หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว)

[hibarihao]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[choipango]

กรี๊ดๆๆๆ มีของมาฝากกกกกกกกกกกก






กำลังให้ปรับแก้ไขนิดหน่อยยย เอาเห็นบ็อกเซอร์ครึ่งนึงพอ ไม่เอาแบบ กกน. เต็มตัววววว คนแต่งเขินนนนน

ลงสีโซฟาสีแดง ส่วนตัวละครลงลายเส้นสีฟ้าแบบเลอะๆ (อธิบายไม่ถูกแฮะ) ไม่ลงสีเสื้อผ้านะจ๊ะ คนแต่งอยากได้แบบไม่เหมือนชาวบ้านเค้า

รอชมแบบเต็มๆพร้อมกับตอนหน้านะจ๊ะ กำลังไฟท์ ไม่รพร่งนี้ มะรืนนี้ละค่าาาา กำลังทำให้มันดราม่า แต่ว่ายากแฮะ คนแต่งดราม่ามิเป็น


ปล.ได้เลขไอดีซื้อชายมาแล้วนะจ๊ะ TBL-541-121  แต่เปิดกระทู้ซื้อขายไม่ได้

คนอ่านท่านใดสนใจ ส่งเมลสั่งได้เลยค่าาาา

ตอนนี้ขอไปฟินก่อนนะคะ หุหุ

[RELAXED]

  รายละเอียดขออีกครั้งได้ไหมคะเป็นลิ้งค์ก็ได้จะได้ไม่ต้องย้อนหาอ่ะค่ะ

ปล.ขอโทดที่รบกวนนะคะ
ปล2. อยากได้มากๆๆ อิอิชอบเรื่องนี้

[DarkAki]

 

โฮกกกกกกก

น้องเกลหนูอย่างยั่วอ่ะลูกกก // ปาดน้ำลาย

ถ้าได้เห็นแบบเต็มๆ...เตรียมเก็บกระเป๋าไป ฟินแลนด์ ค่าาาา

[fay 13]

 

[Biwty...]

 

[fernfabled]

 

[choipango]

หมอ(โดน)ฟัน ตอนที่ 54


ผ่านมาอาทิตกว่าๆแล้วกิจวัตรเดิมๆก็เริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทาง ไปเรียน กินข้าว เดินเที่ยว กลับห้อง อ่านหนังสือ นอน บางคืนก็มีการออกกำลังกายพอให้ได้เสียว แต่ผมยังไม่ได้กลับห้องหอรอรักหรอกนะ เนื่องจากท่านพี่ยังคงประทับอยู่ยังมิทรงกลับต่างประเทศ เลยโดนคำสั่งในมานอนที่บ้านที่พี่ท่านเช่าอยู่ตั้งแต่วันนู่น ส่วนเรื่องแฟนต้าก็เงียบ ไม่เปิดปากพูดถึงอีกร่ำร้องกลับบ้านกลับอังกฤษเพราะคนที่ทำให้เจ็บมาตามเฝ้าที่หน้าบ้านทุกวัน พ่อเสือรำคาญเลยกลับเชียงใหม่กันตั้งแต่สามวันก่อนครอบครัวผมเลยยกโขยงตามไปเที่ยวที่ไร่และมีกำหนดกลับอังกฤษวันพรุ่งนี้รวมทั้งแฟนต้าด้วยที่กลับพร้อมครอบครัวผม คิดแล้วไม่รู้จะสงสารใครดี

   “ไงมึง” อีปีนางตบไหล่ทักทาย ตอนนี้กำลังนั่งพวกนางทั้งหลายเพื่อเข้าเรียนพร้อมกันเพราะคาบนี้ต้องจับกลุ่มกันเรียน

   “สบายดีผัวจัดให้เต็มอิ่ม” ผมกรอกตาไปมาพูดตอบมันอย่างมีจริต

   “เออค่ะ แฟนต้าเป็นไงบ้างวะ” นางเบะปากใส่ผมก่อนจะถามถึงแฟนต้า

   “บอบช้ำอย่างหนัก” ผมถอนหายใจปลงๆ คิดไม่ตกกับเรื่องนี้เมื่อเช้าฟิกก็ไม่ได้มาส่งผม เอาง่ายๆ ไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนโทรไปก็บอกว่าทำธุระ ธุระพ่อง

   “น่าสงสารวะ แล้วมึงได้คุยกับพี่เค้ามะ” นางก็สงสารปนเครียดเหมือนกันเพราะเห็นสภาพแฟนต้าช่วงแรกๆ แต่คือช่วยอะไรไม่ได้

   “ฟิกสั่งห้าม” ผมส่ายหน้า


   “กลัวอะไร” นางจิกตามองผม คืออยากช่วยแต่ทำไม่ได้ไง พี่ตามบอกนางห้ามยุ่งก็คือห้าม แอบทำนี่มีตายและผมก็ไม่อยากเห็นพี่ตามโหมดดาร์กเหมือนตอนที่อีปีนางไปตามตบชาวบ้านเค้าถึงที่

   “ขึงผืดนะมึงขึงผืด กูไม่นิยมให้ตัวเองเจ็บตัวแล้วมีความสุขอย่างมึง ที่โดนมัดโดนเอาจนชิน” ผมบอกอย่างขยาดๆ เพื่อนกันโหดพอกัน เรื่องอื่นโหดพอว่าแต่เรื่องอย่างว่าไม่อยากเสี่ยงเจ็บตัว

   “แหม๊ รู้ดี แอบอยู่ใต้เตียงเหรอตอนที่กูเอากับผัวนะ ห๊ะ” นางจีบปากจีบคอพูดสะดิ้งมากเพื่อนกู

   “กูติดกล้องไว้” ยักคิ้วตอบมันกวนๆ

   “ดอกค่ะ ตัวแค่นี้ตอแหลเก่งนะมึง” นางว่าแล้วก็ผลักหัวผมอย่างหมั่นไส้

   “จะกัดกันอีกนานม่ะ” อีแพนเดินเข้ามาเท้าสะเอวพูดหน้าตาย

   “มาสายแล้วทำเนียนนะมึง ขึ้นเรียนกับผัวมึงไป” อีปีหันไปส่งสายตาพิฆาต

   “พี่ทอม ดูอีเกย์ตุ๊ดนี้ว่าน้องซิ น้องไม่ยอมนะพี่ทอมต้องจัการให้น้อง” นางนี่ก็บ้ารับมุกหันไปฟ้องผัว เอ้ย อีทอม

   “โอ๋ๆ น้องแพน ไม่ร้องน้าๆ ถุย!!! เยอะไปแล้วนะมึง อินกับซีรีย์ที่ดูเมื่อคืนมากไปป่ะ??” อีทอมก็รับมุกต่อก่อนจะผลักหัวอีแพนให้เข้าสู่โลกความเป็นจริง บ้าบอมากมาย

   “กูงอนมึงเล่า” นางว่างอนๆสะบัดหน้าใส่พร้อม

   “ฮ่าๆๆ มีบอกด้วยว่างอน ขึ้นเรียนๆ ป่ะน้องแพนเดี๋ยวน้องเกลจะพาขึ้นเรียน อย่างอแงน้า” ผมว่าขำๆแล้วชวนขึ้นเรียนก่อนจะบ้ากันมากกว่านี้แล้วจะกู่ไม่กลับ

   “เกล” ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะตีหน้าเบื่อใส่ อีปีนี่แบะปากใส่นิดๆ

   “ครับ” ผมมองหน้าเพื่อนๆอย่างขอความเห็น แล้วหันหาคนที่เรียก

   “คือพี่มีเรื่องจะ....”

   “คนที่ควรได้รับการอธิบายไม่ใช่พวกผมแต่เป็นแฟนต้า” อีปีนางทนไม่ไหวแทรกขึ้นทันที คงโมโหด้วยแหละจ้องพี่เค้าเขม็ง

   “แต่พี่เข้าใกล้แฟนต้าไม่ได้ พี่ยอมรับว่าพี่ผิดแต่มันมีเหตุจำเป็นและพี่อธิบายได้” พูดอย่างอ่อนใจส่งสายตาอ้อนวอนผมกลายๆ เฮ้อ กูจะทำไงดี

   “งั้นพี่ก็ต้องรีบไปอธิบายกับแฟนต้า พรุ่งนี้แฟนต้ากลับอังกฤษแล้ว ไฟท์ 5 ทุ่มครึ่ง ถ้าทันและโชคดีพี่อาจจะได้คุย ถ้าโชคร้ายก็แล้วแต่เวรแต่กรรม ผมช่วยพี่ได้เท่านี้” หนังจากยืนนิ่งสักพักอีปีบีบมือผมพยักหน้า ผมเลยหันไปบอกอีกคนที่ทำหน้าเหมือนจะตาย ใบหน้ามีรอยช้ำจางๆหลายที่

   “ขอบคุณนะเกล ขอบคุณมาก” ถลาเข้ามาจับมือผมบีบอย่างขอบคุณแววตามีความหวังขึ้นมา

   “ขอถามอย่างซิ พี่รักน้องจริงหรือต้องการจะเอาคืนฟิก” ผมถามจ้องข้าไปในดวงตาอย่างค้นหา พราะถ้าคิดเล่นๆผมไม่ยอมแน่นอน

   “รักซิ รักมากด้วยและจะไม่ยอมเสียแฟนต้าไป” สบตาบอกผมน้ำเสียงแววตาจริงจัง

   “บอกพี่เค้าหรือยัง”

   “ไว้พี่เคลียร์กับแฟนต้าเสร็จก่อน แล้วพี่จะกลับมาเปิดตัว” ตอบผมยิ้มเก้อๆ เหอะ สภาพนี้คงโดนมาเยอะ

   “โชคดีนะพี่ชาย หวังว่าเราจะได้เกี่ยวดองกัน” ผมเดินเข้าไปกอดคนตรงหน้าให้กำลังใจอาจจะไม่รู้จักกันดีแบบหมดไส้หมดพุงแต่แววตาและน้ำเสียงมั่นคงต่อความรู้สึกกับแฟนต้า เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

   “กอดผู้ชายลับหลังผัวมึงนะมึง” อีปีว่าขึ้น จิกตาใส่ผม ไม่ใช่มึงรึที่บีบมือกูให้บอกอะนะ

   “เอาน่า ผัวไม่รู้ไม่เป็นไรหรอก เข้าห้องเรียนได้แล้ว” พวงนางทั้งสามมองผมเหยียดๆพร้อมกับแบะปากแล้วสะบัดแฮร์เดินเข้าตึกเรียนไป ให้มันได้อย่างนี้

   “ฟิกกกกกกกกก” ผมโบกมือเรียกฟิกที่ยืนพิงรถสูบบุหรี่อยู่ ตอนนี้เลิกเรียนแล้วเรามีนัดกันไปดูหนังแล้วก็กินไอติม

   “มันไม่หายไปไหนหรอก” พี่ตามเดิมมาผลักหัวแล้วรับกระเป๋าจากอีปีไปถือ

   “ยุ่งไรละ ไม่ใช่ผัวพี่ซะหน่อย” ผมแลบลิ้นใส่แล้วควงแขนฟิก

   “เออ แต่ผัวหนูนะเพื่อนพี่ เค้??” พี่ตามว่ากวนๆ เขกหัวผมเบาๆ ฟิกก็ยืนนิ่งไม่ช่วยกันเล้ย

   “งั้นเมียพี่ก็เพื่อนหนู เค้??” พี่ตามชี้หน้าผมก่อนจะหันไปสนใจเมียต่อ

   “ทิ้งได้แล้วมั้ง” ผมบอกนิ่งๆมองบุรี่ที่มือ ฟิกถอนหายใจนิดหน่อยยกสูบอีกเฮือกก่อนจะดับทิ้ง

   “ขึ้นรถ” ฟิกเปิดประตูแล้วดันผมให้ขึ้นก่อนจะเดินอ้อมมาฝั่งคนขับแล้วออกตัว ไม่ซิเรียกว่าทยายน่าจะถูก

   “เป็นไรหน้าบึ้ง” ผมถามขึ้นอย่างทนไม่ไหวหลังจากดูหนังเสร็จก็มาต่อที่ร้านไอติม ในโรงหนังไม่มีจิ๊จ๊ะหวานแหวว มันหลับและหลับจริงๆไม่ได้แกล้งเหมือนครั้งก่อนๆ ตลอดการเดินทางมาห้างมันก็เงียบผมช่วยคุยก็แค่อือออ แม่ง คนสวยหงุดหงิด

   “เปล่า” มันตอบนิ่งๆไม่มองหน้าผม

   “เหรอ แล้วทำไมวันนี้เงียบจัง” ผมจับหน้ามันให้มองหน้าผมแล้วถาม หน้าเรียบเฉยก็จริงแต่แววตามีร่องรอยความไม่พอใจ

   “แค่เหนื่อยใจอะไรนิดหน่อย” มันจ้องหน้าผมแล้วพูดแบบ กูเหนื่อย เบื่อ เซ็ง

   “อืม” แล้วผมก็ก้มกินไอติมตรงหน้าต่อ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ชิ
หลังจากกินไอติมเสร็จเราก็เดินเที่ยวห้างกันต่อ แม้มันจะเทคแคร์ดูแลผมเหมือนๆทุกครั้งแต่มันก็ยังคงเงียบ ไม่พูดห่วงนั่นห้ามนี่ใช้แค่สายตามองนิ่งๆไม่ก็ส่งเสียงฮึดฮัด ผมถามมันอีกรอบแล้ว มันก็ไม่ตอบก็ปล่อยมันไป มาเดินเที่ยวด้วยกันนี้เหมือนมาคนเดียว หมาบ้าตัวไหนเข้าสิงมันเนี่ย

   “กลับกัน กูหมดอารมณ์แล้ว” มันพยักหน้านิ่งๆ เดินนำไปที่ลานจอดรถ ได้ มึงเล่นแบบนี้ใช่ไหม

   “ไงเที่ยวห้างสนุกไม๊” พี่คิลเงยหน้าขึ้นถามนิ่งๆแต่ยิ้มมุมปาก คงจะรู้อารมณ์ตอนนี้ผมดี

   “เหมือนจะสนุก” แหล่ตามองมันที่หิ้วของตามมานิดหน่อยแล้วเดินขึ้นห้อง ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ผมถอนเสื้อผ้าอย่างฉุนๆแล้วรีบเข้าห้องน้ำหวังให้สายน้ำเย็นๆคลายความหงุกหงิด

   “เฮ้ย!!!!” ใจหายแว๊บ แล้วมายืนจ้องอะไรหน้าประตูห้องน้ำ เปิดมาเจอใครจะไม่ตกใจ

   “หลีก” มันดันผมให้พ้นประตูแล้วเดินเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉย

   “เออ!!!” ผมทุบประตูห้องน้ำแรงๆ แล้วเดินกระฟัตกระเฟียตมาแต่งตัว แม่ง เป็นห่าไรวะ ถามก็ไม่ตอบ จะเล่นสงครามเย็นกับกูไง โมโหแล้วนะเฟ้ยยยยยย

   “แม่ง” ผมปาขวดโลชั่นทิ้ง โมโหแต่หาที่ลงไม่ได้

   “เป็นบ้า??” ผมเงยมองคนพูดที่เดินออกจากห้องน้ำหน้านิ่ง แต่ตอนนี้ผมคงนิ่งไม่ไหวแล้ว

   “มึงซิบ้า เป็นไรห๊ะเป็นไร ถามไรก็เงียบ เป็นห่าไรนักหนา” ผมเดินไปผลักอกมันพร้อมกับรัวทุบไม่ยั่ง กูโมโห แม่ง มีไรไม่บอกชอบเงียบ

   “แล้วเกลทำไรละ อย่าคิดว่าไม่เห็น” มันปัดมือผมแล้วบีบปากผมแน่นพูดใส่หน้าผม

   “ทำไร กูทำไร มึงบอกมาให้ชัดๆดิ” ผมดันตัวออก ดึงแขนมันให้หันมาคุยกันให้รู้เรื่อง

   “ฮึ ทำเองยังไม่รู้ คงทำบ่อย” มันว่าเหยียดสะบัดมือที่ผมจับออกแล้วเดินไปแต่งตัว

ปึก

   “อย่าปากดีกล่าวหากู” ผมปากระปุกครีมใส่หลังมัน โคตรน้อยใจ แม่ง ท่าทางนี้ไม่เท่าไหร่แต่น้ำเสียงแล้วก็แววตาซิ โคตรเหยียดหยามดูถูกเลย มันหันมาจ้องผมนิ่งๆ ไม่บ่งบอกความรู้สึก

   “ถ้าเป็นอย่างนี้ก็อย่าอยู่ด้วยกันเลย” พูดจบผมก็รีบหันหลังเช็ดน้ำตา ไม่อยากให้มันเห็น ไม่อยากให้มันคิดว่าผมใช้น้ำตาดักท่างมัน

   “จะไปไหน” มันรีบมาคว้าแขนผมไว้บีบอย่างแน่น กูเจ็บนะ

   “อย่ามาจับกู ปล่อย” ผมสะบัดมืออกแต่มันก็ยิ่งบีบแน่น จนต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

   “ปล่อยได้ไงเมียทั้งคน” มันพูดเสียงอ่อนลงมา

   “ฮึ” ผมเชิดหน้าใส่มัน

   “โอเคๆ ขอโทษที่ตะคอกใส่ ที่พูดไม่ดี แต่เกลผิดเองนะที่กระโดนกอดมันก่อน รู้ว่าฟิกไม่ชอบต่อหน้าหรือลับหลังก็ตาม ยังไงๆก็ไม่ชอบ เกลียด เข้าใจไม๊” ผมยอบรับผิดแล้วร่ายยาวเรื่องที่มันเป็นบ้าแบบนี้

   “แต่กู อื๊อ เจ็บนะ เกลรู้นะว่าฟิกเคลียร์กันแล้วไม่งั้นพี่เค้าคงไม่มาหาเกลหรอก” ผมว่ามันงอนๆ เผลอพูดหยาบเจอมันกัดปากเลย แม่ง กูยังเคืองอยู่นะ

   “แต่เกลก็ไม่มีสิทธิ์ไปกอดมันแบบนั้น ฟิกห่วงแล้วก็หึงมากๆ ไม่อยากให้ใกล้ผู้ชายคนไหน ต่อให้เป็นพี่น้องกันก็เถอะ” ฟิกพูดอย่างหัวเสีย

   “คิกคิก งั้นก็หึงเกลกับพี่คิลด้วยอะดิ” ผมหลุดขำแล้วถามขึ้น มือเขี่ยจมูกฟิกเล่น

   “อันนั้นยิ่งกว่าหึง” ฟิกตอบหน้าบึ้งดึงผมเข้ามากอดหอมซอกคอผมแรงๆ

   “คิกคิก หน้ารักจัง แฟนใคร” ผมหัวเราะเพราะจั๊กจี้เล่นไซ้กันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ

   “ไม่ใช่แฟน ผัว” บอกเสียงหื่นมือเริ่มอยู่ไม่สุข

   “จ้า ผัวก็ผัว” ผมบอกยิ้มๆจุ๊บที่คางฟิกรัวๆ

   “แต่ยังไงเกลก็ต้องโดนลงโทษ” ฟิกบอกหน้านิ่ง บ่งบอกว่าต้องโดนแน่ๆ

   “หือ ไหงงั้นอะ เพิ่งหายเดี้ยงจากวันก่อนนู่น ขยันลงโทษบ่อยจัง” ผมโอดครวญเพิ่งหายดีได้ไม่นานจะโดนอีกแล้ว??

   “จะได้ให้เกลจำไงลงโทษบ่อยๆ จะได้จำ และอีกอย่างการลงโทษแบบนี้ถือเป็นการแสดงความรักแบบของฟิก” ตอบหน้าตาย ไม่มึน ไม่หื่นขึ้นสมองทำไม่ได้

   “หาเรื่องพังประตูเกลมากกว่า”

   “หึหึ ไม่ได้ยินคำนี้มานาน งั้นของไฟฉายกระบอกนี้ส่องประตูเกลหน่อยน้า มามะ” เห็นชัดๆเลยว่ามีเขาและหางงอกที่ตัวฟิก เพิ่งหายดีไม่กี่วันนี้ต้องโดนอีกแล้วเหรอ ประตูจ๋าอย่างเพิ่งน็อตหลุดเกลียวพังเลยนะ รุ่นนี้อะไหล่หาบากแล้ว อ๊า

   “อืม โอ๊ย” ขยับตัวแรงไปหน่อย ประตูสะเทือน

   “ไปไหนวะ บาย 2 แม่ง ไอ้ผัวเวรเห็นกูยอมเข้าหน่อยส่องประตูกูแบบไม่เกรงใจเลยนะ ซี๊ดดดด” ได้แต่บ่นเป็นบ้าคนเดียวเนื่องจากตัวต้นเหตุไม่อยู่ ผมนอนปรับสภาพร่างกายสักพักก่อนจะลุกไปอาบน้ำ จำได้ครั้งสุดท้ายนี้หลับกลางอากาศทั้งๆที่ขึ้นขย่มเอง

   “อยู่ไหนวะ” ผมเดินลงมาข้างล่างมองรอบๆก็ไม่เห็น ไปที่ครัวก็เห็นมีกับข้าวทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่คนไม่เห็น กูเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ

   “อย่าปากดีไป” เสียงคุยกันแว่วๆ

   “ก็ดีมาตั้งนานแล้วพี่ชาย” ชัดเลยนี่เสียงฟิก คุยกับใครวะ เรียกซะสนิทสนม

   “หึหึ น้องกูเป็นไงบ้าง มึงเล่นน้องกูยันสว่างเลยนะ”

   “ก็นิดนึง ว่าแต่พี่เถอะน้องผมนี้ช้ำไปทั้งตัว เบาๆมือหน่อย”

   “ก็มันอดไม่ได้นี้หว่า”

   “เหมือนกันครับ”

   “มึงจะบอกเรื่องนั้นกับน้องกูไม๊”

   “พี่คิดว่าไง”

   “แบบนี้ก็ดีแล้ว กูไม่อยากให้น้องกูอาละวาดถ้ารู้ถึง ‘ข้อตกลง’ นั้น” ข้อตกลง?? อะไรวะ

   “แต่ผมไม่สบายใจอย่างน้อยก็อยากจะบอก”

   “งั้นมึงจะบอกว่าไง มึงยอมเอามิกะให้กูแลกกับน้องกู เหมือนที่กูแลกน้องมึงแลกกับมิกะ มึงจะบอกแบบนี้?” อึก ชาวาบไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดตีน ผมค่อยๆควบคุมร่างที่มันเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้แล้วว่า ‘ข้อตกลง’ นั้นคืออะไร

   “บอกแบบนั้นน้องพี่ก็เอาปืนมายิงผมอะดิ มิกะนี้คงเชือดคอเราทิ้งทั้งสอง”

   “งั้นก็อย่าบอก เก็บไว้แบบนี้แหละ แค่นี้กูกับมิกะก็จะตีกันตายอยู่แล้ว ดื้อฉิบ ตอนเด็กๆมึงสอนกันแบบไหนวะ”

   “พี่สอนเกลแบบไหนผมก็สอยมิกะแบบนั้นแหละ”

   “งั้นเรื่องที่พี่ซ้อมผมวันนั้นก็ไม่ต้องบอก ว่ามันเป็นแผน”

   “เออ ไอ้น้องเขย กูว่ามึงไปดูน้องกูได้แล้ว กูก็จะไปดูมิกะด้วย”

   “ติดน้องผมแล้วซิพี่”

   “เมียกูนี่” ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจที่กลั้นไว้ออกมา ตอนนี้ทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งแค้นที่โดนคนที่รักมากทั้งสองเอามาแลกเปลี่ยนกันเหมือนเป็นสิ่งของแบบนี้ มิน่าทำไมพี่คิลถึงยอมเรื่องผมง่าย ๆแบบนี้เพราะมีของแลกเปลี่ยนนี้เอง

   “มิกะ!!” ผมหันหลังไปก็เจอกับมิกะที่ยืนมองนิ่งๆ แต่รับรู้ได้ถึงอารมณ์และรังสีน่ากลัวบางอย่าง

   “พี่เกลกับฟิกเนี่ยเล่นกันสนุกเลยเนอะ” มิกะพูดยิ้มๆแต่เป็นยิ้มเย็นยะเยือก

   “อะ อ้าว เกลมิกะมาทำอะไรตรงนี้ มานานแล้วเหรอ” เสียงฟิกดังขึ้นผมรีบปรับสีหน้าแต่ยังไม่หันไปมองกลัวทนไม่ไหวคว้าไม้แถวนั้นฟาดหัว

   “เพิ่งมาเมื่อกี้เกลชวนมาตามฟิกหนะ เห็นกับข้าวตั้งรอยู่แต่ไม่เห็นคนทำ” มิกะที่ทำได้เนียนกว่าตอบกลับไป แบบว่าปรับสีหน้าไวโคตรๆ

   “เหรอ งั้นก็ไปกันเถอะ พี่คิลมาพอดี” แล้วเดินมากอดเอวผมพร้อมกับจูบที่หัว

   “เป็นไร”

   “เปล่า อุ้มเลย ทำเค้าเจ็บ” ผมส่ายหน้าหันมาอ้อนให้อุ้ม

   “มีแฟนแล้วลืมพี่เลยนะ” พี่คิลยีหัวผมแล้วจูบที่หัวเหมือนฟิก

   “เอ้า ก็ไม่อยากแย่งความรักจากใคร กลัวพี่คิลแบ่งให้ไม่เท่ากัน”

   “ก็ว่าไป” พี่คิลยีหัวผมอีกรอบแล้วเดินไปฉุดข้อมือมิกะพาเดินเข้าบ้านไป
หลังจากควบข้าวสองมือพี่คิลก็ไปจัดการเรื่องงานอีกนิดหน่อยเพราะจะกลับอังกฤษแล้วแน่นอนว่ามิกะต้องกลับด้วย ส่วนฟิกก็ออกไปทำงานกับพวกพี่แฝดที่โทรมาตามอย่างกะทันหันซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ดี ตอนนี้มีแค่ผมกับมิกะแล้วก็คนของพี่คิลนิดหน่อย หึหึ

“มิกะ” ผมเรียกมิกะที่นั่งอยู่ที่สวน มิกะหันมายิ้มให้ แล้วเสหน้ามองไปที่อื่น คงรู้ว่าผมเรียกทำไม

   “เรื่อง.................มิกะกับพี่คิล” ผมยืนเงียบอยู่นานกว่าจะกล้าถามออกไป แอบเกร็งนะนี่

   “ก็ไม่มีอะไรนี่” มิกะตอบนิ่งๆ ยกน้ำแดงขึ้นจิบเหมือนไม่มีอะไร

   “ถ้าไม่มีอะไรจริง ทำไมไม่มองหน้า ยากุซ่าเค้าจะไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเราคิดหรือรู้สึกอะไรไม่ใช่เหรอ” มิกะเงยหนาสบตานิ่งๆ ผมยิ้มมุมปาก เธอคนนี้เก่งใช่ย่อยถ้าไม่สบสายตาหรือสังเกตดีๆจะไม่มีทางได้เห็นแววตาอันเยือกเย็น ไร้หัวใจเป็นแน่ อย่างน้อยผมก็มีสายเลือดมาเฟียอยู่ครึ่งหนึ่งละว้า ผีกับผีย่อมรู้กัน

   “เมื่อก่อนเป็นนักโทษ แต่ตอนนี้ไม่รู้เพราะคิลไม่ได้บ่งบอกสถานะที่ชัดเจน มีหน้าที่ทำตาม และคอยขึ้นเตียงด้วยกัน” มิกะตอบนิ่งๆแบบไม่รู้สึกรู้สา ท่าทีที่แสดงออกมานี้อย่างกับคนละคนกับมิกะที่ช่างฉอเลาะ เย็นชาโครต

   “มิกะ” ผมนี่อึ้งจนแทบจะพูดไม่ออก พี่คิลไม่เคยที่จะสนใจผู้ชายด้วยซ้ำแม้จะมีมาเสนอตัวให้เลือกบ้างเป็นครั้งคราว แต่พี่คิลควงผู้หญิงตลอด

   “อย่าทำหน้าสมเพชมิกะแบบนั้น อันที่จริงตอนนี้มิกะเข้ามาเรียนรู้งานกับแบรนด์พี่สาวเกลด้วย” มิกะบอกเสียงเย็น ส่ายหน้าขำๆ

   “เล่าให้ฟังตั้งแต่แรกได้ไม๊ เกลรู้ว่ามิกะไม่ได้เต็มใจมาแน่ๆ และที่ทำงานกับพี่กิลมันประจวบเหมาะพอดีที่พี่คิลจะขังมิกะไว้ใกล้ตัว” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ยอมรับว่าอยากรู้และอยากเสือกนิดๆ

   “เรื่องมันยาว มิกะขี้เกียจเล่า แล้วก็ไม่อยากนึกถึง เอาเป็นว่าตอนนี้มิกะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ แม้จะอึดอัดไปบ้างก็ตามที” มิกะบอกปัด หันมายิ้มกว้างให้ผม เป็นอันรู้ว่าจะไม่เปิดปากง่ายๆ

   “มิกะไม่คิดจะหนีเหรอ อย่างมิกะทำได้สบาย” ผมถามอย่างข้องใจ หนีได้นะถ้าจะหนี

   “หนีไม่พ้นหรอกเกล นิสัยพี่ชายเกลน่าจะรู้ดี” มิกะส่งยิ้มมาให้ผม แม้จะกลับมาเวอร์ชั่นอะโนเนะแต่สายตายังคงแสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็นอยู่ นิสัยพี่คิลทำไมผมจะไม่รู้ อะไรที่อยากได้ต้องได้ต่อให้ต้องแย่งชิงมาก็ยอม ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไง นี้แหละนักฆ่าตระกูลผม เพราะสิ่งนี้ทำให้พี่คิลประสบความสำเร็จอย่างมากในฐานะผู้บริหารหนุ่มไฟแรงเพิ่งรับช่วงต่อจากพ่ออย่างเต็มตัวได้ไม่ถึง 5 ปีแต่นำพาธุรกิจไปไกลทั่วโลก

   “มิกะจะทนอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน”

   “จนกว่าคิลจะเบื่อละมั้ง”

   “มิกะอยู่กับพี่คิลมานาน น่าจะรู้ว่า ของที่ถูกใจและโดนใจไม่มีทางที่จะโดนเบื่อง่ายๆและต่อให้ของสิ่งนั้นจะพยศสักแค่ไหนก็ยิ่งสร้างความตื่นเต้นไม่มีเบื่อ อาจจะไม่เคยแสดงออกด้วยคำพูดแต่ให้ดูที่การกระทำ คนฉลาดๆอย่างมิกะน่าจะเข้าใจ” ผมบอกมิกะยิ้มๆ ผมว่ามิกะรู้แหละแต่ยังไม่มั่นใจหรือาจจะไม่อยากรับรู้ว่านักฆ่าก็มีหัวใจ

   “เฮ้อ มิกะจะพยายามเข้าใจ” ถอยหายใจแรงๆตบที่มือผมที่วางอยู่บนไหล่ตัวเอง สีหน้าครุ่นคิดและคิดไม่ตก

   “ใช้ตรงนี้เข้าใจมิกะ อย่าใช้สมอง” ผมพูดพร้อมกับจิ้มไปที่อกด้านซ้ายของมิกะ ซึ่งก็ได้แต่พยักหน้านิ่งๆ



*************************************





มาแล้วนะจุ๊
คิดถึงกันบ้างไม๊????????

เร่งสุดๆได้แค่นี้ ตอนนี้สมองตัน เบลอสุดๆ คิดไม่ออก เฮ้ออออออ

คนที่สั่งจองหนังสือว่าไงกันเอ่ยยยยยยยยยยยย ส่งเสียงหน่อยยยยยยยย
อย่าเงียบน้า  T__________________T

ส่วนรายละเอียดหนังสือจะลงลิ้งไว้หน้าแรกนะจ๊ะ จะได้หาง่ายๆๆ





เอามาให้ดูพอเป็นกระษัย???


น้องบอกได้เท่านี้จริงๆพี่ โซฟาสีแดงพี่อ่ะ เหอะๆ
มักสีแดงเนอะ










ปกเล่ม 2 โซฟาสีเหลือง ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้ต้องการจะสื่ออะไรนะ

[DarkAki]

หน่วงๆ หื่นๆ ปนกันไปอ่าาาาา

น้องเกลรู้แล้ว แล้วจะมีมหกรรมจัดการผัวมั๊ยอ่าาาา

ช่วงนี้แกลบคร้าบบบบบ

คงโอนเงินได้ช่วง พค อ่าาาา 

[noy]

 

[B52]

    รูปมันชวน...จริงๆ

[mystery Y]

โอ้ สองสาว(?)แอบได้ยินข้อตกลงของหนุ่มๆ จะมีอะไรเกิดขึ้นป่ะเนี่ย

[why yyy]

ขอบคุณ

[seaz]

สงสารมิกะจัง

[punchnaja]

มิกะจัดให้หนัก อย่าให้มันหือได้้้!

[sirikanda28]

รอเก็บตังค์ก่อน
โอนแน่นอน

[Pokkykurikoi]

 

[Maxshu]

ขอรีเควสเมียปราบผัวเดสสึ > w <

[inspirer_bear]

หึหึ ตายแน่ฟิกกับพี่คิล คึคึ

[fay 13]

 

[My_yunho]

 

[Inwoสูs]

อยากเห็นโหมดดารฺ์กของสองสาว(?) คู่นี้จัง จัดให้หน่อยสิคนเขียนจ๋า

[choipango]

หมอ(โดน)ฟัน ครั้งที่ 55





   “เรามาเอาคืนกันเถอะ เกลไม่ยอมง่ายๆหรอกกับคนที่ใช้คนอื่นเป็นสิ่งของต่อให้มีเหตุผลมาอธิบายยังก็ไงต้องเอาคืนกันบ้าง” ผมบอกมิกะหลังจากต่างคนต่างเงียบครุ่นคิดในเรื่องของตัวเอง

   “แล้วเกลจะทำยังไง”

   “อืม นั้นซิ อืมมมมมมม” หน้าเครียดทันที เอาไงดีวะ ปุ๊บบับแบบนี้ยิ่งคิดไม่ออก

   “จริงซิ อาทิตย์หน้ามิกะจะกลับแล้วใช่ป่ะ ต้องไปเรียนทันทีเลยไหม๊หรือช่วยงานพี่กิลที่ห้องเสื้อก่อน” ผมดีดนิ้วเมื่อคิดอะไรบางอบ่างได้แล้วหันไปถามมิกะ

   “ยังไม่แน่นอนอะแล้วแต่คิล” มิกะส่ายหน้า เอาแน่เอานอนไม่ได้แฮะ

   “อาทิตย์หน้าคณะเกลหยุด 4 วัน เราแอบหนีกันเถอะ” ผมเริ่มบอกแผนการยิ้มๆ มองซ้ายมองขวากลัวคนของพี่คิลได้ยิน

   “หนี?? หนีไปไหน” มิกะถามงงๆ

   “ใจจริงก็อยากจะไปญี่ปุ่นอยู่หรอกนะ ไปบ้านมิกะไง แต่พี่คิลต้องตามได้ง่ายแน่นอน” ผมลูบคางบอกมิกะ คิดได้แต่หนีอย่างเดียวแต่ไม่รู้ที่ไหน เหอะๆ

   “ถ้างั้นไปไร่พ่อเสือกัน” มิกะก็มองหน้าผมคิดเหมือนกันก่อนจะนึกขึ้นได้

   “ใช่ซิ เกลลืมไปได้ยังไง หึหึ” ผมบอกยิ้มชั่วร้าย ทำไมไม่คิดให้เร็วกว่านี้นะ

   “เราจะไปกันเมื่อไหร่ ต้องวางแผนดีๆไม่งั้นไม่รอดสายตานักฆ่า” มิกะถามกระตือรอร้นคงอยากเอาคินสุดๆ

   “ไม่ต้องห่วงเกลมีวิธี ใกล้ๆวันค่อยเกลจะบอกว่าต้องทำยังไง แต่ตอนนี้เราต้องทำให้เนียนซะก่อนว่ายังไม่รู้เรื่องอะไร” ผมยืนหน้าเข้าไปกระซิบ

   “คิกคิก มิกะอะเนียนอยู่แล้ว เป็นห่วงแต่เถอะเหอะกลัวจะทนไม่ไหวเอาปืนยิงหัวฟิกกระจุย” มิกะแซวกลับยิ้มๆ

   “เหอะๆ เกลแค่ยังฝึกมาไม่พอ เอาน่าเกลจะพยายาม ไฟโตะ” ก็นะถ้าทนไม่ไหวก็ไม่แน่

   “ไฟโตะ” มิกะวางมือบนมือผมเป็นการร่วมมือกันเอาคืนแบบเฉพาะกิจและลับสุด งานนี้ไม่กระอักเลือดอย่าเรียกหนูว่าเกล

และแล้วก็มาถึงวันแห่งโชคชะตาตลอดทั้งอาทิตย์ผมก็พยายามตีมึนทำเนียนมีเกือบหลุดบ้างแต่มิกะก็ช่วยไว้ทันและแน่นอน ผมยังต้องทำหน้าที่เมียยามค่ำคืนอย่างเต็มความสามารถ แผนการเอาคืนนี้มีแค่ผมกับมิกะที่รู้ขนาดพวกเพื่อนผมยังไม่บอกเลยสักคนกะว่าใกล้ๆวันตายของใครสักคนค่อยบอกมาร่วมงานทีเดียว หึหึ

   “พี่คิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล” ผมเรียกเสียงดัง หลังจากกลับจากเรียนก็ตรงกลับบ้านทันที วันนี้แล้วซินะ หุหุ

   “ว่า” เงยหน้าจากกองเอกสารถอดแว่นออกแล้วเลิกคิ้วถาม แหมะ หล่อไปไหน

   “เห็นมิกะไม๊” ผมถามพร้อมกับมองไปรอบๆ

   “ทำไม” ถามพร้อมกับจ้องนิ่งๆ ฮ่วย อย่าจ้องมากเดี๋ยวหลุด

   “ก็วันนี้นัดกันจะไปซื้อของตามประสาคนน่ารัก” ผมตอบพร้อมกับทำปากจู๋

   “แล้วแฟนน้องไปไหน” อย่าเพิ่งถามหามัน ขืนไปด้วยเสียแผนหมด

   “งอนกันอยู่” จริงๆฟิกเกอร์มีเรียนจนถึงเย็น และด้วยเหตุนี้วันนี้เลยเหมาะแก่การหลบหนี โฮะๆ ซึ่งผมได้เตรียมการเรียบร้อยแล้วแต่ตอนนี้ต้องออกจากบ้านนี้ให้รอดพ้นสายตาซะก่อน

   “จะไปซื้ออะไร” หลับตาถามพร้อมกับหมุนคอคลายเมื่อย ผมเลยเดินเข้าไปนวดให้

   “ไม่รู้ กะเดินชิลๆเล่น รอให้ฟิกมาง้อ” ผมตอบพร้อมกับลงแรงที่มืออีก เห็นแบบนี้ก็สงสาร ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ปล่อยบ้างก็ไม่ปล่อย

   “งอนมากๆระวังมันชี้เกียจง้อ” ว่าพร้อมแสยะยิ้ม เดี๋ยวปาดคอเลยหนิ

   “ก็ลองดูซิ มีเคืองอะบอกเลย มิกะ” ผมตอบงอนๆ พร้อมกับเรียกมิกะที่เดินผ่านมา

   “จะไปเลยเหรอ” มิกะถามขึ้น ผมก็พยักหน้าหงึกๆ

   “จะไปด้วยไม๊” มิกะถามขึ้นไม่มองหน้า แต่ผมนี้หันมองทันทีมันไม่มีในบทเกิดเฮียแกบ้าจี้ตอบไปจะทำงายยยยยย

   “หึหึ เชิญกันตามสบาย มีงานสำคัญต้องเคลียร์” มิกะพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันมาสบตาผม ทางสะดวก

   “งั้นไปนะ ฟิกเกอร์อาจจะโทรมาถามว่าทำไมเกลไม่รับสายก็ช่วยๆเล่นตัวให้น้องหน่อยนะ” ผมบอกแกมสั่งอีกรอบแล้วหอมแก้มก่อนจะเดินไปควงแขนมิกะ

   “ฮู่วววววว นึกว่าจะไม่รอด” กลั้นใจแทบตายลุ้นระทึกฝุดๆ ตั้งสติเล็กน้อยก่อนค่อยๆขับรถออกจากบ้าน ยะฮู้

   “เอาไงต่อ”

   “ก็ขับรถไปที่ห้างจอดทิ้ง นั่งแท็กซี่ไปที่บขส.จากนั้นเราก็นั่งรถเข้ากทม.แล้วก็ต่อรถไปเชียงใหม่ อาจจะลำบากแต่รับรองว่าพี่คิลหาไม่เจอแน่นอนถึงเจอก็นานหน่อยละนะ” ผมหันมายิ้มกับมิกะ ฮัมเพลงที่เปิดย้อมใจเบาๆ

   “เออจริงซิ มิกะได้เอาโทรศัพท์มาป่ะ” ผมถามอย่างนึกได้

   “เอามาซิต้องติดตัวไว้ เพราะมันลิ้งกับโทรศัพท์คิลจะบอกตำแหน่งที่มิกะอยู่” หึหึ อย่างที่คิดพี่คิลนี่รอบคอบไม่เปลี่ยน กลัวเมียหายขนาดหนัก

   “หืม งี้ก็พี่คิลก็ตามติดทุกฝีก้าวอะดิ โหยยยย ใจร้าย มิกะทิ้งไว้ในรถเลยพอเกลปิดการสื่อสารพี่คิลต้องตามสัญญาณมิกะแน่นอน” ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มิกะยกนิ้วให้ผมก่อนจะโยนไปที่เบาะหลัง ผมขับรถมาที่ห้างจอดชั้นบนสุดลึกสุด เรียบร้อยแล้วก็เปิดหลังรถเอากระเป๋าที่แอบซุกไว้ตั้งแต่เมื่อวานโดยมิกะเป็นคนทำมีเสบียงเล็กน้อยพอประทังชีวิต ก่อนจะพากันไปหน้าห้างโบกแท็กซี่ไปบขส.รถทัวร์

   “เอาละภารกิจผ่านมาได้เริ่มขึ้นแล้วจากนี้มันส์แน่นอน” ผมยื่นมือไปตบกับมิกะเมื่อขึ้นรถรียบร้อยแล้วและรถก็กำลังเคลื่อนตัวออกจากตัวจังหวัดมุ่งสู่กรุงเทพมหานคร อย่าหาว่าใจร้ายไม่ได้นะในเมื่อทำกับเราก่อนต่อแต่นี้ก้เตรียมรับผลกรรมได้เลย ได้เวลาเอาคืน!!!!

ครืดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดด

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหลังจากปล่อยให้มันสั่นมาตลอดทางเพราะฟิกโทรมาแต่ผมตั้งเสียงถ้าพี่คิลโทรมาเพื่อให้รู้ ผมยกให้มิกะดู

   “ว่า” ผมรับสาย

   “อยู่ไหน”

   “ห้าง” ตอบกลับพร้อมกับยิ้มกับมิกะ

   “อืม เดี๋ยวมันไปหา” ตอบกลับมาเสียงเนือยๆ

   “แค่นี้ใช่ปะ” พี่คิลตอบอืมก่อนจะวางและผมปิดเครื่องทันที

   “เรียบร้อย” ผมหันไปบอกมิกะ ซึ่งพยักหน้าเข้าใจก่อนจะใส่หูฟังดูหนังกันต่อจอใครจอมัน

   “โอ้ยเมื่อยยยยยยยยย” ผมบิดขี้เกียจไปมา ตอนนี้ถึงกทม.แล้วรอรถที่จะไปเชีงใหม่รอบ 20.30 น. และตอนนี้คนที่นั้นคงกำลังวิ่งวุ่นกันเลยหละ อยากเห็นหน้าพี่คิลจริงๆตอนเมียหายหน้าจะเป็นแบบไหน คิคิ

ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังเชียงใหม่เชิญขึ้นรถได้เลยครับ

   “ป่ะ มิกะ” ขึ้นรถได้ผมก็หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องลงทุนซื้อใหม่เลยนะนี่ กะเอาไว้เช็คความเคลื่อนไหว แน่นอนว่าหน้าวอลเฟสผมโดนถล่มยับ ตอนนี้เพื่อนๆผมรู้เรื่องกันแล้ว ดูจากที่อีปีนางมาเม้นดา เข้าเฟสแล้วเผลอเกือบเช็คอินซะแล้วดีนะที่คิดทัน ผมเลื่อนดูอะไรอีกนิดหน่อย พยายามใจแข็งกับข้อความที่ฟิกโพสขึ้น

   “เกลโทรบอกพ่อเสือยัง” มิกะถามขึ้น

   “เฮ้ย ลืมเลยอะ แปบๆ” ผมรีบปิดโซเซียลทุกอย่างก่อนจะโทรหาพ่อเสือหวังว่ายังคงไม่นอนนะ

   “เป็นไงบ้าง” มิกะถามหลังจากที่ผมวางสาย

   “ก็โดนถามตามระเบียบพอบอกเหตุผลพ่อเสือก็บอกว่าดี สมน้ำหน้าบอกด้วยว่าจะจัดการเองแม่กวางก็บอกเอาให้หนัก พรุ่งนี้เช้าถึงแล้วให้โทรบอกจะส่งคนมารับ”

   “ยังใจดีเหมือนเดิม” มิกะพูดยิ้มๆ

   “อือ นอนเถอะพรุ่งนี้เราต้องลุยกันอีกเยอะ กู๊ดไนท์” ผมพยักหน้ารับก่อนจะบอกกู๊ดไนท์ ขอนอนเอาแรงก่อน

   “กู๊ดไนท์”
ยะฮู้ เชียงใหม่ ถึงแล้วจ้า พวกเราลงรถตรวจดูของกันเรียบร้อยผมก็โทรบอกพ่อเสือให้ส่งคนมารับ รอไม่นานก็มีคนมารับไม่ใช่ใครพ่อเสือมาเอง บอกว่าเป็นห่วงไม่ไว้ใจกลัวลูกสาว??หาย พ่อเสือขัยรถมาเรื่อยๆให้พวกผมชมบรรยากาศยามเช้าของที่นี่ อากาศดีสดชื่นมากๆ ไม่นานก็เข้าเขตรั่วของไร่สองดวงใจ ผมนี่ตื่นเตนสุดๆ ไร่สวยมากแล้วก็กว้างมาก เพิ่งเคยเห็นไร่ชาครั้งแรก ในไรก็มีคนงานจำนวนหนึ่งกำลังเก็บใบชากันอยู่ ข้างๆก็มีไรองุ่นด้วย หวานปากน้องเกลจะกินให้พุงกาง

   “แม่กวาง” ผมวิ่งเข้าไปกอดหอมแก้มซ้ายขวา ก่อนจะผละให้มิกะกอดบ้าง แล้วหันไปทักทายพ่อเสือที่นั่งมองยิ้มๆ

   “เหนื่อยไม๊ลูก” แม่กวางถามยิ้มๆ ลูบหน้าลูบตาผมกับมิกะ

   “นิดหน่อยครับ” ผมตอบอ้อนๆ กอดเอวแม่กวางไม่ปล่อย คิดถึง

   “จะล้างหน้าหล้างเท้าเดินดูไร่หรือจะพักเอาแรงกันอีกนิดละ” แม่กวางถามยิ้มๆ เดินพาเข้าในบ้าน เป็นบ้านไม้สักทั้งหลักสวยมาก

   “อ่า พักก่อนละกันฮะ มิกะเพลียๆ” มิกะบอกเสียงเพลียนิดๆ คงไม่เคยนั่งรถนานขนาดนี้มั้ง ตั้งแต่บ่ายยันเช้าอีกวัน

   “เอางั้นก็ได้จ๊ะ ส่วนเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่จัดการเองต่อให้เป็นลูกในไส้ทำแบบนี้แม่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อหรอก” พ่อเสือพูดเสียงเหี้ยม แอบหน้ากลัวนะนี่

   “ขอบคุณครับ/ฮะ” ผมกับมิกะไหว้ขอบคุณ

   “ไปพักผ่อนซะนะ แม่ให้คนเตรียมห้องไว้แล้ว จะนอนด้วยกันหรือแยกก็ได้มิกะห้องเดิมเหมือนที่เคยส่วนน้องเกลจะนอนห้องฟิกหรือแฟนต้าละ”

   “นอนด้วยกันดีกว่าครับ จะได้ปรึกษากันได้” ผมตอบ

   “งั้นตามสบาย แม่ขอไปดูกับข้าวกับปลาก่อน” แม่เดินมาหอมแก้มผมกับมิกะคนละทีส่วนพ่อก็ขยิบตาส่งมาให้ ก่อนจะออกจากบ้านไปส่วนผมกับมิกะก็พุ่งตัวเข้าห้องนอนทันที ถึงจะได้นอนมาทั้งคืนแต่มันก็เมื่อย ขอเอนหลังยืดขาหน่อยละกัน เนอะ

ยะฮู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   “ชอบที่นี่แล้วละซิเกล” มิกะถามขำๆกับท่าทางของผมที่ดูโอเวอร์

   “อืม บรรยากาศดี บริสุทธิ์ อืมมมม ฮ้า สดชื่นที่สุดเลย” ผมตอบมิกะสูดเอาบรรยากาศของไร่ซะเต็มปอด มีความสุขจริงๆ
ผมอยู่ที่นี่เป็นวันที่ 2 แล้ว เมื่อวานอนกันยาวตื่นอีกทีบ่ายแก่ๆ แม่กวางเลยพาไปทักทายคนในไร่ ใจดีมากๆเลยดูแลกันเหมือนครอบครัว มีเด็กๆน่ารักๆด้วย หลังจากนั้นก็พาไปทัวร์รอบไร่ อ่อ ท้ายไรมีน้ำตกด้วยเสียดายเมื่อวานเราไปบ่ายคล้อยแล้วเล่นน้ำไม่ได้ เอาไว้วันหลัง ส่วนนี้พวกผมก็มานั่งในกระท่อมที่ไร่องุ่น หลังจากกลายเป็นแรงงานตามพ่อเสือเข้ามา

   “คิดว่าตอนนี้สถานะการเป็นไง” มิกะถามขึ้น สีหน้าเครียดเล็กน้อย

   “คงจะรู้แล้วว่าเราอยู่ที่ไหน เพราะเกลแอบเปิดสัญญาณมือถือ” ผมตอบสีหน้าเครียดไม่แพ้กัน กลัวไม่มาตาม แล้วถ้ามาตามจะโดนอะไรบ้าง ฟิกผมไม่กลัว กลัวนักฆ่านี่แหละ

   “อืม พ่อเสือก็เตรียมการแสร็จแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็คงจะมา แต่ถ้าใจร้อน..”

   “ก็วันนี้ตอนเย็น” พวกผมพูดพร้อมกันแล้วหัวเราะคิกคัก แทบจะอดใจรอไม่ไหว นั่งเล่นกันอีกนิดก็ลงไร่กันต่อ ตามดูเค้าตัดแต่งใบต้นองุ่น ใบมีเยอะก็ไม่ดี มีมากเกินไปก็ไม่ดี ต้องพอดีๆกับพวงองุ่น ยุ่งยากแท้

   “ปี้สาวไปเล่นน้ำตกกันไม๊” เด็กชายน่าจะอยู่ประถมแล้ว เอ่ยชวนพวกผม

   “หือ ใครไปบ้างละ” ผมถามกลับพร้อมกวักมือเรียกให้เข้ามาหา

   “ปี้ชาย ปี้อิน เปิ้ล แล้วก็ปี้สาว” ตอบพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันหลอ

   “พ่อเสือละ”

   “พ่อหลวงบอกว่าไปได้ นี่ให้มาถาม ถ้าไปก็ไปกัน” ตอบพร้อมกับโชว์ฟันหลออีกรอบ ผมกับมิกะนี่ยิ้มขำ

   “งั้นก็ไป ป่ะ” ผมตอบน้องก็ดีใจกระโดดโลดเต้นก่อนจะมาจูงมือพวกผมไปที่รถ ไปถึงก็เจอพ่อเสือแล้วก็กลุ่มหนุ่มสาว 3-4 ยืนคุยกันอยู่ พ่อเสือกำชับบอกให้ดูแลผมให้ดี แล้วก็ระวังๆกันด้วย ก่อนพอเสือจะไปตรวจไร่ต่อ

   “จะไปไงละ” เมื่อวานนั่งรถกะบะเที่ยว แต่ไม่เห็นมีจอดแถวนี้

   “โน่น” น้องที่มาชวนชี้ไปที่รถอีแต๋น ผมหันไปมองหน้ามิกะพร้อมกับกลืนน้ำลาย จะรอดไม๊เนี่ย เคยนั่งกับอยู่บ้างเป็นบ้างครั้ง แต่จะให้นั่งขึ้นเขาลงห้วยนี้ก็แอบๆเสียว

   “ไหวน่าเกล วิถีชาวบ้าน มิกะเคยนั่งมาแล้ว” มิกะพยักให้มั่นใจจูงมือผมไปที่รถโหนตัวขึ้นอย่างชำนาญผิดที่ผมต้องมีคนช่วยดัน

ซู่ ซู่

ได้ยินเสียงน้ำตกแว่วๆพร้อมกับอากาศที่เย็นชื้นขึ้นมานิดๆ จากไร่องุ่นนั่งรถกันมาไม่เกิน 15 นาทีก็ถึงแล้วไม่ไกลแต่ทางค่อนข้างลำบาก ถึงที่พวกเด็กๆตัวเล็กๆก็วิ่งลงน้ำกันทันที่ ส่งเสียงดังท้ากันกระโดนน้ำ

   “เราเอาไง เสื้อผ้าไม่ได้เอามา” มิกะถามขึ้นแบบไม่ค่อยมั่นใจ

   “ชุดนี้เลย” ผมยักคิ้วให้มิกะพร้อมกับวิ่งไปที่น้ำตก เด็กๆเห็นก็ส่งเสียงเรียกกันเต็ม

ตูมมมมมม

เย็นชื่นใจ ผมกระโดดจากแง่งหินที่ยืนออกมา ระดับน้ำไม่ลึกแล้วก็ไม่ตื้นจนเกินไป

   “คุณๆครับ ผมรออยู่ข้างบน มีอะไรตะโกนเรียกได้เลย” ผู้ชายที่ดูท่าทางแล้วจะรุ่นเดียวกับฟิกเดินเข้ามาบอก

   “อ้าว ไม่เล่นด้วยกันเหรอ” มิกะถามขึ้น นั่งแช่ขาที่โขดหิน

   “ผมมาอารักขา” ผมกับมิกะยกมือโอเคให้ ก่อนจะหันมาเล่นน้ำกับเด็กๆ มีเราสองคนที่ตัวโตกลุ่มวัยรุ่นที่มาด้วยก็แค่นั่งมองกับแช่ขาเล่นเฉยๆ

   “เฮ้ย!!!!”

   “อ๊ากกกกกกกกกกกกก” กำลังนั่งแช่น้ำคิดอะไรเพลินๆก็มีคนมาจับขา ตกใจหมดเลย

   “แกล้งพี่เหรอ แกล้งพี่เหรอ จับไว้ใครจับได้เดี๋ยวพี่เลี้ยงขนม” แล้วมหกรรมเล่นไล่จับก็เกิดขึ้น แยกออกเป็นฝั่งผมกับมิกะ พวกผมเล่นกันจนเหนื่อยเลยครับ หอบแดกสุดๆ เด็กๆนี่สู้ไม่ถอย

   “พ่อเลี้ยงบอกให้มาตาม ขึ้นได้แล้วเจ้า” กำลังสนุกก็มีเสียงคนมาตาม แอบเสียดายเอาไว้มาใหม่ พวกผมก็ทยอยกันขึ้นแค่ก้าวออกจากน้ำก็สั่นกันทันที

   “นี่เจ้า” ผู้หญิงคนเดิมยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้มาให้ผมกับมิกะส่วนเด็กๆก็มีเป็นของตัวเอง

   “ไหวไม๊” มิกะถามขึ้น คงเห็นอาการสั่นของผมละมั้ง ผมพยักหน้าให้แล้วค่อยๆเดินไปที่รถ

   “อ๊ากกกกก หนาวววววว” ผมร้องลั่นอย่างทนไม่ไหว เด็กๆก็ยิ้มขำกัน ช่างเถอะกูหนาวนี่ครับ ขึ้นจากน้ำตกมานั่งรถ(อีแต๋น)เปิดประทุนต่อถึงจะขับไม่เร็วแต่ลมเย็นๆที่พัดมานี่บาดผิวได้เลย

   “อ๊ะ รถนั่น” ผมชี้ไปที่รถมั่นใจว่าไม่ใช่ของไร่แน่นอน

   “หึหึ มากันแล้วซินะ” มิกะโผล่หัวขึ้นดูแล้วยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา

   “เรามาทำอะไรสนุกๆกันเถอะ” มิกะมองหน้าผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น

   “ไปแล้วนะเจ้า ขอบคุณครับปี้สาว” เด็กยกไหว้โบกมือให้แล้วแยกย้ายกันไป

   “นี่นาย” มิกะหันไปเรียกคนที่บอกว่ามา ‘อารักขา’ คงได้ทำหน้าที่สุดเหวี่ยงก็คราวนี้

   “ครับ??”

   “คือชั้นทั้งสองคนหนาวตะคิวกินอุ้มเข้าบ้านหน่อยซิ” มิกะบอกเสียงอ่อนยิ้มหวานเป็นการตบท้าย ผมก็สบตาอีกคนที่นั่งคู่กัน

   “ตะ แต่..”

   “เอาน่า ใครทำอะไรนายไม่ได้หรอก เชื่อชั้น” ผมพยักหน้าให้ ทั้งสองคนทำหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนเดินเข้ามาอุ้มผมทั้งสองคน

   “เกล!!”

   “มิกะ!!” ต้องให้บอกไม๊ว่าหน้าตาแต่ละคนเป็นยังไง หึหึ

   “หยุด!! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละทั้งสองคน อย่าได้คิดก้าวเข้ามา” พ่อเสืออกมาจากบ้านพร้อมปืนลูกซองยาว เดินอาดๆมาเผชิญหน้า

   “อย่าปล่อยนะ อุ้มเข้าไปในบ้านเลย ไม่ต้องกลัว” ผมกระซิบบอกคนที่อุ้ม ซึ่งออกอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด แล้วรีบอุ้มพวกผมเข้าบ้านทันที

   “อ๊ะๆๆๆ อย่าแม้แต่จะเข้ามา” พ่อเสือส่องปืนไปหาทั้งสองคนที่เตรียมเข้ามา

   “พ่อเล่นบ้าอะไร” ฟิกถามอย่างหัวเสีย จ้องผมเขม็ง ส่วนผมก็ลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ ก่อนจะสังเกตรอบๆบ้านมีคนงานหนุ่มๆในไร่อยู่รอบบ้านเลย

   “แล้วคุณคิดว่าผมเล่นเหรอครับ คุณรัชชตะ” พ่อเสือบอกเสียงเรียบยกยิ้มที่มุมปาก ปืนก็ยังคงส่องไปที่ทั้งสองคน





****************************************





คิดอยู่ว่าจะลงตอนนี้หรือ ตามปีย้อยหลังงงง

แล้วโหมดดาร์กนี่แต่งแล้วนะไม่รู้จะถูกใจไหม เหอะๆๆ

มีของมาฝากเช่นเคยยยยยยย

พร้อมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!








ปล.เม้น ติ ชม กัน นะจุ๊

รู้สึกเงียบมากมายยยยย

[Yarkrak]

 

[DarkAki]

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

เกล มิกะ แผนเอาคืนยังมีอีกใช่มั๊ย เหมืนอจะไม่หมดแค่นี้นะ 55555

พ่อเสือน่ารักอ่าาาา เข้าข้างลูกสะใภ้สุดตัว กร๊ากกกกกก

ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่ ฟิกกะนักฆ่าไม่รอดแน่ โฮะ โฮะ โฮะ

[noy]

เอาคืนให้สาสม

[Sirada_T]

ขอโทษครับคนแต่ง... อันเนื่องจากสมองรวน พยายามไล่หาแล้วแต่หาไม่เจอ... คืออยากรู้ว่า...

"แฟนต้าเป็นน้องใคร มีปัญหาอะไรกับใครอยู่ครับ"

คือลืมจริงๆนะ พยายามหาอ่านแล้ว หาไม่เจอเลย....

[NOoTuNE]

 


ดีเล่นหนักๆเลย

[seaz]

เราว่าทั้ง น้องเกล และ น้องมิกะ น่าจะโดน "เอาคืน" หนักแน่ อิอิ