หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[naneku]

หรูเฟร่อๆ



ขอไปนอนกับเฟี๊ยตด้วยได้ไหมอ่า อิอิ



นอนกลางดินกินกลางทราย หนูยอมได้เสมอถ้ามีเฟี๊ยต ><

[tutankamen]

ลูกเสือ 3 คน เข้าค่ายพักแรม จงทำดี จงทำดี จงทำดี 55+

[lukkeng]

ตอนที่ 36 Illusory Gang

   “ปัน แทน เฟี๊ยตมีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง สงสัยมานานแล้ว แต่ไม่เจอใครให้ถามเสียที นี่ก็เพิ่งได้เจอผู้เล่นคนอื่นจริงๆ จังๆ เฟี๊ยตขอถามอะไรหน่อยสิ” เฟี๊ยตเอ่ยเรียกชายทั้งสองเพื่อถามคำถามที่สงสัยมานาน

   “อ่าฮะ ว่ามาเลย ถ้าตอบได้จะตอบให้หมดเลย” แทนยิ้ม

   “คือเฟี๊ยตสงสัยว่าเกมนี้มันเป็นเกมการ์ดใช่ไหม ถ้าเราสู้กันโดยใช้การ์ด อย่างนี้เราก็เรียกการ์ดออกมาทีละเป็นสิบใบเลยได้เปล่า ยิ่งเยอะก็ยิ่งมีโอกาสชนะสูงถูกไหม แบบนี้มันก็ไม่ขึ้นกับฝีมือคนเล่นสิ ใครมีการ์ดเยอะกว่าก็ได้เปรียบไป เฟี๊ยตคิดถูกหรือเปล่าอ่า” เขาเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยมานาน

   “ปรกติเฟี๊ยตเคยเรียกใช้การ์ดพร้อมกันสูงสุดกี่ใบหรอ” ปันไม่ตอบคำถามในทันที แต่กลับถามคำถามกลับมาให้เขาตอบเสียก่อน

   “ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น 2 ใบนะ เฟี๊ยตก็จำไม่ค่อยได้หรอก ปรกติเฟี๊ยตไม่ค่อยใช้การ์ดหลายๆ ใบพร้อมกันหนะ รู้สึกว่ามันเกะกะอย่างไรชอบกล” เฟี๊ยตตอบไปตามที่นึกได้

   “จำนวนการ์ดที่เรียกใช้ในแต่ละครั้งไม่ได้ถูกจำกัดด้วยกติกาของเกมก็จริง แต่มันก็ถูกจำกัดด้วยความสามารถของพลังเวทย์ของผู้เล่นเองอยู่ดี ยิ่งใช้การ์ดมากก็จะเปลืองพลังเวทย์มาก ตัวผู้เล่นเองก็จะหน่วงสมาธิไว้ไม่ไหว สุดท้ายจะกลายเป็นว่าเปิดช่องว่างให้คู่ต่อสู้มากกว่าเดิมเสียอีก” ปันอธิบาย

   “พลังเวทย์?” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเป็นเชิงคำถาม

   “อย่าบอกนะเฟี๊ยตว่าเล่นเกมนี้แต่ไม่รู้จักพลังเวทย์ บ้าแล้ว” แทนเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก

   “ไม่เชิงไม่รู้จักนะ แต่ไม่ค่อยเข้าใจในความหมายเท่าไหร่อ่า อธิบายให้ฟังหน่อยสิ” เฟี๊ยตอ้อมแอ้มตอบ

   “อืม ยากเหมือนกันนะ จะอธิบายยังไงให้เข้าใจดี เอาอย่างนี้ พลังเวทย์ก็เหมือนพลังของจิตใจที่จะควบคุมสิ่งต่างๆ ให้เป็นไปตามต้องการ เหมือนยังไงดีหละ เฟี๊ยตเคยเห็นคนงอช้อนด้วยพลังไหม ประมาณนั้นแหละ แต่แค่ว่าเกมนี้จะดึงพลังจิตของผู้เล่นให้ออกมามากกว่าความเป็นจริงร่วม 10 เท่า มันเลยมากจนสัมผัสได้ งงไหม” แทนพยายามอธิบาย

   “ตกลงว่าพลังเวทย์กับพลังจิตคือสิ่งเดียวกัน เฟี๊ยตเข้าใจถูกไหม” เฟี๊ยตลองทวนความ

   “จะพูดอย่างนั้นก็ได้นะเฟี๊ยต มันเหมือนเป็นพลังงานของจิตใจของเรา ยิ่งจิตใจมั่นคง สมาธิดี พลังของมันก็จะสูงตามไป” แทนตอบโดยใช้ความเห็นของตน

   “โหย อย่างนี้ถ้าเฟี๊ยตฝึกมากๆ จบเกมออกไปนี่จะไปออกงานวัดหักช้อนโชว์แล้วนะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดอย่างมีอารมณ์ขัน

   “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกเฟี๊ยต การ์ดในเกมนี้ถูกสร้างมาให้ใช้จิตควบคุม มันจึงแสดงผลของจิตออกมาโดยง่าย แต่เครื่องไม้เครื่องมือในชีวิตจริงมันไม่ได้ถูกสร้างมาแบบนั้น ปันว่าเฟี๊ยตไปออกงานวัดเรื่องจับงูดีกว่า เชี่ยวชาญเรื่องงูไม่หยอกนะเนี่ย อับดุล ฮ่าฮ่าฮ่า” ปันกระเซ้าเขา เสียงหัวเราะของชายทั้งสามดังประสานกันไปมาอย่างครื้นเครง


“เฟี๊ยตตั้งใจจะเดินทางไปที่ไหนหรอ” แทนเอ่ยถามขึ้นหลังจากคุยเรื่องสัพเพเหระกันมาแล้วสักพักหนึ่ง น้ำเสียงของชายหนุ่มดูจริงจังขึ้นอย่างรู้สึกได้

   “เราตั้งใจจะไปเมือง February หนะ ตั้งใจจะไปเก็บการ์ดที่เมืองนั้นดู แล้วแทนกับปันหละ ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปที่ไหนกัน” เฟี๊ยตถามกลับ

   “พวกเราตั้งใจจะไปวิหารของเมือง February หนะเฟี๊ยต” ปันเอ่ยตอบขึ้น พลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ เพื่อไล่ความหนาวของบรรยากาศยามพลบค่ำ

   “วิหารของเมือง February?” น้ำเสียงของเฟี๊ยตสูงขึ้นด้วยความสงสัย

   “เฟี๊ยตไม่รู้จักเรื่องวิหารประจำเมืองหรอ” ปันเอ่ยถามด้วยความฉงนน้อยๆ และเมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของตาหวานส่ายหัวแสดงอาการปฏิเสธ จึงเริ่มต้นอธิบายต่อ

   “เกมนี้ประกอบด้วยเมืองทั้งหมด 12 เมือง ซึ่งชื่อเมืองจะเหมือนกับชื่อเดือนทั้ง 12 ตามปฏิทิน โดยระดับผู้คน ความยากในการได้การ์ด รวมไปถึงเลเวลของมอนสเตอร์จะไล่ลำดับเดือนตามปฏิทิน” ปันเอ่ยเกริ่นขึ้นตรงกับความรู้เดิมที่เขาทราบดีอยู่แล้ว

   “ทั้ง 12 เมืองก็จะมีเรื่องราวต่างๆ มากมายที่จะนำไปสู่การเก็บการ์ดสูงสุดใหม่ๆ เพื่อให้ผู้เล่นสามารถเคลียร์เกมได้สำเร็จ แต่โดยทั่วไปแล้ว ตัวเมืองแต่ละที่ จะเป็นที่อยู่ของผู้คนและแหล่งข่าวสารมากกว่าจะเป็นที่ที่มีการ์ดระดับสูงๆ หลบซ่อนอยู่ ดังนั้นจึงมีสถานที่หนึ่งที่เป็นสถานที่สำหรับให้ผู้เข้าร่วมเกมเดินทางไปเพื่อผจญภัยและเอาชนะเพื่อให้ได้มาซึ่งการ์ดสูงสุดโดยเฉพาะ ซึ่งที่นั่นก็คือ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ประจำเมือง โดยแต่ละเมืองก็จะมีสถานที่ดังกล่าวในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป โดยนักเล่นเกมจะมีชื่อเล่นให้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แต่ละเมืองว่า “วิหาร” นั่นเอง” ปันอธิบายให้เขาฟัง

   “เราเพิ่งออกมาจากเมือง January แต่เรายังไม่ได้ไปวิหารของเมืองนั้นมาเลย นี่ไม่ได้หมายความว่า เราต้องกลับไปเก็บการ์ดที่นั่นอีกใช่เปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างเบื่อๆ เขาเองเพิ่งออกเดินทางได้แค่วันเดียว ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากย้อนกลับไปอีกแล้ว

   “ไม่หรอกเฟี๊ยต วิหารแต่ละที่ไม่ได้หากันง่ายขนาดนั้น เราต้องสืบเสาะข้อมูลเบาะแสแล้วค่อยๆ คลำไปเองว่ามันอยู่ที่ไหน พวกเราโชคดีได้ข่าวสารเรื่องวิหารกุมภาพันธ์มาก่อน เราจึงรีบออกมาตามหา ถึงเฟี๊ยตกลับไปตอนนี้ คงต้องใช้เวลาอีกสักพักในการจะค้นหาวิหารนั้นให้เจอ เราว่าเฟี๊ยตมุ่งไปข้างหน้าดีกว่า ไว้อนาคตข้างหน้ารู้เบาะแสของวิหารเมือง January เมื่อไหร่ ค่อยกลับไปก็ยังไม่สาย” แทนตอบขึ้นแทนเพื่อนชาย
 
   “เฟี๊ยตถามได้เปล่าว่าวิหารที่ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ถ้าไม่สะดวกใจจะบอกก็ไม่เป็นไรนะ เฟี๊ยตเข้าใจๆ” เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ว่าคำถามของตนเหมาะสมหรือไม่

   “ฮ่าฮ่าฮ่า เฟี๊ยต พวกเราไม่ได้เขี้ยวขนาดนั้นหรอก ยิ่งเฟี๊ยตเป็นคนช่วยชีวิตแทนไว้ ใครจะไปใจดำได้ถึงขนาดนั้น วิหารกุมภาพันธ์อยู่ที่ไหน เอาจริงๆ พวกเราก็ไม่รู้หรอก พวกเรารู้แต่ว่ามันมีลักษณะเหมือนต้นสนขนาดใหญ่ แต่มันไม่ใช่ต้นสน มันเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างที่ดูเหมือนต้นสนเท่านั้น เบาะแสยังบอกอีกว่า มันถูกซ่อนไว้ในที่ที่แนบเนียน พวกเราเลยลงความเห็นกันว่า วิหารนั่นน่าจะอยู่ในป่าแห่งนี้นี่แหละ เพราะคงไม่มีวิธีไหนจะซ่อนต้นไม้ได้ดีไปกว่าซ่อนไว้ในป่าอีกแล้ว” ปันชำเลืองมองไปทางแทนเล็กน้อย เหมือนเป็นการยืนยันว่านี่เป็นมติที่ผ่านการเห็นชอบมาแล้ว

   “และถ้าเฟี๊ยตไม่รังเกียจ เราอยากจะชวนเฟี๊ยตเดินทางไปวิหารกุมภาพันธ์ด้วยกัน อย่างน้อย เฟี๊ยตก็มีจุดประสงค์ที่จะเก็บการ์ดอยู่แล้ว ถ้าร่วมเดินทางไปด้วยกัน ยังไงก็คิดว่าต้องได้การ์ดใหม่ๆ แน่นอน แล้วหลังจากนั้น จะเดินทางด้วยกันต่อ หรือจะแยกย้ายกันไป ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตอีกที” แทนเอ่ยชวนขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

   “อีกอย่างหนึ่ง คำว่า “เรา” ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงแทนคนเดียว แต่หมายถึงทั้งแทนและปัน พวกเราปรึกษากันแล้ว เราอยากตอบแทนที่เฟี๊ยตช่วยรักษาแทนไว้ เพราะยังไง เราคิดว่าเราสองคนก็คงมีประโยชน์ที่จะช่วยในการเก็บการ์ดด้วย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง” ปันพยักหน้าสำทับคำพูดของแทน

   “การ์ดที่ได้เราจะแบ่งกันคนละครึ่ง เฟี๊ยตเอาไปหนึ่งใบ ปันและแทนเอาไปหนึ่งใบ อย่างนี้เฟี๊ยตโอเคไหม” ปันเอ่ยเสนอขึ้นเพิ่มเติม

   “อื้ม โอเคมากๆ เลย เราอยากมีเพื่อนร่วมเดินทางมานานแล้ว เดินทางคนเดียวมัน เอ่อ ค่อนข้างวังเวงยังไงบอกไม่ถูก ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตขำขึ้นกลบเกลื่อน เขาจงใจจะไม่เอ่ยคำว่า “เหงา” ออกไป เขารู้สึกว่ามันดูอ่อนแออย่างบอกไม่ถูก

   “งั้นเราต้องตั้งชื่อทีมแล้วหละ เพื่อความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เนอะ ปันว่าไหม” ชายหนุ่มสีน้ำผึ้งรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าวงสนทนาดูกร่อยๆ ไปเล็กน้อย

   “ใช่เลยๆ ให้เฟี๊ยตตั้งละกัน ข้อหาเป็นสมาชิกใหม่ ดังนั้น งานนี้มอบหมายหน้าที่ให้นาย” ปันเอ่ยขึ้นพลางคลี่ยิ้มกว้าง เฟี๊ยตเงยหน้าขึ้นมองปัน พลางได้แต่คิดในใจว่า ถ้าคนคนนี้ไปยืนอยู่กลางรันเวย์คงจะเหมาะกว่ามาผจญภัยอยู่ในป่าลึกแบบนี้มาก ยิ่งมองเข้าไปก็ยิ่งเห็นว่าเหตุผลเดียวที่ผลักดันให้ชายผิวบางคนนี้มายืนอยู่ตรงนี้ได้ก็คงเป็นเพราะผู้ชายผิวเข้มข้างๆ คนนี้คนเดียว

   “งั้นเราไม่เกรงใจแล้วนะ เราจะตั้งชื่อกลุ่มของเราว่า “illusory gang” เพราะสิ่งที่พาพวกเรามาเจอกันในวันนี้เป็นเพราะภาพลวงตานั่นล้วนๆ” เฟี๊ยตเอ่ยเสนออย่างรวดเร็วราวกับว่าคิดไว้อยู่ก่อนแล้ว

   “เฮ้ย โอเคเลย ทีมมายา อย่างนี้ใช่ป่ะ ดูเป็นตัวร้ายในหนังสือการ์ตูนดี เป็นไงๆ ปันชอบเปล่าๆ” แทนเอ่ยขึ้นเหมือนเด็กๆ พลางหันไปถามความคิดเห็นเพื่อนอีกเสียง

   “ชอบๆ มันดูดาร์คดี ดูหล่อแบบมีเลศนัย ฮ่าฮ่าฮ่า” ทั้งสามหัวเราะเสียงดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี รอบกองไฟตอนนั้นสว่างไสวไปด้วยมิตรภาพครั้งใหม่ของชายทั้งสามคน ทิวแถวของต้นสนที่อยู่โดยรอบก็ดูจะอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด นับตั้งแต่นี้ต่อไป เขาจะมีกลุ่มเป็นของตัวเองแล้ว เงินตั้งสิบล้านให้เขาใช้คนเดียวมันคงใช้ไม่หมดหรอก ร่วมกันกิน ร่วมกันใช้ มันก็คงจะดี เฟี๊ยตหัวเราะพลางหันไปมองเพื่อนใหม่ทั้งสองคนไปพลาง ชายหนุ่มรู้สึกว่าความโดดเดี่ยวที่เคยกัดกินใจเขา บัดนี้มันค่อยๆ หลอมละลายหายไป ทีละน้อยๆ

   

จากผู้แต่ง : วันนี้นั่งแต่งนิยายตัวเองไปก็ยิ่งสนุก มันตื่นเต้นอ่า เหมือนนั่งอ่านนิยายที่ชอบอยู่ แต่ประเด็นคือแต่งเอง อยากให้เรื่องเป็นยังไงก็ได้ เพลินดี


ปูลู ในเล้านี่เราโปรโมตนิยายตัวเองได้ป่าวครับ มีวิธีไหนบ้างง่า สามสิบกว่าตอนแล้ว น่าจะยาวพอให้โปรโมตได้ (มั้งง)

[naneku]

บร้ะ วิหารอย่างเท่ มันเป็นแบบบ้านต้นไม้ปะ



เกร๋ๆ  อยากมีบ้านต้นไม้จัง

[lukkeng]

ถึงคุณ august_may : แก๊งผู้ร้ายยยย จะมีไหมน๊า คนแต่งไม่ค่อยชอบตัวโกงเหมือนกันน

ถึงคุณ เกเร : มาลุ้นดีกว่าว่าจะเคะหรือเมะ และปันกับแทนจะได้กันไหม ห้าห้า

ถึงคุณ patchylove : มาลุ้นกันครับ อิอิ

ถึงคุณ manassawee : เฮียไม่อยากโชว์หรอก ปิโด่วววว เดี๋ยวจะอึ้งงง

ถึงคุณ zurruz : รออ่านเมนท์อยู่น้า ห้ามลืมๆๆๆ

ถึงคุณ zylph_z : ง่าาาาาาา แทนหรือปันอาจจะเป็นพระเอกก็ได้นาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ใครจะรู้วววว

ถึงคุณ alisabeth : กลับมาอีกแล้ววววว เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าาาาาาา

ถึงคุณ sinyou : พักผ่อนเยอะๆนะครับบบบบบบบบบ พักเสร็จก็มาอ่านนุ้งเฟี๊ยตต่อน้า ไม่รู้จะช่วยให้หายเครียดหรือเครียดกว่าเก่า ห้าห้า ยังรออ่านคอมเมนท์อยู่เสมอคร๊าบบบบบ

ถึงคุณ thevoshow : วันนี้อย่าลืมมาดันอีกนาคร๊าบบ

ถึงคุณ bbellza : ว๊าวววววววววววววววววว อ่านเสร็จแล้วอย่าลืมไปอ่านสือสอบด้วยน้าาาาาา ว่าแต่ทำไมไม่มีใครยุให้เฟี๊ยตแย่งแทนเลย แทนอาจจะเป็นพระเอกก็ได้นาาาา ห้าห้า โชคดีในการสอบครับ รออ่านเมนท์อยู่เสมอนะครับผม

ถึงคุณ fuku : ผมเขียนไป คิดถึงตอนไปเที่ยวไปนะครับ พยายามจะคิดถึงอารมณ์ตอนนั้น 555555

ถึงคุณ smonklin : ต่อไปนี้ห้ามเงาละน้าาาาาาาา มาเม้นๆๆๆๆ อิอิ รออ่านเม้นนะ

ถึงคุณ piscis : ต้องลุ้นน้าว่าจะเป็นใคร เอ๊ะ หรือว่าเป็นสามคนชู้ชื่น 55555555

ถึงคุณ mesomeo2 : ต้องมีคนเก่งกว่านุ้งเฟี๊ยตอีกหรอเนี่ยยยยยยยยยย แค่นี้ก็ปั้นเฟี๊ยตยากแล้วนะเนี่ย ดูเก่งเกิน 5555

ถึงคุณ kaokorn : อาจจะเป็นเมะสายหวาน 555555555

ถึงคุณ nemesis : ห้าห้า สองคนนี้นี่สเป๊คหรอ ชอบคนไหนอ่ะ ห้าห้า

ถึงคุณ naneku : ว๊าวววววววววว เฟี๊ยตกำลังเหงาน้า รีบเข้าแทรกเลยยยยย

ถึงคุณ tutankamen : ต๋งหม่งเหมี่ยวขื่อ ต๋งหม่งเหมียวขื่อ 555555555



ปูลู : ผมแอบแต่งนิยายเวลางานประจำเลยยยยย 555555555 จะโดนไล่ออกไหม 55555555555

 

[sinyou]

จิ้มไว้ก่อน  เดี๋ยวกลับมาอ่านนะค่ะ
พรุ่งนี้มีสอบแต่แอบอู้มาดูนิยายว่าอัพหรือยัง 555555

ถ้าอยากแนะนำนิยายไปบอร์ดนี้เลยค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3986.0

ปล.วันนี้ก็สู้ๆต่อไปนะค่ะ 

[BBellza]

กว่าจะมาถึงวันนี้ได้บอกได้คำเดียวว่า "พี่เหนื่อยมาเยอะ"
และแล้ว เพี๊ยตก็มีเพื่อนเป็นกลุ่มเป็นแก๊งเสียที  555 ถึงแม้ อาจจะเป็น สามเศร้าเราสามคน ย้ำ อาจจะ
อาจจะเหงาบ้างน้า เวลาแทนกับปันเขา กุ๊กกิ๊ก กันสองคน  แต่อย่างน้อยก็มีคนระวังหลังให้ มีคนให้คุยด้วย ไม่ต้องคุยกับตัวเองเหมือนคนบ้าอีกต่อไป  ฮี่ๆๆๆๆ     ว่าแต่เบอะแสแค่นี้จะเพียงพอหรือเปล่าน้า สำหรับภารกิจหาวิหารเนี้ย อาจจะต้องเข้าไปสอบถามผู้คนใน เมืองก่อนหรือเปล่า ต้อนนี้เข้าเขตเมือง February หรือยังน้า...

ว่าแต่ถ้าเข้าเมืองนี้ได้ เฟี๊ยตนะเข้าไปเรียนวิชาปรุงยา ชั้นกลางอยู่หรือเปล่าน้า ณ จุดๆๆนี้ ตอบบอกได้ว่า ต้องรอตอนต่อไป  ฮ่าๆๆๆๆ

[nemesis]

ุความลับจ๊ะ อิอิ ชื่อกลุ่มเท่ดีแหะ

[zylph_z]

เพื่อนใหม่ พร้อม!
ข้อมูลใหม่ พร้อม!
เป้าหมายใหม่ พร้อม!
ออกตามล่าหาการ์ดกันเลย!!

[Ali$a฿eth]

ณ จุด ๆนี้


เฟี๊ยตพร้อมแล้ว

[PiSCis]

  ได้ไปผจญภัยด้วยกันสามคนละ ต้องมันส์มากขึ้นแน่ๆเลย
เอาใจช่วยให้เฟี๊ยต ปัน แทน เจอวิหารกุมภาพันธ์เร็วละกันนะ จะได้เก่งๆเพิ่มขึ้นกันทุกๆคน
ว่าแต่ที่คนแต่งบอกว่าสามคนชู้ชื่นนี่จริงป่ะ เดี๋ยวเชียร์3pจริงนะ
ติดตามต่อค่าาาาา สนุกๆ

[naneku]

เดี๋ยวมุดเต้นท์เฟี๊ยต แล้วพี่คนแต่งจะหนาววววววว คึคึ



ว้ากกกก 

[Zelsy]

ถ้าจะแนะนำนิยาย
เชิญทู้นี้
นิยายแนะนำ...เรื่องนี้ต้องอ่าน!
กับ
เชิญนักเขียนแนะนำนิยายของตัวเองได้ที่กระทู้นี้ค่ะ

ว่าแต่สองคนนั้นเขารักกันใช่ป๊ะ

[aoihimeko]

ไม่ได้เข้ามาอ่าน 3 วัน เพราะติดอบรม วันนี้ได้มาอ่านและ 2 ตอนรวด

ขอบอกว่าสนุกมากๆ เฟี๊ยตใช้วิธีการต่อสู้ได้ชาญฉลาดมาก เป็นปลื้มจัง

ปัน-แทน แลดูเป็นเพื่อนที่ดีนะ ชวนมาร่วมทีมพิชิตเกมส์เลย

ต่อไปจะสู้มากยิ่งขึ้นแล้วสินะ เอ้า..สู้ๆ ฮูเร่ๆๆๆๆๆ


ปล. เราคาดเดา (อีกแล้ว) ว่าพระเอกจะต้องเป็นเจ้าของเกมส์ แล้วก็เป็นหมอรักษาอาการทางจิตที่

เฟี๊ยตจะต้องย้ายไปจ่ายยาให้แน่นอนเลย เพราะดูๆไปเกมส์นี้ก็ออกไปทางด้านการใช้ความคิดและจิตวิทยาเป็นส่วนใหญ่

(ก็เดาไปงั้นแหละเพราะเราเองก็ไม่ค่อยได้เล่นเกมส์ออนไลน์จะเล่นก็แต่สมัย กระบี่ผีเสื้อดาวตกกับ MU มาใหม่ๆ  )

ปล.2 กลับมาเป็นกำลังใจให้คนเขียนเหมือนเดิมแล้วนะ

[aoihimeko]

ตอนเม้นท์ไม่ได้ดูว่ามาอีกตอน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

ชื่อแก้งท์น่ารักดีนะ ผู้ชายมายา อิอิ (เขาไม่ได้ใช้ชื่อนั้นเว้ย)

ถ้าต้องการโปรโมทให้ไปที่กระทู้แนะนำนิยายนะจ๊ะ

[maew189870]

ทีมมายาจะเจออะไรอีกนะ

อยากเห็นพระเอกแล้วอ่ะ..ใจร้อนๆ

ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พลีสสสสสสสสสสสสสสส

[MaRiTt_TCL]

เฟี๊ยตและพองเพื่อนสู้ๆนะ ขอให้ตามหาวิหารเจอ ><
ออกเดินทางกันเลยยยย เย้ !!

[Smonklin]

เห็นปันกับแทนแล้วนึกถึง คุโรงาเนะ กะ เฟย์ ในซึบาสะเลยอ่ะ ><

[kaokorn]

ถ้าโดนไล่ออกก็จะเป็นแรงขับให้ได้แต่งนิยายขายแล้วล่ะฮะทีนี้ 555+
เค้าล้อเล่นนนนนน้าาาาาาาาาาา

[august_may]

รวมทีมแล้วดีเลย เฟี๊ยตจะได้ไม่เหงา ส่วนที่ว่าวิหารนี่จะมีรูปแบบต่างๆกันไป อย่างนี้ของเมืองเดือนมกราคมนี่ จะใช่ร้านที่เฟี๊ยตไปตอบคำถามมารึเปล่านะ

[hotoil]

ยิ่งอ่านยิ่งติด จากใจค่ะ เราอ่านตอนแรกแรกแล้วติดมากๆ
ตอนนี้อ่านวันเดียวจบ อยากบอกว่าสู้ๆนะคะ
เรารีบอ่านแล้วตามมาปั่นเม้นให้เลยนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ

ปล.อยากให้เฟียส(ถูกไหมเนี่ย?)เป็นเคะมากๆค่ะ
ปล.๒ อย่าท้อนะคะ ติดตามคะ
 

[lukkeng]

ตอนที่ 37 Bonfire

        “ปันกับแทนต้องตื่นขึ้นไปอีกทีในตอนไหน” เฟี๊ยตถามขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นได้ ปัญหาที่สุดในการเดินทางร่วมกันคือ เวลาการเข้าออกเกมที่ไม่ตรงกัน ระบบเวลาของเกมนี้ซับซ้อนมาก เพราะขณะที่เวลาให้ชีวิตจริงดำเนินไป เวลาในเกมก็ดำเนินไปด้วย การเหลื่อมล้ำของการเข้าออกเกมที่ต่างกัน ก็อาจจะทำให้คนสองคนในเกมไม่มีโอกาสได้พบกันเลย

   “ปันกับแทนเหลือเวลาในรอบนี้อีกสองวันเท่ากัน ก็คือพรุ่งนี้กับมะรืนนี้” ชายผิวขาวสะอาดเป็นคนเอ่ยตอบ

   “ตอนนอนเข้าเกมครั้งล่าสุด ปันกับแทนนอนตอนกี่ทุ่มอ่า แล้วนอนพร้อมกันหรือเปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยถามต่อ เพื่อจะนำมาใช้เป็นข้อมูลเพื่อวางแผนการเข้าสู่เกมครั้งหน้าให้ตรงเวลากับคนทั้งคู่่

   “เรานอนพร้อมกันตอนสองทุ่มหนะ ปันย้ายมาอยู่หอแทนตั้งแต่เริ่มเกมแล้ว เพราะมันสะดวกต่อการเดินทางไปด้วยกันมากกว่า เฟี๊ยตหละ สนใจย้ายมาอยู่กับเราไหม” แทนเอ่ยขึ้นพลางยิ้มกว้างอวดฟันขาวระหว่างริมฝีปากรูปกระจับนั้น เฟี๊ยตบังเอิญเห็นสีหน้าของปันแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างผิดปรกติ

   “บ้าดิแทน ไปชวนเฟี๊ยตอย่างนี้ได้ไง มันละลาบละล้วงเกินไปนะ อย่าลืมสิว่าเกมนี้มีระบบป้องกันการจำหน้าคนอยู่ พอเรากับเฟี๊ยตออกไป เราก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกันแล้ว ปันกับแทนอ่ะ พักด้วยกันได้ไม่แปลกหรอก รู้จักกันมาเป็นสิบปีแล้ว แต่จะให้เฟี๊ยตมาอยู่กับเราได้ยังไง เฟี๊ยตคงอึดอัดตายเลยนะ” ปันหันไปเอ็ดแทน

   “เรากับแทนไม่ได้รังเกียจเฟี๊ยตนะ เกรงใจกลัวว่าเฟี๊ยตจะลำบากใจมากกว่า แต่ถ้าเฟี๊ยตอยากมาพักด้วยกันจริงๆ เราก็โอเคนะ แต่คงต้องย้ายหอ ห้องรูหนูของไอ้แทนนี่นอนสองคนก็แทนจะเกยกันตายอยู่แล้ว” ปันรีบพูดขึ้นเพราะกลัวว่าเฟี๊ยตจะเข้าใจผิด แต่เมื่อคำพูดเดินทางมาจนจบประโยคความ ผิวหน้าของชายหนุ่มร่างบางก็เรื่อขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง

   “ใครใช้ให้นอนดิ้นล่ะ โธ่ ตัวเองชอบเอาขามาก่ายคนอื่นแท้ๆ ยังทำมาเป็นบ่น” แทนเอ่ยขึ้นอย่างแก้ตัว หน้าของปันที่ว่าแดงแล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

   “งั้นไว้ก่อนแล้วกันเนอะ เพราะถ้าต้องย้ายหอกันคงลำบาก” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาระหว่างเพื่อนรักสองคนตรงหน้า เพราะตัวเขาเองในฐานะคนฟังก็รู้สึกจักกะจี้ตามอย่างบอกไม่ถูก

   “เฟี๊ยตเหลือเวลาอีกวันเดียว พรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเกมรอบนี้แล้ว เอาเป็นว่าตื่นไปคราวนี้ นอนตรงกันทุกวันเวลาสองทุ่ม โอเคไหม เราจะได้เข้าเกมมาพร้อมๆ กัน” เฟี๊ยตบอกเงื่อนไขของตน พลางเสนอวิธีการแก้ปัญหา

   “โอเคเลย ตกลงตามนี้ แก๊งมายาจงเจริญ!” แทนเอ่ยเสียงดังพลางยกแก้วน้ำม๊อคเทลที่เฟี๊ยตปรุงแจกยกเป็นสัญญาณให้ทุกคนชนแก้วกันเพื่อเฉลิมฉลองกลุ่มนักเดินทางใหม่ที่เพิ่งก่อตั้งในวันนี้

   “Illusory จงเจริญ” เฟี๊ยตเอ่ยด้วยเสียงไม่ดังนัก ก่อนจะนำแก้วที่บรรจุของเหลวสีฟ้าสวยมาจรดลงที่ริมฝีปากได้รูป แล้วกลืนครั้งเดียวจนหมด

‘หวังว่าทุกอย่างจะดำเนินไปได้ด้วยดี’ เขาได้แต่เฝ้าภาวนาเงียบๆ ในใจของเขาเอง


   เฟี๊ยตพลิกตัวไปมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของคืนนี้ บรรยากาศอันไม่คุ้นเคยทำพิษจนเขาหลับไม่ลง นี่เป็นคืนแรกที่เขาต้องมาอาศัยอยู่กลางป่ากลางดงเช่นนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยู่แต่ในโรงแรมที่แสนจะปลอดภัยและอบอุ่น จนเกือบลืมไปว่า ชีวิตจริงที่แท้ของการพจญภัยมันคือรูปแบบนี้นี่เอง เสี่ยงตายจนไม่รู้ว่าถ้าตายได้จะตายไปกี่ครั้งแล้ว ค่ำไหนก็ต้องนอนนั่น ใช้ชีวิตเป็นพเนจรชนอย่างแท้จริง

   เฟี๊ยตตัดสินใจลุกออกมาจากเต็นท์ด้วยรู้สึกว่า ถึงจะทนพลิกตัวไปมาต่อไปก็คงไม่อาจจะข่มตานอนสำเร็จได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นพลางจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย ก่อนจะก้าวออกไปสู่บริเวณภายนอก และทันทีที่เขาก้าวมา สายตาก็กวาดไปเห็นกับชายหนุ่มร่างหนาผิวเข้มกำลังนั่งอยู่บนโขดหินอย่างโดดเดี่ยวข้างกองไฟกองเดิมนั้น ชายหนุ่มคนดังกล่าวหันมาเล็กน้อย เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับเป็นคำถามว่า เขาลุกออกมาทำไม? ก่อนที่จะก้มลงจิบเครื่องดื่มในแก้วดังเดิม

   
   “ทำไมไม่หลับไม่นอนเนี่ย มานั่งจิบอะไรเอาป่านนี้” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นถาม หลังจากหย่อนตัวลงนั่งบนโขดหินเล็กๆ ที่อยู่เยื้องไปจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนเดิม

   “พอดีช่วงหัวค่ำกินยาแก้ปวดของนายไป แล้วก็เผลอหลับไปเลย พอตื่นมาอีกที ตาก็สว่าง นอนต่อไม่หลับ เลย เลยออกมาจิบน้ำร้อนแก้หนาว เอาสักแก้วไหม” แทนเอียงแก้วแสดงถึงของเหลวใสภายในที่ส่งควันอ่อนๆ ออกมา

   “ไม่เป็นไร ออกมาแป๊บเดียว ไม่คิดจะนั่งนานหรอก” เฟี๊ยตสั่นหัวเป็นการปฏิเสธ

   “แล้วนี่ออกมาทำไมหละ ข้างนอกหนาวจะตาย แทนที่จะนอนข้างในเต็นท์อุ่นๆ” ชายผิวเข้มเอ่ยถามขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังก้มมองน้ำในแก้วอยู่อย่างนั้น

   “เฟี๊ยตนอนไม่หลับหนะแทน คืนนี้เป็นคืนแรกที่ออกเดินทาง มันไม่ชิน มันไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ นี่ขนาดมีแทนกับปันอยู่ด้วยนะเนี่ย ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าต้องอยู่คนเดียวจะเป็นยังไง” เฟี๊ยตลอบถอนหายใจน้อยๆ ตอนท้ายประโยคเพื่อระบายความเหนื่อยอ่อนออกไปบ้าง

   “ธรรมดาหนะเฟี๊ยต ตอนแทนเป็นตัวแทนไปแข่งยิงปืนที่เมืองนอก ต่างบ้านต่างเมืองนะ ถึงแม้จะมีเพื่อนมากมายขนาดไหน มันก็รู้สึกอ้างว้างอยู่ดี อย่าไปคิดมากเลย เดี๋ยวก็ชิน” แทนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา

   “ขอบคุณนะ” เฟี๊ยตเอ่ยจากใจ การมีใครสักคนอยู่ข้างๆ ในวันที่ต้องต่อสู้กับปัญหามากมายมหาศาลนั้น ช่วยแบ่งเบาความเหน็ดเหนื่อยในใจได้มากมายจริงๆ


   “แทนกับปันเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรอ” เฟี๊ยตชวนคุย เมื่อต่างฝ่ายต่างเงียบไปกว่าห้านาที

   “ก็ตั้งแต่จำความได้ แทนก็มีปันเป็นเพื่อนสนิทแล้วหนะเฟี๊ยต แทนยังแปลกใจจนถึงทุกวันนี้เลยว่ามันมาสนิทกับแทนได้ยังไง แทนเป็นพวกนักเรียนหัวไม้อยู่หลังห้องหนะ แต่ปันมันเป็นเด็กเก่งหัวไวนั่งหน้าห้องตลอด อีกอย่าง บ้านไอ้ปันมันก็รวยมาก แต่แทนก็เป็นแค่คนธรรมดา จับพลัดจับผลู รู้สึกตัวอีกทีก็แยกกันไม่ออกแล้ว” แทนพูดไปยิ้มไป เหมือนกับว่ากำลังคิดถึงเรื่องราวในอดีตตามไปด้วย

   “แทนกับปันดูสนิทกันมากเลยเนอะ” เฟี๊ยตเอ่ยเรียบๆ

   “ปันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตแทนแล้วหละเฟี๊ยต ตอนแทนจีบสาวไม่ติดนะ ก็ได้ไอ้ปันเนี่ยแหละ คอยลากกลับห้องตอนไปเมาเละอยู่ตามร้านเหล้า แทนก็เคยมีแฟนมาหลายคนนะเฟี๊ยต แต่แทนยังไม่เคยรู้สึกว่าผู้หญิงคนไหนสำคัญไปกว่าปันเลย” แทนพูดออกมาอย่างเปิดใจ

   “โหย สำคัญกว่าแฟนอีกหรอแทน” เฟี๊ยตหยั่ง

   “แทนยังเคยคิดเล่นๆ เลยนะ ว่าถ้าไอ้ปันเป็นผู้หญิง แทนคงจีบมันทำเมียไปแล้ว แต่มันเป็นผู้ชายอ่ะ พูดแล้วก็ขนลุก นี่เฟี๊ยตอย่าไปเล่าให้มันฟังนะ เดี๋ยวมันไล่เตะแทน ฮ่าฮ่า” แทนตอบอย่างไม่คิดอะไร

   “ปันนี่ท่าทางจะมีแฟนสวยนะ ทั้งหล่อทั้งรวย ครบสูตรเลย” เฟี๊ยตพูดขึ้น

   “ไม่นะเฟี๊ยต นี่เป็นเรื่องที่แปลกที่สุดของปันเลยนะ คือ มันไม่เคยมีแฟนเลย ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนมาจีบมันก่อน สวยๆ ทั้งนั้นมันก็ไม่ชอบ พูดอยู่คำเดียวว่ามีคนที่ชอบแล้ว แทนหละอยากจะขอเอาไว้เองสักคนสองคน เสียดายว่าไอ้เรามันหน้าตาไม่ดี รูปก็ไม่หล่อ พ่อก็ไม่รวย เลยได้แต่นั่งชำเลืองมองต่อไป ฮ่าฮ่า” แทนพูดพลางหัวเราะ

   “โหย หล่อๆ อย่างปันนี่นะไม่มีแฟน ไม่น่าเชื่อแฮะ” เฟี๊ยตพูดต่อ

   “อย่าว่าแต่เฟี๊ยตเลย แทนยังไม่อยากเชื่อ ฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าแอบซุกเมียไว้แต่ไม่ยอมบอกเพื่อนหรือเปล่า นี่ พูดถึง มีคนเคยล้อว่ามันเป็นเกย์ด้วยนะ แทนงี้ขำกลิ้งเลย เพราะเคยไปผับกันครั้งนึง แล้วมันโดนผู้ชายมาแอบจับมือมัน มันงี้ต่อยซะหน้าหันเลย เกย์บ้านใครมันจะกักขฬะได้อย่างนี้วะ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่มีทีท่าจะรำคาญเพื่อนใหม่แต่อย่างใด

   “ถามกี่ครั้งต่อกี่ครั้งว่าไอ้คนที่บอกว่าชอบอยู่เป็นใครนี่ก็ไม่ยอมบอก เฟี๊ยตเชื่อปะ บางครั้งนะ มันเอาไปนั่งร้องไห้แดกเหล้าเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว แทนเนี่ยต้องไปลากกลับห้อง ปากก็บอกว่าอกหักอย่างโน้นอย่างนี้ แต่พอถามว่าใครก็ไม่ยอมบอก โหย ปากนี่แข็งยังกะอะไรดี ถ้าหกล้มแล้วเอาหน้าลงพื้นนี่พื้นแตกอ่ะ ปากแข็งเกิน ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนยังคงพูดถึงเพื่อนรักอย่างสนุกปาก ด้วยเห็นว่าเรื่องที่พูดกันก็ไม่ได้ดูจะเป็นเรื่องที่จำเป็นต้องเป็นความลับแต่อย่างใด


   ชายทั้งสองยังคงพูดกันในเรื่องสัพเพเหระอีกชั่วเวลาหนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายไปนอนเมื่อน้ำอุ่นในแก้วของชายผิวเข้มหมดลง เฟี๊ยตรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อได้สนทนาเรื่อยเปื่อยให้ใจที่ว้าวุ่นได้สงบลงบ้าง แต่ถ้าหากเขามีความสามารถในการมองฝ่าทะลุไปในความมืดแล้ว เขาจะเห็นชายอีกคนที่ไม่ได้ร่วมอยู่ในวงสนทนาและยังคงนอนไม่หลับอยู่เช่นเดียวกัน ชายผู้นั้นนอนพลิกตัวไปมาด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจประกาศออกมาได้ ความว้าวุ้นใจปริมาณไม่น้อยได้ถูกให้กำเนิดขึ้นในใจของชายอีกคน ชายที่เฝ้ามองพฤติกรรมของคนสองคนที่อยู่ข้างกองไฟมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าหูจะไม่อาจสดับรับฟังเสียงใดๆ ด้วยว่าอยู่ไกลเกินไปได้ แต่เพียงภาพที่มองเห็นจากดวงตาทั้งสองก็มากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มคนดังกล่าวนอนไม่หลับไปทั้งคืน




จากผู้แต่ง : บรรยากาศขมุกขมัวมาก นั่งปั่นนิยายไปตั้งนาน รู้สึกเหมือนว่าแต่งได้เยอะมาก ปรากฏว่าพอมาดู เฮ้ย ได้ 3 ตอนเอง ช๊อค

 

พยายามทำให้แต่ละตอนยาวขึ้นแล้วนะ ไม่รู้คนอ่านจะรู้สึกไหม แต่คนแต่งรู้สึกนะ 5555 ไม่งั้นจะซอยตอนได้เยอะกว่านี้อีก อิอิ

 

[lukkeng]

ถึงคุณ sinyou : วันไหนไม่ว่างก็แอบมาเมนท์ แล้วค่อยกลับมาอ่านก็ได้นะ อิอิ ผมดูเรื่องมากจัง 55

ถึงคุณ bbellza : เฟี๊ยตเค้าเหงามาเยอะฮะ ห้าห้า ตอนนี้อยู่ตรงป่าระหว่างเมืองหนึ่งกับสองครับ ลองกลับไปดูแผนที่ก่อนก็ได้นะ จะได้จินตนาการภาพตามออก อิอิ

ถึงคุณ nemesis : ผู้ชายมายา เอิ๊กกกก

ถึงคุณ zylph_z : ลุยยยยยยยยย ตามมาเลยค๊าบบบบ

ถึงคุณ alisabeth : ถ้าเทอพร้อม ชั้นก็พร้อม ปายด้วยกานนน

ถึงคุณ piscis : ไม่แน่น้า อย่ายุ เดี๋ยวจัดให้ซะนี่ ห้าห้า

ถึงคุณ naneku : มุดไปเจอผมอยู่กับเฟี๊ยตแล้วจะหนาวกว่าฮะ ห้าห้า

ถึงคุณ mesomeo2 : ลองอ่านตอนนี้ดู จะเข้าใจเขาสองคนฮ๊าฟฟ

ถึงคุณ aoihimeko : เชื่อไหม ผมแต่งนิยายเรื่องนี้ โดยที่ผมไม่เคยเล่นเกมออนไลน์เลยสักเกม มันเลยออกมาหลุดแนวแบบนี้แล ห้าห้า

ถึงคุณ meaw189870 : สองคนนี้อาจจะเป็นพระเอกก็ได้น้าาาาาาา

ถึงคุณ manassawee : ตามมาเลยค๊าบบบบบ

ถึงคุณ smoklin : ผมไม่เคยอ่านอ่ะ แฮ่ๆ

ถึงคุณ kaokorn : คราวนี้ได้ขยันแต่งแน่ๆ ห้าห้า

ถึงคุณ august_may : จะใช่หรือไม่ใช่ ต้องติดตามกันต่อไปฮะ อิอิ

ถึงคุณ hotoil : ต้องมาเมนท์ให้กำลังใจกันบ่อยๆน้า ผมได้กำลังใจจากคอมเมนท์เป็นแรงใจนี่แหละค๊าบบ





เมนท์ให้ผมอ่านหน่อยเถิดจะเกิดผล อิอิอิ

[BBellza]

มาต่อให้แล้ว เย้ เย้ เย้   แปลว่า ดีใจ ฮี่ๆๆๆ
 ณ จุดๆๆ นี้ต้องบอกก่อนเลยนะคับว่า อาจจะมีคำผิด นะ ตรงบรรทัดที่  "ไปเที่ยวผับแล้วมีคนมาจับมือ... "

ปันกับแทน นี่มี ซัมวัน ซัมติง กันจริงๆ ด้วย รู้อย่างนี้แล้วเฟี๊ยต ต้องรีบถอยกลับมา อย่าไกล้ แทนเกินไป เดี๋ยวปัน จะเกิดอารมณ์ หึง เอ๊ะหรือว่าให้ปันหึง ให้แทนรู้ไปเลยว่าปันอ่ะชอบแทนกว่าใคร 555

เฟี๊ยต และปัน มีความสามารถ มองทะลุความมืดได้ด้วย เจ๋งๆๆ

เฟี๊ยต เหลือเวลาอีกหนึ่งวัน หนึ่งวันที่เหลือคงมีเรื่องประหลาดใจอีกสินะ
อยากให้เฟี๊ยต เจอ พระเอก ไวๆๆ บ่องตรง  แยากจะรู้นักว่า จะเจอกันในเกม หรือว่า เจอกันชีวิตจริง  หรือว่าจะเจอทั้งสอง

เป็นกำลังใจให้คนแต่งฝุดๆ

[mike_chai]

มาเป็นกำลังใจให้คับ

[june55]

อ่านมารวดเดียวหมดเลย
เราว่าเปงนิยายแนวที่ไม่ค่อยเจอเท่าไรอะ
คือเราอ่านในนี้เยอะนะ เรามองว่านิยายแบบที่เรื่องไปเร็ว ๆ ก้อดี จบไว
แบบที่เขียนสด ไม่วางแผน เอาใจคนอ่านก้อดี คนอ่านก้อมีความสุขตาม
แต่แบบนี้ก้อดี อาจจะดียิ่งกว่าสองแบบแรกด้วย เพราะจะได้คนอ่านที่ตามเรื่องเราตลอด
การค่อยๆผูกปมไปก็ทำให้คนที่เริ่มอ่านอย่างเราได้ตามเรื่องจนติดตา ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้นไปอีก
แต่อยากให้ตัวนายเอก (หรือพระเอก?)หรืออุปสรรคความขัดแย้งใหญ่ๆที่จะโผล่มาในอนาคตมาจากอะไรบางอย่างที่ทิ้งไว้ตั้งแต่ต้นเรื่องอะ จะได้ม่ายรุสึกว่าการปูเรื่องนานมันเสียเวลาเท่านั้นเอง

สู้ๆนะ นิยายแนวแบบนี้ยิ่งม่ายค่อยมีอยู่ด้วย

[lukkeng]

ตอนที่ 38 Clue

   หลังจากที่เภสัชกรหนุ่มนอนไม่หลับจนต้องลุกไปตั้งวงสนทนาริมกองไฟกับเพื่อนใหม่ผิวแทนนั้น ทันทีที่เขากลับมาถึงเต็นท์ที่พักของตน ชายหนุ่มก็หลับเป็นตายด้วยความเหนื่อยอ่อนที่บุกป่าฝ่าดงมาทั้งวัน จวบจนเวลารุ่งอรุณของวันใหม่ เฟี๊ยตลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยล้า เพราะถึงแม้ว่าเบาะรองนอนของเต็นท์สนามของเขาจะนุ่มสักแค่ไหน แต่มันก็สบายสู้เตียงกว้างๆ ของโรงแรมที่เขาคุ้นเคยไม่ได้เลย เขาเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อยก็พบว่าขณะนี้ล่วงเข้าวันใหม่มาเกือบ 8 ชั่วโมงแล้ว และเมื่อเขาแหวกกระโจมเต็นท์ออกไป ชายหนุ่มก็พบว่าปันกำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอะไรสักอย่างจากแก้วใบเดิมอยู่ ขณะที่มีเสียงอาบน้ำดังอยู่ไม่ไกล ซึ่งเขาคิดว่าคงจะเป็นชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งอีกคนนั่นเอง เพื่อนของเขาทั้งสองคนต่างเก็บการ์ดสำหรับพักแรมของแต่ละคนเรียบร้อยหมดแล้ว

   “ไงเฟี๊ยต หลับสบายดีไหมเมื่อคืน” ชายหนุ่มผิวขาวเอ่ยทักทายเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้

   “สบายมากเลยปัน ตอนแรกนอนไม่หลับเลย แต่ไปๆ มาๆ กลับหลับปุ๋ยเลย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเกือบจะเอ่ยเรื่องที่เขาลุกขึ้นมาคุยกับเพื่อนของคนตรงหน้าเมื่อคืนนี้ แต่ก็ตัดสินใจไม่พูดมันออกไปเสีย ด้วยไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องราวที่สนทนากันเมื่อคืน อันเป็นเรื่องราวที่พาดพิงชายหนุ่มตรงหน้าเต็มๆ

   “ดีแล้วเฟี๊ยต หลับสนิทก็ดีแล้ว จะได้มีแรงลุยกันต่อ” เฟี๊ยตรู้สึกว่ารอยยิ้มของปันดูเจื่อนๆ พิกล แต่เขาก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง ด้วยคิดว่าตนนั้นคิดไปเองเสียมากกว่า

   “ว่าแต่ปันเหอะ ตาเป็นหลินปิงเชียว นอนไม่หลับหรอ ว่าแต่เขาแต่อิเหนาดูท่าจะเป็นเสียเองนะเนี่ย” เฟี๊ยตพูดขึ้นเมื่อสังเกตเค้ารอยอิดโรยจากดวงตาคู่งามนั้นอยู่ไม่น้อย

   “เฮ้ย ใต้ตาเราดำขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย อย่าเวอร์น่าเฟี๊ยต ปันแค่นอนไม่หลับนิดเดียวเอง” ปันพูดพลางใช้มือลูบใต้ตาอย่างลืมตัว

   “เป็นอะไรถึงนอนไม่หลับหรอปัน มีอะไรเครียดหรืออยากระบายบอกเฟี๊ยตได้นะ เรายินดีรับฟัง” ชายหนุ่มเสนอตัวอย่างจริงใจ

   “ขอบคุณมากนะเฟี๊ยต ไว้มีอะไรให้ช่วยแล้วจะบอกนะ” ปันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เขาก็บรรยายออกมาไม่ถูกเหมือนกัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรออกไป ชายหนุ่มร่างหนาอีกคนก็ออกจากห้องน้ำพอดี เฟี๊ยตจึงเอ่ยขอตัวไปชำระล้างร่างกายเป็นรายถัดไป ทิ้งความสงสัยในเรื่องแววตาของชายผิวขาวไปกับสายน้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างเขาท่ามกลางอ้อมกอดของทิวสนในยามเช้านั้นเอง


   อากาศยามเช้าบริเวณแค้มป์ที่พักของพวกเขาจัดได้ว่าเหมาะกับการพักผ่อนมาก เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังมาตากอากาศในเดือนพฤศจิกายนอยู่แถวเขาใหญ่อย่างใดอย่างนั้น หมอกจางๆ ในยามเช้าลอยอ้อยอิ่งอยู่ไกลออกไปเหนือทิวสนใหญ่ที่มองเห็นอยู่ลิบๆ พวกเขาทั้งสามคนจัดการเติมพลังงานลงท้องให้กับตัวเองอย่างง่ายๆ ปันและเฟี๊ยตเลือกใช้การ์ดอาหารธัญพืชที่ทำมาจากข้าวโพดผสมกับนมสดเพื่อรองท้องให้กับตนเองในเช้าวันนี้ ในขณะที่แทนเลือกใช้การ์ดอาหารเช้าสไตล์อเมริกันจานยักษ์สำหรับตนเอง เฟี๊ยตยังจำความรู้สึกตัวเองได้ว่าทันทีที่เห็นแทนเรียกอาหารจานนั้นออกมา แวบแรกเขาหวนคิดไปถึงสเต็กสามย่านที่เขาไปกินบ่อยๆ ตอนสมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยนั้น ขณะที่แวบที่สองเขาแอบพนันกับตัวเองอย่างเชื่อขนมกินได้เลยว่ากระเพาะคนธรรมดาไม่มีทางกินอาหารจานยักษ์นี้หมดด้วยตัวคนเดียวได้เป็นแน่แท้

   ‘อืมม ไอ้แทนนี่คงจะไม่จัดอยู่ในกลุ่มคนธรรมดาสินะ’


   “เอาอย่างไรกันต่อไปดีเรื่องการเดินทางต่อไปของพวกเรา” เฟี๊ยตเอ่ยตั้งประเด็นขึ้น หลังจากที่เห็นว่าทุกคนพักผ่อนตอนเช้ากันมาเต็มอิ่มแล้ว

   “เราต้องหาวิหารหรือสิ่งก่อสร้างที่หน้าตาคล้ายต้นสน พวกเราลงความเห็นกันว่ามันน่าจะซ่อนอยู่ในป่าแห่งนี้ เรากับแทนเคยลองบินสำรวจจากบนฟ้าดูแล้ว ไม่พบต้นสนหรืออะไรที่หน้าตาคล้ายต้นสนและมีขนาดใหญ่โดดเด่นออกมาเลย” ชายผิวขาวเอ่ยขึ้น

   “พวกเราเลยคิดว่าไอ้วิหารที่ว่าเนี่ย มันน่าจะมีลักษณะเหมือนต้นสนทุกประการเลย รวมถึงขนาดของมันก็น่าจะใกล้เคียงกันจนแทบแยกไม่ออกด้วย” ปันเสริมต่อ

   “แล้วตามแผนการเดิม ปันกับแทนตั้งใจจะทำอะไรต่อจากนี้” เขาถาม

   “พวกเราตั้งใจจะไปที่บ่อน้ำผุดที่เป็นเหมือนโอเอซิสของป่านี้หนะเฟี๊ยต พวกเราคิดว่ามันอาจจะมีความเกี่ยวโยงกันอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย แต่ก็สารภาพตามตรงนะ มันมาจากการเดาล้วนๆ เมื่อไปถึงแล้ว เราอาจจะเจอหรือไม่เจออะไรเลยก็ได้ พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน” ปันตอบอย่างจนปัญญา

   “แต่ไปยังไม่ทันถึง ก็มาจ๊ะเอ๋กับหนูน้อยลิ้นสองแฉกซะก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนขัดขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เสี่ยงตายของตนขึ้นมาได้

   “พูดถึงแล้วนึกขึ้นได้ อาการดีขึ้นบ้างหรือยังแทน” เฟี๊ยตถามอย่างติดเป็นนิสัย

   “ดีขึ้นเยอะเลยเฟี๊ยต ตื่นเช้ามานะ หายเป็นปลิดทิ้ง เดี๋ยวโชว์ควงกล้ามให้ดูเลย” แทนยิ้มร่าตอบเขามาเป็นเด็กๆ พลางหมุนไหล่ซ้ายไปมาเป็นการพิสูจน์ถึงสมรรถนะของร่างกายที่บาดแผลใดๆ ไม่อาจมาบั่นทอนมันลงได้

   “โอ๊ย!” ยังไม่ทันที่ใครจะเอ่ยห้ามให้ชายผิวคล้ำเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ แบบนั้น เจ้าตัวก็ต้องร้องออกมาด้วยเสียงที่ไม่เบานัก ดูเหมือนว่าแผลดังกล่าวจะยังไม่ค่อยหายดีเท่าไหร่

   “ไหน ดูซิ๊ แผลปริหรือเปล่าเนี่ย เล่นอะไรไม่เข้าท่าจริงๆ” เฟี๊ยตรีบเดินไปหาแทน พร้อมถลกแขนเสื้อขึ้น เพื่อสำรวจแผลว่ามีอะไรผิดปรกติหรือไม่ เขาก้มหน้าก้มตาดูจนลืมสังเกตชายอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก ปันได้แต่เฝ้ามองเฟี๊ยตตรวจตราบาดแผล และกำชับให้แทนกินยาให้ตรงเวลาและถูกต้อง สายตาของชายผิวขาวหรี่แคบลงเล็กน้อย ก่อนจะกลบเกลื่อนอย่างแนบสนิทเมื่อเฟี๊ยตสั่งความจนเสร็จ และย้ายกลับมานั่งที่เดิม

   “เราจะเอาอย่างไรกันต่อไปดีเฟี๊ยต มีความคิดดีๆ อะไรบ้างเปล่า ปันกับแทนก็จนปัญญา ไม่อย่างนั้นเราคงต้องลองทำตามแผนเดิมก่อน ถ้าไม่ได้เบาะแสอะไรเพิ่มที่แอ่งน้ำนั่น ค่อยว่ากันใหม่อีกที” ปันพูดกลับเข้าเรื่อง

   “คงต้องว่าตามนั้นไปก่อน สารภาพตามตรงเฟี๊ยตก็ยังคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน” เขาพูดความจริง

   “งั้นมุ่งหน้าตามแผนเดิมนะเฟี๊ยต อ่อ ถ้าเฟี๊ยตคิดอะไรออกระหว่างทางบอกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงก็ร่วมทีมด้วยกันแล้ว” ปันยิ้มให้เขาอย่างเปิดเผย เฟี๊ยตบอกตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ว่า ปันนี่ช่างเหมาะกับการอยู่หน้ากล้องเสียจริงๆ บางที เขาอาจจะลองแนะนำให้ปันไปสมัครเป็นพรีเซนเตอร์ของเกมนี้ดู เผื่อเขาจะได้มีเพื่อนเป็นคนเด่นคนดังกับเขาบ้าง

   “โหยย ไอ้เราก็นึกว่าที่นอนไม่หลับจนต้องลุกออกมานั่งตากน้ำค้างกลางดึกนี่คือนอนคิดแผนการจนฟุ้งซ่านเสียอีก ว๊า ซื้อหวยไม่ถูกเลยเรา ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยหยอกล้อเฟี๊ยตอย่างสนิทสนม ประโยคนั้นทำให้สายตาของเฟี๊ยตต้องหลบจากหนุ่มร่างบางด้วยความรู้สึกผิด ที่เมื่อเช้าเขาเหมือนจงใจจะเอ่ยข้ามความจริงข้อดังกล่าวไปเสีย

   “ไร้สาระน่าแทน” ปันตัดบทออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

   “ปัน แล้วปันรู้ได้อย่างไรอ่าว่าวิหารมันเป็นต้นไม้อย่างที่ว่า ข่าวที่ได้มามันมีเนื้อหาประมาณไหนหรอ พอจะบอกที่มาได้หรือเปล่า เผื่อมันจะมีบริบทอื่นที่ช่วยให้คิดอะไรออกได้มากขึ้น” เฟี๊ยตวกกลับเข้าเรื่อง

   “ความจริงเบาะแสที่ได้รับมาค่อนข้างเข้าใจยากอยู่สักหน่อย มันเป็นอะไรน๊า ไอ้ที่ภาษาอังกฤษเขาเรียกว่า poem อ่าเฟี๊ยต” ปันพยายามจะหาคำศัพท์มาอธิบายเป็นภาษาไทย แต่ก็ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดี ด้วยชายหนุ่มเรียนจบมาจากสาขานานาชาติ ทำให้ศัพท์บางคำที่เป็นไทยมากๆ ปันก็จะไม่เข้าใจ ทำให้บางที ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนคำบางคำมันมาติดอยู่ตรงที่ริมฝีปาก แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกเสียที

   “กลอนครับ กลอน คุณชาย” แทนแทรกมาแบบเย้าๆ

   “เออนั่นแหละๆ ไอ้แทนไปแข่งกินเหล้ากับใครมาก็ไม่รู้ในผับที่เมืองกุมภาพันธ์อ่ะ พอชนะพนันเขาก็ให้เบาะแสมา นานๆ จะทำตัวมีประโยชน์กับเขาบ้าง ปรกติเอาแต่กินๆๆ แป๊บนะ เดี๋ยวหยิบปันให้เฟี๊ยตดู” ปันค่อนขอดกลับ พลางสั่งการเรียกหนังสือเพื่อจะหยิบบทกวีดังกล่าวให้เขาดู

   “Data No. 192874 (ข้อมูลหมายเลข 192874) RELEASE” ชายผิวขาวสั่งเรียกการ์ดข้อมูลใบหนึ่ง หลังจากค้นหาในหนังสือไพ่เพียงชั่วอึดใจเดียว

   กระดาษใบหนึ่งลอยอยู่เบื้องหน้าพวกเขาทั้งสามคน ลักษณะของมันราวกับลายแทงขุมทรัพย์โบราณที่เขาเคยเห็นในภาพยนตร์ผจญภัยสุดขอบฟ้าฉะนั้น ทันทีที่มันปรากฏกายขึ้น เสียงกร้าวของชายผู้หนึ่งก็เปล่งออกมาจากกระดาษแผ่นนั้น ราวกับว่ามีชายร่างยักษ์ท่าทางข่มขวัญกำลังมาอ่านบทกลอนดังกล่าวให้เขาฟัง




         ในเขตดิน   แดนสิบสอง   ของเมืองใหญ่

มีสถาน   ถิ่นหลับใหล   ในปริศนา

เป็นที่อยู่   ยังของสิ่ง   สูงราคา

รอผู้กล้า   พิชิตชัย   ไปครอบครอง



ณ ประจิม   ริมสีมา   พาราทิศ

คงสถิต   วิหารหนึ่ง   ซึ่งเมืองสอง

แต่แต่งกล   ยลแยบ   ย้อนครรลอง

หมายปัดป้อง   ผู้หมายปอง   ของภายใน



ภายนอกเพียง   อุปมา   ว่าสนเสก

ต่างแต่ไร้   จิตปัจเจก   เฉกรุกขัย

ซ่อนตนอยู่   กลางดงเถื่อน   เลือนลางไกล

จากพสุธ   ศิวิไลซ์   ไกลเขตแดน



ณ ตำแหน่ง   ผิดแผกไป   ไกลธรรมชาติ

ความผิดพลาด   ปกปิดไว้   ให้หวงแหน

วิศิษฏ์สิ่ง   สถิตไว้   ในเขตแดน

เสาวภาคย์ดั่ง   เมืองแม้น   แมนบุรินทร์



ขอกล่าวเตือน   ผู้จาบจ้วง   คิดล่วงเขต

ข้ามธาเรศ   เพราะละโมบ   โลภทรัพย์สิน

มรณกาล   ที่เจ็บปวด   เกินจิตจินต์

จะพรากซึ่ง   ชนชีวิน   ให้บรรลัย!!!



จากผู้แต่ง : พรุ่งนี้ไปเลี้ยงส่งเพื่อน คงกลับดึกมาก แอบมาแปะไว้ก่อน อิอิ

 

[Ali$a฿eth]

ณ จุดๆ นี้

ปันหึงใช่ไหม

เพิ่มเติม อันนี้ซีเรียส มันช้าไปแล้วนะเบเบ๊  จะออกเดินทางงแล้วใช่ไหม ตอบฉันเบเบ๊


รอตอนต่อไปนะจ๊ะ สมุกมากจ๊ะ

[zylph_z]

เข้ามาอีกทีก็ 2 ตอนละ ปันนี่มีซัมติงไรกับแทนหรือเปล่าเนี่ย แอบชอบแทนใช่มั้ย? บอกมาซะดีๆ อย่ามาปากแข็ง ไม่ใช่ว่าปันเกิดหึงแทน-เฟี๊ยตแล้วกลายเป็นตัวร้ายขึ้นมาล่ะ แบบนั้นก็แย่เลย

ปอลอ.เอาใจช่วยเฟี๊ยตตามหาการ์ดต่อไป~
ปอลอ2.ตอนล่าสุดมีกลอนด้วย! ชอบกลอนอ่ะเพราะดี อ่านแล้วช่วยเพิ่มอรรถรสนิยาย คนแต่งนี่เก่งจัง>.<

[hotoil]

โอ้วว แทนก็ชอบปัน ปันก็ดูมีใจให้แทน
คู่นี้ ถ้ารู้ใจตัวเองเหมือนรู้ใจกันก็คงจะดี?
เฟียส...แกทำให้ปันหึงแทนโดยไม่รู้ตัวสินะ เฮ้อ..
เอาใจช่วยคู่นี้ แล้วก็เฟียสด้วยนะ สู้ๆ

ปล.มาแบบจุใจมากค่ะ
ปล.๒ ตามมาอ่านช้าเลยอ่านทีเดียวสองตอนรวดแล้วเม้นอย่าว่าเค้านะ