ตอนที่ 14 ลาก่อนรักครั้งแรก
เช้าวันนี้ดล ตื่นแต่เช้าเช่นเคย เพราะกิจวัตรประจำวันที่ต้องออกมาตักบาตรหน้า
บ้านกับแม่ จึงทำให้ดลตื่นเช้าจนติดเป็นนิสัย แต่วันนี้ดลดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะ
วันนี้เป็นวันที่อั้มจะมาค้างกับดลทที่บ้านนั้นเอง
" ดลจ๊ะ แล้วอั้มเค้าจะมาถึงบ้านเรากี่โมงละลูก แม่จะได้เตรียมกับข้าวกับปลาไว้ให้"
" คงมาถึงสายๆอะครับแม่ รายนั้นป่านี้คงยังไม่ตื่นหรอกครับ"
" งั้นดลก็อย่าลืมหาอะไรให้อั้มกินตอนกลางวันด้วยนะลูก วันนี้แม่ก็ต้องออกไปดูงาน
อะจ๊ะ ใกล้สิ้นเดือนแล้วยุ่งมากๆ"
" อ้าวหรอครับ วันนี้ดลนึกว่าแม่จะอยู่ด้วยกันซะอีกนะเนี่ย" ดลทำท่าอ้อนๆใส่แม่ เพื่อ
เรียกร้องความสนใจ
" แม่ขอโทษจ๊ะ แต่แค่เดือนนี้เดือนเดียวแหละนะ เดือนหน้าแม่ก็คงได้หยุดเสาร์กับ
อาทิตย์เหมือนเดิมแหละจ๊ะ งั้นแม่ไปก่อนนะดล แล้วเย็นๆแม่จะซื้อกับข้าวอร่อยๆมาให้
ทานนะ"
" คร๊าฟครับ ขับรถดีๆนะครับ" ดลออกมาส่งแม่ที่ประตูบ้านก่อนที่จะวิ่งกลับขึ้นไปบน
ห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน
" ทำไมเราต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยนะเนี่ย อั้มก็เคยมาบ้านเราครั้งนึงแล้วนี่หน่า แต่นี่
เป็นครั้งแรกที่อั้มมาในฐานะ..." ดลพูดกับตัวเอง แต่ก็หยุดเอาไว้เพราะรู้สึกเขินตัวเอง
ขึ้นมาซะงั้น
ดลนอนเล่นอยู่บนเตียงสักพักก่อนที่จะลงไปเอาข้าวให้เจ้าก๊อกกิน แล้วกลับเข้า
มาในครัว เพื่อสำรวจวัตถุดิบที่พอจะมีอยู่ในตู้เย็นว่า น่าจะพอทำอะไรให้อั้มกินใน
ตอนกลางวันนี้ได้บ้าง
" มีอะไรบ้างนะเนี่ย อืม...... อะมีกุ้งเหลืออยู่ด้วย งั้นทำต้มยำกุ้งละกัน แล้วเอาอะไร
อีกดีนะ อืมๆ มีผักกาดขาว เห็ด แล้วก็คะน้า ทำผัดผักรวมมิตรละกันนะ แล้วอีกอย่าง
นึงละกัน เอาไรดี??? อืมๆ เอาเป็นไก่ทอดละกันนะ " ดลดูของในตู้เย็นไปก็นึกเมณุ
อาหารไปด้วย เท่าที่วัตถุดิบในตู้เย็นจะมีพอให้ใช้ แต่โชคดีอยู่อย่างนึงที่แม่ของดลมัก
จะซื้อของต่างๆเก็บไว้ในตู้เสมอ เพราะผู้เป็นแม่รู้ดีว่า ดลเป็นคนชอบทำอาหาร และ
เธอก็มักจะมีงานยุ่งจนบางครั้งดลเองต้องทำอาหารกินเอง การที่เธอซื้อวัตถุดิบต่างๆ
ไว้ดลจะได้เลือกทำกินเองได้อย่างสะดวก ในขณะที่ดลกำลังเตรียมวัตถุต่างๆไว้เพื่อ
รอการปรุงแต่งอยู่นั้น เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น
" เอ๊ะ ทำไมอั้มมาเร็วจังหว่า เพิ่งจะ 10 โมง เอง" ดลรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน
เพราะ คอั้มบอกว่าอั้มน่าจะมาถึงประมาณ 11 โมง ดลจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูโดยมีเจ้า
ก๊อกวิ่งตามไปสมทบด้วย แต่คนที่ยื่นรออยู่น่าประตูทำให้ดลแปลกใจหนักเข้าไปอีก
เพราะคนที่มาเยือนไม่ใช่อั้ม แต่เป็นพี่พัด
" พะ..พี่พัด มาได้งัยครับ " ดลถามอย่างงงๆ
"พี่ก็มาหาน้องดลอะครับ แล้วจะไม่เชิญพี่เข้าไปในบ้านหน่อยหรอครับ " พัดบอกด้วย
รอยยิ้มที่ช่างดูน่ารักเหลือเกิน
" เอ่อ...." ดลดูจะลังเล เพราะพัดยังจัดว่าเป็นคนแปลกน่าสำหรับดลอยู่ ถึงแม้จะเคย
คุยกัน แต่ระยะเวลาที่รู้จักกันมันก็ยังน้อยเกินกว่าที่จะพาเข้าบ้านง่ายๆ เพราะสมัยนี้คน
เราไว้ใจกันยากนัก บ่อยครั้งที่ผู้ร้ายมักจะแฝงกายมาในรูปของคนดี
" ทำไมหรอครับ น้องดลกลัวว่าพี่จะทำร้ายน้องดลหรอครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่ไม่
ทำแบบนั้นหรอกครับไว้ใจได้ครับ"
" อะ คะคับ เชิญครับ" ดลจำยอมให้พัดเข้ามาในบ้าน เพราะดูๆแล้วพัดเองก็ไม่น่าจะ
กล้าทำอะไรดลได้ เมื่อเจ้าก๊อกเห็นพัดมันก็เกิดอาการเห่าออกมา เพราะมันไม่คุ้นเคย
กับพัดนัก ดลจึงต้องปรามเจ้าก๊อกมันถึงได้หยุดเห่า
" บ้านน้องดลน่ารักดีนะครับ ดูไม่ใหญ่มาก ร่มรื่นดีด้วย"
" ออ ครับ ขอบคุณมากครับ แล้ววันนี้พี่พัดไม่ไปสอบหรอครับ เห็นว่าวันนี้มีสอบ"
"คับ วันนี้พี่มีสอบตอนเย็นอะครับ แต่พี่อยากจะแวะมาหาน้องดลก่อนอะครับ พี่ต้อง
การกำลังใจอะครับ" ดลได้ยินแบบนั้นก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าพัดจะกล้า
พูดอะไรที่มันสื่อความหมายมาแบบนี้
"อะครับ แล้วพี่พัดรู้จักบ้านดลได้งัยอะครับ"
" อ๋อ คือว่าน้องดลจะว่าพี่ไหมครับ ถ้าพี่จะบอกว่า วันนั้นพี่แอบเดินตามมาส่งน้องดล
ด้วยอะครับ"
"อะไรนะครับ แล้วพี่พัดเดินตามมาส่งดลทำไมอะครับ" ดลยิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีกว่า
ทำไมพัดต้องทำแบบนั้น
"ก็พี่เป็นห่วงอะครับ แต่ก็รู้ว่าถ้าพี่อาสามาส่งน้องดลก็คงไม่ยอม เลยแอบเดินมาส่งอยู่
ข้างหลังอะครับ" ดลได้ยินแบบนั้นก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีอยู่เหมือนกันที่พัดเป็นห่วง
ตัวเองเช่นนั้น มันยิ่งทำให้ดลรู้สึกชื่นชมในตัวของพัดเข้าไปอีก แต่ความรู้สึกชื่นชมมัน
เป็นเพียงความรุ้สึกในแบบพี่ชายน้องชายเท่านั้น
" ขอบคุณครับที่เป็นห่วง" ดลเองก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรมากขึ้น
" แล้วน้องดลทำอะไรอยู่ครับ"
" กำลังจะทำกับข้าวสำหรับมือกลางวันอะครับ พอดีเพื่อนจะมาที่บ้านอะครับ"
"หรอครับงั้นให้พี่ช่วยนะครับ"
"มะ เอ่อ" ดลยังไม่ทันได้พูดปฎิเสธ พัดก้เดินตัวปลิวเข้าไปในครัวซะแล้ว
" อืมครับ แล้วจะทำอะไรครับเนี่ย " พัดเดินมาสำรวจวัตถุดิบที่ถูกหั่นจัดเตรียมไว้เพื่อ
รอการลงมือปรุง
" ก็มีต้มยำกุ้ง ผัดผักรวมมิตร แล้วก็ไก่ทอดอะครับ"
"แล้วเพื่อนที่จะมาหาเนี่ย ใช่น้องคนที่มาส่งน้องดลที่ป้ายรถเมลล์ปะครับ น้องดลถึง
ขนาดลงมือทำเองขนาดนี้อะครับ"
" ก็ ครับ " ดลตอบได้แต่เพียงเท่านี้เพราะไม่อยากจะตอบอะไรมาก กลัวว่าพัดจะพูด
อะไรที่แทงใจอีก
"น่าอิจฉาเพื่อนน้องดลจังเลยนะครับ พี่เองก็อยากจะให้น้องดลทำกับข้าวให้พี่กินแบบ
นี้บ้างอะครับ พี่จะมากินทุกวันเลยครับ" พัดพูดพร้อมส่งสายตาที่สื่อความหมายมายัง
ดล ดลเองเห็นดังนั้นก็รีบหลบสายตาทันทีและพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด
" พี่พัดไม่ต้องช่วยดลก็ได้นะครับ เดี่ยวจะเปลื้อนเสื้อนักศึกษาเปล่าๆ "
" ไม่เป็นไรครับ พี่อยากช่วยอะครับ ไหนๆเริ่มจากทำอะไรก่อนดีครับ" จากนั้นพัด
และดลก็ช่วยกันทำอาหาร ดลเองก็พยายามรักษาความห่างของตนกับพัดไว้ เพราะพัด
ดูจะพยายามเข้าใกล้ชิดดลมากจนเกินเหตุ บางครั้งเข้ามายื่นประชดอยู่ข้างหลังของ
ดล โดยที่ดลไม่รู้ตัวเพื่อจงใจให้ดลหันกลับไปแล้วดลหันจมูกมาโดนแก้มของพัดอย่าง
ไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังดีที่ความพยายามของพัดยังไม่ค่อยเป็นผลเท่าไร เพราะดลมักจะรู้
ทันซะก่อนจึงพยายามเบี่ยงหลบได้ทัน
"นิ้งหน่อง " เสียงออดหน้าบ้านดังอีกครั้ง ครั้งนี้คงจะเป็นอั้มจริงๆ ดลเองตอนนี้
เหมือนจะไม่ดีใจซะแล้วที่อั้มมาถงบ้าน เพราะพัดอยู่ด้วย อั้มอาจจะไม่พอใจอย่างมาก
ที่เห็นพัดอยู่ที่นี่ แต่จะให้ดลไล่พัดกลับไปมันก็คงทำไม่ได้ เพราะมันจะเป็นการเสีย
มารยาทมากๆ ดลรีบวิ่งเข้าหน้าบ้านและเปิดประตูบ้าน ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก อั้ม
รีบเดินเข้ามา พร้อมกับอั้มดลทันที โดยที่มีเจ้าก๊อกตะเกียดตะกายขาอั้มอยู่ เพื่อหวังจะ
เล่นด้วย
"เดี๋ยวนะเจ้าก๊อก ฉันขอพาเจ้านายของนายไปทำให้หายคิดถึงก่อนนะแล้วจะออกมา
เล่นด้วย" อั้มพูดจบก็รีบอุ้มดลเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่สนใจคำร้องห้ามของดล อั้ม
อุ้มดลมายังห้องรับแขกของบ้านก่อนจะวางดลลงบนโซฟาเล็กๆที่นั่งได้สองคนและ
สวมกอดดลทันที
" เดี๋ยวๆ อั้มๆ ปล่อยเราก่อน อั้มๆ" ดลพยายามด้นให้หลุดจากอ้อมกอดของอั้มก่อน
ที่แขกอีกคนในบ้านจะมาเห็น
" ขออั้มกอดหน่อยนะ รู้ป่าวว่าอั้มคิดถึงดลมากเลยนะ " อั้มยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก
"แต่ๆ มีคน.." ดลยังไม่ทันจะพูดจบ พัดก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก และเห็นดลและ
อั้มนั่งกอดกันอยู่ที่โซฟา มันเป็นภาพที่ทำให้พัดมั่นใจว่า ดลกับอั้มไม่ใช่แค่เพื่อนกัน
ธรรมดาแน่ๆ แต่คนที่อึ้งไปกว่านั้นก็คืออั้ม เค้าไม่คิดว่าจะได้เจอพัดที่นี่ อั้มจึงคลาย
แขนที่กอดดลออก ดลจึงรีบลุกขึ้นทันที
" เอ่อๆ พี่พัดครับ นะนี่อั้มครับ" ดลแนะนำอั้มให้พัดรู้จักอย่างกระอึกกระอัก
" ออ ครับ หวัดดีครับ พี่ชื่อพัดนะครับ" พัดทักทายอั้มด้วยรอยยิ้ม แต่อั้มกับไม่มีรอย
ยิ้มคืนให้พัด มีแต่สายตาที่บอกถึงความไม่พอใจ
"ดีครับ " อั้มตอบอย่างสั้นๆห้วนๆก่อนจะหันไปมองตากับดล ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วย
คำถามที่เค้าอยากจะถามดลเหลือเกินว่านี่คืออะไร
" งั้นเรามากินข้าวกันเลยนะครับ "ดลรีบเปลี่ยนสถานการณืที่อึมคึมให้มันดีขึ้น ดลรีบ
จัดการตั้งโต๊ะอาหารทันที่ ในบรรยากาศในการกินข้าวครั้งนี้ข้างน่าอึดอัดนัก ถึงแม้พัด
จะยังคงกินไปยิ้มไป พูดคุยยอกล้อดล แต่ดลก้ได้แต่ยิ้มตอบพอเป็นพิธีเท่านั้น เพราะ
อีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองดลจนแทบจะกินเค้าไปทั้งตัวแล้ว
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จ พัดจึงออกลากลับเพื่อไปมหาลัย ดลจึงต้องออกมาส่ง
พัดที่บ้านประตูบ้าน
" กับข้าววันนี้อร่อยมากเลยครับ ขอบคุณน้องดลมากนะครับ " ในขณะที่พัดกำลัง
กล่าวลากับดล ตาของพัดก็เหลือบไปเห็นว่าอั้มกำลังมองมาจากในบ้านอย่างเดือดๆ
พัดจึงคิดแผนจะทำอะไรบ้างอย่าง
" ครับ ขอให้โชคดีในการสอบนะครับ "
" แล้วพี่จะมาใหม่นะครับ" พัดก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของดล ซึ่งในจุดที่อั้มยื่นอยู่นั้น
มันทำให้เห็นว่าเหมือนกับพัดกำลังก้มลงมาหอมแก้มดล และที่ยิ่งทำให้อั้มเดือดไปกว่า
นั้นคือดลดูจะไม่มีท่าทีขัดขืนอะไรเลยด้วยซ้ำ
ทันทีที่ดลเดินเข้ามาในบ้าน อั้มก็กระชากแขนดลอย่างแรงและเวี้ยงดลไปที่
โซฟา
" โอ้ย อั้ม เราเจ็บนะ"
" ชอบมันนักหรอ หะ " อั้มตะโกนใส่หน้าของดล มันเป็นเสียงที่โกรธจัดมาก ดลไม่
เคยเห็นอั้มโกรธเค้ามากขนาดนี้มาก่อน
" นายเป็นอะไรอะ นายพูดอะไร" ดลพูดอย่างเสียงสั่นๆ เพราะความกลัว
" นี่นัดมันมาใช่ไหม ถ้านัดมันมาแล้วนัดเรามาทำไม " อั้มตรงเข้าไปจับแขนทั้งสอง
ข้างของดล
"เจ็บนะอั้ม เราไม่ได้นัดเค้ามานะ" ดลพยายามดิ้น
" แล้วทำไมต้องมาทำอะไรแบบนั้นให้อั้มเห็นด้วย รู้ไหมว่าอั้มรู้สึกยังงัย อ๋อ นี่คงเป็น
เหตุผลที่ดลพยายามผลักให้อั้มไปรักกับแจ ใช่ไหม เพราะอย่างงี้นี่เอง เราเข้าใจแล้ว"
อั้มพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเคือง น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมา หยดลงบนใบหน้า
ของดล ดลเจ็บปวดยิ่งนักที่อั้มคิดว่าดลมีอะไรกับพี่พัด ทำไมอั้มมองค่าความรักของ
ดลเช่นนี้ คิดว่าความรักที่ดลมีให้อั้มมันไม่มีความหมายเลยหรอ แต่ก่อนที่ดลจะเอ่อ
ปากอธิบายอะไรต่อนั้นอั้มก็ผลักดลลงนอนกับโซฟาแล้วรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที
ดลไม่มีแรงแม้แต่จะวิ่งตาม ขาของดลอ่อนแรงไปหมด น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมา
อย่าห้ามไม่อยู่ ดลร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นอยู่เช่นนั้นนานเหลือเกิน
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ที่ดลร้องไห้อยู่แบบนั้น เพียงแต่ตอนนี้มันเย็นมาก
แล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำมือครึ่ม ดลพยายามพาตัวเองกับตที่บวมแดงและเลอะ
ไปด้วยน้ำตาตรงขึ้นไปบนห้องนอนอย่างทุลักทุเล คนๆแรกที่ดลนึกถึงก็คือเพื่อนที่แสน
ดีเช่นอ้อน เพื่อนที่จะคอยบอกว่าดลควรจะทำอย่างไรต่อไปดี เพราะตอนนี้หัวสมอง
ของดล ไม่สามารถจะคิดอะไรได้ต่อไปแล้ว
" ฮัลโหลว่างัยจ๊ะ " เสียงอ้อนรับโทรศัพท์อย่างสดใส
" อะอ้อนหรอ ฮือๆๆ อ้อน ฮือๆๆ" ดลร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง เพราะเพียงแค่ดลได้
ยินเสียงของเพื่อนที่พอจะรับฟังและเข้าใจ น้ำตาที่พยายามกั้นมันก็ไหลออกมาอย่าง
ห้ามไม่อยู่
"ดลๆๆ แก่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม แกใจเย็นๆนะ เล่ามาให้แนฟังซิ " อ้อนตกใจอย่าง
มาก เพราะดลไม่เคยร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้มาก่อน ดลพยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น
ตั้งแต่ต้นให้อ้อนฟัง พูดไปร้องไห้ไป กว่าจะเล่าได้ครบและเข้าใจก็กนเวลานานพอ
สมควร
" ฉันควรทำงัยดีอ้อน ฉันควรทำงัยดี ฮือๆๆ"
"ดล ฉันถามอะไรแกหน่อยนะ แกรักอั้มมากใช่ไหม"
"ทำไมแกถามแบบนี้ละ แกก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว"
" งั้นแกรออะไรอยู่ละ อั้มกำลังเสียใจและเข้าใจผิด แกทำไมไม่ไปอธิบายให้อั้มเข้าใจ
ละ "
"แต่ฉัน..."
" แกจะยังมามีแต่อะไรอีกละดล ในเมื่ออั้มคือคนที่แกรัก ทำไมแกไม่พยายามทำให้
อั้มเข้าใจแกละ แกรีบไปหาอั้มนะ ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกนไป"
"อืมๆ ฉันจะไป"
"งัยก้ขอให้แกโชคดีนะดล จำไว้นะดล ว่าแกรักอั้มและอั้มก็รักแก มันไม่มีอะไรสำคัญ
ไปกว่านี้อีกแล้ว"
"ขอบใจนะอ้อน ฉันขอบใจแกจริงๆนะ"
"เออๆ แกรีบไปเถอะ แล้วไปดีๆละ นี่มันก็สามทุ่มแล้ว เอางี้ฉันไปกับแกด้วยดีกว่า แก
จะไปหาอั้มที่ไหนละ"
" อั้มคงกลับบ้านมั้ง หรือไม่ก็หอพักที่รร.อะ "
"โอเคงั้นเราไปเจอกันที่หน้าบ้านอั้มก่อนละกันนะ"
ดลกับอ้อนรีบเดินทางออกมาหาอั้มที่บ้าน แต่ปรากฎว่าอั้มไม่ได้กลับมาบ้าน
ดลและแจจึงรีบเดินทางต่อไปยังหอพักนักกีฬาที่โรงเรียน ทันทีที่มาถึงดลรีบวิ่งตรงไป
ยังห้องอั้ม และเคาะประตูอย่างใจจดใจจ่อ เสียงประตูค่อยๆเปิดออก ที่จริงมันน่าจะ
เป็นเรื่องที่ดีที่ดลจะได้เจออั้มและปรับความเข้าใจกัน เพียงภาพที่เห็นตรงหน้า มัน
เหมือนฟ้าทั้งฟ้าถล่มลงมาทับร่างของดลจนรู้สึกเจ็บจนร่างกายแทบขาดออกเป็นชิ้นๆ
เพราะคนที่ออกมาเปิดประตูคือ แจ และแจก็อยู่ในสภาพที่ดูก็รู้ว่าก่อนหน้าที่ดลจะมา
ถึงนั้นมันเกิดกจกรรมอะไรขึ้นในห้องนี้ เมื่อสายตาของดลมองผ่านเข้าไปในห้อง ร่าง
ของผู้ชายสุงใหญ่ที่ดลคุ้นเคยเป็นอย่างดี นอนเปลื้อยท่อนบน ท่อนล่างถูกคลุมด้วยผ้า
ห่ม ดลแทบจะหมดแรงยื่นตรงนั้นและวิ่งออกมาจากห้องพักทันที อ้อนที่ยื่นรออยู่หน้า
หอพัก เห็นเช่นนั้นก็ตกใจที่ดลวิ่งร้องไห้ออกมา เพราะมันน่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ทำไมดล
จึงมีอาการของคนเสียใจเช่นนั้น อ้อนจึงรีบวิ่งตามดลไป
"ดลๆ แกเป็นอะไร ทำไมแกเจออั้มไหม" อ้อนถามอย่างเป็นห่วง
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆ อั้ม ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆๆ" ดลร้องไห้โฮออกมาอย่างหนัก เหมือน
กับคนเป็นบ้า อ้อนเห็นเช่นนั้นก็รุ้ว่าดลคงไม่พร้อมจะตอบอะไรตอนนี้ อ้อนจึงพาดลขึ้น
รถ taxi ตรงกลับไปบ้าน รอให้ดลสงบลงมากกว่า อ้อนจึงจะถามเหตุผลอีกครั้ง
เพลง ถึงเวลาแล้วหรือ
เหมือนว่าเพิ่งเมื่อวานที่เธออยู่ตรงนี้ เหมือนว่าเธอยังดีฉันมีเธอห่วงใย
ทุกเวลานาทีช่างมีแต่สุขใจ แล้วทำไมเปลี่ยนไปวันนี้
* เพราะอะไรทำไมเธอจึงไม่ตอบฉัน พูดซักคำซิเธอว่ามันเกิดอะไร
ยิ่งมองเธอทีไรในใจยิ่งสั่นไหว แล้วน้ำตามันก็รินไหล
** ให้เชื่อยังไง ว่านี่คือเธอคนนั้น
ความจริงมันโหดร้าย เกินฉันจะรับไหว
*** นี่มันถึงเวลาแล้วหรือ ที่ต้องเสียเธอไป ถึงเวลาแล้วหรือกับการเสียใจ
ถึงเวลาแล้วหรือ มันเร็วเกินไป ไม่จริงใช่ไหม ฉันคงทำใจไม่ได้
บอกฉันสิ พูดกับฉันสิ บอกซิว่าเธอว่าเธอจะไม่ไปจากฉัน
(ซ้ำ * , ** , ***)
http://tippannee.exteen.com/20070615/entry (ลองกดไปฟังดูนะคับจะได้เข้าใจความรู้สึกของดลมากยิ่งขึ้น)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ งัยก็ติดตามกันได้เรื่อยๆนะคับ ขอบคุณอีกครั้งคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
