หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47)

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ 

[sixoc98]

  ตายแล้ววว จะไปเดทกัน
บ่าวอิจมากค่ะ

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ 

[mymicky]

ยังอ่านไม่จบค่ะ นี่เพิ่งจะเข้าตอนที่ 3 เอง แต่คุณพระ ขำกรามจะค้างแล้วววววว~ 5555555555555++++ ชีวิตมนุษย์เพื่อนทุกคนที่อยู่รอบตัวเท็นฮาและป่วงมาก จนงง งงว่าทนคบกับเพื่อนติสแตกอย่างเท็นได้ยังไง

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ไปอ่านต่อละ ฮึ๊บๆ 

[ice-cream]

อ่านจบแล้วววว เป็นเรื่องที่ใช้เวลานานมากเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย รู้สึกหน่วงๆปนเศร้ากับเรื่องของมายด์มาก มันทำให้เรายิ่งเห็นความสำคัญของคนรอบข้างมากขึ้น วันไหนจะเป็นวันสุดท้ายไม่มีใครรู้เลย ก็ได้แต่ทำทุกวันให้เป็นวันดีๆจะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลัง แล้วก็รู้สึกขอบคุณเมลมากๆๆเลยที่ยังรอ สำหรับเรา การรอคอยมันทรมานจริงๆนะ เราคงทำไม่ได้อ่ะ

[Snufflehp]

Special 1

“ไอ้เมลลลลล กูคิดถึงงงงงงง” เสียงไอ้แต้มดังขึ้น พร้อมกับพาร่างหนาๆ ของมันถลาเข้ามาหาเมลที่เพิ่งจะนั่งลงบนโซฟาแล้วถอดหมวกที่ใส่อยู่ออก เมลหน้าเหวอไปเล็กน้อย ก่อนจะยกเท้าขึ้นเป็นเชิงบอกว่าถ้าไอ้แต้มยังคืนเสนอหน้าเข้ามาใกล้กว่านี้ โดนถีบแน่!

ไอ้แต้มทำหน้าหงอย ยอมล่าถอยกลับไปนั่งที่ตัวเองแต่โดยดี ส่วนผมนั่งลงข้างๆ เมล พลางยกแก้วของตัวเองส่งให้ไอ้เต๋อจัดการชงเหล้ามาใหม่ เพราะแก้วเดิมน้ำแข็งละลายจนสีอำพันในแก้วซีดจางไปมาก

“ไปเจอกันที่ไหนวะ” ไอ้คิมถามขึ้นพลางมองผมกับเมลสลับกัน

“หน้าร้าน” ผมตอบเรียบๆ รับแก้วมาจากไอ้เต๋อแล้วยกขึ้นจิบ “มองอะไรไอ้คิม”

“คุยกันยัง?” ไอ้คิมถามอย่างมึนๆ งงๆ ปนไม่แน่ใจว่าสรุปแล้วผมกับไอ้เมลตอนนี้คือยังไง เพราะตอนเดินเข้ามาก็ต่างคนต่างเดิน

“หึ ถามอะไรของมึง” ผมหัวเราะเล็กน้อย กวาดมองสายตาเพื่อนแต่ละคนที่ค่อนข้างกังวลแล้วก็ไม่อยากอธิบายอะไร เห็นพวกแม่งไม่สบายใจแล้วผมอารมณ์ดี

“เฮ้ย พวกมึงไม่ได้เจอกันมาตั้งปี ไม่ปรับความเข้าใจกันหน่อยเหรอวะ” ไอ้เต๋ออดรนทนไม่ได้ที่เห็นผมยังคงเงียบ และเมลก็เอาแต่ดื่มเหมือนคนกระหายน้ำที่เดินทางกลางทะเลทรายมาครึ่งค่อนวัน

“ไอ้เท็น” ไอ้เต้สอดปากขึ้นมา ส่งสายตากดดันอีกคน

ผมถอนหายใจ มองตั้งแต่หน้าไอ้เต๋อไล่เรียงไปจนถึงหน้างงๆ ของไอ้คิม “เออ คุยกันแล้วน่า”

“คุยว่า?” ไอ้แม็คสะกิดแขนผมยิก

“เสือก ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกมึง” ผมปัดมือไอ้แม็คออก ก่อนจะหันไปมองเมลที่ตอนนี้เปลี่ยนมากินกับแกล้มแล้ว...คือมึงหิว?

“ไอ้เมล อย่าเอาแต่แดก ตอบมาดิวะ พวกกูรอลุ้นจนเยี่ยวเหนียวอยู่เนี่ย” เมื่อเค้นเอาจากผมไม่ได้ผล ไอ้แต้มก็ล็อคเป้าหมายที่เมล

“ตอบไรวะ” เมลมองแต่ละคนอย่างงงๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผมเพื่อขอคำอธิบาย แต่ผมก็ได้แค่ส่ายหน้าแล้วยกนิ้วเช็ดริมฝีปากที่เลอะซอสมะเขือเทศออกให้มัน

“อื้อหือออ ไม่ต้องตอบละ พวกกูเก็ท มาๆ แดกๆ” ไอ้เต๋อยิ้มกริ่มแล้วชักชวนคนอื่นๆ ยกแก้วขึ้นชน “สุดซอยยยยย”

เมลหัวเราะแล้วก็ต้องยกหมดแก้วตามที่ไอ้เต๋อมันป่าวประกาศลั่น แต่มืออีกข้างรั้งข้อมือที่กำลังจะยกแก้วของผมไว้ ผมหันมองมันพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เดี๋ยวเมา” มันบอกแค่นั้น ก็หันกลับไปคุยกับเพื่อนๆ ต่อ ผมก็ทำแค่ยกขึ้นจิบแล้ววางแก้วลงตามเดิม

“เมลกลับไปอีกวันไหนวะ” ไอ้แม็คถามขึ้น ตอนนี้หัวข้อที่คุยเป็นเรื่องในที่ทำงานแต่ละคน ไอ้เต๋อเรียนจบก็ตามที่ผมคาดไม่ผิด ดูแลโรงน้ำแข็งของเตี่ยมัน ไอ้เต้กับไอ้แม็คก็หวานชื่นกันอยู่ที่บริษัทของพ่อไอ้เต้กันทั้งคู่ ไอ้คิมเป็นโปรแกรมเมอร์ให้บริษัทผลิตซอฟท์แวร์ ทำงานอยู่ที่สาขาเชียงใหม่เพราะใกล้บ้านมัน มาวันนี้ก็ลางานเพื่อมาหาผมโดยเฉพาะ ไอ้แต้มเป็นวิศวกรประจำโรงงานที่ระยอง แต่ทำเดือนนี้เป็นเดือนสุดท้าย เพราะมันเกริ่นไว้แล้วว่าจะไปเรียนต่อ ส่วนเมลนั้น...ผมเพิ่งรู้ว่ามันทำงานอยู่กลางทะเล ทำสี่สัปดาห์พักสี่สัปดาห์ ค่าตอบแทนดี แต่มึง...มันไม่ไกลไปเหรอวะ?

“เดือนหน้า” เมลตอบเรียบๆ พลางปลดกระดุมเม็ดที่สองของเชิ้ตสีดำที่มันใส่อยู่ออก สงสัยดื่มไปหลายแก้ว คงจะเริ่มร้อนขึ้นมา
ผมลอบมอง อยากมองมันให้ชัดๆ เต็มตาเหมือนกัน เพราะตอนยืนคุยกันอยู่หน้าร้านก็ได้แต่ปล่อยให้มันกอด แล้วก็พูดคุยกันนิดหน่อยเท่านั้น อีกทั้งแสงสว่างก็ไม่ได้เอื้อสักเท่าไหร่ แต่ที่โต๊ะที่ผมนั่งตอนนี้มันก็ไม่ได้เอื้อมากนักหรอก ถึงยังไงก็มองเห็นได้ชัดกว่า

เมลแตกต่างจากเมื่อหนึ่งปีก่อนค่อนข้างมาก รู้สึกว่าขนาดตัวของมันหนาขึ้น มีกล้ามมากขึ้น แถมผิวอย่างคล้ำลง เปลี่ยนทรงผมจากที่เคยยาวแบบที่ไอดอลต่างประเทศฮิตกัน ตอนนี้กลับสั้นเปิดหู เห็นท้ายทอยชัด ผมหน้าก็ไม่ได้ยาวมาก เปิดหน้าผากสวยอวดสายตาสาวๆ ให้หันมองอีกต่างหาก การแต่งตัวก็ดูเรียบง่าย ไม่ได้เยอะเหมือนพ่อหนุ่มฮอตเดือนมหาลัยที่มันเคยเป็นมาตลอด ถึงอย่างนั้น...ไม่ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน แววตาที่อ่อนโยนของมันก็ไม่เคยเปลี่ยน

“เท็น”

ผมสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเมลหันมาแล้วเรียกชื่อผมด้วยเสียงทุ้มน่าฟังของมัน

“หืม”

“หิวรึเปล่า” มันคลี่ยิ้ม ชี้ข้าวผัดที่มีไอร้อนขึ้นให้เห็น “พี่เจ๋งเอามาให้”

“อืม” ผมตอบรับ เมลยิ้มอีกครั้ง แล้วหันกลับไปจัดการตักแบ่งข้าวผัดใส่จานเล็กๆ ให้ ผมมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมัน ในใจเกิดคำถาม...มันทรมานมากไหม เวลาที่ผ่านมา นอนหลับเต็มอิ่มบ้างรึเปล่า ที่ไปทำงานไกลถึงกลางทะเล...ส่วนหนึ่งมาจากผมหรือเพราะความต้องการอยากจะไปของมันกันแน่

มันคงดี...ถ้าเมลต่อยผมสักหมัดสองหมัด หรือสาดถ้อยคำเจ็บๆ เพื่อเป็นการลงโทษ แต่เมลกลับไม่ทำ มันอ้าแขนรับผมด้วยรอยยิ้มยินดีที่ผมกลับมา ตัดพ้อเล็กน้อย แต่ไม่มีคำพูดต่อว่าใดๆ

“เมล พอแล้ว กูกินไม่หมดหรอก” ผมท้วง เมื่อเห็นว่ามันตักจนพูนจาน

“กูกินด้วยไง เอ้า ไอ้แต้ม เอาไป” มันหันมายิ้มให้ แล้วยกจานข้าวผัดส่งไปให้ไอ้แต้ม ส่วนมันก็ขยับจานเล็กมาตรงหน้าผม ก่อนที่ตัวของมันจะขยับเข้ามาใกล้ด้วย

“อูยยย เข้าผัดนี่หวานเนอะพวกมึง” ไอ้เต๋อแสล๋นหน้าพูดขึ้นมาจนผมต้องหาฝาขวดเหล้าขว้างใส่หัวมัน

“แซวเหี้ยไร” ผมถีบขาไอ้เต๋อไปอีกที “กลับบ้านไปดูดนมเมียมึงได้แล้วไป”

“แหนะๆ ทำมาไล่ จะรีบกลับไปรำลึกความหลังกันสิท่า โอ้ย! มึงเตะหน้าแข้งกูทำไมเนี่ย เจ็บอ่ะ เต้ เต๋อเจ็บบบบ”

“ไอ้เชี่ย! ขนลุก เอาหน้าไปไกลๆ กูไอ้เหี้ยเต๋อ!”

ถ้าไม่เจ็บคงไม่หยุดพูด มึงไม่เห็นไงว่าพวกกูเงอะๆ งะๆ ใส่กันอยู่เนี่ย คนมันไม่เจอกันมาเป็นปี จะให้ทำเหมือนปกติ มันได้ที่ไหนวะ!

เออ...หรือที่จริงเป็นผมที่เงอะงะอยู่คนเดียวก็ไม่รู้ เมลก็ยังเห็นมันปกติดี แม่งนั่งกินข้าวผัดโคตรชิว คือเอาจริงๆ มึงหิวมากเหรอวะ?

“ไม่กิน?” ขอบใจมากที่ยังมีน้ำใจหันมาถามกู “อร่อยนะ”

“อืม กินเถอะ กูยังไม่หิว” ผมตอบอ้อมแอ้ม ยกเหล้าขึ้นจิบอีกนิดหน่อย ไม่รู้ความมั่นใจหมื่นๆ ล้านในตัวเองหดหายไปไหนหมด ตอนผ่าตัดเคสยากๆ ผมยังไม่เครียดมากเท่านี้เลย

“ป้อนไหม”

ผมไม่ตอบ แต่อ้าปากรับตอนที่เมลส่งช้อนที่บรรจุข้าวผัดหอมๆ มาให้ เราสบตากัน นานชั่วอึดใจ มือใหญ่ของเมลก็เกลี่ยไปตามแก้มผมเบาๆ

“เคี้ยวช้าๆ ให้ละเอียด ไม่งั้นติดคอ” มันบอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะตักให้อีกช้อน ผมกลืนข้าวที่เคี้ยวละเอียดแล้วลงคอ ก่อนจะรับเข้ามาอีกครั้ง

“เก่งครับ”

“ไม่ใช่เด็กแล้ว” ผมท้วงกลับเสียงเบา “มึงก็กินด้วย”

“อืม”

ผมไม่สนใจ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของไอ้พวกสัมภเวสีร่วมโต๊ะ เสียงครางหงิงๆ ของไอ้เต๋อก็ไม่ได้เข้ามาในโสตการได้ยินแต่อย่างใด หรือตอนนี้ไม่ว่าใครจะพูดคุยกับใครผมก็ไม่ได้ให้ความสำคัญทั้งนั้น...เพราะสำหรับผมตอนนี้แล้ว แค่ เมล เมลเท่านั้นที่สำคัญ เมลเท่านั้นที่ผมให้ความสนใจ

“คืนนี้นอนไหน” เมลวางช้อนไว้บนจาน ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบแล้วพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ไหล่ของมันเบียดกับไหล่ของผมเล็กน้อย “กัสกับฟิวก็ไปเรียน บ้านไม่มีใครอยู่คงมีแต่ฝุ่น”

บ้านที่ผมอยู่กับไอ้กัสไอ้ฟิวสมัยเรียน ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกคลุมผ้าไว้ ...คงตั้งแต่ที่ไอ้มายด์จากไป บ้านหลังนั้นก็ไม่มีใครกลับไปอีกเลย

“อืม กูคงกลับบ้านใหญ่ ลงเครื่องมายังไม่ได้เข้าบ้านเลยด้วยซ้ำ มึงล่ะ”

“กลับบ้านเหมือนกัน มาถึงไอ้แต้มก็โทรเรียกเลย ยังไม่ได้ไปหาพ่อกับแม่”

“ลูกดีเด่นเนอะมึง กลับมาทั้งทีน่าจะไปเจอพ่อแม่ก่อน เสนอหน้ามาแดกเหล้าซะอย่างนั้น”

เมลหัวเราะแล้วยกมือขึ้นโยกหัวผมเล่น “ก็เพราะมีคนสำคัญที่กูต้องมาเจอก่อน”

คำตอบของมัน ฟังแล้วหัวใจเต้นแรงดีจริงๆ

“อ่าฮะ”

เมลอมยิ้ม หยุดโยกหัวผม แต่ดึงรั้งให้ไปซบกับไหล่มันแทน “คิดถึงว่ะ”

“อื้ม”

เมลจูบที่หน้าผากผม กดริมฝีปากค้างไว้อยู่อย่างนั้น ความอุ่นนุ่มจากริมฝีปากของมันทำให้ผมค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ

“คอนโดมึงขายไปรึยัง” ผมถามขึ้นเบาๆ ไม่อยากพูดเสียงดังให้บางอย่างที่กำลังลอยวนเราสองคนตอนนี้กระเจิงหายไป

“ยัง ตอนแรกแม่บอกให้ปล่อยเช่า แต่กูเสียดายห้อง ไม่อยากให้ใครเข้ามาอยู่ กลัวดูแลไม่ดี”

“งั้นให้กูเช่าได้ไหม บ้านกูอยู่ไกล”

“หืม เอาจริง?”

“อือ คอนโดมึงอยู่ใจกลางเมืองด้วย ไปไหนก็สะดวก มึงคิดค่าเช่ายังไงล่ะ แต่ห้ามแพงนะ กูไม่มีตังค์”

“หึ ไม่เอาตังค์หรอกน่า” เมลยิ้มนิดๆ “จ่ายด้วยตัวเท็นก็พอ”

ผมหยิกแขนเมลไปแรงๆ สองทีจนมันร้องโอ้ยๆ พลางส่งสายตาตัดพ้อมาให้อีก

“เจ็บนะครับเท็น” มันว่าเสียงนุ่ม ลูบแขนตัวเองแล้วยกมือขึ้นดึงแก้มผมคืน “นี่ เจ็บไหม”

ผมส่ายหน้า แล้วปัดมือเมลออก มันไม่ได้ดึงแรงเลย แต่ผมก็ตีมันกลับอยู่ดี ลงโทษที่กล้าหือ

“คือ พวกมึง” เสียงไอ้คิมดังแทรกโลกส่วนตัวของผมกับเมลเข้ามา “ลืมพวกกูป่ะวะ”

“อ้าว พวกมึงยังไม่ไสหัวกลับกันอีกเหรอ” ผมหันไปถามอย่างแปลกใจจริงๆ “เรียนก็จบกันหมดแล้ว ยังให้กูต้องพูดอีกใช่ไหมว่าอยากอยู่กันสองคน”

พวกไอ้เต๋อต่างช่วยกันปากระดาษทิชชู่มาใส่ผม พร้อมกับเสียงประท้วงไม่พอใจกันอีกจนน่าหนวกหู

“ไอ้เท็น ไอ้นิสัยไม่ดี จิ๊!” ไอ้เต๋อเบะปาก สะบัดหน้าราวกับสาวรุ่น

“ไม่เจอกันเป็นปี นิสัยมึงนี่ก็ยังกระตุกตีนกูเหมือนเดิม” ไอ้เต้พูดขึ้นบ้าง “ไอ้เมลมันก็เพิ่งกลับมาด้วย นานๆ เจอกันที กินเหล้ากับพวกกูก่อน หลังจากนั้นพวกมึงจะไปขึ้นสวรรค์กันที่ไหนก็ไป โอเคไหม”

“ถ้ากูไม่โอเคล่ะ” ผมยังคงยักคิ้วกวนตีนพวกมัน ความจริงก็ไม่ได้จะลืมพวกมันหรอก แต่พออยู่กับเมลแล้ว ความสนใจของผมก็พุ่งตรงไปที่มันแค่คนเดียวทุกที

“หึ มึงนี่น้า” เมลผลักหัวผมเบาๆ ยิ้มใส่ตาจนผมชะงัก แล้วมันก็หันไปชนแก้วกับไอ้พวกส่วนเกิน

พวกผมนั่งกินกันอยู่หลายชั่วโมง พูดคุยในเรื่องทั่วๆ ไป ก่อนจะลามไปถึงชีวิตส่วนตัวเมื่อแอลกอฮอล์ในเลือดเริ่มเยอะขึ้น ไอ้เต๋อฟูมฟายว่ามันถูกเมียด่าเช้าด่าเย็น ไอ้คิมตอนนี้วางแพลนจะแต่งงานแล้วด้วย แฟนที่เคยคบตอนเรียนมหาลัยนั้นเลิกกันไปสองปีแล้ว ตอนนี้มันกำลังปลูกต้นรักกับหญิงสาวชาวเหนือตัวเล็กขาว หน้าจิ้มลิ้มที่เปิดเฟซบุ๊คให้ผมดูเมื่อครู่ ไอ้แม็คกับไอ้เต้ข้ามรายละเอียดไป เพราะพวกมันก็รักกันแบบสามวันดีสี่วันทะเลาะ ซึ่งไอ้เต้ยืนยันแล้วว่าเป็นอะไรที่มันค่อนข้างชอบ ก็พอไอ้แม็คโกรธมันก็ลากไปเคลียร์บนเตียงเลย แฮปและยังได้ปี้ด้วย เอ็นดิ้งทุกฝ่าย แต่ที่ไม่น่าเชื่อเลยก็คือไอ้แต้มที่เมื่อสมัยเรียนแม่งชอบคั่วกับเมียชาวบ้าน แต่ตอนนี้พิชิตใจพี่เลี้ยงสมัยเด็กของเมล ใช่ครับใช่...ไอ้ห่านี่แหละที่ยิ้มกริ่มแล้วบอกว่าคนที่คุณก็รู้ว่าใครที่ได้แต่งงานกับนาตาชา

“ไม่อ่ะ กูไม่เชื่อ” ผมส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ คือไอ้หูดำนี่นะ? ที่เมลมันยอมให้เป็นคู่ชีวิตกับพี่เลี้ยงของมัน คือเมลมันก็รู้สันดานเพื่อนมันป่ะวะ? แล้วทำไมถึงยังยอม

“กูหยุดทุกอย่างแล้วเว้ย หยุดไว้ที่เธอคนเดียว มึงไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอวะไอ้เท็น” ไอ้แต้มว่าด้วยสีหน้างอน

“เมล มึงปล่อยให้ไอ้คนไม่ดีนี่แต่งงานกับพี่เลี้ยงมึงได้ไง มันเป็นคนไม่ดีนะเว้ย”

เมลหัวเราะ แล้วหยิบเฟรนฟรายจิ้มซอสแล้วยัดเข้าปากผม “ไอ้แต้มมันกลับตัวกลับใจได้เป็นปีแล้ว อีกอย่าง นาตาชาก็รักมันด้วย”

“นาตาชารักมึง” ผมพูดสวนไปทันที ไอ้แต้มยิ่งหน้าบึ้งสนิท

“เหอะ ไม่ได้รักแล้วเว้ย ไอ้เมลมันเป็นพาสเท้นไปแล้ว แต่นี่ กูนี่ พรีเซ้นแอนด์ฟิวเจอร์”

“กูจะไปบอกนาตาชาให้หย่ากับมึง”

คือผมไปแค่ปีเดียวอ่ะ แค่ปีเดียวจริงๆ นะเว้ย แล้วนาตาชาก็รักเมลมาไม่รู้กี่ปี จะตัดใจจากเมลไปแต่งงานกับเพื่อนไอ้เมลแค่ในระยะปีเดียวที่ผมไม่อยู่นี่นะ ไม่จริงอ่ะ กูโคตรไม่เชื่อ

“นาตาชารักไอ้แต้มมันจริงๆ ครับ” เมลบอกเสียงนุ่ม ลูบหัวผมด้วยมือที่มันใช้หยิบเฟรนฟรายเมื่อกี้นั่นแหละครับ ไอ้สัดผมกู! ผมปัดมือมันออก แต่มันก็ยังตามมาลูบ เอาวะ สระผมก็ได้คืนนี้

“แค่ไม่กี่เดือน แต่งงานเลยเหรอวะ มึงทำเขาท้องป่ะเนี่ย”

“เปล่าๆ ไอ้เมล มึงดูแฟนมึงดิ แม่งงง”

“ฮ่าๆ เอาน่าๆ” เมลไกล่เกลี่ยแล้วยิ้มละมุนอีกครั้ง “คนรักกันอ่ะ มันไม่ต้องใช้เวลาอะไรมากหรอก ถ้าใช่ก็คือใช่ จะแต่งช้าแต่งเร็ว กูว่ามันไม่สำคัญนะ คู่ที่คบกันมานาน พอแต่งงานได้แค่ไม่กี่เดือน เลิกกันก็ยังมี เพราะฉะนั้น ไม่ได้อยู่ที่ระยะเวลาหรอก มันอยู่ที่ใจ เข้าใจไหมครับเท็นเท็น”

“อื้อ เข้าใจแล้ว มือก็ไม่ได้ล้าง ลูบหัวกูอยู่ได้”

“หึ งั้นคืนนี้สระผมให้นะ”

“แผนมึงเหรอ”

“ครับ” ยอมรับอีก

“ไหนบอกกลับบ้าน”

“เปลี่ยนใจ พาเท็นไปดูคอนโดดีกว่า จะได้ตัดสินใจถูกว่าจะเช่าไหม”

เมลยักคิ้วมาให้ ในขณะที่ไอ้แต้มเบ้ปากใส่พวกผม จากนั้นก็หันกลับไปชนแก้วกับไอ้เต๋อที่กำลังคร่ำครวญชีวิตรักของมันให้ไอ้คิมฟัง

“แล้วมึงมายังไง” ถ้าเมลมันยังไม่ได้กลับบ้านแล้วตรงมาที่นี่ ก็ไม่น่าจะขับรถมาได้เอง ส่วนผมนั้นให้คนที่บ้านเอารถไปให้ที่สนามบินแล้วก็ขับตรงมาที่นี่เลย

“แท็กซี่”

“กระเป๋าเสื้อผ้า?”

“อยู่ท้ายรถไอ้แต้ม ฝากมันเอากลับบ้าน ยังไงมันต้องไปรับนาตาชาอยู่แล้ว”

“อืม”

ผมละบทสนทนาไว้แค่นั้น แล้วมาให้ความสนใจกับแก้วเหล้าในมือแทน นานๆ ทีถึงจะได้มาเจอกันอย่างที่ไอ้เต้ว่าก็เลยต้องจัดให้สุดๆ ซะหน่อย เสียดายที่ไม่ได้อยู่กันครบทุกคน...ถ้าอยู่กันครบคงวุ่นวายและเสียงดังหนวกหูมากกว่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าผมจะ...ไม่ชอบ

ต่อข้างล่าง

[Snufflehp]

“ขับรถกลับดีๆ นะมึง ไอ้คิม พาไอ้เต๋อไปให้ถึงบ้านด้วย” เมลกำชับ เปิดประตูรถของไอ้คิมให้ไอ้แต้มกับไอ้คิมช่วยกันยัดไอ้เต๋อเข้าไปนั่งเบาะหลัง

งานเลี้ยงเลิกราตอนตีหนึ่งครึ่ง เพราะตีสอง ร้านไอ้พี่เจ๋งมันต้องปิดตามกฎหมายกำหนด พวกผมจึงแยกย้ายกันก่อนเวลา เคลียร์บิลเสร็จก็พากันมานอกร้าน เดินตามกันไปที่ลานจอดรถ ไอ้แต้มช่วยไอ้คิมหิ้วปีกไอ้เต๋อที่เมาเหมือนหมามากกว่าชาวบ้านเขา ส่วนไอ้เต้กับไอ้แม็คยังคงดูชิวๆ พวกมันมารถคันเดียวกันก็คงกลับด้วยกัน ส่วนไอ้คิมรับอาสาไปส่งไอ้เต๋อ

บอกลากันอีกรอบแล้วก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถ เมลเดินตามผมมาหลังจากที่ไปเอากระเป๋าเป้จากท้ายรถไอ้แต้มมาแล้ว
ผมปลดล็อคประตู เมลเปิดขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ส่วนผมวันนี้รับหน้าที่เป็นสารถีให้มัน เพราะมันดื่มเข้าไปเยอะเหมือนกัน ถึงจะเหมือนไม่เมา แต่ไม่เสี่ยงให้มันขับคงดีที่สุด

“ยังจำทางได้อยู่ไหม”

ผมตอบคำถามของเมลด้วยการพยักหน้า รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันกับคำถามของมัน หนึ่งปีสำหรับบางคนอาจจะนาน...สำหรับบางคนอาจจะทำให้ลืมเรื่องบางอย่างไป แต่กับผม...ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเมลแล้ว ผมไม่เคยลืม

เสียงแอร์กับเสียงเครื่องยนต์กลบความเงียบในรถ ไม่มีเสียงเพลงจากวิทยุหรือซีดี ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างผมกับเมล มันนั่งเงียบๆ ในขณะที่ผมก็ตั้งสมาธิอยู่กับการขับ

เกือบยี่สิบนาทีก็มาถึง... ทุกอย่างที่นี่ยังคงเดิมเกือบทุกอย่าง ที่จะเห็นเปลี่ยนก็คงมีแค่ รปภ.ที่ปากทางเข้า ไม่ใช่ลุงแก่ๆ ท่าทางใจดี แต่ตอนนี้เป็นชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งพิงเก้าอี้หลับอย่างสบายใจ ผมขับรถเข้าไปจอดในช่องจอดรถที่เมลซื้อไว้ มันอมยิ้มดีใจ  คงไม่คิดว่าผมจะจำได้แม้กระทั่งที่จอดรถของห้องมัน

“มึงได้ทำความสะอาดห้องบ้างรึเปล่า” ผมถามในระหว่างที่เรากำลังขึ้นลิฟท์ ตัวเลขเลื่อนขึ้นไปไม่ช้าไม่เร็วนัก อยู่ในจังหวะพอดีที่ไม่ทำให้คนโดยสารเกิดอาการเวียนศีรษะ

“แม่ให้คนที่บ้านมาทำให้สัปดาห์ละสองสามครั้ง เพราะบางทีนาตาชากับไอ้แต้มมันก็แวะมาค้างบ้าง”

“ว่าแต่ไอ้แต้มมันมีเรือนหอรึเปล่าน่ะ แต่งงานทั้งที”

เมลหัวเราะ หันมามองหน้าผมแล้วยกมือขึ้นโอบไหล่ “มีอยู่แล้วสิ แต่อยู่แถวชานเมือง เวลามีธุระแถวนี้ก็ให้มาค้างที่ห้อง”

“เอาจริงๆ กูไม่อยากเชื่อว่ามันจะแต่งกับนาตาชา” ผมพูดจากใจจริงเลยนะ นาตาชารักเมลมาก แล้วจะไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง แถมคนอื่นที่ว่าก็เป็นไอ้หูดำหน้าหม้อเพื่อนเมลมันด้วย

เมลแตะคีย์การ์ดปลดล็อคประตูแล้วดึงมือผมเข้าไปในห้อง ไฟทุกดวงและเครื่องปรับอากาศติดขึ้นมาอัตโนมัติ ทุกอย่างในห้องยังคงเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์เพิ่มเติมจากเมื่อหนึ่งปีก่อน  ไม่มีการเปลี่ยนตำแหน่งหรือย้ายที่วาง ผมเดินไปนั่งโซฟา ก่อนจะเหยียดตัวนอนลงไปอย่างเพลียๆ

นั่งเครื่องมาก็หลายชั่วโมง ยังไม่ได้พักเลย  พอได้นอนแล้วบิดขี้เกียจนี่โคตรสวรรค์

“ป่ะ อาบน้ำ” เมลชวนง่ายๆ จนผมเผลอใจกระตุกเล็กน้อย มันสอดแขนเข้ามาช้อนตัวผมให้ลุกขึ้น “อาบน้ำ จะได้นอนสบายๆ นะครับ”

“มึงไปอาบก่อนก็ได้ กูอยากนอนอีกแป๊บนึง”

เมลจ้องตาผม โน้มหน้าเข้ามาใกล้ หน้าผากของเราแตะกันเบาๆ “จะสระผมให้”

“...”

“ได้รึเปล่า” เมลยังคงใช้น้ำเสียงทุ้มนุ่มของมันกระซิบที่ข้างๆ หู “อยากให้ทำให้ไหม”

ผมจะตอบอะไรได้ นอกจากพยักหน้าแล้วพึมพำในลำคอ ...มันอ่อนโยนมากจริงๆ มากจนหัวใจของผมสั่นไหว มากจนความอายที่ผมแทบไม่เคยมีถูกปลุกขึ้นมา

เมลจูงมือผมเดนขึ้นบันไดไปยังห้องนอน เดินผ่านเตียงใหญ่ไปยังห้องอาบน้ำ

“เท็นครับ” เมลเรียกเสียงเบา ยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบแก้มของผม “ถอดเสื้อผ้านะ เดี๋ยวไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้”

“อื้ม”

ผมเคย...แก้ผ้าต่อหน้าเมลมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เคยทำเรื่องลามกด้วยกันมาไม่รู้กี่รอบ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ใจผมสั่นเท่าครั้งนี้ หนึ่งปี...หนึ่งปีที่ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ ไม่ได้แนบชิดกันเลย มันทำให้ผมประหม่า ความกล้ากำลังถูกความอายทำให้พ่ายแพ้ เพราะฉะนั้นเมื่อเมลกลับมายืนตรงหน้า ผมถึงยังใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น

“อายกันเหรอ” เมลยิ้มอีกแล้ว ตั้งแต่เจอกัน ไม่รู้ว่ามันยิ้มใส่ตาผมไปกี่รอบ “เคยเห็นหมดแล้วนะ”

“...”

“ถอดเถอะครับ”

“...”

“อยากเห็น”

“ไอ้เมล ทะลึ่งละมึง” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน แต่ไอ้หล่อละมุนก็ยังหัวเราะด้วยเสียงนุ่มๆ คือหนึ่งปีที่ผ่านมามึงไปทำอะไรมารึเปล่าวะ ทำไมแม่งดูมีเสน่ห์ ดูน่าดึงดูด อ่อนโยน นุ่มนวล แถมยังทำให้กูอายได้อีก มึงไปทำอะไรมา! อยากถาม...แต่ก็นะ...มันเหมือนผมบ้าไปเองว่ะ

“เท็น ดึกแล้ว รีบอาบดีกว่าไหม” เสียงนุ่มๆ ของมันยังหลอนไม่หยุด

“รู้น่า” ผมขมวดคิ้วมองมันพลางยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อ โดยที่เมลถือวิสาสะปลดเข็มขัดแล้วรูดซิบกางเกงยีนให้

ไม่นานผมก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเมล มันใช้สายตาไล้มองไปทั่ว ผมแสร้งไม่สนใจสายตานั้นทั้งๆ ที่หัวใจกำลังทำงานอย่างหนัก ยิ่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของมันยิ่งทำให้ผมแทบบ้า

“เท็น”

“อือ”

“ถอดให้ด้วย”

“ถอดเองดิ”

ผมเบือนสายตาหลบ แต่เมลก็ยังจับหน้าผมให้หันไปมอง “ได้โปรด”

เมื่อก่อน...มันไม่หวานกับผมขนาดนี้ ไม่ใช่อย่างนี้เลยนะ ไม่ใช่ มันกำลังแกล้งผมอยู่รึเปล่าวะ

“โอเคๆ”  ผมแสร้งว่าอย่างรำคาญ ยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตมันทีละเม็ด แต่แค่เห็นแผงอกกำยำของมันที่ตอนนี้ไม่ได้ขาวเหมือนเมื่อตอนสมัยเรียน แต่กลับน่าหลงใหลยิ่งกว่าก็ทำให้ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ กล้ามท้องของมันเป็นลูกชัดเจน เอวก็หนาขึ้น ดูเป็นสมชายอย่างที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหุ่นของมันน่ามองมากจริงๆ

“กางเกงด้วยครับ” เมลจับมือของผมให้ลดลงไปอยู่ในระดับเดียวกับเข็มขัด ผมจัดการปลดเข็มขัดแล้วปลดกระดุมกางเกงยีน

“เท็น”

“อือ”

“เป็นอะไรไป”

เพราะผมนิ่งค้าง ไม่กล้าไปต่อมากกว่านั้น เมลจึงเลิกคิ้วมองมา

“ถอดเอง กูหนาวแล้วจะไปแช่น้ำ”

“โอเคครับ” เมลจูบแก้มผมแล้วยอมปล่อยให้ผมเดินเข้าห้องอาบน้ำก่อน ผมล้างตัวใต้ฝักบัวแบบ Rain Shower ให้น้ำอุ่นๆ ไหลผ่านร่างกาย ชำระความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวัน ก่อนจะสะดุ้งกับสัมผัสของมือใหญ่ที่สอดเข้ามาโอบเอวจากทางด้านหลัง

“สบายตัวไหม” เสียงกระซิบเบาๆ พร้อมกับแรงน้ำที่ถูกลดระดับให้พอมีสายน้ำเอื่อยๆ ไหลรดเราสองคนได้

“อือ”

“สระผมก่อนแล้วค่อยลงอ่างนะครับ”

“รู้แล้วน่า” ผมตอบ ก่อนจะหลับตาช้าๆ รับสัมผัสจากสายน้ำและมือใหญ่ของคนที่กำลังโอบกอดจากข้างหลัง เมลวางคางลงบนไหล่ซ้ายของผม สองมือบีบนวดไปตามจุดต่างๆ ...ไล่จากแผ่นอกลงไปเรื่อย ผมเกร็งตัวเล็กน้อยเมื่อมือของมันวนเวียนทักทายอยู่กับจุดกลางลำตัวของผม

“เมล” ผมกระซิบเรียก โดยที่เมลขานรับในลำคอตอบกลับมา “อาบน้ำ”

“อืม แถมบริการสระผมให้ด้วย”

“แต่ตอนนี้มึง...”

“หืม?”

“มือ”

“อ่า...ทำความสะอาดให้ไงครับ”

“กูทำเองได้”

“อยากทำให้” เมลว่าเสียงอ้อน “ไม่ได้เหรอครับเท็นเท็น”

ก็ถ้าอ้อนขนาดนี้ ต่อให้ผมควักหัวใจไปฝากไว้ที่อื่น ก็ยังต้องยอมจำนน

“อะ...อื้อ ได้ แต่มึงสระผมให้กูก่อนได้ไหม อยากแช่น้ำแล้ว”

“ตามบัญชาครับที่รัก”

ทั้งอายทั้งขนลุก เมลแม่ง...ทำไมน่ารักอย่างนี้วะ!

ผมปล่อยให้เมลสระผมให้ มันขยี้เส้นผมให้อย่างเบามือราวกับกลัวว่าถ้าทำแรงหนังหัวผมจะหลุดติดมือมันไปด้วย แต่ผมบอกแล้วว่าให้ขยี้แรงๆ เลย ผมชอบ มันหัวเราะนิดๆ ขยี้แรงมากจนเหมือนแกล้ง พอผมโวยวายก็กลับมาทำให้ตามปกติ ไถ่โทษโดยการที่มันนวดขมับให้ด้วย

“รู้ไหม กูคิดมาตลอดว่าถ้าเจอมึงอีกครั้ง...กูจะดูแลมึงให้ดีๆ ไม่ให้กล้าทิ้งกูไปไหนอีก” เมลพูดอย่างอารมณ์ดี มันเปิดน้ำล้างแชมพูออกให้ ก่อนจะอุ้มผมไปที่อ่าง ไม่คิดว่ามันจะอุ้มไหว แต่เห็นขนาดกล้ามแล้ว เออ...ไม่สงสัยก็ได้วะ

ว่าแต่มึงไปทำงานอะไรมากันแน่ วิศวกรไฟฟ้าหรือไปฝึกกับหน่วยรบพิเศษมา ทำไมถึงได้แข็งแรงขนาดนี้กัน

“ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ไปไหนอีกแล้ว จะอยู่กับมึงไปจนแก่ มีแต่มึงนี่แหละที่ตอนนี้จะไม่อยู่กับกู”

“หืม”

“งานมึงน่ะ จำเป็นต้องไปทำไกลขนาดนั้นเหรอวะ”

เมลเอาแต่ยิ้ม ไม่ตอบคำถาม มันนั่งพิงหลังแล้วดึงผมให้ขึ้นไปนั่งบนตักมันอีกที

“เมล”

“ครับ?”

“คิดถึง” ผมบอกเบาๆ

“ไม่ต่าง” เมลงับริมฝีปากล่างของผม เรามองกันแค่ไม่กี่วินาที ก็ปล่อยให้ริมฝีปากได้บอกอีกฝ่ายเองว่า...ปริมาณของความคิดถึง มันมากแค่ไหน ลิ้นร้อนที่เมลส่งเข้ามาหยอกล้อ ยังคงทำให้ลุ่มหลงได้ไม่เปลี่ยน

ผมคลี่ยิ้มยามเมื่อเราผละออกจากกัน แต่แค่อึดใจเดียวริมฝีปากของผมก็ถูกริมฝีปากของเมลครอบครองไว้อีก แต่คราวนี้เนิ่นนานและค่อนข้างรุนแรง ทั้งถูกดูด ถูกงับ ยกมือทุบอกเบาๆ เป็นการท้วง อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมปล่อย ตักตวงเอาจนหายใจแทบไม่ทัน แต่ก็สุขล้ำจนไม่อยากท้วงอะไรอีก

“ทั้งขมทั้งฝาด ไม่หวานเลย” ผมว่ามัน  แต่เสือกยิ้มรับอีกจนได้

“ก็กินไปหลายแก้ว”

“ไอ้ขี้เมา”

“ยังไม่เมาครับ ยังปราบเท็นเท็นได้อยู่นะ”

“กวนตีนละมึง”

“หึหึ”

“อื้อ...เมล มึงรีบๆ ...อาบ...น้ำ” เสียงของผมขาดห้วง เพราะถูกดันให้เอนไปข้างหลัง เมลใช้สองแขนโอบเอวผม เลื่อนใบหน้าลงต่ำจนอยู่ในระดับเดียวกับ...อ่า... ให้ตายเถอะ

“ไม่ได้เห็นนานแล้ว...ยังน่ากินเหมือนเดิม” เมลกำลังจ้องยอดอกของผมตาเป็นมัน ผมจะยกมือผลักหัวมันออกแต่ก็ไม่ทันเพราะมันลงลิ้นไปรอบๆ ซะแล้ว

“อ้ะ...” เสียงของผมสะท้อนก้องในห้องอาบน้ำ ยิ่งคนที่กำลังลงลิ้นรังแกสบตามองมา ก็ยิ่งรู้สึกถึงความร้อนที่แล่นพล่านไปทั่วใบหน้า

“เมล...เจ็บ มึง ดูด แรง อื้อออ อ้ะ” ผมถูกเมลใช้ทั้งลิ้นทั้งนิ้วมือเล่นงาน พอท้วงว่าเจ็บมันก็ลดแรงลงบ้าง แต่ไม่กี่วินาทีก็กลับมาแรงอีก

“โอยยย เมล...เมล มึง พอ...ก่อน เมล...เจ็บ” เสียงของผมแผ่วและสั่นพร่า เมลไม่ฟังอะไรเลย มันกัดแรง กัดย้ำจนเกิดรอยหลายรอยบนตัวผม

“เมล...”

“เป็นการลงโทษ” เมลบอกเบาๆ แตะลิ้นลงยังรอยกัดที่มันสร้างไว้ “ที่ไปโดยไม่บอก”

“อ้ะ...อื้อออ อย่า...เพิ่ง...ใส่...เข้า...มา”

แก่นกายของเมล...พร้อมเต็มที่แล้ว พร้อมโดยที่ผมไม่ได้เล้าโลมอะไรมันเลย เมลจับมันแนบชิดกับช่องทางของผม ถูไถไปมาแล้วพยายามกดส่วนหัวที่กำลังมีน้ำเยิ้มเหนียวให้ลอดเข้ามาข้างใน  แต่เพราะผมห่างจากเรื่องอย่างว่ามาเป็นปี มันจึงไม่ใช่ช่องทางที่เข้าไปได้สะดวกนัก...แม้จะเคยเข้ามาแล้ว แต่ตอนนี้...ไม่คุ้นชินเลยสักนิด

“เมล...ถุงยางล่ะ”

“ไม่ได้ซื้อ ไม่มีคนให้ใช้ด้วยนานแล้ว เลยลืม” คำตอบนี้ มีร้อยใจผมก็ให้ร้อย มีพันผมก็ให้พัน ผมไม่คิดว่าเป็นคำโกหกนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหนหนักหนา

“แล้ว...ทำไง”

“เท็นให้ทำไหมล่ะครับ”

“จะโกรธไหม ถ้าบอกว่าไม่”

เมลยิ้ม จูบแก้มของผมแล้วกดย้ำอยู่อย่างนั้นจนผมต้องผลักมันออก

“ว่าไง”

“ไม่โกรธ จะโกรธตอนผลักออกนี่แหละ”

“ไอ้บ้า”

“หึ เรายังมีเวลาอีกเยอะ ไม่รีบหรอก แต่วันนี้...ใช้ปากให้หน่อยนะครับ”

ผมแพ้จริงๆ นะ...แพ้กับผู้ชายคนนี้ แพ้ราบคาบเลย “อือ”

“ขอบคุณครับที่รัก”



“อร่อยไหม” เมลถามได้น่าถีบมาก แต่ผมไม่มีแรงถีบมันแล้วตอนนี้ ได้แต่นอนซุกอกมันอยู่บนเตียง ส่งสายตาค้อนวงใหญ่ให้ไปแค่นั้น

“ไม่อร่อย”

“แต่ของเท็นอร่อย” เมลมันบ้าจริงๆ “หวานสุดๆ”

“มึงโคตรลามกอ่ะ ไม่เจอปีเดียวทำไมเป็นงี้หืม”

“แฟนไม่อยู่ เก็บกด”

“เออ กูเชื่อเลย”

เมลหัวเราะแล้วดึงแก้มผมเล่น “ไม่ง่วงเหรอ”

“ไม่ค่อยเท่าไหร่”

ผมเพลียก็จริงนะ แต่ไม่ง่วง คงเพราะผู้ชายที่กำลังเป็นหมอนให้ผมหนุนอยู่นี่แหละครับ ทำให้ไม่อยากหลับตาลงเลย...กลัวหลับตาแล้วจะไม่เห็นหน้าหล่อๆ ของมัน

“แม่เป็นไงบ้าง” เมลยกมือขึ้นลูบหัวผม มันเป่าผมจนแห้งถึงอนุญาตให้ผมนอนได้ บริการดีสุดๆ “รู้จากกัสว่าแม่ไม่สบาย”

“อืม ไม่เป็นไรแล้ว”

“มีอะไรอยากเล่าให้ฟังไหม” เมลยังคงตั้งคำถาม “ตลอดหนึ่งปีที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทำอะไรมาบ้าง”

“ก็...ส่วนใหญ่ดูแลแม่ อยู่โรงพยาบาลเป็นส่วนใหญ่ เพราะกูเรียนเฉพาะทางด้วย มึงล่ะ”

“ก็เรียนจบแล้วทำงาน แค่นั้น”

“พอเดาได้”

“แม่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วเรื่องแต่งงานล่ะเท็น”

ผมส่ายหัว ถูจมูกกับอกน่าซบของมัน “ไม่แต่ง ป๋าโอเคทุกอย่างแล้ว กูถึงได้กลับมานี่ไง”

“อืม”

“ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมถึงไม่ติดต่อมาหา”

“ก็...ไม่ดีกว่า มันผ่านมาแล้ว” เมลยิ้ม แต่ผมก็ยังเห็นร่องรอยความเสียใจในแววตาของมัน คงทรมานมากใช่ไหม คิดถึงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้...ความรู้สึกนี้มันทำให้แทบตายใช่รึเปล่า

“เมล...กูโคตรรักมึง รักมากจริงๆ กูอยากให้มึงเชื่อว่ากูไม่ได้หายไปเพราะว่ามึงไม่สำคัญ ไม่ใช่ไม่อยากบอก ไม่ใช่ไม่อยากให้รอ กูก็ทรมาน มึงรู้ไหม”

เมลพยักหน้า มันยิ้มอีกแล้ว...ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด ไม่จำเป็นต้องยิ้มเลยด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไร...แค่มึงกลับมา ก็ดีเกินพอสำหรับกูแล้ว”

รอยยิ้มที่ผมเห็น...ไม่ได้เปิดโอกาสให้ผม...เข้าไปรักษาแผลที่ใจของมันเลย

“ขอโทษ...กูกลับมาแล้ว กลับมาอยู่กับมึงแล้วนะ อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม...ด่ากูก็ได้ ว่าอะไรก็ได้ จะต่อยก็ได้ แต่อย่าทำเหมือนกับว่าอภัยให้กูง่ายๆ ทั้งๆ ที่มึงก็ยังเสียใจ”

น้ำตาของเมลไหลลงมาทีละหยด  รอยยิ้มค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะนิ่งงัน มีแต่เพียงแววตาเท่านั้นที่กำลังสบกับผม

“มึงทำให้กูเกลียดการรอคอยไปแล้วเท็นเท็น” เสียงของเมลสั่น ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของมัน อยากขอโทษเป็นหมื่นเป็นแสนครั้ง แต่คิดว่ามันคงยังไม่พอ และคงไม่สามารถเรียกความรู้สึกที่เสียไปกลับมาได้ ถึงอย่างนั้น...เมลก็ยังคงจับมือผมไว้ มันค่อยๆ คลี่ยิ้มทีละนิด ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างหน้ามองอย่างที่ผมคุ้นเคย

“แต่ยังไงก็ขอบคุณที่กลับมา รักเท็นมากนะ รู้ไหม”

“อื้ม รักเมลมากเหมือนกัน”

อ้อมกอดของเมลอบอุ่น จูบของเมลก็อ่อนโยน น้ำเสียงก็ทุ้ม นุ่มน่าฟัง ถ้าถามว่าผมชอบอะไรมากกว่ากัน ผมคงต้องบอกว่า ผมชอบทุกอย่างที่เมลทำให้ ชอบทุกอย่างที่เป็นเมล เพราะนี่คือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ผมรัก และเขาก็รักผมมากไม่ต่างกันเลย


...........................................................End Special .......................................................................

[pui]

เมลที่รักของเท็นๆและของเรา\( ^0^ )/

[aiyuki]

โอ้ยยยย โคตรเป็นคนดีอ่ะ พี่เมล รักพี่เมลที่สุดอ่ะ จะทำให้หลงไปถึงหนายยยค้าาา

[tempo_oil]

รักคู่นี้ที่สุดดดดดดดดด

[boonpa]

  กลับมาก็รักกันหวานเจี๊ยบ

[cross]

โอ้ยยยยยย คือบับบบบบบ ฮืออออออ คิดถึงเทพเท็น
คิดถึงมายด์ คิดถึงทุกคน

ป.ลิง จะมีตอนเท็นเท็นตบกิ๊กป่ะ 555555

[TachibanaRain]

แอร๊ยยยย พี่เมลอปป้าคัมแบ๊ค  ขอต้อนรับการกลับมาค่าเรารอคอยตอนพิเศษเรื่องนี้มานานแสนนานในที่สุดคนแต่งก็เลิกใจร้ายสักที งืออ พี่เมลหล่อละมุนมากค่ะโดนดาเมจไปเต็มๆจนใจสั่นรัว มีตอนพิเศษแบบนี้แล้ว ขอหนังสือด้วยได้มั้ยค่ะรอรวมเล่มเรื่องนี้อยู่น้าาา

[donutnoi]

เมลหล่อมากกกกก   

[kkoyz]

โอ้ยยยยย พี่เมลคนดี รักพี่เมลล

[treenature]

ละมุนละไม

[veeveevivien]

ยิ่งอ่านเรื่องนี้แล้วเรายิ่งคิดถึง

"มายด์"

น้ำตาไหลยามที่เห็นตัวอักษรกล่าวถึง "มายด์" 

[terui]

ตอนอ่านจบเราแอบคาใจนะว่าเท็นรักเมลพอมั้ย
พอมาภาคพิเศษวางใจได้แล้วสินะ
อยากเห็นเท็นหึงเมลบ้างอะไรบ้าง

[P★RiTŸ]

พี่เมลของน้อง #พ่อยอดยาหยี #พ่อยอดขมองอิ่ม
เอาแก้มมาให้น้องหอมซักฟอดเถอะพ่อ
ใครอยากได้ป๋าพ่าย อยากได้หมอโปรด เอากันไปได้เลยค่ะ
แต่ผู้ชายคนนี้ ของน้อง!!!อยากได้ต้องข้ามศพน้องไปก่อน
#วิ่งหลบตีนเท็นแพล่บ

[rujaya]

ไม่มีใครดีเท่าเมลอีกแล้ว 

[ssipra]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[May@love]

คิดถึงเมลเท็นเสมอ แม้จะได้พบเจอในเพจ
แต่ก็ไม่เหมือนกับเรื่องที่มีแค่เมลเท็น
อยากอ่านบรรยากาศมุ้งมิ้งของสองคน

ขอบคุณนะคะที่ส่งตอนพิเศษนี้มาให้

[maemix]

ดีใจที่เมลเท็นได้อยู่ด้วยกันในคืนนี้
คนที่รอเท็นขนาดนี้ก็มีเมลนี่หล่ะ

[Autonomyz]

คือเท็น ยอมๆเมลไปเหอะ
อยู่บนแท่นอ่ะ คิดถึงแฟน  ก็มีแต่น้ำกับฟ้า
สงสารคนหล่อเถอะนะ 555555555
ส่วนคุณเมล ย้ายบริษัทเหอะ ใช้งานหนักมาก
 ทำแค่สองวีคออน สองวีคออฟ ก็พอแล้ว
เอาเวลาไปเที่ยวกับเท็นๆต่อดีกว่า
รอสวีทตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยย

พูดถึงมายด์..ขุดอารมณ์ความเศร้าเรามาเต็มจริงๆ

[B52]

กว่าจะมีตอนพิเศษกับเขาได้ 

[tkaekaa]

 :mew1:พี่เมลของเจ้ ดีแสนดี อบอุ่นจริมๆ
เท็นเท็นแพ้ทางหวานพี่เมลสินะ

[gupalz]

ในที่สุดตอนพิเศษก็มาแล้วววว

[LadySaiKim]

 

[YoK_mehok]

 

[๐๐ตะวัน๐๐]

กรี๊ดดดดดดดด ดีใจมากกกกกก

มาต่อแล้ว คิดถึงพี่เมลกับเท็นเท็น