หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[comkacom]

จะมาวันนี้มั๊ยน้าาาาาา รออ่ะ

[nopkar]

คืนดีกันแล้วววววว ดีใจจังงง

[armlporsch]

ช่วงเวลาที่บอกเลิกกันไป  รู้ว่ามันทรมานมากแค่ไหน
เมื่อได้มาคืนดีกันก็จะไม่ให้อะไรมาทำให้เราต้องห่างกันอีก
คืนดีกันปุ๊บก็หื่นกันใส่กันเลยนะหรรษาเมตตา

[▲TEACHCHY▼]

ดีกันแล้นนนน เย้ๆ ค่อยๆเรียนรู้กันไปเยอะๆ(?)
อย่าทำอย่างนี้อีกนะ เลิกกันแล้วคนอ่านปวดจายยย
ชอบตัวละครในเรื่องนี้มากเลย

[kakaris]

ฟินีแร้วววว

[Poseidon]

เมต หนูไม่สบายอยู่นะ 5555

[YMP]

พยาบาลที่ถูกลืม จะมาเคาะเปิดประตูได้จังหวะ  แน่ๆ

[Rafael]

 

[||toxic-love||]

อุบร๊ะ !!!!!

[กีกิ]

อ๊ายย อยู่โรงพยาบาลห้องไหนอะ เค้าจิไปส่อง แหมๆง้อกันเสร็จปุ๊บก็กระโจนใส่กันปั๊บ

[sanri]

กรี๊ด อยากแอบโดดเข้าไปดูใต้เตียงจังเยยอ๊า 

[aoihimeko]

หนูเมตยังไม่มาหรอ

คิดถึงหรรษาอ่ะ

[ToeY_@_KP]

มานั่งรอหรรษา..

[MK]

บทโศกบทซึ้งผ่านไป บทหื่นมาแทน   

[comkacom]

ยังไม่มาเหรอออออ รอต่อไป

[shikyu3211]

ตอนนี้ก็เป็นช่วงโรมานซ์ได้แล้วนะ

[ammie_mn]

อ่านทันแว้วววววว ><

หลงรักเมตตาเข้าจังๆเลยคนอะไรไม่รู้พูดตรงๆแบบไม่ปิดเลย 555 ถือว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง

สำหรับคุณพี่หรรษาต้องบอกว่าบางครั้งก็เข้าใจบางครั้งก็ไม่เข้าใจ แต่พี่แกก็เท่ห์นะ 555 เรามันเป็นพวกอวยเคะ

ดีใจที่คืนดีกันแล้ว เล่นซะคนอ่านเสียศูนย์ไปซักพักเลย

[ammie_mn]

อ่านทันแว้วววววว ><

หลงรักเมตตาเข้าจังๆเลยคนอะไรไม่รู้พูดตรงๆแบบไม่ปิดเลย 555 ถือว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง

สำหรับคุณพี่หรรษาต้องบอกว่าบางครั้งก็เข้าใจบางครั้งก็ไม่เข้าใจ แต่พี่แกก็เท่ห์นะ 555 เรามันเป็นพวกอวยเคะ

ดีใจที่คืนดีกันแล้ว เล่นซะคนอ่านเสียศูนย์ไปซักพักเลย

[ammchun]

มารอ มาดัน หรรษากะหนูเมตค้า

อยากอ่านใจจิขาดแล้ว

[miniz]

รอค่าาาาา 

[.hnk]

ในที่สุดก็คนดีกันแล้วววววววววว ฉันแทบจะคลั่งงงงง
อิอิ อยากได้หรรษาอ่า ... เมตตา ขอหรรษาให้เราเถอะ #ผิดดดด

ฮ่าฮ่า หวานอ่ะ เมจก็ยังเป็นเมต น่ารักดี หรรษาก็น่ารักนะ คึคึ
เอ๊ะๆๆๆๆๆ ตอนจบคือระะะะ พี่หรร..เมตป่วยอยู่นาาาาาา -,.-

  << (คือระะะะ ? 5555555555)

[Poseidon]

คิดถึงๆ

[yumijung]

แปะไว้ก่อนเดียวกัลมาอ่านจ้า

[wikawee]

อบ฿ไหนอ่ะ ตอน  24 ????

[ppoi]

ง่ะ ตอน 24 อยู่ไหน??? 

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 24

ความสุขกลับมาเยือนผมอีกครั้ง!!!
แม้สังขารที่ได้รับผลกระทบจากไข้หวัด 2009 ทำให้ผมต้องนอนแกร่วอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน ทุกคนรอบตัวที่มาเยี่ยมถูกลากไปฉีดวัคซีนป้องกันกันครบทุกคน ถือว่าผมเป็นผู้เสียสละก็แล้วกันที่ทำให้ทุกคนได้หันมาดูแลสุขภาพของตัวเอง
นอนเป็นผักอยู่บนเตียงยังริที่จะเป็นพระเอกอีกนะผม!!
แต่คนที่ต้องกระหืดกระหอบมาเฝ้าผมทุกวันหลังจากกลับจากวิทยาลัยคือหรรษา มันคือสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโรงพยาบาลไม่ใช่ที่ที่น่าเบื่ออีกแล้ว
เพราะทุกๆวันกับการมาของมันทำให้ผมต้องลุ้นจนตัวเกร็งแล้วเกร็งอีกเสมอ
วันก่อนมันยังนั่งที่โซฟาตัวนั้นแล้วใช้หลังมือเช็ดมุมปากที่เปรอะเปื้อนไปด้วยความอัดอั้นที่ผมสั่งสมเอาไว้ตั้งแต่เราห่างกันโดยไม่รู้ตัว อารมณ์หวามไหวในวันนั้นยังตามหลอกหลอนผมให้หน้าเห่อร้อนอยู่ไม่จาง
แต่วันนี้ มันกลับใช้หลังมือข้างเดียวกันนั้นปาดเลือดสีสดที่ค่อยๆไหลกลบมุมปากให้ผมต้องทำหน้าสยองไปตามสีหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บของมัน แต่หรรษาไม่เคยร้องโอดโอยให้ได้ยิน
“ไหวมั้ยวะมึง หรรษา”
ผมเบ้หน้าเพราะมันดูไม่จืดเลยที่โหนกแก้มข้างหนึ่งค่อยๆบวมและช้ำจนได้ที่แล้ว
“สบายมาก”
“สบายบ้าอะไรวะ ปากช้ำไปซีกนึงเนี่ยนะมึงสบายมาก”
“จริงๆมันจะช้ำเท่ากันทั้งสองข้างแต่กูดันหลบทันเลยได้มาแค่ข้างเดียว”
มันพูดเหมือนมันภูมิใจกับรอยแตกยับบนหน้ามันมาก ผมเองจากที่เคยมองภาพเหล่านี้ด้วยความตกใจก็ค่อยๆนิ่งขึ้นจนเป็นความเคยชินในที่สุด ในความเป็นจริงแล้วผมเองก็รู้สึกว่าผมยังคงมีมุมมองแคบๆแค่รอบตัวเองเสมอ โดยเฉพาะเวลาที่เห็นหรรษาเอาตัวเองมาอยู่กับผม มันทำให้ผมเห็นชัดขึ้นว่าทุกคนรอบตัวพยายามทำเพื่อผมอยู่โดยที่ผมแทบจะไม่เคยดูเลยว่าเขาเองก็มีสังคมของตัวเองเหมือนกัน การที่หรรษามาขลุกอยู่กับผม มันคงจะห่างเหินเพื่อนพี่น้องร่วมวิทยาลัยไปไม่น้อยเหมือนกัน
พอผมเงียบไปมันก็หันมามองผมด้วยความสงสัย มือยังคงสาละวนกับของแถมบนใบหน้าอยู่อย่างนั้น
“เป็นอะไรไปอะ เงียบทำไม”
“เปล่า คิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“แล้วแม่มึงล่ะ”
“ยังจะมาถามอีก ตั้งแต่แม่โยนให้กูเป็นภาระของมึง กูก็ไม่ค่อยจะเห็นหน้าเลย นี่เกือบคิดแล้วว่าเป็นลูกกำพร้า”
“เว่อไปไอ้เมต สงสัยไปกับพ่อกูแหละมั้ง ช่วงนี้ดูยุ่งๆกันทั้งคู่”
“เหรอ มึงเลยต้องรีบมาหากูจนหน้าเยินเลยสินะ”
“หน้าไม่เยินกูก็ต้องมาอยู่แล้ว เรื่องอื่นดีไม่ดีแต่เป็นผัวที่ดีได้ก็แล้วกันน่ะ”
“แหม พูดจาดี เดี๋ยวพี่ประคบแผลให้มั้ยน้อง มามะ อุ่นๆ”
ผมกวักมือเรียกมัน
“ทะลึ่งแล้วไอ้เมต มึงนี่ชอบพิเรนทร์”
“มึงเองก็โปรดไม่น้อยเหมือนกันแหละหรรษาว่าแต่กู มึงนี่ตัวดีเลย”
เพราะบรรยากาศของทุกวันนับตั้งแต่เราคืนดีกันเป็นแบบนี้ ผมเลยไม่มีเวลาให้อ้างว้างกับการที่ต้องอยู่ในโรงพยาบาลกันสองคนเลยสักที แต่คงไม่ใช่วันนี้เสียละมั้ง มันต้องมีอะไรเลี้ยงส่งก่อนที่หมอจะอนุญาตให้กลับบ้านเข้าจนได้นะแหละ
ประตูเปิดเข้ามาโดยไม่มีสัญญาณแห่งการขออนุญาตแต่อย่างใด ซึ่งผมก็ไม่แปลกใจหรอกเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา แต่ผมรู้สึกผิดที่ลืมไปเลยว่าเคยรับปากอะไรกับแขกผู้มาเยือนเอาไว้
“อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ฉันมาเยี่ยมไม่ได้มาทวงเงินหรอกน่า”
ผมมัวแต่อึ้งแต่แอนก็รู้ทันความคิดผมส่วนหนึ่ง เพียงแต่ผมไม่ได้กลัวกับการถูกทวงเงินหรอก หากแต่ยังไม่มีเวลาได้คุยกับแม่เรื่องนี้เลย แม้จะมั่นใจว่าแม่จะต้องสนับสนุนแต่แม่อาจจะแซวว่าผมหลงผัวจนต้องเสนอตัวเข้าจัดการแฟนเก่าหรรษาด้วยตัวเอง เรื่องแซวไม่สำคัญหรอก สำคัญตรงที่แม่จะเห็นด้วยกับการตัดสินใจของผมแค่ไหนก็เท่านั้น แม่มีมุมที่หลายคนอาจจะมองว่าแปลก แต่ผมรู้ ในความแปลกของแม่มีเหตุผลที่ดีเพื่อผมเสมอ
“ขอโทษนะที่มัวแต่ไม่สบายจนลืมเรื่องเธอไปเลย ป่านนี้เพทายคงลำบากมากเลยใช่มั้ย”
“เพทายออกจากคุกมาได้หลายวันแล้ว”
คราวนี้ผมเห็นแอนปรายตาไปมองหรรษาที่นั่งเฉยและยังคงวุ่นวายอยู่กับรอยแผลของตัวเอง
“ใครกันที่ช่วยเธอ ไหนเธอบอกว่าพ่อเธอโกรธเรื่องนี้มากไง พ่อเพทายก็โกรธจนไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเรื่องนี้”
“ไม่ใช่พ่อฉันหรือพ่อเพทายหรอก หรรษาต่างหากที่ยื่นมือเข้าไปช่วย”
คราวนี้ผมหันไปมองหน้าผัวตัวดีที่ยังคงไม่สะทกสะท้านกับท่าทีของแอนที่เหมือนจะแสดงให้ผมเห็นว่าเหนือกว่า สายตาผมเหลือบไปเห็นท้องน้อยๆของแอนนูนขึ้น ลูกของเธอคงอยู่ในนั้น นั่นทำให้ผมไม่รู้สึกเดือดร้อนกับไฟที่แอนพยายามสุมใส่ผมต่อหน้าหรรษาเลย
“เหรอ งั้นก็ดีแล้วนะ เธอจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกไงแอน”
“หรรษาไม่บอกเรื่องนี้เลยเหรอเมต เงินไม่ใช่น้อยๆนะ”
“เรื่องเล็กๆเอง แค่ให้เพื่อนยืมเงินไม่จำเป็นต้องบอกผมก็ได้ ใช่มั้ยวะหรรษา”
“จริงๆถ้าไม่ลืมก็ว่าจะบอกแหละ แต่พอดีให้บัญชีที่วิทยาลัยโอนเงินไปให้ กูไม่ได้ไปเองเลยลืมๆไปแล้วว่าให้แอนยืมเงินไป”
คุณแม่มือใหม่มีสีหน้าซีดลงจนน่าสงสาร บางทีผมอาจจะแก้เกมกับเธอแรงไป แต่ทำไงได้ ในเมื่อแอนไม่เปลี่ยนนิสัยแย่ๆ แอนก็ต้องเจอกับคนที่ไม่เต้นตามแบบนี้นี่แหละถึงจะถูก ผมไม่ได้โวยวายใส่ แต่ผมก็พูดในสไตล์ผู้ชายที่ให้เกียรติผู้หญิงเนี่ยแหละ
ดูแอนจะอึดอัดใจกับสิ่งที่ผมกับหรรษาตอบสนอง แต่นั่นมันอาจจะทำให้แอนแค้นเคืองผมมากขึ้นก็ได้นะ ที่ผมเป็นคนที่เข้ามาในชีวิตของหรรษาแล้วทำให้หรรษาค่อยๆให้ความสนใจแอนที่เป็นถึงรักแรกน้อยลง
ผมไม่ได้ดีใจที่หรรษาทำเพื่อผม และผมก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่หรรษาทำเพื่อใครสักคน ผมว่าที่หรรษาทำแบบนี้เพราะมันทำเพื่อตัวเองบ้างต่างหาก มันทำเพื่อคนอื่นจนไม่มีเรื่องไหนสักเรื่องที่มันทำเพื่อตัวเองเลย ผมยังจำที่หรรษาเคยบอกได้ เราอย่าเปลี่ยนหรือฝืนตัวเองเพื่อใครหากมันไม่ใช่ตัวเรา เพราะเราจะเป็นฝ่ายที่ทนไม่ได้ในสักวันหนึ่ง เรื่องนี้ก็คงเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าหรรษาเพิ่งคิดได้เมื่อมีผมหรอก แต่หรรษาคงคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่แอนจะอยู่ในฐานะอดีตคนรักจริงๆสักที
แอนยืนเคว้งอยู่กลางห้องได้สักพักก็เลือกที่จะไปหย่อนก้นนั่งลงข้างๆหรรษา พิจารณาแผลตามหน้าของมันโดยไม่สนใจว่าบนเตียงคนไข้มีผมนอนมองอยู่ และค่อนข้างหมั่นไส้คนไม่ยอมแพ้นิดๆ
“โดนเรื่องมาอีกแล้วเหรอหรรษา”
“อืมก็เหมือนเดิมแหละแอนถามทำไมเหรอ”
“เจ็บป่าวล่ะ”
“ก็พอไหวอยู่ ขอบใจนะที่เป็นห่วง”
ในขณะที่ผมมองความพยายามของแอนเพลินๆอยู่นั้น แอนก็หันเป้าหมายมาที่ผมจนเกือบตั้งตัวไม่ทัน
กูเกือบเหวอแล้วไง!!
“ลำบากหน่อยนะเมตมีแฟนเป็นเด็กช่างตีกันไม่เว้นแต่ละวันอย่างนี้ เมตคงต้องปรับตัวมากเลยใช่มะ แอนก็เป็นนะ ตอนคบกับหรรษา กลัวว่าจะมากว่าตีกันยิงกันไรงี้”
“กลัวหรรษามันตายว่างั้นเหอะแอน”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก หรรษารู้ทางหนีทีไล่จะตาย คงไม่อันตรายหรอก ไม่ต้องคิดมาก”
“จริงๆเมตไม่เคยคิดมากเรื่องนี้เลยนะ ขอบใจแอนมาที่มาช่วยคิดแทน”
ดูแอนทำหน้าโกรธๆใส่ผมนะ ผมพูดอะไรผิดไปอะ จะให้ผมทรุดตัวลงร้องไห้แล้วบอกแอนว่าเรานี่มันหัวอกเดียวกันเลยนะ เพราะไม่รู้ว่าเพทายเองก็จะโดนยำตีนตายวันไหน แต่ก็สงสารลูกในท้องแอนอีกนั่นแหละ เด็กมันไม่รู้เรื่อง เลยไม่อยากแช่งพ่อมันให้ตายแช่งแม่มันให้ทุกข์ใจ

“Hellowwwwwww”
ผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามาอีกคนแล้ว แต่คนๆนี้ทำให้ผมยิ้มกว้าง ยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายอะไรกันก็เหมือนจะมีการปะทะกันย่อมๆระหว่างอดีตของเด็กช่างสุดหล่อซะแล้ว มันรีบลุกมานั่งอีกฝั่งของเตียงผมแล้วส่ายหน้าบอกผมอย่างระอา แต่ผมกลับยิ้มกว้างให้มันอย่างอารมณ์ดี
“คนจะตีกันก็เหมือนคนจะออกลูกนั่นแหละหรรษา ห้ามไม่ได้”
ผมกระซิบบอกมัน แต่หรรษาดันผลักหัวผมเบาๆแล้วนั่งลงอย่างเดิม แต่ก็ไม่วายบ่นให้ผมได้ยิน
“กูเพิ่งเจ็บตัวมา ไม่พร้อมห้ามศึกใครนะบอกก่อน”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า”
เพอชี่ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าแอนแล้วเลิกคิ้วสูงพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ฮ่าาาาาา วันนี้มาฆะสินะ แต่ว่าไม่มีพระสงฆ์มารวมตัวกันมีแต่เมียเก่าหรรษามากันครบองค์ประชุมเลย....เป็นไงบ้างเมต”
เพอชี่ลอยหน้าลอยตาทักทายแอนได้น่าเสียวไส้ ก่อนจะทักทายผมด้วยประโยคหลังสุดแล้วเดินเข้ามาหา
“มาได้ไง นั่งก่อนสิเพอชี่”
“รู้ก็แล้วกันน่า เป็นแฟนหรรษาข่าวก็ไวงี้แหละ อ้าวหรรษา หน้าแตกยับขนาดนั้นไปก่อเรื่องอะไรมาล่ะ”
“เรื่องเดิมๆแหละ”
“ชินยังเมต”
คราวนี้เพอชี่หันมาถามผมบ้าง ส่วนแอนยังคงยืนเชิดหน้าไม่กลัวปวดขาอยู่ที่เดิม แต่ก็ไม่ยอมขอตัวกลับไป บรรยากาศเหมือนจะเลวร้ายแต่มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด เพอชี่ก็ยังคงจัดจ้านสมกับเป็นเธอ ส่วนแอนก็ยังดูมีอะไรในใจแต่ไม่กล้าทำอะไรรุนแรง ทั้งหมดทั้งสิ้นที่แต่ละคนไม่กล้าแสดงตัวตนของตัวเองออกมาคงเพราะเกรงใจหรรษาที่ยังนั่งเป็นคนกลางอยู่นิ่งๆ
“ชินแล้วล่ะ นี่กำลังขอแม่ไปเรียนที่หรรษาบ้างอะ”
“อะไรนะ”
คราวนี้ทั้งเพอชี่และหรรษาถามขึ้นมาพร้อมกัน
“ทำไมอะ ว่าจะย้ายไปเรียนที่วิทยาลัยหรรษาบ้าง ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
หรรษาปฏิเสธเสียงแข็งแถมยังลุกขึ้นยืนค้ำหัวผมทำหน้าดุอีก
“เฮ้ย กูแค่อยากเข้าไปรู้จักชีีวิตของมึงบ้าง อยากช่วย”
“ถ้ามึงอยากช่วยจริงๆก็เรียนให้จบเร็วๆแล้วเข้ามาเป็นอาจารย์สิ ถ้ามึงเป็นนักศึกษา มันอันตรายเกินไปเมต”
“ทำไมมึงถึงอยู่มาได้ล่ะหรรษา”
“กูเริ่มต้นจากที่นี่ นี่หว่า”
“คนเรามันก็ต้องเริ่มต้นกันทุกคนป่าววะ”
“เออ มึงไม่เข้าใจหรอกเมต อยู่อย่างที่มึงอยู่อะดีแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนๆ ช่วยเก็บไว้คุยกันหนุงหนิงสองคนได้มั้ย แขกอยู่เต็มห้องเลยนะคะ สงสารอดีตคนรักอย่างเพอชี่บ้าง เห็นแล้วมันเสียดายอยากแย่งชิงพ่อขมองอิ่มหรรษากลับมาอะค่ะ จริงมั้ยคะแอน”
ยังจะไปเหน็บเขาอีก เขาอยู่นิ่งๆแท้ๆ ผมมองเพอชี่ปรามๆ
เพอชี่ยอมยุติสงครามน้ำลายด้วยการจัดของเยี่ยมใส่จานเพื่อจะมาทานด้วยกัน ส่วนผมยังคงมองแอนที่ยืนเคว้งอยู่กลางห้องเหมือนกำลังลังเลอะไรสักอย่าง แอนหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ที่ผมคิดไปเองว่าแอนยอมอ่อนลงเพราะกลัวหรรษานั้นอาจเป็นไปได้ว่าผมคิดผิด จริงๆแล้วแอนเหมือนคนกำลังไม่สบาย แล้วบรรยากาศภายในห้องนี้ก็ไม่ได้เป็นใจให้แอนจะต้องอยู่สักเท่าไหร่แต่เพราะอะไรที่เธอยังเชิดหน้าอยู่ที่นี่ได้ผมเองก็สุดจะรู้
“มากินขนมด้วยกันสิแอน”
ผมใจดีจนหรรษาเหล่ตามองยิ้มๆ เพอชี่นั้นแจกค้อนให้ผมวงใหญ่แต่เธอก็ไม่ได้หวงของอะไรมาก
สองคนนี้ล้อมตัวผมที่มีแต่ของกินตรงหน้าอย่างกะมาปิกนิก อยู่ๆผมได้ยินเสียงร้องโอ๊ยเบาๆมาจากแอน พอเหลือบไปมองอีกครั้งเห็นแอนทรุดนั่งบนโซฟารับแขก หน้าของแอนซีดขาวราวกับกระดาษ ผมตกใจมากเมื่อเห็นว่าเรียวขาขาวๆของแอนมีเลือดไหลออกมา
“เฮ้ย หรรษา นั่นเลือดนี่”
ผมตะโกนบอกทั้งๆที่ทุกคนก็อยู่ข้างตัวผม
“ฉิบหายแล้ว”
เพอชี่อุทานเอามือทาบอก
หรรษาถลาเข้าไปหา แอนเหมือนจะเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติตอนที่ผมโวยวายเมื่อเห็นเลือดระต้นขาของเธอออกมา แอนตัวอ่อนยวบและหมดสติลงไป
“ตามหมอสิ ตามหมอๆ ที่นี่โรงพยาบาลนะ เราถึงมือหมอแล้ว”
ผมยังคงตะโกนต่อไปทั้งๆที่ตัวเองยังอยู่บนเตียงคนไข้และมีสายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่
“กดเรียกพยาบาลก็ปุ่มข้างมือมึงไงไอ้หัวถั่ว ไอ้บ้า ตะโกนอยู่ได้”
“เออว่ะ ลืม”
ผมกดปุ่มเรียกพยาบาลรัวๆ ความเร็วของการบริการก็เหมาะสมกับราคา พยาบาลกรูกันเข้ามาตามเสียงเรียกอันวิกฤตของผมมากกว่าปกติที่เคยมาดูแล เพียงแค่เห็นสภาพของแอน หนึ่งในทีมพยาบาลก็เรียกเวรเปลมารับแอนออกไปทันที
“เคสนี้ใครเป็นญาติคนไข้คะ”
พยาบาลประจำตัวผมที่ยังคงรอให้บริการได้ถามขึ้นมาตามหน้าที่ หรรษารีบตอบรับโดยไม่เสียเวลาคิด พยาบาลคนนั้นพยักหน้ารับพร้อมผายมือเชิญให้ออกไปด้วยกันแต่มันดูเหมือนจะพิรี้พิไรและหันมามองผมอยู่อย่างนั้น
กว่าผมจะเข้าใจว่ามันคือการขออนุญาตและขอความเห็นจากผม เพอชี่ก็ต้องส่งสายตาจิกเยี่ยงไก่และใบ้ภาษามือมาเฉลย
‘โธ่เอ้ย....ผมไม่ได้โง่หรอกนะ ผมแค่ไม่ชินเท่านั้นเอง’
“รีบไปเหอะมึง ตอนนี้กูเติบโตพอที่แจ็คผู้ฆ่ายักษ์จะปีนขึ้นมาได้แล้ว”
มันยิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้ผมก่อนจะวิ่งตามหลังพยาบาลออกไป
“ถึงขนาดนี้แล้วนังงูพิษนั่นมันจะเชื่องลงบ้างมั้ยนะ”
ผมขมวดคิ้วสงสัย เพอชี่หมายความว่ายังไงกันแน่
“ยังไงเหรอเพอชี่”
“โอ้ย ไหนว่าโตแล้วไงคะเมตขา นังแอนอะมันตกเลือด”
“เรื่องนั้นพอจะรู้อยู่หรอก แต่เรื่องเชื่องเนี่ยทำไมแอนต้องเชื่องลง เพราะอาจจะเสียลูกไปเหรอ”
“เพอชี่ยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้นางจะนึกถึงลูกหรือยัง แต่ที่เพอชี่หมายถึงอะ หมายถึงว่านางจะรู้ซึ้งหรือยังว่าผัวรักของนางน่ะระยำแค่ไหน”
“เพทายทำให้แอนแท้งเหรอ”
ผมอึ้ง...โลกนี้ช่างโหดร้ายจนคาดไม่ถึง เรื่องเด็กช่างตีกันยังดูเล็กกว่าไปเลยในความรู้สึกของผม ได้ฟังเพอชี่แล้วถึงกับสรรหาคำพูดไม่ออก มันหน่วงจนโหวง ในหัวของผมมันถึงกับว่างเปล่าและขาวโพลนไปหมด นี่เองที่แม่เคยบอกว่าผมเป็นคนโลกแคบ มองโลกแต่มุมที่ดีและสวยงาม วันนี้ผมรู้ซึ้งกับคำพูดแม่แล้วจริงๆ โลกมีอีกหลายมุมที่ผมไม่รู้จักและคาดไม่ถึง
“ถ้าให้เดาตามสันดานของมันละก็นะ มันต้องเป็นคนทำหรือรู้เห็นเป็นใจให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นแน่ๆ”
“จริงเหรอเพอชี่”
ผมครางเสียงแผ่ว ในมโนสำนึกของผมคิดว่าหากมีลูกเพทายอาจจะรู้รับผิดชอบชั่วดี ผมถึงได้เสนอตัวเข้าไปช่วยแอนในตอนนั้น เพราะผมคิดว่าแอนน่าจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์เพื่อลูกที่เกิดขึ้นมา
แต่ผมคิดผิด!! มือเย็นเฉียบยกขึ้นลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ
นี่ผมเองก็มีส่วนในการสนับสนุนเพทายให้ออกมาทำร้ายแอนสินะ แม้สุดท้ายจะกลายเป็นหรรษาที่ยื่นเงินให้แอนก็ตาม
“เมตไม่ต้องคิดมากหรอก กรรมใครก็กรรมมัน ครั้งหนึ่งแอนเคยมองว่าหรรษายังดีไม่พอสำหรับตัวเองทั้งๆที่ไอ้เพทายก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าหรรษาเลย ถ้าไม่ใช่เพราะกรรมแล้วจะให้โทษใครได้ ไอ้ทฤษฎีเนื้อคู่น่ะใครๆก็บอกว่าเป็นตรรกะที่มโนกันเอาเองแต่เพอชี่ถามหน่อย มันไม่ประหลาดไปเหรอที่คนๆหนึ่งผ่านมาแล้วทั้งผู้หญิงและกะเทยจะมาเจอคนที่ใช่ที่เป็นผู้ชายอย่างเมต เมตไม่ใช่เกย์โดยกำเนิดหรอกนะ เมตน่ะเป็นเกย์เพราะหรรษาเป็นผู้ชายแค่นั้นแหละ”
ผมพยักหน้ารับเพราะผมก็คิดอย่างที่เพอชี่ว่ามาเหมือนกัน ผมคิดว่าถ้าหรรษาไม่เข้ามาในชีวิตผมซะก่อน ผมก็คงจะชอบผู้หญิงได้ คงจะจีบผู้หญิงตามหลักธรรมชาติของผู้ชาย แม้ว่าผมไม่ได้รังเกียจเพศเดียวกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วก็ตาม
“เพอชี่ แล้วทีนี้หรรษาจะไม่........”
ผมไม่กล้าพูดต่อจากนั้น
“ไม่ตามไปกระทืบไอ้เพทายอะเหรอ”
เพอชี่ต่อให้อย่างที่ใจผมคิดเป๊ะ
“อืม”
พอรู้ว่าเพอชี่ก็คิดเหมือนกันผมก็เริ่มกังวลและเป็นห่วงหรรษาขึ้นมาทันที มันยิ่งห่ามๆแล้วก็ใจร้อนอยู่ด้วย
“เรื่องนี้มันของแน่อยู่แล้วเมต เมตต้องเข้าใจนะ หรรษาเติบโตมาพร้อมกับคำว่ามิตรภาพของเพื่อน ขนาดเป็นแค่เพื่อนร่วมวิทยาลัยโดนทำร้ายหรรษายังเข้าไปช่วยแล้วนับประสาอะไรกับแอนที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้สองคนนั้นไม่มีความรักระหว่างแฟนหลงเหลืออยู่แล้ว แต่ความเป็นเพื่อนมันคงจะเหนียวแน่นมาก แล้วหรรษายอมปล่อยให้แอนไปคบกับเพทายขนาดนั้น หรรษาคงหวังว่าเพทายจะดูแลแอนได้ดีกว่าตัวเอง แล้วเป็นไงล่ะ ตั้งแต่แอนได้เพทายเป็นผัวมาเนี่ย แอนยังวิ่งโร่มาขอความช่วยเหลือจากหรรษาตลอดเว”
หลังๆเพอชี่เริ่มมีอารมณ์ผมเลยต้องยกมือห้ามจนเพอชี่ควบคุมตัวเองให้ปกติอีกครั้ง
“เมื่อกี้เป็นนางฟ้าก็ดีอยู่แล้วนะเพอชี่”
“แหม ก็มันขึ้นนี่นา แอนน่ะมันไม่ยอมเสียอะไรเลย มันยังคงเก็บไว้ทั้งแฟนเก่าและแฟนใหม่ พูดตรงๆนะถ้าไม่มีแอนอะเมตอาจไม่มีโอกาสได้แอ้มหรรษาหรอกนะบอกก่อน แต่เพราะนังแอนยังคอยตามมาหลอกหลอนตลอดเวลาเนี่ยแหละที่ทำให้เพอชี่ระแวงในความรักของตัวเองกับหรรษามาตลอด”
“เรื่องมันแล้วไปแล้วน่ะ ตอนนี้เพอชี่ก็มีความสุขดีนี่ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ประสบการณ์ความรักที่ผ่านมาทำให้เพอชี่รอบคอบมากขึ้นน่ะ แต่ก็ไม่คิดจะแย่งหรรษามาจากเมตหรอกนะ คนไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ ทั้งๆที่หรรษาดีจะตายแต่ก็ยังต้องเลิกกัน จริงมั้ย เพราะความฟุ้งซ่านของเพอชี่เองแล้วก็เพราะ...เพราะพรหมลิขิตไม่ได้กำหนดให้เราเกิดมาคู่กัน เป็นไงน้ำเน่ามะ”
“ก็นิดนึงอะ แต่ก็ซึ้งดี”
ผมยิ้มให้เพอชี่ รู้สึกเป็นมิตรและสนิทกับอดีตคนรักของหรรษาคนนี้ได้อย่างสนิทใจไม่ต่างจากเพื่อนที่มหาลัยเลย เพอชี่สอนให้ผมได้รู้จักหรรษามากขึ้น สอนให้ผมได้มองคนอื่นมากกว่าจะมองแค่ตัวเอง
แต่พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วผมก็กลัวนะ กลัวหรรษาจะไม่แค่ไปกระทืบเพทาย ผมกลัวมันจะฆ่าให้ตายเลยนี่สิ



มีต่อค่ะ
v
v
v

[Seiki]

“เพอชี่ ถ้าไอ้เพทายตายล่ะ หรรษาจะติดคุกมั้ย”
“หรรษามันฉลาดกว่านั้นน่า มันไม่ฆ่าเองหรอกเชื่อสิ”
“ไม่เห็นชินกับหรรษาโหมดโหดร้ายเลยว่ะ นึกภาพไม่ออก แม้ตอนมันอยู่นิ่งๆจะเถื่อนมากก็ตาม”
การที่ผมบอกว่าไม่ชินแต่จริงๆแล้วผมเป็นห่วงและกังวลในความวู่วามของมันมาก มากจนรู้สึกกลัว
เพอชี่คงรู้เท่าทันความคิดผมถึงได้อยู่เป็นเพื่อนคุยจนหรรษากลับเข้าห้องมา
“เป็นไงบ้างวะมึง” ผมถาม
หรรษามีสีหน้าเครียดและอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เรื่องแอนคงจะกระทบความรู้สึกของมันมาก ดูมันเป็นห่วงและใส่ใจแอน แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่รู้สึกหึงมันเลยสักนิดเดียว
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ พยาบาลให้กูกลับมาก่อน”
“แล้วพ่อแอนรู้ยังอะหรรษา” เพอชี่ถามบ้าง
“รู้แล้ว เดี๋ยวก็คงมามั้ง”
หรรษาตอบนิ่งๆ ผมว่าตอนมันนิ่งแบบนี้ก็น่ากลัวไม่แพ้ตอนที่มันโกรธเลยนะ หรรษาทรุดนั่งบนโซฟาพิงหลังกับพนักพิงแล้วหลับตานิ่งเหมือนต้องการตัดขาดโลกภายนอกสักพัก ผมกับเพอชี่มองตากันเพื่อปรึกษาว่าจะเอาไงและที่มันแย่ไปกว่านั้นคือผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันนิ่งจนเดาทิศทางไม่ถูก
คนที่เหมือนจะพักผ่อนสายตาดีดตัวลุกขึ้นมาจนผมแทบกรี๊ดตามเพอชี่ มันดูเหนื่อยและแผลบนหน้ามันก็ดูจะอักเสบเต็มที่แล้ว
“กูต้องไปรับยาให้มึงนี่หว่าหมอให้กลับบ้านได้แล้ว”
มันพูดขึ้นมาแล้วกุลีกุจอจะออกไปจากห้องอีกครั้ง
“ตอนนี้เลยน่ะเหรอวะ”
ผมกับเพอชี่อดที่จะแปลกใจไม่ได้
“เออ หรือมึงอยากนอนต่ออีกคืน”
“ไม่อยาก แต่ไม่ต้องรีบก็ได้มึง พักก่อนเหอะ”
ผมสงสารสภาพของมัน
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูมานะ ฝากมันอีกแป๊บนะเพอชี่”
“ได้ๆ หรือให้เพอชี่ไปจัดการเรื่องยาให้เมตมั้ย หรรษานอนพักสักแป๊บก็ดีนะ หรรษาเองก็เจ็บตัวอยู่”
“ไหวๆ ไม่ได้เป็นไรหรอก เชื่อดิ”
“เออ เชื่อก็เชื่อ”
ต้องยอมแพ้ในความดื้อด้านของมัน ผมมองหน้าเพอชี่อย่างขอคำปรึกษา
“เอาเหอะเมต ออกจากโรงพยาบาลจะทำอะไรก็สะดวกกว่านอนแช่สายน้ำเกลือระโยงระยางนี่อยู่เป็นไหนๆ เมตเองก็หายแล้วก็แข็งแรงเป็นปกติแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ จริงๆรู้สึกว่าหายนานแล้วล่ะแต่หมอไม่ยอมให้กลับหมอบอกเมตเป็นโรคร้าย”
“หมอให้กลับแล้วนี่ไงล่ะ ควรจะดีใจนะแม้ว่ามันจะดูกระทันหันไปหน่อยก็เหอะ
“แสดงว่าเพอชี่ก็รู้ใช่มั้ยว่ามันมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น”
 คราวนี้ผมรู้สึกตื่นตัวและฟื้นจากไข้จนหายเป็นปลิดทิ้งจริง ไม่เหลือแม้ความอ่อนเพลียหรือความขี้เกียจที่ได้พักมาหลายวัน
“เพิ่งจะดีกันเองนะ ยังไม่ทันจะหวานเลยหรรษาก็มีเรื่องมากวนใจอีกแล้ว”
ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ รู้สึกว่ายังตักตวงความสุขได้ไม่คุ้มกับความทุกข์ที่ต้องเผชิญกับมันเลย การเลิกกันตอนวาเลนไทน์นี่มันเป็นอะไรที่สุดๆแล้วสำหรับคนที่มีความรัก
หรรษากลับเข้ามาพร้อมกับพยาบาลประจำที่คอยดูแลผม เธอมาจัดการถอดสายน้ำเกลือให้แต่ยังไม่ยอมให้ผมอาบน้ำ แทนที่ผมจะดีใจกับการได้กลับบ้านแต่ผมกลับรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างโดยเฉพาะเรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับแอน และเรื่องที่หรรษานิ่งอย่างไม่หน้าที่จะเป็นไปได้ต่อหน้าผม
เราสองคนแยกย้ายกับเพอชี่ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล เพอชี่ไลน์เข้าเครื่องผมว่าให้คอยดูหรรษาอยู่ห่างๆ อย่าเพิ่งวู่วามคาดคั้นเอาอะไรกับหรรษา เพราะสิ่งที่หรรษาต้องการจากคนรักมากที่สุดคือการเชื่อใจและไว้วางใจ ไม่ว่าคู่ชีวิตจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย จะแข็งแรงและบึกบึนกว่าหรรษาขนาดไหนแต่หรรษาถูกเลี้ยงและอยู่ในสภาพแวดล้อมที่จะเป็นผู้ปกป้องมากกว่าผู้ที่ได้รับการดูแล
ผมตอบรับคำแนะนำของเพอชี่ไปด้วยใจหวั่นๆผมไม่ได้คิดจะคาดคั้นแต่ผมก็อยากรู้ว่ามันกำลังคิดจะทำอะไร หรรษาเอาผมมาส่งไว้ที่บ้านมัน ผมเพิ่งรู้ว่าแม่ก็มารอผมอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้วด้วยเหมือนกัน
หรรษาดูรีบร้อนและเคร่งเครียดตลอดเวลา ถึงอย่างนั้นมันก็พาผมมาส่งถึงห้อง ยินยอมให้ผมอาบน้ำได้ มันตามใจผมทุกอย่าง
“มึงอาบน้ำแล้วนอนซะนะ”
“แล้วมึงล่ะ”
“กูมีธุระนิดหน่อย”
ใจผมไม่อยากให้มันไปเลยแต่ไม่รู้จะรั้งมันไว้ด้วยวิธีไหน ได้แต่แอบเอาโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำตอนที่มันเผลอ ไลน์ไปหาพี่เลี้ยงอย่างเพอชี่ว่ามีวิธีไหนบ้างที่จะไม่ให้หรรษาออกไป
‘หรรษามันแพ้ลูกอ้อน’
บอกตรงๆเลยนะ ยากฉิบหายเลยครับ อะไรคือการอ้อนผมยังไม่รู้เลย
‘เมตต้องใช้มารยาหลอกล่อหรรษาบ้าง’
นี่ก็ยากเข้าไปใหญ่ ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา
“เมต มึงไหวป่าววะ เป็นไรรึเปล่า”
“ปะ เปล่า หรรษาช่วยอะไรกูหน่อยได้มั้ยวะ”
มันพรวดเข้ามาแบบไม่ตอบตกลงให้ผมต้องลุ้นก่อนเลยนะ เอาซะไม่ทันจะตั้งหลักเลยก็ว่าได้
“มีอะไรอะ”
“เอ่อ กูทำสบู่ตกน่ะมึง ชะ ช่วยหยิบหน่อยได้มั้ยวะ”
เดชะบุญที่ตอนมันเปิดประตูเข้ามาผมกำลังถือสบู่อยู่พอดีและมันก็ร่วงลงไปตอนที่มันผลักประตูเข้ามา
“เออ ได้ แต่มึงป่วยเป็นไข้ไม่ใช่เหรอวะ ทำอย่างกับนอนตกหมอนงั้นแหละถึงได้ก้มลงหยิบสบู่ไม่ได้ อะ เอาไป ดูแลตัวเองดีๆนะ เดี๋ยวกูกลับมา”
อ่า...มุกเก็บสบู่ที่พวกโมเมชอบล้อใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างหรรษาแฮะ
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิหรรษา กูว่ากูหน้ามืดอะคงถูสบู่เองไม่ค่อยสะอาด มึงช่วยถูหลังให้กูหน่อยได้มั้ยล่ะ”
“หึ มึงอะยังอ่านง่ายอยู่มากเลยนะเมต มึงตั้งใจจะถ่วงเวลากูใช่มั้ย จริงๆมึงบอกกูว่าอย่าไปหรือขอไปด้วยมันจะเหนื่อยน้อยกว่านะ”
“มึงรู้เหรอหรรษา มึงอ่านไลน์กูใช่มะ”
“แค่มึงไม่เป็นตัวของตัวเองกูก็รู้แล้วไอ้ถั่วเน่าเอ๊ย”
“ก็กูกลัวอะ”
“กลัวไร”
“กลัวมึงเจ็บตัวไปมากกว่านี้อะดิ แค่นี้มึงก็น่วมไปทั้งตัวแล้วนะหรรษา”
“ครั้งนี้เรื่องมันจะจบแล้วเมต”
“ทำไมมึงมั่นใจอย่างนั้นล่ะ”
“เพราะกูรู้แล้วอะดิว่าเพราะอะไรมันถึงได้คาราคาซังอยู่อย่างนี้”
“กูขอไปด้วยนะ กูจะทำตัวไม่ให้เป็นภาระ กูสัญญา”
“กูไม่ได้กลัวมึงจะมาเป็นภาระหรอกนะเมต กูกลัวพวกนั้นมันจะเล่นไม่ซื่อกับมึงมากกว่า”
“กูเอาตัวรอดได้นะ กูเรียนมวยมามึงก็รู้”
“พวกมันมีปืนเมต ไวกว่าตีนมึงแน่ๆเชื่อกู”
“งั้นกูต้องรออยู่ที่บ้านอย่างที่มึงบอกใช่มะ กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงไปทำอะไรแล้วก็แค่อยากไปให้กำลังใจมึงอะ แต่มันคงไม่ได้ใช่มะ”
ผมหงอย หน้าหดลงและรู้สึกเศร้าขึ้นมาฉับพลัน
“ใช่ การที่มึงไปกับกูมันอันตรายเกินไป”
มันพูดจริงจัง หน้าตาเครียดขรึมจนผมไม่กล้าเซ้าซี้ ยืนเอาฝักบัวรดตัวหงอยๆ ใจเป็นห่วงไปสารพัด แต่ความสามารถของผมคงห่างชั้นกับมันมากจนอาจจะเป็นตัวถ่วงของมันสินะ
“แต่ถ้ามึงจะแอบตามไปห่างๆแล้วดูอยุ่ห่างๆอย่างห่วงๆก็คงพอไหวนะ”
อารามตกใจเผลอปล่อยให้ฝักบัวหล่นใส่เท้า เรื่องเจ็บจนอุทรณ์ออกมานั้นเป็นเรื่องธรรมดาของการเกิดอุบัติเหตุอยู่แล้ว แต่เสียงร้องที่ก้องไปทั้งห้องน้ำไม่ทำให้หรรษาถลามาดูแลผมอย่างที่ใจคิด มันยืนตัวตรงเคารพธงชาติอยู่อย่างนั้น แต่ตาจ้องมาที่ผมเขม็งอยู่จุดๆเดียว
ทั้งหมดทั้งมวลเพียงเพราะผมเจ็บเท้าเลยยกขาขึ้นมา พอยกขาขึ้นเท่านั้นล่ะ อะไรๆที่มันแค่วับๆแวมๆก็เด่นชัดขึ้นมาจนตรึงตาและเสกให้หรรษายืนแข็งเป็นก้อนหินอยู่อย่างนั้น
ไอ้ที่พยายามหามารยาสาไถมาใช้แทบตายนี่ไม่มีประโยชน์อะไรเท่ากับแค่เผลอตัวเพียงนิดเดียว
มันกลืนน้ำลายลงคออย่างทรมาน สายตาหันไปมองนาฬิกาแล้วหรรษาก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง
“กูไปก่อนนะเมต อาบน้ำเสร็จมึงค่อยตามไปก็ได้ หาใครไปเป็นเพื่อนด้วยนะ เอาคนที่กินปลามาทั้งชีวิตเยอะๆได้เป็นดี”
มั่นสั่งความผมได้เพียงเท่านั้นก็กลืนน้ำลายลงคออีกครั้งแล้วรีบเก็บของออกไป
“หรรษา” ผมเรียกเอาไว้
“ว่าไง” มันทำแค่หันมามองด้วยหางตา
“เมื่อกี้มึงสียดายใช่มั้ยล่ะ”
“เสียดายเชี่ยอะไร”
“เสียดายที่กูเผยของดีออกมาถูกที่แต่ผิดเวลาไง มึงเสียดายมากใช่มะ กูรู้นะ มึงอะอยากเขมือบกูไอ้งูจงอาง”
ผมรู้ตัวเลยว่าผมเดินทางสายเกย์มาเกินกว่าครึ่งตัวแล้วถ้ายั่วหรรษาได้ขนาดนี้นี่เรียกว่าไร้ยางอายได้เลย
“สู่รู้จริงนะมึง”
มันชี้หน้าผมคาดโทษเอาไว้แต่ไม่จริงจังนััก
“ถ้ามึงจัดการเรื่องนี้ได้ดีนะหรรษา กูสัญญาเลยว่ากูจะจัดให้มึงจนลืมไม่ลงเลยทีเดียว”
มันเจอผมใช้ไม้นี้ยั่วปิดท้ายมันได้แต่กัดฟันกรอดใส่ผมอย่างหัวเสียแล้วรีบขับรถออกไป
เพอชี่รับคำชวนของผมเหมือนรอไลน์จากผมอยู่แล้ว
“เพอชี่ก็อยากรู้นะว่าหรรษาจะจัดการกับไอ้เพทายยังไงที่แอนตกเลือดในครั้งนี้”
“อยากรู้เหมือนกันถึงได้ชวนเพอชี่มาด้วยกันนี่ไงล่ะ กลัวหรรษาจะฆ่าเพทายมากเลย เห็นมันไม่แสดงอาการอย่างนั้นแต่มันโกรธมากนะ”
“รู้ เพราะเรื่องนี้ถ้าไอ้เพทายเป็นคนทำหรือมีส่วนเกี่ยวข้องนะ มันก็ระยำมากจริงๆ ลูกมันแท้ๆ”
ผมเปิดดูข้อความในโทรศัพท์ว่าหรรษาไปเจอเพทายที่ไหน สถานที่ ที่หรรษาส่งมาให้เป็นที่เดียวกับที่ผมเจอกับเพทายครั้งแรก เพอชี่ดับเครื่องรถแล้วบอกให้ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ที่ตรงนั้น
ภายในคอนโดร้างมีแสงสว่างและมีวงเหล้าขนาดใหญ่นั่งสังสรรค์กันอยู่ ข้างๆกันมีควันไฟลอยโขมงผสมปนเปกับควันบุหรี่จนแทบมองเห็นไม่ชัด
ผมเข้าใจไปเองว่าพวกของหรรษากับเพทายคงนัดเคลียร์ปัญหากัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว หรรษาบุกเข้าไปโดยที่เพทายไม่รู้เลยต่างหาก เพราะเมื่อผมไปถึง ดูเหมือนทางฝั่งเพทายจะเสียเปรียบหรรษาอยู่ไม่น้อยและผงะเมื่อเห็นหรรษาเดินเข้าไปหา แม้ทางฝั่งหรรษาจะคนน้อยกว่าก็จริง แต่ฝั่งเพทายดูเหมือนพวกมันจะตั้งวงกันจนเมามายไม่ได้สติกันเป็นส่วนใหญ่แล้ว
ผมไม่สนใจว่าใครจะเป็นต่อหรือใครจะเสียเปรียบหรอก ที่ผมสนใจมากกว่านั้นก็คือเพทายมีสภาพไม่แตกต่างอะไรกับหรรษาเลย หน้ามันบวมช้ำ ปากมีร่องรอยโดนปล่อยหมัดใส่จนเขียวคล้ำเหมือนหรรษาไม่มีผิด
“เพอชี่ หรือว่าก่อนหน้านี้พวกมันซัดกันไปแล้ววะ ดูเพทายสิ ได้แผลเหมือนหรรษาเปี๊ยบ”
ผมขยับเข้าไปใกล้อีกแต่เพอชี่รั้งชายเสื้อเอาไว้
“พอแล้วเมต ใกล้ไปก็อันตรายนะ”
“เราเดินเข้าไปเลยเถอะเพอชี่ อยู่ตรงนี้ได้ยินไม่ถนัด”
“โทรเข้าเครื่องหรรษาสิ พอหรรษารับก็บอกว่าให้รับสายค้างไว้แบบนี้แหละ แค่ยากฟังเสียงเฉยๆ”
“ฉลาดที่สุดเลยเพอชี่”
“เคยทำบ่อยเวลาผัวโทรมารายงานตัวน่ะสิ โทรเร็วๆสิ”
“เคๆ แต่ไว้ใจแฟนตัวเองบ้างก็ดีนะ นี่เลิกกับหรรษาไปครั้งเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ มันบั่นทอนความรู้สึกนะเพอชี่”
“รู้แล้ว แต่ผัวเพอชี่ไม่เหมือนหรรษาหรอก ช่างมันเถอะ เพอชี่ไม่รักดีเอง”
ผมมองหน้าเพอชี่อย่างเป็นห่วง แต่เพื่อนที่ร่วมทางมากับผมคืนนี้ยิ้มให้อย่างมั่นใจในตัวเองว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนักหรอก เพอชี่คงมีประการณ์เรื่องพวกนี้มาจนโชกโชนแล้ว ผมต่างหากที่ควรจะหมั่นคอยดูและและรักษาดวงใจของตัวเองให้มั่นคงเข้าไว้
ผมกดโทรหาหรรษา มันรับสายแล้วก็ทำตามที่ผมบอก เสียงที่หลุดลอดออกมาจากโทรศัพท์เหมือนมีอะไรกั้นเอาไว้ ผมเห็นมันเอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกง
“มึงมาหากูเพราะอีแอนวิ่งโร่ไปก่อกวนที่โรงพยาบาลใช่มะ แม่งน่าเบื่อจริงๆ”
“แอนแค่ไปเยี่ยมเมต”
หรรษาพูดกับเพทายเสียงเย็น
“เยี่ยมเมียใหม่มึงอะนะ ตลกแล้วหรรษา แอนมันไปที่นั่นเพราะกูบอกมันว่ากูจะไปขอบใจเมียใหม่มึงถึงที่ ที่มันปรารถนาดีจะให้เงินแอนประกันตัวกูออกมาต่างหากเล่า มันเลยไปดักรอกูที่นั่น เพราะกลัวกูจะไปติดใจไอ้เด็กมหาลัยคนนั้นเหมือนมึงไปอีกคน แอนแม่งบ้า คิดว่ากูจะเอาผู้ชายจริงๆ กูแค่อยากลองเล่นๆ แค่อยากรู้ว่ามันสนุกตรงไหนแค่นั้นแหละ ฮุก!”
หรรษาสวนหมัดออกไปตั้งแต่เพทายยังพูดไม่จบจนเลือดพุ่งออกจากปาก พวกของเพทายที่คอยดูอยู่ห่างๆต่างกรูเข้ามาล้อมหรรษากับพวกเอาไว้
“อย่ายุ่ง” หรรษาสบถออกมาเสียงเหี้ยมเกรียม
“กูจะเคลียร์กับไอ้เหี้ยเพทาย ถ้าใครไม่อยากให้เรื่องใหญ่ก็ไม่ต้องเข้ามายุ่ง กูเอาตาย” หรรษาขู่กราด
เพื่อนกินโขยงใหญ่ของเพทายต่างถอยออกไปกันคนละก้าว เพอชี่กระซิบบอกผมว่าแม้หรรษาจะมีเพื่อนตามมาด้วยแค่สองสามคน แต่คนไม่กี่คนนี้เฝ้าระวังเหตุการณ์และพร้อมที่จะเรียกพวกจากวิทยาลัยมาสมทบได้ตลอดเวลา
“แต่หรรษาไม่ยอมให้คนมากันเยอะหรอก เพราะหรรษาชอบลุยแบบไม่พึ่งพาพรรคพวกแบบนี้แหละ คู่อริเลยหมั่นไส้หาทางเล่นงานหรรษาอยู่เรื่อยๆ พวกมันคิดว่าหรรษาอยากเป็นพระเอก แต่จริงๆแล้วหรรษาไม่อยากให้วิทยาลัยถูกเพ่งเล็งต่างหาก แต่มันก็ช่วยไม่ได้นะ พวกนี้หาเรื่องกันเป็นปกติอยู่แล้วอะ”
ผมสะกิดให้เพอชี่เงียบเมื่อบรรยากาศเริ่มมาคุมากขึ้น ผมได้ยินเสียงหรรษาจากโทรศัพท์ดังขึ้นมากทุกทีและน่ากลัวมากขึ้นในทุกๆทีเช่นกัน
“ก่อนนี้ที่กูตัวต่อตัวกับมึงนั่นเพราะมึงหาเรื่องทะเลาะกับแอนโดยเอากูเข้าไปเกี่ยว กูเป็นคนเอาเงินให้แอนแทนเมต เพราะกูเห็นแก่แฟนกูที่ยังคิดว่ามึงเป็นคนดีได้เพราะมึงกำลังเป็นพ่อคนแล้ว แต่กูรู้สันดานมึงดีเพทาย มึงก็แค่ไอ้คนที่คอยแต่จะวิ่งแข่งกับคนอื่นโดยไม่ดูตัวเอง มึงควรจะพอใจตั้งแต่แอนเลือกมึงแล้ว มึงชนะไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแต่มึงก็ไม่พอ มึงโกรธที่แอนรับเงินจากกูไปประกันตัวมึง แต่มึงกลับจะไปขอบคุณเมียกูเนี่ยนะ นี่เหรอที่มึงบอกว่ามึงแค่จะสนุกๆกับเมต มึงก่อเรื่องให้แอนหึงเพราะมึงรู้ว่าถ้าแอนมีปัญหากับมึงแอนจะวิ่งมาหากู มึงมันเหี้ยได้ครบสูตรจริงๆมึงใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือเนี่ยนะ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนที่รักมึง มองข้ามทุกความระยำของมึงได้ แต่ครั้งนี้มึงเล่นแรงเกินไปเพทาย มึงเล่นแรงเกินไปแล้วมึงก็มามุดหัวอยู่นี่ มึงคงไม่รู้สิใช่มั้ย มึงคงไม่รู้หรอกว่ามึงซ้อมแอนจนตกเลือด มึงทำร้ายแอนขนาดนั้นแต่แอนก็ยังรักมึงหึงมึงจนต้องไปดักรอที่โรงพยาบาล ตอนนี้แอนก็ยังอยู่ที่นั่น เพราะแอนตกเลือดแล้วถ้าแอนแท้ง น้ำหน้าอย่างมึงจะไม่เหลือใครเลยจำไว้ ไอ้หน้าเหี้ย”
หรรษาชี้หน้าเพทายแล้วด่ากราดจนผมตกใจทำอะไรไม่ถูก กุมมือเพอชี่เอาไว้จนเหงื่อไหลซึมปียกชุ่มไปทั้งมือ
แต่เพทายไม่ได้สะทกสะท้าน
ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ผมคิด แผลที่หรรษาได้มาเป็นแผลที่ประจันหน้ากับเพทายมาก่อนหน้านี้แน่แล้ว ทั้งๆที่ผมคิดว่าเรื่องทั้งหมดคงเกี่ยวแค่เรื่องแอนคนเดียว แต่มันไม่ใช่แค่นั้น เรื่องที่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้ เรื่องที่ไม่น่าจะมาเกี่ยวอะไรกับผม
แต่มันก็เกี่ยวกันไปแล้วจนได้
เพราะผมเป็นแฟนหรรษา ผมเลยเป็นที่หมายตาของเพทายด้วยน่ะเหรอ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแอนถึงได้ชิงชังผมนัก ทั้งๆที่ผมไม่ได้คิดร้ายอะไรกับแอนเลย หากผมจะหึงแอนบ้าง แต่นั่นเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ
ผมยืนมองหรรษาและเพทายจนตัวแข็งเกร็ง คิดว่าหรรษาจะใช้กำลังเป็นหลัก แต่ครั้งนี้ดูเหมือนหรรษาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีกว่าที่ผมคิดไว้มาก มันเลือกใช้คำพูดมากกว่ากำลัง ผมคิดว่าเรื่องมันน่าจะจบด้วยดี หรรษาคงคิดจะมาบอกให้เพทายรู้ตัวไว้แค่นี้
แต่แล้ว
แต่แล้วเพทายก็หัวเราะออกมาเหมือนคนบ้าคลั่ง
“กูจะไม่เหลือใครเพราะมึงจะเก็บไว้ทั้งสองคนก็บอกมาสิหรรษา มึงกับกูอาจจะมั่วไปทั่วเหมือนกันก็จริง แต่กูคงสบายกว่ามึงอยู่เรื่องนึงนะหรรษา กูอะนอนกับใครโดยไม่ป้องกันก็ไม่ต้องกลัวใครจะท้องเพื่อจับกูหรอกโว้ย กูเป็นหมัน ฟังชัดๆนะหรรษา กู เป็น หมัน เพราะฉะนั้นแอนจะท้องกับกูได้ไง ลูกในท้องนั่นใช่ลูกกูแน่เหรอหรรษา กูว่าลูกมึงมากกว่ามั้ง ข่าวว่าก่อนหน้านี้มึงเลิกกับเมียใหม่ไปพักหนึ่งไม่ใช่หรือไง คงปลอบใจกันลืมตัวไปหน่อยสินะ แอนถึงได้มีของแถมให้มึงไง ดีใจด้วยนะที่มึงเกือบจะได้เป็นพ่อคนแล้ว”
“ไอ้ระยำ”
หรรษาสบถออกมาเพียงแค่นั้นแล้วภาพที่ผมเห็นเพียงไกลๆกลายเป็นกลุ่มควันกลุ่มใหญ่ที่เกิดจากฝุ่นคลุ้ง เสียงโหวกเหวกโวยวายอื้ออึงจนจับใจความไม่ได้ ผมจะวิ่งไปหาหรรษาแต่เพอชี่รั้งแขนผมไว้แน่น แม้เพอชี่ขะกลายเป็นผู้หญิงโดยสมบูรณ์แล้วก็ตาม แต่พลกำลังทั้งหมดที่เพอชี่มียังคงมีความเป็นชายตัวใหญ่อยู่เต็มเปี่ยม ผมก้าวออกไปได้แค่ก้าวเดียวก็ต้องดีดตัวกลับมาที่จุดเริ่มต้นจนได้
“มึงออกไปไม่ได้เมต เค้ากำลังชุลมุนกันอยู่ เข้าไปก็ตาย เดี๋ยวหรรษาจะมาโทษเพอชี่ได้ว่าดูแลแฟนเขาไม่ดี”
“แต่ถ้าหรรษาพลาดล่ะเพอชี่”
“ถ้าหรรษาพลาด หรรษายังมีทางรอดได้เชื่อเพอชี่สิ แต่ถ้าเมตเข้าไปที่นี้จะพลาดกันทั้งคู่เพราะหรรษาก็มัวแต่เป็นห่วงเมตจนอาจเป็นเป้านิ่งให้พวกมันก็ได้นะ”
นี่เป็นความทรมานใจอีกรูปแบบหนึ่งใช่มั้ย ความทรมานที่เกิดจากการเห็นอยู่ตำตาแต่เข้าไปช่วยอะไรหรรษาไม่ได้เลย นอกจากมองอยู่ห่างๆแล้วผมก็ไม่มีประโยชน์อะไร หรรษายอมให้ผมตามมาได้ทั้งๆที่มันคงไม่อยากให้ผมรู้ว่ามันมาเคลียร์เรื่องอะไร มันคงกลัวผมเข้าใจผิดคิดว่ามันแคร์แอนจนเราต้องผิดใจกันอีก มันคงอยากจบเรื่องนี้เต็มทีแล้ว
ถ้าไม่ได้ยินเสียงหวอของรถตำรวจดังใกล้เข้ามา
ผมไม่รู้ว่าฝ่ายไหนแจ้งเจ้าหน้าที่ไป แต่ผมรู้ว่าคืนนี้คงต้องมีฝ่ายหนึ่งเป็นคนร้าย แต่ผมไม่คิดว่าคนๆนั้นจะเป็นหรรษา ผมคิดว่ามันจะต้องเอาตัวรอดได้เหมือนทุกครั้ง แต่ที่ผมแน่ใจว่าความโชคร้ายมาเยือนมันแล้วก็เพราะว่ารถพยาบาลที่ตามหลังรถตำรวจมาเอาตัวเพทายขึ้นไปน่ะสิ
ถ้าเพทายคือผู้บาดเจ็บ
คนร้ายจะเป็นใครไปไม่ได้
ผมทรุดตัวนั่งอยู่ในพงหญ้าอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด แต่ผมมั่นใจว่าในอกผมกำลังร้องไห้ ความเป็นห่วงพุ่งไปที่หรรษาแค่คนเดียว
เพอชี่ฉุดให้ผมลุกขึ้นเดินตามเธออกมา
ผมมีแรงเดินตามเพอชี่ไปขึ้นรถได้เพียงประโยคเดียวเท่านั้น
“เราไปหาทางช่วยหรรษากันเถอะเมต เมตต้องเข้มแข็งได้แล้ว อ่อนแอไม่ได้อีกจำไว้”
ผมจำได้
ผมจำที่เพอชี่บอกได้
แต่แค่จำคงช่วยอะไรหรรษาไม่ได้
เพราะฉะนั้นผมต้องทำให้ได้ ไม่ใช่แค่จำคำแนะนำให้ได้
จากที่เพอชี่เป็นฝ่ายฉุดมือแล้วลากผมให้ตามมา กลายเป็นว่าผมเป็นฝ่ายที่กระชับมือเพอชี่เอาไว้แล้วเดินไปด้วยกัน
“ไปหาหรรษาที่โรงพักกันก่อนใช่มั้ยเพอชี่”
“ใช่ ไปให้หรรษาหายห่วงก่อนว่าเมตไม่เป็นอะไร แค่มันรู้ว่าเมตยังสบายดีเพอชี่เชื่อว่าหรรษาจะอดทนและผ่านเรื่องตรงนี้ไปได้”
“เพทายคงไม่ตายใช่มั้ยเพอชี่”
“เป็นห่วงมันเหรอ คนเลวแบบนั้นเป็นห่วงมันทำไมกันอะเมต”
“เปล่า ที่ไม่อยากให้เพทายตายไม่ได้เพราะห่วงมันหรอก แต่ไม่อยากให้มันตายเพราะไม่อยากให้ใครเรียกหรรษาว่าฆาตกรต่างหาก”
“ไม่หรอก หรรษามันไม่ทำจนตายหรอก เพราะถ้ามันจะเล่นเพทายให้ตาย มันทำไปตั้งแต่รู้ว่าเพทายแอบมีอะไรกับแอนลับหลังมันแล้วล่ะ”
“ถ้างั้น เมตจะทำทุกอย่างให้หรรษาพ้นโทษให้ได้”

[tararatart]

หรรษาาาาาาาาาา
ถ้าเพทายเป็นหมันแล้วลูกไผว้า
ชอบเมตอ่ะ หัดยั่ว อย่างงี้เรียกหัดป่ะ 555
หายไปนานมากๆเลย คิดถึ๊ง คิดถึง

[ppoi]

โผล่มาแล้วววววววววววว ตอน 24 ไปอ่านโลดดดดดดดดดดดดด 


...อ่านมาแล้ว 
แอบเครียดเลยง่ะ คือในสายตาเพทายนี่เห็นว่าชะนีแอนเป็นอะไรหรอ คือมันเกินสงสารเลยนะ มันอนาถอ่ะ คือมันเหมือนเห็นเป็นแค่ที่ระบายเลี้ยงไว้เอากะซ้อมง่ะ อนาถจนบอกไม่ถูกเลย  หมดทั้งเรื่องนี่ แอนเป็นที่สุดแห่งความคลั่งรักหน้ามืดตามัวโง่งมกะเพทายแบบสุดโต่ง ในขณะที่เพทายนี่ก็เดรัจฉานสุดกู่เหมือนกัน อยากให้อิเพทายโดนโจรใต้จับขังรุมโทรมมันจริงๆ 

จบตอนได้หน่วงสุดๆ อย่าให้หรรษาต้องโดนไรเล้ยยย สงสารหัวถั่ว แล้วเมตได้อัดเสียงในโทรศัพท์ไว้ไม๊ลูก เผื่อใช้ได้ในชั้นศาล (มั่วไปไกล)

รออ่านต่ออออออออออออออออออออ 

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

ลุ้นจนตัวโก่ง