หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[pippo_pippo]

เกิดอะไรขึ้น หรรษาจะไปไฟต์กะเพทาย แล้วเหรอ
เรื่องเมตหรือเปล่าเน้อ..ลุ้น ๆๆๆ

[manami_01]

ตอนนี้อ่านแล้วคิดตาที่ปอบอกกันเมต
แล้วลองสมุติฐานดูถ้าเกินว่าเพทายแอบชอบหรรษาล่ะแล้วค่อยหาเรื่องเพราะไม่อยากให้หรรษาชอบใครแทนล่ะ?
มันจะเป็นสมุติฐานที่น่าขนลุกไปหน่อยมั้ย?

[ninghyuk]

เวรกรรมไม่จบไม่สิ้นกันจริงงงงงงๆ

[loveice]

จิ้มรอ เดี๋ยวตามอ่านนะ ท่าทางจะสนุก

[littlesong]

ชอบเมต มากเลยค่ะซื่อๆน่ารักดี หรรษาก็เท่ห์สุดใจเลยค่ะ อิอิ.
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓  ตอนที่ 18

หรรษาเฉลยทิ้งท้ายไว้ว่าเป็นเรื่องระหว่างมันกับเพทาย หลังจากนั้นง้างปากมันยังไงมันก็ไม่พูดอีก แต่พอพ่อมันรู้เรื่องนี้ มันถูกกักบริเวณทันที
และพ่อมันก็โกรธมาก
ผมรับรู้ว่ามันมากมายจากหน้าตาและท่าทางเกรี้ยวกราดจากผู้ชายที่ผมมองว่าอบอุ่นและใจดีเสมอในสายตาผม
มันยอมให้พ่อกักบริเวณแต่มีข้อแม้ว่าต้องให้ผมมาคอยปรนนิบัติรับใช้มันด้วย
“มึงจะบ้าเหรอวะ เมตเค้าต้องเรียนหนังสือหนังหา มึงจะเอาอนาคตลูกเค้ามาหยุดอยู่กับมึงไม่ได้นะโว้ย”
พ่อมันตะโกนด่า ผมนี่หดตัวอยู่หลังมัน
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมติวให้มันเอง วิชาที่เมตเรียนโคตรจะง่าย”
ใครฟังอาจจะคิดว่าหรรษาขี้โม้ แต่จริงๆแล้วมันเป็นคนเรียนเก่งมากๆคนหนึ่งเลยนะ วัดจากที่มันเคยสอนการบ้านผมทั้งๆที่มันไม่เคยเข้าเรียนกับผมนี่ก็นับว่าหรรษามีพรสวรรค์ทางด้านการเรียนชนิดที่ไม่ธรรมดาแต่เหตุผลที่มันเลือกเรียนสายอาชีพนี่ผมก็ไม่รู้ว่ามันชอบของมันเองหรือเพราะต้องรับมรดกต่อจากพ่อก็ไม่รู้
“ไม่ไปสอบแทนเมียเสียเลยล่ะไอ้หรร”
ผมสะดุ้งสุดตัวพ่อลูกเค้าต่อปากต่อคำกันแบบหน้าตาจริงจังมาก มากจนผมฉี่จะราดแล้วได้แต่ยืนหลบหลังมันบิดตัวไปมา รอเวลาที่จะได้เป็นอิสระภาพทางการอบรบสั่งสอนจากพ่อเสียที
“เอ่อ เอาอย่างนี้แล้วกันนะคะฉันตัดสินใจเองค่ะ ให้เมตไปเรียนมันก็คงจะคอยเป็นห่วงทางนี้จนไม่เป็นอันเรียนอยู่ดีแหละค่ะ แล้วต่อให้เมตมันขยันเรียนแค่ไหนมันก็ไม่ค่อยจะมีอะไรเข้าหัวอยู่แล้วล่ะค่ะไอ้ลูกคนนี้”
“อ้าวแม่ นี่แม่ช่วยออกตัวแทนผมหรือช่วยซ้ำผมกันแน่เนี่ย”
ผมตัดพ้อแม่งอนๆ ชอบเอาความจริงมาพูดอยู่เรื่อย
“เมตมันจะเรียนไม่ทันเอานะคุณ”
พ่อหรรษาตอนที่คุยกับแม่ผมนี่คนละซีนอารมณ์กันเลยนะ เหมือนบรรยากาศถูกตัดความรุนแรงด้วยสีชมพูหวานแหวววิ๊งๆ
“ดีกว่าให้เค้าห่วงกันไปห่วงกันมานะคะ พรากผัวพรากเมียนี่บาปมหันต์นะคะ ฉันไม่อยากทำบาป”
“เอางั้นเหรอคุณ”
“ค่ะ เรื่องเรียนของเมตไม่มีปัญหาหรอกเพราะหรรษาเค้าก็เข้มงวดกับเมตอยู่แล้วนะคะ”
“เอางั้นก็ได้ ผมกลัวมันจะมาทำให้เมตเสียคนน่ะสิ เด็กดีๆอย่างหนูเมตเนี่ย”
ผมเห็นหรรษาส่ายหน้าใส่พ่อมันอย่างระอาแล้วดึงเสื้อผมจากด้านหลังแล้วพยักหน้าสั่งให้ผมเดินตามมันไปโดยที่
“มึงอุ้มลูกของเราตามมาด้วยนะ กูตึงแผล ก้มยากมาก”
“ลูกพ่องง อุ๊บบ”
ดีนะที่ผมยั้งปากตัวเองทัน พ่อมันอยู่ข้างหลังผมแบบระยะเผาขน มันเองก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาดุมาก ไม่รู้จะมากไปไหน ไม่เมื่อยหน้าบ้างหรือยังไงกันก็ไม่รู้ ผมก้มมองหมาหน้าตาประหลาดที่กำลังส่ายหางดุ๊กๆอย่างชั่งใจ
“มึงจะให้กูอุ้มไอ้เนี่ยนะ มันอยู่นิ่งซะที่ไหนล่ะหรรษาชอบเลียหน้าเลียปากกูอะ”
“แล้วทีตอนกูเลียปากมึง มึงยังไม่บ่น บางทีกูกินไตปลามาปากเหม็นกว่าไอ้ถาโถมอีกมึงยังกินลิ้นกูได้อร่อยเลย”
มันว่าซะผมชะงักก้มลงไปอุ้มลูกหน้าปะหลาดของมันขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแทบไม่ทันเลย ผมแยกเขี้ยวใส่มันด้วยความรู้สึกอิจฉามันนิดๆที่เหมือนหรรษาจะเห่อทั้งๆที่อิหมาตัวนี้แทบทำให้มันเกือบตาย ถ้าไม่ใช่แค่คัตเตอร์บาดล่ะ ถ้ามันถูกรถลากไปกับไอ้ถาโถมด้วยล่ะ ผมคงเป็นหม้ายตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่นสินะ
“รักกันดีนักสักกันกูจะให้มึงกับไอ้ถาโถมนี่กินลิ้นกันเอง คอยดูนะ”
ผมหมายมั่น
“พ่อกับลูกเค้าไม่ทำอะไรแบบนั้นกันหรอก”
“มึงช่วยเครียดกับสถานการณ์หน่อยเหอะหรรษา นี่กูยังไม่เข้าใจมึงเลยนะ มึงคิดจะทำอะไรอยู่ มึงกับไอ้เพทายห่านั่นมีปัญหาอะไรกันวะ”
“มันเป็นปัญหาของลูกผู้ชายเว้ย”
“อ้าวไอ้เหี้ย มึงพูดงี้เท่ากับมึงตัดรอนสิทธิ์ความอยากรู้ของเกย์อย่างกูใช่มะ พูด”
“ดุอย่างกับหมานะเมต แล้วแม่มึงรู้ได้ไงว่ากูกวดขันการเรียนของมึง หรือว่าเค้าแอบดูเราอยู่ตลอดเวลาวะ”
“กูจะไปรู้เหรอ เมื่อก่อนเค้าก็เคี่ยวเข็ญกูมา พอมีมึงเค้าไม่ได้มาดูตรงนี้คงคิดว่ามึงช่วยดูแล้วมั้ง”
“ไม่ใช่แม่มึงดูพัฒนาการของถั่วงอกอย่างมึงว่าเมื่อไหร่จะโตเป็นต้นถั่วเขียวหรอกใช่มั้ย”
“จะรู้ได้ไงเล่า นี่เราต้องอยู่ที่บ้านมึงกันสองคนเหรอวะ ไปจนถึงเมื่อไหร่เนี่ย”
ผมไม่ชอบอยู่นิ่งๆในที่เดิมๆนานๆน่ะ ผมรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ แม้จะมีหรรษาอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่มีอะไรให้เราได้ทำหรือมีกิจกรรมอะไรให้เราแก้เบื่อได้เลยนะ
“สองคนที่ไหน ยังมีลูกเราอีกหนึ่งตัว ไม่เห็นเหรอ”
“ไอ้ถาโถมเนี่ยนะ”
ผมย่นจมูกใส่หน้ามันที่ทำเป็นเอียงคอเหมือนรู้ แม้แต่หมายังแก่แดดเลยคิดดูสิ
“อืม มึงไม่รักหมาเหรอเมต”
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จะตอบว่ายังไงดีล่ะ จะว่าไม่รักก็ไม่เชิง ในชีวิตมีแต่ตัวเองกับแม่ กับพี่ๆก็ไม่สนิทกัน กับพ่อนี่ยังห่างเหิน กับอาม่านี่แทบไม่เจอหน้ากันเลย ผมไม่ใช่คนที่สังคมอะไรมากนัก แถมไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงที่ไหน ความรักแบบหนุ่มสาวก็เพิ่งรู้สึกมีกับหรรษาเนี่ยแหละ สัตว์ก้ไม่เคยเลี้ยงสักตัว จะให้ผมรักใครได้นักหนาวะ
“แล้วมันเป็นพันธุ์อะไรวะเนี่ย”
หน้าประหลาดๆชอบกล
“กูว่ามันคล้ายบีเกิ้ลนะ เสียอย่างเดียวหูแม่งตั้ง”
กูว่านั่นผิดสายพันธุ์ไปเยอะเลยล่ะหรรษา
“เลี้ยงมันนะเมต”
“ใคร มึงหรือกูที่เลี้ยงมัน”
“เรา”
“โอ๊ย ไม่เอาหรอก กูเลี้ยงหมาไม่เป็น”
“เดี๋ยวสอนให้เลี้ยง ถ้ามึงได้สัมผัสความรักจากมัน มึงจะรู้จักความรักที่บริสุทธิ์อีกแบบหนึ่ง แบบที่ชีวิตนี้ทั้งชีวิตมันจะไม่มีวันทรยศหรือเลิกรักมึงเลย”
“เออๆ เลี้ยงก็เลี้ยง”
ผมจ้องหน้าอีหมาแก่แดดที่พยายามจะยื่นจมูกแลบลิ้นออกมาเลียหน้าผมแผล่บๆ แบบปรามๆ ก็ไม่ได้อะไรกับหมาตัวนี้มากนักหรอก ถ้าหรรษาไม่เรียกมันว่าลูกและไม่แทนตัวผมว่าพ่อเมตกับมันน่ะ
ในโลกเล็กๆของเราสองคนกับหมาหนึ่งตัวผมว่ามันมีบรรยากาศเหมือนน้ำนิ่งที่กำลังไหลพัดบางสิ่งอยู่ลึกๆ จังหวะหนึ่งหรรษาถามผมทั้งๆที่เรากำลังนอนดูทีวีกันว่าผมรักมันจริงๆหรือเปล่า ถามใจตัวเองให้แน่นอนแล้วหรือยัง พอผมพยักหน้าว่ามั่นใจแล้วว่ารักก็ดูเหมือนมันจะยิ้มพอใจ แต่เมื่อไหร่ที่เผลอ มันกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“หรรษากูถามอะไรจริงๆเลยนะ เอาแบบตรงๆเลยนะเว้ย มึงตอบกูมาเลยแบบแมนๆอะๆ มึงวางแผนอะไรของมึงวะเรื่องเพทาย”
“กูจะไปเคลียร์กะแม่งให้รู้เรื่องไง จะเอายังไงกันแน่ จะวุ่นวายกับกูอีกนานมั้ย ลำพังแอนมาขอความช่วยเหลือนี่กูทนได้ แต่ถ้าตบเท้ากันมาสร้างปัญหาให้กูทั้งผัวทั้งเมียนี่สุดจะทน กูไม่ทนแม่งแล้ว”
“ปัญหาอะไรวะ”
“มึงรู้อะไรมั้ยเมต ท้ายที่สุดไอ้เพทายก็แค่ต้องการเอาชนะ แค่อยากเหนือกว่ากูเท่านั้นแหละ ตอนแอนกูยอมเป็นคนแพ้เพราะแอนเค้าเล่นด้วย แต่คราวนี้กูไม่ให้ความรักเป็นเครื่องมือเอาชนะของใครอีกแล้วแม้ว่าตอนนี้เพทายจะดูสนใจแย่งมึงไปจากกูมากก็ตาม”
“เดี๋ยวนะ มึงพูดใหม่สิ เพทายเนี่ยนะสนใจกู โอ้ว แม่เจ้า คงถึงยุคที่ผู้หญิงต้องวิ่งไปขอให้หมอต่องวงให้แล้วสินะ เจ๋งจริงว่ะหรรษา”
“มึงทำเป็นพูดเล่นไปเมต เพทายร้ายกว่าที่มึงคิด ไอ้ครั้นจะไปล่อเล้นกับมันอะนะ กูบอกเลยว่าอย่า”
“นี่มึงกลัวเพทายหรือมึงไม่มั่นใจกูวะหรรษา”
“กูไม่รู้หรอก”
“ถ้ามึงกลัวเพทายกูบอกได้เลยว่ามึงปอดแหกมาก แต่ถ้ามึงไม่มั่นใจกูนะ ไม่เห็นจะยากเลย ให้กูไปยืนตะโกนหน้าเสาธงที่วิทยาลัยมันมั้ยล่ะว่ากูคบกับมึงอยู่ หรือบอกไปว่าเราได้เสียกันแล้วก็ได้ จบง่ายดี สวยๆ”
“บ้านมึงสิไอ้หัวถั่ว มึงนี่คิดอะไรตื้นๆตลอด แม่งเป็นถั่วที่วางบนกระดาษทิชชู่ชื้นๆก็มีใบขึ้นมาอะ ง่ายเกิ๊น”
“อ้าว แล้วมึงจะยกพวกตีกันให้เดือดร้อนชาวบ้าน ให้ยุ่งยากตำรวจทำไมวะ แต่ดักจับหมวกกันน็อคตามใต้ทางด่วนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว อย่าสร้างปัญหาให้สังคมกับตำรวจไทยเลยมึง เรื่องเล็กน้อย แย่งผู้ชายคนเดียวไม่คุ้มหรอก”
ผมกล้าเตือนสติมันทั้งๆที่ผู้ชายที่พวกมันแย่งกันคือผม
กำลังใช้ความคิดว่าจะช่วยหรรษาจัดการเรื่องนี้กันยังไงโดยไม่ให้มีการใช้กำลังกัน ถาโถมก็วิ่งดุ๊กดิ๊กๆเข้ามาแทะหัวแม่เท้าผมเล่น พอสะบัดไล่มันไปมันเสือกนึกสนุกวิ่งเข้ามาแทะใหม่อยู่อย่างนั้นราวกับผมเล่นด้วย
เพราะมันคิดว่าผมเล่นด้วยสินะ มันถึงวิ่งเข้ามาแทะหัวแม่เท้าให้ผมได้เตะไล่มันอีก
คนบางคนก็อาจจะทำอะไรบางอย่างเพราะเข้าใจไปเองว่ามันคงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน
ทางออกคือการกระทำที่ชัดเจนใช่มั้ย
แค่ทางที่หรรษาเลือกใช้มัันไม่ใช่ทางออกที่ดีเท่าไหร่แค่นั้นเอง
มันเสี่ยงและอันตราย ที่สำคัญทำให้ใครเดือดร้อนทั้งร่างกายและจิตใจหลายๆคน หนึ่งในคนๆนั้นก็คงเป็นพ่อมันที่หาทางกักกันหรรษาไว้เพราะไม่อยากให้มันไปก่อเรื่องอะไรอย่างที่ผ่านมาอีกแล้ว แม้ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงยอมให้ผมอยู่กับมันทั้งๆที่แม่ค่อนข้างจะเจ้าระเบียบเรื่องการเรียนกับผมมากเนื่องจากผมไม่ใช่คนที่มีหัวด้านการเรียนเท่าไหร่ แม่เลยจ้ำจี้จ้ำไชแต่เรื่องนี้เป็นพิเศษ
ผมรู้ว่าคราวนี้ไม่ใช่เพราะแม่หลงใหลกับความหล่อของหรรษาหรอก ในความใจดีของแม่คงมีอะไรแฝงอยู่ในนั้นและมันจะต้องส่งผลดีกับผมในวันข้างหน้าแน่ๆ
ก่อนที่แม่จะกลับบ้าน คุณนายกาญจนาได้ทิ้งท้ายเอาไว้พร้อมกับปลอบใจผมทั้งรอยยิ้มว่า
“ค่อยๆช่วยกันคิดนะลูกนะ คิดซะว่านี่เป็นเวลาฮันนีมูนของลูกทั้งสองก็แล้วกัน”
แต่ฮันนีมูนบ้านไหนเมืองไหนเขาถึงได้เอาหมาหน้าประหลาดมาแทรกกลางอย่างนี้วะ ถาโถมเองก็หน้ามึนสมกับที่มันเป็นหมา แม้ว่าผมจะไม่แสดงทีท่าเอ็นดูให้มันเห็นและออกจะต่อต้านมันอยู่ตลอดเวลาแต่หมาตัวนี้ก็ยังจะขยันเข้าหาผมทุกครั้งที่มันมีโอกาส นอกจากจะทนทายาดแล้วยังตื้อมากจริงๆ
ถ้าหรรษาไม่เสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยมันเอาไว้ ป่านนี้จะเป็นยังไงนะ คงสลายร่างกลายเป็นเนื้อเดียวกับถนนไปแล้วก็ได้ พอคิดไปในทางที่ไม่ดีแล้วก็ใจหาย บางทีถาโถมอาจจะเป็นเทวดาที่ลงมาให้ชีวิตใหม่กับหรรษาก็ได้ ถ้าตอนนั้นถาโถมไม่หล่นลงมาจากท้ายรถกะบะ ตอนนี้หรรษาอาจจะไม่มานั่งทำหน้าบูดและหายใจทิ้งอย่างรำคาญอยู่ตอนนี้ การใช้กำลังห้ำหั่นกันเพราะเรื่องหัวใจนี่มันดูไร้สาระและเห็นแก่ตัวมากนะเมื่อเทียบกับว่าต้องมีใครอีกมามายที่ต้องมาเดือดร้อนไปกับเรื่องนี้ ทั้งๆที่ต้นเหตุมันมาจากคนแค่สองคน แต่กลับต้องรวบรวมกำลังคนตั้งมากมายไปเป็นพวกตัวเองแล้วทำร้ายร่างกายกัน
ไม่ดีเลย ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น....จะทำยังไงดี
จะทำยังไงให้หรรษารู้ดีว่าผมไม่มีวันตกหลุมพลางของเพทายได้ ไม่ว่ามันจะเก่งมาจากไหนก็ตาม ผมได้บทเรียนมาจากสิ่งที่มันทำกับกุ้งนางแล้ว เห็นแล้วว่าผู้หญิงที่ควรจะมีชีวิตที่ดีอย่างแอนต้องมาเป็นบ้าเป็นหลังเพราะมันแค่ไหน ต่อให้เพทายสนใจและรักผมจริงๆ ผมก็คงไม่มีใจให้คนที่รักแต่ตัวเองได้มากกว่าใครอย่างมันหรอก
สำหรับผมแล้ว เพทายคือคนที่น่าขยะแขยงจริงๆ

ฝุ่นและกลิ่นฉุกกึกลอยเข้าจมูกทำให้ผมตื่นจากภวังค์เห็นถาโถมกำลังเอาเท้าเขี่ยกองขี้บุหรี่ที่พ่อของมันทิ้งเอาไว้ตามพื้นกองโตอย่างสนุกสนาน ปลายจมูกสีดำชื้นมีแต่ฝุ่นสีเทากลบจนไม่เห็นสีสันของจมูกจริงๆ มันจามจนผมนึกสงสาร แต่พอเห็นพ่อมันเริ่มจะควักมวนใหม่ขึ้นมาจ่อปากผมก็อดไม่ได้
“นี่มึงตั้งใจจะระบายอารมณ์หรือฆ่าตัวตายวะหรรษา”
ผมแหวขึ้นมาเตือนสติมัน
“ทำไมอะ ไม่รีบดูเดี๋ยวมันจะหมดอายุ”
“อย่ามากวนตีนกู ถ้ามึงกลัวมันหมดอายุจริิงๆก็เอามาแบ่งกันดูดเลย เดี๋ยวกูช่วยเอง”
“ห๊ะ มึงดูดบุหรี่ด้วยเหรอเมต”
“ก็จะหัดมันวันนี้เนี่ยแหละ”
“อย่าอวดดีเลยน่ะ มันไม่เหมือนกินน้ำชากาแฟหรอกนะเว้ย”
“จะให้มั้ยล่ะ”
มันเสือกยัดใส่มือผมมาทั้งซอง คราวนี้เกาหัวแกรกๆเลยแต่ก็โกรธมันที่มันฉลาดทุกเรื่องแต่เสือกโง่แก้ปัญหาด้วยการทำร้ายตัวเองอยู่เรื่อย ผมคาบมวนบุหรี่ไว้กับปาก จุดไฟจ่อปลายบุหรี่ให้มันมีไฟวาบขึ้นมาแล้วดูดเอาลมหายใจจากมวนสีขาวเข้าไปในลำคอ
ไอจนตัวโยน แสบปากแสบคอไปหมด หิวน้ำ ยังไม่เห็นข้อดีขอบุหรี่ห่านี่เลยแต่ผมก็เอามาดูดต่ออย่างไม่ยอมแพ้ อยากรู้เหมือนกันว่าการทรมานตัวเองจะพบหนทางที่ดีในการแก้ปัญหาได้ยังไง ผมทนดูดไปจนหมดมวน หยิบมวนต่อไปขึ้นมาดูดต่อราวกับว่าจะแย่งกันกับหรรษาจนมันทนไม่ได้
“ทำร้ายตัวเองไปทำเชี่ยอะไรวะเมต”
“แล้วมึงล่ะ ทำร้ายตัวเองทำไมวะ”
ผมสู้หน้ามันไม่ยอมหลบตา มันโกรธ ผมก็โกรธ ตอนนี้เราเสือกโกรธกันเองและกำลังจะตาต่อตาและฟันต่อฟันใส่กัน
“โธ่เว้ย อย่ามาชวนทะเลาะได้มั้ย กูกำลังใช้ความคิด”
“แล้วมึงคิดออกมั้ย บุหรี่มันไปสร้างเซลล์สมองให้มึงรึไงล่ะไอ้บ้า”
ผมพูดพลางน้ำตาใหล ไม่ได้อ่อนแอแต่เป็นเพราะทั้งควันทั้งรสบุหรี่ทำให้ตาแฉะไปหมด มันเป็นรสชาติที่แย่มากจริงๆ ไม่รู้ดูดกันเข้าไปได้ไง ผมยืนกอดอกตัวเองแล้วหันไปทางอื่น
“งอนอะไรกูเนี่ย เมนสฺ์มารึไงกูก็ดูดของกูมาตั้งนานแล้วนี่”
“แต่วันอื่นๆไม่เหมือนวันนี้ วันนี้มึงเครียดมากขนาดไหนมึงรู้ตัวมั้ยเนี่ย”
“มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“ก็ถ้ามึงไม่บอกกูก็ต้องไม่เข้าใจสิ”
สภาพผมย่ำแย่แล้วยิ่งผมต้องมาคอยต่อปากต่อคำกับมันยิ่งทำให้แย่เข้าไปใหญ่ ผมอ้วกออกมารอบแรกมีแต่ฟองน้ำลาย แล้วมันส่งผลให้คลื่นไส้จนของที่กินไปขย้อนขึ้นมาจ่อถึงคอหอย
หรรษากระชากคอเสื้อแล้วลากผมเข้าไปหามัน
“หยุดหาเรื่องทะเลาะก่อน อ้วกออกมา”
มันลูบหลัง คราวนี้ไอ้ที่ปั่นป่วนอยู่ในช่องท้องไหลเวียนคล่องขึ้นเยอะเลย
“ฮึ้บ”
ผมกลั้นเอาไว้ กลัวเปื้อนบ้าน ไม่มีคนอยู่ใครจะเช็ด อารามทำอะไรไม่ถูกทำให้ซอยเท้าอยู่กับที่ สมองสั่งให้วิ่งหาชักโครกแต่เท้ายังอยู่ที่เดิม
“ไม่ไหวก็ปล่อยออกมาเหอะ ช่างมัน”
ไม่รู้มันช่างอะไร แต่พอผมตัดสินใจจะอ้วกมันกลับเอามือข้างนึงมารองใต้คางผมไว้ คราวนีี้ผมเบิกตากว้างแทนคำถาม
“เดี๋ยวมันกระจาย ถ้าผ่านมือกูไปก่อนมันจะกระจายน้อยลง”
แม่งลึกซึ้งทางความคิดมาก กะอีแค่อ้วกเนี่ยนะ เพียงแค่ผมชะงักทำให้มวลมหาประชาอ้วกย้อนกลับคืนสู่ที่มันจากมาโดยบังเอิญ ผมกลิืนมันกลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่รู้แล้วว่าหรรษาไม่เคยรังเกียจในความเป็นผมสักวินาที ทั้งๆที่มันเกลียดคนงี่เง่า แต่พอถึงเวลาวิกฤตแบบนี้มันก็ยังยืนหยัดที่จะดูแลผม พอจะเข้าใจแล้วว่าความรักที่ผ่านมาของหรรษาไม่ได้จบลงเพราะมันเลวร้ายอย่างที่ภายนอกแสดงออกมาหรอก แต่เพราะบุคลิกของมันตรงข้ามกับการกระทำที่มีต่อคนรักทุกอย่างจนทำให้อีกฝ่ายไม่มั่นใจและกลัวไปเองต่างหาก กลัวว่าวันดีๆแบบนี้จะอยู่กับเราไปไม่นาน กลัวว่าวันไหนสักวันหรรษาจะเปลี่ยนแปลง
กลัวว่าการดูแลเอาใจใส่ของหรรษาจะทำให้เราตายใจ ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นวูบนึงเหมือนกัน นี่สินะภาวะที่เพอชี่บอกผมว่าเป็นภาวะไม่มั่นใจในตัวเองทั้งๆที่หรรษาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มันก็ยังเป็นมันไม่ว่าจะเป็นบุคลิกหรือนิสัย
“กูไม่เป็นไรแล้วมึง ไม่อ้วกแล้ว”
ผมพูดได้แค่นั้นก็ต้องวิ่งตัวปลิวออกไปหาพุ่มไม้นอกบ้าน โก่งคออ้วกออกมาจนโลกหมุนวนไปหมด พื้นที่ที่เคยเรียบกลับโคลงเหมือนโต้อยู่บนเกลียวคลื่น เสียงหรรษาหัวเราะดังมาแต่ไกล
“เป็นไงล่ะ เก่งนักนะมึง ดูดอีกมั้ยล่ะบุหรี่อะ เอาอีกดิ ยังมีอีกเยอะเลย”
“พอแล้ว อย่ามากวนตีนกู มึงก็หยุดดูดเลยนะ”
เหมือนว่าผมจะงอนมันว่ะ บัดซบจริงๆเลย
แต่ก็ไม่คาดคิดว่ามันจะเชื่อฟังกันขนาดนั้น ไม่คิดว่ามันจะจุดไฟลนก้นซองบุหรี่แล้วโยนทิ้งพื้นแบบไม่ใยดีขนาดนั้น ยืนงงเป็นไก่ตาแตกเลย พอเห็นมันเดินขึ้นบ้านผมเลยต้องวิ่งตามมันไปติดๆ ชนิดที่ว่าทิ้งให้ลูกเขี่ยดินเป็นไก่อยู่ตรงนั้นนานสองนาน
ผมพาสารร่างทุเรศทุรังของตัวเองไปอาบน้ำ ในหัวก็คอยคิดแต่จะหาทางไม่ให้หรรษายกพวกไปตีกับเพทาย แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรจะหยุดยั้งหรรษาได้
ผมตัดสินใจโทรขอคำปรึกษาจากเพอชี่
“หรรษาใจร้อนอยู่น่ะสิเมต”
“ใจร้อนบ้าอะไรกินเวลานานขนาดนี้เพอชี่”
“ใจร้อนกับอารมณ์ชั่ววูบมันก็ต่างกันอยู่นะเมต ถ้าไม่อยากให้หรรษาไปเสี่ยงทำอะไรบ้าระห่ำขนาดนั้นก็ต้องทำให้หรรษาใจเย็นๆนะเมตนะ เบี่ยงเบนความสนใจของหรรษาเข้าไว้เดี๋ยวพอเขาอารมณ์ดีเมื่อไหร่ค่อยคุยกันช่วยกันหาทางออกไงล่ะ”
“แล้วเมตต้องทำไงอะเพอชี่”
“เคยทำอะไรให้หรรษาพอใจมั้ย แบบว่าอ้อนๆอะไรแบบนี้น่ะ”
“ไม่เคยเลยอะดิ มีแต่อ้อนตีนมัน”
“อะไรที่หรรษาเคยทำให้แล้วเมตรู้สึกดีก็ลองทำแบบนั้นกับหรรษาบ้าง ไม่ว่าคนจะมองว่าหรรษาเป็นยังไงนะ แต่เพอชี่ยืนยันว่าหรรษาเป็นคนดี”
“เรื่องนั้นเมตก็เชื่อว่ามันดี แต่”
“แต่อะไร”
ผมได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่โทรศัพท์ ไม่รู้จะบอกเพอชี่ว่ายังไงดีในเมื่อผมไม่รู้เลยว่าต้องทำแบบไหนถึงจะถูกใจหรรษา
“ใจเย็นๆนะ ค่อยๆคิดไป”
“ขอบใจมากนะเพอชี่ แค่นี้ก่อนนะ บ๊าย บ่าย”
ผมวางโทรศัพท์ไปพร้อมความว่างเปล่าในสมอง
คำแนะนำของเพอชี่ที่ผมได้แต่คิดและคิด ความรู้สึกดีๆที่ผมได้รับจากหรรษาคือความอบอุ่นท่ามกลางความแข็งกระด้างของมัน มันไม่เคยพูดจาหวานๆให้รู้สึกจั้กจี้เลยไม่เคยเลยสักครั้ง มันไม่เคยทำให้ผมรู้สึกตกต่ำที่ต้องอยู่ในฐานะรับของมัน
ถ้าผมอบอุ่นได้สักครึ่งหนึ่งที่หรรษามี มันจะใจเย็นลงสักนิดมั้ยนะ มันจะหันหน้ามาคุยมาปรึกษากับผมดีๆหรือเปล่า
ถาโถมครางหงิ๋งๆเมื่อผมจับมันใหอยู่ในห้องรับแขกเพียงตัวเดียว ไม่อยากจะบอกเลยว่าเอาเข้าจริงๆแล้วผมก็อายหมานะ แม้ว่ามันจะพูดไม่ได้ก็จริงแต่ก็อดที่จะประหม่าไม่ได้
หรรษานอนไขว้ขาเล่นอะไรในไอแพดเพลินๆ ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา ทิ้งตัวนั่งลงที่ปรายเท้ามัน ค่อยๆก้มลงไป ยิ่งใกล้เป้าหมายผมยิ่งหายใจแรงแล้วนั่นก็ทำให้สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของหรรษาทำงาน มันยกขาหนีผมเฉียดปลายคางจนฟันกระทึบกันดังกรึก!!
เราสองคนต่างก็ตกใจซึ่งกันและกันแต่ผมนี่อายจนหน้าร้อนผ่าวแดงแจ๋ แม่งหมดมู๊ดเลย
“มึงจะทำอะไรอะเมตก้มหน้าลงไปจะทำอะไร”
“เปล่า”
“ก็เห็นอยู่ว่ามึงก้มลงไป จะทำอะไรกันแน่”
“วู๊ กูก็แค่จะเลียแผลให้”
“นี่มึงเป็นพ่อหรือเป็นลูกสมุนของถาโถมกันแน่วะ อยู่ๆจะมาเลียแผลกูเนี่ย”
มันแซวเล่นๆแต่ผมอารมณ์บูดจริงๆ พอผิดแผนแล้วรู้สึกทั้งอายทั้งเสียหน้า หมดกันความอบอุ่นที่ผมจะทำให้หรรษาใจเย็นลง
มันมองหน้าผมอยู่นานจนยิ้มและหัวเราะออกมา
“หัวเราะเชี่ยไร”ผมพาล
“กูคิดว่ากูพอจะรู้แล้วว่ามึงคิดจะทำอะไร กูหลับตาให้มั้ย ไม่ขัดจังหวะมึงแล้วจะทำอะไรก็ทำ”
“ไม่ทำแล้วเว้ย”
“ทำไมอะ” มันทำเสียงอ่อย
“หมดอารมณ์แล้ว”
“งั้นช่วยบิ้ลท์ให้”
“ม่ายๆๆๆๆโว้ย”
“เอาน่า นะ”
“บอกว่าไม่”
“งั้นกูรบกวนอะไรมึงหน่อยได้มั้ย”
ผมร้องขอความช่วยเหลือ คราวนี้ผมหูผึ่งเลย รู้สึกมีคุณค่าขึ้นมา
“อะไรอะ” ตาผมวิบวับแวววาว
“ขออนุญาตใช้ช่องฟรีซหน่อย”
“แล้วมาขอกับกูทำไมอะ”
“ได้มั้ยล่ะ”
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำ”
“แก้ผ้าแล้วก็นอนลงสิ”
“ห๊ะ อะไรนะ มึงจะใช้ช่องฟรีซแล้วเกี่ยวอะไรกับเสื้อผ้ากู”
“ก็กูขอใช้ช่องฟรีซของมึงไง”
“ของกูมีที่ไหนเล่า เชิญที่ตู้เย็นโน่น มึงไม่ได้ดูดบุหรี่จนลงแดงแล้วเพี้ยนป่าว”
“มีสิ มึงก็มีช่องฟรีซ”
ผมว่าคราวนี้เสียงหรรษาหื่นไปนะ ได้ยินแล้วขนลุกซู่เลยอะ
“ทะ ที่ไหนกันกันเล่า ช่องไหนของมึง” ผมหวั่นๆ
“ช่องไหนที่พอแช่อะไรลงไปแล้วแข็งเขาก็เรียกว่านั่นแหละช่องฟรีซ”
“นี่มึงกำลังหื่นนี่หว่าหรรษา”
“เออสิวะไอ้หัวถั่ว มึงไม่อยากให้กูเครียดไม่ใช่เหรอ”
“มึงรู้ได้ไงวะ”
“ทีหลังเวลาจะโทรไปปรึกษาอะไรใครก็พูดให้มันเบาๆหน่อยสิวะ แล้วในห้องนั้นอะมันก้องจะตายไป”
“มึงได้ยินหมดเลยเหรอวะ”
“อืม ได้ยินหมดเลย”
“งั้นมึงก็รู้น่ะสิว่ากูจะทำอะไร”
“รู้แต่ว่ามึงอยากทำ แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ถ้ากูรู้ว่ามึงจะก้มลงไปเลียแผลให้กูล่ะก็ กูคงไม่ตกใจยกขาเสยคางมึงหรอกเมต”
“โหย ผิดแผนหมดเลยอะดิเนี่ย”
“ไม่หรอก มึงทำสำเร็จแล้วต่างหาก”
“ทำยังไง”
“มึงอนุญาตให้กูใช้ช่องฟรีซแล้ว จากนี้ไปจนถึงเช้ากูคงไม่คิดทำอะไรนอกจากเอาไอติมแท่งใหญ่ลงไปแช่อย่างเดีย”
“เดี๋ยวนะ ก่อนทีมึงจะทำอะไรกูขอพูดความในใจก่อน”
“เชิญเลย เชิญมึงพูดเลยตามสบาย ต่อจากนี้ไปนอกจากมึงจะไม่ค่อยได้พูดอะไรแล้วมึงยังจะถูกริบลมหายใจจนขาดอากาศไปชั่วขณะเลยก็ได้นะเว้ย”
“สั้นๆแล้วจบเลยนะ”
“อาฮะ กูรอฟังอยู่”
มันกอดอกตั้งใจฟัง ผมฟึดฟัดแล้วก็จำต้องพูดออกไป
“กูไม่น่าโง่เลย ไม่น่าเสียรู้มึงเลยหรรษา”
มันหัวเราะร่าเลยทีนี้
“ตอนแรกกูกลัวว่ามึงจะใช้น้ำตากับกูซะอีก”
“จะบ้าเหรอ กูไม่ชอบบีบน้ำตา”
“นั่นล่ะคือมึงที่กูชอบเมต เพราะมึงเป็นถั่วขาดสารอาหารแบบนี้ไงล่ะ กูถึงกลัวว่าจะต้องเสียมึงไปอีกคน”
ผมอึ้งอยู่กับที่ คราวนี้ไม่ลังเลเลยที่จะโผเข้าไปกอดมันไว้
“กูไม่นีมึงไปไหนหรอกหรรษา กูนี่แหละจะรบกับไอ้เพทายเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับมึง”
“บางทีระหว่างเราสองคนไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่งหรอกที่กำลังเรียนรู้ในการใช้ชีวิต แต่เป็นเราที่ต้องเรียนรู้ที่จะใใช้ชีวิตร่วมกันเพราะเรื่องนี้มันมีแค่เราสองคนเท่านั้นใช่มั้ยวะ มันอยู่ที่เราสองคน”
“ใช่ มีแค่เราสองคนเท่านั้นเองหรรษา คนอื่นแม่งไม่เกี่ยวห่าอะไรเลย มึงเข้าใจแล้วใช่มั้ยทีนี้”
“เข้าใจแล้ว”
“ถ้ามึงตาสว่างดีแล้วงั้นก็คงไม่ต้องใช้บริการช่องฟรีซของกูแล้ว”
“เปล่าเลย ยังไงก็ต้องใช้ แก้ผ้าเร็วๆเข้าสิ ไอติมกูจะแข็งตั้งแต่ยังช่องฟรีซยังไม่เปิดเลยด้วยซ้ำ”
“ไอ้หื่นกาม”
ผมไม่น่าเอาใจไปเป็นห่วงมันให้มากเกินพอดีเลย ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นผมเองที่ต้องเสียรู้มันอยู่ดี ไม่น่าเลยเมตตา!!!


วันนี้มาสั้นๆหน่อยนะ คนเขียนเหมือนจะเปื่อย 

[tararatart]

แล้วตกลงหรรษาได้แช่ไอติมแท่งใหญ่ในช่องฟรีซไหมอ่ะ5555
เมตน่ารักทำอะไรไม่เคยเนียนเสียรู้หรรษาตลอด
หรรษาแมนมากใช้มือรองอ๊วก อ๊ากกกกกก   

[ทั่วหล้า]

ไร้คำพูด ฮาาาาาาา

[jinjin283]

เมตยังทำให้ฮาได้เหมือนเดิมเลย
เราว่าที่แม่เมตยอมห้เมตมาดูและหรรษาเพราะแบบนี้นะเอง
อยู่ด้วยแล้วไม่เครียด 

[Takarajung_TK]

ช่องฟรีซ 

[Poes]

นุ้งเมต แพ้ทางหรรษา ตลอด 

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

ก๊ากกกกกก555ไอ้หัวถั่วชอบตอนนี้สุดๆเว้ยเห้ย

[ReiSei]

หวานกันใหญ่แล้ว   
ช่องฟรีซ.... อืมม 

[aeecd]

นี่สินะที่มาของคำว่า ตู้เย็น 5555

[nightsza]

โถ่ เมตพลาดซะแล้ว ไม่เนียนเลยนะ หรรษาจับได้ตลอดดด ดีแล้วล่ะ ที่มาอยู่ด้วยกัน ช่วยๆกันคิด ปัญหามีทางออกเสมอ

[ppoi]

เอาไอติมแช่ช่องฟรีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ 



ช่วงนี้อากาศเย็น ดูแลตัวเองด้วยนะ 

[akichan]

สั้นๆแต่อ่านแล้วอิ่มใจ หุหุ

[Naenprin]

 

สงสารหรรษาจังเลย โดนกักบริเวณ

แต่เมตตาก็น่ารักมากเลยนะ

หรรษาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากเลยอ่ะ

[Snowermyhae]

ค่อยๆเรียนรู้กันไป 

[ninghyuk]

หรรษาเจ้าเล่ห์หรือไอ้หัวถั่วซื่อเกินไปกันแน่ =_=

[bobby_bear]

 แม่งเป็นถั่วที่วางบนกระดาษทิชชู่ชื้นๆก็มีใบขึ้นมาอะ ง่ายเกิ๊น

เอาจริง คนแต่งคิดได้ไงอ่ะ 5555 อ่านแล้วจุกแทนเมตเลย


ชอบแนวคิดของความรักของสองคนนี้
เรียนรู้ไปด้วยกัน โตไปด้วยกัน ผ่านอะไรไปด้วยกัน
มันทำให้เห็นความสำคัญของกันและกัน ไว้เนื้อเชื่อใจ และขาดกันไม่ได้

[||toxic-love||]

เขินฝุดๆๆๆๆ

[NUTSANAN]

แหมม หรรษารุ้จักเล่นคำนะ ช่องฟรีซซเรางงเบยยยยย

[lovemongjang]

ประโยคนี้ “กูนี่แหละจะรบกับไอ้เพทายเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับมึง” แอบฮานู๋เมตอ่ะ
แอบคิดนู๋เมตอยู่ยุคบางระจันรึป่าวว่ะ มีการจะไปรบเคียงบ่าเคียงไหล่ด้วย ไม่ไหวจะฮานู๋หัวถั่ว
ชอบ พ่อหรรษาอ่ะ ไอ้ที่บอกว่าไปสอบแทนเมียแกไหม 
ชอบพระเะอกอย่างหรรษาอ่ะ เวลาหื่นแล้วดูรวนๆดี 
กินนู๋หัวถั่วให้อิ่มๆๆเลยนะจ๊ะ จะได้เป็นการใส่ปุ๋ยเพิ่มวิตามินให้ด้วย

[mooping-7]

เมตหรรษางานนี้คงจะเข้าใจมันมากขึ้นอะนะ. มีลูกด้วยกันแล้วหนิ

[indy❣zaka]

ช่วงนี้อากาศหนาว 
ไม่ต้องแช่ ไอติมก็แข็งเองได้ 555+   

[sine_saki]

คู่นี้มันคอมเมดี้จริงๆ

[แป้งข้าวหมาก]

หนูเมตเอ๊ย 5555 ไม่ไหวจะฮา ชอบๆ

[♠DekDoy♠]

หรรษาหื่นกับหัวถั่วตลอดดด 555
แค่เมตเป็นเมตก็เพียงพอแล้วสินะ

[zaszaq]

     ขอแช่ในช่องพรีสสสสสสส 

เมตน่ารักตลอดเลย