หมอโดนฟัน ตาม+ปี ครั้งที่ 8
โครมมมมมม
“ใจเย๊นนนนน” อีแพนรีบมาฉุดผมไว้เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะกวาดของบนโต๊ะอีกรอบ บอกเลยกูโมโหมาก
“จะให้กูเย็นยังไง มึงดูมันทำกับกูซิ” ผมบอกเสียงห้วน หายใจหอบ
“ทำไร พี่เค้ายังไม่ทำไรเลย” อีแพนถามหน้ามึน เดี๋ยวเจอกูฟาดแข้ง ใช่เวลามาเล่นไม๊
“เอาน่าๆ มึงใจเย็นๆซิ อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้ พี่เค้าแค่แกล้งพูดไปงั้นแหละ” อีทอมเข้ามาพูดอีกคน แต่ยิ่งพูดกูยิ่งหงุดหงิด
“แกล้งเหี้ยไร แม่ง ถ้ากูทำบ้างละ หน๊อย” ผมพูดโมโหจัดตบโต๊ะเสียงดัง จ้องหน้าอีทอมเขม็ง ถ้ามึงไม่เข้าข้างกูกูจะให้อีแพนจับมึงกด
“งั้นมึงก็ลองคิดดูว่าใครผิด ใครสมควรโกรธ ใครสมควรหงุดหงิด” อีเกลกอดออกพูดนิ่งๆมองหน้าผม
“ก็...” ผมจะเถียงกลับแต่เห็นสีหน้าพวกมันแล้วเถียงไม่ออก
“ก็อะไร ลองคิดทบทวนดู ได้คำตอบเมื่อไหร่บอกกูด้วยละ จะไปหาผัวแล้ว” อีเกลจ้องหน้าถาม อีกสองนางก็จ้องหน้าคาดคั้น
“เออยะ อีคนผัวรักผัวหลง” ผมว่าอย่างหมันไส้
“พี่ตามก็หลงมึง หลงยิ่งกว่าฟิกหลงกูอีก ถ้ามึงเบิ่งตาดูดีๆ” นางว่าพร้อมกับจิ้มหน้าผากผม จิกตาใส่ปิดท้าย
“เงียบ ไม่ต้องพูด ถูกอย่างที่อีเกลมันว่า นั่งคิดเงียบๆคนเดียวได้เรื่องเมื่อไหร่ค่อยออกตามหาผัว” อีแพนชี้หน้าห้ามผมพูดแล้วใส่มาอีกดอก ได้ทีทับถมกูใหญ่
“ถ้าคิดว่าตัวมึงผิดก็ควรง้อซะ” อีทอมบอกเป็นคนสุดท้าย สองนางกอดอกยืนจ้องผมเงียบๆ
“เรื่องของมึง อีตุ๊ด เสียผัวไปจะรู้สึก” อีแพนผลักหัวผมแล้วลากอีทอมออกจากห้องผมไป
“เฮ้อ จะให้กูคิดอะไร ทำอะไร ก็กูไม่พร้อมจริงๆนี่” ผมทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนอย่างปลงตก ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอ เข้าใจป่ะว่าไม่พร้อม เล่นมาบอกกันวันนี้ ถ้าบอกว่าตกลงแน่นอนว่ามันพาบินไปคืนนี้ชัวร์ป้าบ บ้าป่ะ ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย กะว่ากลับบ้านสัก 3-4 วันแล้วค่อยคุยเรื่องไปเจอพ่อแม่มัน เพราะผมซื้อของฝากตัวเรียบร้อยแล้ว แต่แม่ง มันไม่เข้าใจผมเลย มาโวยวายทำเมินใส่ ชิ อย่าให้ถึงคราวกู คราวนี้กูยอมว่าผิดก็ได้ แต่ถ้ากูง้อแล้วมึงยังเล่นตัวอีก กูจะฟาดแข้งให้
“ไอ้ผัวบ้า!!!!!” ผมตะโกนระบายอารมณ์เรียกกำลังใจ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำเตรียมตามล่าง้อผัว
“ไอ้เชี้ย อยู่ไหนวะ ก็ไอ้พี่แฝดบอกว่ามันมานอนอ่อยแถวนี้” ผมบ่นอย่างหัวเสียหลังจากอาบน้ำและคิดวิธีง้อมันร่วมหลายชั่วโมงก็ออกจากห้อง เห็นพี่แฝดผ่านมาพอดี บอกว่ามันอยู่แถวชายหาด
“คิกๆ จริงเหรอ ไม่น่าเชื่อ”
“จริง ไม่เชื่อไปถามได้เลย” ตอนแรกก็ไม่สนใจหรอกนะแต่ไอ้เสียงที่ตอบกลับนี่ซิแม่งคุ้นหูอย่างประหลาด
“แล้วตามจะกลับวันไหนละ” นั้นไงชัดเลย ผมรีบสาวเท้าไปตามเสียงที่ได้ยินก็เจอเต็มๆ กูคิดวิธีง้อแทบตายมานั่งหน้าระรื่นหม้อหญิง ดีมาก
“วันนี้แหละครับ ตอนเย็นๆ” ไอ้ตามตอบพร้อมกับยิ้มให้ ส่วนนางชะนีนั่นก็ยิ้มอายๆ นั้นไม่เท่าไหร่ ทำไมมึงต้องนั่งใกล้กันขนาดนั้น ที่ว่างมีตั้งเยอะ ใกล้กันขนาดนั้นมึงสิงกันเลยเถอะ ฮึ่ย
“ว้า เสียดายจัง กะว่าจะชวนดินเนอร์” ยิ้มหวานๆส่งมาให้ยกมือจับผมทัดหู นี่กะอ่อยผัวกูแล้วลากลงไปกินในน้ำใช่ป่ะ
“ฮ่ะๆๆ ไว้โอกาสหน้าละกันครับ”
“ถามเมียมันหรือยังว่าอนุญาตหรือเปล่า” ผมเดินเข้าไปพูดเสียงดังกลางวงจิกตาส่งสายตาหาเรื่องใส่ชะนีเต็มที่ จนเด็กสองคนที่นั่งเล่นทรายอยู่ใกล้ๆถึงกับสะดุ้ง
“อะ เอ่อ รู้จักกันเหรอ” นางถามพร้อมกับมองผมสลับกับไอ้ตามไปมา
“อืม รู้จักหนะ” ตอบหน้าตาย แม่งกูปี๊ดดดดดด
“อะ อ้อ เราเชอรี่ ยินดี...”
“กองไว้ตรงนั้นแหละ ไม่ขอยินดีด้วย” ผมพูดสวนไปเดินดุ่มๆเข้าไปหาผลักนางออกจากไอ้ตามแล้วนั่งแทนที่
“ปี” มันเรียกผมปรามๆ
“ทำไม ก็มึง.. อื๊อๆๆๆๆ” มันปิดปากผมดันให้ลุกขึ้นล็อคตัวไม่ให้ดิ้น
“โทษทีนะต้องขอตัวก่อน มีอะไรติดต่อมานะ” นี่มึงยังจะมีการติดต่ออีกเหรอนี่ต่อหน้ากูนะ กูโมโหแล้วนะ กัดแม่งเลย
“โอ๊ย” มันร้องพร้อมกับผมที่สะบัดตัวออกเดินหน้าหาเรื่องเต็มที่แต่มันก็ไวคว้าตัวผมแล้วอุ้มพาดบ่าทันที
“ไหวแน่นะ” นางถามอีก
“เสือก โอ๊ย” ผมว่าพร้อมกับที่ไอ้ตามตีที่ก้นผมอย่างแรง
“ไหว ไปนะ ไปแล้วนะครับ คาร์ ไบค์” มันตอบแล้วหันไปบอกเด็กสองคนที่นั่งเล่นทรายอยู่ข้างๆ
“อาตามจะไปแล้วเหรอ ไหนว่าจะรอแด๊ดก่อนไง” เด็กที่ตัวโตกว่าถามขึ้น เดินมาดึงชายเสื้อ
“ใช่ๆ บอกจะเล่นน้ำกับไบค์ด้วย” เด็กอีกคนก็ถาม เดินมามองผมตาแป๋ว ผมเลยถลึงตาใส่ ไม่อยู่ในช่วงรักเด็ก
“พอดีอางานเข้านะลูก ไว้วันหลังเนอะ ที่บ้านใหญ่ก็ได้” ไอ้ตามตอบ
“ฮะ แล้วอาอุ้มใครอะฮะ” ถามมากจริงวุ้ย
“คนดื้อนะลูก ชอบโวยวายเสียงดัง ไม่มีไรหรอก อาไปนะ” ตอบแล้วตบสะโพกผมแรงๆ
“ฮะ บายๆ see you” แล้วมันก็อุ้มผมเดินออกมาใจจริงก็อยากจะดิ้นหรอกนะ แต่ไอ้คำว่า ‘บ้านใหญ่’ นี่ซิ
“อ๊ะ กูเจ็บ” มันเห็นว่าผมไม่ดิ้นเลยตีก้นผมอีกที แม่งกูแสบนะ กางเกงกูก็บาง
“อะ อะไร” ผมถามขึ้น มันเดินพาผมมาอีกมุมที่มีเกรียนเอามาสร้างเป็นซุ้มให้นั่งกันชิวๆ รับบรยากาศทะเล ตอนนี้บรรยากาศชักไม่ดี ก็มันเล่นจ้องผมเงียบๆและนิ่งมาสักพักแล้ว ไม่พูดอะไรเลย กูเกร็งนะ
“ไม่มีอะไรจะพูด??” มันถามหน้านิ่ง
“พูดอะไร??” ตีมึนถามกลับ
“โอเค” แล้วมันก็ลุกเดินออกไป อะไรวะ
“เดี๋ยวดิ แม่ง” ผมวิ่งไปกางแขนขวางมันด้านหน้า
“อะไร” ถามสีหน้าเรียบเฉย
“ก็ ก็ เฮ้ย เดี๋ยวเซ่ มึงโกรธไรกูหนักหนาวะ” ผมอ้ำอึ้ง มันเลยเดินหนีออกไปต้องวิ่งไปตามฉุดมันถามเสียงเหวี่ยง
“ไม่ได้โกรธ” ยังคงตอบหน้านิ่งๆ
“โกหก งั้นก็งอน” ผมพูดเสียงดัง ก่อนจะลดเสีงลงอย่างนึกได้
“ก็รู้นี่”
“กวนตีน เฮ้ย เดี๋ยววววววววว” ผมแบะปากว่า มันเลยเดินหนีอีกรอบ ขี้น้อยใจแท้
“ก็ได้ๆ ขอโทษ” ผมพูดอย่างยอมแพ้แล้วขอโทษมัน
“......”
“เฮ้ย ก็ขอโทษแล้ว อย่าเงียบดิ พูดไรบ้าง” ผมถามเหวี่ยงๆ ขอโทษแล้วแต่ก็ยังนิ่งมองหน้าผม
“ถ้าพูดแล้วไม่ได้สำนึกว่าผิดอะไร ก็อย่าพูด มันไม่มีค่าให้ฟัง” มันพูดเสียงเข้มจ้องหน้าผม นี่มันงอนจริงๆเหรอเนี่ย ปกติตามง้อนิดๆหน่อยได้ก็หายแล้ว ผมยืนจิกเล็บไม่รู้จะทำยังไง ปกติมันตามง้อตามใจตลอด
“กะแค่กูไม่พร้อมไปพบพ่อแม่มึงนี่มึงโกรธกูขนาดนี้เลยเหรอ” ผลักอกถามมัน กูเริ่มจะโมโหกลับแล้วนะ
“ไม่ได้โกรธ แล้วมันก็ไม่ได้แค่พบด้วยนะปี” มันบีบปากผมพูดเสียงเข้ม
“ก็ปี ฮึก ยังไม่พร้อมนี่” ต่อมน้ำตาแตกเลย ทำไมต้องทำร้ายร่างกายด้วย
“แล้วทำไมยังไม่พร้อม บอกเหตุผลตามมาซิ ตามถามแล้วปีก็ไม่บอกแล้วจะให้ตามคิดยังไง” มันสะบัดหัวเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ แล้วถามกลับมาเสียงอ่อนลงกว่าเดิม
“ฮึก ก็มันไม่พร้อม จะให้อธิบายยังไง ไม่ใช่ไม่อยากเจอ อยากเจอที่สุด อยากรู้จักครอบครัวของคนที่เรารัก ฮึก แต่มาบอกปุบปั๊บแบบนี้ใครจะไปเตรียมตัวทัน ฮืออออ” ผมพรั่งพรูออกมา นี่ก็เครียดนะ นอนคิดนั่งคิดมาตั้งหลายชั่วโมง
“อย่าร้อง ไม่ชอบ ตามบอกแล้วใช่ว่าจะไปกันเลยเมื่อไหร่” มันเดินมาเช็ดน้ำตาให้ผมพร้อมกับดึงผมซุกที่อกลูบหัวปลอบเบาๆ
“โกหก!! ถ้าปีตอบตกลงตามก็ลากไปทันที หรือจะเถียง” ผมว่าพร้อมกับทุบหลังมันแรงๆ
“ฮ่าๆๆ ครับๆ ไม่เถียงๆ เงียบก่อนเร็ว กึบเลย กึบ” มันหัวเราะเสียงดัง แล้วบอกให้ผมเงียบ กูทำได้ก็เก่งแล้ว
“ไอ้บ้า” ผมเงยหน้าว่ามันก่อนจะเช็ดน้ำตาลูบหน้าให้เข้าที่ แล้วจ้องมันเขม็ง กูมีอีกเรื่องต้องเคลียร์
“อีนั้นใคร” ผมถามเสียงห้วน เรื่องนี้สำคัญเหมือนกัน
“ใคร” ตีหน้ามึนใส่
“ก็คนที่มึงไปนั่งฉอเลาะด้วยไง” ผมบอกเสียงเหวี่ยง ยิ่งเห็นมันทำเหมือนไม่อยากตอบยิ่งอยากจิกหัวแล้วเขย่า
“พูดเพราะๆซิครับ ไม่น่ารักเลย”
“จิ๊ แล้วใครละ”
“เมียของลูกพี่ลูกน้องตามเอง ส่วนเด็กทั้งสองคนก็ลูก” มันตอบยิ้มๆ ต้องให้ผมโมโหก่อนถึงจะตอบ
“ทำไมปีไม่เห็นรู้จัก” ผมถามพร้อมหรี่ตามองว่ามันโกหกหรือเปล่า
“ก็พี่เค้าทำงานอยู่รัสเซียนานๆจะกลับมาที ตอนที่เจอก็ตกใจเหมือนกัน ถ้าอยากรู้จักญาติตามไปบ้านใหญ่กับตามซิ” แล้วก็ตีเนียนชวนผมไปบ้านมัน
“จิ๊ ไปแน่แต่ขอทำใจก่อนสัก 3-4 วัน” ผมค้อนใส่มันแล้วต่อรอง
“งั้นตามก็จะงอนต่ออีกสัก 3-4 วัน” ลอยหน้าลอยตาตอบ
“ไม่ง้อหรอกนะ”
“แล้วแต่เลย ไม่สนด้วย”
“จิ๊ แม่ง” ผมวิ่งไปทุบหลังมันเคืองๆ ได้ทีนี่เอาใหญ่
“จบแล้วใช่ป่ะ งั้นเชิญที่โต๊ะอาหาร แม่กูนั่งยิ้มรอจนเหงือกจะแห้งอยู่แล้ว ให้ไวด้วยนะมึง” อีแพนโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆที่พวกผมยืนคุย(ทะเลาะ) เท้าสะเอวพูดบอกส่งสายตาจิกกัดมาให้ผมพอจบก็เดินจากไป
“ฮึบ อุ้มไปเลย ห้ามบ่น ห้ามแกล้ง” ผมกระโดดขี่หลังตามกอดคอแน่น
“ไปเซ่” ผมตบไหล่สั่งอีกรอบ มันส่ายหัวยิ้มๆแล้วเดินไป
ฟอด
“อย่างอนนาน กูไม่ชอบแบบนี้” ผมหอมแก้มมันพูดบอกเอาหน้าซุกหลัง ไอ้ตามก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่กระชับแขนที่รองสะโพกผมแน่นขึ้น
“ทำอีท่าไหนวะ แบกใส่หลังกันมาเลยเว้ย” เสียงพี่แฝดเสียวขึ้น
“ทำทุกท่า มึงจะลองไม๊” ไอ้ตอบตอบยักคิ้วให้
“โหดสัส”
“เอ้า มากันแล้วเหรอเด็กๆ เข้ามาๆ” แม่อีแพนหันมามองเมื่อเห็นพวกผมเดินเข้ามา
“สวัสดีครับ” พวกผมยกมือไหว้ทักทายแม่อีแพน
“จ้าๆ นั่งเลยๆ ยกอาหารมาเสิร์ฟได้เลย” พูดบอกพวกผมแล้วหันไปสั่งพนักงานที่ยืนรออยู่
“ว่าไงหนูเกล ได้ข่าวว่าฮอตมีหนุ่มตามจีบ” ระหว่างรอแม่อีแพนก็แซวขึ้น
“เออ ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะแม่”
“แหม๋ๆ ไม่ต้องเขินว่าแต่แซ่บปะ” อีเกลไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าซ่อนแก้มแดงจัด มึงน่ารักขึ้นแบบนี้นี่เองพี่ฟิกถึงได้หลงหนักหลงหนา
“แซ่บเว่อร์” ผมตอบแทน
“ว่าแต่เค้าลูกสาวแม่ก็แซ่บไม่เบา ว่าไงเราได้ข่าวงอนกันรีสอร์ตสะเทือน” แม่แซวผมกลับยิ้มๆ ยิ้มล้อเลียน
“อะ เอ่อ...” งานเข้าเลยกู ผมหันไปมองอีแพนนางก็ยกไหล่ให้ อีลูกขี้ฟ้องเหมือนที่อีทอมมันว่าจริงๆ
“สะเทือนตั้งแต่ฟาร์มมุกละฮะ ที่รีสอร์ตแค่อาฟเตอร์ช็อค” พี่โจก็ใส่ไฟอีกรอบ ผมเลยมองค้อนใส่ อย่าเผลอนะ
“ฮ่าๆๆ ก็คงงั้นแหละ เอาๆ ทานกันดีกว่า สั่งกันได้ตามสบายแม่เลี้ยงเต็มที่” แม่หัวเราะชอบใจก่อนจะบอกให้ลงมือทานอาหารที่ยกมาเสิร์ฟเรื่อยๆ กินกันไปเผาขนกันไปเป็นที่สนุกสนาน ไอ้ตามก็มีตอบบ้างและมันก็เมินผมนิดๆด้วย
“ฮ้าๆๆ อิ่มจัง” ผมทิ้งตัวลงที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา หลังจากกินกันเสร็จก็แยกย้ายกันไป ผมจิกไอ้ตามให้กลับมาที่ห้อง มาตกลงคุยกันให้รู้เรื่อง เป็นแบบนี้ผมไม่ชอบ
“กลับจากนี้เอาไง” ผมถามขึ้น
“ไม่เอาไง”
“อย่ากวนตีน ถามดีๆแล้วนะหรืออยากให้ไม่ดี” ผมพูดเสียงเข้ม
“ก็จะให้เอาไง ปีจะไปไม๊ละ ถ้าไปก็กลับจากนี้ อยู่บ้านอีกสัก 3-4 วันตามที่ปีอยากจะทำใจ แล้วค่อยไป” มันตอบกลับมา
“ประชดปะเนี่ย”
“เปล่า”
“เฮ้อ งั้นก็เลิกเมินกันแบบนี้ไม่ชอบ น้าๆ ก็บอกว่าจะไปแต่ขอเวลาทำใจแค่นั้นเอง ไม่ใช่ไม่ไปสักหน่อย” ผมบอกเสียงอ้อนผลิกตัวมากอดมามัน ทำตาปริบๆ
“แล้วถามตอนแรกบอกไม่อยากไป” มันถามเสียงงอนสะบัดหน้าใส่ด้วย
“ก็มันตอนนั้นไง เอาตอนนี้ซิอยากไปแล้ว ดังนั้นหายงอนเถอะ นะๆ” ผมอ้อนอีกรอบนี่ลงทุนสุดๆแล้วนะ
“หึหึ จะหายก็ต่อเมื่อปีไปบ้านตาม” ผมหันมาตอบพร้อมกับจีบปากผม
“นานไปปะ ไม่เอาตั้งหลายวัน ตามเมินปีแบบนี้ใครจะไปทนไหว” ผมถามเสียงห้วน ส่ายหน้าไม่เอา
“ตามยังต้องทนงอนปีเลย” ผมตอบแล้วลูบแก้มผมเบาๆ
“โหยยยย ง้อแล้วน้า ลดหย่อนไม่ได้เหรอ??”
“นี่คือง้อแล้ว??”
“อือ เอาตัวเข้าแลกแล้วนะนี่” ผมพูดพร้อมกับตวัดขารัดเอวมัน
“เลอะเทอะ ให้ดีๆ ถึงจะแลกตอนนี้ก็ไม่หายอยู่ดี” มันบอกเสียงสั่นนิดๆ พยายามดันขาผมออก แต่ไม่มีทางซะหรอก
“เหอะ”
“งอนกลับตามไม่ง้อหรอกนะ” มันว่าเสียงเข้มดักคอรู้ทันอีก ผมเลยพลิกตัวหันหลังให้
“อยากออกไปไหนไม๊” มันถามพร้อมกับจิ้มที่ไหล่
“ไม่” ผมตอบเสียงสะบัด
“จริงอะ” ผมชะโงกหน้ามาถาม
“เออซิ เซ้าซี้วะ” ผมว่าหันหน้าหนี โมโหนะแต่ทำอะไรมันไม่ได้
“หึหึ เด็กขี้งอนเอาแต่ใจ” มันว่ายิ้มๆพร้อมกับบีบจมูกผมแรงๆ
“แล้วทำได้ปะละ” ผมถามเสียงอ้อน หันไปหาผม
“ได้ครับ ยอมทุกอย่างเลย ไม่ไปไหนก็อยู่ในห้องนี่ละเนอะ” ผมพยักหน้าแล้วก้มลงจูบผมไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากผม
“อื๊อ อยากอยู่กับตาม” ผมซกหน้าที่อกมัน ใจเต้นแรงมาก
“ครับ น่ารักนะตัวเอง” มันว่าแซวๆจุ๊บรัวๆ แล้วขยับขึ้นมานอนดึงตัวผมให้นอนทับแขนแล้วนอนดูหนังกันเงียบๆ มีบ้างที่ผมแกล้งลูบไล้มัน ไอ้ตามก็นิ่งพอผมทำหน้าเซ็งมันก็ดึงผมไปจูบลูบที่อกผมแล้วหยิกนมเบาๆ โคตรโรคจิตอ่ะ
************************************
มาแล้วจร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คนที่ข้องใจว่าจะตามทันหรือเปล่า ตามปีแต่งถึงแค่ปีไปงานแต่งญาติตามนะคะ และนางก็ได้แต่งด้วย
มี 12 ตอนจบ
ตอนหน้าตอนจบ ฟิกเกลนะจุ๊ นิยายเรื่องนี้ใกล้จะถึงฝั่งแล้ว หลังจากล่องลอยมานานนนนนนนน
ใครรอสมน้ำหน้าใครเตรียมสาดน้ำได้เบยยยยย
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 757370 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก