ตอนที่ 12ชนนน ‘ฟอดดดด ฟอดดด...แกะน้อยเจ้าเป็นของข้าแล้วนะ ครึๆ ครึๆ’
หมาป่าขนสีน้ำตาลเข้ม ขยับปากที่แสนยื่นยาว ส่งเสียงเล็กๆไม่เข้ากับใบหน้าที่แสนเจ้าเล่ห์ของมัน มีหัวเราะตัวกระเพื่อม แถมด้วยการกระพือเปลือกตาใส่แกะน้อยขนสีขาวฟูฟ่องที่อยู่ในอ้อมกอด แต่ดูท่าคำพูดของเจ้าหมาป่าจะไม่เป็นที่ถูกใจของแกะน้อยที่แสนน่ารักเข้าให้แล้ว เพราะสัตว์ตัวเล็กขนสีขาวถึงกลับทำหน้าบูดเต็มขั้น ก่อนจะยันขาทั้งสี่กระแทกเปรี้ยงเข้ากลางลำตัวของเจ้าหมาป่า
‘[เปรี้ยง!]...โอ๊ย! แกะน้อยทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้าด้วย’ หมาป่าเจ้าเล่ห์ที่ล้มลงคลุกฝุ่นจนหน้าดำ คลำก้นป้อยๆ จากฤทธาฝ่าเท้าของสัตว์เทพอรหันต์ขนปุย ส่งเสียงตัดพ้อแถมออกมา พร้อมแววตาน้อยอกน้อยใจส่งให้แก่ลูกแกะน้อยแสนรัก
‘ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์!! แค่นี้ยังน้อยไปกับสิ่งที่เจ้าทำกับข้า...[ผลัก!]’ แต่ลูกแกะก็แสนใจร้ายต่อว่าเจ้าหมาป่าไม่พอ ก่อนไปยังฝากรอยเท้าเน้นๆเข้าที่สีข้างหมาป่าหนุ่มอีกทีด้วย
‘โอ๊ย!...แกะน้อย! ลูกแกะน้อยจะไปไหน รอข้าด้วย’ หมาป่าเจ้าเล่ห์พยายามตะเกียกตะกายทั้งที่น่วมไปทั้งตัว เพื่อไล่ตามลูกแกะน้อยที่น้ำตาคลอเบ้า ผู้ซึ่งวิ่งจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง
.
.
.
“แกะน้อยจะไปไหน...รอ ข้า ด้วย...โอ๊ยยย...ลูกแกะ!? เบส!?” ลูกแกะน้อยไปไหน แล้วทำไมสุดหล่อถึงยืนหัวยุ่ง จ้องผมอย่างไม่สบอารมณ์ด้วย ทั้งๆที่เมื่อคืนสุดหล่อยังเป็นเพียงลูกแกะนอนครางรอรับการบริการของผมอยู่เลย
“ไม่ต้องยิ้ม! ลูกแกะอะไรครับนน! หรือยังอยากได้อีกสักที หืม” มิน่าทำไมผมถึงเจ็บตูดเยี่ยงนี้ ที่แท้ก็ฝันเป็นจริง เพราะสุดหล่อนี่เอง และแค่เสียงเย็นๆไอ้นนคนนี้ก็กลัวลนลานแล้วครับ ไม่ต้องแถมของสมนาคุณให้อีกก็ได้เหอะ
ผมผวาลุกจากพื้นขึ้นนั่งส่งยิ้มแหยๆใส่ตาเบส พร้อมใช้มือดันเท้าสุดหล่อที่ลอยเหนือตัวไว้ ไม่ต้องเดาว่าอาการแปลบๆที่หน้าท้องนั้น คงมาจากฝ่าเท้าข้างเดียวกันนี้แหละ แต่จะว่าไปมุมนี้ก็วิวดีเหมือนกันแฮะ ด้วยต้นขาอ่อนขาวๆที่โผล่พ้นชายกางเกงขาสั้น ในท่ายกขาสูงของสุดหล่อ และยังอะไรๆวับๆแวมๆที่อยู่ลึกกว่านั้นด้วย พาลให้ผมนึกถึงรสชาติหอมหวานเมื่อคืน
คิดแล้วก็เปรี้ยวปากน้ำลายสอ เผลอกลืนน้ำลายเสียงดัง ให้สุดหล่อหัวยุ่งได้หน้าบูดกว่าเดิม ก่อนเปลี่ยนเป็นความหมั่นไส้ ถวายฝ่ามือใส่หัวผมเน้นๆ เล่นเอาผมตื่นเต็มตา แต่สติกลับหลุดลอยไปไกล และกลับมานอนแผ่ข้างเตียงเหมือนเดิม
“คิดถูกคิดผิดกันแน่วะ” สุดหล่อพึมพำอยู่เหนือหัว ก่อนผมจะได้ยินเสียงฝีเท้าตึงตังเดินไปทางห้องน้ำ
ไอ้นนเป็นบ้าไปแล้วครับ ทั้งๆที่น่วมไปทั้งตัวด้วยรอยฟกช้ำทั้งเก่าและใหม่ แต่ผมก็ยังยิ้มได้ แถมยิ้มได้กว้างด้วยสิ เพราะความสุขที่มีมันล้นอก จนต้องหาทางระบาย
โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ทำให้เราไม่ต้องรีบไปเรียน และผมมีโอกาสได้ใช้เวลาร่วมกับเบส หลังจากเราผ่านช่วงแห่งความสุขมาด้วยกันหมาดๆ เผลอๆคืนนี้ผมอาจได้ไปต่อจากเมื่อคืนก็ได้ใครจะรู้ หรือวันนี้ผมจะพาสุดหล่อเข้าบ้าน ไปไหว้พ่อแม่และทำความรู้จักกับพี่ๆเลยดี เบสจะได้ยิ่งมั่นใจในตัวผม ว่าผมนั้นรักจริงหวังแต่ง และยอมมอบตัวมอบใจให้ผมเร็วๆ
‘ฮี้ๆ ไอ้นนมีความสุขโว้ย...แต่...ไอ้เด็กเวรนั่นมันใครวะ หน้าโคตรคุ้น แล้วแม่งมากอดเมียกู ทำมายยยย’ ผมลุกจากพื้นและเดินเข้าหารูปเด็กผู้ชายอนุบาลกางเกงแดงที่ยืนคู่กัน
หนึ่งในนั้นน่ะว่าที่เมียผมแน่นอน ผมจำได้ แต่ไอ้เด็กเวรตัวดำหัวเกรียนหน้าตาขี้เหร่นี่ใครวะ ภาพแม่งดันเบลอที่หน้าพอดี อย่าบอกนะว่ากิ๊กของสุดหล่อในช่วงวัยเด็กน่ะ แต่จะว่าไปไอ้รูปนี้ผมติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ขึ้นมาบนห้องนี้แล้วนี่หว่า ลืมไปได้ไงวะ
ระหว่างที่ผมกำลังหมกมุ่นและเกือบจะนึกออกอยู่แล้ว ว่าไอ้เด็กขี้เหร่คนนี้มันคือใคร โทรศัพท์ของผมดันดังขึ้นซะก่อนนี่สิ แถมเสียงที่ตั้งให้เฉพาะเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามานั้น ทำให้ผมต้องรีบละความสนใจทุกอย่าง เพื่อปรี่ไปรับสายที่โทรเข้า ขืนช้า ไอ้นนได้หูอื้อไปสามวันแน่นอน
“ว่าไงนลิน มึงโทรมาแต่เช้าไมวะ....หะ! มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่บ้านเบส...โธ่ แม่นะแม่...ย้างงงง!! ยังไม่มีไรกัน จริงจริ้ง!...อูยยย เบาๆก็ได้ มึงอ่ะ” ไอ้นลินตะโกนคำว่าโกหกส่งมา เล่นเอาขี้หูผมเต้นระบำ ผมก็นะไม่รู้จะเสียงสูงไปไหน ไอ้นี่ยิ่งความรู้สึกไวอยู่ด้วย แถมดุยิ่งกว่าแม่ผมอีก
หลังจากนั้นเจ้าแม่บัวงามประจำกลุ่มก็พ่นคำถามใส่ผมเป็นชุด เรียกว่าผมไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนเลยทีเดียว จึงปล่อยให้มันถามจนเหนื่อย และเลือกที่จะไม่ตอบสักคำถาม ขืนบอกไปตอนนี้เกิดสุดหล่อเปิดประตูออกมาได้ยินเข้า ไอ้นนก็หัวขาดดิ และผมไม่นิยมกินในที่ลับไขในที่แจ้งหรอกครับ นั่นว่าที่เมียเชียวนะ
ผมจึงตัดบทไอ้นลินและส่งคำถามให้มันแทน ว่ามันมีอะไรถึงโทรหาผมแต่เช้า แต่ก่อนผมจะได้คำตอบ ผมก็โดนไอ้ผู้หญิงซ่าเจริญพรใส่อีกยก ตบท้ายด้วยคำว่า ‘กูรู้นะ’ พร้อมเสียงหัวเราะหลอนๆ พาลให้ขนหัวลุกแปลกๆ แต่สุดท้ายผมก็ได้รู้ว่าไอ้นลินโทรมาทำไม
...................................
“นึกยังไงพามาด้วย” ระหว่างที่เรายืนบนบันไดเลื่อนด้วยกัน อยู่ๆสุดหล่อก็พูดขึ้นมา ทั้งๆที่ตั้งแต่ผมชวนเบสออกจากบ้านมาห้าง จนเกือบถึงร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่เป็นจุดนัดพบนั้น สุดหล่อกลับไม่คิดจะถาม
“อ้าว!? ไม่ให้นนพาแฟนมาด้วย จะให้นนพาใครมาอ่ะครับ” ที่ถามออกไปผมไม่คิดกวนสุดหล่อนะเออ แต่ทำไมเบสต้องส่งสายตาเข้มๆเขม่นมองผม ทั้งๆที่แก้มใสขึ้นสีระเรื่อน้อยๆด้วยล่ะ สงสัยเบสคงอายที่ผมเรียกเค้าว่าแฟน แล้วปฏิกิริยาแบบนี้ผมต้องกลัวมั้ย
“หึ! ยอกย้อน” ไอ้นนรีบส่ายหัวแทบหลุด กับการแสยะยิ้มเหี้ยมๆ พร้อมสายตาชวนหาเรื่องของสุดหล่อ
งานนี้บอกเลยว่าไม่กลัว แต่ผมน่ะเกรงใจแฟนต่างหาก ก่อนผมจะรีบรั้งข้อศอกสุดหล่อ เพื่อเตือนให้ก้าวขาออกจากทางขึ้นของบันไดเลื่อน เดี๋ยวสุดหล่อหน้าคะมำขึ้นมา ไอ้นนจะพาลซวยไปด้วย แต่จริงๆแล้วผมห่วงความปลอดภัยของสุดหล่อมากกว่าเหอะ แต่เวลานี้ผมขอเคลียร์กับสุดหล่อยอดดวงใจก่อนนะครับ ดูสิ! หน้าบูดสนิทไปแล้ว
“ไม่ใช่! เบสอ่ะใส่ความนน ที่นนอยากให้เบสมาด้วย เพราะจะได้คุ้นเคยกับเพื่อนๆนนไว้ และถือว่าเบสชดเชยเมื่อเย็นวานให้นนด้วยละกันเนอะ...เดทกันไงครับ” ผมจงใจส่งยิ้มใส่ตาสุดหล่อที่จ้องหน้าผมนิ่งๆ ตั้งแต่เรามาหยุดเดินที่หน้าร้านไก่ทอดผู้พันด้วยกัน ก่อนผมจะรีบตีเนียนรุนหลังสุดหล่อให้ออกเดินอีกครั้ง เพราะกลัวตัวเองอดใจไม่ไหวฟัดแก้มเบสอยู่ตรงนี้ ซึ่งเบสเองก็เดินเงียบๆไม่ได้ถามอะไรผมอีก
“หมั่นไส้!! เจ้าชายกับอสูรร้ายชัดๆ หึ! ...หวัดดีค่ะพี่” อย่าไปฟังไอ้ผู้หญิงขี้อิจฉาไม่เต็มเต็งมันครับ ถ้าไอ้นลินปกติจริง มันคงไม่เห็นว่าผมเป็นอสูรร้ายหรอก
ผมออกจะดูดีมีชาติตระกูลเหมาะกับเจ้าชายรูปหล่อข้างๆคนนี้ แต่เดี๋ยวนะ! ทำไมไอ้ผู้หญิงซ่าถึงกล้าส่งยิ้มให้แฟนผมด้วย แถมสุดหล่อยังระบายยิ้มให้ไอ้นลินซะหวานอีก ผมจึงรีบเดินไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ทันที แต่ยังไม่ทันจัดการอะไรได้มากกว่านั้น กลับมีเสียงใสๆไม่เหมาะกับคำพูดคำจาดังขึ้นข้างตัว เรียกความสนใจของเราสามคนให้หันไปมอง
“ไงพวกมึงมานานรึยัง อ้าวพี่เบสมาด้วย หวัดดีครับพี่ ฮั่นแน่! มาพร้อมไอ้นนเหรอ.....อ๊ะ! ไรอ่ะเฮีย” ไอ้เพื่อนตัวขาวของผมยืนส่งยิ้มล้อเลียนให้สุดหล่ออยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องปลิวตามมือของคนที่ตามมาด้วย
ไม่ต้องเดา ผมก็รู้ว่าใคร ถ้าไม่ใช่นายน้อยตระกูลหวาง ผู้ที่คอยตามเฝ้าตามหวงเพื่อนผมมาแต่เด็ก
‘เป็นไงล่ะมึงไอ้ธันว์ สมน้ำหน้า เสือกมายิ้มยั่วใส่แฟนกูดีนัก สุดหล่อก็ชักจะยังไง ไหนว่าตัดใจแล้ว’
“เฮียหลี่ผิงหวัดดีค่ะ” ไอ้นลินเสนอหน้าก่อนใคร ‘เชื่อมันเลย’ แต่เฮียหลี่ผิงก็เป็นไอดอลของผมไม่ต่างจากมัน
“หวัดดีครับเฮีย....เอ่อ ผมขอพาแฟนผมมาแจมด้วยนะครับ” สิ้นคำขอของผมเท่านั้นแหละครับ
สายตาแข็งกร้าวของเฮียมาเฟียที่เคยมองหน้าสุดหล่อของผม ก็ตวัดมาทางผมทันที ก่อนดวงตาคู่เดียวกันนี้ จะแปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ แต่มันก็เพียงพอแล้วกับสิ่งที่ผมตั้งใจพูดออกไป เพราะผมไม่อยากให้สุดหล่อโดนมองด้วยสายตาน่ากลัวของอาเฮียไอดอลของผมแบบเมื่อครู่เลย
“แฟน!!” ไอ้ธันว์ตะโกนขึ้นมา จนคนรอบตัวเหลียวหลังมองมาด้วยความตกใจ
ส่วนหน้าตาของไอ้ธันว์ตอนนี้ช่างเหมือนคนที่กำลังโดนผีหลอก ในสายตาผมนั้นไอ้ธันว์ขี้เหร่ที่สุด ด้วยตาตี่ๆเบิกกว้าง อ้าปากหวอ หน้าตาตกใจสุดขีด แต่อาการนี้ของไอ้ธันว์สำหรับเฮียหลี่ผิง คงห่างไกลจากคำว่าขี้เหร่ของผมมามาก เพราะแววตาอบอุ่นของเฮียหลี่ผิงที่ใช้มองไอ้ธันว์ที่ผมเห็นตอนนี้ อ่านได้ว่ามาเฟียใหญ่นั้นทั้งรักทั้งเอ็นดูเพื่อนผมมากถึงมากที่สุด
ส่วนไอ้นลินแทบไม่แสดงออกถึงความแปลกใจ มันแค่ยืนกอดอกจ้องตาผมยิ้มๆ แต่ไอ้แววตาเป็นประกายถูกใจแฝงความมุ่งมั่นของมัน ทำเอาผมหนาวแปลกๆ เพราะระยะเวลาที่เราคบกันมานาน ผมรู้เลยว่ามันต้องการอะไรบางอย่างจากผม และสำหรับเจ้าแม่บัวงามไม่มีคำว่าไม่ได้อยู่ในสารบบของนางซะด้วย ทำเอาผมต้องแกล้งเมินหน้าหนีไอ้นลิน และตั้งใจหันมาโปรยยิ้มให้สุดหล่อแทน แต่ผมต้องผวาและเหลือเพียงการส่งยิ้มแหยๆให้คนเป็นแฟน
เมื่อสุดหล่อหน้ามนวางสีหน้าเรียบสนิทจ้องตาผมเขม็ง แต่อะไรก็ไม่เลวร้ายเท่ากับ ดวงตาเย็นเฉียบที่เบสส่งมาให้กัน ‘โห! ว่าที่เมียกูดุกว่ามาเฟียใหญ่ข้างๆซะอีก ไอ้นนกลัวแล้วคร้าบ’ นี่ถ้าไม่ติดว่าเราอยู่กลางห้างดังนะ ผมจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นและกอดเข่าสุดหล่ออ้อนวอน เพื่อขอให้หายขัดเคืองใจในตัวผมซะเลย
ผมรู้ตัวอยู่หรอกว่าเบสเคืองผม เพียงเพราะผมเรียกเค้าว่าแฟน แต่อยู่ๆผมแอบน้อยใจสุดหล่อขึ้นมาไม่ได้ การเป็นแฟนกับผมมันน่าอายนักรึไง ‘ใช่ซี่! ไอ้นนรึจะสู้สาวสวยหน้ามนอย่างน้องไฝกกหูนั่นได้ หึ!’ อาการนอยด์แบบกะทันหันของผม ทำเอาสุดหล่อที่แต่แรกแทบจะเข้ามาตีหัวผม มีอาการแปลกใจเข้ามาแทนที่
“เดี๋ยวค่อยไปคุยต่อในร้าน น้องธันว์ไปครับ บนรถบ่นว่าหิวนี่เรา” เฮียหลี่ผิงตัดบทด้วยการโอบไหล่ไอ้ธันว์ที่ดูเบลอๆเข้าร้านไปก่อนใคร ตามไปด้วยไอ้นลิน
แต่ระหว่างที่มันเดินผ่านผม ไอ้ผู้หญิงซ่าดันใช้ไหล่กระแทกใส่อก และแสยะยิ้มยักคิ้วให้ผมอย่างกวนๆ แถมด้วยการกระซิบเบาๆและมีพยักพเยิดไปทางสุดหล่อ
“อย่าเยอะ! ไอ้นน มึงอย่าลืมสิ ว่าไอ้พี่เบสน่ะมันเลือกได้ ดีเท่าไหร่แล้วที่เค้ายอมลดตัวมาเป็น ‘ผัว’ ให้มึง ฮึๆ” แม้ไอ้นลินมันจงใจกระซิบเสียงเบา แต่เชื่อเถอะว่าสุดหล่อข้างๆต้องได้ยินแน่นอน
“.......นลิน!” กว่าผมหลุดเสียงเรียกชื่อไอ้ผู้หญิงซ่าได้ มันก็เดินพลิ้วเข้าร้านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะโรคจิตที่แทงทะลุโสตประสาทของผมอยู่ขณะนี้
ฟังไอ้ผู้หญิงซ่ามันพูดกับผมสิครับ จะไม่ให้ผมอึ้งได้ยังไง ประโยคต้นๆของไอ้นลินก็เตือนสติผมได้อยู่หรอก ว่าเบสน่ะเลือกได้ ซึ่งผมโชคดีเท่าไหร่แล้วที่ได้เค้ามาเป็นแฟน ทำอะไรควรให้อยู่ในความพอดี ไม่เช่นนั้นผมอาจต้องเสียเค้าไปเพราะความงี่เง่าของตัวเอง คิดได้แบบนี้มันก็ทำให้ผมเริ่มสำนึกได้อยู่นะ ผมส่งสายตาสำนึกผิดให้สุดหล่อที่กำลังมองอยู่แล้วด้วยซ้ำ
แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายของไอ้นลินนี่ดิ ทำเอาผมตัวแข็งด้วยความตกใจไปนานเลย และมีอาการเสียวสันหลังวาบลามไปถึงตูด เมื่อหันมาเห็นสายตาระยับถูกใจของแฟนหมาดๆเข้า ผมเดาได้ไม่ยากว่าเบสคงอยากทำให้คำพูดของไอ้นลินเป็นจริง
“เอ่อ อา เบสเข้าร้านกัน นนหิวแล้ว อย่าไปฟังไอ้นลินมันมาก ไร้สาระทั้งน้าน” ผมต้องรีบทำลายความคิดไม่เข้าท่าของสุดหล่อ ด้วยการพูดใส่ความไอ้นลินและรุนหลังเบสให้เดินเข้าร้าน เพราะอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ในเมื่อยังไม่มีความชัดเจนของสถานะบนเตียงระหว่างเรา
ไม่ใช่ว่าผมจะเห็นแก่ตัวคิดอยากจะกดสุดหล่ออยู่ฝ่ายเดียว แต่คุณลองนึกภาพสิว่าหากผมต้องเป็นฝ่ายรับ มันจะน่าสยดสยองแค่ไหน หากกลับกันถ้าเป็นสุดหล่อหน้าใสผิวขาว อะไรๆมันก็ดูเหมาะเจาะลงตัวไปซะหมด แต่ถ้าสุดท้ายหากเบสต้องการผมจริงๆ ผมก็จะยอมทอดกายให้สุดหล่อได้ชื่นชม
“สั่งเลยพวกมึง เต็มที่ วันนี้นายน้อยตระกูลหวางเค้าเลี้ยง ใช่มั้ยครับเฮียหลี่ผิง”
คุณคิดเหมือนผมมั้ย ว่าประโยคแบบนี้เป็นการมัดมือชกชัดๆ แต่ในเมื่อคนโดนมัดเต็มใจ พวกผมจึงไม่ขัดศรัทธา ยิ่งไอ้คนมัดด้วยแล้ว ยิ่งถูกใจยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นกระด้ง หลังจากนายน้อยตระกูลหวางพยักหน้ายกยิ้มน้อยๆอย่างยินยอมพร้อมใจส่งให้มัน แต่ไอ้ธันว์ที่กำลังลั้นลาจ้องเมนูอาหารด้วยสีหน้าชื่นมื่น ก็ต้องหุบยิ้มทันควัน พร้อมพวงแก้มแดงก่ำแทบระเบิด จากประโยคถัดมาของเจ้ามืออาหารมื้อนี้
“ใช่ครับ ทุกคนไม่ต้องเกรงใจ มื้อนี้ถือเป็นการฉลองให้แก่สถานะใหม่ของเฮียและน้องธันว์ก็แล้วกัน...น้องธันว์ยอมตกลงเป็นแฟนกับเฮียแล้ว”
‘โว้! เด็กน้อย มึงออกเรือนแล้วรึเนี่ย’ แล้วดูท่าเจ้าของหมาดๆจะภูมิใจไม่น้อยครับ เพราะเฮียหลี่ผิงจ้องไอ้ธันว์ตาเยิ้ม แต่ไอ้เพื่อนผมเองดันทำหน้าบึ้งหน้างอเหมือนไม่พอใจ แต่กลับหลบตาพัลวันทั้งๆที่แก้มแดงแทบระเบิด
“หมายความว่าเฮียกับไอ้ธันว์เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยคะ โอ๊ย! นลินล่ะโล่งใจ...ธันว์! ต่อไปนี้ให้รู้ตัวไว้นะ ว่ามึงน่ะมีเจ้าของแล้ว และช่วยเลิกแจกยิ้มไปทั่วด้วยนะมึง ที่ผ่านมากูไม่ไหวจะเคลียร์” ฟังๆไปก็เหมือนจะดีนะครับ แต่ไหงตอนท้ายเหมือนไอ้นลินหาเรื่องให้เพื่อนรักไปได้หว่า
ดูหน้าเฮียหลี่ผิงตอนนี้สิครับ จ้องหน้าไอ้ธันว์อย่างจับผิดดูเอาเรื่องไม่น้อย ซึ่งไอ้ธันว์ก็หน้าเหยเกจ้องเฮียหลี่ผิงอย่างขยาด พลางส่ายหัวจนผมกระจาย
“อะ...ไอ้นลิน! กูไปแจกยิ้มตอนไหน มึงมันมั่ว!...เอิ่ม เฮียหลี่ผิง ธันว์หิวแล้ว เราสั่งอาหารกันเลยเนอะ”
ผมล่ะอยากหัวเราะให้ฟังร่วง กับคำพูดและท่าทางเอาตัวรอดของไอ้เพื่อนสนิท จากมาเฟียรูปหล่อตาโคตรดุของตัวเอง แต่สิ่งที่ไอ้ธันว์ลงทุนอ้อนเฮียหลี่ผิงเหมือนจะเปล่าประโยชน์ เพราะประโยคต่อมาของไอ้นลิน และผมจะไม่อะไรเลย หากมันจะไม่ดึงคนของผมเข้าไปเอี่ยวด้วย
“กูมั่วตรงไหน ไม่เชื่อถามพี่เบสดิ ไม่งั้นพี่แกคงไม่มาติดกับมึงหรอก ใช่มั้ยคะพี่”
“ไอ้นลิน!!!” คราวนี้เป็นเสียงของทั้งผมและไอ้ธันว์ล่ะครับ ส่วนเจ้าของชื่อก็ไม่มีสำนึก นั่งอมยิ้มยักคิ้วจึกๆส่งให้ผมและไอ้ธันว์
‘ไอ้นลิน มึงแสบมาก’ นี่ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนสนิทและไม่เป็นไอ้นลินอย่างทุกวันนี้ ผมคงเอื้อมมือไปเขกกะโหลกมันแล้วเหอะ ในข้อหาหาเรื่องให้เพื่อนโดยไม่จำเป็น ตอนนี้ทั้งผมและไอ้ธันว์อดโมโหไอ้นลินไม่ได้จริงๆ ที่พูดจาไม่คิดออกมา จะไม่ให้เราโมโหมันได้ยังไงล่ะครับ ดูสองคนที่เหลือซะก่อนเถอะ อย่างเฮียหลี่ผิงเองก็ตีหน้ายุ่ง ละสายตาจากไอ้ธันว์หันมาจ้องสุดหล่อของผมอย่างเอาเรื่อง ซึ่งเบสเองก็จ้องตอบสายตาดุๆคู่นั้นนิ่งๆอย่างไม่ยอมแพ้
ไอ้ผมเองก็แสนหวั่นใจว่าเบสจะพลอยซวย เพราะการพูดไม่คิดของไอ้นลิน ทั้งๆที่เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้สุดหล่อเองก็เป็นแฟนผมแล้วด้วย ซึ่งผมนั้นรู้แก่ใจดีว่ามาเฟียตรงหน้านั้นโคตรขี้หวง เฮียหลี่ผิงอาจอุ้มฆ่าสุดหล่อของผมก็ได้ หากได้คำตอบไม่เป็นที่ถูกใจ
ผมกับไอ้ธันว์ลอบสบตากันอย่างหวั่นๆ ก่อนหันไปถลึงตาใส่ไอ้ผู้หญิงบ้าคนละที ซึ่งไอ้นลินไม่มีเดือดเนื้อร้อนใจให้เห็นสักนิด และผมได้มารู้เหตุผลของมันทีหลังว่า มันไม่ได้หลุดปาก แต่จงใจพูดขึ้นมาเลยเหอะ ด้วยเหตุผลเพียงแค่ ‘หมั่นไส้’ ที่ผมและไอ้ธันว์หนีไปมีแฟนพร้อมกัน ทิ้งมันให้เป็นโสดคนเดียวในกลุ่ม
ตอนที่เราได้รู้เหตุผล ไอ้ที่เคยโมโหเคยโกรธมันไป มีอันสลายหายโต๋ไม่เหลือหลอ เหลือแค่ความหมั่นไส้ในความคิดเด็กๆของมันเท่านั้น และเราก็ได้แต่ปลอบใจมันไปเรื่อย ไอ้ธันว์เองถึงขั้นเสนอชื่อพี่ศิรายุประธานนักเรียนที่คอยตามจีบไอ้นลินขึ้นมา เพื่อให้ไอ้นลินได้เลือกพี่เขามาเป็นแฟน จะได้ไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอีก แต่มันก็ได้รับการปฏิเสธแบบไม่เหลือเยื่อใย ด้วยเหตุผลเพ้อๆของไอ้ผู้หญิงซ่าว่าแฟนมันต้องเป็นระดับซุปตาร์เท่านั้น แม่บัวงามนามเพราะพริ้งของพวกเราถึงจะยอมคบด้วย ทำเอาผมและไอ้ธันว์ได้แต่ส่ายหน้า ปลดปลงไปกับความบ้าดารานักร้องของมัน
“น้องนลินพูดไม่ผิดหรอกครับ น้องธันว์ยิ้มทีโลกสดใสขึ้นมาเป็นกอง ใครๆก็อยากเข้าหา รวมถึงพี่ด้วย”
ได้ฟังคำตอบเบสแล้ว ผมอดยอมรับไม่ได้จริงๆว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้น ไม่ผิดไปจากความเป็นจริงสักนิด แต่ทำไมใจผมมันถึงห่อเหี่ยวได้ขนาดนี้วะ เพียงแค่แปลความหมายของคำพูดสุดหล่อได้ว่า เบสยังตัดใจจากไอ้ธันว์ไม่ได้ บวกรอยยิ้มละไมที่มีให้ไอ้ธันว์ด้วยแล้ว ‘ไอ้นนช้ำ’
ส่วนเฮียหลี่ผิงนั้นคงไม่ต้องรอผมบอกใช่มั้ย ว่าจะมีอาการอย่างไร ด้วยขณะนี้เจ้าพ่อใหญ่แทบจะเข้ามาหักคอสุดหล่อของผมอยู่แล้ว แต่คำพูดต่อมาของเบสก็ทำเอาทุกคนเงียบ รวมถึงตัวผมเองด้วย แต่ไอ้อาการห่อเหี่ยวใจกลับสลายหายวับไม่เหลือหลอ
“แต่ตอนนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงไปแล้ว แม้น้องธันว์จะยังคงยิ้มได้สดใสเหมือนเดิม แต่น้องธันว์ก็มีคนที่แสนเต็มใจคอยดูแลและมอบความรักให้อยู่แล้ว พี่คงไม่เข้าไปแทรกแซงความรักของใคร ที่ผ่านมาพี่แค่สร้าง ‘โอกาสบางอย่าง’ ให้แก่ตัวเองเท่านั้น พี่ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบากใจ ที่สำคัญตอนนี้พี่เองก็ตัดสินใจรับใครบางคนเข้ามาในชีวิตแล้วด้วย...ผมว่าคนที่คุณต้องคอยกังวลคงไม่ใช่ผมแล้วล่ะครับ”
“เบส~” ไอ้ชนนนเพ้อไปแล้วครับ กับถ้อยคำในประโยคกินใจของสุดหล่อข้างตัว
หากเราอยู่กันสองคนนะ ผมจะปล้ำจูบดูดลิ้นให้รางวัลสุดหล่อจนหนำใจ คนอะไรไม่ได้มีดีแค่หน้าหล่ออย่างเดียว แต่ยังมีความคิดที่โคตรหล่อด้วย ผมได้แต่ส่งยิ้มมองเบสอย่างเคลิ้มๆ จนไม่ได้สนใจผู้ร่วมโต๊ะคนอื่น แต่ยังแอบได้ยินเสียงเย็นๆของเฮียหลี่ผิงที่กำลังซักไซ้ถามหา ‘คนอื่น’ ที่มาหลงเสน่ห์แฟนตัวเล็กของตัวเอง
ที่สำคัญไอ้อาการดีใจเนื้อเต้นของผม มันทำให้ผมละเลยคำบางคำในประโยคยาวๆของเบสไป ซึ่งหากผมสะกิดใจสักนิด ผมคงได้รู้ความจริงบางอย่างเร็วกว่านี้
................................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะหลี่ผิงยังคงขี้หวง ส่วนน้องธันว์เองก็น่ารักเหมือนเดิมเนอะ
ใครที่รักคู่นี้น่าจะหายคิดถึงกันไปบ้างล่ะน้า
ส่วนคู่หลักแต่งๆไปดูเหมือนชนนนจะมีความสุขบนความเจ็บปวด
ของตัวเองจากฝีมือสุดหล่อไปแล้ว
แต่ถ้านนจะไม่เพ้อและมีความสุขอย่างออกนอกหน้าแบบนั้น
นนคงรู้อะไรดีๆไปเยอะเลยล่ะ
ตอนหน้านนจะพาเบสเข้าบ้านแล้วค่ะ และครอบครัวชลาสินธุ์
จะมีปฏิกิริยาอย่างไร เอาใจช่วยทั้งคู่และติดตามได้ในวันอาทิตย์นะคะ
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักต้องเคลียร์} เบส & นน ...The End...[14/10/59] (อ่าน 292169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก