ้นของผมที่ตอบรับเอียงใบหน้ารับความรู้สึกที่มันมี มือของผมเลื้อยเข้าไปกอดคอของมันที่มือของมันเองก็กำลังกอดเอวของผมเอาไว้แน่น

“ ป๊า!! “ ประตูที่เปิดโพ่งเข้ามา ผมกับมันแยกตัวออกจากกันอย่างรวดเร็ว เก้าอี้ไปโรมดันผมผลักจนหัวมันไปชนอีกฝั่งของกำแพง

“ โอ๊ย "

“ โทษที ไม่คิดว่าจะ..” แม่พูดเสียงเบาๆ ตอนที่พาอลิซเข้ามาแบบนั้น ผมหันไปหาเธอที่ยิ้มแห้งๆ

“ ไม่ได้ทำอะไรกันนี่ครับ แค่ยืนใกล้กันมากไปหน่อย "

“ อลิซ " ไอ้โรมกางแขนตอนรับลูกสาวมันที่วิ่งเข้ามาหา " คิดถึงจังเลยครับ "

“ หนูก็คิดถึงป๊า คิดถึงม๊ากมาก " หอมแก้มพ่อตัวเอง พ่อกับแม่ผมก็เดินเข้ามา

“ โอ๊ะ สวัสดีครับคุณอา " มันลุกขึ้นแบบกะทันหันอลิซที่ยืนอยู่ข้างหน้าได้แต่กอดขอพ่อตัวเองไว้

“ ลูกสาวน่ารักมากเลยนะ " พ่อผมชม

“ ตัวยุ่งมากกว่าครับ "

“ ไม่ยุ่ง หนูน่ารัก "

“ ขอบคุณนะครับที่เอ็นดูแก "

“ ก็อลิซน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้เอ็นดูได้ไง ว่าแต่โรมเถอะเลี้ยงลูกคนเดียวคงเหนื่อยแย่ "

“ ก็หาคนช่วยเลี้ยงอยู่นี่เหละครับ แต่ไม่ยอมสักที " เหล่มาทางผม ที่เบือนหน้าไปทางอื่น ไอ้เชี้ยกับพ่อแม่กูมึงยังกล้า

“ อ้า แบบนั้นละ เขาเป็นคนขี้เขินนะ แถมปากแข็งอีก รับมือยากหน่อยนะ "

“ ว่าไปนั่น " ผมบ่น

“ โรมจะว่าไงจ้ะ ถ้าอาจะขอให้อลิซมาเที่ยวที่บ้านบ้าง เมื่อกี้อาพูดกับแกเอาไว้ว่าจะไปทำขนมกินกันที่บ้าน "

“ ได้เลยครับ ยินดีอย่างยิ่งเลย อลิซจะได้เรียนรู้เรื่องในครัวด้วย ผมก็ไม่ค่อยได้สอน ญาติเราก็ไม่มี "

“ ไม่มีได้ไง หนูมีคุณตากับคุณยายแล้วนะ "

“ อ้อนใหญ่เลยนะเรานะ " ยิ้มกว้างก่อนที่จะทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ ป๊าๆหนูมีเรื่องจะฟ้อง วันนี้มีคนมาว่าอาอินของหนูด้วย มาว่าอาอินใหญ่เลย อาอินน่าสงสาร หนูกอดอาอินไว้แน่นเลย แบบนี้ๆ " กอดพ่อตัวเองทำแบบที่กอดผมตอนที่นัทเข้ามาหาเรื่อง

“ เหรอครับ " มันตอบรับแค่นั้นก่อนจะมองหน้าผม

“ อ้า ยายว่า อลิซไปกินขนมอร่อยๆกับตากับยายมั๊ย ไปกินขนมอร่อยๆกัน " แม่ผมพูดเปิดประเด็นในผมกับไอ้โรมได้อยู่กันสองคน อลิซพยักหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปหา " งั้นเดี๋ยวจะพามาส่งนะจ้ะ "

“ ครับ "

“ กูจะทำงานแล้ว " ผมว่าหลังจากประตูปิดลง แต่ไม่โรมก็ไม่ได้เลื่อนตัวเองไปไหน

“ บอกกูมาก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น " 

“ ก็แค่ กูไปเจอแฟนเก่ามา แต่กูเลิกกับมันไปตั้งสองปีแล้วมั้ง " ผมพิงตัวเองกับเตียงตรวจของคนไข้ไอ้โรมมันก็ดึงตัวผมเข้ามาหาแต่ผมเลื่อนตัวเองไปยืนพิงโต๊ะของตัวเอง

“ แล้วมันด่าว่าอะไร "

“ ขอให้กูไม่มีความสุข ขอให้ถ้ากูเจอใครที่รักมากๆแล้ว ก็ขอให้เค้าทิ้งกูไป เหมือนที่กูทิ้งมัน "

“ ท่าทางจะโรคจิต แล้วตอนนี้มันเป็นไง "

“ แต่งงานไปแล้วลูกหนึ่งคน "  ถอนหายใจออกมามันที่จ้องหน้าผมอยู่ก็ยิ้ม

“ แล้วมึงเครียดรึเปล่า "

“ ก็เปล่า "

“ ตอแหล "

“ เออ เครียดนิดนึง " ผมยอมรับตอนนี้ยิ่งแก่ก็ยิ่งเครียด การใช้ชีวิตในอายุสามสิบไม่ง่ายเลย มันคิดถึงอนาคตมากขึ้น มากกว่าแต่ก่อนที่เคยคิดอะไรง่ายๆ ก็เท่านั้น 

“ กลัวจะเสียกูไปเหรอ "

“ ใครสั่งสอนให้พูดเข้าข้างตัวเองแบบนั้นวะ " ผมยกมือขึ้นจับไหล่มัน ก่อนจะเอามือไปจับที่แก้มมัน " มองตากู .. ไอ้หลงตัวเอง "

“ แต่นัยส์ตามึงบอกกูว่ามึงโกหก " ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าผม โรมใช้มือค้ำตัวเองกับโต๊ะ " ไม่ต้องคิดมากหรอก คิดมากหน้าเหี่ยวนะ "

“ มึงบอกตัวเองเถอะ " จับที่หางตาของมัน ใกล้ขนาดนี้ผมเห็นตีนกามันเป็นฝูงเลยครับ

“ กูไม่ต้องบอกตัวเองหรอก กูต้องบอกมึงเพราะถ้ามีมึงแล้ว เรื่องแบบนี้กูจะให้มึงดูแล " ทำไมมันถึงเป็นคนนิสัยเสียชอบพูดอะไรให้ผมใจเต้นนักนะ

ผมว่าถ้าไอ้ไฟท์เป็นโซดา ไอ้โรมคงเป็นแป็ปซี่ โซดาคนที่ชอบจริงๆถึงจะกินเปล่าๆได้แบบไม่ผสมอะไรได้ ต่างจากแป๊ปซี่ที่กินเท่าไหร่ก็รู้สึกสะใจ แต่ต่างฝ่ายก็ต่างมีข้อเสีย ไม่ใช่น้ำเปล่าที่ดีที่สุด

เหมือนคำพูดที่มันชอบพูด เกลียดมากครับคำพูดเลี่ยนๆพวกนั้น แต่ก็ยอมรับ ว่าชอบฟัง

“ อย่าคิดมาเรื่องแฟนเก่ามึงนะ อนาคตคือสิ่งที่เราไม่รู้ ถ้าระวังตัว มันก็ไม่เกิดหรอก "

“ มันต้องขึ้นอยู่กับคนที่กูคบด้วยรึเปล่า เรื่องแบบนี้กูระวังตัวไปก็เหมือนไประแวงกัน "

“ แต่ถ้าคบกับกู มึงไม่ต้องระแวงเลยนะ "

“ มึงนั่นละตัวดี ขี้ม้อที่หนึ่ง กูเชื่อมึงก็เขางอกแล้วไอ้สัด "

“ กูอาจจะไม่ดีพร้อม แต่กูว่ากูมีความสุขให้มึงแบบพอดีนะ " ผมหยุดยิ้มกับคำหยอดของมัน อยากจะเบือนหน้าไปทางอื่น แต่ตอนนี้หน้าก็ใกล้มากเกินไปจนทำอะไรไม่ถนัด

“ ออกไปไกลๆ ก่อนที่กูจะอ้วกรดหน้ามึง "

“ มึงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก " มือข้างนึงของมันกอดเอวผมดึงเข้าไปหา เหมือนกับริมฝีปากที่ใกล้เข้ามา แนบความรู้สึกของกันและกันลงไปโรมจูบผมที่สอดลิ้นออกไปรุกมันก่อนที่มันจะตอบรับ ความรู้สึกอุ่น น่าประหลาดที่มันทำให้ผมเหมือนจมไปในมหาสมุทร ไม่มีทางออกอะไรใรเรื่องนี้ มันเหมือนว่า ชอบวะ จูบแบบนี้ กูชอบมากเลย

“ โรม.” เสียงเบาๆของผมที่เรียกมัน ผมผละริมฝีปากออกก่อนจะหายใจที่เมื่อกี้ขาดช่วงไปนาน

“ กูไม่อยากให้มึงคิดมาก อนาคตไม่ใช่สิ่งที่มึงจะมากังวลนะอิน ถ้าอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด มึงก็น่าจะรู้ " ประคองแก้มของผมไว้ ในบางทีผมอาจจะเก่งที่รักษาเด็กหลายๆคนได้ แต่โรมคงรู้ว่าเรื่องแบบนี้ผมเป็นแค่เด็กที่สอบได้ F คนนึงสำหรับวิชาเรื่อง ความรัก

“ ก็รู้ แต่กลัวไม่ได้รึไงวะ จะสามสิบแล้วนะเว้ย กูก็ต้องกลัวคนที่จริงจังด้วย แบบคนที่อยากจะอยู่ไปจนตายทำให้กูเสียใจสิ "

“ ก็บอกว่าให้คบกับกู "  ไม่มีคำพูดจากปากผม โรมที่กำลังจ้องหน้าผม มือที่กำลังประคองหน้าผมอยู่ นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มผมช้าๆ " ถ้ากูเติมเต็มความสุขให้มึงได้ ถ้ามึงมีความสุขที่มีกูอยู่กับมึงแบบนี้ คบกับกูนะอิน อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย กูอยากมีความทรงจำกับมึงเยอะๆ "

“ มึงโชคร้ายโรม ที่มาเจอคนเห็นแก่ตัวที่โลเลแบบกู "

“ ก็แค่สเต็ปคนอายุสามสิบที่คิดมาก แต่ถ้ามึงเลือกแล้วมึงจะไม่เปลี่ยนใจไม่ใช่รึไง "

“ อาจจะเปลี่ยนนะ ถ้ามันแย่อายุห้าสิบกูก็เปลี่ยนได้ " บอกมันแบบนั้นมันเบือนหน้าไปทางอื่น  " แล้วทำไมถึงเป็นกูละ "

“ อะไร "

“ ทำไมถึงเข้ามาจีบกู คนที่เหมาะสมมีเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นกู "

“ ง่ายมากเลย คำตอบของกู คนเหมาะสมมีเยอะแยะ แต่คนที่ใช่มีคนเดียว  แล้วมึงก็คือคนนั้น  "

“ ก็เลยหยอดกูด้วยคำพูดเลี่ยนๆแบบนี้ว่างั้นเถอะ "

“ ก็บอกสิว่าไม่ชอบจะได้ไม่พูด " ตาของเราจ้องกัน ผมยกยิ้มก่อนจะหันไปทางอื่น
 
“ เลี่ยนมาก ฟังแล้วก็จะอ้วก.. แต่อย่าหยุดพูดนะ เพราะมันทำให้กูมีความสุข "

“ ก็แค่นั้น " กอดเอวผมไว้แน่น ตอนนั้นในห้องเงียบสงบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของเราที่เต้นแข่งกัน มันเต้นแรงพอๆกันเหมือนจะบอกผมกับไอ้โรมว่าตอนนี้กำลังมีการแข็งขัน แข็งว่าหัวใจใครจะเต้นแรงกว่ากัน  " หัวใจมึงเต้นแรง "

“ หัวใจมึงก็เหมือนกัน " เราได้แต่เงียบแล้วกอดกันนิ่งๆอยู่แบบนั้น หัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอกของผมและของมันตอนนี้  บางทีก็อยากจะเรียกมันว่า ' หัวใจของเรา '

“ อินทำไมเราไม่..”

“ อย่าเพิ่งขออะไรกูตอนนี้เลยมึง กูรู้สึกดีกับมึงมาก แต่กูยอมรับว่ากูเหี้ยมากที่ยอมเลือกอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่สักที กูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ถึงเลือกไม่ได้ ทั้งๆที่มองให้ดีมันก็ของง่ายๆ แค่นี้ "

“ กูว่ามันเลือกยากนะ ถ้าเป็นกู กูก็คงเลือกยาก กูเข้าใจ"

“ กูขอโทษ ทั้งๆที่ใจกู ใจมึงก็พร้อมแล้ว " ที่จะรักกัน ผมเลือกที่จะไม่พูดคำเลี่ยนๆแบบนั้น แต่คิดว่าโรมคงจะเข้าใจ ก้มหน้าลงซบที่บ่าของมัน ถ้ามีความสุขที่จะได้อยู่กับโรมเหลือเกินครับ แต่เหมือนมืออีกข้างก็ไม่อยากจะปล่อยไฟท์ไป ทุ่มเทมาตั้งเยอะมันเหมือนสิ่งที่ทำไปเหมือนสูญเปล่า แต่ก็ไม่อยากจะแอบมันไว้ข้างรัก รักใครก็อยากจะรักให้เต็มที่

ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ก็ทำให้มันหลุดพ้นไม่ได้สักที

“ กูจะรอ .. ด้วยเหตุผลเดิมที่กูมี มึงคือคนที่ใช่ แล้วกูก็ไม่เคยลังเลที่รักคนที่ใช่แบบมึง "

“ ถึงแม้จะไปสำเร็จ "

“ ไม่มีวันนั้นหรอก เชื่อกูสิ "

“ อยากรู้นัก มึงไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน " มองหน้ามันที่ยิ้ม โรมถอยออกไปจากตัวผม

“ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ที่มึงจะลบความมั่นใจของตัวเอง ด้วยการคาดคะเนความสามารถที่มึงมีแบบต่ำๆ สู้มึงตั้งความหวังให้สูงให้กำลังใจตัวเองแล้วพุ่งไปข้างหน้าไม่ดีกว่าเหรอ "

“ ก็จริง "

“ ถ้าวันนั้นมึงไม่เลือกกู แล้วเลือกที่จะจมอยู่กับความทุกข์ นั่นก็สุดแล้วกรรมของมึงที่มึงทำเถอะ "

“ ไอ้สัด " สถมออกมาแบบนั้นมันก็ขยี้หัวผม

“ ถึงแม้ในใจลึกๆ ก็จะไม่ใช่คนที่มั่นใจอะไร กูแค่รู้สึกว่ามึงใช่จริงๆ มันก็เท่านั้น กูเลยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหยุด "

" อย่าหยุดนะดีแล้ว  “  นั่นคือคำพูดสุดท้ายของผมก่อนที่เราจะจูบกันอีกครั้ง

....................................................


#แอบย่อง มาอัพนิยายแล้วค่ะ จากที่ไม่ได้อัพมา สามอาทิตย์
คือ ไม่ได้ตั้งใจจะดองนะคะ แบบว่าที่บ้านติดธุระด่วนต้องบินไปภูเก็ตแบบไม่มีกำหนดกลับ
ตอนแรกเราคิดว่าไปไม่ได้ (ตอนนั้นไปวันอังคาร) คิดว่าศุกร์คงกลับ ยังไงก็ทันอัพนิยายแน่ๆ
แต่ที่ไหนได้ ธุระไม่เสร็จง่ายๆ ไปสามอาทิตย์ คือเราไปแบบไม่ซื้อตั๋วกลับเลย จะกลับก็ค่อยซื้อ
เราต้องขอโทษจริงๆนะคะ เรารู้สึกผิดจริงๆ

ตอนนี้ก็ยังคงเป็นโรมอิน ที่พี่โรมยังคงความ หยอดไว้ทุกเม็ด เก็บไม่มีเหลือ

รู้สึกยังไง ใครมีทวิตเตอร์ หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก  ด้วยนะคะ 
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอๆจ้า

[GlassesgirL]

อลิซนีารักน่าชัง ขี้อ้อนด้วย พ่อแม่อินหลงกันหมดแล้ว

โรมช่างหยอดเหมือนเดิม มีคำพูดมาให้เขินได้ตลอด 

หมออินแค่อยากเอาชนะหรือเปล่า ที่ว่าทุ่มไปตั้งเยอะกับไฟท์
เหมือนการลงทุนทำอะไรแต่ยังไม่ได้กำไรกลับมา หมออินก็เช่นกัน
หมออินทบทวนดีๆนะว่ารู้สึกยังไงกับไฟท์ เพราะใจหมออินคงมีโรมเข้ามามากกว่าครึ่งแล้ว

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ พี่หนมสู้ๆนะคะ 

[nuttzier]

หายไปนานมากอ่ะ  ฮือๆ 

แต่ก็ยังดีที่กลับมาต่อนะครับ  อิอิ

ขอบคุณคร๊าบผม

[sweetbasil]

ถ้าอินรู้เรื่องแฟนเก่าโรม ว่าเขายังรักโรมอยู่
จะทำไงนะ

[toou]

อ่านไปก็ระแวงไป ว่าอินจะเลือกใครนะ
เลือกโรมเหอะนะ  กราบบบบบบบบบบบบ

[liza sarin]

กลัวอินไม่เลือกโรมจัง

[nutty]

ไฟท์ เซฟ น้องวาด หายสาปสูญ
มาต่อแบบไม่ครบคนแบบนี้
ปล่อยโรมทำคะแนนคนเดียว
เสียดายพี่ไฟท์นะที่ไม่สู้ไม่มาหากันบ้างเลย

[Tsubamae]

ถ้าอินแค่จะอยากเอาชนะไฟท์ อินคงไม่ทนอยุ่เคียงข้างและรอมานานหลายปีแบบนี้
คงรักนั่นแหละ แต่ความรักมันก็มีลดลงได้ ถ้าได้เจอความรักที่ดีกว่า
 อันนี้ไม่ได้เฉพาะเจาะจงที่โรมนะ โรมเองก็ยังไม่แน่หรอก แฟนเก่าเชียว
ไม่ว่าแต่ละคนจะเลือกและลงเอยกันแบบไหน ก็ไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บเลย
เฮ้ออออ  คงต้องลุ้นกันต่อไป คนละฟิลกับbtsเลย btsว่าเดายากละ
มาเจอเรื่องนี้ โหห ค่อดดดของค่อดดดอภิมหาเดายากขั้นกว่า
 :pig4:ขอบคุณขนมค่ะ หนมไม่ได้หายไปไหน หนมไปสถานีbtsมาใช่มั้ยล่าา คึคึ
เราแอบส่องทั้งสองสถานีอยุ่ รุ้น้าา

[nunamicky]

พยาลบาลแพรพูดแล้ว ทำให้คิดว่าโรมต้องทำให้อินเสียใจเร็วๆ นี้แน่ แฟนเก่าโรมก็เร่ิ่มมีบทแลวด้วย 

[Saantos]

ฮื่อออออออออ

อินเลือกเยอะเหลือเกิน

[hembetaro]

ปล่อยไฟท์ให้ใครดีหว่าาาา วาดก้อดูเหมาะกับหมอเซฟ ฮรือออออ ใคร้เด๋วค่อยหา แต่อินยกให้โรมเถิอะนะ  เคมีแบบนี้มันใช่อ่ะ 

[naamsomm]

คืออ่านแล้วอิน   แล้วฟินมาก
งือโรม  หยอดขนาดนี้  /me เขิลสุดติ่งอ่ะ

[patwo]

ตอนที่ 21

“ สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณหมอชินดนัย " หันไปตามเสียงที่เรียกผมยิ้มกับนางพยาบาลสี่ห้าคนที่ยืนอยู่แถวนั้น  " ทำไมรู้สึกว่าช่วงนี้เห็นคุณหมอชินดนัย แถวนี้บ่อยจัง "

“ คิดไปเองรึเปล่า " ผมเหล่พวกเธอที่อมยิ้ม

“ สงสัยต้องไปถามห้องพิเศษของน้องวาดแล้วมั้งคะ ว่าคิดไปเองรึเปล่า "

“ รู้ดีกันจริงๆ " ผมว่าแบบนั้นขาที่กำลังจะเดินไปก็หยุดนิ่ง ผมหยุดนิ่งอยู่ที่พวกเธอ มือก็หยิบนู้นหยิบนี่ไปเรื่อยเปื่อย เหล่าพยาบาลแอบขำ พวกเธอมองหน้ากัน " ขำอะไรกันเหรอครับ "

“ ขำคุณหมอนั่นละ จะไปหาเค้าแต่พอโดนแซวนิดหน่อยก็เขวซะแล้ว "

“ นั่นนะสิค่ะ เวลาพักแปปเดียวไม่รีบไปมันจะดีเหรอ " พยาบาลอีกคนเสริม

“ แล้วไปจะดีเหรอ "

“ ก็เห็นไปมาตลอดตั้งแต่เค้าเข้ามาโรงพยาบาลแล้วนิคะ " หัวหน้าพยาบาลพูด คราวนี้คนที่เหลือก็ยิ้มแซวกันออกนอกหน้าเลยครับ

“ ผมก็แค่ไปตามหน้าที่ "

“ เกินหน้าที่ด้วยซ้ำไปค่ะ "

“ ร้ายนะคะหมอ ลูกชายคนสุดท้ายของอาจารย์หมอด้วยหวงสุดๆ ไม่ต้องพูดถึงหมอตินกับหมออินเลย สองคนนั้นยิ่งกว่าหวงอีกมั้ง ร้ายจริงๆ "

“ แต่ว่าคุณวาดไม่ใช่ลูกชายของอาจารย์จริงๆนิ " ผมหันไปหาเสียงที่พูดขึ้นแบบเรียบๆ ทุกคนหันไปมองเธอ หัวหน้าพยาบาลไม่อยู่ที่นี่แล้วคงไม่มีใครหยุดการนินทานี้ได้อีก

“ จริงเหรอ "

“ ก็เห็นว่าถูกเก็บมาเลี้ยง ลูกคนใช้นะ "

“ งั้นวาดก็ต้องเป็นเด็กที่โชคดีมากคนนึง และต้องเป็นเด็กที่ดีมากด้วย อาจารย์ทั้งสองแล้วก็หมออินหมอตินถึงรักได้ขนาดนั้น ผมว่าเค้าจะเคยเป็นใครไม่สำคัญหรอกครับ สำคัญที่ว่าตลอดเวลาเค้าเป็นยังไงมากกว่า การที่คุณพยาบาลพูดแบบนั้น ดูใม่ให้เกียรติคนไข้เลยนะครับ "  ว่าแค่นั้น ผมเดินออกมาขาที่กำลังเดินผ่านห้องที่ต้องมาทุกวัน ผมหยุดลงเหมือนเดิม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ วันนี้เป็นยังไงบ้าง "

“ หมอเซฟ สวัสดีครับ " ยกมือไหว้ผม ก่อนจะหันไปหยิบรีโมททีวีหรี่เสียงให้เบาลง วาดกำลังดูการ์ตูนอยู่ครับผมอมยิ้มตอนที่เห็นทีวีกำลังฉายรีบอร์นอยู่ " ก็เหมือนทุกวันครับ จริงๆผมเริ่มเบื่อแล้วที่ต้องนอนนิ่งๆ อยากออกไปข้างนอกแล้วแต่พ่อกับแม่ก็ไม่ยอมให้ออกสักที "

“ ท่านก็อยากจะดูแลเราแบบใกล้ชิดนั่นละ ท่านทำงานอยู่ที่นี่ หมออินหมอตินก็อยู่นี่กันหมด ไปอยู่คนเดียวมันก็ต้องถูกเป็นห่วงอยู่แล้ว "

“ หมอรู้ได้ไง ว่าผมอยู่คนเดียวละครับ "  ผมเงียบตอนที่โดนถามคำถามนั้น จะบอกออกไปได้รึเปล่าว่าแอบถาม หมอตินมา ผมมองหน้าวาดที่กำลังมองผม

“ ไม่เบื่อเหรอ ไปนั่งรถเล่นกันมั๊ย " ดึงรถเข็นออกจากข้างกำแพงอีกคนก็พยักหน้า ผมประคองตัววาดมานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเข็นรถออกไปข้างหน้า ผ่านหน้าพยาบาลขาเม้าส์ทั้งหลายแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ เข็นรถเข็นจนมาจอดอยู่ด้านหน้าอีกคนก็ท้วงตอนที่ผมหยุดอยู่แค่นั้น

“ ออกไปอีกหน่อยสิครับหมอ ผมอยากโดนแดดบ้าง " แอบยกยิ้มแต่ก็เข็นรถออกไปหน่อย ผมเข็นไปตามโซนหน้านอกที่เป็นร้านอาหารอยู่ในโรงพยาบาล " หมอพามาแถวนี้ ผมหิวเลย "

“ ขี้บ่นจัง พามาแค่ตรงนั้นก็จะออกมาไกลกว่านี้ พอพามาไกลกว่านี้ ก็บอกว่า หิว " ก้มลงมองอีกคนที่หดตัวยิ้ม  " อยากกินอะไรอุ่นๆหน่อยมั๊ย "

“ ผมไม่ได้เอาเงินมาหรอกครับ "

“ หมอเลี้ยงเอง " ผมว่าแบบนั้นก่อนจะเข็นรถผู้ป่วยเข้าไปร้านกาแฟชื่อดังที่มีอยู่ในโรงพยาบาล สั่งช๊อคโกเล็ตร้อนให้อีกคน ของผมก็กาแฟแบบเดิมๆ

“ เดี๋ยวผมจะให้พี่ตินเลี้ยงคืนนะครับ " ว่าแบบนั้นตอนที่ผมยื่นแก้วกาแฟให้

“ ทำไมต้องพี่ติน หมอเลี้ยงวาด วาดต้องเลี้ยงคืนหมอสิ "

“ กาแฟที่นี่แพง ผมทำเองก็อร่อยเหมือนกันนะครับ "

“ จริงเหรอ " มองอีกคนที่เหมือนอวดแต่วาดก็พยักหน้าแบบมั่นใจ

“ ก็ผมนะเป็นบาริต้ามือวางอันดับต้นๆของร้านที่ตัวเองทำงานอยู่เลยนะครับ "

“ งั้นเหรอ แล้วผ่าตัดแบบนี้ที่ร้านทำไงละ ขาดมือดีชงกาแฟนเลยงั้นสิ "

“ จริงๆก็มีพี่อีกสองคนครับที่ทำงานอยู่ประจำ ผมมันก็พาร์ททามเฉยๆ  "

“ แล้วก็คุยโวซะเหมือนตัวหลัก " ว่าเหน็บๆแบบนั้นอีกคนก็เอียงหน้ามาเหล่ผม " ทำไม มีอะไร "

“ อยากจะว่าหมอแต่ก็คิดไม่ออก เลยคิดในใจว่า ฝากไว้ก่อนครับ "

“ ฮ่าๆ " หัวเราะไปตามทางเดิน ผมหยุดรถเข็นตรงที่ติดกับพุ่มไม้ หันหน้ารถเข็นเข้าหาเก้าอี้ผมล๊อคมัน ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าอีกคน

“ ของหมอแก้วไหนเหรอครับ " ก้มลงดมจมูกฟุตฟิตก่อนจะส่งกาแฟมาให้ผม

“ ขอบคุณครับ " ผมชิมกาแฟของตัวเองเหมือนอีกคนที่ก็ชิมช๊อคโกเล็ต " เป็นไง "

“ ของแพงอร่อยอยู่แล้วครับ "

“ วาด ทำไมถึงชื่อ วาดไว้ละ "

“ แม่ตั้งให้ครับ ตอนเด็กๆ พ่อแม่ผมเสียก็เลยต้องมาอยู่กับป้าที่ทำงานในบ้านคุณพ่อกับคุณแม่ ท่านก็เลยอุปการะผมเพราะว่า ป้าผมก็ทำงานที่นี่มานาน  ชื่อวาดไว้ที่แม่ตั้งให้ เพราะอยากให้ผมมีชีวิตใหม่ที่มีความสุขเหมือนชื่อที่ท่านทั้งสองวาดไว้ "

“ แล้วเหมือนมั๊ย " ผมถามอีกคนก็ยิ้มทำท่าคิดนิดหน่อย

“ ไม่เหมือนเท่าไหร่หรอกครับ "

“ ฮ่าๆ ทำไมละ "

“ เพราะผมรู้ว่าผมเป็นใคร แล้วก็มาจากไหน ผมมีหน้าที่ตอบแทนป้าของผมที่รับผมมาเลี้ยงแทนที่จะปล่อยให้ไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และผมก็มีหน้าที่ตอบแทนคุณท่านที่ให้ชีวิตใหม่กับผม ให้ความรู้ " เว้นเลี้ยงไปวาดพิงตัวเองกับเก้าอี้ที่นั่ง " อยู่บ้านผมจะเรียกคุณท่านว่าพ่อกับแม่ไม่ได้ เพราะป้าจะดุเอา เวลาแบบนี้ก็เลยชอบที่จะได้เรียก มีความสุขดีนะครับว่ามั๊ย เวลาที่เรามีพ่อแม่ดูแลเราตอนที่เราป่วย "

“ อื้ม " ผมได้แต่ยิ้ม พูดอะไรไม่ออกเลยสักอย่างหรือแม้แต่คำปลอบใจก็ไม่มีจะให้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนตบด้วยความน่าสงสารภายใต้ความเข้มแข็งที่เอาแต่ยิ้มนั้น

“ ผมนะ รักพี่อินพี่ตินแล้วก็พ่อกับแม่ที่สุดเลย ก็คงมีแค่ช่วงเวลาแบบนี้ละครับที่จะแสดงความรักออกไปได้เต็มที่ "

“ เวลาป่วยใครๆก็เป็น เวลาหมอป่วยชอบอ้อนใครสักคนเหมือนกัน "

“ แล้วเวลาหมอป่วย หมออ้อนใครเลย "

“ อ้อนแฟน " มองหน้าคนตรงหน้าที่มีท่าทางสนใจ " แต่หมอยังไม่มีแฟนนะ "

“ อ้าว "

“ บังเอิญยังไม่เคยเจอคนที่ถูกใจนะ "

“ แต่ครั้งก่อนตอนที่คุยกันหมอเลยบอกเหมือนกับว่า หมอแอบรักใครอยู่ "

“ แอบรักใครละ ไม่ได้พูดอะไรเลย " ผมทำท่านึกอีกคนก็ขมวดคิ้ว

“ ก็คนที่ที่หมอบอกว่า แค่เห็นเค้ามีความสุขก็พอแล้วนะ "

“ อ๋อ คนนั้นนะเหรอ " คนที่ยังอยู่ในความทรงจำและยังคงรู้สึกคิดถึงทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวครั้งก่อน " เค้ามีความสุขไปแล้วละ "

“ อย่างงั้นเหรอครับ "

“ ตอนนี้ก็มีครอบครัวมีคนที่เค้ารักไปแล้ว ดีแล้วละ ปล่อยไปให้เค้าไปมีความสุขเถอะ " คนตรงหน้าผมยิ้มก่อนจะยกแก้วที่ถืออยู่ในมือขึ้นดื่ม

“ แล้วหมอไม่เสียใจเหรอ "

“ ชินแล้วละ แต่จริงๆเพราะมันก็นานมาแล้ว กลายเป็นแผลเป็นแล้วละมั้ง "

“ ผมถามได้มั๊ยครับว่าทำไมถึงไม่สมหวัง " เงยหน้าขึ้นมองคนที่ถามคำถามนี้กับผม วาดไม่ได้ทำให้ผมคิดถึงเค้า วาดไม่มีส่วนไหนที่เหมือนเค้าเลย คนที่สดใสที่ไม่สนใจกับอะไรทั้งนั้นคนที่ครั้งนึงมีความสุขในการใช้ชีวิตอยู่กับผม คนที่เคยเป็นเพื่อนดูหนังด้วยกัน

ความเจ็บปวดนั้นถ้ามองในแง่ดีมันก็ดีใจ มองในแง่เสียมันก็เสียใจ

“ หมอมาทีหลังเค้านะ เค้ามีแฟนอยู่ก่อนแล้วแต่ตอนนั้นยังเลวมากไง ก็จีบทั้งๆที่รู้ว่ามีแฟน ใช้ความเสียใจของเค้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงมีความสุขที่ได้อยู่กับเรา ทั้งๆที่จริง ก็เหมือนคนที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไปยังไงเค้าก็เลือกคนเก่าอยู่ดี "

“ แต่ดีนะครับ อย่างน้อยเรายังเคยมีความทรงจำร่วมกับเค้า เคยทำอะไรๆร่วมกันตั้งเยอะ "

“ บางทีความสุขก็น่าเจ็บปวด พอเราคิดว่า มันเคยอยู่แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว ความสุขที่เคยมีไม่ต่างอะไรจากความเจ็บปวดหรอก "

“ ผมว่า อยู่ที่หมอจะคิดตังหาก ถ้าหมอคิดว่า ตอนนั้นก็ดีนะ มันดีกว่าที่หมอจะมาคิดถึงเรื่องราวที่เคยมีเหมื่อนแต่ก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว " เว้นเสียงสักพัก วาดชูแก้วน้ำที่ถืออยู่ขึ้นมา " เหมือนกับว่าถ้าวันนี้หมอซื้อกาแฟมาให้ผมแต่ผมไม่ชอบ ก็คิดซะว่า ได้กินของฟรี แบบนั้นมันดีออกไม่ใช่เหรอครับ "

“ คิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้หมอก็พูดกับเค้าได้แบบธรรมดาแล้วละ ล่าสุดเมื่อหลายเดือนก่อนก็เพิ่งผ่าตัดแฟนเค้าไป "

“ แล้วเป็นยังไงบ้างครับ "

“ เคลียร์กันแล้วละ ก็เพื่อนกันเหมือนเดิม  "

“ ดีแล้วละครับ "

“ แต่ถ้าให้ไปเจอหน้ากัน ก็ไม่ค่อยอยากจะเจอหรอก "

“ หมอยังรักเค้าอยู่ละสิ "

“ เปล่าหรอก แต่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยกันไปคิดถึงคนที่ทำให้เราเจ็บปวดละ " ว่าแบบนั้นผมมองหน้าอีกคนที่เหมือนกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ " แล้ววาดละ "

“ ผมทำไมครับ "

“ ก็วันก่อนวาดก็เหมือนแอบชอบใครอยู่ไม่ใช่เหรอ "

“ ชอบเหรอครับ บางทีผมเรียกมันว่า สิ่งที่ผมมีความสุขมากกว่า เหมือนเค้ามีความสุขเราก็สุข เค้าทุกข์เราก็ทุกข์ ผมไม่เรียกมันว่าความรักหรือความชอบอะไรแบบนั้นหรอกครับ เพราะผมไม่ได้ต้องการให้เค้ามาเป็นของผม แค่คิดว่าได้เห็นเค้าอยู่ใกล้ๆก็พอแล้วครับ "

“ เราเหมือนกันเลย ว่ามั๊ย "

“ เหมือนคนที่ปลงกับความรักมาเจอกันเลยครับ "

“ คนที่โชคร้ายเรื่องความรักสองคนมาเจอกัน อาจทำให้เกิดรักดีๆก็ได้นะ " มองไปทางอื่นทันทีตอนที่ผมพูดคำนั้น แก้วที่ถูกยกขึ้นดื่มทำเหมือนไม่สนใจอะไร  " นี่ หมอกำลังพูดด้วยอยู่นะ "

“ หมอหมายถึงผมเหรอ "

“ อื้ม " ทุกอย่างเงียบลง วาดเอาแต่กินช๊อคโกเล็ตในแก้ว ผมมองดูคนที่ไม่หาคำปฎิเสธไม่ได้แล้วมันน่ารักดีครับ เอาจริงๆก็ชอบคนหน้าตาน่ารักแบบนี้ เห็นเห็นแรกเหมือนทุกอย่างตรงนั้นนิ่ง แล้วยิ่งพอมาได้คุยกัน ตอนแรกก็คิดว่าจะได้เด็กแง๋วๆงอแงเรื่องมากแล้วครับ แต่นี่มันคนละแนวเลย มีเหตุผลมากกว่าที่คิด ฉลาด ช่างพูด แล้วก็มีบางมุมที่ดูขี้อ้อน น่ารักดีครับ

“ ผม..  "

“ คิดคำปฎิเสธไม่ออกเหรอ " ผมแซวอีกคนก็มองไปทางอื่น เอาจริงๆ ก็โดนปฎิเสธจากคนที่ชอบมาเยอะ แค่นี้ก็เลยรู้สึกเฉยๆ

“ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ แต่มันเร็วไป อีกอย่างเมื่อกี้เรายังพูดถึงเรื่องของคนที่เราแอบชอบอยู่เลย ไหงหมอมาพลิกเรื่องกระทันหันแบบนี้ผมก็ไปไม่ถูกสิครับ "

“ ไม่ปฎิเสธเหรอ "

“ ผม ไม่รู้ " ตอบออกมาแบบนั้นก่อนจะยิ้ม " มันเป็นครั้งแรกของผม "

“ ไม่จริงน่า ไม่เคยมีคนมาจีบเลยเหรอ " ส่ายหน้าไปมา

“ ก็ผมไม่ค่อยสนใครอีกอย่างใครที่มาทำแบบนั้นผมก็ถอยห่างตลอด ไม่อยากมีเรื่องกับพี่ตินพี่อินหรอกครับ "

“ เป็นพวกพี่ชายหวงนี่เอง "

“ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ " บอกแบบนั้นก็ยกแก้วขึ้นดื่มอีกที ผมรู้สึกไม่มีความหวังในการจีบวาดเลยสักนิด ไม่รู้ทำไมแต่ในความรู้สึกมันแค่อยากจะลองดูเฉยๆ 

“ งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้นะสิ "

“ แบบนั้นดีกว่ามากเลยครับ " ยื่นมือไปตรงหน้าอีกคน จับมือเล็กๆนั่นแล้วไม่ค่อยอยากจะปล่อยไปไหนเลยครับ แต่ก็ต้องปล่อยไป

“ งั้นกลับห้องวาดกันเถอะ เดี๋ยวหมอต้องเข้าเวรต่อแล้ว " ผมลุกขึ้นยืนเข็นรถอีกคนกลับไปที่ห้อง

“ หมอทำงานแบบนี้คงไม่ค่อยได้หยุดใช่มั๊ยครับ "

“ ก็ไม่ค่อยได้หยุดหรอก หมอตินยังไม่ค่อยได้หยุดเลย "

“ ก็จริงครับ " พยักหน้าเห็นด้วยผมก็แกล้งแซวต่อ

“ เพราะแบบนั้นไง ก็เลยต้องจีบคนไข้น่ารักๆทุกเมื่อ ตอนมีโอกาส "

“ ทำไมไม่จีบพยาบาลละครับ "

“ จีบคนทำงานที่เดียวกันได้ไง จีบไปเจ้าชู้ไม่ได้ดิ เค้าก็เห็นหมดเราทำอะไร จีบคนนอกโรงพยาบาลนะดีแล้ว เจ้าชู้แค่ไหนเค้าก็ไม่รู้ " เสียงหัวเราะขำของคนที่นั่งรถเข็นทำเอาผมยิ้มไปด้วย พอถึงห้องวาดก็ลุกขึ้นั่งบนเตียงผมเอารถเข็นไปเก็บ

“ หมอครับ "

“ วาด  " ผมเรียกอีกคนแทนที่จะตอบคำถาม " เรียกหมอว่า พี่เซฟได้มั๊ย "

“ พี่เซฟ ได้สิครับ "

“ ต่อไปนี้เรามาเป็นเพื่อนกันนะ " ผมว่าวาดยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้า จังหวะที่มือยื่นไปลูบหัวเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่ามันถูกเปิดตั้งแต่ตอนไหน

“ เพื่อนนะได้ แต่ถ้ามากกว่าเพื่อนนะ มีเคลียร์ " หมอตินเดินเข้ามา หน้าตึงๆที่มองผม ทำเอาตัวลีบเล็กไปเลยครับ ผมขยับตัวเองมายืนปลายเตียงวาดที่ยิ้มแห้งๆให้ผม

“ ครับ " บอกแค่นั้นหมอตินก็หันมามองผมอีกครั้ง " หมอไม่เข้าเวรเหรอ ได้เวลาแล้วนะ "

“ ไปเดี๋ยวนี้ละครับ " พยักหน้าให้ผมที่กำลังจะเดินไป หันไปโบกมือให้วาดที่ยกมือขึ้นบ๊ายบายให้ผม แต่มือนั้นก็ถูกจับให้ลดลง ผมแอบยิ้มตอนที่เห็นท่าทางหวงน้องขั้นสุดของพี่ติน แต่มันจะแปลกอะไร ก็ถ้าผมมีน้องน่ารักแบบวาดผมเองก็คงหวง

“ หมอชินดนัยคะ ตามหาตัวอยู่พอดี มีคนไข้เครสใหม่เข้ามาค่ะ "

“ ครับ " วิ่งตามพยาบาลที่วิ่งเข้ามาหา ผมวิ่งไปตามทางยาวของโรงพยาบาล ทางยาวๆที่เป็นทางเดิมๆแต่เจอเรื่องตื่นเต้นตลอดเวลา  ในด้านการทำงานผมมีประสบสำเร็จไปแล้ว แต่เรื่องความรักมันก็ต่างกัน ขาที่วิ่งอยู่ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าหยุดลงที่ไหน

.....................................................

“ ไม่ใช่แบบนั้น พี่ติน หมอเซฟแค่พาวาดออกไปเดินเล่นเฉยๆ " ผมเถียงคนที่เอาแต่จ้องตาเขม็ง ปากก็เอาแต่ถามว่าไปไหนมา ไปทำไม กิ๊กกันรึเปล่า โดนจีบใช่มั๊ย

“ แล้วนี่อะไร " ชี้ไปที่แก้วช๊อคโกเล็ตที่ผมตั้งไว้ตรงข้างเตียง

“ หมอเซฟเลี้ยง "

“ พี่จะจ่ายเงินคืนมันเอง แล้วทีหลังอย่าให้ใครเลี้ยงอีกถ้าไม่รู้จักกัน "

“ แต่วาดก็รู้จักกับหมอเซฟนะ " พี่ตินมองหน้าผม มองเหมือนจะบอกผมว่าห้ามเถียง ได้แต่ก้มหน้าให้อีกคนแบบเงียบๆ ประตูห้องของผมถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง แม่เปิดประตูเข้ามา

“ วันนี้เป็นยังไงบ้างลูก " แม่ทักผมก่อนจะมองหน้าพี่ตินสลับกับผม " แล้วทำไมมองหน้าน้องแบบนั้น "

“ พี่ตินดุวาด "

“ เรื่องอะไรกันอีก ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่จะมาโกรธกันนะ " แม่เข้ามานั่งลงข้างๆผม ก่อนจะมองพี่ติน

“ ก็แม่ดูพี่ตินทำหน้า "

“ แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นใส่น้อง "

“ ถามเจ้าตัวดีของแม่สิครับ " คราวนี้แม่หันมองผม

“ ว่าไงครับ "

“ ไม่เห็นมีอะไรเลยครับ แค่หมอเซฟเลี้ยงช๊อคโกเล็ตร้อนวาดเท่านั้นเอง "

“ บอกด้วยสิ ว่าหมอเซฟพาไปเดินเล่น "

“ จริงเหรอ " แม่ยิ้มกว้างตอนได้ยินคำนั้น " หมอเซฟจีบวาดเหรอ "

“ เปล่านะครับไม่ใช่เลยแม่ หมอเซฟแค่เห็นผมเบื่อเลยชวนออกไปเดินเล่น ก็แค่เข็นรถไปเรื่อยๆแล้วก็คุยกันนิดนึง "

“ เหน่ะๆ คุยอะไรกัน " แม่ยิ้มล้อๆแต่เหมือนพี่ตินไม่ขำ

“ ไม่ขำเลยแม่ "

“ ก็แม่ขำ แม่ไม่คิดมากอะไรหรอกไอ้เรื่องแบบนั้นนะ ดีออกนะแม่อยากให้มีคนดูแลวาด หมอเซฟนะเป็นหมออนาคตไกลอายุยังน้อยแต่ก็เก่ง แม่ว่าดีนะ แม่เชียร์ เชียร์เต็มที่เลย " ลูบหัวผมก่อนจะกอด

“ ไม่ขำเลยจริงๆ แม่ไม่ได้ใกล้ชิดมันแม่รู้ได้ว่ามันเก่ง "

“ ก็เห็นพ่อชม "

“ พ่อก็ชมไปแบบนั้นละครับ ไม่เห็นเก่งอะไร  "  พี่ตินว่ามือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อกราวน์ของตัวเอง

“ อคติ ตัวเองชมออกจะบ่อย พอเห็นว่ามาจีบน้องเข้าหน่อย ก็กลับคำซะแล้ว "

“ ไม่เคยชมนะครับ " พี่ตินบอกก่อนจะยกมือขึ้นมาตั้งบนหัวผม " ไม่รู้ละคำพูดของพี่คือเด็ดขาด ถ้าพี่ไม่อนุญาติห้ามไปไหนกับหมอเซฟอีก ถ้ามันเข้ามาหาอีกก็ต้องบอกด้วยนะ "

“ อะไรจะขนาดนั้น "

“ นั่นนะสิครับ "

“ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำรอให้อินรู้เรื่องผมว่ามันเยอะกว่านี้แน่ "

“ พูดอะไรถึงผมกันเหรอครับ ได้ยินอะไร อินๆ " เสียงจากหน้าประตูที่เปิดออก คนที่กำลังเอ่ยถึงโผล่หน้มาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ท่าทางมีความสุขเพราะช่วงนี้ก็เหมือนจะมีความรัก ผมดีใจผสมปนไปกับความเสียใจ ดีใจที่พี่อินมีความสุข แต่ก็เสียใจที่พี่ไฟท์ไม่สมหวัง

“ หมอเซฟดูท่าทางเหมือนจะจีบวาดละ "

“ ห๊ะ!! อะไรนะ  " หันมองทุกคนแบบไม่เชื่อหูตัวเอง ผมแอบถอนหายใจ

“ ไม่ใช่ เค้าไม่ได้จีบ จีบอะไรกันละครับ คิดไปถึงไหนกันแล้ว "

“ เดี๋ยวนะ หมอเซฟ หมอเซฟไหน ? หมอชินดนัยนะเหรอ" แม่พยักหน้าให้คราวนี้พี่อินก็ตาโต

“  เฮ้ย จริงดิ อย่า.." พี่อินที่ทำท่าจะสั่งห้ามเหมือนพี่ตินอีกคนก่อนจะเงียบไป รอยยิ้มนั้นยกยิ้มขึ้นเหมือนคนที่มีความคิดดีๆ " แต่ว่าหมอเซฟก็ดีนะ "

“ อ้าว ไหนมันเข้าข้างกันเฉยเลยวะ ปกติมันหวงวาดกว่าผมอีกนะ " พี่ตินชี้มือเข้าหาตัวเองแม่ก็หัวเราะ

“ ก็อินเค้ารู้ไงว่า อะไรดีกับน้องชายเค้า ใช่มั๊ย "

“ ครับ ก็อย่างงั้นละ ดีออกนะ ก็มีแฟนกับเค้าสักที จะได้ " เว้นเสียงไปสักพัก ทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยื่นมือมาลูบที่หัวผม " จะได้มีความรักสักทีไง " 

“ อีกอย่างหมอเซฟถ้าเค้าชอบวาดจริงๆ แม่ว่าก็ดีนะ หมอเป็นคนดี "

“ เหอะ เข้าข้างกันจริงๆ ไม่รู้ละยังไงสำหรับพี่ก็ไม่ได้ อย่าให้รู้เชียวนะ "

“ ขี้หวงไปได้ติน " แม่ปรามพี่ตินที่ยักไหล่

“ ไม่ได้หรอกครับ น้องชายผมทั้งคน "

“ ทุกคนคิดไปถึงไหนกันครับ วาดยังไม่ได้คิดไปถึงไหนเลย "

“ คิดเถอะ พี่ว่ามีความรักก็ดีออกนะ "

' ไม่ใช่เพราะอยากให้พี่ไฟท์เลิกยุ่งกับผมหรอกเหรอ ถึงได้อยากให้มีแฟน ' ผมมองหน้าคนที่เคยหวงผมมาตลอด คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมตอนนี้คนที่ยิ้มกว้างมากกว่าใคร

   ไม่ผิดหรอกครับที่พี่อินจะยัดเยียดให้ผมมีแฟนไปซะ เพราะจะได้ไม่ต้องห่วงว่าพี่ไฟท์กับผมจะมารักกัน มันไม่ผิดที่พี่อินหวงพี่ไฟท์ แต่ผมว่ามันแค่ไม่แฟร์ที่พี่อินมีคนอื่นแต่ยังหวงพี่ไฟท์แล้วเก็บพี่ไฟท์ไว้แบบนั้น ทั้งๆที่ตัวเอง ก็มีคนอื่น

ไม่มีใครจับปลาสองมือได้นานหรอกครับ เพราะถ้าไม่เลือกตัวใดตัวนึง ก็ต้องเสียทั้งสองมืออยู่ดี
ผมไม่จะไม่เข้าไปยุ่งในเรื่องความรักวุ่นๆแบบนี้หรอกครับ 

...................................................

มาช้า แต่ก็ดีกว่า ไม่มา.. นะจ้ะ
ฝากแท็ก   #choiceต้องเลือก 
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[Raiwyn]

อ่านมุมมองคนอื่นแล้วอึดอัดจัง ขออลิซโรมอินหน่อยค่ะ 555555 

[Candy Venus]

ดีแล้ววววววววว

พี่ติน กับพี่อิน

ให้วาดมีแฟนเถอะ อิอิ

[Yunatsu]

 
เอาตรงๆเลยปะ
อ่านตอนที่โรมก่าอินสวีทกัน แล้วร้องไห้ ต้องบ้าไปแล้วแน่เลย
แต่ว่าสงสารไฟท์มากกก พูดเลยจิงๆ
ทำไม คนที่ผิดหวังกับความรักแล้ว ก้ต้องมาผิดหวังอีก

ถ้าเซฟได้กับวาดก้ดีนะ
แล้วหาคนใหม่ให้ไฟท์ไปเลย ปล่อยอินก่าโรมไปนั้นแหละ
แม่มมมม
 

[IsDeer]

ตอนนี้ค่อยทำชีวิตสดใสหน่อย ทางนู้นสับสนวุนวายมาก ความรู้สึกไม่ไปไหนซักที ความอ่านลุ้นจัดกะว่าเฉลยทีเหมือนหวยออกเลยทีเดียว

[Saantos]

แลดูวุ่นวาย-0-
 

[nuttzier]

 

แอร๊ยยยยยยยย   สั้นจุงเลย
ค้างคาอีกด้วย  ฮือๆๆๆๆๆ

[hembetaro]

นุ้งวาดดูเหมาะกะเซฟออก รอลุ้นอิไฟท์ช่วงนี้ไม่มีคิวเลย 

[naamsomm]

มีอีกคู่แล้ว
ตอนนี้รู้สึกว่า
เซฟเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย

[zazoi]

ไม่ได้เกี่ยวกับไฟท์ แต่อยากให้วาดกับเซฟคู่กันจริงๆ จะได้มีความสุขบ้าง
เห็นคุยกันสองคนแล้ว เจ็บปวดกับความรักมา ขอให้สมหวังมีความสุขสักทีนะ


ปล. ส่วนเซฟถ้าคิดจะจีบเล่นๆล่ะก็ งานนี้ท่าทางจะเจอหลายบาทานะ หึหึ

[mild-dy]

^____^

[liza sarin]

รักแปดเส้า

[EunJin]

มากกว่ารักสามเศร้า... เง้ออออออ

[B52]

ตามติดชีวิตรักของแต่ละคน

[PlenG]

เชียร์เซฟวาดนะ รักน้องวาดอยากให้น้องมีความรักบ้าง
สงสารเซฟด้วยตอนนั้นยังเด็กอยู่จริงๆแหละทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิด
มาตอนนี้โตเป็นหมอเซฟแล้ว หมอคนเก่งอนาคตไกล คุณแม่ชอบ คุณพ่อกับพี่ตินก็ยังชม
อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆนะ จีบน้องวาดต่อไปค่ะ น้องยังโสดจีบได้ไม่ผิดค่ะ

เรื่องของอินกับไฟท์ก็ปล่อยเขาไปจัดการกันเองเถอะน้องวาด
ไม่อยากให้คิดว่าที่อินอยากให้มีแฟนเพราะไม่อยากให้วาดมายุ่งกับไฟท์
แต่เพราะตอนนี้อินกำลังมีความสุขจากโรมเลยคิดว่าการที่น้องมีความรักก็น่าจะทำให้น้องมีความสุข
ส่วนไฟท์ทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าไม่เหลือใครแล้วก็ไปคู่กับแฟนเก่าโรมแทนแล้วกัน
เพราะคู่อื่นเขากำลังจะลงตัวกลัวดราม่าจ้ะ