<< ร้ายซ่อนรัก >>
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>  (อ่าน 484029 ครั้ง)

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #690 เมื่อ30-04-2014 09:34:02 »

ง้อกันแบบนี้ ขอเลือดเพิ่มด่วนค่าาา
ว่าแต่อิลุงนั่นจับไอ้นิดไปทำไรเนี่ย
ส่วนกานกลับมาแบบเศร้าแล้วหาคู่ให้ใหม่ได้มั้ย
เรายังสงสารกานอยู่

ออฟไลน์ armlporsch

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 53
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #691 เมื่อ30-04-2014 13:04:49 »

พัทธ์โดนโมกข์ง้อจนระบมไปหมดทั้งตัว  แบบนี้สิยิ่งงอนลูกยิ่งดก..
เด้กที่โดนพ่อเลี้ยงสุชัยหลอกไปนั่นหลานของคำปันนั่นเอง
ก็ได้แต่หวังว่าไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่นยังไม่ได้ทำอะไรเด็กนิดนั่นก่อน

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #692 เมื่อ30-04-2014 14:41:45 »

ร้ายสุดๆไปเลยจ้า

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #693 เมื่อ30-04-2014 18:32:01 »

เด็กที่จูงจักรยานอยู่ข้างทางนั่นน่ะเหรอ โมกข์รีบไปจัดการไอ้พ่อเลี้ยงสุนัขเร็วๆ นะ

ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #694 เมื่อ01-05-2014 16:40:47 »

โอ้ยย น้องนิดดดดดดด โดนจับตัวปายงายยยย
แง้ๆๆๆๆๆ

ส่วนกาน ให้กลับมาแบบร้ายละกัน พัทธ์จะได้ตัดใจได้แบบ เด็ดขาด

ออฟไลน์ Key

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 39
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #695 เมื่อ02-05-2014 05:44:38 »

  :katai1: อย่าแต่งให้น้องนิดเป็นอะไรเลยนะ ไม่อยากคิดภาพตามเลยอ่ะเดี๋ยวได้ร้องให้ตามแน่ ๆ
 :call: ไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กเลย ส่วนกานต์อยากให้มาแบบน่าสงสารแบบสำนึกได้แล้วอ่ะนะ

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #696 เมื่อ02-05-2014 19:46:24 »

งอนบ่อยๆก็ดีนะอาจารย์
เพราะโมกข์เค้าจะได้หาวิธีง้อแบบไม่เหมือนใคร  :hao6:

เล่นง้อกันซะหมดแรง ต้องโดปไข่คนละหลายฟองกันเชียว

คู่นี้ร้อนแรงกันจริ๊งงงงงงงงง 


ส่วนกานต์ถ้ากลับมา ก็อยากให้ร้ายแบบสุดขั้วสุดติ่งไปเลย  เอาแบบที่คาดคิดไม่ถึงก็ดีเหมือนกัน


ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #697 เมื่อ03-05-2014 22:49:12 »

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:รออตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปป :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:

ออฟไลน์ GETIIZ

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-4
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
«ตอบ #698 เมื่อ04-05-2014 14:59:11 »

ง้่อกันแบบนี้ โมกข์ได้กำไรเห็นๆ
แต่ตอนนี้ห่วงเจ้าหนุนิดที่สุด โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอเรื่องเถอะ ตอนนี้เรื่องที่ห่วงที่สุดคือหนูนิด  ขอร้องอย่างพึ่งให้ไอ่พ่อเลี้ยงชั่วนั่นมันทำอะไรเด็กเลยยยย :z3: :z3: :z3:
ได้โปรดเถอะ อย่างๆน้อยขอให้ไปช่วยทันก็ยังดี เราทำใจไม่ได้
เด็กเหมือนผ้าขาว ลองได้เติมสีดำเค้าไป มันต้องกลายเป็นตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิตเลย
ฮรืออออออ ทำใจไม่ได้จริงๆๆๆๆ  :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

ส่วนเรื่องกานต์ ใจนึงก็อยากให้กลับมาแบบร้ายๆสุด
แต่ลึกๆเล้วเราว่าทุกคนถ้าจะกลับใจได้  เอาเป็นว่ากลับมาแบบสำนึกผิด  อโหสิกันไป จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน
ต่างคนต่างอยู่ ต่างมีชีวิตของตัวเองที่ต้องเดินต่อไปข้างหน้า
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-05-2014 15:02:55 โดย GETIIZ »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ( 12/ 05 /2557 )
«ตอบ #699 เมื่อ12-05-2014 14:41:44 »



                          ร้ายซ่อนรัก


                                                                  บทที่ 32

เป็นบรรยากาศที่วุ่นวายมากภายในไร่มนัญชัยและบริเวณใกล้เคียงเมื่อทราบข่าว ในสังคมชนบทที่ผู้คน

รู้จักกันแทบทุกหมู่บ้าน การหายตัวไปของเด็กคนหนึ่งจึงกลายเป็นเรื่องโกลาหล

โมกข์แจ้งข่าวให้ผู้กำกับดนัยรับทราบ นายตำรวจเจ้าของพื้นที่ไม่รอช้า รีบส่งกำลังตำรวจส่วนหนึ่งมา

ช่วยเหลือแม้จะยังไม่ครบกำหนด 24 ชั่วโมงที่เด็กชายคณิตหายตัวไป ส่วนเจ้าของไร่มนัญชัยก็เกณฑ์

คนงานซึ่งก็เป็นชาวบ้านแถบนี้ไปช่วยค้นหาอย่างเต็มใจ

พัทธ์เองก็อยากจะไปช่วยแต่โมกข์ห้ามไว้ เขาจึงได้แต่เดินไปคุมนักศึกษาทดลองงานเครื่องจักรขั้นสุดท้าย

อยู่ใกล้กับกองซากไซโลที่ถูกเผา  อาจารย์หนุ่มทำงานได้สักพักก็รู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ ที่ท่อนแขนจึงได้หันไป

มองอย่างสงสัย

“ซู นั่นเอง มีอะไรหรือเปล่า”

พัทธ์หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มร่างพิกลพิการอย่างมีเมตตาเมื่อเห็นซูยืนทำหน้าตื่น ซูเอื้อมมือมากุมมือเรียวของ

เขาแล้วพยายามจะเอ่ยปากพูดอย่างยากลำบาก

“จะ ..พา ..ไป..”

พัทธ์ขมวดคิ้ว

“ไปไหนซู”

“ไป...หา...เด็ก..ที่...หาย”

นักศึกษาเริ่มมามุงฟังด้วยความสนใจ พลางไตร่ตรองหน้าเครียด

“ลองไปกันไหมครับอาจารย์ พวกเราก็อยากจะไปช่วยแต่ติดตรงพี่ๆ คนงานห้ามไว้”

“ไม่ได้ เราไม่รู้ว่าซูจะรู้จริงหรือเปล่า และถ้าเป็นเรื่องจริงจะมีอันตรายแค่ไหน อาจารย์ไปเองดีกว่า”

“ไม่ได้ครับ”

นักศึกษาเอ่ยห้ามเซ็งแซ่

“ไปคนเดียวยิ่งอันตราย  พวกเรามีกันหลายคนหากเกิดอันตรายก็น่าจะช่วยเหลือกันได้ พวกผมเองก็ต่อยตี

มาเยอะ ไปด้วยกันดีกว่า”

พัทธ์นิ่งคิดก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ

“อยู่ที่ไร่ก็ไม่มีสมาธิลองไปช่วยเขาก็ไม่เสียหาย แต่พวกเธอต้องสัญญาว่าจะดูแลตัวเองกันให้ดีๆล่ะ

ไปซู ลองนำไปสิถ้าซูรู้ว่านิดอยู่ที่ไหน”







รถกระบะคันเก่าของไร่ถูกพัทธ์หยิบยืมมาโดยไม่ได้บอกใคร ด้านกระบะหลังบรรจุด้วยลูกศิษย์อีกห้าคนที่

ติดสอยห้อยตามกันมาจากกรุงเทพ ส่วนที่นั่งด้านข้างของเขาคือซู หนุ่มร่างพิการที่เนื้อตัวสั่นเทาเพิ่มขึ้น

เรื่อยๆ เมื่อพัทธ์ขับรถใกล้เข้ามาในเขตไร่ยาสูบที่ถูกปล่อยให้รกร้าง หมู่โรงบ่มใบยาเก่าที่ขาดการทะนุบำรุง

ตั้งอยู่อย่างสงบเบื้องหน้า พัทธ์ดับเครื่องรถแล้วหันมามองคนด้านข้างอย่างแปลกใจ

“ซู ทำไมตัวสั่นขนาดนี้ แล้วใช่ที่นี่แน่เหรอ”

ซูพยักหน้าหงึกหงัก พลางชี้มืออันสั่นเทาไปทางโรงบ่มใบยาสูบหลังหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป

“ยะ..อยู่ตรงโน้น”

พัทธ์เปิดประตูลงไปพร้อมกับนักศึกษาที่ตามลงมา พัทธ์ยกมือห้ามและทำสัญลักษณ์ให้ทุกคนอยู่ในความ

สงบเงียบ แล้วจึงค่อยๆ เดินนำไปทางเป้าหมาย

ยิ่งใกล้หัวใจของอาจารย์หนุ่มก็ยิ่งเต้นไหวด้วยความตื่นเต้นกับสถานการณ์ที่เขาเองก็เดาไม่ถูก พัทธ์สั่งให้

ลูกศิษย์เดินตามอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะเขาจะยอบตัวลงต่ำเมื่อเห็นชายร่างสูงใหญ่ยืนเฝ้าด้านหน้าโรง

บ่ม ใกล้กันนั้นมีรถจี๊ปจอดหลบอยู่อีกมุมหนึ่ง

“บุกเลยไหมจารย์”

ลูกศิษย์เอ่ยถามอย่างเลือดร้อนพัทธ์รีบยกมือห้าม เขาไม่อยากหุนหันพลันแล่นจนเสียเรื่อง จึงได้แต่ค่อยๆ

นำคืบคลานไปตามพื้นดินไปกระจายตัวหลบตามต้นยาสูบที่สูงเกือบท่วมหัว จนไปหยุดอยู่ใกล้ๆ

แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรมากกว่านั้น หนึ่งในสองที่เฝ้าทางเข้าได้ยินเสียงผิดสังเกตจึงได้ผินหน้ามาทางพวก

เขาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย ใครวะ”

พัทธ์ใจหายวาบกับใบหน้าถมึงทึงที่ยกปืนลูกซองขึ้นมา เสียงลั่นไกกึกก้องจนเขาและลูกศิษย์ต้องหลบกัน

กระเจิง อาจารย์หนุ่มดึงปืนพกที่โมกข์เคยให้ไว้ขึ้นมาแล้วเล็งพร้อมลั่นไกอย่างรวดเร็ว

ฝีมือนักกีฬายิงปืนยังใช้ได้ เมื่อกระสุนตรงลิ่วไปที่มือจนปืนลูกซองร่วงลงพื้น เท่านั้นเองบรรดาลูกศิษย์

ก็กระโจนเข้าไปประเคนหมัดต่อสู้เสียงดังลั่น

พัทธ์ที่วิ่งตามมารีบมองไปด้านใน เขาได้ยินเสียงกุกกักน่าสงสัย  อาจารย์หนุ่มเห็นเงาคนวิ่งหลบออกมา

จากอีกฝั่งด้านหลัง แต่เขาก็เห็นเพียงแผ่นหลังที่คุ้นตา พัทธ์วิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทันเมื่อรถจี๊ปคันนั้นพุ่งตัว

ออกไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าอีกฝ่ายจะร่างสูงใหญ่แต่เมื่อเจอเด็กวัยรุ่นแรงดีห้ารุมสอง คนเฝ้าทางเลยร่วงไปกองกับพื้น พัทธ์ทำ

สัญญาณมือเรียงลูกศิษย์ ให้ก้าวตามเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง

เมื่อก้าวเข้าไปด้านในยังไม่มีอะไรสะดุดตา จนคนหนึ่งเห็นทางเข้าเล็กๆ ที่ทะลุไปด้านในเข้าไปอีก จึงได้กวัก

มือกันให้เดินเรียงแถวตามเข้าไป ก่อนที่จะยืนอึ้งไปตามๆ กันกับภาพที่เห็น



เด็กชายตัวน้อยนอนหมดสภาพอยู่กลางเตียงด้วยสภาพน่าอนาถ ร่างเล็กสั่นเทาเปลือยเปล่าเต็มไปด้วย

บาดแผลที่บางแผลก็แห้งช้ำ บางแผลก็ยังมีเลือดไหลรินเป็นทางโดยเฉพาะช่องทางระหว่างขาที่มีแผลปริ

แยกเต็มไปด้วยคราบคาวปนกลิ่นโลหิตชวนคลื่นเหียน ใบหน้าไร้เดียงสาตาลอยมองเพดานอย่างไม่รู้สึก

รู้สา ปากเล็กครางฮือชวนสังเวชจนพัทธ์ต้องถลาเข้าไปช้อนตัวมากอดน้ำตาซึม

“จารย์ หลานพี่คำปันอยู่ตรงนี้”

เสียงดังมาจากซอกหลืบของมุมห้องด้านหนึ่ง ลูกศิษย์อุ้มตัวเด็กชายคณิตที่ร่างกายยังปลอดภัยมายังกลาง

ห้อง แต่แม้เนื้อตัวจะยังไม่มีร่องรอยบาดแผลแต่ดวงตาใสคู่น้อยก็เหลือกโพลงพร้อมกับเนื้อตัวสั่นเทาไม่แพ้

กัน

พัทธ์วางอีกร่างที่ยังอยู่ในอ้อมกอดลงกับที่นอนอย่างนุ่มนวลแล้วหันมารับคณิตมากอดไว้แนบอก ทันทีที่

คณิตมองเห็นพัทธ์ ดวงตาคู่นั้นมีแววจำเขาได้ ก่อนที่เสียงกรีดร้องของคณิตจะดังลั่นพลางผวาเข้ากอดพัทธ์

ทั้งน้ำตา

อาจารย์หนุ่มสั่งให้ลูกศิษย์ช่วยกันอุ้มเด็กชายอีกคนที่ยังหายใจรวยรินให้รีบตามออกมาจากสถานที่ลับ

แห่งนี้ จนถึงด้านนอกจึงได้รู้ว่าคนเฝ้าทางที่ถูกอัดหมอบกระแตอยู่ได้อันตรธานหายไปแล้ว แต่พัทธ์ก็ไม่

สนใจเมื่อยังมีชีวิตที่รอคอยการช่วยเหลืออยู่ ทั้งหมดที่มุ่งตรงมาที่รถกระบะคันเก่าที่มีซูนั่งเฝ้าไว้

พัทธ์รีบควบมันตรงสู่โรงพยาบาลอำเภอที่อยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้อย่างรวดเร็ว





ส่งเด็กชายบาดเจ็บเข้าห้องฉุกเฉิน พร้อมทั้งคณิตที่ยังมีท่าทีหวาดผวาเข้ารับการดูแลจนถึงมือแพทย์ใน

โรงพยาบาลเสร็จพัทธ์ก็รีบโทรศัพท์แจ้งข่าวให้โมกข์ กระวนกระวายอยู่ไม่นานขบวนรถของโมกข์และ

ตำรวจก็ตรงดิ่งมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล นำหน้ามาด้วยครอบครัวของคำปันที่กรูมาถามเหตุการณ์

พัทธ์รีบปลอบให้ทุกคนใจเย็นและรู้ว่าคณิตไม่เป็นอะไรมากต่างจากเด็กอีกคนที่เขาหอบหิ้วมาด้วย

เมื่อทุกคนอารมณ์เย็นลงแล้วพัทธ์จึงได้เริ่มต้นเล่าเหตุการณ์ให้โมกข์ และดนัยฟัง

“ทำไมไอ้ซูมันถึงได้รู้จักที่ซ่อนตรงนี้ได้ หรือว่า...โธ่เอ๊ย ไอ้ซู”

โมกข์พึมพำเมื่อพอเดาได้ว่าหนุ่มวัยรุ่นที่พิกลพิการเคยเจอกับเหตุการณ์เดียวกัน ก่อนที่เขาจะไปเจอร่างที่

ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่ข้างทางและช่วยเหลือไว้เมื่อหลายปีก่อน

“เลวระยำไม่มีที่ติ นี่มันซาดิสม์ขนาดทำกับเด็กเล็กๆ ได้ขนาดนี้ คงมีเหยื่อของมันอยู่ไม่น้อยแน่”

ดนัยด่าลั่น ก่อนที่เดินไปอีกทางหยิบวิทยุสื่อสารมาสั่งความให้ลูกน้องเข้าไปตรวจสอบพื้นที่

เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง โมกข์คว้าสองมือของพัทธ์มากุมไว้สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้น้ำเสียงจะติด

ห้วนด้วยความเป็นห่วงแกมกังวล

“ทำอะไรอย่างนี้ มันเสี่ยงรู้ไหม นี่ถ้าหลบลูกปืนกันไม่พ้นจะเป็นยังไง ห่ามกันไม่เข้าเรื่องทั้งอาจารย์ทั้ง

ลูกศิษย์”

อาจารย์หนุ่มสีหน้าสลดลง จริงอย่างที่โมกข์ต่อว่า หากไม่โชคดีลูกปืนอาจจะฝังอยู่ในร่างของเขาหรือ

นักศึกษาคนใดคนหนึ่งก็เป็นได้

“ผมขอโทษ คราวนี้ผมผิดจริงๆ แหละ นี่ถ้านักศึกษาเป็นอะไรไปผมคงไม่มีหน้าจะไปสู้กับพ่อแม่พวกเขา”

เห็นหน้าคนรักจ๋อยสนิทโมกข์ก็ได้แต่ถอนหายใจ พลางวางมือไปบนบ่าแล้วโอบพัทธ์เข้ามาใกล้ๆ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่คุณก็เก่งนะพาเจ้านิดออกมาจนได้ แถมยังช่วยเด็กไว้ได้อีกคนนึง แฟนใครกันน้า..”

หน้าขาวๆ ของพัทธ์เปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อกับคำชมของโมกข์ แต่ไม่ทันที่จะพูดคุยอะไรมากกว่านั้น ทั้งคู่ก็

ต้องตรงไปหน้าห้องฉุกเฉินเมื่อแพทย์เวรเดินออกมา

“เด็กชายคณิตร่างกายปลอดภัยครับ แต่ยังผวาจนถามอะไรไม่รู้เรื่องผมให้ยานอนหลับให้เขาสงบแล้วคง

ต้องสังเกตอาการต่อว่าตื่นมาแล้วจะเป็นอย่างไร แต่กับเด็กอีกคนที่ถูกทำร้ายน่าสงสารมาก เนื้อตัวเต็มไป

ด้วยแผลผ่านการถูกข่มขืนจนย่อยยับแถมยังขาดสารอาหารอีก ทางเราคงดูไม่ไหวผมจะรีเฟอร์เด็กไปรักษา

ต่อที่โรงพยาบาลจังหวัดตอนนี้เลย”







“คุณต้องช่วยผม”

พ่อเลี้ยงสุชัยตะโกนลั่นผ่านตู้โทรศัพท์สาธารณะ ใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตน

“ทำไมผมต้องช่วยคุณ”

เสียงแปร่งยียวนดังลอดมาจากอีกฝั่ง สุชัยแทบจะเขวี้ยงหูโทรศัพท์ทิ้ง

“เพราะผมทำงานให้คุณ ถ้าคุณไม่ช่วยแล้วผมถูกจับผมจะแฉให้หมดว่าใครเป็นเจ้าของเงินที่ค้าแรงงานต่าง

ด้าว”

“อย่าขู่ผมสุชัย...”

เสียงเหี้ยมตอบกลับมาจนสุชัยต้องลอบกลืนน้ำลาย

“ระวังผมโกรธนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณจะไม่เหลือชีวิตไว้หนีตำรวจ”

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง นี่เดี๋ยวตำรวจมันก็ต้องสืบได้ว่าไอ้ที่ดินตรงนั้นมันเคยเป็นของผม แม้ว่าตอนนี้ผม

จะขายให้คุณไปแล้ว มิสเตอร์แดน”

พ่อเลี้ยงสุชัยจำเป็นต้องลดเสียงจนกลายเป็นวอนขอเมื่อมองแต่หนทางตัน ใครจะล่วงรู้ว่าคนอย่างเขา

ตอนนี้สิ้นไร้ไม้ตอกแล้วทุกสิ่งแม้แต่สลิลลาบุตรสาวก็ยังไม่ทราบเรื่อง

ไม่กี่ปีที่ผ่านมาสุชัยมัวเมาไปกับการพนันในประเทศเพื่อนบ้านจนต้องจำนำจำนองสมบัติทีละชิ้น ไม่ว่าจะ

เป็นที่ดินหรือบ้านที่อยู่อาศัย จนแทบหมดตัวเจ้าของคาสิโนก็หยิบยื่นโอกาสมาให้

“มาทำงานให้ผมสิ ผมยังขาดเอเจนซี่ที่จะหาคนส่งไปทำงานต่างประเทศ”

เขาไม่รู้ว่าเจ้าของน้ำเสียงและเจ้าของเงินที่มีให้เขาคือใคร เมื่อไม่เคยเห็นหน้าและพ่อเลี้ยงสุชัยก็จะเรียก

คนๆ นั้นว่ามิสเตอร์แดน แต่สุชัยจะสนใจกับหน้าตาทำไม ในเมื่อรายได้ที่ผ่านเข้ามาในบัญชีงดงามพอที่จะ

ทำให้เขาไม่ต้องสนใจได้ สุชัยได้เงินจากการค้าแรงงานมนุษย์จากประเทศเพื่อนบ้าน และถ้าครอบครัวไหน

มีเด็กชายที่หน้าตาดี เขาก็จะจัดการพรากมาเพื่อระบายความใคร่ ใครจะนึกว่าจะถูกค้นพบสถานที่ลับที่เขา

สร้างไว้อย่างในวันนี้ที่ทำให้เขาจนตรอก

“ข้ามฝั่งมาซะ แล้วมารับเงินสดที่คาสิโน จากนั้นก็ไสหัวไปให้พ้น”

เสียงเย็นเยียบจากมิสเตอร์แดนออกคำสั่งมาทางโทรศัพท์

“ละ แล้ว ไร่ของผม ลูกสาวของผม”

สุชัยยังเป็นห่วง

“จะห่วงไร่ ห่วงลูกสาว หรือห่วงชีวิตที่ต้องติดคุกตลอดชีวิตก็เลือกเอา”

ประโยคสุดท้ายก่อนวางหูอย่างไม่สนใจอีกต่อไปทำให้พ่อเลี้ยงสุชัยที่ตกอับต้องก้มหน้ารับชะตากรรม






ผิวขาวเผือกพร้อมดวงตาสีน้ำทะเลขุ่นจนคนที่นั่งตัวลีบอยู่ที่มุมห้องต้องผวา แม้ว่าร่างที่ผุดลุกขึ้นมาจะเตี้ย

กว่า แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ก้าวมาหาจะแข็งแกร่งและมีอำนาจมากมายอย่างที่กานต์คาดไม่ถึง

จากตอนแรกที่เขาทั้งด่า ทั้งดูถูกจนกระทั่งถูกมอมยาจนย่อยยับแต่แดเนียลกลับไม่ยอมปล่อยเขาไปตาม

ทาง แถมยังบังคับให้กานต์ลาออกจากงานที่อินไฟไนท์อินดัสเตรียลเมื่อแดเนียลได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว

หลังจากนั้นฝรั่งตาน้ำข้าวก็บังคับให้เขามาเป็นนกน้อยอยู่ในกรงทองคำ จะไปไหนแดเนียลไม่ห้ามแต่ต้องมี

คนของแดเนียลตามประกบตลอดเวลา

เวลาแดเนียลอารมณ์ดี เขาก็มักจะปรนเปรอให้กานต์ทั้งเงิน สิ่งของ และเซ็กส์จนถึงใจ แต่ถ้าแดเนียล

หงุดหงิด กานต์ก็จะกลายเป็นที่ระบายอารมณ์จนแทบลุกไม่ขึ้น

กานต์อยู่กับแดเนียลด้วยความหวาดระแวงตลอดเวลา

เหมือนในตอนนี้ที่แดเนียลตรงมาหา กานต์เผลอใช้มือกำพนักเก้าอี้อย่างหวาดกลัว เมื่อร่างหนาใช้มือดึง

หน้าเรียวหวานของเขาขึ้นมาแล้วบดจูบจนปากบวมเห่อ กานต์ห้ามไม่ได้ต้องทนเจ็บจนแดเนียลยอมปล่อย

เอง แล้วยิ้มหยันมาให้

“กานต์ที่รัก สงสัยว่าเราต้องขึ้นไปทางเหนือของประเทศไทยกันสักพักล่ะ นอกจากผมจะพาคุณไปฮันนีมูน

นอกสถานที่ เราจะถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าของเรากันหน่อย”

กานต์ได้แต่สงสัยว่าเพื่อนเก่าของฝรั่งตาน้ำข้าวที่แสนร้ายกาจนี้คือใคร



--------------------------------------- TBC ----------------------------------



จบบทนี้กับความรู้สึกหน่วงๆ ที่ลูกสาววัย 11 ปี ของเพื่อนของคนรู้จักหายไปจากบ้าน

และพบว่ากลายเป็นศพไปแล้วหลังจากหายไป 4 วัน

เกลียดความสูญเสีย เกลียดคนโรคจิตฆ่าได้กระทั่งเด็ก


เกลียดมากกกก


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-05-2014 17:23:03 โดย Belove »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ( 12/ 05 /2557 )
« ตอบ #699 เมื่อ: 12-05-2014 14:41:44 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
โอียยยยยยยย ลุ้นนนนน

ออฟไลน์ Ra poo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
น้องนิดดดด  ฮือออออ

ออฟไลน์ bvan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 315
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
อย่ามีใครเป็นไรเลยนะ หัวใจจะวาย..

ออฟไลน์ ammchun

  • Don't Worry,Be Happy
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
เกลียดทุกคนที่ทำร้ายเด็กค่ะ ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ ถ้าทำร้ายกัน ก็เกลียดดดดด ทั้งหมด

ออฟไลน์ GETIIZ

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-4
เกลียดการทำร้ายเด็ก หรือแมัแต่คนบริสุทธ์ที่ต้องมาโดนทำร้าย
โชคยังเข้าข้างเจ้านิด แต่กับเด็กคนนั้น และอีกมากมาย!!!
ความตายมันยังน้อยไปเลยกัยคนชั่วๆที่นรกส่งมาเกิดอย่าไอ่สุชัย. มันต้องรับกรรมอย่างสาสม!!!!!

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
พาร์ทนี้สงสารเด็กน้อยมากเลยค่ะ
เด็กบริสุทธิ์คนนึง ต้องมาถูกคนใจร้ายย่ำยีอย่างป่าเถื่อน
สภาพจิตใจก็คงเกินเยียวยา กว่าจะกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ
ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน

พัทธ์ก็กล้าเกินไปนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา โมกข์ต้องเสียใจมากแน่ๆ

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
เด็กน้อยปลอดภัยแล้วนะ :hao5:
ชีวิตใหม่ต้องดีกว่าแน่นอน พยายามมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ :sad4:
ส่วนกานต์ หายไปนานจนนึกว่าจะไม่มีบทซะแล้ว กลับมาอีกที ทำเอาสะพรึงไปเลย  :katai1:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
เห้ออออออ

ออฟไลน์ PoppyPrince

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 244
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
Re
«ตอบ #708 เมื่อ13-05-2014 19:47:46 »

อิอิ  เพิ่งเข้ามาอ่านตอนใหม่  กำลังจะมีดราม่าใช่ไหมคนเขียน  งื่อ  ขอเบาๆนะ  ยังไม่พร้อมจะต้มมาม่าเลย  TT

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
สงสารเด็ก
ไม่รู้มิสเตอร์แดนจะใช้กานต์เพื่อหลอกโมกข์อีกรึป่าว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
« ตอบ #709 เมื่อ: 13-05-2014 19:55:06 »





ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
สงสารเด็ก คนเลวๆพวกนี้ ต้องไม่มีจุดจบที่ดี
แม่งงง
 :angry2: :angry2: :angry2:

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
เสียใจกะคนแต่งด้วยค่ะ

ออฟไลน์ ekonut

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 350
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
เศร้าจริงๆคนที่ทำร้ายเด็กๆได้ลงคออ่ะ

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:ขอแสดงความเสียใจกับพ่อแม่ของเด็กด้วยนะค่ะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:

ออฟไลน์ armlporsch

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 53
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
อาจารย์พัทธ์กับลูกศิษย์ลุยไปช่วยเด็กเองเลย
โชคยังดีนะที่ไม่ได้รับอันตรายอะไรกลับมา
ช่วยหนูนิดได้แถมยังได้ช่วยเด็กที่ถูกทารุณอีกคนด้วย
งานนี้ทำเอาโมกข์เครียดไปเลยทีเดียว
แต่มันยังไม่จบแค่นี้ มิสเตอร์แดนยังทำอะไรได้มากกว่านี้

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
เรื่องนี้หื่นมากๆ
ตัวโกงก็ชั่วไม่มีใครเกิน

 :m31:

ชอบค่ะ

ออฟไลน์ McKnight

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 329
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-0
เฮ้ออออ อย่างน้อยเด็กชายคณิตก็ปลอดภัยล่ะนะ ดีที่อาจารย์พัทธ์ไปช่วยไว้ได้ทัน
เด็กชายต่างด้าวที่เจ็บปางตายอีกคนก็ขอให้ปลอดภัยเช่นกันนะครับ งื้อออ...สงสาร

โมกข์กับอาจารย์พัทธ์หวานๆหื่นๆกันได้ไม่กี่ตอน จะโชคเลือด?กันอีกแล้ว บู้ระห่ำกันทั้งไร่
เอาใจช่วยให้สู้รบปรบมือกับมิสเตอร์แดนได้ชนะ ล้างบางกันไปให้หมดเลยนะครับ

สำหรับกานต์ ถ้าจะกลับมาเอาคืน ก็เอาแบบแรงสุดขั้วไปเลยครับ มันส์ดี (แอบ SM นะผมเนี่ย 555+)

ออฟไลน์ ::UsslaJlwaJ::

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1011
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-4
สนุกมากเลยค่าาา อ่านรัวๆๆๆ รวดเดียวเลย  ติดตามจ้าาา

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
«ตอบ #718 เมื่อ27-05-2014 00:55:29 »



                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 33


“ที่ดินตรงนั้นเป็นของพ่อเลี้ยงสุชัย”

“ไอ้สัตว์นรก”

เสียงผรุสวาทดังขึ้นจากคำปันทันทีในฐานะเจ้าทุกข์ของเด็กชายคณิตเมื่อได้ฟังคำยืนยันจากผู้กำกับดนัย

คำปันสงสารคณิตเพราะแม้จะผ่านไปหนึ่งวันเต็มๆ แต่คณิตก็ยังคงมีอาการหวาดผวา คำปันอยากจะรู้นัก

ว่าหลานชายของคนได้เห็นภาพอะไรที่มันสะเทือนใจขนาดนั้น

ผู้กำกับดนัยเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เรื่องนี้กลายเป็นคดีอุกฉกรรจ์ในพื้นที่ของเขา จนกระทั่งผู้บังคับบัญชา

เรียกเข้ามาให้ข้อมูลในตัวจังหวัด รวมทั้งเชิญโมกข์และคำปันมาด้วย ทั้งสามคนจึงได้นั่งพูดคุยกันอยู่ใน

กองกำกับการตำรวจของภาค

หลังจากที่ให้ปากคำเป็นที่เรียบร้อยดนัยจึงเดินมาส่งโมกข์และคำปันที่รถพร้อมให้ข้อมูลเพิ่มเติม

“แต่พยานบุคคลตอนนี้ก็คงจะมีแต่เด็กต่างด้าวคนนั้นแล้วก็เจ้านิดที่จะชี้ตัวผู้ต้องสงสัยได้”

เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้นดนัยหยิบมันขึ้นมารับและตอบโต้อยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะหันมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

ยิ่งกว่าเดิม

“ลูกน้องผมเอาหมายค้นเข้าไปค้นไร่ไอ้สุชัยแล้ว ไม่เจอมันเลย เจอแต่ลูกสาวที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”

เจ้านายและลูกน้องจากไร่มนัญชัยหันมาสบตากันด้วยใบหน้าที่เครียดยิ่งกว่า

“พี่ดนัยหมายถึงไอ้พ่อเลี้ยงสุชัยมันเปิดตูดหนีไปแล้วใช่ไหมครับ”

ดนัยพยักหน้า คิ้วขมวดจนแทบจะผูกกัน

“จากที่ลูกน้องผมไปสอบสวนมา สรุปว่าสมบัติของมันในตอนนี้แทบไม่เหลือติดตัวสักอย่าง ไอ้ที่สงสัยว่ามัน

จะตกอับถึงกับยอมหากินผิดกฎหมายเรื่องแรงงานต่างด้าวก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นไปอีก”             

“งานหนักหน่อยนะครับพี่ดนัย”

โมกข์ยกมือตบต้นแขนดนัยเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ ก่อนที่เขาจะรับโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องขึ้นมา

คิ้วเข้มที่ขมวดตึงอยู่แล้วยิ่งย่นจนแทบชิดเมื่อปลายสายพูดจบ โมกข์ถอนหายใจดังๆ จนดนัยและคำปัน

จ้องมองอย่างสงสัย

“สงสัยว่างานของพี่ดนัยจะงอกอีกแล้วครับ”

“ทำไมล่ะโมกข์”

“ก็พยานปากเอกตอนนี้เหลือแค่เจ้านิดคนเดียวน่ะสิครับ โรงพยาบาลที่เด็กต่างด้าวคนนั้นรักษาตัวอยู่ โทร

มาบอกว่าเด็กทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตแล้วเมื่อครู่นี้เอง”







กว่าที่โมกข์จะไปจัดการเป็นธุระเรื่องศพของเด็กไร้ชื่อเสร็จเรียบร้อยเวลาก็ผ่านไปจนเกือบเย็น เขาและ

คำปันจึงได้ขับรถกลับไร่ โมกข์บอกให้คำปันแวะปั๊มน้ำมันที่มีร้านสะดวกซื้อและร้านอาหารเพื่อทำธุระ

ส่วนตัวให้เรียบร้อยเพราะต้องขับรถไปอีกไกล

เมื่อออกมาจากห้องน้ำร่างสูงก็ชะงักเมื่อท่อนแขนถูกเกาะไว้ เขารีบหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว

“โมกข์ โมกข์จริงๆด้วย”

โมกข์แทบจะอ้าปากค้างด้วยความนึกไม่ถึง เมื่อเห็นหน้าคนที่ยึดเหนี่ยวแขนของเขา คนที่เขาไม่นึกว่าจะได้

พบเจอที่นี่

“กานต์”

สีหน้าของกานต์ดีใจจนแทบจะละล่ำละลักพูดพลางเขย่าแขนของเขา

“ดีใจจริงๆ ที่เจอคุณ โมกข์…คุณยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม ผมยังรักคุณเหมือนเดิมนะโมกข์ ให้โอกาสผม

อีกครั้งได้ไหม”

ใบหน้าคมคร้ามไอแดดสีหน้าเฉยเมยจนเกือบจะบึ้งตึง โมกข์พยายามแกะมือที่เกาะกุมแขนของตัวเองออก

“ผมไม่เคยจำได้ว่าให้โอกาสคุณนะกานต์”

เขาเบี่ยงตัวหลบกานต์จนอีกฝ่ายหน้าเสีย ดวงตาแดงก่ำ

“อ้อ!..ได้ข่าวว่าคุณลาออกจากบริษัทของผมในช่วงที่มีการลักลอบนำแบบรุ่นใหม่ไปให้บริษัทคู่แข่งพอดี

ถ้าผมเคลียร์งานที่นี่เสร็จแล้วลงไปจัดการเรื่องนี้ที่กรุงเทพเมื่อไหร่ ผมอาจจะให้โอกาสคุณช่วยมาให้ข้อมูล

เรื่องนี้ก็ได้”

“โมกข์!! นี่คุณ …ยังไงก็เถอะ คุณต้องช่วยเหลือผมนะ ผมกำลังลำบาก…”

เสียงของกานต์กลืนหายไปในลำคอ ใบหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นชายร่างสูงใหญ่ที่เขารู้ว่าเป็นคนของแดเนียล

เดินมาใกล้ กานต์ทำท่าหันรีหันขวางแล้วหันมาสบตากับโมกข์อย่างเว้าวอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจำใจ

เดินออกห่างจนโมกข์งง แต่เจ้าของไร่มนัญชัยก็ยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ได้ใส่ใจพลางหมุนตัวเดินกลับไปที่

รถที่คำปันจอดไว้อีกมุมหนึ่ง เขาจึงไม่ได้เห็นกานต์ถูกหิ้วปีกกลับไปที่รถยนต์คันหรูที่จอดอยู่คนละฝั่งของ

ปั๊มน้ำมัน

ร่างของกานต์ถูกผลักเข้าไปในตอนหลังของรถยนต์ที่มีร่างของชายผิวขาวเผือกนั่งสูบบุหรี่รออยู่แล้ว คนของ

เขาขึ้นรถทันทีในตำแหน่งคนขับคนหนึ่งและที่นั่งข้างคนขับคนหนึ่ง รถยุโรปคันโตเคลื่อนที่ออกจากปั๊ม

โดยที่ไม่ต้องรอคำสั่งเจ้านาย

แดเนียลอัดควันบุหรี่อยู่ในรถ สายตามองไปนอกหน้าต่างเหมือนไม่มีกานต์ที่นั่งตัวสั่นเทาเป็นลูกนกอยู่ใน

สายตา แล้วอยู่ๆ เขาก็ใช้มือคว้าหมับที่หลังคอของกานต์กดต่ำลงจนแทบกระแทกกับเข่า ก่อนที่ก้นบุหรี่

ติดไฟจะถูกจี้ไปที่แผ่นหลังของเขา

“อ๊ากกกก แดน กูเจ็บนะ”

กานต์พยายามดิ้นแต่ก็ไม่หลุดเพราะแรงที่แดเนียลกดนั้นมีเยอะกว่า กลิ่นผ้าไหม้ไฟคลุ้งรถแดเนียลจึงได้

ยอมทิ้งก้นบุหรี่แต่ก็ยังกดคอกานต์อยู่ในท่าเดิม

“ลูกน้องของผมเห็นคุณยืนคุยกับผู้ชาย บอกผมทีว่าใคร”

“ก็แค่คนรู้จัก ลูกน้องมึงคิดมากเกินไปแล้ว”

กานต์ไม่กล้าบอกว่าเขาเจอโมกข์ที่นี่ เพราะรู้ดีว่าแดเนียลเกลียดโมกข์แค่ไหนและถ้าขืนบอกความจริงว่า

เขาปรี่เข้าไปหาโมกข์ทันทีที่มองเห็น แดเนียลจะต้องจัดการเขาจนเละแน่ๆ

“จริงรึเบบี้ โอเค เป็นอันว่าผมเชื่อคุณ แต่ว่าคุณจะตอกย้ำความเชื่อให้ผมสักหน่อยจะได้ไหม”

“ไอ้บ้า ลูกน้องมึงนั่งหัวโด่อยู่ข้างหน้า มึงจะให้กูตอกย้ำตอนนี้หรือไง หน้าไม่อาย โอ๊ย!”

กานต์อุทานเมื่อมือที่แข็งราวกับเหล็กบีบคอจนแทบหัก

“กะ…ก็ได้ กูทำแล้ว ปล่อยคอกู”

มือรูดซิปกางเกงอีกฝ่ายลงควักแก่นกายขึ้นมา กานต์จำใจครอบปากลงไป เจ็บทั้งร่างกายที่ถูกทำร้าย เจ็บ

ทั้งใจที่ถูกบังคับแต่ก็ต้องยอมทำเพื่อรักษาชีวิต เรียวปากรูดขึ้นลงจนอีกฝ่ายพ่นน้ำเมือกพุ่งเข้าปากกานต์จึง

ได้รีบคายแท่งร้อนออกพลางยกมือเช็ดปาก เขาเห็นลูกน้องของแดเนียลลอบมองจากทางกระจก นึกเจ็บใจ

ที่ต้องมาเล่นหนังสดโชว์คนอื่น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

“พอใจหรือยัง เชี่ยแดน”

เขากระแทกเสียงใส่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะหยันเบาๆ

“ปากของเบบี้ยังทำงานได้เยี่ยมเหมือนเดิม”

แดเนียลยกปลายนิ้วขึ้นเช็ดที่มุมปากของกานต์

“แต่คุณเห็นหรือเปล่า ว่าตรงนี้ของผมมันยังไม่ยอมสงบ สงสัยว่าคุณต้องทำมากกว่านี้”

“ไอ้แดน”

กานต์ร้องเสียงหลงหน้าเรียวหวานซีดเผือดสลับกับแดงเป็นริ้วเมื่อเข้าใจนัยยะที่แดเนียลสื่อออกมา

“นี่มันในรถ”

ดวงตาสีน้ำข้าวลุกวาบยกมือขึ้นบีบคางจนกานต์หน้าเบี้ยว

“แล้วที่เคยไปเอากับไอ้โมกข์ใต้ต้นไม้หน้าอายน้อยกว่านี้เหรอที่รัก”

แดเนียลขุดเรื่องเก่าขึ้นมาตะคอกใส่หน้า แถมยังก้มหน้าไปกัดที่ลานนมของกานต์เมื่อพูดจบจนเขาน้ำตา

ซึม

ไม่มีทางเลือกอื่น กานต์ขยับตัวไปนั่งคร่อมอยู่บนตักของแดเนียล เขารูดซิปปลดกางเกงตัวเองลงทั้งที่

อับอายลูกน้องที่ยังนั่งเงียบอยู่ด้านหน้าของรถเหลือที่จะกล่าว กานต์โหย่งตัวจับแท่งเนื้อที่ยังไม่ยอมสงบจ่อ

อยู่ที่ช่องทางของตนก่อนที่จะกดสะโพกลงให้แท่งเนื้อของแดเนียลสอดลึกเข้าไป

กานต์ค่อยๆ ขยับสะโพกหมุนวนแล้วจึงขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ เขาได้ยินเสียงครางของแดเนียลอย่างพอใจ

ในขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความอัปยศ








เมื่อมาถึงบ้านและมองเห็นคนที่ยืนคอยอยู่โมกข์ก็ตรงเข้าไปกอดร่างนั้นอย่างแนบแน่น มือดึงคางให้พัทธ์

เงยหน้าขึ้นแล้วเขาก็แนบปากลงไป

ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากเรื่องที่ต้องจัดการตลอดวันจางลงอย่างรวดเร็วเมื่อได้สอดปลายลิ้นซุกไซ้หา

ความหวานอย่างเพลิดเพลิน โมกข์เข้าใจแล้วว่าการที่มีคนรักอยู่ใกล้ๆ มันทำให้หัวใจของเขาฉ่ำชื่นเพียง

ไหน เขาปรารถนาเหลือเกินที่จะให้พัทธ์ยืนเคียงข้างเขาและอยู่กับเขาตลอดไป

โมกข์ยอมถอนปลายลิ้นอย่างอ้อยอิ่งเมื่ออีกฝ่ายใช้มือผลักลำตัวเบาๆ พลางยกมือบีบจมูกเขาอย่างหมั่นไส้

“พอแล้ว จูบจนแทบจะขาดใจตาย ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน”

“เห็นหน้าคุณแล้วมันอดใจไม่ไหวนี่ เหนื่อยมาทั้งวันได้จูบคุณแล้วหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง”

“เลี่ยน”

พัทธ์ค่อนแต่อมยิ้มพลางโอบเอวให้โมกข์เดินตามเข้าบ้าน

“เรื่องไปถึงไหนแล้วครับ”

โมกข์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเล่าให้พัทธ์ฟัง

“โธ่เอ๊ย สงสารเด็ก”

พัทธ์หน้าเสียเมื่อเดินมาถึงโซฟารับแขก เขาทรุดตัวลงนั่งอย่างเข่าอ่อนเมื่อรู้ชะตากรรมของเด็กที่ได้

ช่วยเหลือไว้ แต่ก็รักษาชีวิตไว้ไม่ได้ โมกข์นั่งลงข้างๆ โอบกอดพัทธ์ไว้อย่างอ่อนโยน

“คิดเสียว่าเด็กหมดกรรมแล้ว ไม่ต้องพิกลพิการอย่างไอ้ซู ตอนนี้ต้องระวังเจ้านิดมากกว่าเพราะมัน

กลายเป็นพยานปากเอกไปแล้ว ผมกลัวไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่นจะส่งคนมาจัดการมัน เลยสั่งคำปันให้กลับไปดูแล

หลานให้ดี”

“แล้วซูล่ะ ซูจะเป็นพยานได้หรือเปล่า”

พัทธ์ถามอย่างกังวล

“ไอ้ซูมันสติไม่สมประกอบไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าถ้าขึ้นศาลจริงๆ แล้วจะมีปัญหาไหม แต่ตอนนี้ภาวนาให้ตำรวจ

จับไอ้ตัวการให้ได้ก่อนดีกว่า แต่ว่าเรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะตอนนี้ผมอยากกอดคุณให้หายเหนื่อยก่อน”

โมกข์ดึงไหล่ของพัทธ์ให้เอนมาซบกับแผ่นอกกว้าง กอดเบาๆในขณะที่อีกมือลูบผมนุ่มช้าๆ เกยคางไว้บน

กระหม่อมของพัทธ์

“อยู่อย่างนี้สักพักนะ”

โมกข์ลอบถอนหายใจแผ่วเบา หนักใจเรื่องพ่อเลี้ยงสุชัยยังไม่เท่าหนักใจเท่าที่เจอกานต์ เมื่อเขาไม่รู้ว่า

กานต์มาที่นี่เพราะอะไร

ความผิดทำอย่างไรก็ไม่มีทางลบเลือนไปได้แม้ว่าจะสำนึกผิดแล้ว โมกข์กำลังกลัวความผิดในอดีตจะย้อน

มาทำให้ความรักของเขาสั่นคลอน

“พัทธ์ครับ”

เสียงอ่อนระโหยดังขึ้นจากโมกข์

“ผมรักคุณนะ”

โมกข์รับรู้การตอบรับจากพัทธ์ด้วยอ้อมกอดที่กระชับลำตัว

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้ขอให้รู้ว่าผมรักคุณ และไม่ว่าจะเกิดอุปสรรคอะไรเราสองคนจะช่วยกันก้าว

ผ่านมันไปให้ได้ สัญญานะ”

เขาก้มหน้าลงไปขอสัญญาในขณะที่พัทธ์ตอบรับคำสัญญานั้นด้วยเรียวปากนุ่มเมื่อโน้มคอโมกข์ลงมา

จุมพิตอย่างอ่อนหวาน




------------------------------- TBC ----------------------------------------



เฮ้อ! พ่อเลี้ยงโมกข์ของเราเต็มไปด้วยเรื่องปวดหัว ทั้งเรื่องในไร่ และเรื่องหัวใจ

นี่ขนาดเจอแค่กานต์นะ นี่ยังไม่รู้นะว่ากานต์กับแดเนียลมาด้วยกัน

ถ้ารู้จะปวดหัวขนาดไหน กลุ้มแทนพ่อเลี้ยงจริงจริ๊งงงงงง


 :katai1: :katai1:






ป.ล.ฝากนิยายพีเรียดสมัยปี 2528 ด้วยนะคะ
แนวต่อสู้กันด้วยพลังจิตและคาถาอาคมค่ะ


Only Love Is Real ให้รักนำทาง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-05-2014 01:06:05 โดย Belove »

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
«ตอบ #719 เมื่อ27-05-2014 01:09:48 »

แดเนียลมาทำอะไรไม่ดีอีกแน่ๆ
เห้ออออออออออ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด