สวัสดี สวีดัสอีกรอบครับ เรื่องรักมุ้งมิ้งนี้เกิดขึ้นได้เพราะเพื่อนของกระผมรีเควสมาว่าอยากได้พระเอกนายเอกชื่อคู่ภูมิเบ๊บ หุหุ ' เพราะฉะนั้นเจ้าชายเลยขอจัดไปอย่าให้เสีย
'จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพระเองของเรามันแอ๊บแบ๊วโลกแตก!!!!'
ปล. ปล้ำลิง : นิยายเรื่องนี้มิได้มีเจตนาลบลู่หรือพาดพิงถึงบุคคลใด หากในเนื้อเรื่องมีตัวละครใด มีชื่อหรืออะไรก็ตามที่สอดคล้องกับบุคคลอื่นๆ กระผมต้องขอกราบขอโทษไว้ด้วยนะครับ '
''เฮ้ยๆ มึงดูนี้สิ หมีพูห์แม่งน่ารักสัส! กูอยากได้ว่ะ''
สาบานว่าไอ้คนข้างๆที่มาเขย่าแขนผมให้ดูรูปตุ๊กตาหมีพูห์หลากหลายอิริยาบถ หลากหลายขนาด หลากหลายแบบนี้มันคือเพื่อนผม! เพื่อนที่แม่งอยู่ตั้งมอหกแล้ว แต่บุคลิกการแอ๊บแบ๊วได้โล่ห์ของมันเนี่ยเรียกได้ว่าเด็กประถมยังอาย
''รีบอร์นกูน่ารักกว่าอีกเหอะ''
ผมตอบกลับไปสั้นๆ ก็มันจริงนี่ครับ รีบอร์นผมนี่โครตน่ารัก โครตเท่ห์อีกต่างหาก มีสัตว์เลี้ยงเป็นกิ้งก้าอเนกประสงค์ตัวสีเขียวสดใส น่ารักสุดๆ
เอ๊ะๆ คุณกำลังจะทวงว่าผมลืมแนะนำตัวใช่ไหม ผมอยากจะบอกคุณว่าผมไม่ได้ลืมหรอก ผมแค่จำไม่ได้เท่านั้นเอง-*- (แล้วมันต่างกันตรงไหน)
เอาน่าๆ โอเค ผมจะแนะนำตัวให้คุณได้รู้จักกับผมแล้วกัน... อะแฮ่มๆ นามของผมตัวนี้ชื่อว่าเบ๊บครับ เป็นนักเรียนชั้นมอหกแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ ส่วนไอ้ตัวที่เขย่าแขนผมปักๆให้ดูตุ๊กตาสุดโปรดของมันนั้นชื่อว่าภูมิ อย่าไปสนใจมันเลยครับ ปล่อยให้มันแอ๊บแบ๊วของมันไปเถอะ มาสนใจคนหล่อๆอย่างผมดีกว่า หล่อดีมีสาระกว่าเยอะ!
''โฮ้ รีบงรีบอร์นอะไร หมีพูห์กูเนี่ยแหละน่ารักสุดแหละ โดเรม่อน มิกกี้เม้าส์ โดโมะ สติชกูน่ารักเหมือนกัน''
''รีบอร์นกูเจ๋งกว่า''
''อ้าวก็กูบอกว่าหมีพูห์กูน่ารักกว่าไง! ไม่รู้แหละ เย็นนี้มึงพากูไปซื้อไอ้ตัวนี้ด้วย''
ว่าแล้วมันก็จิ้มไปที่รูปหมีพูห์ในมือถือรุ่นไอโฟนี่99S ตราทุเรียนโดนกัดแหว่งไป... เชี่ย! นั่นตุ๊กตาหรือบ้าน ตัวใหญ่อย่างกับตึกสิบแปดชั้น (เว่อร์ไปนั่น)
''มึงจะหอบกลับบ้านไปยังไง ตัวแม่งยังกับยักษ์ จะเข้าประตูบ้านมึงได้หรือเปล่าก็ไม่รู้''
''เบ๊บ! ขอร้องมึงอย่ามาเกรียนใส่หมีพูห์ลูกรักกู ตัวมันไม่เห็นใหญ่เลย กำลังดีน่ารักใช้ได้ ก็ไม่รู้แหละ! วันนี้มึงต้องพากูไปซื้อ แล้วไม่ต้องห่วงว่าจะเข้าประตูบ้านกูไม่ได้ เพราะวันนี้กูจะไปนอนบ้านมึง''
''ไม่ได้! กูยังไม่ได้เก็บบ้าน''
''อ้าวเวรกรรม แล้วอย่างนี้ถ้าลูกน้อยหมีพูห์กูเข้าไปจะเป็นภูมิแพ้ไม่เนี่ย เบ๊บ! มึงกลับไปทำความสะอาดบ้านมึงเดียวนี้เลย''
มึงก็ช่างคิดได้เหนาะไอ้ภูมิ มึงเห็นไหมกูเรียนอยู่ กูจะไปยังไงไง หมีมึงจะเป็นภูมิแพ้ได้ไง มันไม่มีชีวิต เวรกรรม...กูคบกับคนบ้าหรือเปล่าว่ะเนี่ย
''ภูมิมึงอย่าเกรียน หมีมึงไม่เป็นภูมิแพ้หรอก แล้วเห็นไหมกูเรียนอยู่เนี่ยกูเรียนอยู่''
''ตอนนี้มันพักกลางวัน มึงไม่ได้เรียน มึงกินข้าวอยู่กับกูเหอะอย่ามั่ว''
เออว่ะ...กูกินข้าวอยู่ไม่ได้เรียน... อ้าวไอ้สัสภูมิ มึงกวนทีนกูนี่หว่า
''ถามจริงมึงแอ๊บแบ๊วหรือมึงเกรียนว่ะแม่ม ชอบทำกูปวดประสาทตลอด''
''กูก็ต้องแอ๊บแบ๊วดิ''
มันไม่ว่าเปล่า ยังมีการส่งสายปิ๊งๆเป็นประกายมาให้กับผมด้วย มึงไม่ต้องแสดงให้กูเห็นว่ามึงแอ๊บแบ๊วขนาดนั้นก็ได้ เห็นแล้วกูหมั่นไส้ ปั๊ด! เตะยันโครม
''เออๆ ตกลงมึงจะไปนอนบ้านกูใช่ไหม''
''ใช่ กูจะไปนอนบ้านมึง จะได้หาโอกาสไปไหว้ว่าที่พ่อตากับแม่ยายด้วย''
''พ่อตาแม่ยายอะไรของมึง?''
''ก็มึงเป็นเมียกูไม่ใช่แล้วหรอเบ๊บ เพราะฉะนั้นพ่อแม่มึงก็เป็นพ่อตาแม่ยายกูไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ''
ไอ้สลัด กูไปเป็นเมียมึงตอนไหนไอ้ห่าภูมิ!!!!
''มึงมาให้กูเตะสักเปรี้ยงสิไอ้ภูมิ มานี่ๆ''
''ไปให้โง่สิ กูเอาจานไปเก็บแล้วแบร่! ตอนเย็นพากูไปซื้อน้องหมีพูห์ลูกรักกูด้วยนะเว้ย! อย่าเบี้ยวๆๆๆๆๆ'''
สั่งแล้วมันก็วิ่งหนีเอาจานไปเก็บ เท้าผมมันเลยเป็นอันต้องเก็บวางลง ณ ที่เดิมเพราะตามไปเตะมันไม่ทัน
เฮ้อ...ทำไมชีวิตคนหล่อๆอย่างผมถึงได้อาภัพนัก แฟนก็ยังไม่มี มีเพื่อน เพื่อนก็ไม่ค่อยอยากจะเต็ม จะแอ๊บแบ๊วก็ไม่ใช่ จะน่ารักก็ไม่เชิง สรุปแล้วมันคืออะไร คิดไปคิดมาแล้วมันเศร้า เมื่อไรฟ้าจะส่งเนื้อคู่มาให้ผมสักที... แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมขอตามไปเตะก้นไอ้เนื้องอกที่ชื่อว่าภูมิสักป๊าบสองป๊าบก่อน ฮ่าๆ แค่คิดก็ฮาดีแล้ว ขอเตะเพื่อความสะใจเล่นสักหน่อยเถอะ ทำหมดปวดหมองดีนัก
กริ๊ง....
''โรงเรียนเลิกแล้วเว้ย มึงจะไปไหมเนี่ยไอ้ภูมิ''
''ไปๆ แต่กูขอถ่ายรูปแป๊บนึง''
ผมยืนมองมันอย่างระอา นั่งเร่งนั่งบ่นกับผมในชั่วโมงผมอย่างดิบดี แต่พอเลิกเรียนปุ๊บ มันกลับมานอนเกลือกกลิ้งตรงโถงทางเดินชูสองนิ้วให้รุ่นน้องมอต้นถ่ายให้
''เอาหล่อๆนะน้อง ใช้คาเมร่าด้วย เดี๋ยวพี่ไม่ขาว ฮ่าๆๆๆ''
สั่งน้องเขาเสร็จ มันก็นอนแอ๊บแบ๊วแก้มป่องชูสองนิ้วให้เขาถ่าย ไหนมึงบอกว่ามึงจะรีบไปซื้อไอ้หมีพูห์ลูกรักมึงไง แล้วไงตอนนี้มึงมานอนให้เขาถ่ายรูปให้ได้หะ!?!
''อีกรูปน้องอีกรูป''
มันบอกน้องเขาก่อนจะเปลี่ยนท่าประหลาดๆของมันใหม่ พอๆ เราจะไม่ทนกับเรื่องอย่างนี้อีกต่อไป
''มึงจะไปซื้อไหมตุ๊กตาอะ ถ้ามัวแต่ถ่ายรูปมึงก็ไม่ต้องไป กูจะกลับแหละ''
''อ้าวเฮ้ย อย่าเพิ่งสิ น้องๆ ขอบใจนะ พี่ไปละ เบ๊บรอด้วย''
สิ้นคำขู่ผม มันก็หันไปเอามือถือจากน้องเขาก่อนจะวิ่งติดเทอร์โบมาหาผมที่เดินลงบันได้หนีมันมาแล้ว
''อะไรว่ะเบ๊บ แค่นี้ไม่รอกูนะมึง...''
''ก็จะถ่ายรูปไม่ใช่ไง กูก็ปล่อยให้มึงได้ถ่ายเต็มที่เลยเนี่ย''
''โอ๋ๆ ไม่เอาน่า อย่าทำตาเขียว เสียงดุอย่างนั้นสิที่รัก ภู๊มภูมิคนนี้ผิดไปแล้ว มาๆดีกันนะ จุ๊บุ๊ จุ๊บิ''
''เยอะแหละ เยอะแหละ ใครที่รักมึงหะไอ้ภูมิ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย จะรีบไปซื้อตุ๊กตาไม่ใช่ไง ก็ไปสิ เร็วๆ''
''ทำไมที่รักต้องดุด้วยอ่า-3-''
''ไม่ดุอย่างเดียว กูโหดด้วย มาๆ กูขอเตะที''
''โอ๊ย แฟนกูแม่งซาดิสว่ะ ชอบใช้ความรุนแรง''
''แฟนบ้านมึงสิไอ้ภูมิ''
''ฮ่าๆ มึงแม่งน่าแกล้งว่ะ เวลามึงโกรธนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะเบ๊บ ไปๆ ไม่ต้องงอนนะครับ เดี๋ยวป๋าภูมิเลี้ยงไอ้ติมน้องเบ๊บเอง น้องเบ๊บจะกินรสอะไรดีครับ สตอเบอรี่ไหม หรือจะวานิลลา เอ๊ะหรือจะช็อกโกแลตชิพดี''
''กูจะเหมาแม่งหมดร้าน ป๋าภูมิมีปัญญาจ่ายไม่ละครับ''
''เกรงว่าถ้าอย่างนั้นป๋าภูมิจะไม่มีปัญญาจ่ายนะครับ''
''ฮ่าๆๆๆๆ''
สิ้นคำหยอกล้อ ด่าทอ ทะเลาะเบาแว้งของพวกผมจบลง มันก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากพวกเราทั้งคู่ นี่แหละพวกผม ชอบกัดกัน ทะเลาะกัน แต่สุดท้ายเราก็รักกันอยู่ดี.........
''ตัวละพันหก มึงซื้อลงไปได้ไงว่ะภูมิ''
''มึงไม่เข้าใจกูหรอกเบ๊บ''
ใช่ ผมไม่เข้าใจมันจริง ตุ๊กตายัดนุ่นสีเหลืองใส่เสื้อสีแดงนี่แม่งโครตแพงเว่อร์ พันหก...ผมซื้อมาม่ามากินได้หลายเดือนเลยมั้งนะ
''ไป ไปจ่ายตังค์กันเหอะ''
''สวัสดีคะ ร้านแอพภายินดีต้อนรับคะ ไม่ทราบว่าซื้อแค่ตุ๊กตาตัวนี้ตัวเดียวใช่ไหมคะ''
''เห็นมีสี่ตัวไหมละครับ ถ้าไม่มีก็แค่ตัวเดียวแหละครับ''
ป๊าดดด.... น้านนน! มันเกรียนใส่น้องพนักงานเคาท์เตอร์สวมแว่นตัวขาวเข้าแล้วไหมละ ผมคิดว่าน้องเขาจะหงายเงิบหรือโมโหที่ถูกกวนโอ๊ยอย่างนั้นเขาไป แต่ผมคิดผิดครับ ความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย น้องเขาไม่มีการหงายเงิบหรือด่ากลับมาอย่างโหโห มันไม่มีเลย น้องเขาแค่เพียงฉีกยิ้มโชว์เขี้ยวสวยส่งกลับมาให้ก็เท่านั้น... ผมว่านะน้องเขาต้องติสโลกแตกเหมือนไอ้บ้าภูมินี้แน่ๆ ผมคอร์นเฟิร์ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
''โอเคคะ มีแค่ตัวเดียว แล้วจะให้ห่อเป็นกล่องของขวัญให้ด้วยไหมคะ''
ผมว่าถ้าจะห่อไอ้ตัวตุ๊กตานี้ละก็ คงต้องใช้ลังใส่ตู้เย็นมาเป็นกล่องใส่แล้วละ ตู้อย่างบิ๊ก
''ไม่ เดี๋ยวคืนนี้ผมก็จะเอาไปกอดบ้านไอ้เบ๊บละ ไม่ต้องห่อให้เปลืองทรัพยากรกระดาษหรอก แค่นี้โลกก็ร้อนพอแหละ''
กูอยากจะถามมึงจริงๆเลยภูมิ ว่ามึงรักโลกจริงๆหรือมึงแค่อยากกวนทีนคนอื่นเขาเฉยๆ-*-
...............
...........
........
.....
..
แต่กูมั่นใจว่าเป็นอันหลังว่ะ
หลังจากที่ไอ้คุณภูมิมันไปทำการกวนประสาทน้องพนักงานที่คอยคิดตังค์เสร็จแล้ว มันก็เดินหอบหิ้วเอาตุ๊กตาตัวโครตบิ๊กของมันออกมานอกร้าน ร้านเขาชื่ออะไรนะ อ้อๆชื่อร้าน 'แอพภา' อืมๆ
''โยว่ๆ ขอบคุณพี่สุดหล่อสองหน่อสองคนที่มาช่วยอุดหนุนร้านเรานะคะ โยว่ๆ พุดละพุด พุดๆๆๆๆๆ''
ผมหันขวับไปมองนองหน้าหมวยจ๋า ตาตี่ ตัวขาว ตัดหน้าที่ยืนถือขวด'น้ำ' อยู่หน้าร้าน... ทำไมตอนมาทีแรกผมไม่เห็นเจ้าน้องแรพโย่คนนี้ แม่ง...ร้านนี้มันจะอินดี้หลุดโลกไปไหน
''ไม่เป็นไรน้องพี่สองคนพร้อมจะมาซื้อ โยว่ๆ''
เออ...เจริญ ไอ้คนข้างๆผมก็เล่นกับเขาไปด้วย-*-
''ขอบคุณมากคะพี่ พุดๆๆๆๆๆๆ''
ว่าแล้วน้องเขาก็บีสท์บ๊อกซ์พ่นน้ำลายพุดละพุด พุดๆๆๆๆ มาให้ผมอย่างจัดเต็ม เอ่อน้องน้ำลายจะเต็มหน้าพี่แล้ว...
โอ้จอร์จ...คุณรู้ไหม นับวันโลกนี้มันจะอยู่ยากขึ้นไปทุกที คนหล่ออย่างผมไม่เข้าใจคนอินดี้บนโลกนี้จริงๆ!!!
''โอ๊ยๆ คืนนี้ละกูจะนอนกอดน้องหมีพูห์ให้หนำใจ มึงห้ามมาแย่งพู๊พูห์กูนะเบ๊บ''
พอมาถึงบ้านผมปุ๊บมันก็กระโดดน้องกลิ้งบนเตียงผมปั๊บ ไม่นอนเปล่า...มันเตะผ้าหงผ้าห่มผมหล่นมากองกับพื้นเต็มหมด เออ...ผ้าห่มกูไม่สำคัญเท่าหมีพูห์มึงนี่
''มึงทำอะไรอยู่ว่ะเบ๊บ''
มันกระโดดเด้งตัวมานั่งข้างๆผมที่เปิดคอมเล่นเฟซบุ๊คอยู่
''มึงว่าน้องคนนี้น่ารักเปล่าว่ะ''
ผมคลิกเปิดรูปภาพน้องคนหนึ่งที่ผมตามจีบอยู่ให้มันดู
''ไม่เห็นจะน่ารักเลย กูแบ๊วได้น่ารักกว่าอีก นี่ๆมึงดู ดูๆๆๆ''
มันทำปากจู๋เลียนแบบน้องเขาในรูปให้ผมดู โฮ้ย...น้องเขาทำอะอย่างน่ารัก มึงทำอะโครตน่าถีบ
''ดูสิดู เนี่ยดู''
มันทำปากจู๋ใส่ผมอีกรอบพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ผม ตอนนี้จมูกของผมกับของมันแทบจะชนกันได้อยู่แล้ว โอ๊ยๆ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกใจเต้นแปลกๆด้วยเนี่ย
''มึงหน้าแดง''
มันพูดขึ้นก่อนจะเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากผม... แล้วมึงเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากกูทำไม ไอ้สลัดผัดผักภูมิ.........กูเขิน -///-
''มึงตอนนี้น่ารักจัง''
''อะ...เอ่อ''
มึงมาชมอะไรตอนนี้ กูก็เขินสิ อย่า...มึงอย่า กูอ่อนไหวง่าย~
''จะเป็นไรไหม ถ้ากูจะบอกมึงว่ากู...''
''ภูมิกับเบ๊บลูก ออกมากินข้าวกันได้แล้วลูก แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว''
''คะ...ครับ''
ผมเด้งตัวออกห่างออกจากมันก่อนจะหันไปตอบรับแม่
''เมื่อกี้มึงมีอะไรจะพูดกับกูนะ''
''เปล่า ไม่มีอะไรละ กูไปกินข้าวดีกว่า''
อ้าว เมื่อกี้มึงมีอะไรจะพูดกับกูไม่ใช่หรอ แล้วไงบอกไม่มีอะ โค๊ะ?!? คนหล่อละเพลีย~
''เดี๋ยวจานแม่เอาไปล้างเอง เบ๊บกับภูมิไปอาบน้ำนอนกันเลยก็ได้''
''โอเคครับ ไปเฮ้ย! กูเหนียวตัวหมดแหละ''
''หรอ~ กูก็เหนียวตัวเหมือนกัน เรามาอาบพร้อมกันเลยดีไหมจะได้ไม่เสียเวลา''
''ตลกเหอะไอ้ภูมิ ไปๆ มึงไปอาบน้ำก่อนกูเลยก็ได้ กูจะเล่นคอมก่อน''
''ทำไม?!? จะนั่งคุยกับน้องคนนั้นไง!''
มันกระแทกเสียงใส่ผมก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าดังปักๆเข้าห้องน้ำไป อะไรของมัน-*-
''อาบเสร็จแล้วหรอว่ะ''
''เออ''
มันตอบกลับมาแค่นั้น แล้วมันก็หันไปคว้าเอากระป๋องแป้งมาทาตัวมัน ทาแก้มเป็นวงขาวๆอย่างกับเด็กๆเลยมึง
''งั้นกูไปอาบน้ำแหละ มึงจะเล่นไหมคอมเนี่ย''
''เล่นไม่ต้องปิด''
''เออๆ ฝากออฟเฟซด้วยละกัน''
เหนียวตัวเต็มทนแล้วผม ขอตัวไปอาบน้ำก่อนละกันนะครับ
''ซุบซิบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ''
ตอนเช้าของอีกวันผมเดินเข้าโรงเรียนมาพร้อมกับไอ้ภูมิที่เดินถือพัดลายสติชอะไรของมันมาด้วย ว่าแต่เขาซุบซิบอะไรกัน แถมมองมาที่ผมแปลกด้วย หรือกูลืมรูดซปกางเกงหว่า...ไหนดูสิ ก็ไม่ใช่นี่ รูดขึ้นมาจนสุดแล้ว
''เขาซุบซิบอะไรกันว่ะมึง''
ผมหันไปถามไอ้ภูมิที่ยืนสั่งกระเป๋าดินสอลายสติชทางอินเทอร์เน็ตอยู่ เออ...เหมือนวานมึงก็บ้าหมีพูห์วันนี้มึงก็บ้าสติช ตกลงมึงจะบ้าอะไรกันแน่
''เขาเห็นว่ากูน่ารักละมั้ง เขาเลยพากันซุบซิบกัน''
เหอะ?!? เขาซุบซิบว่ากูหล่อเท่ห์เกินคำบรรยายมากกว่าเหอะมึง
เพี๊ยะ!!!!!!!
ผมที่ยืนหล่อเฉยๆอยู่ดีๆถึงกับหน้าหันเพราะแรงตบจากเมื่อกี้ โอ๊ย...เจ็บชิบหาย ใครมาตบหน้าคนหล่อๆอย่างผมเนี่ย
''นี่สำหรับคนลอกลวงอย่างพี่ เป็นเกย์ก็เป็นไปสิ พี่มาลอกหนูทำไม!!!''
ผมถึงกับตกใจตาโต ก็คนที่ตบผมเสียงดังเพี๊ยะเมื่อกี้ก็คือรุ่นน้องที่ผมตามจีบอยู่ แล้วเดี๋ยวนะ? เกย์? เกย์อะไร แล้วเกย์มาเกี่ยวอะไรกับผม
''เดี๋ยวก่อนนี้มันอะไรกันคะน้องเชอร์รี่ พี่เบ๊บงงไปหมดแล้วคะ ใครเป็นเกย์กันคะ''
''ยังจะมีหน้ามาถามว่าใครเป็นเกย์อีกหรอ ถามตัวพี่เองสิคะ!''
''...''
เงิบครับเงิบ ไปต่อไม่ถูกเลยผม เกย์? อะไรผมงงไปหมดแล้ววววววว
''ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะพี่ภูมิ หนูไม่แย่งของของพี่มาหรอกคะ ยังไงหนูก็ขอบคุณพี่ที่มาบอกหนูให้รู้ความจริง แล้วก็ขอโทษพี่ด้วยเหมือนกัน หนูไม่รู้จริงๆว่าพี่เบ๊บเขาเป็นของพี่''
''อืม ไม่เป็นไร''
ฮะ?!? อะไรนะ กูเป็นของมึงงั้นหรอไอ้ภูมิ เชี่ย! นี่มึงไปพูดอะไรกับน้องเขาใช่ไหม
''มึงพูดอะไรกับน้องเขาว่ะ?!?''
ทันทีที่น้องเชอร์รี่เดินจากผมไป ผมก็รีบเขาไปคว้าคอเสื้อมันในทันที ต้องเป็นมันแน่ๆ มันต้องไปกุข่าว ใส่ความเติมสีตีไข่หลายๆใบพิเศษหลายฟองให้น้องเชอร์รี่ฟังแน่ๆ น้องเขาถึงได้เข้ามาตบแล้วก็ด่าผมฉอดๆแบบนี้
''กูไม่ได้พูดอะไร กูแค่พิมพ์''
ไอ้สลัด! ขนาดนี้มึงยังจะกวนทีนกูอีกหรอฮะ?!?
''มึงบอกมามึงไปพิมพ์ให้อะไรให้น้องเขาอ่าน เขาถึงได้มาหาว่ากูเป็นเกย์''
''กูก็แค่พิมพ์ไปว่ามึงเป็นของของกู กูกับมึงเรารักกันก็แค่นั้น''
''สลัด! มึงรู้ตัวไหมว่าพิมพ์อะไรลงไป''
พูดจบผมก็ซัดหมัดเปรี้ยงเขาหน้าไปมันไปสักทีหนึ่ง พิมพ์ไปได้ไงว่าผมกับมันรักกัน ถึงแม้ว่าผมจะชอบใจสั่นแปลกๆเวลาที่มันเอาหน้าเข้ามาใกล้ก็เหอะ แต่มันก็ไม่ได้บ่งบอกนี่ว่าผมจะรักกับมันอะ -///-
''กูรู้ตัวดีว่ากูพิมพ์อะไรลงไป''
''แล้วมึงพิมพ์ไปแบบนั้นทำไม มึงเป็นเกย์หรือไง''
''กูไม่ได้เป็น''
''แล้วมึงไปพิมพ์บอกกับน้องเขาอย่างนั้นทำไม''
''ก็กูแค่รักมึง''
หา?!? มะ...เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ รักผมอย่างนั้นหรอ
''มึงไม่ต้องมาตลก''
''กูไม่ได้ตลก''
มันทำสีหน้าจริงจังส่งมาให้ผม แววตาขี้เล่น แอ๊บแบ๊วที่มันเคยมีหายไป ตอนนี้แววตาของคนตรงหน้าผมฉายแววให้เห็นว่าไม่ได้เล่น แต่มันพูดจริง
''ไหนมึงบอกว่ามึงไม่ใช่เกย์''
''ก็ใช่ไง กูไม่ใช่เกย์''
''แล้วมึงจะมารักกูได้ไง''
''ไม่เห็นจำเป็นอะไรที่กูต้องเป็นเกย์ก่อนถึงจะไปรักมึงได้ กูเป็นผู้ชายธรรมดากูก็รักมึงได้ กูไม่ซีเรียส หมีพูห์กับสติชกู กูยังให้มันคบกันเป็นแฟนได้เลย''
หา?!? นี่มึงเอาหมีพูห์กับสติชมาจิ้นข้ามเรื่องกันงั้นหรอ
''กูจริงจังนะเบ๊บ กูยอมให้มึงต่อยหน้ากูเลยเห็นไหมเนี่ย แล้วมึงละรักกูบ้างไหม?''
''ไม่! กูไม่ได้รักมึง''
จริงๆนะครับ ผมไม่ได้รักมัน ผมไม่ได้เป็นเกย์ จริ๊งๆ ดูจากน้ำเสียงผมสิว่ามันจริ๊งๆจริงๆ
''ไม่ได้รักกูเลยหรอ''
''เออ!''
อย่าถามมาก อากาศมันเริ่มร้อน หน้ากูมันเริ่มแดงแล้วสลัด!!!
''จริงสิ สักนิดก็ไม่มีเลยหรอมึง''
''ไม่มีเว้ย!''
''แต่กูว่ามึงมี''
''เอ๊ะ?!?... มึงยังไงเนี่ย กูบอกว่าไม่ได้รัก ไม่ได้รักไง''
''......''
อะ...เอ่อ มึงเงียบทำไมอะภูมิ เฮ้ยอย่าเงียบสิ
''อืม... กูเข้าใจแล้ว''
ฮะ...เฮ้ย มึงเข้าใจอะไร กูไม่เข้าใจ~
''ตอนนี้มึงไม่รักกูก็ไม่เป็นไร เพราะต่อไปกูจะทำให้มึงรักกูเอง กูไม่ยอมแพ้หรอก กูจะเอาชนะมึงด้วยความน่ารักและใสซื่อของกูเนี่ยแหละ แต่ตอนนี้กูขอไปสั่งกระเป๋าสะพายสติชใบใหม่ก่อน บาย...''
อ้าวเฮ้ย?!? กูเกือบจะเคลิ้มซะแหละ มาให้กูเขินต่อก่อนสิ เอ้ย! ไม่ใช่แหละๆ ผมไม่ได้เขิน ไม่ได้เคลิ้มอะไรทั้งนั้นนะครับ ไม่มี๊.... -///-
................
อ่า จบแล้ว อาจรวบรัดตัดตอนจบแบบงงๆไปหน่อยนะครับ แหะๆ เขาแต่งไม่เก่งอะTT ยังไงก็ฝากด้วยละกันนะครับ ฮ่าๆ คนอ่านคิดเหมือนเจ้าชายไหม ภูมิไม่แบ๊วเลย แต่งไปแต่งมารู้สึกว่าจะเกรียนมากกว่าซะอีก งงไหม? อย่างงเลยคนแต่งก็งง ง่วงด้วย ไปนอนละครับ บายๆ ฝันดีจุ๊บๆ'
ฝากติดตามเรื่องยาวที่กำลังแต่งอยู่ในขณะนี้ด้วยนะครับ เป็นเรื่องของคุณครูจบใหม่จากเมืองกรุงที่ต้องย้ายมาทำงานในชนบท มันคงจะไม่วุ่นวายถ้าที่ชนบทที่คุณครูคนใหม่ย้ายไปนั้นไม่มี 'นายเซฟ' เจ้าพ่อมาเฟียวัยกระเตาะคุมอยู่ เรื่องราววุ่นๆมันเลยเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้
'เมื่อผมมาเป็นครู(ชนบท)'
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38596.new;wap2
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนเดียวจบ : รักมุ้งมิ้ง (เมะแอ๊บแบ๊ว+เกรียน) (อ่าน 9756 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก