หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[skynotebook]

โอ้ว เกิดอะไรขึ้น ทำไมเพทายถึงต้องถูกหามส่งโรงพยาบาล ส่งสารเมตที่กลัวหรรษามีความผิด

[miniz]

รอค่าาา 

[แป้งข้าวหมาก]

นังแอนนี่ตัววุ่นวายที่สุดอ่ะ
ขอให้หรรษาผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้ด้วยดีนะ

[Apple_matinie]

 

[nopkar]

แล้วลูกใครล่ะเนี่ย

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 25

โรงพักของประชาชนตอนที่ผมมาถึงคราคร่ำไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นเพศชายที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามาจากทื่ไหนกัน
“จะมีการประท้วงอะไรกันวันนี้วะ”
ผมเกาหัวแกรกๆ เขย่งเท้าโยกตัวมองเข้าไปข้างในสถานียังไม่พ้นกำแพงคนพวกนี้เลย
“เขาไม่ได้มาประท้วงหรอกเมต ไอ้ที่ล้อมโรงพักอยู่นี้ไม่พวกเพทายก็พวกของหรรษาที่รู้ข่าวแหละ”
“มารวมตัวกันได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ”
“อืม นี่คือสังคมของเด็กช่าง สิ่งที่เป็นเหมือนกันทุกสถาบันคือรักพวกพ้อง ไม่ต้องหาเหตุผลหรอกว่าทำไมเค้าถึงมีความรักระหว่างเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องให้กันได้มากขนาดนี้ เพราะเด็กช่างพวกนี้ไม่มีเหตุผลให้หรอก”
เพอชี่กระซิบบอกผมเบาๆ
ตามความเข้าใจของผม แค่มีคนอยู่ข้างเราแค่ไม่กี่คนนี่ก็ดีใจมากแล้ว แต่สำหรับเด็กช่างกลุ่มนี้ที่ผมเห็น เหมือนพวกเขามากันทั้งวิทยาลัยเลยก็ว่าได้ มันดูอลังการและมโหฬารมากจริงๆ
ยิ่งอยู่ตรงนี้นานๆก็ยิ่งรู้สึกฝูงคนมาเพิ่มกันทุกทีๆเหมือนไอ้พวกนี้จะมาล้อมยึดโรงพักยังไงอย่างนั้นเลย ผมคว้ามือเพอชี่เอาไว้ แหวกขอทางเพื่อให้ผ่านไปถึงข้างในสถานีมากที่สุด
อาจเป็นเพราะข้างในเขากำลังวุ่นวายกันอยู่ ผมเลยเล็ดรอดเข้ามาได้อย่างหวุดหวิด เพราะใจมัวแต่พะวงถึงหรรษาผมเลยไม่รู้ว่ามือของเพอชี่หลุดจากการกอบกุมของผมไปตอนไหน ใจหนึ่งก็ห่วงว่าจะพลัดหลงกับคนที่มาด้วยกัน แต่อีกใจก็เสียดายเพราะผมเข้ามาถึงข้างในได้แล้วและเห็นห้องขังชั่วคราวอยู่ข้างหน้า ผมรีบถลาไปหาลูกกรงเหล็กดำเมี่ยมนั่นทันที
ไม่มีใครที่หน้าเหมือนหรรษาเลยสักคน
ผมชะเง้อหาจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครในห้องขังนั้นจะหลุดรอดสายตาผมไปได้
“มาประกันตัวแม่เหรอไอ้หนู”
เสียงคุณจ่าแก่ๆคนหนึ่งร้องถามผมเมื่อเห็นว่าผมเดินวนห้องขังจนพื้นแทบจะเงาวับอยู่แล้ว เหลือบไปดูในห้องขังนั้นอีกทีก็เห็นคนรุ่นราวคราวแม่อัดกันอยู่ในห้องนั้นจนผมอึดอัดแทน ผมยิ้มแห้งแล้งให้นายตำรวจคนนั้นแล้วส่ายหน้า
“แล้วตกลงเอ็งมาหาใคร”
คุณจ่าแกคาดคั้นจะเอาคำตอบจากผมให้ได้ ผมเองก็ลังเลว่าจะบอกคุณจ่าดีหรือเปล่าว่าผมมาหาใครเพราะในห้องขังไม่มีใครหน้าเหมือนหรรษาเลยสักคน
“มาหาเพื่อนครับ”
“เพื่อนเหรอ นี่เอ็งคบเพื่อนรุ่นพ่อรุ่นแม่เลยเหรอวะ แก่แดดขนาดนั้นเลย”
แค่ยืนทำหน้าโง่ๆก็โดนด่าฟรีได้เหมือนกันนะเนี่ยกู!!
ผมเกาหัวแกรกรอบที่ล้านจนหนังหัวจะหลุดติดเล็บมาอยู่แล้ว หรรษาอยู่ไหนวะ ผมได้แต่ชะแง้แลหาอย่างไร้จุดหมาย
“เมต เฮ้อ มาอยู่นี่เอง เพอชี่หาตั้งนาน”
เพอชี่จับมือผมเอาไว้แล้วใช้อีกมือหนึ่งปาดเหงื่อให้ตัวเอง
“มาทำอะไรแถวนี้”
พอหายเหนื่อยบ้างแล้วเพอชี่ก็ถามผมซ้ำ
“มาหาหรรษาอะดิ มันไม่เห็นอยู่ที่นี่เลย”
“หรรษาถูกคุมตัวอยู่ห้องสอบสวนโน่น ไม่ได้เอามาขังรวมกับนักพนันกลุ่มนี้หรอก”
“เหรอ”
โล่งอกไปที นึกว่าเค้าเอาหรรษายัดตารางแล้วซะอีก เพอชี่พาผมเดินไปอีกทางซึ่งเป็นคนละทางกับที่ผมเดินเข้ามา ผมคลาดกับหรรษาเพียงแค่ขึ้นบันไดโรงพักมาแล้วเลี้ยวซ้ายกับเลี้ยวขวาเองนะ
“ไม่เคยมาโรงพักเลยเหรอเมต”
“โรงพักนะเพอชี่ไม่ใช่สวนสยามจะมาทำไมล่ะ”
“นั่นสินะ เพอชี่ก็ลืมไปน่ะสิ ปกติแฟนหรรษาหรือคู่ควงชั่วคราวก็ชินกับที่นี่กันทั้งนั้นแหละ เรียกว่าคุ้นเคย”
แสดงว่าตอนที่มันคบกับผม มันทำตัวผิดปกติจากที่เคยมากเลยนะเนี่ย หรรษาห่างเหินจากสถานีตำรวจชนิดที่ไม่เคยเข้ามาเฉียดเลยด้วยซ้ำ ผมเดินตามเพอชี่มาจนถึงที่ที่หรรษาถูกควบคุมตัวเอาไว้ สิ่งที่ผมดีใจมากกว่าการได้เจอหรรษาอีกครั้งก็คือการได้เจอพ่อมันกับแม่ตัวเองที่นี่ เพียงแต่คราวนี้พ่อที่เคยอารมณ์ดีของหรรษาดูเครียดๆ
“แกหายไปไหนมาวะ”
แม่ลากแขนผมให้ห่างออกมา
“หรรษาล่ะแม่”
“อยู่ในห้องสารวัตร เค้ากำลังตกลงเรื่องประกันตัวกันอยู่”
“แล้วโอเคมั้ย”
“ถ้าได้ประกันผัวแกออกมาอะไรก็โอเคหมดแหละ แม้แต่ขายวิทยาลัยก็ยังยอมเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอแม่”
ผมใจหาย
“ตอนนี้เรื่องมันกลายเป็นข่าวแล้วน่ะสิ แล้วจากแค่เรื่องทะเลาะกันส่วนตัวก็จะกลายเป็นเรื่องระหว่างสถาบันไปแล้ว”
“แม่หมายถึงพวกที่มาออกันหน้าโรงพักอะเหรอ”
“ใช่ เพราะฉะนั้นยังไงตำรวจเค้าก็ให้ประกันตัวอยู่แล้ว แต่จะทำยังไงไม่ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่นี่สิที่พ่อเค้ากลุ้ม”
“แล้วเพทายเป็นไงบ้างแม่”
“โอ๊ย คนเลวแบบนั้นมันไม่ตายง่ายๆหรอก แต่ที่มันร้ายกว่านั้นมันดันแจ้งข้อหาหรรษาว่าพยายามฆ่าเนี่ยแหละ รู้งี้หรรษาน่าจะกระทืบไอ้บ้านี่ซะให้ตาย”
“จุ๊ๆ แม่นี่โรงพักนะ”
“แล้วบอกแม่ได้รึยังอะว่าไปมีเรื่องอะไรกันถึงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้”
“เมตก็ไม่รู้อะไรมากหรอกแม่ มันซับซ้อนอะ”
“ยังไงก็ค่อยๆถามค่อยๆคุยกันก็แล้วกันนะ”
“เมตไม่งี่เง่าใส่มันแล้วละแม่ เข็ดแล้วที่จะทะเลาะกัน ถ้าเมตไม่มั่นใจจริงๆว่าเลิกรักมันแล้ว เมตก็จะไม่งอนมันอีก ทำเป็นเก่งทั้งๆที่ยังรักกันมันก็เท่านั้นแหละแม่ เพราะยังไงใจมันก็โหยหาให้กลับมาหากันอยู่ดี”
“มีความคิดแบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้ารักกันก็หมั่นปกป้องความรักของตัวเอง อย่าให้เหมือนแม่กับป๊า กว่าจะรู้ว่าจริงๆแล้วความรักไม่ได้มีค่าก็ปาเข้าไปลูกสามแล้ว แม่ปล่อยให้เรามีพันธะกันถึงสามคนกว่าจะสำนึกว่าป๊าไม่เคยปกป้องความรักของเราเลย ป๊าพร้อมที่จะเอาตัวรอดเสมอ”
ผมกุมมือแม่เอาไว้แน่น ถ่ายทอดทุกพลังที่มีเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้หญิงใจแกร่งคนนี้ แม่กระชับมือตอบรับผมเบาๆ ผมรู้ว่าบางครั้งแม่ก็ไม่ได้เห็นด้วยกับการกระทำของผมหรือหรรษาหรอก แต่ที่แม่ไม่เข้ามายุ่งเพราะแม่คงไม่อยากเป็นแบบอาม่าที่คอยบงการชีวิตคู่ของแม่กับป๊าจนล่มสลาย ผมรู้ว่าถ้าวันหนึ่งผมกับหรรษามีปัญหาจนไปกันไม่ได้ แม่ก็พร้อมจะฉุดผมให้พ้นจากทุกความทุกข์เสมอ เพียงแต่การช่วยเหลือของแม่คงต้องทิ้งเวลาให้ผมรู้รสชาติของชีวิตซะก่อน ไม่ใช่ว่าแม่จะแกล้ง แต่นั่นคือการสอนของแม่
“ไปกันเถอะ ป่านนี้เค้าคงเคลียร์กันจบแล้วล่ะ”
แล้วเรื่องมันก็จบอย่างที่แม่คาดไว้จริงๆ เพียงแต่จบลงตรงที่หรรษาได้รับการปล่อยตัวชั่วคราวเท่านั้นเพราะนี่เป็นคดีอาญา หลังจากนี้ก็ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของศาลที่จะตัดสิน
เพียงแค่ได้เห็นหน้าคนที่ผมเป็นห่วงจนหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง
ผมลืมทุกกาลเทศะโผเข้าไปหาหรรษาจนไม่ได้สนใจสายตาที่มองผมที่โผเข้าหาผู้ชายอย่างไม่อายใครเป็นตาเดียวกันเลย จนมันเบี่ยงตัวหลบนั่นแหละ ผมถึงได้เห็นสายตาที่พอจะแปลได้ว่าเค้าสยองกับสิ่งที่ผมแสดงออกมากแค่ไหน ผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังมอง แม้ผมจะไม่บึกบึนสักเท่าไหร่แต่ผมก็เป็นผู้ชาย ผมเลยผละออกมาแบบเก้อๆ ทำเหมือนน้องคนหนึ่งที่ดีใจเว่อกับการถูกปล่อยตัวของพี่ชาย
ถ้า
ถ้าหากหรรษาไม่คว้าตัวผมไปกอดซะเองอะนะ
ผมก็เหวอจนทำตัวไม่ถูกเลยสิครับ เหมือนโดนแกล้ง แต่อารมณ์ที่กำลังจะถูกต้มให้เดือดกลับอ่อนยวบลงเมื่อหรรษาคลายอ้อมแขนลงเหลือเพียงกุมมือผมเอาไว้ มันบีบแล้วก็คลายออก เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าหรรษาไม่ใช่หรรษาคนที่ผมรู้จัก เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ามันเองก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องการคนอยู่ข้างๆยามที่มีปัญหาเหมือนกัน พอผมเงยหน้าขึ้นมองมันผมก็เห็นหน้าเครียดขึงค่อยๆแย้มยิ้มขึ้นมา
“คิดว่ามึงจะยังนั่งร้องไห้อยู่ที่พงหญ้านั่นซะอีก”
มันล้อผมยิ้มๆ
“กูจะนั่งบริจาคยุงอยู่ตรงนั้นทำไมเล่า ห่านี่ แซวกู”
มันก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น ยิ้มเหมือนต้องการจะกลบเรื่องที่เพิ่งผ่านมา แม้ผมจะรู้ว่าหรรษาคงไม่ลืมเรื่องนี้ง่ายๆหรอก เพราะมันยังมีเรื่องยุ่งยากให้ต้องสะสางในวันข้างหน้าอีกเยอะ
“ขอบใจนะปอที่ดูแลไอ้หัวถั่วนี่”
มันหันไปขอบคุณเพอชี่ที่ยังคงเดินตามพวกเรามาเงียบๆ
“ปอไม่ได้พาเมตมาหรอก เมตต่างหากที่ลากปอมานี่ แต่ก็ดีเหมือนกันนะ ผู้ชายเยอะดี หล่อๆทั้งนั้นเลย”
เพอชี่พูดหน้าเปื้อนยิ้มตาเป็นประกายจริงจัง
“ไหนอะ ผู้ชายที่ปอว่า”
ผมมองหน้าโรงพักที่ว่างเปล่าเหมือนคนโดนผีหลอก ก็ตอนที่มาถึงมีคนยืนออกันเต็มหน้าโรงพักจริงๆนะ มันเยอะซะจนผมแทบฝ่ากำแพงคนเข้ามาไม่ได้ แล้วที่เห็นนี่มันอะไรกัน มันเหมือนกับเรามาโผล่ในอีกโลกนึงในเวลาอันสั้นและเราก็ปรับตัวกลับความเปลี่ยนแปลงนี่แทบจะไม่ทัน
“เพอชี่ เมื่อกี้นี้ผีไม่ได้หลอกเราใช่มะ”
“ผีเผอที่ไหนกัน หรรษาได้ประกันตัวแล้วก็ต้องสลายการชุมนุมสิจ๊ะ แม้พวกเราจะเป็นพวกหัวรุนแรงแต่เราก็มีอุดมการณ์ของเรานะ ปอเข้าใจถูกมะหรรษา”
หรรษายักคิ้วให้
“ถ้าเข้าใจแบบนี้ตั้งแต่แรกก็น่าจะดีนะ”
ผมว่าระหว่างเพอชี่กับหรรษามันเป็นบทสนทนาที่ทะแม่งๆอยู่นะ
“เดี๋ยวก่อน เกรงใจกูบ้างสิครับ กูยังยืนหัวโด่เด่อยู่นะ พวกมึงจะเป่าถ่านกันกูไม่ว่าแต่เกรงใจไฟอย่างกูมั่งระวังกูจะโหมถ่านพวกมึงจนมอดนะ”
“หึงเป็นเหมือนกันเหรอคะ” เพอชี่ล้อ
“ไม่ได้หึง”
“ไม่ได้หึงแล้วอารมณ์ขึ้นทำไมละคะ”
“หมั่นไส้ต่างหาก เล่นกันอยู่ได้”
ผมรู้สึกว่าตัวเองออกนอกหน้ามากเกินไปก็ตอนที่หรรษากับเพอชี่หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันเนี่ยแหละ
ผมเดินตามหรรษามาขึ้นรถตู้ที่พ่อมันเอามา เราทุกคนขึ้นรถคันเดียวกันและไปส่งเพอชี่ที่ห้องก่อน
พ่อหรรษาขอให้แม่และผมค้างด้วยกันที่บ้าน ดูพ่อมันจะเครียดกับเรื่องนี้เพราะพ่อไม่ได้พูดอะไรกับพวกเรามากนัก เหมือนพูดเท่าที่จำเป็นต้องพูด ท่านคงมีเรื่องให้ต้องคิดต้องเครียด เพราะแม้ว่าหรรษาจะมีเหตุผลในการกระทำของมันครั้งนี้ แต่สำหรับคนนอกคงจะมองมันว่าทะเลาะกันเพื่อแย่งผู้หญิงแค่คนเดียว
สิ่งที่หรรษาทำไปในครั้งนี้คงทำให้วิทยาลัยของมันสั่นคลอนทางด้านความน่าเชื่อถือแน่ๆเลย เพราะคนที่อารมณ์ดีและมองโลกในแง่ดีอย่างพ่อกลายเป็นคนแบกโลกขนาดนี้ ผมรู้ดีว่าหรรษาเองก็คงเครียดกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
อันที่จริงผมเองก็มีหลายอย่างให้ต้องเครียด
แต่ความเครียดของผมหายได้ง่ายๆเพียงแค่ได้รับคำอธิบายจากหรรษาเท่านั้น
แค่มันบอกผม ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นยังไงผมก็รับได้ รับได้ทั้งหมดนั่นแหละ
เพราะผมรักมันไปแล้วนี่ รักไปแล้วจะทำอะไรได้ นอกจาก ทำความเข้าใจ..
“เมต มานั่งตรงนี้ดิ”
ผมขยับเข้าไปนั่ง ‘ตรงนี้’ ที่มันบอกอย่างเชื่องๆ
“เหนื่อยปะวะ เพิ่งหายไข้ก็มีเรื่องอีกแล้ว บอกแล้วว่าอยู่กับกูมีแต่เรื่องก็ไม่เชื่อ”
“ฮื่อ ใครว่ากูไม่เชื่อ กูเชื่อว่ามันมีแต่เรื่องจริงๆ แต่กูไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก กูสนใจแค่มึงเองหรรษา เรื่องอื่นช่างแม่งดิ แคร์ที่ไหนอะ”
มันยิ้ม เอามือลูบหัวผมเบาๆ
“นอนซะมึง เหนื่อยเกินไปแล้ว เดี๋ยวต้องกลับไปนอนโรงพยาบาลอีก พักซะก่อนนะ ถึงบ้านแล้วจะปลุกเอง”
หรรษาบอกเสียงละมุน
“อืม...พรุ่งนี้เราจะสู้ไปด้วยกันนะ”
ผมอดไม่ได้ที่จะสวมวิญญาณทาเคชิให้กำลังใจมัน
“ละครจังวะไอ้หัวถั่ว นอนซะ ซ่าแต่สภาพไม่พร้อมเลยนะมึง”
หรรษายุติการสนทนาด้วยการถอดแจ็คเก็ตที่มันสวมทับมาคลุมหน้าผมเอาไว้ เสื้อหนังตัวใหญ่ปิดหน้าซะมืดสนิทหายใจหายคอแทบไม่ออก เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งแกล้งก็ต่อเมื่อมันยอมเลื่อนเสื้อตัวนั้นมาคลุมไหล่แล้วห่อผมเอาไว้เหมือนดักแด้กำลังฟักตัวนั่นแหละ ผมถึงได้หลับไปพร้อมเสียงขับกล่อมจากเสียงเครื่องยนต์ ทุกคนพร้อมใจกันเงียบจนผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองและหรรษาเต้นเป็นจังหวะเดียวกันสม่ำเสมอ
.
.
.
ณ วินาทีที่ถูกควบคุมตัว หรรษาไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิดทั้งๆที่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ในสถานะ ‘ผู้ร้าย’ เพราะอีกฝ่ายนอนไร้สติอยู่แทบเท้าเขา
แต่หรรษายอมรับว่ากังวล
คนแรกที่หรรษาคิดถึงคือพ่อ แต่ด้วยสายสัมพันธ์ที่ถักทอกันมาหรรษารู้ว่าเรื่องนี้พ่อจะเข้าใจในตัวเขาเหมือนทุกๆครั้ง แม้มันจะมีปัญหาใหญ่ตามมาให้เราต้องสะสางก็ตาม หรรษารู้สึกผิดทันทีที่หน้าของบุพการีลอยมาในขณะที่เขายื่นมือให้ตำรวจคล้องกุญแจ
และอีกคนที่อยู่ในห้วงคำนึงตลอดเวลาตั้งแต่เกิดเรื่องคือเมตตา
เขารู้ดีว่ามันจะต้องตามมาแน่ๆ ไอ้หัวถั่วเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด มันรู้ว่าหรรษาจะต้องจัดการเรื่องนี้ มันอยากห้ามไม่ให้เขามาเพราะมันกลัวหรรษาจะเป็นอันตราย แต่อีกใจหนึ่งมันก็อยากให้เขาเป็นคนตัดสินใจเอง เมตไม่อยากสร้างเงื่อนไขอะไรกับเขา เขาเข้าใจ แต่สายตาที่มองหรรษามาอย่างคนที่เป็นห่วงเขาจับใจอย่างนั้น หรรษาก็อดที่จะใจอ่อนกับมันไม่ได้ มันสู้อุตส่าห์สร้างสถานการณ์ยั่วยวนยึดรั้งเขาไว้ให้อยู่กับมันขนาดนั้น
เมตตาไม่ได้เห็นแก่ตัวอยากรั้งหรรษาไว้แค่คนเดียว ไอ้หัวถั่วมันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ดูน้ำใจมันที่มีต่อแอนสิ หรรษาไม่คิดว่าจะมีใครยื่นมือเข้าไปช่วยคนที่เรียกได้ว่าอยู่ในสถานะศัตรูกับมันอย่างแอนได้ แต่ถั่วอย่างมันก็ทำ หากสิ่งไหนที่ดูเหมือนเมตตาจะเห็นแก่ตัวทั้งๆที่แอนเจอกับสภาพที่เลวร้ายขนาดนั้น นั่นเป็นเพราะมันห่วงหรรษามากกว่าใครก็เท่านั้นเอง
เขาเข้าใจไอ้ถั่วใบเลี้ยงเดี่ยวนั่น เขารักมันตรงที่มันเป็นคนซื่อๆอย่างนั้นแต่มันก็ไม่เคยงี่เง่า รั้น หรือไม่ฟังเหตุผลใคร
ตอนที่ถูกจับตัว หรรษากลัวเหลือเกินว่ามันจะโวยวายและฟูมฟายใส่เขา หรรษาเชื่อว่าเมตตาต้องได้ยินทุกคำที่เขากับเพทายคุยกันและในหลายๆเรื่องที่เขากับเพทายเคลียร์กันนั้นก็มีแต่เรื่องร้ายๆที่คนรักกันไม่น่าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ
ขนาดหรรษาเองยังงงเป็นไก่ตาแตกเลย
แต่มันไม่เคยโวยวายจนหรรษารู้สึกว่าการมีแฟนเป็นเรื่องกวนใจและน่ารำคาญ
มันทำให้รู้ว่าสำหรับหรรษาแล้วถั่วไร้วิตามินอย่างมันจะเป็นตัวถ่วงของความรักเลยให้ตาย บางเรื่องคนที่ไม่เอาไหนอย่างมันก็เป็นผู้ใหญ่กว่าหรรษาเยอะเลย
จริงๆแล้วแม้หรรษาจะเยือกเย็นขนาดไหนแต่พอถึงจุดเดือดขึ้นมาเขาก็เป็นผีบ้าที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ หรรษาแก้ปัญหาด้วยวิธีการของสัตว์ป่าดุร้าย สัตว์ที่ไม่เคยได้ผ่านการอบรบจนเกิดสติปัญญา
หรรษาไม่รู้ว่าต้องเรียกความรู้สึกนั้นว่าหึงหรือหวงจนหน้ามืดหรือว่าอะไรแต่เขาไม่อยากให้มันไปข้องแวะใดๆกับเพทายหรือแอนอีก หรรษารู้สึกว่าเขาเองไม่ไว้ใจใครเลยสักคน ไม่ว่าจะเป็นเพทายที่อาจจะใช้ความรักของแอนที่มีให้มันเป็นเครื่องมือในการเอาชนะเขาในครั้งนี้ด้วยการดึงเมตเข้ามาเป็นเหยื่อ หรือแม้แต่แอนเองที่อาจจะใช้เมตเป็นเครื่องมือในแบบเดียวกัน ไม่ว่าใครจะคิดหรือวางแผนการยังไง ไม่ว่าเมตจะเป็นเป้าหมายโดยตรงหรือเป็นแค่เหยื่อล่อ เขาก็ไม่อยากให้มันได้เข้ามาเสี่ยงหรือสัมผัสกับเรื่องไร้สาระพวกนี้
“พ่อครับ วันนี้ว่างรึเปล่า”
วันนั้นเป็นวันที่หรรษาดักพบพ่อก่อนไปวิทยาลัย
“จะว่างหรือไม่ว่างก็ได้ มีอะไรวะ”
“มีเรื่องจะปรึกษาหน่อยครับ”
“เรื่องจะปรึกษา โอย พ่อละปลื้มน้ำตาจะไหล ลูกชายมีเรื่องจะปรึกษา”
“เรื่องเมต”
“อา...เรื่องเมียซะด้วย”
“พ่ออย่าเพิ่งเล่นสิ นี่ผมจริงจังมากนะ”
“อะว่ามา มีอะไรสำคัญเกี่ยวกับหนูเมตวะแกถึงได้ตื่นมาดักรอพ่อแต่เช้าขนาดนี้ หรือว่าหมอตรวจเจอโรคร้ายเหรอหรรษา หนูเมตมันเป็นอะไรร้ายแรงกว่าไข้หวัด 2009 อีกเหรอวะ”
พ่อตกใจจนเหมือนจะกลายเป็นลนลาน แต่หรรษากลับอ่อนใจ เขากำลังจะพูดกำลังจะอธิบายแต่พ่อก็ชอบโวยวายคิดไปเองก่อนอีกแล้ว
“ไม่ได้เกี่ยวกับอาการป่วยของเมตมันหรอกพ่อ”
“แล้วเรื่องอะไรวะ เรื่องอะไรที่มันจะสำคัญ จะว่าแกปี้กันจนท้องมันก็ดูจะตลกร้ายไปเนาะในเมื่อลูกสะใภ้พ่อเป็นผู้ชาย”
“ไปกันใหญ่แล้วพ่อ ผมพูดเลยแล้วกัน เมตมันไปยื่นข้อเสนอจะช่วยประกันไอ้เชี่ยเพทายออกมาจากคุกอะครับ”
“อะไรนะ แล้วหนูเมตเข้าไปยุ่งกับเรื่องของแอนกับเพทายได้ยังไง”
“ด้วยจิตใจอันดีงามสมชายจรดปลายเท้าของมันนั่นแหละ มันสงสารเด็กตาดำๆที่จะเกิดมา มันไม่อยากให้ครอบครัวเขาขาด อยากให้เด็กมีพ่อมีแม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มันเลยจะไปขอเงินแม่มันมาประกันตัวให้ไอ้เพทาย”
“แล้วตำรวจเค้าตีวงเงินมหาศาลเลยหรือไงหรือว่าคุณกาญจนาไม่เห็นด้วย”
“ไม่ใช่ครับ คือมันดันป่วยซะก่อนเลยยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับแม่ของมัน แต่ผมไม่อยากให้มันไปคุยกับแม่มันเรื่องนี้แล้ว ผมเลยจะรบกวนพ่อเรื่องเงินนั้นซะเองอะครับ พ่อช่วยผมหน่อยได้มั้ย”
ตอนนั้นพ่อมองหรรษาอย่างชั่งใจและจมอยู่กับความคิดอยู่นานก่อนจะพยักหน้าลงมาช้าๆ
“เงินแค่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาหรอกนะหรรษา แต่เรื่องนี้พ่อเชื่อว่าสำหรับลูกมันสำคัญมากจริงๆเพราะหรรษาไม่เคยขอเงินพ่อก้อนใหญ่เท่านี้มาก่อน หรรษาไม่เคยดักรอพ่อเพื่อจะปรึกษาอะไรเลยสักที ที่เป็นแบบนี้เพราะหรรษาจริงจังกับหนูเมตเค้าแล้วใช่มั้ย”
“จริงๆแล้วผมจริงใจกับทุกคนเพียงแต่ไม่มีใครเข้าใจผมเองต่างหาก”
“งั้นพ่อพูดใหม่ เมตตาเป็นคนที่น่าจะเข้าใจที่ลูกเป็นลูกมากที่สุดใช่มั้ย”
“ครับ”



มีต่อค่ะ
v
v
v

[Seiki]

“ถ้าลูกคิดแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ เพราะพ่อจะบอกแกว่า เรื่องที่แกอยากให้คนรัก  รักแกที่ตัวตนของแก รักที่หรรษาเป็นหรรษาน่ะ ที่ผ่านๆมามันก็น่าจะเพียงพอต่อการพิสูจน์แล้ว ดีที่หนูเมตเค้าเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีเขาเลยไม่ยึดมั่นถือมั่นจนกลายเป็นหึงหวงแกจนหน้ามืดน่ะนะ เพราะไม่งั้นแกทั้งคู่ก็คงต้องต่างคนต่างไปกันนานแล้ว ยิ่งต้องมาคบกันด้วยความบังเอิญนี่ยิ่งเลิกกันง่ายๆเลย เพราะฉะนั้นถ้าแกเคลียร์เรื่องนี้แล้ว แกก็น่าจะคุยกับหนูแอนให้เข้าใจสักทีนะ แยกแยะสถานะกันใช้ชัดเจนสักทีว่าตอนนี้แกสองคนเป็นแค่เพื่อนต่อกัน ไม่ใช่แฟนหรืออดีตแฟนที่จะมาใช้ผูกมัดเวลาต้องการใครสักคน หรรษาไม่เคยปฏิเสธแอนเลยสักครั้งเค้าก็ยิ่งได้ใจว่าเค้ายังสำคัญต่อแกไม่ต่างไปจากเดิม แต่ถ้าลูกเว้นระยะห่างระหว่างลูกกับแอนให้ชัดเจนขึ้น พ่อว่ามันจะทำให้ชีวิตคู่ของแกราบรื่นขึ้นเยอะเลยหรรษา ช่วยเหลือกันน่ะช่วยได้ แต่ไม่ใช่ช่วยเหลือกันทุกเรื่องไปถึงเรื่องในมุ้งเค้าแบบนี้เข้าใจมั้ย อีกฝ่ายก็มีคนของตัวเองเป็นตัวเป็นตนแล้ว เมื่อมีปัญหาก็ควรจะเคลียร์กันเองภายใน ไม่ใช่วิ่งโร่มาให้แฟนเก่าช่วยอยู่เรื่อยไป แฟนใหม่เค้าจะรู้สึกยังไงล่ะ ทำไมเมียตัวเองยังวิ่งหาผัวเก่าอยู่ทุกครั้งที่มีปัญหากัน แล้วอีกอย่างนะเว้ย คนอย่างไอ้เพทายถ้ามันไม่ได้รักแอนจริงแล้วมันจะเขี่ยทิ้งขึ้นมา พ่อก็เดาเลยว่ามันต้องเขี่ยแอนมาให้แกดูแลแน่ๆ หรรษาจะรับชานอ้อยจืดๆไว้ให้รกมือเหรอลูก พ่อว่ามันไม่ใช่นะ”
“เรื่องลิ้นกับฟันระหว่างไอ้เหี้ยนั่นกับแอนผมไม่คิดจะยุ่งเลย แต่ที่อดเข้าไปแส่ไม่ได้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องทำร้ายแอน นักเลงต่อให้เกเรยังไงก็ต้องไม่ทำร้ายผู้หญิง แต่ไอ้เหี้ยนี่มันเกินไป ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแอนถึงรักมัน ไม่ใช่ผมเสียหน้าหรือเสียใจที่แอนไม่รักผมหรอกนะพ่อ แต่ไอ้เหี้ยนั่นมันดีกับแอนมากกว่าผมยังไง แอนถึงได้ยอมอยู่ใต้ตีนมันขนาดนั้น ให้อภัยกันบ่อยขนาดนั้น”
“ให้มันเป็นเรื่องของเขาทั้งคู่เหอะหรรษา ลูกไปจัดการเรื่องนี้ซะเถอะ ดีเหมือนกันที่พวกเขามีลูก ลูกจะทำให้เค้าทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น พ่อหวังให้เป็นอย่างนั้นนะ”
“เมตมันก็หวังแบบที่พ่อหวังนี่แหละ แต่ผมหวังแค่ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับผมหรือเมตอีกก็พอ”
“แกกลัวอะมากกว่านั้นหรือเปล่าวะ”
“ผมกลัวว่าไอ้เพทายมันจะคิดอะไรอุบาทว์ๆกับเมตเพื่อเอาชนะผมน่ะสิพ่อ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันรู้สึกแพ้ผมที่ตรงไหนมันถึงได้หาเรื่องเอาชนะผมจังเลยเนี่ย”
“ของงี้มันอยู่ใจเว้ยหรรษา ถ้าใจของเพทายมันไม่พอดี มันยังไขว่คว้ายังทะเยอทะยานยังต้องการมีตัวตนในกลุ่มเพื่อนฝูงอยู่ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามทางของมันละนะ แต่เราดูแลคนของเราไว้ก่อนก็ดี หนูเมตไม่ค่อยคุ้นชินกับการแก่งแย่งอะไรแบบนี้”
“ทุกวันนี้มันยังคิดว่าค่ามันมีไม่พอให้รักด้วยซ้ำไปพ่อ ถ้าบอกมันว่ามีคนจ้องสนใจมันอยู่อีกเพียบละก็นะ มันคงช็อค”
“ถ้าคุณกาญจนาปล่อยให้เมตเรียนรู้เร็วกว่านี้พ่อคิดว่าเมตฉลาดพอที่จะทันคนทันสังคม แต่พ่อก็เข้าใจคุณกาญจนาว่าทำไมถึงได้เลี้ยงลูกแบบนี้ เพราะเขามีลูกสามคนแต่ถูกพรากไปซะสองแล้ว เหลือไว้ให้คนเดียวมันก็เหมือนเหลือแค่ความหวังเดียวดูคุณกาญจนาเค้าเข้มแข็งและร่าเริงนะ แต่เชื่อเหอะ คนเป็นแม่โดนพรากลูกไปแบบนั้นไม่มีวันชินหรอกยังไงก็ไม่ชินและทำใจไม่ได้ ใจคนเป็นพ่อเป็นแม่เขาก็อยากอยู่กับลูกพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคนนั่นแหละหรรษา แต่ในเมื่อโชคชะตาเล่นตลกแบบนี้มันก็ไม่แปลกที่คุณกาญจนาเค้าจะมีวิธีการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนใคร ถึงมหาลัยแล้วพ่อจะให้บัญชีเค้าเตรียมเช็คไว้ให้ แกก็ไปจัดการซะ”
“ขอบคุณนะครับพ่อ”
“พ่อก็ขอบใจหรรษาเหมือนกันที่อย่างน้อยแกก็มาปรึกษาเรื่องสำคัญๆกับพ่อ ดีแล้วที่ไม่ไปจัดการเรื่องนี้ด้วยวิธีการของลูกเอง”
“เรื่องเงินมากมายขนาดนี้ผมคงจัดการเองไม่ได้พ่อก็รู้”
“เออว่ะ นี่ถ้านัดตีกับตำรวจทั้งโรงพักได้แกคงทำไปแล้วสิ”
พ่อแขวะได้แสนงอนมาก ประหนึ่งว่ารู้อยู่เต็มอกว่าที่ผ่านมาหรรษาถนัดใช้กำลังมากกว่าใช้สมอง พ่อไม่ได้เป็นห่วงที่หรรษามีเรื่องต่อยตีเพราะเขารู้ว่าลึกๆแล้วหรรษามีนิสัยเป็นยังไง แต่พ่อกังวลความน่าเชื่อถือของวิทยาลัยและกลัวว่าในอนาคตถ้าหรรษามารับช่วงต่อสถาบันจะไม่เป็นที่น่าไว้วางใจของนักเรียนรุ่นต่อๆมา พ่อรู้ดีว่าปกติหรรษาไม่เคยเป็นคนเริ่มก่อนแต่การจะไม่เข้าร่วมนั้นในทางปฏิบัติเป็นไปได้ยาก บางครั้งมันก็เป็นเรื่องที่หลักเลี่ยงไม่ได้ บางครั้งก็ทำเพื่อป้องกันตัวกันไปเพราะการจะให้ไปแก้ปัญหานักเรียนตีกันที่ต้นตอนั้นมันทำยาก เพราะไม่มีใครรู้จริงหรอกว่าต้นตอมันมาจากอะไร ไม่มีใครรู้ว่าจุดเริ่มต้นของการตีกันอยู่ที่ไหน มีแต่คาดการณ์กันไปต่างๆนานา แต่ถ้าเอากันจริงๆมันก็มาจากทุกอย่างที่คาดการณ์กันนั่นแหละ ไม่ใช่เพราะอย่างใดอย่างหนึ่งหรอก
“พ่อสบายใจกับการใช้เงินแก้ปัญหามากกว่าใช้กำลังนะหรรษา เพราะใช้กำลังมันอันตราย ยิ่งพกอาวุธกันด้วยนี่ยิ่งอันตรายมากเลยนะเว้ย”
“ถ้าฝ่ายตรงข้ามทุกฝ่ายคิดได้อย่างที่เราต้องการมันก็ดีสิครับพ่อ ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณพ่อมาก”
“พ่อชอบหนูเมตนะ ไม่ใช่เพราะชอบแม่เขาเลยชอบลูกเขาไปด้วยหรอกนะเว้ย แต่เด็กคนนี้เป็นคนฉลาด แต่ไอ้เรื่องที่ดูไม่เข้าท่าเพราะเขายังไม่เคยเรียนรู้แต่ถ้าเขามีประสบการณ์เขาปรับตัวได้ดีนะหรรษา ถ้าเมตตามีคนช่วยคิดช่วยแนะนำอยู่ข้างๆ เด็กคนนี้ไม่ได้แย่อย่างที่ลูกเรียกว่าไอ้หัวถั่วเลย”
“ที่ผมเรียกมันว่าไอ้หัวถั่วเพราะมันวิเคราะห์แยกแยะง่ายเกินไปพ่อ ถ้าให้เปรียบเมตมันก็เหมือนน้ำที่ผ่านเครื่องกรองน้ำธรรมดาไม่เหมือนคนอื่นที่ผ่านเครื่องกรองน้ำของแอมเวย์อะพ่อ”
“แต่น้ำที่กรองน้อยขั้นตอนอย่างหนูเมตก็มีดีพอให้แกรักเขาไม่ใช่เหรอหรรษา ดูเหมือนว่าพ่อไม่สนใจความรักของแกแต่จริงๆแล้วพ่อติดตามนะเว้ย เป็นแฟนคลับอยู่ห่างอย่างห่วงๆ”
“มันเป็นเด็กที่มีพื้นฐานจิตใจดีมากครับพ่อ ผมคิดว่ามันควรจะเดินให้ถูกทาง ผมไม่อยากให้มันลองผิดลองถูกนักหรอก ผมกลัวมันจะหลงทาง”
“แล้วตอนแรกทำเป็นโวยวายว่าแม่ลูกคู่นี้จะมาปอกลอกแกไม่ใช่เหรอวะ คุณกาญจนาบอกพ่อว่าแกต่อต้านมาก”
“ผมไม่รู้นี่ว่าเขาต้องการอะไร คนเต็มใจมีอะไรกันแล้วมันก็เป็นผู้ชายท้องก็ไม่ได้เสียหายรึก็เปล่า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรับผิดชอบ ทำไมต้องบังคับให้ผมคบกับมัน ทำไมต้องผูกมัดกันก็แค่นั้นเอง”

“คุณกาญจนาบอกพ่อว่าตอนที่เขาตัดสินใจให้หนูเมตคบกับแกให้ได้นั้นเค้านอนไม่หลับเลยทั้งคืน เค้าเองก็กลัว แต่เค้าคิดว่าการเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือการพบเจอและเรียนรู้ด้วยตัวเอง แค่เค้ารู้ว่าเจอแกในที่เที่ยวกลางคืน แกเป็นเด็กช่างที่ทุกคนรู้จัก แกน่าจะเป็นเด็กเหลือขอที่เกกมะเหรกเกเร ไม่เอาไหน ไม่เรียนหนังสือ เจ้าชู้ พูดง่ายๆนะเว้ยหรรษา แม่ของหนูเมตตาคิดว่าแกน่าจะเป็นพวกเลวครบสูตรนั่นแหละ เขาคิดว่าถ้าคบกับแก แกจะต้องทำให้หนูเมตเดือดร้อนและเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดนั้นจะทำให้หนูเมตจำและเอาเป็นบทเรียนชีวิตที่ราคาแพงที่สุด เป็นการเสี่ยงที่อันตรายมากที่แม่คนหนึ่งตัดสินใจให้ลูกได้พบเจอ ถ้าหากหนูเมตแข็งแกร่งกับการใช้ชีวิตในสังคมที่เลวร้ายแล้ว หากวันไหนที่คุณกาญจนาอยู่ดูแลลูกไม่ได้ หรือถ้าวันไหนหนูเมตต้องพบเจอกับเหตุการณ์ผลิกผันแบบที่คุณกาญเค้าเจอ หนูเมตจะอยู่ได้ เพราะคุณกาญเค้าอยู่มาได้อย่างสง่างามอย่างทุกวันนี้ เขาก็ต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดมาสุดชีวิตเหมือนกัน แล้วเค้าก็พบว่ามันมีค่ามากจริงๆเพียงแค่เค้าไม่คิดว่าหนูเมตจะรักแกจริงๆ เอาตรงๆนะคุณกาญเค้าไม่คิดด้วยซ้ำว่าแกจะเป็นเด็กดีคนหนึ่งเหมือนกันน่ะหรรษา ตอนที่พ่อรู้พ่อก็แอบคิดนะว่าลูกกูดูเลวร้ายในสายตาคนนอกวงการเด็กช่างขนาดนั้นเลยเหรอวะ แต่เพราะคุณกาญเค้าใจนักเลงยอมให้แกกับหนูเมตศึกษากันต่อไปไง พ่อเลยแบบหยวนๆก็ได้นะ เพราะการที่ใครมองแกในแง่ร้ายมันกระเทือนถึงคนให้กำเนิดแกแบบล้มตัวต่อโดมิโน่เลยนะเว้ย”

“ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าแม่ของเมตเจออะไรมาบ้าง แต่เพราะการที่เค้าดูแลเมตมาด้วยตัวคนเดียวเนี่ยแหละผมถึงได้ยอมรับข้อเสนอนั้นไปเพราะผมเองก็อยากรู้ว่าถ้าเค้าไม่สนใจเงินของเราแล้วเค้าสนใจอะไร เค้าต้องการอะไรจากผมกันแน่ จะมีใครวะที่สนับสนุนให้ลูกตัวเองเป็นเกย์ เป็นเมียของผู้ชายด้วยกัน ถ้าอย่างผมนี่ไม่เป็นไรไง ผมอาจจะเจอรักแท้กับผู้หญิงก็ได้ แต่อย่างไอ้เมต มันเหมาะกับผู้ชายด้วยกันจริงๆ”
การคุยกับพ่อในครั้งนี้มันเหมือนลูกผู้ชายสองคนได้เปิดอกคุยกัน แม้หรรษากับพ่อจะสนิทกันมาก แต่ก็น้อยมากที่เขาจะได้คุยอะไรกันจริงจังขนาดนี้ ส่วนมากคุยกันแบบเพื่อนมากกว่าจะปรึกษาอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ส่วนใหญ่จะตั้งวงเหล้าคุยเล่นกันมากกว่า เราสองคนพ่อลูกพอหลังเลิกเรียนแล้วเราก็ไร้สาระกันไปวันๆเท่านั้นเอง
เย็นวันนั้น หรรษาเก็บเช็คไว้ในกระเป๋าอย่างดี มันเป็นเช็คที่ใครจะเอาไปขึ้นเงินก็ได้ เขาตั้งใจจะเอาไปให้แอนเองกับมือและคงจะเป็นครั้งแรกที่จะคุยกับแอนให้จริงจังและเด็ดขาดเสียทีสำหรับเรื่องสถานะของเราสองคนที่ควรจะปฏิบัติต่อกัน
แอนค่อนข้างแปลกใจที่คนถือเงินมาให้เธอประกันตัวแฟนตัวเองจะเป็นแฟนเก่าอย่างหรรษาแทนที่จะเป็นเมตตาคนที่เคยรับปากเอาไว้ แอนเลิกคิ้วสูงตอนที่เขายื่นเช็คให้ ยื่นมือออกมารับอย่างช้าๆ ในหน่วยตาดำขลับคู่นั้นมองมาที่หรรษาอย่างสับสน แอนคงทั้งแปลกใจและไม่เข้าใจ
“แอนไม่คิดว่าหรรษาจะสนใจเรื่องนี้ เห็นหรรษานิ่งๆแอนคิดว่าหรรษาจะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ซะอีก”
“หรรษาเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เพราะเมตมันเสนอตัวเข้ามายุ่งด้วยหรอก ถ้าเมตมันไม่เอาตัวเข้ามาหรรษาก็ไม่สนใจอย่างที่แอนเข้าใจนั่นแหละ”
“เพราะว่าแอนหรือเพราะว่าเพทายเหรอหรรษา”
แอนถามเสียงแผ่ว ผิดหวังในคำพูดเขาอยู่ไม่มากก็น้อย จริงๆแล้วแอนก็พอจะรู้ว่าตั้งแต่เลิกกันมาหรษาไม่เคยรุกแอนก่อนหรือง้อให้กลับมารักกันเลยสักครั้ง นั่นไม่ใช่เพราะหรรษาเลิกรักแอน แต่เพราะแอนเลือกแล้วต่างหากว่ารักใคร แล้วที่เขายังให้ความช่วยเหลือแอนในทุกๆเรื่องเป็นเพราะแอนร้องขอไม่ใช่เพราะหรรษาสาระแนอยากมีส่วนร่วมเลย คงไม่มีคนบ้าที่ไหนที่จะเอามีดกรีดแผลตัวเองซ้ำๆให้เจ็บปวดไม่มีวันสิ้นสุดหรอก แต่ที่หรรษายอมทำเพราะยังเป็นห่วงแอนแล้วแต่ละเรื่องที่แอนเจอก็เป็นเรื่องที่ทนเฉยปล่อยให้ผ่านเลยไปไม่ได้ หรรษาไม่ได้ใจเหี้ยมใจเด็ดอะไรขนาดนั้น เขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
“ที่หรรษาจะไม่เข้ามายุ่งน่ะเหรอ”
“ใช่ เพราะใครเหรอที่หรรษาจะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาหรรษาก็ช่วยแอนทุกๆเรื่องนี่น่า”
“ที่หรรษาจะไม่เข้ามายุ่งไม่ใช่เพราะแอนหรือเพราะใครหรอก แต่เพราะเราเลยตามเลยกันมามากเกินไปแล้ว ทั้งๆที่เราไม่ควรจะทำแบบนี้เลยเพราะเราเลิกกันไปแล้ว จริงๆมันควรจะจบแค่ครั้งเดียวหรือสองครั้งในการยื่นมือเข้าไปแทรกระหว่างแอนกับเพทาย แต่นี่มันไม่มีวี่แววของจุดสิ้นสุดนั้นเลย แอนรู้มั้ย มันเหมือนแอนกำลังเหยียบเรือสองแคมอยู่ ถ้าแอนมีเรือลำที่คิดว่าจะฝากตัวเองเอาไว้กับเรือลำนั้นได้แล้ว แอนควรจะปล่อยเรืออีกลำนึงไป เพราะการทำแบบนี้มันเท่ากับถ่วงเรือทั้งสองลำนั้นไว้”

“แต่ที่ผ่านมาหรรษาก็ทำมาได้ทุกครั้งนี่นา ขนาดหรรษาคบกับปอแต่หรรษาก็ยังช่วยแอนได้ ยังอยู่ข้างๆแอนได้ แต่พอคบกับเมตตาแล้วทำไมหรรษาถึงจะใช้ชีวิตแบบเดิมอย่างที่เคยเป็นไม่ได้ล่ะ แอนไม่ได้จะแย่งหรรษามาซะหน่อย แอนแค่อยากมีหรรษาเป็นที่พึ่งทางใจก็เท่านั้น ถ้าเพทายดูแลแอนไม่ได้หรรษาก็ดูแลแอนได้นี่นา แล้วหรรษาก็ทำอย่างนั้นมาตลอดเลย”
“เราทำเรื่องไม่ธรรมดาให้มันเป็นเรื่องธรรมดาจนชินไง แอนเลยไม่รู้ว่าไอ้ที่ทำอยู่นั้นมันคือการเห็นแก่ตัว เข้าใจปะ เราทำผิดกันมาโดยตลอด เราไม่เคยชัดเจนมันเลยมีปัญหาตามมาไม่ว่าแอนหรือหรรษา ถ้าเพทายมันทำกับแฟนเก่าอย่างที่หรรษาทำแอนจะรับได้มั้ยล่ะ แอนก็รับไม่ได้ใช่มั้ย แอนก็โวยวายอาละวาดไอ้เพทายแล้วก็เด็กใหม่ของมันเพราะแอนหึง แอนรำคาญ”
“แต่ปอก็ทำแบบนั้นกับแอนนี่ ปอมันก็อาละวาดแอน แต่หรรษาก็เลิกกับมันไปแล้ว มันจะมีปัญหาอะไรอีก ในเมือแฟนใหม่หรรษาไม่เคยทำแบบปอ ไม่เคยทำในสิ่งที่หรรษาไม่ชอบ ไม่ดีหรือไง ทำไมหรรษาต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับแอนด้วย ในเมื่อมันไม่ว่าอะไรทำมันหรรษาต้องเดือดร้อนแทนด้วยล่ะ เราก็ทำตัวตามปกติอย่างที่เราเคยทำสิ ได้มั้ย”
“เพราะเมตมันดีมากเลยไง มันไม่เคยรำคาญกับเรื่องน่ารำคาญ มันเก็บเอาไว้คนเดียว แต่ความรู้สึกของคนก็เหมือนอัดลมใส่ลูกโป่งนั่นแหละแอน ถ้าเติมลมลงไปเรื่อยๆจนมันเกินพอดีขึ้นมาลูกโป่งลูกนั่นมันก็ต้องระเบิดเข้าสักวัน ซึ่งบอกตรงๆนะแอน หรรษาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น หรรษารักมันว่ะ หรรษารักเมตตาแล้วก็ไม่อยากเติมความสุขให้ใครโดยที่ตัวเองไม่ได้อะไรแล้วต้องมานั่งทรมานกับการอยู่คนเดียวอีกแล้ว เราโตขึ้นทุกๆวัน เราก็ต้องพัฒนาความคิดให้เป็นผู้ใหญ่ เราจะเป็นเด็กอย่างแต่ก่อนไม่ได้หรอกแอน”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ คนที่หรรษาจะพูดออกมาว่ารักจะเป็นผู้ชายคนนั้น คนที่ไม่มีอะไรดีจนเด่นชัดอย่างเมตตาเนี่ยนะ”
“แล้วคิดว่าคนที่คู่ควรกับหรรษาจะต้องเป็นใครเหรอ”
แอนนิ่ง
“ในเมื่อแอนเองยังบอกคนที่เหมาะกับหรรษาไม่ได้เลย ไม่มีใครรู้หรอกว่าใครจะเหมาะกับหรรษานอกจากตัวของหรรษาเอง แอนเอาเงินนี่ไปเอาตัวเพทายออกมาเหอะ เลิกประชดประชดกันสักที จะเป็นแม่คนแล้วนะ โตได้แล้ว”
“เงินใครอะ”
“เงินหรรษาเอง”
“มันคงไปอ้อนขอจากหรรษาสินะ ถึงว่าทำตัวเป็นพระเอกช่วยแอนที่แท้ไม่ใช่เงินของตัวเองจะพูดให้ดูดียังไงก็ได้”
“แล้วไอ้ที่หรรษาพูดมาทั้งหมดนี่ไม่ได้ช่วยจุดประกายความคิดอะไรให้แอนเลยเหรอ เหนื่อยนะเว้ยแอน เหนื่อยนะที่พูดอะไรแบบนี้ออกมาแล้วพบว่าแอนไม่รับรู้ไม่ยอมทำความเข้าใจเนี่ย แล้วที่หรรษาเอาเงินของตัวเองมาให้เพราะเมตมันป่วยอยู่โรงพยาบาล ถ้ารอมันคงอีกหลายวันหรรษาก็เลยเอามาให้ก่อน เมตมันไม่ได้ขัดสนขนาดนั้นหรอก มันเองก็มีเหมือนกันแต่มันไม่ใช่เรื่องต้องมาอวดรวยใส่กัน ช่างมันเหอะ หรรษาไปก่อนนะ เหนื่อยมากเลยแอน”
วันนั้นเขาเอาเช็คชื้นเหงื่อยัดใส่มือแอนแล้วเดินออกมา เขารู้ว่าแอนต้องเอาเช็คไปขึ้นเงินและประกันตัวเพทายออกมา แต่หรรษาคิดว่าการที่เขาช่วยไอ้ห่าเพทายนั้นจะมีปัญหาตามมาไม่จบไม่สิ้น คนจนตรอกอย่างไอ้เหี้ยนั่นยังจะอวดเก่งและหยิ่งในศักดิ์ศรีทั้งๆที่รู้ดีว่าถ้าไม่มีเงินจากคนนอกมันก็ไม่มีวันได้รับการประกันตัวออกมาหรอก เพราะทั้งพ่อมันและพ่อของแอนโกรธกับการกระทำของมันครั้งนี้มาก
ในวันที่หรรษารีบร้อนอย่างที่สุดเพื่อที่จะรีบไปเฝ้าเมตตาที่โรงพยาบาล คนที่ออกจากการควบคุมตัวอย่างไอ้เหี้ยนั่นจะมาดักรอหรรษาให้ต้องอารมณ์เดือดและหัวเสียเข้าจนได้
“มึงนี่เป็นพระเอกจนวินาทีสุดท้ายเลยนะหรรษา ขนาดมีเมียใหม่แล้วมึงยังทำคะแนนกับเมียเก่าได้ มึงเนี่ยเก่งเหี้ยๆเลยนะ เก่งจริงๆ ถึงว่าล่ะทั้งเมียเก่าเมียใหม่ติดใจมึงขนาดนี้ คนอย่างมึงนี่มีดีอะไรนักหนาวะ กูเองก็อยากทำแบบมึงเหมือนกันนะ แล้วเมียมึงก็น่าสนใจและกูเองก็ไม่เคยลองซะด้วยสิ เป็นไงวะ เด็ดมั้ย”
นอกจากไอ้หน้าตัวเมียอย่างเพทายไม่สำนึกบุญคุณที่หรรษายื่นมือเข้าไปช่วยอย่างเสียไม่ได้แล้ว มันยังดูถูกทั้งคนที่เป็นเมียมันและกำลังจะเป็นแม่ของลูกมันอีกด้วย แต่ที่หรรษาถึงจุดเดือดจนระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ก็ตรงที่มันลามปามไปถึงคนที่อยากช่วยให้มันออกมาเป็นคนดีของลูกอย่างเมตตานี่แหละที่หรรษาอดใจยอมแลกหมัดกับมันไม่ได้ คราวนี้เขาใช้กำลังกับไอ้เพทายเพราะมันได้มีโอกาสตัวต่อตัวด้วยกันจริงๆ คนสองคนสูสีกันทั้งรูปร่างและพลกำลัง
พอได้เลือดก็เหมือนทำให้ผีบ้าอย่างไอ้เพทายได้สติ แล้วเพราะแรงเดือดของความโกรธที่หรรษามีทำให้กระตุ้นให้เขาอัดใส่เพทายไม่ยั้ง คราวนี้เป็นหรรษาที่เหมือนผีบ้า คนที่ยอมถอยไปก่อนเลยเป็นเพทาย เพราะถ้ามันยังกล้าดวลหมัดกับเขาอยู่มันอาจจะตายได้เพราะคำพูดของมันยั่วให้หรรษาฆ่าคนได้เลยทีเดียว
“จำใส่หัวมึงไว้นะไอ้เหี้ย คนอย่างมึงไม่สมควรถูกปล่อยออกมาหรอก แต่ที่กูยอมเจียดเงินให้คนอย่างมึงออกมาเพราะคนที่มึงกำลังลามปามเค้าอยู่นี่แหละโว้ยไอ้หน้าเหี้ย แล้วอย่างมึงนะเพทาย เดรัจฉานอย่างมึงถึงคู่ควรกับเรื่องเลวทรามขนาดไหนมึงก็ควรให้เกียรติคนที่มึงเรียกเขาว่าเมียบ้าง ถึงแม้เขาจะเคยเป็นเมียกูมาก่อนก็จริงแต่ตอนนี้เขาเป็นเมียมึงไม่ใช่เหรอแล้วที่สำคัญนะเพทาย มึงจะทำเหี้ยกับใครที่ไหนกูไม่สนแต่ถ้ามึงคิดแตะคนของกูเมื่อไหร่ คนอย่างกูฆ่าคนตายได้ง่ายๆเหมือนกัน ไม่เชื่อก็ลองดู”
หรรษาชี้หน้ามันพร้อมคำสั่งเสียทิ้งท้ายที่เขาไม่คิดว่าจะได้ทำขึ้นมาจริงๆในเวลาใกล้เคียงกันอย่างนั้น แม้มันจะยังไม่แตะต้องไอ้หัวถั่วของเขา แต่การกระทำของมันเลวระยำเกินกว่าที่หรรษาจะรับไหว เขาไม่คิดว่าเพทายจะใจซาตานถึงขนาดทำร้ายแอนทั้งๆที่กำลังตั้งท้องลูกของมันได้ ต่อให้แอนกับเขาไม่เป็นอะไรกันแล้ว แต่แอนความเป็นเพื่อนมันจะยังคงอยู่ตลอดไปยังไงหรรษาก็ต้องปกป้องเพื่อน
ที่สำคัญ
ขนาดลูกเมียของมันๆยังทำร้ายได้
หรรษาก็กลัวว่าวันไหนมันคงจะเล่นถึงคนรักของตัวเองเข้าสักวัน
แต่หรรษาก็พร่ำบอกใครๆอยู่เสมอว่าเขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง เพราะเขาเป็นคนธรรมดามันเลยพลาดพลั้งกันได้
หรรษาหน้ามืดและวู่วามเกินไปถึงได้ถูกจับอย่างนั้น
แล้วข้อหาที่ได้มาจากอารมณ์ชั่ววูบและกระทืบสัตว์เดรัจฉานนั่นจนสลบคาตีนก็คือ ‘พยายามฆ่า’
แม้พ่อจะดิ้นรนจนเขาได้รับการปล่อยตัวออกมาจากการวางเงินประกันก้อนโตแล้ว แต่หรรษาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะสู้คดีให้พ้นผิดเพื่ออยู่ข้างๆคนที่เก่งขึ้นเพื่อเขาทุกๆวันอย่างเมตตาได้ยังไง
เมตตาที่ยอมทิ้งทุกเรื่องคาใจเพราะเป็นห่วงหรรษามากกว่า
เมตตาที่มองข้ามทุกคำครหาเพื่อให้หรรษาสบายใจ
เมตตาที่ไม่โวยวายแม้เรื่องใหญ่ที่ว่านั่นมันจะทำร้ายความรู้สึกคนฟังมากๆอย่างการถูกยัดให้เป็นพ่อของเด็กในท้องของแอน
คนที่ควรจะอาละวาดเรียกร้องสิทธิ์ที่ตัวเองพึงมีพึงได้เก็บอารมณ์เหล่านั้นไว้มิดชิดด้วยรอยยิ้มและกำลังใจเพียงเพื่อให้เขามีแรงสู้คดีทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งหายป่วย
‘ถ้าไม่มีมึงกูจินตนาการอนาคตไม่ออกเลยเมต เพราะฉะนั้นกูจะต้องสู้คดีเพื่อออกมาตอบแทนความรักของมึงให้ได้ กูสัญญากูจะอดทนเพื่อมึงเมต เพื่อมึงคนเดียวจริงๆ’

[MiSS-U]

คู่นี้เป็นคู่ทรหดเลยนะเนี่ย
กว่าจะมีความสุขกับความรักได้ ต้องผ่านอุปสรรคซะเยอะเลย 

เอาใจช่วยทั้งคู่

บวกเป็ด

 

[kissu111]

แอนกับเพทายนี่ตัวปัญหาเลยน๊าา 

หนู ถั่ว สู้ๆนะลูก

[shikyu3211]

ขอให้ทุกอย่างไปได้ด้วยดีนะ เอาใจช่วยทั้งคู่เลย

[butter.juliet]

แอนคิดได้สักทีเถอะ ละมาเป็นพยานให้หรรษาซะ จุกอะตอนนี้ มันตื้อๆ จะว่าเศร้าก็เศร้าแต่ไม่ถึงกับเสียใจ อธิบายไม่ถูก 

[fc_fic]

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เมื่อไหร่ตัวมารจะออกไปจากชีวิตสักที
ขจัดเพทายกับ ชะนีแอนที ไม่ไหวจะเคลียร์

ชีวิตรักคู่เมตกับหรรษาช่างอึด และทรหดจริงๆ

[tuek]

เมื่อไหร่หรรษากับเมตจะมีความสุขกันสักทีนะ

[rujaya]

หรรษากับเมตตาต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ สู้ๆ

[seaz]

อย่าให้ใครมาทำลายความรักได้นะทั้งคู่ สู้ๆ

[แป้งข้าวหมาก]

สู้ๆนะหรรษา

[aoihimeko]

ทำไมตอนนี้มันบีบหัวใจเราจัง

สงสารเมตกับหรรษามากๆ

ขอให้หรรษาชนะคดีทีเถอะ

เกลียดมันจริงๆเลยไอ้เพทายเนี่ย

รอหนูเมตตอนต่อไปนะ

[omyim_jjj]

หรรษาสู้ๆๆ

[fuku]

เพทายกับแอนนี่คู่กันจริงๆนะ
ผีเน่ากับโลงผุสุดๆ

ทำให้คิดเลยว่ามันต้องมีอะไรซักอย่างร่วมกันมาแบบ ทำกรรมด้วยกันมาแน่ๆ
เพราะเหตุผลที่ทำให้คนเราทำเลวได้ขนาดนี้แล้วอยู่ด้วยกันได้มันผิดปกติมากๆ หน้ามืดตามัวขนาดนี้ไม่ใช่ปกติ

[zazoi]

เห้อ เบื่อความใจดีของเมตจริงๆ บางทีการคิดดีก็ดีนะ แต่บางครั้งต้องเลือกคนและเหตุผลด้วยป่าว

[U_Ton]

  หัวถั่วน่ารักขึ้นทุกวันเลย หุหุ... เมตนี่เป็นเด็กดีมากเลยนะ จะว่าเด็กก็ไม่เชิงจะว่าเป็นผู้ใหญ่เเล้วก็ไม่ใช่ ต้องเรียงว่ากำลัง
เป็นร่างวิวัฒนาการ หรรษารักเมตมากๆ เลยนะเนี้ย เพราะหายากสินะคนที่ใสซื่อ คิดดี ทำดี ไม่ใช่ว่าเป็นคนดีร้อยเปอร์เซ็นต์จน
มองไม่เห็นความงี่เง่าหรอก... แต่เป็นความงี่เง่าบางโอกาสที่ชวนปวดหัวเเต่ก็น่าเอ็นดูเกินทน เพราะอย่างนี้มั้งหรรษาเลยหวงและ
ห่วงเป็นพิเศษ โลกของเมตไม่กว้างมาก รายล้อมเเค่เพื่อนไม่กี่คน มีเเม่ พ่อหรรษา แล้วก็หรรษาเเค่นั้นเอง แต่ยอมรับเลยว่าเมต
เป็นคนเปิดใจได้กว้างมาก ยอมรับ เเละกล้าเผชิญหน้ากล้าๆกลัวๆ แต่ก็ผ่านมาได้อย่างเข้มเเข็ง ความเป็นมนุษย์สูงทั้งเมตทั้ง
หรรษา...  เห็นมุมมองหรรษาที่มีต่อเมตเเล้วอินจัด 5555 เหมือนหรรษาเองก็รอใครสักคนที่รักและเข้าใจนอกเหนือไปจาก
พ่อมานานเเล้วเหมือนกัน รอคนที่จะอยู่ข้างๆ ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กันในทุกๆ สถานการณ์ พอมาเจอเมตได้เรียนรู้กันเลยอดไม่ได้
ที่จะรัก ก็เมตน่ารักนี่นะ... เมตเป็นผู้ชายที่เข้มเเข็ง แต่ก็อ่อนโยน ไม่ซับซ้อน ดูเป็นคนง่ายๆ มันเป็นเสน่ห์เหมือนกันนะ หรรษาจะ
ไม่รักได้ไงไหว... ว่าเเต่พ่อของหรรษานี่ก็พ่อดีเด่นมากๆ เลย เเม่ของเมตกับพ่อของหรรษาเป็นเหมือนสูตรเเกงที่ลงตัวมาก
เป็นคู่ที่เหมือนเครื่องปรุงยิ่งเติมยิ่งเข้มข้น แต่ถ้าเเยกกันอยู่มันก็ดูกลมกล่อมในระดับนึง ถ้าคุณกาญจนาไม่ใช่คนเข้มเเข็งขนาดนี้
คงไม่มีโอกาสได้เจอกับครอบครัวหรรษา แถมคงไม่ได้เมตตามหานิยมน่ารักๆ แบบนี้ออกมา
แอนนี่ตกลงจะเป็นยังไง จะคิดได้รึยังดูหรรษาพูดขนาดนี้ ชัดเจนจนไม่ต้องมีคำอธิบายเพิ่มเติมเลยนะเนี่ย เพทายก็นะยังไงกัน...
ปวดหัวกับสองคนนี้ เป็นคู่ที่เหมาะกันมากเลย นรกชังสวรรค์เเกล้งชัดๆ

[กีกิ]

เมตตา หรรษา สู้ๆนะ 
แล้วอิเพทายกับอินังแอนไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะ
ส่วนเพอชี่ รักนะ
แหม รู้สึกอยากรู้เรื่องราวของด้านเพอชี่ยังไงไม่รู้ อยากให้นางสมหวังมีคู่ตุนาหงันกับเขาบ้าง

[ppoi]

เมื่อไหร่อิเพทายจะโดนรุมโทรมจนตายไปซะที  (มาถึงก็ใส่แรงเลย 555)

คือชะนีแอนรับกรรมกะความไม่ดีจนสุดโต่ง ในขณะที่อิเพทายเป็นคนเลวคนเดียวไม่โดนไรเลย พลิกสถานการณ์ขึ้นมาเป็นแต้มต่อได้ตลอด อ่านความสำเร็จของเพทายในทุกเรื่องซะเพลีย เรื่องกะเพทายนี่เป็นอะไรที่พายเรือในอ่างมาก วนเวียนซ้ำซากไม่มีที่สิ้นสุด ตามรังควาญเป็นผีชัตเตอร์เลย แอนเอาซวยมาให้ อิทายเอาซวยมาซ้ำ หมดไปแล้ว 70% ของเรื่อง... 

เฝ้ารอวันอิทายโดนจัดหนัก...

สงสารหัวถั่วจัง 

[punthipha]

เพื่อมึงคนเดียวจริงๆ  ก็สมควรจะทำเพื่อเมตนะหรรษา 

[EoBen]

ความเห็นแก่ตัวของคนเรานี่มันไม่สิ้นสุดจริงๆนะ บางครั้งการที่มีคนทำดีด้วยเสือกไม่เห็นค่า กลายเป็นว่าเป็นการกระทำเพื่อหวังผลอีก

หยุดเห็นแก่ตัวเองสักที หันมองคนรอบๆข้างบ้างพัฒนากันไปถึงแล้ววว

[Rafael]

อยู่ในสภาวะตึงเครียดจริงๆเลยสองคนนี้
เฮ้ออ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ

[punomenon]

หรรษาดูแบบชัดเจนแต่ไม่ชัดเจนอ่ะ อธิบายไม่ถูก แต่เพราะเป็นแบบนั้นทุกวันนี้เลยเหมือนพายเรือในอ่างกับหลายๆเรื่อง
ที่เจ็บตัวไป ที่เสียความรู้สึกไป ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรสักอย่าง คู่รักทรหดจริงๆคู่นี้

[jinjin283]

หรรษาสู้ๆคะ อดทนเพื่อน้องเมตน๊า

[punchnaja]

ตัดก็ต้องตัดให้ขาดนะหรรษา
แนะนำว่า ไปอยู่เมืองนอกเหอะน่าจะดีมีสุข