รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อรุณสวัสดิ์
รักชาติ ตาหวาน นอนคว่ำหน้าแบบหรี่ตา...ลอบมองภาพของคนที่กำลังสวมเสื้อยืดธรรมดา ๆ แล้วก็หน้าแดง
หุ่นดีว่ะ แกทำยังไงของแกวะ ถึงได้หุ่นดีขนาดนี้ เห็นแต่ช่วงแขนตลอดแต่พอมาเห็นตอนถอดเสื้อแบบนี้แล้ว
บอกตรง ๆ ว่าอิจฉา แกทำได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เห็นอยู่ว่าใต้เตียงมีเวทอยู่ เฮียบอกว่ายกทุกวัน เพราะบางทีหิ้วของบ้างอะไรบ้าง ฝึกกล้ามเนื้อไว้มันก็ดี บางทีตื่นนอนมา ก็มีซิทอัพบ้าง เพราะว่า เช้า ๆ ง่วงนอนไม่ค่อยอยากตื่น เลยต้องทำยังไงก็ได้ เพื่อให้ไม่ง่วง เออดีเว้ย อยากทำให้ได้อย่างนี้บ้างจัง
หน้าท้องแบบนั้น ไหล่แบบนั้น แขนแบบนั้น อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ก๋วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และเดินมาทิ้งกายลงนั่งบนเตียง ใกล้กับคนที่แกล้งหลับตา แล้วก็หัวเราะเสียงเบา
แตะมือลงที่แผ่นหลังขาว ๆ ที่มีรอยแดงช้ำเพราะฝีมือของตัวเอง แล้วก็เลยยกมือขึ้นแตะที่กลุ่มผมสีดำสนิทลูบไล้แผ่วแบา
ฝ่ามืออุ่นร้อนแกล้งกระตุกผ้าห่ม ที่คลุมร่างของคนแกล้งหลับ นั่งมองใบหน้าของคนที่ค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นหนึ่งข้าง แล้วก็หลับลงไปอีก
"สนุกเหรอรักชาติ...แกล้งหลับแบบนั้นเดี๋ยวก็แกล้งลักหลับบ้างหรอก...."
ก๋วยก้มลงกระซิบบอกที่ข้างใบหูของคนที่ขบริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น ใบหน้าขาว ๆ แดงเรื่อ ไปทั้งหน้า เห็นชัดไปถึงต้นคอ แต่ก็ยังไม่ยอมปรือตาตื่นขึ้นมาเจอหน้าคนแกล้ง
"สงสัยต้องลักหลับแล้วม้างงงงงงง" ดวงตาเรียวรี มีแววแห่งความสนุกสนาน แกล้งดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของคนที่ยังแกล้งนอนนิ่ง ๆ
เพียงเท่านั้น รักชาติเลยต้องรีบตะครุบผ้าห่มเอาไว้ แล้วดึงขึ้นคลุมทั้งร่าง พลิกกายไปอีกทาง และขดตัว นอนหันหลัง ไม่ยอมให้คนที่กำลังหยอกล้อได้สัมผัสตัว
นั่นยิ่งเพิ่มรอยยิ้มให้ก๋วยมากขึ้น
ก็เล่นแบบนี้ ทำตัวแบบนี้ มันน่าหลงมั้ยล่ะ
คนที่นั่งอยู่บนเตียง ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียง แล้วสอดแขนเข้ารอบคอของรักชาติที่คลุมผ้าห่มม้วนไปมาไม่ยอมให้เห็นหน้าชัดๆ ฝ่ามือร้อนๆ วางไปที่รอบเอว ก่อนจะค่อยๆ ลากไล้ลงบนสะโพก และทำท่าจะลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ
"โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยย คนจะหลับจะนอน...." รักชาติโวยวายลั่น แล้วก็ดึงผ้าห่มออกจากหน้า หันไปทำหน้าหงิกหน้างอใส่คนที่แตะสัมผัสร่างกายของตัวเองทั้งคืน หวังจะทำให้อีกฝ่ายคิดว่ากำลังโกรธ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น
เพราะใบหน้าที่ชอบทำเป็นเคร่งขรึมอยู่เสมอ มีรอยยิ้มพราว แถมยังเลิกคิ้ว และอมยิ้ม อย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก
คราวนี้รักชาติก็เลย ต้องหน้าแดงอีกอีกรอบ
เพราะว่า ก๋วยโน้มใบหน้าลงมา หวังจะประทับรอยจูบที่ริมฝีปากสีแดงเข้มของคนปากกล้า
มือเรียวสวยรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของตัวเอง คราวนี้ ตี๋หน้าโหดเลยได้โอกาส กระตุกผ้าห่มที่คลุมร่างของรักชาติออก จนลู่ลงไปอยู่ที่เอวในสภาพหมิ่นเหม่เต็มที
"เฮีย อะไรวะ....ผ้าห่มหล่น...แล้ว..อื้อ" เพราะหยัดกายขึ้นหวังจะดึงผ้าห่มกลับคืน แต่กลับถูกกดลงนอนและถูกตรึงด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง ไม่ให้ลุกขึ้นเพื่อหนีไปไหนได้
"เฮียไม่เห็นหน้าลื้อมาหลายชั่วโมงแล้ว...เอาหน้ามาให้เห็นแบบเต็ม ๆ ตาหน่อย เป็นอะไรเอาแต่หลบหน้าหลบตาไม่อยากคุยกับเฮียเหรอ..." น้ำเสียงทุ้มนุ่มหวาน ๆ เอ่ยถาม
เมื่อก่อนได้ยินแต่เสียงเอ็ดบ้างล่ะ ด่าบ้างล่ะ แต่พอมาพูดด้วยเสียงแบบนี้แล้ว มันทำให้รักชาติทำตัวไม่ถูกขึ้นมา
ใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบ และดวงตาเรียวรีที่จ้องมองมา เหมือนบังคับกลาย ๆ ให้หันมาสบตากัน ยิ่งทำให้รักชาติต้องหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาด้วย
อาย
ยอมรับว่าอาย
แม้แต่หน้าของเฮียยังไม่กล้ามอง มองทีไร ไอ้เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นมันก็ไหลเข้าหัวมาเป็นฉาก ๆ จะมองหน้าก็ไม่กล้า จะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว จะทำอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง เขินจนไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้
"ผม......ปล่อยผมเถอะ...ผะ..ผ้ายังไม่ได้ใส่...เลย"
รักชาติอ้อมแอ้มตอบ หันหน้าหนี ตลอดเวลาที่พูด พยายามจะหยัดกายลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะถูกตรึงร่างเอาไว้
"ดี...ไม่ต้องใส่แหละดี...แบบนี้น่ามองกว่าใส่เสื้อผ้าตั้งเยอะ...หรือรักชาติอยากให้เฮียแก้ผ้าเป็นเพื่อน จะได้เลิกอาย"
เออดี....เอาเลยสิโว้ยยยยยยยยยยยยยเฮีย
แค่นี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว....นี่เล่นต้อนจนไม่มีที่เหลือให้หนีแล้ว เฮียแกได้ใจจริง ๆ นะ เดี๋ยวผมก็ร้องไห้ซะให้รู้แล้วรู้รอดเลย
เฮียแม่งแกล้งได้แกล้งดีจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยย
รักชาติแก้มแดง ดวงตาคม ๆ หวานหยาดเยิ้ม ใบหน้าที่หันหนี ไม่ยอมสบตาด้วย ยิ่งทำให้ก๋วยอยากจะแกล้งให้มากขึ้นแต่เห็นคนไม่มีแรงดิ้นหนีแบบนี้ ก็ชักจะสงสารขึ้นมา
เวลารักชาติตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ใต้ร่าง และร้องครางเสียงเบา นับเป็นช่วงเวลาที่ทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน คนปากกล้า คนเก่ง คนนี้ ถึงเวลาอย่างนั้นแล้ว ว่าง่ายจนไม่อยากหยุดเลย
แต่ก็ต้องหยุดให้ เพราะดูเหมือนว่ารักชาติจะไม่ไหวแล้วจริง ๆ เอาไว้โอกาสหน้ายังมีอีก แค่นี้ ก็สงสารจะแย่แล้ว
"ลื้อจุ๊บเฮียบ้างไม่ได้เหรอรักชาติ...เนี่ยแก้มข้างไหนก็ได้...เดี๋ยวสาย ๆ เฮียจะต้องท่องหนังสือแล้วด้วย กลัวไม่ได้เกียรตินิยมเหมือนลื้อ.....นะรักชาตินะ....จุ๊บ จุ๊บไง....ทำหน่อยได้หรือเปล่า"
ไอ้ที่เขิน ๆ อาย ๆ หายไปในทันที รักชาติหัวเราะออกมาเพราะความบ้าบอของคนพูด เฮียแกก็บ้าเหมือนกันนี่หว่า
ดูสิ มีการมาจ๊ง มาจุ๊บด้วย ประสาทตายห่า ใครจะทำกันล่ะวะ
"โห...มันไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยนะ....ลื้อเห็นว่ามันเป็นเรื่องน่าขำเหรอรักชาติ...จุ๊บเลย...เอาข้างนี้ก่อน....เร็ว"
เพราะรักชาติเอาแต่ส่ายหน้า แถมยังหัวเราะไม่ยอมหยุด ก๋วยเลยต้องโน้มหน้าลงไปหา และเอียงแก้มให้
จากไม่ยอมทำ คราวนี้รักชาติเลยต้องหยุดเสียงหัวเราะของตัวเอง และแหงนเงยใบหน้าขึ้นแตะปลายจมูกเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่ยื่นหน้าลงมาหา
ก๋วยยิ้มกว้าง และหันกลับไปสบตากับคนที่ยอมทำตาม แต่รักชาติหันหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมมองหน้ากันอีกเลย
เพียงเท่านี้ ก็เพียงพอแล้ว ก๋วย ผุดลุกขึ้น และดึงผ้าห่มขึ้นมาคลี่ และคลุมกายให้คนที่นอนหันหน้าหนีอยู่ตลอดเวลา และนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย แต่ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแสนสดชื่นที่กรุ่นไปทั่วห้อง
"เฮียไปตลาดแป๊บเดียวนะ...วันนี้วันอาทิตย์ปิดร้าน...แต่สงสัยต้องไปซื้อยาให้รักชาติ.....เจ็บล่ะสิ..."
ก๋วยก้มลงมากระซิบบอกคนที่นอนหันหลังให้ และรีบผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะกำลังจะโดนฤทธิ์ของคนที่ทำเป็นนิ่งเงียบ
"ไปไหนก็ไปเลยโว้ยยยยยยย" รักชาติคว้าหมอนอีกใบและขว้างตามหลัง คนที่กระโดดลงจากเตียงและเดินหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างมีความสุข
ประตูห้องถูกปิดลงแล้ว เหลือเพียงคนที่นอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
รักชาติต้องยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ด้วยความอับอาย
เจ็บสิวะ เฮียแม่งเล่นแรง
...สี่รอบ....สี่รอบเลยนะโว้ย...ไม่ตายก็บ้าแล้ว...ทำเข้าไปได้ไงวะ แทบจะสว่างคาตา
เหนื่อย....ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
แถมยังต้องมารับมือกับเฮียอีก.......รู้อย่างนี้....เมื่อคืนไม่ยอมซะก็ดี
เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
TBC...
***************************************
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 351571 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก