หัวข้อ: >>เรื่องสั้น<< หากเรารักกัน...Boy's Love ลงวันที่ 14 ธ.ค. 57 ***ตอนที่2

[Mandrake]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

      

[Mandrake]

ตอนที่ 1

อย่างที่ใครเขาบอกกัน

ไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์

เห็นจะจริงอย่างที่ว่า...

ผมอยากจะหัวเราะ

หัวเราะออกมาดังๆ

ให้กับความโง่ของตัวเอง

หากแต่ตอนนี้ผมรู้สึกขำไม่ออก

มันรู้สึกจุกอยู่ข้างใน

เหมือนมีก้อนอะไรอยู่ในคอ

แผ่นกระดาษสีสวย

ใส่ไว้ในซองสีชมพูอ่อน

ไม่ต้องเดาว่าในนี้คือการ์ดแต่งงาน

ของใครสักคน

อาจจะเป็นเพื่อนหรือญาติ

ใครที่ผมอาจรู้จักแต่ลืมไป

กว่าผมจะเปิดมันดูก็ตั้งหลายวัน

เพราะมัวแต่วุ่นวายตามหาเขาคนนั้น

คนที่ผมพูดได้เต็มปากว่า"รัก"

แต่ความรักที่ผมมีให้เขา

กลับไม่เพียงพอต่ออีกคน

น้ำตาของความอ่อนแอ

น้ำตาของความรักที่โง่เขล่าของผม

มันไหลออกมาไม่หยุด

เมื่อได้เห็นชื่อนั้น

อยู่บนซองสีสวย

สุดท้ายเขาก็ทิ้งผมไปมีครอบครัว

เหมือนที่เขาใฝ่ฝัน มาตลอด

ผมควรยินดีไม่ใช่หรอ

ยินดีที่เขาจะได้มีความสุข

ยินดีกับความรักครั้งใหม่ของเขา

ยินดีที่เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบสักที

แล้วผมล่ะ...

ตลอดเวลา 6 ปีมันคืออะไร

เสียงเปิดประตูทำให้ผมต้องรีบเช็ดน้ำตา

เสียงลากเท้าตามแบบฉบับของเจ้าตัว

ทำให้ผมรู้ว่าเขาคือใคร?

เขากลับมาแล้ว

หากเป็นเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้

ผมอาจจะกระโดดกอดเขา

หอมแก้ม จูบปากด้วยความคิดถึง

แต่ตอนนี้ ผมกลับทำได้เพียง

แค่นั่งนิ่งๆเท่านั้น

ผมต้องเข้มแข็ง ใช่ผมเป็นแบบนั้นเสมอ

ความอ่อนแอตลอดเวลา 6 ปีของผม

เขาคนนั้นยังไม่เคยเห็นมันสักครั้งเลยด้วยซ้ำ

"ยังไม่นอนอีกหรอพี่ที"

ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเช่นทุกครั้ง

เขารู้ว่าผมไม่มีวันโกรธเขาได้นานเกิน 2 ชั่วโมง

ใช่...เพราะผมรักเขามากเกินไป

มากเกินกว่าที่จะเอาทิฐิมาทำลายความสัมพันธ์

ที่ผมเฝ้าประคอง

ฟูมฟักจนผมคิดว่ามันแข็งแรง

ยากที่ใครที่จะล้มมันได้

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว

มันพังอย่างไม่มีชิ้นดีเลยด้วยซ้ำ

"..."

ผมพูดไม่ออก พูดไม่ออกจริงๆ

ก่อนจะรีบซ้อนซองแต่งงานของเจ้าตัว

ไว้ใต้เบาะรองนั่งของโซฟา

"โกรธผมหรอครับ ผมกลับมาแล้วนะ"

ร่างสูงของคนที่อ่อนกว่า

กอดผมทางด้านหลัง

เขาเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่า

เขาอ่อนกว่าผม 5 ปี

ตอนนี้อายุผม 28 แล้ว

ส่วนเขาก็ 23

มันไม่น่าเป็นไปได้เลยว่าไหม

ว่าเราจะคบกันนานถึง 6 ปี

นิสัยใจคอก็แตกต่างไม่เหมือนกันสักนิด

เขาเป็นคนร่าเริงแจ่มใสอยู่ตลอดเวลา

ส่วนผม...เป็นพวกโลกส่วนตัวสูง

ไม่ยุ่งหรือสุงสิงกับใคร

วันๆก็มีแต่หนังสือคอยเป็นเพื่อนเท่านั้น

เป็นเพราะเหตุนี้ที่ผมเข้ากับใครไม่ค่อยจะได้

ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม

มีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นแสงสว่างให้ผม

คอยชี้นำว่าผมต้องทำอย่างไร

เพื่อไม่ให้ตัวผมเดินผิดพลาด

หากแต่ตอนนี้แสงสว่างของผม

มันเริ่มลิบหลี่เข้าไปทุกที

"กินข้าวมายังล่ะ"

ปรับน้ำเสียงตัวเองให้เป็นปกติ

"กินแล้วครับ ผมคิดถึงพี่ทีจังเลย"

ออดอ้อน คลอเคลีย ปลุกเร้าอารมณ์

เหมือนเดิมทุกอย่าง

"ไม่เอาน่าปอน พี่เหม็น"

ที่จริงกลิ่นกายของปอนไม่ได้เหม็นอะไรเลย

ตรงกันข้าม กลิ่นหอมจากโคโลญที่ผมซื้อให้

ส่งกลิ่นหอมไม่เจือจาง

และปลุกเร้าอารมณ์ของผมได้เป็นอย่างดี

"ปอนพึ่งอาบน้ำจากบ้านม่ามาเองนะครับ ไม่เห็นเหม็นสักนิด นะครับพี่ที...หลายวันมานี้เรายังไม่ได้มีอะไรกันเลย"

เขาออดอ้อนเก่งอย่าบอกใคร

ผมเองก็คิดถึงเขา

อยากกอดเข้าเหลือเกิน

ถ้าในซองนั้นไม่มีชื่อเขาล่ะก็...

"อือ...ปอน"

ไม่ทันได้ตั้งตัว ผมถูกรวบเอว

จูบปาก แล้วก็ถูกมือหนาเล้าโลม

ตรงกลางกาย

เขามอมเมาด้วยรสจูบ

ถูกปนเปอร์ด้วยมือทั้งสองข้างนั้น

ผมพอจะมีความหวังได้ไหม

ถ้าหากเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นการเข้าใจผิด..

ผมรู้ว่าผมกำลังหลอกตัวเองอยู่

ชื่อพ่อแม่ของฝ่ายชายก็มีอยู่ครบ...

กำหนดวันก็มีอยู่จริงๆ

แต่ทว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อม

จะเผชิญโลกที่แท้จริงอันแสนโหดร้าย

"กอดพี่หน่อยนะปอน"

ผมร้องอ้อนวอนพร้อมสายตา

แสดงความต้องการอะไรบ้างอย่างในตัวเขา

"แปลก...แต่ก่อนไม่เห็นจะอ้อนผมขนาดนี้"

ป้อนกระซิบถามที่ข้างหู

ไอร้อนจากลมปากทำให้ผมรู้สึกขนลุก

"พี่ต้องการมัน เข้ามาสิ อือ"

แก่นกลายอันใหญ่โตแทรกเข้ามาทาง

ช่องทางรักอย่างช้าๆ เขารู้จุดอ่อน

ของผมดีกว่าใคร

"แน่นชิบ...อา อย่ารัดผมแน่นสิครับพี่ที อือ ถ้าขาดขึ้นมาแล้วพี่ทำจะยังไง"

ปอนถามผมเสียงพร่า

"ก็หาดุ้นใหม่สิ อา...ปอน"

สะโพกหนากระแทกเข้าออกอย่างแรง

จนผมต้องกอดปอนแน่น

เขาไม่เคยเป็นแบบนี้

เขาไม่เคยทำผมแรงขนาดนี้

เหมือนเขาจะโกรธอะไรสักอย่าง

"อย่าพูดแบบนี้อีกเข้าใจหรือเปล่า"

สีหน้าของเขาดูเข้มขึ้น

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

จังหวะรักยังคงแรงและถี่

และเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"พี่ไม่ไหวแล้ว อือ ปอน อะ อืม"

ปลดปล่อยตัวเองออกมา

แต่ว่าคนตรงข้ามไม่ยักว่ามีทีท่าจะเสร็จง่ายๆ

ยังคงกระแทกใส่ แกนกลายไม่มีหยุด

พลิกร่างผมให้นอนคว่ำ สอดใส่เข้ามาถี่หยิบ

"อะ อา ปอน ปอน อือ อา"

เสียงครางของผมดังแข่งกับจังหวะเข้ากันได้ดี

"อา พี่ ที พี่ที อือ อา"

ร่างสูงกร็งกระตุก ปล่อยน้ำรักเข้ามาจนเอ่อล้น

เสียงหอบหายใจทั้งเขาและผมดังแข่งกัน

ผมต้องแทรงตะแครงตัวหนี

ก่อนที่ของเหลวใสๆในตากำลังจะใหลออกมา

"พี่ที อีกรอบนะครับ"

ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ

"พี่ที นั้นพี่ร้องไห้หรอครับ"

ถึงจะกลั้นเสียงสะอื้นได้

ก็มิอาจห้ามไม่ให้ตัวเองสั่นได้

"พี่ที"

ปอนจับผมหันเผชิญหน้ากับตน

เขาดูนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ผมคงดูน่ามากเกียจใช่ไหม

ร้องไห้แบบนี้เหมือนเด็กเลย

ทั้งๆที่อายุก็ 28 แล้วแท้ๆ

ไม่ไหวแล้ว

ไม่ไหวแล้วจริงๆ

"ปอนพี่ว่าเราสองคน..."

กัดปากตัวเองแน่น

ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงต้องพูดคำนี้....

"เลิกกันเถอะนะ"



***เปิดเรื่องใหม่จ้า
มาแบบสั้นจริงๆ
ชอบงานเขียนแบบนี้ก็ลองทำดู
ไม่รู้ผลตอบรับจะเป็นไงบ้างเหมือนกัน 555+
ฝากติดตามด้วยนะคะ

 

[Mandrake]

ตอนที่ 2

ถ้าคนเราหายตัวได้

ก็คงจะดีสินะ

อย่างน้อยความเจ็บปวด

ที่อยู่ข้างหน้า

มันอาจจะเบาบาง

สักนิดก็คงดี

"พี่ล้อผมเล่นใช่เปล่า ฮาๆๆ"

เขาพยายามกลบเกลื่อน

ฝืนขำออกมา

เขารู้นิสัยผมดี

ผมไม่ได้ล้อเล่น

ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้

มันจะเป็นเรื่องสนุก

หรือเรื่องล้อเล่นได้หรอกนะ

พอผมทำหน้านิ่งๆ

ไม่ได้พูดหรือ...อธิบายอะไร

เขาก็หุบยิ้มไปเอง

"ทำไมล่ะ...ทำไม"

ผมต่างหากที่น่าจะเป็นถามเขามากกว่า

ทำไมถึงยังมีท่าทีปกติ

ทำไมยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งที่กำหนดการเดือนหน้า

มันก็เขียนอยู่ชัดเจน

ผมตัดสินใจแล้ว

ผมจะให้โอกาสเขาอธิบาย

ให้เขาได้มีโอกาสได้บอกเหตุผล

อย่างน้อยมันก็เป็นสิทธิ์ของเขาใช่ไหม

"ใต้เบาะโซฟา"

จะให้พูดตรงๆ

ผมพูดไม่ออก

เขาดูงุนงง และเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา

ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาพันกาย

แล้วเดินออกไป

ผมหยิบชุดคลุมอาบน้ำ

ด้วยความอ่อยอิง

แล้วค่อยเดินตามปอนออกไปเช่นกัน

เห็นเขานั่งกุมขมับตัวเองอยู่

หัวใจผมเจ็บเหลือเกินที่เห็นภาพนั้น

อย่างน้อยความหวังเพียงหนึ่งเปอร์เซ็น

หวังว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด

หรือมีใครแกล้งเรา 2 คน

แต่พอมาเห็นท่าทีของปอนแบบนี้แล้ว

ความคิดนั้นก็มลายไป

ผมเดินเข้าไปแตะบ่ากว้าง

ที่ผมเคยซบ

ที่ผมเคยหนุนอยู่ทุกวัน

มันอบอุ่นเสมอ

ยามที่ผมเอาหน้าเข้าไปแอบอิง

แต่ตอนนี้...

มันกำลังสั่นเครือ

"ผมขอโทษ ผมขอโทษ"

เขาพูดแบบนี้ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

น้ำตาลูกผู้ชายตัวโตคนนึง

กำลังไหลแอบแก้มออกมา

อย่างไม่นึกอาย

"พี่ควรจะยินดีไม่ใช่หรอ"

พูดเองก็เจ็บเอง

เจ็บอย่าบอกใคร

"อย่าพูดแบบนี้สิครับ
ผมรักพี่นะครับรักพี่คนเดียว"

ถึงขนาดนี้เขายังบอกรักผมอีกหรอ

ผมได้แต่ยิ้ม...

ฝืนยิ้มเท่านั้น

"จริงๆนะครับ ป๋ากับม๊าเป็น
คนจัดการเรื่องทุกอย่าง"

ใครบ้างจะไม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี

มีครอบครัวที่มั่นคง

มีคนคอยดูแลยามเจ็บหรือแก่เฒ่า

ถึงตอนนี้ความโกรธคนตรงหน้า

หายไปแล้ว...

ผมเข้าใจแล้ว

ผมควรปล่อยเขาไป...

ให้เขาได้มีความสุข

นี่สินะที่เรียกว่าความรัก

"งั้นปอนก็ทำถูกแล้ว
ปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปเถอะ"

ผมทำถูกแล้วใช่ไหม

"ไม่...พี่ทีอย่าทิ้งปอนไป
ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่"

เขาร้อง...

อ้อนวอนผม...

"แล้วจะทำยังไง
ให้ป๊ากับม๊าเราเสียใจงั้นหรอ"

ผมรู้ว่าปอนเป็นเด็กดี

เขาไม่ยอมทำให้พ่อแม่ตัวเองต้องเสียใจ

แน่นอน

ถึงตอนนี้ปอนเองยังคนปิดบัง

เรื่องของเราไม่ให้ทางบ้านทราบ

ผิดกับผมที่ทางครอบครัวเข้าใจ

รู้ว่าผมไม่มีวันชอบผู้หญิง

นั้นคือผมเป็นเกย์

ผมรักผู้ชาย...

รักผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าผม

หลายปีมานี้ผมคิดมาตลอด

ว่าเขาคือคนแรก...

และคนสุดท้ายของผม

ที่ผมจะรัก และมอบทุกสิ่งให้

ไม่ว่าจะทางกายหรือหัวใจก็ตาม

ปอนได้จากผมไปทั้งหมดแล้ว

แล้วเขาล่ะ...

เคยให้อะไรผมบ้าง?

แค่ความมั่นใจก็แทบจะไม่มี

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยปริปากพูด

พูดแล้วทะเลาะกัน

แล้วจะพูดทำไม

"พี่ไม่ใช่คนใจกว้างพอหรอกนะปอน
ที่จะใช้สามีร่วมกับใคร"

ผมพูดตรงๆไม่อ้อมครอม

ไม่รู้จะอ้อมทำไม

พูดให้จบกันตอนนี้

เสียยังดีกว่าปล่อยให้มัน

คาราคาซังไปเรื่อยๆ

สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร

"แล้วจะให้ปอนทำยังไง
ทุกวันนี้ผมเครียดเรื่องนี้ทุกวัน
ปอนรักพี่แล้วก็ไม่อยากให้ป๊าม๊าเสียใจด้วย"

เหตุผลเห็นแก่ตัวที่สุด

"ปอนฟังพี่นะ"

ในเมื่อเขาหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้

ผมนี่แหละที่หาให้ตัวของผมเอง

ไม่ใช่เพื่อเขา

และไม่ใช่เพื่อเรา

"ปอนโตแล้ว ไม่ใช่เด็กเหมือนวันนั้น"

วันที่เขาตามจีบผม

เด็กมอปลายหัวเกรียน

ปีนเกลียวมาจีบเด็กมหาลัย

ใกล้จบอย่างผม

"เพราะฉะนั้น ควรรับผิดชอบ
สิ่งที่เกิดขึ้นเถอะ"

ถ้าปอนชัดเจนกว่านี้

เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก

ไม่ต้องมานั่งเจ็บปวด

อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

อย่างเช่นทุกวัน

เขาโผล่เข้ากอดผม

รัดร่างผมจนเจ็บ

ร้องไห้เหมือนเด็ก

ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยาก

ให้เขาคลายมันออก

เพราะรู้ว่าอ้อมกอดนี้

กำลังจะหายไป

หายไปตลอดกาล

เกือบ 2 วันแล้ว

ที่ผมไม่เขา

ไม่มีคำว่าเราอีกต่อไป

คอนโดใหม่

ฟอนิเจอร์ใหม่

ที่ผมตัดสินใจซื้อ

เพียงเพราะตัดปัญหาซะ

แน่นอนรวมถึงเบอร์โทร

หรือแม้กระทั่งที่ทำงานใหม่

ผมไม่อยากติดต่อเขา

ถึงจะแค่พูดคุยก็เถอะ

ถ้าขืนดันทุรังคบกันต่อไป

ถึงความสัมพันธ์จะลด

กลายมาเป็นพี่น้อง

เขาขอผมแบบนั้น

ให้เรากลับมาเป็นรุ่นพี่กับรุ่นน้อง

กันเหมือนเดิม

คิดว่ามันจะทำกันได้ง่ายๆอย่างนั้นหรอ

ผมไม่อยากทำผิดศีลธรรม

อย่างน้อยความภาคภูมิใจ

ของผมก็ยังมีอยู่

มันน่าตลกอยู่อย่าง

หลังจากที่ผมรู้ข่าว

แค่ไม่กี่ชั่วโมง

ข่าวการแต่งงาน

ของทั้งสองก็ถูกตีพิมพ์

ลงหนังสือพิมพ์หลายฉบับ

ลูกของเสี่ยคนดัง

แต่งงานกับลูกสาวของนักธุรกิจ

อันดับต้นๆของเมืองไทย

ไม่เป็นข่าวใหญ่ล่ะสิแปลก

ผมพับหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่าน

ไม่สิผมไม่ได้อ่าน

ผมแค่มองภาพชายหญิง

ที่ถ่ายคู่กันนั้นเฉยๆ

ให้ตัวเองเจ็บเล่นๆ

ถึงจะปิดหู

ปิดตาไป

มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

มีแต่จะตอกย้ำ

ว่าผมยังเขา

ใช่ผมรักปอน

และผมก็ไม่มีวัน

จะทำลาย

ชีวิตเขาเด็ดขาด

ไม่มีวัน

 

[sirin_chadada]

ถอยออกมาน่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด ถึงแม้ว่าแรกๆจะเจ็บมาก เวลาคงช่วยเยียวยาได้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ (อย่าทิ้งคนอ่านนะ  )

ปล.'ดันทุรัง' เขียนอย่างงี้รึเปล่า