หัวข้อ: [Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง :: ถามหน่อยค่ะ (11/12/56)

[Biwty...]

ชอบตอนนี้ที่สุด 


อยากให้ไอร่าเป็นตุ๊กตาแก้วนานละ จะได้ลงโทษโครอส 

[@Lucifer_Prince@]

สงสารไอร่า  สมน้ำหน้าโครอส  ชอบมากตอนที่โครอสร่ายมนตร์อ่ะ  เหมือนดูหนังแฟนตาซีเลย  ตอนที่ไอเรสทำอะไรไอร่าในความฝันอ่ะ  อูยคิดถึง3พี  แต่คงเป็นไปไม่ได้  รอตอนต่อไปนะคัฟ^^

[Verona]

สงสารไอร่า(ทุกตอน) TTwTT
โครอสเอ๋ย เจ้ากี้เจ้าการวางแผนไปทั่ว สุดท้ายก็ตกหลุมพรางตัวเอง เจ็บมั้ยนั่นน่ะ จะว่าสมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า โครอสโดนซะบ้างก็สมควร 555+

ปล.ชอบเซอร์คีอย่างไม่มีสาเหตุ เงียบๆน่าแกล้งดีจัง ><

[zynestras]

สวัสดีค่ะ ^^
วิญญาณล่องลอยมาตามเสียงเพรียกหา(?)
แอบผ่านมาเห็นทอล์คต้นเรื่องค่ะ เลยขอคอมเม้นส์สักหน่อย คือเข้ามาด้วยความอยากรู้ว่าชื่อเรื่องแปลว่าอะไรน่ะค่ะเลยเจอะว่ามีพูดถึงเราด้วย
ขอบคุณมากนะคะที่ชื่นชอบเรื่องของเรา สำหรับนักเขียนที่ยังไม่เก่งอย่างเรา การมีคนชอบเรื่องจนเรียกว่าเป็นแรงบันดาลใจได้นี่เป็นอะไรที่ปลาบปลื้มแบบสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ^^

ปล.แอบขอบคุณไปในเพจของเราทีหนึ่งแล้วแต่ไม่รู้ว่าคุณ teatimes อยู่ในเพจด้วยหรือเปล่า เลยมาขอบคุณในนี้ดีกว่า 

[MangoBlue]

สนุกมากกกกก สะใจที่พระเอกสุดท้ายก็โดนเมินเฉย
เพราะทั้งฆ่าสัตว์เลี้ยงไอร่า ข่มขืน วางแผนต่างๆนาๆ
กักขังหน่วงเนี่ยว ข่มขืนวนไปวนมา สมแล้วล่ะ
ถ้าจะให้ดีต้องทรมานกับการรักข้างเดียวไปนานๆ
เชอะ!

รอให้กลับตัวกลับใจสำนึกให้มากๆก่อนถึงจะให้คะแนนเพิ่ม
 

[teatimes]

CHAPTER 7

" ไม่!!!  พอที!!  อย่าแตะต้องตัวข้า!!  หยุดทำร้ายข้าเสียที!!!"

" ไอร่า  เจ้าอย่าได้กลัวข้า  ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าอีก"

" ไม่!!  ไปให้พ้น!!  อย่าแตะต้องตัวข้า!!  ข้าเกลียดเจ้า!!  ไปให้พ้นจากหน้าข้า!!  ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว!!"

เสียงด่าทอที่คลุ้มคลั่งของไอร่า  ทำให้โครอสเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ  เขาพยายามร้องขอและอ้อนวอนให้คนงามเห็นใจ  แต่คนงามของเขาเอาแต่ร่ำไห้และผลักไสเขา

" ขอร้อง..  ปล่อยข้าไปเถอะนะ  ปล่อยข้าไปให้พ้นจากคนใจร้ายอย่างเจ้า  หยุดย่ำยีทำร้ายข้าเสียที  ถ้าเจ้ายังต้องการแค่ร่างกาย  เจ้าจงเอาไป  แต่ได้โปรด..  ฆ่าข้าก่อนเถิดนะ  ฆ่าข้าให้ตาย  ข้าจะได้ไม่ต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวดอีก"

สิ้นเสียงคำพูดของร่างบาง  โครอสเห็นไอร่ายกมีดสั้นที่เขาฉกฉวยมาได้ปักลงไปที่อกของตนเอง  โครอสตะโกนลั่นและพยายามห้ามเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด

" ไม่!!  ไอร่า  อย่าทิ้งข้าไป  ข้าขอโทษ  ข้ารักเจ้า"  โครอสพูดเสียงสั่นพลางพยายามกดห้ามเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด

" เอาไป..  ถ้าอยากได้ร่างกายนี้นักเจ้าก็จงเอาไป  แต่เจ้า..  จะไม่มีวันได้ทำร้ายข้าอีก..แล้ว"

" ไม่  ไอร่า  คนงามของข้า..  ข้ารักเจ้า  ได้โปรดเถิดนะ  ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไป"

" ..เจ้าไม่ได้  รักข้า..  เจ้าแค่..  หลงใหลข้า  และคิดฉกฉวย..  หาประโยชน์จากข้าเท่านั้น.."

" ข้าเสียใจไอร่า  ข้าขอโทษกับทุกการกระทำที่ผ่านมา  ได้โปรดให้อภัยข้าเถิดนะ"

โครอสไม่คิดว่าจะมีวันที่เขาหลั่งน้ำตาออกมาได้  ตอนนี้หัวใจของเขาปวดร้าวไปหมด  เขากำลังทรมานกับการสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในหัวใจเขา

" ไอร่า..  ได้โปรด  ลืมตามองตา  ข้ารักเจ้า  ข้ารักเจ้าจนหมดหัวใจ"

โครอสซบหน้าลงกับอกของคนงามที่บัดนี้เย็นชืด  คนงามของเขาตายแล้ว  และเขาเป็นผู้ที่บังคับฝืนใจจนร่างบางต้องเลือกที่จะจบชีวิตลง

" โครอส"  เสียงเรียกหวานใสที่ดังขึ้นทำให้โครอสเงยหน้าขึ้นมา  คนงามของเขาไม่ได้อยู่ในตายจากและเต็มไปด้วยเลือดอีกแล้ว

" ไอร่า.." โครอสร้องเรียก  คนงามของเขากำลังแย้มรอยยิ้มที่สดใสราวกับเช้าวันใหม่ในฤดูใบไม้ผลิให้เขา  ไอร่ากำลังเยื้ยงย่างเข้ามาใกล้และก้มลงมอบจุมพิตแสนหวานให้กับเขา

" โครอส.. "

" ไอร่า  ข้านึกว่าจะเสียเจ้าไปเสียแล้ว"  โครอสพูดแล้วกอดคนงามแน่นอย่างยินดีเมื่อได้รับจูบแสนหวาน

" เจ้าไม่มีวันเสียข้าไปอีกแล้ว  ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป"

คนพูดของไอร่าทำให้โครอสตื้นตันจนยิ้มออกมา  เขากอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น  ในที่สุด..  คนงามของเขาก็จะกลับมาอยู่กับเขาแล้ว  แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนกำลังพูดบางอย่างออกมาที่ทำให้เขาหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ

" ข้าจะไม่มีวันจากเจ้าไปอีกแล้ว.."

" ไอร่า.. "

" ข้าจะไม่มีวันจากเจ้าไป  ข้าจะอยู่ในใจเจ้าตลอดไป  ดีหรือไม่โครอสที่รัก  ข้าจะอยู่และย้ำเตือนให้เจ้าอยู่อย่างทุกข์ทน!  ว่าจะทำให้เจ้าจดจำไปชั่วชีวิตว่าเจ้าคือผู้ที่สังหารข้า!  เจ้าคือผู้ที่ทำลายหัวใจของข้า!  ข้าจะเคียดแค้นเจ้าไปตลอดชีวิต!  และเจ้า..  เจ้าต้องอยู่อย่างทรมานและรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต!  โครอส!  เจ้าจะไม่มีวันให้เจ้าลืมข้าไปชั่วชีวิต!"

น้ำเสียงและสีหน้าของไอร่าเปลี่ยนไปทุกครั้งที่กล่าวคำพูดด่าทอ  คนงามของเขาเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นคลุ้มคลั่งและตะโกนด่าทอเขา  เพื่อให้เขาได้สำนึกถึงสิ่งที่เคยทำลงไป  การกระทำผิดที่มากและยากเกินกว่าที่จะได้รับการให้อภัย  และตอนนี้ร่างบางกำลังหยิบยื่นบทลงโทษที่สาสมกับเขามาให้

" ดีหรือไม่โครอส  ข้าจะทำให้เจ้าอยู่อย่างทรมานไปชั่วชีวิต"

สิ้นเสียงด่าทอ  คนงามของเขากลับมาพูดเสียงหวานอีกครั้ง  เขาเจ็บปวดหัวใจจนหลั่งน้ำตาออกมา  นี่คือสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับสินะ

" ทำตามใจเจ้าเถิดนะคนงาม  ถ้านั่นจะทำให้เจ้าอภัยให้ข้า"

" ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า โครอส  เจ้าต้องอยู่อย่างเจ็บช้ำให้สมกับที่เจ้าทำร้ายข้า"

" ไอร่า.. "

" ลาก่อนโครอส  เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นหน้าข้าอีก"

" ไม่.. อย่าทิ้งข้าไป..  ไอร่า..  ไอร่า!!!"




" ไอร่า!!!"

โครอสสะดุ้งตื่นขึ้นมาและหอบหายใจรัวแรง  เขากวาดตามองไปรอบตัวเพื่อค้นหาร่างคนงามที่เดินจากไป  แต่ไม่พบ..  เขาไม่มีวันได้พบคนงามของเขาอีกแล้ว..

โครอสผ่อนลมหายใจออกมา  เขาไม่คิดว่าตนเองจะเป็นได้ขนาดนี้  ความรู้สึกผิดที่กัดกินใจเขาทำให้เขานอนฝันร้ายและมองหาร่างบางในความฝันทั้งที่เขาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง  โครอสก้าวลงจากเตียงเพื่อออกไปสูดอากาศที่นอกกระโจมของกองทัพ  ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ชายป่าของแดนใต้  โครอสเดินทางมาที่นี่เพื่อปราบกลุ่มกบฎที่คิดจะยึดครองแดนใต้คืน

" ฝ่าบาท.."

เสียงเรียกของอลันทำให้โครอสหยุดเท้า  เขาปรายตามองอลันเล็กน้อยก่อนก้าวเดินต่อ 

" เจ้าเคยพบรักแท้มาก่อนหรือไม่"  โครอสเปรยถามขณะเดินเข้าไปในป่า  เขาคงต้องเดินเล่นเสียหน่อย  จิตใจของเขาจะได้สงบลงได้

" ฝ่าบาทก็ทราบดีว่าข้าไม่เคยคิดที่จะมีความรัก  ทั้งตัวและวิญญาณของข้าได้มอบให้ท่านหมดแล้ว  ข้าคงไม่คิดที่จะมีความรักให้วุ่นวาย"

คำตอบของอลันทำให้โครอสแค่นยิ้ม  เขาคงเลือกคำถามผิดไปหน่อย

" แล้วเจ้ารู้จักความรักใช่หรือไม่  เจ้าคงไม่ปฏิเสธข้าอีกนะว่าเจ้าไม่รู้จักความรักเพราะเอาแต่ตามติดข้า" 

อลันกรอกตา  แค่เขาตอบคำถามยียวนนิดหน่อยก็หาทางยอกย้อนเขาได้ทันทีเชียว

" ข้าย่อมรู้แน่ว่าความรักคืออะไร  และแน่ใจว่าท่านเองก็รู้จักมันเช่นกัน"

คราวนี้โครอสถอนหายใจออกมา  ยามนี้อลันช่างทำตัวไม่ต่างจากพี่ชายที่กำลังสั่งสอนน้องชายที่เดินหลงทาง

" ข้าทำผิดมากไปใช่หรือไม่  เพราะข้าเล่นตลกกับความรัก  ข้าจึงต้องเสียหัวใจไป"

" ไม่ใช่หรอกฝ่าบาท  นั่นเพราะท่านไม่รู้ใจตนเองต่างหาก  ท่านถึงไม่รู้ว่าข้ออ้างต่างๆมากมายที่ท่านทำนั้น  เป็นเพราะท่านรักเขาและไม่อยากสูญเสียเขาไป"

อลันกล่าวในฐานะผู้ที่คอยเฝ้าดูโครอสอยู่ตลอดเวลา  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านายของเขาตกหลุมพลางของตนเองตั้งแต่เมื่ิอไหร่  แต่เพราะเขาคิดเพียงแค่ว่านายของเขาอาจจะหลงใหลไปกับรักแรกเพียงชั่ววูบเท่านั้น  หากเขารู้ว่านายของเขาจะรักเจ้าแมวป่ามากขนาดนี้  เขาคงลงมือทำอะไรซักอย่างเพื่อที่นายของเขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจแบบนี้

" ข้าไม่เคยคิดหาข้ออ้าง  สิ่งที่ข้าทำลงไปทั้งหมดเป็นก็เพื่อประโยชน์ของแดนตะวันออกเท่านั้น  เพียงแต่.."

" เพียงแต่ท่านเกิดหลงรักท่านไอร่าโดยที่ท่านไม่รู้ตัว"

อลันกล่าวต่อจนจบประโยค  เขารู้ดีว่าโครอสทำทุกอย่างเพื่อแดนตะวันออก  และการที่มีเจ้าแมวป่าเข้ามาก็ทำให้นายของเขาคิดที่จะยึดเอาแดนเหนือมาไว้ในครอบครองให้ได้  เพื่อเป็นการเรียกศักดิ์ศรีคืนมาหลังจากที่พระบิดาของโครอสได้พลาดท่าเสียทีจนพ่ายแพ้ย่อยยับกลับมา 

" ข้าจะทำอย่างไรดีอลัน  ข้าต้องทำยังไงถึงจะได้หัวใจกลับคืนมา"

" กระหม่อมไม่ทราบพะยะค่ะ  เรื่องของหัวใจพระองค์ต้องเป็นผู้ที่แก้ไขด้วยองค์เอง"

โครอสถอนหายใจออกมา  ถ้าเรื่องของความรักมันแก้ไขได้ง่ายนัก  เขาคงไม่มาเดินเล่นและคิดหาทางแก้ปัญหาที่แก้ไม่ตกนี้

เมื่ออลันเห็นโครอสเงียบไปหลังจากถอนหายใจออกมา  อลันเองก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน  นายของเขาคงเครียดและรู้สึกผิดมาก  และคงเพราะมันเป็นรักแรกถึงได้ทำให้นายของเขาเจ็บปวดมากขนาดนี้

" ข้าไม่เคยพบรักแท้ด้วยตนเอง  แต่คิดว่าถ้าท่านต้องการที่จะรู้จักคำว่าความรัก  ท่านน่าจะเริ่มจากคำว่าเสียสละ"

คำแนะนำของอลันทำให้โครอสครุ่นคิดและแปลความออกมาได้สองทาง  ทางหนึ่งคือเขาต้องรู้จักปล่อยวางและปล่อยความรักนี้ไปเพื่อเป็นการไถ่โทษให้กับร่างบาง  อีกทางหนึ่งคือตอนนี้เขาได้รู้จักกับความรักแล้ว  เขามีทางเลือกเพิ่มขึ้นมาคือจะรักมั่นต่อไปหรือจะหารักครั้งใหม่และถนอมความรักนั้นไว้โดยไม่ทำผิดพลาดซ้ำสอง

" เจ้าคิดว่าข้าจะทำได้หรือ  คำว่าเสียสละไม่เคยมีอยู่ในความคิดของข้า  สิ่งที่ข้าทำได้มีเพียงแย่งชิงและฉกฉวยทุกอย่างมาเป็นของตนโดยการใช้กำลังและสมองเท่านั้น"

" การเรียนรู้นั้นไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินไป  และข้าเชื่อว่าแค่เรียนรู้เรื่องการเสียสละคงไม่ยากเกินความสามารถของท่าน  แต่ถ้าท่านหมดสิ้นและจนหนทางจริงๆ  ข้าจะขอรับหน้าที่ในการฉุดตัวเจ้าแมวป่ากลับมาให้ท่านเอง"

" ข้านึกว่าเจ้าไม่ชอบไอร่าเสียอีก"

" ข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะชอบหรือไม่ชอบ  สิ่งที่ข้าทำได้คือการรับใช้ท่านและทำให้ท่านมีความสุขเท่านั้น"

คำพูดของอลันทำให้โครอสหัวเราะออกมาได้ในรอบหลายวัน  นี่ถ้าไม่รู้จักอลันมาก่อนเขาคงคิดว่านี่เป็นคำสารภาพรัก  แต่ก่อนที่โครอสจะได้กล่าวเย้าอลันเพิ่มเติม  เขาก็ต้องหยุดเดินเสียก่อนเมื่อรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของเวทมนต์ที่ลอยมา

" อลัน.. "

" พะยะค่ะ"

อลันเองก็รู้สึกได้เช่นกัน  พวกเขาเดินพูดคุยกันจนมาถึงกลางป่าโดยไม่รู้ตัว  โครอสนั้นรู้สึกได้ว่ามีกระแสไอเวทย์ลอยออกมาจากพื้นที่ด้านหน้า  เขาส่งสัญญาณให้อลันย่อตัวลงก่อนเดินอย่างเงียบเชียบเข้าไปหาจุดกำเนิดของกระแสเวทย์

" พวกมันกำลังทำพิธี"  อลันกระซิบเมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้ลานกว้างที่กำลังมีพิธีกรรมบางอย่าง

โครอสมองเห็นภาพตรงหน้าเช่นกัน  กลุ่มกบฏที่เขาเดินทางมาเพื่อปราบปรามกำลังทำพิธีสังเวยดวงวิญญาณ  โครอสเห็นสตรีและบุรุษอย่างละห้าคนกำลังถูกมัดอยู่ในใจกลางวงเวทย์ที่ถูกเขียนขึ้น  สตรีห้าคนนั้นยังดูเป็นเพียงเด็กสาววัยแรกแย้มที่ยังไม่เคยผ่านการร่วมเสพสังวาส  ในขณะที่ชายหนุ่มดูเป็นบุรุษที่ชั่วร้ายราวกับเป็นโจรป่าที่ถูกจับมาเพื่อเป็นเหยื่อในการสังเวยครั้งนี้

" ฝ่าบาท.."  อลันเรียกโครอสเสียงเบา  เขากำลังนึกขยะแขยงและหวาดกลัวกับภาพพีธีกรรมตรงหน้า 

คนพวกนั้นกำลังทำพิธีเพื่อเรียกปีศาจมาจากเงาร้ายที่ก่อตัวขึ้นในจิตใจของมนุษย์  อลันต้องหน้าซีดมากขึ้นเมื่อเห็นว่าพ่อมดคนหนึ่งกำลังเดินลากสตรีที่น่าจะเพิ่งคลอดทารกเข้าไปในวงเวทย์อีกห้าคน  ในอ้อมกอดของสตรีเหล่านั้นมีเด็กทารกที่เพิ่งคลอดอยู่ด้วย

อลันมองโครอสที่กำลังกวาดตาไปรอบๆลานพิธี  พวกเขานับจำนวนชายที่กำลังเดินเฝ้ายามได้ทั้งหมดสิบสอบคน  ไม่รวมพ่อมดที่เป็นคนทำพิธีอีกห้าคน  ทั้งหมดรวมเป็นสิบเจ็ด  แบบนี้ไม่ดีเลย

" กลับไปตามนายทหารคงไม่ทันการ  เจ้าจงไปลอบสังหารคนที่เฝ้ายามแล้วจัดการช่วยเหลือสตรีและทารกเหล่านั้น  ข้าจะเป็นคนจัดการกับพวกพ่อมดเอง"  โครอสบอกพร้อมส่งสัญญาณมือให้อลันดำเนินการตามคำสั่ง

อลันพยักหน้าตอบรับและเดินอ้อมไปตามแนวต้นไม้เพื่อทำการลอบสังหารทหารยามที่เฝ้าอยู่ตามคำสั่งของโครอส

ตอนนี้โครอสกำลังเรียกมนตราของตนอย่างเงียบๆ  คืนนี้เป็นคืนไร้จันทร์พลังเวทย์ของเขาจะอ่อนกำลังที่สุดในช่วงนี้  โครอสเรียกกระแสมนตราอยู่ซักพัก  จนเมื่อคิดว่าพร้อมเขารอเวลาเพื่อให้อลันทำการลอบสังหารทหารยามจนหมด  เมื่อทหารยามคนสุดท้ายล้มลง  โครอสเดินออกมาจากหลังต้นไม้เพื่อเผชิญหน้ากับพ่อมดทั้งห้าคนที่คิดทำพิธีชั่วร้ายอย่างการปลุกซากศพที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

พิธีการปลุกซากศพที่โครอสกล่าวถึงนี้เป็นพิธีการที่พวกพ่อมดนอกรีตใช้ปลุกคนตายขึ้นมาเพื่อทำการล้างแค้นผู้ใดซักคน  พิธีการนี้ต้องอาศัยพ่อมดห้าคนในการร่ายเวทย์และทำพิธี  การปลุกซากศพขึ้นมาต้องใช้เครื่องสังเวยถึงยี่สิบชีวิตในการทำพิธีหนึ่งครั้ง  ขั้นตอนของการทำพิธีเป็นอะไรที่ชั่วร้ายจนแม้แต่คนใจแข็งอย่างโครอสรับไม่ได้  เหล่าพ่อมดผู้ทำพิธีจะจับสตรีที่เพิ่งคลอดลูกออกมาเป็นเครื่องสังเวยความแค้น  พ่อมดเหล่านั้นจะบังคับให้สตรีที่เพิ่งคลอดทารกสังหารชายโฉดและดรุณีวัยแรกแย้มอย่างละหนึ่งคนเพื่อเป็นการรักษาชีวิตตนเองและลูกน้อย  แต่นั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความทรมานเท่านั้น  เพราะยามที่สตรีอุ้มบุตรทั้งห้าจ้วงแทงผู้ที่ถูกตรึงจนตาย  เหล่าพ่อมดจะทำการร่ายมนต์ปลุกคนตายให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมา  แน่นอนว่าคนตายเหล่านั้นไม่ได้กลับมามีชีวิตอย่างแท้จริง  พวกมันเป็นเพียงซากศพที่เดินได้  และซากศพเหล่านั้นจะเป็นซากร่างที่เต็มไปด้วยความแค้นที่ถูกฆ่า  สำหรับชายโฉดมันคือความแค้นที่ถูกหยามเกียรติ  และสำหรับสตรีแรกแย้มมันคือความแค้นที่ต้องจบชีวิตลงทั้งที่ยังไม่เคยมีความรัก 

และเมื่อซากศพพวกนั้นกลับมาขยับแขนขาได้  สิ่งแรกที่พวกมันทำคือการแก้แค้น  ซากศพเหล่านั้นจะกินสตรีและเด็กทารกทั้งเป็น  ซากศพชายกินเนื้อหนังของสตรีที่ลงมือสังหารมัน  ส่วนซากศพสาวจะกลืนกินเนื้อเด็กทารกเพื่อล้างแค้นและทดแทนสิ่งที่ตนไม่สามารถมีได้  หลังจากที่พวกมันกินสตรีและเด็กทารกจนไม่เหลือซาก  พวกมันจะกลายร่างเป็นซากศพตัวเย็นชืด  มีความเร็วและพละกำลังมหาศาลมากกว่าคนทั่วไป  ซากศพเพียงคู่เดียวสามารถทำลายล้างหมู่บ้านเล็กๆได้ในช่วงข้ามคืน  ไม่ต้องพูดถึงซากศพห้าคู่  พวกมันคงทำลายกองทัพทั้งกองทัพได้อย่างง่ายดายแน่

แต่ในโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี  ซากศพพวกนี้จะมีชีวิตอยู่ได้เพียงคืนเดียวเท่านั้น  ยามรุ่งสางเมื่ออาทิตย์สาดส่อง  พวกมันจะถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงของดวงอาทิตย์  และพ่อมดที่ทำพิธีนี้ได้ก็มีจำนวนไม่มากเพราะมันต้องใช้พ่อมดนอกรีตที่เป็นพ่อมดขั้นสูงถึงห้าคน  และถ้าเกิดความผิดพลาดในระหว่างการร่ายเวทย์  มนตรานั้นจะสะท้อนกลับไปที่ตัวพ่อมดเอง  พ่อมดที่ร่ายมนต์จะมีจุดจบโดยกลายเป็นซากศพเสียเอง  ซากศพของพ่อมดจะไร้พลังมนต์  และได้แต่ยืนนิ่งรอให้ดวงอาทิตย์ฉายแสงมาแผดเผาทั้งที่ตนยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน  เพียงแต่ขยับตัวหนีไม่ได้เท่านั้น

[teatimes]

>>  ต่อ  <<

โครอสก้าวเท้าออกไปเพื่อเผชิญหน้ากับเหล่าพ่อมด  พ่อมดพวกนั้นดูตกใจไม่น้อยที่เห็นโครอส  และเมื่อจะตะโกนเรียกทหารยาม  พวกเขาก็ได้เห็นว่าทหารที่ยืนยามนั้นได้ถูกสังหารไปหมดแล้ว

" เป็นเกียรติของพวกข้าจริงๆ  ที่ได้ตอนรับฝ่าพระบาทแห่งแฮริออส  และถ้าพระองค์จะกรุณา  พวกข้าคงต้องขอให้ท่านหลบไปให้พ้นก่อนที่พวกข้าจะร่ายมนต์  ไม่เช่นนั้นพวกข้าทั้งห้าคงได้ซากศพที่เป็นถึงกษัตริย์มาเป็นเครื่องสังเวยแน่"  หัวหน้าพ่อมดกล่าวอย่างใจดีสู้เสือ  แม้จะรู้ว่าพวกตนคงไม่สามารถทำพิธีปลุกซากศพขึ้นมาได้แล้ว  แต่พวกเขาก็สืบมาแล้วว่าคืนนี้เป็นคืนที่กษัตริย์แห่งแฮริออสมีมนตราอ่อนแรงมากที่สุด  อย่างน้อยถ้าพวกเขาห้าคนร่วมมือกันก็อาจสามารถสยบกษัตริย์ผู้นี้ให้แดดิ้นได้

" พ่อมดแห่งเอรีเดนเอ๋ย  พวกเจ้าเป็นผู้ที่มีความสามารถแต่กลับขี้ขลาดคิดใช้วิชานอกรีตเพื่อกำจัดกองทัพของข้าเชียวหรือ  พวกเจ้านี่ช่างโง่เขลานัก  ไม่รู้หรืออย่างไรว่านายทหารของข้าได้รับความคุ้มครองจากเทพแห่งดวงอาทิตย์  ซากศพของพวกเจ้าไม่มีวันแตะต้องนายทหารของข้าได้"  แน่นอนว่าโครอสพูดเพียงเพื่อถ่วงเวลาให้อลันช่วยสตรีและเด็กทารกออกจากวงเวทย์เท่านั้น  เพราะหากมีเครื่องสังเวยไม่ครบตามจำนวนก็ไม่สามารถเริ่มพิธีได้

" แหมๆๆ  ฝ่าพระบาทช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง  ลืมไปแล้วหรือไรว่าฝ่าบาทไม่ได้ประทับอยู่ที่เมืองแห่งอรุณรุ่ง  เทพของท่านคงไม่อาจส่องแสงมาช่วยนายทหารของท่านได้  และคืนนี้ก็เป็นคืนไร้จันทร์  แสงจากองค์เทพคงไม่สามารถส่องผ่านดวงจันทร์มาช่วยพระองค์ได้"  หัวหน้าพ่อมดพูดอย่างเหนือกว่า  เขาเริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น  โอกาสในชัยชนะครั้งนี้อยู่ข้างพวกเขามากกว่าครึ่ง  พวกเขาต้องสังหารกษัตริย์แห่งแฮริออสได้แน่

และแม้เป็นจะความจริงตามที่หัวหน้าพ่อมดกล่าว  การที่ไม่มีแสงจันทร์หมายถึงการที่โครอสไม่สามารถเรียกพลังจากดวงอาทิตย์ได้  แต่คนอย่างโครอส  อาเบล  ไฮพีเรีย  คงไม่มีทางจนตรอกเพียงเพราะไร้พลังจากแสงอาทิตย์หรือแสงจันทร์

" ถ้าเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าทุกตัวได้ประจักษ์ว่า  ต่อให้ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของแสงจันทร์  ข้าก็สามารถทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานได้"

สิ้นสุดคำพูดของโครอส  ดวงตาของโครอสฉายประกายสีทองเจิดจ้ายิ่งกว่าครั้งไหนๆ  มันเรืองรองจนมองไม่เห็นนัยตาสีเทา  วงเวทย์สีทองของโครอสปรากฎขึ้นที่ใต้เท้าและขยายกว้างไปทั่วลานวงกลมเพื่อตรึงพ่อมดทั้งห้าไม่ให้วิ่งหนี  เหล่าพ่อมดตระหนักได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น  พวกเขาไม่เคยเห็นผู้ใดสามารถเรียกวงเวทย์ออกมาได้โดยที่ไม่ต้องร่ายมนต์หรือเขียนวงเวทย์เตรียมขึ้นมาก่อน 

พวกพ่อมดทั้งห้าลอบมองหน้ากัน  จะถอยหนีหรือจะสู้  ถ้าสู้พวกเขาห้าคนอาจมีหนทางชนะ  แต่ถ้าถอย..พวกเขาคงต้องเสียเวลาในการสลายวงเวทย์ของกษัตริย์องค์นี้  และกษัตริย์แห่งแฮริออสคงใช้ช่วงเวลานั้นสังหารพวกเขา

ระหว่างที่โครอสกำลังเรียกมนตราและเผชิญหน้ากับพ่อมด  อลันที่ได้ทำการสังหารทหารยามทั้งหมดลงแล้ว  ได้ทำการช่วยเหลือสตรีที่อุ้มเด็กทารกให้ออกมาจากวงเวทย์  แม้จะมีวงเวทย์ของโครอสซ้อนทับวงเวทย์วงเดิม  แต่สตรีเหล่านี้จะไม่สามารถออกมาจากวงเวท์เองได้หากไม่มีคนมาช่วย 

" พวกเจ้าจงวิ่งหนีไปที่ชายป่า  ที่นั่นจะมีนายทหารคอยช่วยเหลือพวกเจ้า  จงไปที่นั่นแล้วบอกกับนายทหารที่เฝ้ายามว่า  อลัน  พาเรนทอส  ได้สั่งให้นายทหารและพ่อมดมาที่ลานแห่งนี้"  อลันบอกกับสตรีทั้งห้าที่เขาช่วยออกมาจากวงเวทย์วงเก่า  และดึงตัวพวกนางที่ยังอุ้มลูกน้อยให้ออกจากวงเวทย์ของโครอส

" รีบไป  พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว  และถ้าอยากตอบแทน  จงไปทำตามที่ข้าขอร้อง"

อลันบอกกับสตรีเหล่านั้นอีกครั้งเมื่อพวกนางทำท่าจะพูดขอบคุณเขา  เขาผลักดันสตรีทั้งหมดให้วิ่งไปที่ชายป่า  แต่ยังไม่ทันที่อลันจะได้คิดว่าจะทำอย่างไรกับเหล่าเครื่องสังเวยที่ถูกมัด  เขาก็ได้ยินเสียงของเวทมนต์เริ่มกระทบกันแล้ว

อลันวิ่งกลับเข้าไปในวงเวทย์ของโครอส  เขาเห็นกระแสเวทย์สีทองของโครอสกำลังกระทบกับเวทมนต์หลากหลายสี  อลันเรียกมนตราของตนเองขึ้นมาแล้วเข้าไปช่วยโครอสจัดการกับพวกพ่อมด

มนตราของอลันนั้นกล้าแกร่งไม่แพ้โครอส  ไม่ใช่เพราะอลันมีมนตรากล้าแกร่งมาตั้งแต่แรก  แต่เพราะพันธสัญญาของเขากับโครอส  ทำให้อลันสามารถยืมพลังของโครอสมาได้  อลันร่ายเวทย์ใส่พ่อมดคนหนึ่งที่คิดจะให้สายฟ้าพาดฟันนายของเขา  เขาร่ายมนต์ปกป้องล้อมรอบตัวโครอสเอาไว้ทำให้สายฟ้าไม่สามารถผ่านเข้าไปได้  อลันร่ายเวทย์อีกครั้งเพื่อเรียกสายลมคมกริบให้ไปจัดการกับพ่อมดคนนั้น  แต่สายลมกลับกระทบเข้ากับผ่านพลังที่พ่อมดร่ายมนต์ออกมาปกป้องได้ทัน

อลันสบถอย่างหัวเสีย  หากเป็นยามปกติ  สายลมของเขาคงผ่านม่านพลังไปได้แล้ว  แต่ตอนนี้พลังของโครอสอ่อนลงมากเนื่องจากเป็นคืนเดือนมืด  อลันเริ่มกังวลใจ  จากปล่อยไว้แบบนี้พวกเขาคงต้องพลาดท่าก่อนที่พวกทหารจะมาถึงแน่

ฝ่ายโครอสเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน  เขาเร่งมนตรามาจนเกือบทั้งหมดแล้วแต่เขากับอลันเพิ่งจัดการพ่อมดไปได้แค่สองคนเท่านั้น  โครอสลอบส่งสัญญาณให้อลัน  เขาคงต้องใช้วิธีสุดท้าย..

อลันที่ได้รับสัญญาณจากโครอสก็เดินหน้าขึ้นมาบังตัวโครอสและร่ายเวทย์ใส่พ่อมดที่เหลือที่ยังคงร่ายมนต์ใส่พวกเขาไม่ยั้ง  อลันไม่ค่อยอยากให้โครอสใช้วิธีนี้  แต่ตอนนี้เขาคงไม่มีทางเลือกมากนัก  จนเมื่ออลันเห็นว่าโครอสกำลังเร่งพลังมนตราขึ้นใหม่  เขาหยุดการใช้เวทย์โจมตีและเปลี่ยนมาใช้เวทย์ป้องกันแทน

โครอสหลับตาลงในวินาทีที่เขาส่งสัญญาณให้อลัน  เขารวบรวมพลังมนตราสายใหม่  ตอนนี้วงเวทย์ของโครอสเริ่มเปลี่ยนจากสีทองเป็นแสงสีขาวที่ส่องสว่างดุจแสงดาว  กลุ่มดาวนักล่าบนท้องฟ้ากำลังฉายแสงลงมาเพื่อมอบพลังให้กับโครอส  ความลับในพลังมนตราของโครอส..  ยามเมื่อท้องฟ้าไร้แสงจันทร์โครอสสามารถดึงพลังจากดวงดาวมาทดแทนได้   และยิ่งเป็นคืนเดือนมืดในฤดูเหมันต์  กลุ่มดาวนายพรานจะมีแสงส่องสว่างและเปล่งประกายได้มากที่สุดในคืนไร้จันทร์เช่นนี้

โครอสลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมแสงสีเงินในดวงตา  เขาเรียกคันธนูเวทย์สีเงินออกมาจากแสงของดวงดาว  ธนูแห่งนักล่า..  ตัวธนูนั้นเรืองรองด้วยแสงสีเงินสว่างจ้า  โครอสง้างคันธนูไร้สายจนโก่งงอ  ลูกธนูสีทองปรากฎออกมาให้เห็น  เขาง้างคันธนูไร้สายจนตึงขึงและปล่อยลูกธนูสีทองให้วิ่งออกไปจากคันธนู

ลูกธนูของโครอสแยกออกเป็นสามสายทันทีที่หลุดจากมือของโครอส  พวกมันพยายามเจาะผ่านม่านพลังที่พวกพ่อมดเรียกออกมาเพื่อป้องกันลูกธนู  เหล่าพ่อมดเริ่มตระหนักได้ถึงความน่ากลัวในพลังที่ไร้ขีดจำกัดของโครอส  สองในสามของเหล่าพ่อมดลอบมองหน้ากันก่อนหันหลังเพื่อวิ่งหนี  และเมื่อม่านพลังอ่อนกำลังลงเพราะคนขี้ขลาด  ลูกธนูสองสายผ่าม่านพลังเข้าไปแล้วปักกลางหลังคนขี้ขลาดให้ล้มลงทันที  ตายไปแล้วอีกสอง..  ตอนนี้เหลือลูกธนูอีกสายที่กำลังต่อกรกับหัวหน้าพ่อมด  โครอสเร่งพลังเพื่อผลักดันให้ลูกธนูทะลุผ่านม่านกำบัง  ในที่สุดลูกธนูของโครอสก็ทะลุผ่านเข้าไปได้  มันเจาะผ่าม่านพลังจนปริร้าวและแตกออก  และก่อนที่ลูกธนูจะถึงตัวหัวหน้าพ่อมด  หัวหน้าพ่อมดกลับสลายพลังทั้งหมดทิ้งและส่งพลังเวทย์ทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวเข้าไปปะทะกับตัวของโครอส!

ถ้าหากข้าจะต้องตาย  ข้าขอทิ้งลายไว้บนศพของกษัตริย์แห่งแฮริออสเป็นที่ระลึกก็แล้วกัน! 

อลันเร่งพลังทั้งหมดออกมาเช่นกัน  ตอนนี้เขาต้องเร่งพลังเพื่อต่อต้านมนต์บทสุดท้ายที่หัวหน้าพ่อมดทิ้งไว้ก่อนตาย  แต่เพราะพลังเวทย์ที่เริ่มอ่อนกำลังลงของโครอสทำให้อลันเริ่มต้านไม่ไหว  ผลจากการดึงพลังมาจากดวงดาวทำให้โครอสเริ่มอ่อนแรงเพราะเสียพละกำลังกายแทนที่พลังมนต์  อลันกัดฟันทนเพื่อต้านเวทมนต์สายสุดท้ายอย่างสุดกำลัง  จนในที่สุดเขาก็สามารถสลายพลังเวทมนต์ได้สำเร็จ  อลันถอนหายใจออกมาแล้วหันกลับไปหาโครอส  ตอนนี้นายของเขาก็ผ่อนลมหายใจออกเช่นกัน  อลันเห็นว่านายของตนเริ่มเหนื่อยหอบจากการสูญเสียพละกำลังและพลังเวทย์  อลันกำลังจะเดินเข้าไปช่วยพยุงโครอสที่กำลังสลายวงเวทย์  แต่เขาก็ต้องร้องเตือนโครอสเสียงดังเมื่อเห็นลูกธนูพุ่งมาจากพุ่มไม้ตรงเข้าไปที่หัวใจโครอส

" ฝ่าบาทระวังข้างหลัง!"  อลันร้องลั่น  แม้เขาจะอยู่ใกล้โครอสแค่เอื้อมแต่ก็ไม่สามารถวิ่งเข้าไปหาโครอสได้ทัน 

โครอสที่ได้ยินเสียงเตือนของอลันหันหลังกลับ  เขาชักมีดสั้นข้างเอวออกมาตัดตัวธนูได้ทันจนมันหักออกเป็นสองท่อน  แต่เหตุการณ์ไม่ได้จบแค่นั้น  ทันทีที่ลูกธนูถูกตัดผงพิษที่อยู่ในลูกธนูก็กระจายตัวและกระทบเข้ากับตัวของโครอส  โครอสตาพร่าไปชั่วขณะ  ผงพิษบางส่วนเข้าไปในตาและจมูกของเขา  โครอสเริ่มโอนเอน  เสียงของอลันที่ร้องเรียกดูห่างไกลออกไปทุกที

" ฝ่าบาท!!!"

เสียงและสัมผัสของอลันที่พยุงตัวเริ่มเลือนลางลง  โครอสปิดตาลงเพื่อลดอาการแสบเคืองตา  แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง  หัวใจเขาก็หล่นวูบ

" โครอสช่วยข้าด้วย!!  ฮึก  โครอส..  ช่วยข้าที"

เสียงร้องของไอร่าที่กำลังดิ้นรนหนีออกจากอ้อมกอดของกษัตริย์ไอเรสทำให้โครอสคำรามลั่นและขยับตัวเพื่อไปช่วย  แต่เขากลับขยับตัวและส่งเสียงออกไปไม่ได้  ร่างกายเขาหนักชาไปหมด

" เจ้าพ่ายแพ้แก่ข้าอีกแล้วกษัตริย์โครอส  ข้าคงต้องขอรับน้องชายของข้าคืนไปก่อน  และเจ้าก็จงมองดูยามที่ข้าแต่งตั้งคนรักของเจ้าให้ขึ้นเป็นราชินี  น้องชายของข้าจะเป็นของข้าเพียงผู้เดียว"

โครอสเห็นกษัตริย์ไอเรสอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่า  คนงามของเขาร้องตะโกนเรียกให้เขาไปช่วยไม่หยุด

" ไม่!!!  โครอส!  ช่วยข้าที!!  ช่วยด้วย!!!"

เสียงกรีดร้องของไอร่าทำให้โครอสอยากเอื้อมมือไปหาไอร่าแทบขาดใจ  แต่เขาขยับไม่ได้  เขาทำได้แค่เค้นเสียงพูดออกมาเท่านั้น

" ไอร่า..  อย่า..  อย่าไป.."



" ฝ่าบาท!!!"

อลันร้องลั่น  เขาพยายามปลุกเรียกและดึงสติของโครอสกลับมา  เขาวิ่งเข้ามารับตัวโครอสได้ทันก่อนที่จะล้มลง  อลันคิดว่านายของเขาคงโดนผงพิษที่ทำให้ชาและเกิดภาพหลอน  อลันพยายามเรียกโครอสซ้ำๆแต่นายของเขากลับไม่ตอบสนอง  เขาได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาที่เรียกหาเจ้าแมวป่าเท่านั้น

และยังไม่ทันที่อลันจะได้พาโครอสกลับค่าย  อลันได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายพุ่งออกมาจากพุ่มไม้  คนพวกนี้ไม่ใช่ทหารของแฮริออส  พวกมันแต่งตัวมิดชิดเหมือนกลุ่มลอบสังหาร  อลันวางโครอสลงกับพื้นเพื่อยืนประจันหน้า  คนพวกนี้คงลอบเข้ามาตอนที่เกิดการต่อสู้ด้วยมนตรา  และการที่ทหารในสังกัดของเขายังมาไม่ถึง  นั่นคงหมายถึงว่าที่ค่ายทหารคงเกิดเรื่องขึ้นเช่นกัน

" ส่งตัวกษัตริย์แห่งแฮริออสมา  แล้วข้าจะใจดีปล่อยเจ้าไป"  หนึ่งในหน่วยลอบสังหารพูดกับอลัน

อลันดึงดาบข้างตัวออกมาเป็นการให้คำตอบ  เขากวาดตานับพวกลอบสังหารที่ยืนอยู่ตรงหน้า  แปดคน..  เป็นมือสังหารเพียงอย่างเดียวไม่มีพ่อมด  แต่แม้จะไม่มีพ่อมดอลันก็ไม่แน่ใจว่าตนเองจะปกป้องโครอสได้  เพราะตอนนี้เขาเองก็อ่อนกำลังลงไปมากจากการต่อสู้ด้วยมนตรา  อลันกระชับดาบในมือแน่น  ต่อให้เขาต้องตายเขาก็ต้องปกป้องนายของเขาให้ได้!

อลันเริ่มโรมรันฟาดฟันศัตรูที่ดาหน้าเข้ามา  อลันเสียเปรียบอยู่มากเพราะนอกจากจะต้องรับมือกับคนถึงแปดคน  เขายังต้องพะวักพะวงไม่ให้มือสังหารเขาถึงตัวโครอส  อลันพยายามสู้อย่างสุดกำลัง  เขาตวัดดาบเพื่อตั้งรับและตอบโต้  อลันได้รับบาดแผลหลายแผลจากการถูกกรุ้มรุม  แต่เขาก็สามารถกำจัดมือสังหารไปได้แล้วสามคน  อลันพยายามเอาตัวเขาไปขวางมือสังหารที่ผ่านตัวเขาไปเพื่อสังหารโครอส  อลันพลิกดาบในมือและแทงทะลุหัวใจคนที่บังอาจลงมือกับนายของเขา  และยังไม่ทันที่อลันจะได้โล่งใจเขาก็ถูกดาบเล่มนึงแทงทะลุสีข้างจากด้านหลัง

" อึก!"

อลันกัดฟันทนแล้วตวัดเท้าส่งไปด้านหลังจนทั้งคนและดาบหลุดออกไปจากตัวเขา  อลันกุมแผลที่ถูกแทง  เขาเจ็บจนต้องหอบออกมา  อลันฝืนใจยืดตัวขึ้นแล้วก้าวไปเพื่อลงดาบมือสังหารที่เสียหลัก  แต่ยังไม่ทันที่อลันจะได้ลงมือ  เขากลับได้ยินเสียงที่ทำให้หัวใจเขาหล่นวูบ

" จงตายเสียเถอะ!  กษัตริย์โครอสแห่งไฮพีเรีย!"

" ไม่!!!"

อลันร้องลั่นแล้วหันหลังกลับเพื่อขว้างดาบในมือให้ไปสังหารมือลอบฆ่าที่กำลังเงื้อกริช  แต่ไม่ทัน..  มือสังหารคนนั้นแทงกริชลงไปที่อกของนายของเขาก่อนที่มันจะล้มลงด้วยดาบของเขาเอง

" ฝ่าบาท!!!"

อลันตะโกนลั่น  แต่ก่อนที่เขาจะได้วิ่งเข้าไปหา  เขากลับกระอักเลือดออกมาเสียก่อน  มนตราแห่งพันธสัญญากำลังทำงาน  อลันล้มลงแล้วเอามือกุมอก  ตอนนี้ที่หน้าอกของอลันมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด  อลันพยายามตะเกียกตะกายเข้าไปหาโครอสทั้งที่เลือดยังไหลออกมาเป็นสาย  เขาคืบคลานอย่างยากลำบากกว่าจะไปถึงตัวโครอส

" ฝ่าบาท.. "

อลันเรียกเสียงแผ่ว  เขาออกแรงผลักศพของมือสังหารออกจากตัวของโครอส  ก่อนจะพลิกตัวกลับเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของมือสังหารที่เหลือเดินเข้ามาใกล้  อลันใช้ตัวบังร่างของโครอสที่มีกริชปักอยู่  เขาหอบหายใจและจ้องมองมือสังหารอย่างไม่ยอมแพ้  และในนาทีที่เขากำลังจะถูกดาบยาวเล่มหนึ่งแทงทะลุหัวใจ  อลันได้ยินเสียงคำรามลั่นของเลนีเมียดังมาจากข้างหลัง

เลนีเมียกระโจนเข้ามาขวางหน้าอลันและขู่คำรามมือสังหารที่เหลืออยู่อีกสามคน  ทันทีที่อลันเห็นเลนีเมียพุ่งเข้าใส่มือสังหารสามคนนั้น  อลันหันกลับไปหาโครอสท่ามกลางเสียงคำรามและเสียงขย้ำเหยื่อของเลนีเมีย  อลันสำรวจตำแหน่งของกริชที่แทงลงไปในอกของโครอส  โชคดีที่กริชนั้นไม่ได้โดยจุดตาย  ไม่เช่นนั้นตัวเขาคงตายแทนเจ้านายไปแล้ว

อลันพยายามใช้มือสั่นเทาเปื้อนเลือดของตนดึงกริชออก  เขารู้ว่าโครอสจะไม่ตายและจะไม่เสียเลือด  เพราะเขาจะเป็นรับบาดแผลทุกอย่างของโครอสเข้ามาแทน  อลันดึงกริชออกมาแล้วฉีกเสื้อของโครอสเพื่อดูบาดแผล  อลันแทบพยุงตัวเองต่อไปไม่ไหวเมื่อเห็นว่ากริชที่แทงลงไปนั้นมีพิษ  พิษร้ายกำลังแผ่ขยายไปทั่วตัวของนายของเขาราวกับใยแมงมุม  อลันเอื้อมมือเปื้อนเลือดของตนเองไปวางที่ปากแผลของโครอส

" ข้า  อลัน  พาเรนทอส  ขอเปิดพันธสัญญาแห่งการแลกเปลี่ยนจิตวิญญาณ  ข้าขอรับความเจ็บปวดและบาดแผลทุกอย่างแทนนายของข้า  ชีวิตและวิญญาณของข้าได้มอบให้แก่ผู้เป็นนายแล้ว  บาดแผลหรือพิษร้ายใดที่อยู่ในตัวเจ้านายจงย้ายมาสู่ตัวข้า  และหากมีเทวทูตต้องการมารับดวงวิญญาณ  ขอเทวทูตนั้นจงมารับวิญญาณของข้าไปแทน  ข้า  อลัน พาเรนทอส  ขอปลุกพันธสัญญาแห่งการมอบชีวิตและวิญญาณให้ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้! "

อลันกล่าวด้วยเสียงทั้งหมดที่มี  เมื่อเขาร่ายมนตราเสร็จสิ้น  พิษร้ายที่อยู่ในตัวของโครอสย้ายมาอยู่ที่ตัวของอลันทันที  อลันล้มลงและตัวสั่นกระตุก  เขาเสียเลือดไปมาก  และยิ่งรวมกับพิษร้ายทำให้ร่างกายของอลันชาและกระตุกอย่างหยุดไม่ได้  ดวงตาของอลันเริ่มพร่าเลือน  สิ่งที่อลันเห็นในดวงตาก่อนปิดตาลงคือภาพของเลนีเมียที่เดินเข้ามาใกล้

" พาฝ่าบาทไป..  พาฝ่าบาทไปยังที่ปลอดภัย  ปกป้อง..  ฝ่าบาท  เอา  ไว้  แทน  ข้า.." 

อลันกล่าวได้แค่นั้นก็ต้องเงียบเสียงลง  พิษร้ายกัดกินเขาจนไม่สามารถลืมตาหรือพูดอะไรได้อีก  อลันได้แต่หวังว่าเลนีเมียจะเข้าใจคำขอร้องครั้งสุดท้ายของเขา  และหวังว่าเลนีเมียจะปกป้องเจ้านายแทนเขาได้  อลันไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว  เขากำลังจะตาย  และมัน..เป็นการตายแทนนายเหนือหัวอย่างที่เขาต้องการ  ชีวิตของเขา..ชีวิตทั้งหมดของเขาได้มอบให้กับโครอสแล้ว  อลันรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังกระตุกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นลม  อลันไม่ได้พยายามยื้อต่อลมหายใจเมื่อหัวใจหยุดเต้น  ชีวิตของอลันจบสิ้นแล้ว  ชีวิตของอลัน  พาเลนทอสได้จบสิ้นไปพร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้นแล้ว

[teatimes]

>>  ต่อ  <<


รสชาติฝาดเฝื่อนของของเหลวที่ไหลผ่านคอ  ทำให้อลันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นสำลักไอ  เขาไออยู่นานจนรู้สึกได้ว่ามีมือบางกำลังนำผ้ามาซับปากให้  อลันไอต่ออีกเล็กน้อยแล้วเรียกร้องขอน้ำเปล่า

" น้ำ..  น้ำเปล่า"

เสียงร้องขอที่แหบแห้งทำให้มือข้างนั้นวางผ้าซับปากลง  แล้วเปลี่ยนมาป้อนน้ำเปล่าให้อลันโดยใช้ช้อนคันเล็ก  อลันอ้าปากรับอย่างหิวกระหาย  มันเชื่องช้าจนเขาคิดอยากจะคว้าถ้วยในมืออีกฝ่ายมาดื่มเอง  แต่จิตสำนึกบอกเขาว่ามันคงเสียมารยาทมากเกินไป  จนเมื่ออลันได้ดื่มน้ำดับกระหายจนพอใจ  เขาปรือตามองภาพรร่างของคนตรงหน้า  ภาพร่างที่คุ้นตา..  สตรีในชุดคลุมที่ปกปิดร่างกายมิดชิด  แม้จะเห็นเพียงรูปหน้าครึ่งล่างและเรียวปากอิ่ม  แต่อลันก็คิดว่าเทพธิดาที่มาดูแลเขาองค์นี้ช่างงดงามจับใจ

" หากข้าวิงวอนร้องขอ  ท่านจะเมตตาให้ข้ายลโฉมท่านได้หรือไม่  เพราะหากข้าได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในชาติภพหน้า  ข้าจะได้เลือกวิงวอนและเทิดทูลบูชาเทพธิดาเช่นท่านเพียงองค์เดียว"

เสียงร้องขอของอลันตามมาพร้อมมือที่เอื้อมไปหวังจะปลดหมวกคลุมออก  แต่มือเรียวคู่งามที่คอยดูแลเขามาหลายวันกลับกันมือเขาราวกับจะห้ามปราม  อลันกลั้นหายใจเมื่อมือข้างนั้นจับมือเขาให้วางลงข้างตัว 

เขาคงหวังสูงและอาจเอื้อมมากเกินไป..

อลันหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน  หากนี่เป็นความฝันในช่วงที่ดวงวิญญาณของเขาจะข้ามภพ  เขาก็คิดว่าความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับนั้นช่างน้อยนิด  อย่างน้อยเขาก็ได้พบเทพธิดาก่อนย้ายไปภพใหม่..  เทพธิดาที่มีทั้งความงามและความเมตตาตราตรึงใจเขา



อลันหลับๆตื่นๆอยู่อีกหลายวัน  พิษไข้ที่ได้รับจากบาดแผลฉรรจ์หลายจุดและพิษร้ายทำให้อลันคิดว่าตนเองกำลังย้ายไปยังสัมปรายภพ  แต่เมื่อสติเขาแจ่มใสมากขึ้นจากพิษไข้ที่ลดลง  ทำให้อลันรับรู้ได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่  อลันมองภาพร่างที่ยังคงดูแลเขาอย่างงงงวย  หากเขายังมีชีวิตอยู่..  แล้วเทพธิดาองค์นี้ลงมาจุติเพื่อดูแลเขาหรืออย่างไร  แต่เขาจะมีความสำคัญอะไรมากนักจนต้องให้เทพธิดาองค์นี้มาดูแล

ฮรื่อ..  ฮรื่อ..

เสียงคำรามในลำคอของสัตว์ป่าทำให้อลันละภาพจากเทพธิดาที่ยังคงป้อนยาเขา  อลันหันไปมองและเห็นสิงโตหิมะตัวใหญ่ดูคุ้นตา  เลนีเมีย..

" เลนีเมีย..  เจ้า..  อุก!"

การได้เห็นเลนีเมียทำให้อลันคิดที่จะลุกไปหาโดยลืมไปว่าบาดแผลของตนยังเจ็บอยู่  อลันรู้สึกได้ถึงมือเนียนนุ่มเข้ามาประคองตัวเขาไว้ราวกับเขาเป็นสิ่งที่พร้อมจะแตกสลาย  อลันเหลือบมองร่างบางในผ้าคลุมแล้วหน้าแดง  เขาไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับอิสตรีเช่นนี้มาก่อน  และยิ่งกับเทพธิดาที่งดงามเช่นนี้  เขายิ่งไม่อยากคิดที่จะอาจเอื้อม

" เลนีเมีย  ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่  แล้วฝ่าบาทล่ะ  ฝ่าบาทปลอดภัยไหม"

อลันถามเลนีเมียทันทีที่เทพธิดาประคองตัวเขาให้นั่งลงบนที่นอนตามเดิม  เทพธิดาของเขาไม่เคยพูดคุยกับเขา  แต่เขารับรู้ได้ถึงความห่วงใย  เพราะหากไม่ห่วงใยจะมาทำดีกับเขาทำไม  และสิ่งที่เขาควรคิดในตอนนี้คือความปลอดภัยของนายเหนือหัว  เขาคิดว่านายของเขาน่าจะปลอดภัยเพราะเขาเองยังไม่ตาย  มนตราแห่งพันธสัญญาน่าจะทำงานได้อย่างดีเยี่ยม  และเมื่อสติของอลันกลับมามากขึ้น  เขาใช้มนตราสำรวจเพื่อหาตัวผู้เป็นนาย  อลันขมวดคิ้ว  นายของเขาอยู่ไม่ไกลจากตัวเขานี่เอง

อลันพยายามลุกลงจากเตียงโดยมีเลนีเมียช่วยเป็นหลักค้ำ  เทพธิดาของเขาเดินจากไปแล้ว  อลันกวาดตามองรอบตัวเขาครั้งแรกนับตั้งแต่เขาฟื้นคืนสติ  เขาอยู่ในคอกม้าที่ดูคุ้นตา  ที่นอนของเขาเป็นที่นอนที่บุจากกองฟางแห้ง  แต่ที่มันอุ่นและนุ่มสบายคงเป็นเพราะผ้าคลุมขนสัตว์ที่วางซ้อนทับกันหลายชั้น  อลันเห็นม้าสองตัวในคอกกำลังมองเขาอยู่เงียบๆ  อลันครางออกมา  ม้าตัวหนึ่งเป็นม้าแคระ  ส่วนม้าอีกตัวเป็นม้าพันธ์ุดี..  ม้าตัวที่เจ้าแมวป่าใช่ขี่มาตอนที่ออกมาจากปราสาทนั่นเอง

อลันเดินออกจากคอกม้าช้าๆโดยที่มีเลนีเมียช่วยพยุง  อลันต้องกลั้นใจเมื่อเห็นทิวทรรศน์ที่งดงามราวภาพวาด  เขาอยู่ที่บ้านในโพรงเขาของเจ้าแมวป่า..  เลนีเมียคงพาเขามารักษาตัวที่นี่  และคงไม่ต้องใช้ความคิดเดาอะไรให้มากความ  เทพธิดาที่คอยดูแลและช่วยปลุกเขาขึ้นมาจากความตายต้องเป็นเจ้าแมวป่าแน่นอน  อลันเดินเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย  เขาเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนตามประสาทสัมผัสที่ต้องการตามหาผู้เป็นนาย  อลันยืนนิ่งค้างที่หน้าประตู  เมื่อเห็นร่างในผ้าคลุมที่ดูแลเขามาหลายวัน  กำลังเช็ดตัวและป้อนยาใส่ปากให้นายของเขาที่ยังคงนอนหลับตา

อลันมองภาพตรงหน้าเงียบๆ  เสียงฝีเท้าของเขากับเลนีเมียคงเบามากจนทำให้คนที่กำลังป้อนยาไม่รู้สึกตัว  อลันเห็นลิงซ์เหลือบมองเขาด้วยหางตาก่อนหันไปมองร่างในผ้าคลุมอย่างห่วงแหน  อลันถอนหายใจออกมา  เขาควรตื่นจากห้วงฝันและกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้แล้ว

" ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้างขอรับ  ท่านไอร่า"

เสียงของอลันทำให้คนที่กำลังป้อนยาอยู่ชะงัก  แต่ไม่นานมือข้างนั้นก็ป้อนยาจนหมดถ้วยและลุกเดินจากไปโดยที่ไม่สนใจตอบคำถามของอลัน  อลันถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินกระโผกกระเผกเข้าไปหานายของเขาที่นอนหลับอยู่  อลันสำรวจร่างกายของโครอสอย่างละเอียดถี่ถ้วน  เขาไม่พบบาดแผลและร่องรอยการถูกพิษ  พิษและบาดแผลทั้งหมดของนายเขาน่าจะย้ายเข้ามาสู่ตัวเขาหมดแล้ว  แต่หากเขาฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วทำไมนายของเขาถึงยังไม่ฟื้นกัน

อลันวางมือลงที่หัวใจของโครอส  ก่อนที่ย้ายมือไปยังดวงตาที่ปิดสนิท  อลันโน้มตัวลงไปจนหน้าผากชิดกับหน้าผากของผู้เป็นนาย  เขาแนบชิดหน้าผากของตนลงไปเพื่อตามหาเจ้านายที่น่าจะหลงวนอยู่ในความฝัน

ภายในฝันของโครอส  อลันถูกกันห่างด้วยม่านพลังใสแต่แข็งแกร่งราวแก้วผลึก  เขาเห็นนายของตนวนเวียนอยู่ในภาพฝันร้าย  เขามองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของคนที่นายของเขากำลังโอบอุ้มไว้แนบอก  แต่เขาเห็นเลือดสีแดงที่ไหลย้อยไปตามแขนขาวซีด  ภาพฝันเปลี่ยนไป..  ตอนนี้เขาเห็นนายของตนกำลังเอื้อมมือคว้าบางอย่าง  ใครบ้างคนที่กำลังถูกบุรุษที่ดูสูงศักดิ์อุ้มหายไป 

อลันดึงตนเองออกมาจากห้วงฝันของโครอส  แม้จะมองไม่เห็นหน้าแต่เขาก็เดาออกว่าผู้ที่นายของเขาไขว่คว้าต้องเป็นเจ้าแมวป่าอย่างแน่นอน  และการที่เขาถูกกันตัวให้ห่างด้วยม่านพลังในความฝัน  นั่นแสดงว่านายของเขาคงกำลังปิดกั้นและขังตนเองไว้ในห้วงความทุกข์  นายของเขากำลังลงโทษตนเอง  ลงโทษตนเองที่ทำลายสิ่งที่มีค่าที่สุดในหัวใจลงไป

เมี๊ยว!!

เสียงของลิงซ์ที่ดังขึ้นอย่างหวงของทำให้อลันหันไปมอง  เขาเห็นลิงซ์แยกเขี้ยวใส่ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้พร้อมร่างโปร่งเพรียวในชุดผ้าคลุม  มือบางคู่เล็กกำลังถือถาดที่มีอาหารอยู่สองถ้วยมาให้  ถ้วยหนึ่งคงเป็นของเขา  และอีกถ้วย..

" ขอบคุณนะขอรับท่านไอร่าที่ช่วยดูแลข้ากับฝ่าบาท  น้ำใจและเมตตาของท่านในครั้งนี้  ข้าอลัน  พารานทอส  ผู้นี้จะไม่มีวันลืม"

อลันกล่าวแล้วรับถาดอาหารมาถือไว้  เขาไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆกลับมาจากร่างบาง  เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ในชุดคลุมแต่ทันทีที่เขาถือถาดได้อย่างมั่นคง  คนในชุดผ้าคลุมก็หันหลังกลับ  อลันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจัดแจงนำอาหารไปป้อนให้กับโครอส  เขาแยกออกว่าส่วนไหนเป็นส่วนของเจ้านาย  เขาป้อนซุปใสผสมสมุนไพรให้กับโครอสจนหมด  ก่อนที่จะลงมือทานอาหารในส่วนของตนเองบ้าง




ไอร่ากำลังทำความสะอาดสิ่งที่เขาทำทิ้งไว้อยู่ในครัว  เขาทำความความสะอาดหม้อและอุปกรณ์ต่างๆด้วยดวงตาว่างเปล่า  ไอร่าคิดอะไรไม่ออก  เขาไม่สามารถคิดอะไรได้  สิ่งที่เขาทำลงไปเป็นเพียงสิ่งที่ทำตามสัญชาตญาณ  เขาอยู่อย่างเหม่อลอย  อยู่อย่างไม่คิดอะไร..

" จะให้ข้าวางถ้วยชามไว้ตรงไหนดีขอรับ"

เสียงซักถามทำให้ไอร่าชะมักมือก่อนลงมือล้างถ้วยยาและหม้อต้มยาต่อ  เมื่อเห็นถ้วยอาหารวางใกล้มือ  ไอร่ารับถ้วยมาเพื่อล้างทำความสะอาด  แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงมือที่แตะผ่านผ้าคลุม  ไอร่าจึงหยุดมือลง

" ข้าทำให้เองขอรับ  เชิญท่านกลับไปพักผ่อนเถอะขอรับ"

ไอร่าไม่ได้ตอบรับสิ่งใด  เขาละมือออกจากจานชามแล้วเดินออกไปจากครัว  อลันถอนหายใจอีกครั้ง  เขาจัดการล้างและทำความสะอาดถ้วยชามในอ่างจนเสร็จ  เขาได้ยินเสียงย่างเท้าเบาๆของลิงซ์ที่เดินเข้ามาใกล้

" เจ้าคงอธิบายได้นะว่าเกิดอะไรขึ้น" 

อลันพูดกับลิงซ์ที่เดินตามเข้ามา  เขาจ้องมองลงไปในดวงตาคู่สีทองของลิงซ์  การที่เขาผูกพันธสัญญากับโครอสทำให้เขาสามารถอ่านความคิดของลิงซ์ได้เช่นกัน  อลันเห็นภาพนิมิตที่ฉายอยู่ในดวงตาของลิงซ์  อลันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน  เจ้าแมวตัวแสบ..

ภาพที่อลันเห็นคือภาพนิมิตที่นายของเขาถูกกริชปักเข้าที่กลางอก  ก่อนที่ภาพนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นภาพของลิงซ์ที่วิ่งเข้ามาหาเลนีเมียเพื่อบอกเล่าภาพนิมิต  เลนีเมียคำรามลั่นใส่ลิงซ์และวิ่งตรงออกไปจากบ้าน  จากนั้นภาพตัดเปลี่ยนมาเป็นภาพเขากับเจ้านายถูกเหวี่ยงขึ้นหลังของเลนีเมียกลางลานโล่งที่มีซากศพเกลื่อนพื้น  ภาพร่างของเขาทั้งสองคนถูกวางลงบนพื้นหน้าโพรงถ้ำ  ภาพที่เขาถูกพาเข้าคอกม้าเพื่อรักษาบาดแผล  และภาพ..สุดท้ายคือภาพที่นายของเขาประคองกอดร่างบางในชุดเสื้อคลุมอย่างหวงแหน

อลันกัดฟันกรอดหลังจากหลุดออกมาจากภาพนิมิต  เจ้าแมวตัวแสบ  ช่างแสบสันและเจ้าแผนการไม่ต่างจากผู้เป็นนาย  อลันจ้องมองลิงซ์อย่างโกรธขุ่น  เจ้าแมวตัวนี้เห็นภาพนิมิตแต่กลับไม่คิดแจ้งต่อเขาหรือเจ้านาย  หนำซ้ำมันยังคิดใช้ประโยชน์จากภาพนิมิตที่นานทีมีหนเพื่อการจับคู่นายของเขากับเจ้าแมวป่า

" กลับไปคราวนี้ข้าจะสั่งงดของโปรดของเจ้าทุกอย่าง"  อลันคำรามใส่ลิงซ์  เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคงเป็นแผนการของลิงซ์  เขาก็สงสัยอยู่แล้วเชียวว่าเหตุใดลิงซ์จึงไม่เดินทางไปกับขบวนทัพในฐานะสัตว์นำโชค  เพราะมันคิดวางแผนการที่จะเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นเรื่องดีนี่เอง  อลันกัดฟันกรอด  สรุปที่เขาต้องทนเจ็บตัวและยอมสละชีวิตเพื่อเจ้านาย  เป็นเพราะแผนการที่ลิงซ์วางไว้สินะ  แม้เขากับเจ้านายจะยังปลอดภัยแต่ตอนนี้นายของกลับยังไม่ฟื้น  เขาอยากจะฆ่าเจ้าแมวจันทร์ตัวนี้นัก  คราวนี้มันเล่นหนักเกินไปแล้ว

" ถ้าข้าหาทางทำให้ฝ่าบาทฟื้นตื่นขึ้นมาไม่ได้  ข้าจะจับเจ้าเป็นเครื่องบูชายัญ  แล้วเอาชีวิตของเจ้าแลกเปลี่ยนกับการร้องขอให้เทพยดาประทานพร"  อลันขู่ใส่ลิงซ์ที่แยกเขี้ยวใส่เขา  มันขู่ฟ่อและฟองขนใส่จนอลันนึกอยากหามีดมาปักลงที่หัวใจของลิงซ์  มันช่างไม่สำนึก  ทั้งที่มันทำให้เขาจ้องเจ็บเจียนตาย  และนายของเขาต้องถูกทำร้ายจนน่ากลัวว่าถ้าเลนีเมียมาไม่ทัน  ป่านนี้เขากับเจ้านายคงกลายเป็นศพอยู่ที่ลานกลางป่าแดนใต้ไปแล้ว

ลิงซ์แยกเขี้ยวใส่อลันอีกครั้งก่อนเดินเยื้องย่างออกจากครัว  อลันกัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์  ในขณะที่เลนีเมียเดินเข้ามาใกล้เขาแทนที่ลิงซ์ 

" เจ้าทนทำตามแผนการของลิงซ์ได้ยังไง  ฝ่าบาทต้องเจ็บตัวหนักและข้าอาจต้องเสียชีวิตเพราะแผนการจับคู่ของลิงซ์เนี่ยนะ"

อลันไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เขาต้องมีเพื่อนปรับทุกข์เป็นสิงโตหิมะ  เลนีเมียมองเขาด้วยสายตาเห็นใจก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องครัวบ้าง  เยี่ยมไปเลย..  ตอนนี้แม้แต่สิงโตหิมะก็ยังสงสารเขา  คราวนี้เขาคงไม่พ้นตกเป็นเบี้ยล่างในแผนการจับคู่ของลิงซ์อย่างแน่แท้




ไอร่านั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่กำลังจะลาลับ  เขามักนั่งรับลมหนาวในช่วงเวลาใกล้พลบค่ำทุกครั้ง  อากาศที่เย็นเยียบทำให้ไอร่าตัวซีดชา  เขาไม่กลัวความหนาว  เขาอยากได้ความเย็นเพื่อแช่แข็งจิตใจของเขา

" อากาศเย็นแล้ว  เข้าบ้านเถอะขอรับท่านไอร่า"

เสียงของอลันไม่ได้ทำให้ไอร่าที่นิ่งเฉยขยับตัว  ไอร่ายังคงจ้องเหม่อไปที่ดวงอาทิตย์ที่กำลังละขอบฟ้า 

" เช่นนั้นข้าขออนุญาติวางหินร้อนนะขอรับ" 

อลันกล่าวแล้วคุกเข่าเพื่อวางหินร้อนลงไปในผ้าคลุม  เขาไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นการล่วงเกินหรือกระทำการเสียมารยาท  มันเป็นหน้าที่ของบ่าวอย่างเขาที่ต้องคอยดูแลรับใช้เจ้านายอยู่แล้ว  อลันวางหินร้อนก้อนเล็กใส่ไปตามจุดต่างๆ  คนตรงหน้าเขายังคงนั่งนิ่ง  อลันเหลือบตาขึ้นมอง  จากมุมล่างแบบนี้เขาเห็นรูปหน้าของอีกฝ่ายที่สะท้อนแสงอาทิตย์อย่างชัดเจน  หัวใจของอลันกระตุกเล็กน้อยก่อนจะสงบลง

" ข้ารู้ว่าสิ่งที่ฝ่าบาททำกับท่านนั้นมากเกินกว่าที่จะได้รับการให้อภัย  แต่ข้าอยากให้ท่านรับรู้ว่า  นายของข้ารักและจริงจังกับท่านมาก  เพียงแต่เขาแค่แสดงออกอย่างไม่ถูกวิธีเท่านั้น"  อลันกล่าวพลางลุกขึ้นเพื่อกางผ้าคลุมอีกผืนให้คลุมไหล่บางก่อนที่จะจับชายผ้าคลุมให้ซ้อนทับกัน

" และหากท่านพิจารณาดูให้ดี  ท่านเองก็คงรู้เช่นกันว่าหัวใจของท่านอยู่ที่ฝ่าบาทแล้ว  แม้ท่านจะเศร้าหมองและไร้ชีวิต  แต่จิตใจของท่านไม่ได้แตกสลายอย่างที่ท่านหวัง  ท่านเพียงแค่วางเกราะมากางกั้นเท่านั้น  หากท่านเปิดใจรับ  ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องได้พบความสุขแน่นอน  เพราะนับจากนี้นายของข้าจะดูแลท่านอย่างดี  จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายท่านได้อีก  แม้แต่ตัวของนายข้าเอง"

อลันลอบมองคนตรงหน้าอีกครั้ง  ร่างตรงหน้าเขายังคงเหม่อลอยและมองจ้องดวงอาทิตย์ที่เพิ่งทิ้งแสงสุดท้ายไว้ก่อนลาลับ  อลันคุกเข่าลงแล้วจับปลายผ้าคลุมที่อยู่แทบเท้าขึ้นมาจุมพิต  เขาตัดสินใจแล้วที่จะปกป้องคนตรงหน้า  คนที่มีบุญคุณต่อเขา  คนที่เป็นถึงดวงใจของเจ้านาย  และเป็น..เทพธิดาที่เขาไม่มีวันแตะต้องได้

" อย่าให้ทิฐิและความหวาดกลัวของท่านมาบดบังดวงใจเลยนะขอรับ  ท่านมีค่ามากกว่าการอยู่อย่างเศร้าหมอง  ตอนนี้หัวใจของท่านมีคนที่ปกป้องคุ้มครองแล้ว  ส่วนข้าจะขอเป็นผู้ที่ปกป้องร่างกายของท่านเอง"

อลันกล่าวแล้วแนบจุมพิตที่ชายผ้าอีกครั้งเพื่อเป็นการมอบคำสาบาน  เขาจับชายผ้าไว้ด้วยหัวใจที่สั่นเทา  แต่เขาได้เลือกแล้ว  เขาเลือกที่จะมอบความภักดีให้นายของเขาต่อไป  และขอเลือกที่จะเก็บหัวใจของตนเองไว้อย่างมิดชิด  เขาขอแค่ได้เฝ้ามองคนที่เขาปกป้องทั้งสองให้ได้อยู่อย่างความสุขก็พอแล้ว

" ได้โปรดเปิดใจของท่านเถิดขอรับ  ท่านไอร่า  ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังจมอยู่ในห้วงฝันเพราะความสำนึกผิดที่มีต่อท่าน  นายของข้ากำลังลงโทษตนเอง  และคงมีแต่ท่านที่ช่วยเหลือได้  ได้โปรดเปิดใจและมอบหัวใจให้ฝ่าบาทเถิดขอรับ  หัวใจของท่านทั้งสองจะได้เป็นหนึ่งเดียวกัน  อย่าปล่อยให้ความเศร้าหมองและเรื่องในอดีตมาทำร้ายท่านทั้งสองคนเลยนะขอรับ"

อลันกล่าวแล้วก้มหัวลงอีกครั้ง  สิ่งที่เขาทำได้คงมีแค่นี้  พูดและย้ำเตือนคนตรงหน้าให้มีสติ  เขารู้ว่าอีกฝ่ายจะรับฟังและเก็บสิ่งที่เขาบอกไปครุ่นคิด  แต่มันคงต้องใช้เวลา  แผลใจที่เกิดขึ้นแล้วคงยากที่จะสมานกันได้ในเวลาอันรวดเร็ว  เขาคงต้องรอและให้เวลาคนตรงหน้าอีกซักพัก  แต่เขาเชื่อว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อไปแน่นอน  ตอนนี้เขาคงทำได้แต่รอ  รอเวลาที่หัวใจของท่านไอร่าจะกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง  แม้นั่นจะเป็นความเข้มแข็งที่นายของเขาจะได้รับแต่เพียงผู้เดียวก็ตาม




ไอร่านั่งเหม่อมองดวงดาวอยู่หน้าบ้านอย่างครุ่นคิด  เขาไม่อยากยอมรับว่าสิ่งที่อลันพูดนั้นถูกต้อง  เขาไม่ได้ไร้ชีวิตอย่างแท้จริง  สิ่งที่เขากำลังทำคือการวิ่งหนีปัญหา  ไอร่าถอนหายใจ  เขาไม่อยากยอมรับ  เขาอยากปิดกั้นตนเองไปจนถึงวันที่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว  เขาไม่อยากรับรู้สิ่งใจที่ทำให้ใจของเขาเป็นกังวล  ไม่อยากทนทุกข์  ไม่อยากเจ็บปวด  แต่ต่อให้เขาโกหกตนเองอีกกี่ครั้ง  เขาก็ไม่สามารถปฎิเสธได้ว่าสิ่งที่อลันพูดมาช่างทิ่มแทงใจเขา 

ไอร่ากำเครื่องรางที่อยู่ที่หน้าอก  เขารู้ดีว่าตอนนี้ใจของโครอสได้อยู่ที่เขาแล้วเช่นกัน  ถึงที่ผ่านมาเขาจะหลอกตนเองว่าทำตามสัญชาตญาณ แต่ที่จริงแล้วเขารับรู้ได้ว่าเขาไม่เสียคนที่นอนหลับอยู่ไป  ไอร่าย้อนนึกถึงวันที่เลนีเมียพาทั้งสองคนมาวางไว้ที่หน้าโพรงทางเข้า  ใจเขาหล่นวูบเมื่อเห็นร่างสองร่างชุ่มโชกไปด้วยเลือด  ไอร่าทำการสำรวจร่างกายของคนทั้งสองอย่างเร่งรีบ  ตัวของโครอสนั้นไม่มีบาดแผลใดที่น่าเป็นห่วง  ในขณะที่อลันหัวใจหยุดเต้นไปแล้ว  ไอร่าลงมือสำรวจตัวอลันอีกครั้งและพบว่าอลันนั้นถูกตรึงอยู่ในสภาพเยือกแข็งจากเวทมนต์ของเลนีเมีย  และทันทีที่เลนีเมียถอนมนต์ออก  หัวใจของอลันกลับมาเต้นอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง  ไอร่าจำต้องรักษาพยาบาลอลันที่บาดเจ็บสาหัสก่อน  แม้เขาจะห่วงโครอสไม่แพ้กัน  แต่เขาต้องเลือกที่จะยื้อชีวิตของอลันก่อน 

ไอร่ารักษาและพยาบาลอลันอยู่นานหลายวันกว่าที่อลันจะเริ่มฟื้นตัว  ในขณะที่โครอสยังคงเอาแต่นอนหลับ  ไอร่าพยายามทำใจตนเองให้ว่างเปล่า  เขาหลอกตัวเองไปในทุกวันที่คอยป้อนน้ำป้อนยาและเช็ดตัวให้โครอส  เขาไม่อยากยอมรับ  ไม่อยากตกหลุมรักคนใจร้าย  แต่หัวใจเขาหายไปแล้ว  เขานึกว่าการกลับมาสู่ป่าจะทำให้เขาลืมเลือนคนผู้นี้ได้  แต่ไม่เลย..  เขาไม่เคยลืมเลือนอีกฝ่ายได้  ยิ่งเมื่อได้รับเครื่องรางชิ้นนี้มา  ไอร่ารับรู้ได้ว่าโครอสไม่ได้ทำพิธีส่งมอบ  แต่เขามอบเครื่องรางนี้มาให้ในฐานะคู่รัก  คู่รักที่อีกฝ่ายจะปกป้องด้วยตัวและหัวใจทั้งหมดที่มี

ไอร่าถอนหายใจแล้วเม้มปาก  เขาไม่เข้าใจ  เขาไปหลงรักคนที่ใจร้ายและเจ้าแผนการอย่างนั้นได้อย่างไร  หรือเพราะการทำดีที่อีกฝ่ายทำๆให้เขาตกหลุมรัก  แต่การทำดีในตอนนั้นเป็นไปเพื่อผลประโยชน์..  โครอสหลงรักเขาเมื่อไหร่กัน  จะเป็นยามเดียวกับที่เขาหลงรักอีกฝ่ายหรือไม่  ไอร่าถอนหายใจ  เขาคงหาคำตอบด้วยตนเองไม่ได้  สิ่งที่เขาทำได้..  คือการหาคำตอบจากคนที่กำลังหลับฝัน

ไอร่ากลับเข้าบ้านอีกครั้งหลังเวลาเที่ยงคืน  เขานั่งลงบนเตียงที่โครอสนอนอยู่  ไอร่าจัดที่พักให้โครอสนอนอยู่ในห้อง  ในขณะที่เขาต้องไปนอนที่คอกม้ากับอลันเพราะตอนนั้นอาการของอลันสาหัสมากจนต้องดูแลอย่างใกล้ชิด  ไอร่ามองคนที่กำลังหลับสนิท  อลันบอกว่าคนผู้นี้กำลังลงโทษตนเองอยู่ในความฝัน..  คนผู้นี้ฝันถึงอะไรกัน 

ไอร่าโน้มตัวลงแล้วแนบหน้าผากลงไปแนบชิด  แม้เขาจะไม่มีมนตรา  แต่ตอนนี้ใจของเขาได้อยู่ที่คนผู้นี้แล้ว  ไอร่ากำเครื่องรางแน่น  เขาอธิฐานขอให้เครื่องรางพาเขาเข้าไปในความฝัน  เขาอยากไปเห็นด้วยตนเองว่าคนผู้นี้จะลงโทษตนเองด้วยวิธีไหน  และมันเพียงพอต่อการที่เขาจะให้อภัยหรือไม่ 

ไอร่าหลับตาลง  หากหลับตาและหลับฝันไปพร้อมกันครั้งนี้  เขาคงได้รู้ใจตนเองและใจของคนผู้นี้เช่นกัน


>>  To  Be  ConTinue  <<

[saruttaya]

ไเอเรสได้ตัวไอร่าไปแล้วเรอะ

[bun]

อลันตายแล้ว ช่างเป็นลูกน้องที่จงรักภักดิ์ดีเหลือเกิน
ว่าแต่เลนีเมียมาได้อย่างไร และไอเรสจับตัวไอล่าไปจริง ๆ หรือเปล่า
รอตอนต่อไปนะ

[sang som]

อลันนนนนนน!!!!

[Little_Devil]

อลัน เจ้าช่างซื่อสัตย์ยิ่งนัก
ที่จริงก็ลุ้นอยากให้อลันมีคู่อยู่เหมือนกัน
แต่ว่า...อลันดันตายซะแล้ว ฮืออออออออออ

[MangoBlue]

  อรันนนนนนนนนนฮรืออไม่น่าเลย ฉากเก่าๆที่มีอลันอยู่ในบทมันวูบกลับเข้ามาในหัวทันที
คงได้ีิดถึงอลันไปอีกสักพักแน่ๆ ไม่ริดเลยว่าจะต้องมาตาย แต่ก็สมศักด์ศรีแล้วแหละ เฮ้อ
แล้วทีนี้ไอร่าโดนจับตัวกลับไปแล้ว แถมยังต้องขึ้นเป็นราชินีใช่ไหม กรี๊ดดดดถ้าอย่างนั้นไอร่าก็ต้องถูกไแเรสย่ำยีน่ะสิ
ไม่อยากจะคิดเลย ขนาดแค่ความฝันเรายังเจ็บปวดแทน รับไม่ไหววววว สงสารมากๆ อยากให้โดนแค่โครอสย่ำยีแค่คนเดียวอะ อิอิ
โครอสก็ไปช่วยไอร่ามาให้ได้เลยนะ รู้ใจตัวเองว่ารักเข้าเเล้วก็สู้ๆ เราเลิกหมั่นไส้แกแล้วนะโครอส ตอนนี้เกลียดไอเรสเเทน!!

[someone0243]

อืมมม เลนิเมียอยู่กับไอร่านินา งั้นไม่ใช่ว่า..... 
รอครึ่งหลังอย่างใจจดใจจ่อค่ะ!

[lalitalx]

ไว้อาลัยแด่อลันค่ะ   
ไอร่าโดนจับจริงๆหรือเปล่าเนี่ย 

[pannixz]

จาองไว้แล้วรีบมาต่อไวๆนะค่ะ ค้าง 

แล้วหายไปนานอ่า เข้ามาส่องทุกวันเมื่อไหร่จะอัพ
คิดถึงคนแต่ 

[milky way]

  อลัน เสียสละชีวิตไปแล้ว
ตอนนี้พระเอกเราก็ยังไม่รู้ว่าจะรอดไหม

[Windyne]

เราไปอยู่ที่ไหนมา ถึงเพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้
มันสนุกมากกกกกกกกก!! ขอติดตามและฝากตัวเป็นแฟนนิยายเลยนะคะ

PS. เราไม่สงสารอลันเลยสักนิด สาสมแล้ว ที่เคยฆ่าเคนนิส ตายไปเถอะ!!

[BeeRY]

อลันตายแล้ว โครอสต้องเสียคนสำคัญไปอีกหนึ่งคน แอบสงสารอยู่นะ 
ไอร่าโดนจับตัวไปแล้วจริงๆเหรอ ถ้างั้นต้องรีบไปช่วยออกมานะ

[cher7343]

 
  อลัน!!!!!! ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง   

[krappom]

สงสารอลัน
เป็นลูกน้องที่ภักดีมาก
 

[sweetbasil]

อลัน เจ้าต้องไม่ตายนะ ฟื้นขึ้นมาสิ
อ่านไปก็อินไป 

[saruttaya]

อยากอ่านต่อแล้วอ้า

[Lily teddy]

แง  ทำไมมันเป็นอย่างงี้ไปได้ รอดูอลันถูกกดอยู่แท้ ๆ  ไม่จริง ไม่เชื่อ อลันต้องยังไม่ตายแน่ ๆ
เลนีเมียอาจมาพร้อมไอร่าที่มีเลือดและจิตผูกพันกับโครอส รู้ว่าโครอสตกอยู่ในอันตรายเลยกำลังจะมาช่วยก็ได้
ไม่งั้นเลนีเมียจะมาอยู่แถวนี้ได้ยังไงในเมื่อโครอสให้เลนีเมียอยู่คุ้มครองไอร่าไม่ใช่เหรอ
แล้วไอร่าก็อาจจะมาช่วยถอนพิษของอลันได้ทันก็ได้ ยังไงอลันก็ยังไม่เคยถูกกดจะตายได้ยังไงอะ (คิดอยู่เรื่องเดียว)
ตอนนี้โครอสก็อ่อนแอตลอดเอาแต่เฝ้าฝันถึงไอร่าเพราะความคิดถึงและความผิดในใจ
เลยโดนไอเรสจับจุดได้รึเปล่า เลยส่งคนมาฆ่าในเวลานี้พอดี สรุปว่าเดาเรื่องมั่วไปหมดล่ะ
รอติดตามอีก 50 % ดีกว่าคะ อลันคงไม่ตายง่าย ๆ แบบนี้หรอกนะค่ะ อลันออกจะซื่อสัตย์อะ

[teatimes]

Talk::   ในที่สุดมันก็มาต่อจบตอนจนได้  ตามอ่านครึ่งหลังต่อจากส่วนแรกได้เลยนะคะ
             ตอนนี้แต่งได้ช้ามากเพราะมัวแต่คิดว่าจะเอายังไงกับอีตาอลันดี  เพราะตอนนี้อลันเด่นมากกก  เด่นจนกลบโครอสกับไอร่าเลยททีเดียว(ก็บอกแล้วว่าคนแต่งชอบอลันมากก) 
             ความจริงก็คิดอยู่เหมือนกันนะว่าจะลงต่อทีเดียวจบตอนหรือจะลงครึ่งเดียวมาหลอกคนอ่านดีว่าอลันจะตายจริงไหม  แล้วก็มีคนหลงหลงเชื่อด้วยย   ส่วนเรื่องที่ไอเรสมาจับไอร่าน่ะค่ะ  ถ้าอ่านดีๆจะเห็นรู้ว่ามันเป็นฝันของโครอสอย่างเดียวเพราะโดนผงพิษน่ะค่ะ 

อลันร้องลั่น  เขาพยายามปลุกเรียกและดึงสติของโครอสกลับมา  เขาวิ่งเข้ามารับตัวโครอสได้ทันก่อนที่จะล้มลง  อลันคิดว่านายของเขาคงโดนผงพิษที่ทำให้ชาและเกิดภาพหลอน  อลันพยายามเรียกโครอสซ้ำๆแต่นายของเขากลับไม่ตอบสนอง  เขาได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาที่เรียกหาเจ้าแมวป่าเท่านั้น

ก็ตามนั้นแหละเนอะ  ส่วนที่ว่าทำไมโครอสถึงเพ้อไปถึงไอเรสก็คงประมาณว่าเสียใจที่พลาดท่าไปสองหนแล้วน่ะค่ะ 

จะว่าไปแต่งตอนหลังๆมานี้ไม่รู้ว่าคนอ่านจะงงกันรึเปล่านะคะ  เพราะในบางตอนมันจะไปเฉลยอีกทีตอนบทหน้าน่ะค่ะ  ถ้าสงสัยหรืองงก็บอกได้นะคะ  ตอนครึ่งหลังเองก็พยายามเฉลยออกไปให้หมด  อ่ออีกนิดนึง..  คือคนที่เป็นมือสังหารน่ะค่ะ  เป็นคนของแดนใต้เน้อ  เรื่องจะไปเฉลยละเอียดอีกทีตอนหน้านะคะ 

ปล. ยังไม่ได้ตอบเม้นท์เลยอ่ะ  ไว้พรุ่งนี้จะตตอบเม้นท์นะคะ  เพื่อว่ามีใครถามอะไรจะได้ตอบที่เม้นท์เลย  ขอโทษด้วยนะคะที่คราวนี้หายไปนาน  แต่ตอนหน้าน่าจะนายเอกจะได้แก้แค้นแล้ววว   รออ่านกันได้เลยนะคะ 

แล้วเจอกันพรุ่งนี้ตอนตอบเม้นท์ค่ะ

----------------------------------------------------------------------------

ตอบเม้นท์ของตอนที่หกค่ะ  ขอเริ่มต้นที่เม้นท์นี้เลยยย

สวัสดีค่ะ ^^
วิญญาณล่องลอยมาตามเสียงเพรียกหา(?)
แอบผ่านมาเห็นทอล์คต้นเรื่องค่ะ เลยขอคอมเม้นส์สักหน่อย คือเข้ามาด้วยความอยากรู้ว่าชื่อเรื่องแปลว่าอะไรน่ะค่ะเลยเจอะว่ามีพูดถึงเราด้วย
ขอบคุณมากนะคะที่ชื่นชอบเรื่องของเรา สำหรับนักเขียนที่ยังไม่เก่งอย่างเรา การมีคนชอบเรื่องจนเรียกว่าเป็นแรงบันดาลใจได้นี่เป็นอะไรที่ปลาบปลื้มแบบสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ^^

ปล.แอบขอบคุณไปในเพจของเราทีหนึ่งแล้วแต่ไม่รู้ว่าคุณ teatimes อยู่ในเพจด้วยหรือเปล่า เลยมาขอบคุณในนี้ดีกว่า 

zynestras ::  ฮืออ  นักเขียนในดวงใจมาตอบเม้นท์ด้วยดีใจสุดๆอ่ะ  จะพยายามแต่ต่อไปให้ได้ดีเหมือนที่รุ่นพี่แต่งเลยนะคะ  ข้าน้อยขอคาราวะ! (มันเกี่ยวกันไหม..)  แต่อ่านแล้วดีใจจริงๆนะคะที่คุณ zynestras เข้ามาเม้นท์แบบนี้  ไปดูที่น้าเพจมาแล้วด้วยค่ะ  แต่ไม่บอกนะว่าเป็นใคร  เค้าเขิลลล

Biwty... :: เม้นท์ #90 กับ #93 และ #121  ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ  นิยายอาจจะมาช้าไปบ้างแต่จะพยายามไม่ดองค่ะ  ส่วนเรื่องตอนจบ..  เราค่อยมากดโหวตกันเนอะ ^^

saruttaya :: เม้นท์ #91 กับ #96 และ #110  มาแล้วจ้า  มาอัพแล้วจ้า  มาแล้วยังมีกว่ามาช้าาา  ฮิ้ววว  เล่นตัวได้อีกเนอะ

ชะรอยน้อย ::  เม้นท์ #92 กับ #101  พระเอกโฉดและเลวค่ะ!  ถึงตอนนี้จะน่าสมน้ำหน้าแต่ต่อไปโครอสน่าจะดีขึ้นนะ (มั้ง)

flureus :: มาแล้วๆๆๆ  มาช้าแต่มาแล้วจ้าา  (โดนจิ้มจนหลังลายเลย )

irksome :: เราก็ชอบไอร่าเหมือนกันค่ะ^^  เป็นนายเอกที่น่ารักสุดๆ  ส่วนไอเรส..อ่านตอนต่อๆไปจะรู้ว่าพี่แกโรคจิตมากกก (อุ๊ย แอบสปอย)

lalitalx :: มันต้องแยกกันบ้างน่ะค่ะ  จะได้รู้ใจตัวเองกันมากขึ้นไง  ส่วนที่คุณ lalitalx เดาน่ะค่ะ  ประมาณนั้นเลย(แอบดีใจที่มีคนเข้าใจสิ่งที่จะสื่อด้วย)

sang som ::  เม้นท์ #103 กับ #116 รวมเล่ม...  รวมไม่เป็นค่ะ  กร๊ากกกกก  แต่คงต้องรอดูเรตติ้งมากกว่าน่ะค่ะ(ไม่อยากลงทุน  กลัวไม่มีคนซื้อ  )  ไม่อยากให้จบแบบดราม่าเหมือนกันค่ะ  แต่ถ้ามาม่ามันได้อารมณ์ดีนะ (รึว่าไง ?)

Lily teddy :: ช่ายแล้ว  วันที่โครอสเสียมาถึงแล้ววว  ส่วนเซอร์คีนี่จะคู่ใครน้าา  ใบ้ให้ว่ามีตัวอักษรนำหน้าว่า อ... อ. อะไร ไม่ร่า  ไอเรส  อลัน หรือ อ. อื่นๆ น้า  หุหุ  ส่วนเมลเลนท์ตอนนี้มีบทน้อย แต่ต่อไป..ก็คงมีมาแซมๆให้คนอ่านได้กลัวๆบ้างล่ะค่ะว่ามันคิดจาทำอาไร  โอย  อยากบอกแต่บอกไม่ได้  เดี๋ยวมันจะเป็นการสปอยซะเปล่าๆ   แต่อย่างไงก็ขอบคุณที่ช่วยเดานะคะ  เดาเกือบถูกเลยนะคะเนี่ย

piposama ::  มีเพื่อร่วมอุดมการณ์แล้ววว  เรามาสะกดจิตกันต่อปายยย

andear ::  อย่าล้มโต๊ะเลยค่าาา  เค้ากลัวแล้ววว

BeeRY ::  สงสารนายเอกเหมือนกัน T - T ส่วนคนดีๆก็มีน่ะนะ  แต่มันไม่ใช่พระเอกๆไง

pannixz :: อย่าใจอ่อนง่ายๆสิคะ  เราต้องเกลียดและด่าโครอสต่อไปค่ะ ส่วนอีกเรื่อง..  หุหุ  ไม่รู้ว่าจะไปต่อเมื่อไหร่ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่จะตามอ่าน

bun ::  สงสารไอร่าด้วยคน  มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงอ่ะเนอะ  ไอร่าถึงได้สติแตกไง   

fuku :: โครอสมันก็ฉลาดอ่ะนะคะ  แต่สงสัยความรักมันบังตาเลยดูโง่นิ๊สนิง  หุหุ  แต่แบบนี้คงเรียกได้ว่าเป็นคู่ปรับที่สูสีได้นะคะ  เพราะคนเราต้องล้มก่อนถึงจะรู้ข้อผิดพลากไงคะ(พูดเหมือนแก้ตัวแทนโครอสซะงั้น)  ส่วนต่อไปไอร่าคงมีความซักพักก่อนจะดาร์กอีก

cher7343 :: ใจไอร่าแข็งแรงนะ  แต่ด้านร่างกายคงสู้ใครไม่ค่อยได้

milky way :: ใช่ค่ะวันที่โครอสรักไอร่ามาถึงแล้ววว  แต่มาพร้อมความเสียใจของตัวเอง  (คนแต่งสะใจ!)  ส่วนไอเรสจะมาแพลมๆ  แต่จะออกมาโหดในครึ่งหลังน่ะค่ะ 

parn11  ::  ขอบคุณมากเลยจ้าาา   

RenaBee :: มีแต่คนว่าชื่อแปลก (สงสัยคราวหน้าคนแต่งต้องแก้มือ  ) แต่ขอบคุณมากที่ติดตามอ่านนะคะ  อย่าลืมมาเม้นท์อีกน้าาา

JustWait :: ดีแล้วค่ะ  อยู่เป็นเพื่อนด่าโครอสกับเราก่อนนะคะ  ไว้ตอนหน้าเราค่อยมาสงสารโครอสกัน

t152_rakjai :: ยกมือสงสารด้วยคน  สงสารนายเอกฟุดๆ

@Lucifer_Prince@ ::  สงสารไอร่าเหมือนกันค่ะ  ชอบฉากร่ายเวทย์เหรอคะ  งั้นตอนหน้าเอาอีกเยอะๆดีไหม ^^  อ่อ  แต่สามพีนี่คงไม่มีนะคะ  หาตัวร่วมไม่ได้อ่ะ

Verona :: เค้าก็ชอบเซอร์คีเหมือนกัน  เซอร์คีนี่เป็นม้ามืดมากๆเลยค่ะ  ตอนแรกที่เขียนน่ะ  ไม่มีนะคะ  แต่อยู่ๆบทของเซอร์คีก็แวบขึ้นมา  ตอนนี้เลยออกมาน้อยไง  (แบบว่าเตรียมบทไม่ทัน)

MangoBlue ::  สะใจเนอะๆ  สมน้ำหน้าโครอสเหมือนกัน  อยากวางแผนมากดีนัก  ขอให้โครอสตกหลุมตัวเองจนขาหักไปเลย(เกี่ยว?)  แต่พระเอกเราเป็นคนดี(มั้ง)  คงเรียกเรตติ้งได้แน่ๆค่ะ


ตอบเม้นท์หมดแล้ว     ส่วนเม้นท์ของตอนที่เจ็ดจะไปรวมที่ตอนท้ายของ ทอล์กตอนหน้านะคะ  เพื่อใครมีข้อสงสัยจะได้ตอบได้  ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นท์เลยจ้า  ของคุณทุกคนที่คลิกเข้ามาอ่านด้วยค่ะ

[beautjang]

หายไปนานจัง 555
 
คิดถึงเรื่องนี้มากเบย รอทุกวัน

สู้ๆนะคนแต่ง สนุกมากอ่านครึ่งแรก อลันตาย ใจหายฝุดๆ 555

อยากบอกว่าคนอ่านก็ชอบอลันนะฮะ

มาไวๆนะจ๊ะ

[pannixz]

ขอบคุณค่ะ มาต่อแล้วดีใจมากเลย
ชักชอบอลันเหมือนคนเขียนแล้ว
ดูเป็นคนที่สื่อส้ตย์และเสียสละจริงๆ
หล่อมากเลย 

คนเขียนอย่าปล่อยให้อลันเหงานะ
หาคู่ให้ไวๆ

มาต่อไวๆนะคะสนุกมากเลย
อ่านแล้วไม่มีสะดุด ลืนดี ชอบคุ่ะ
ทิ้งปมไวเยอะเลยด้วย ฉะนั้น อย่าให้ค้างนาน 

[Lily teddy]

เย้  จุดประทัดฉลองที่โดนหลอกค่ะ แหมใจหายเลยอะนึกว่าจะไม่ได้เจออลันคนดีซะแล้ว
แต่ตอนที่อลันใจกระตุกเพราะเห็นไอร่านี่ แอบกลัวเลย ดีนะสุดท้ายยังไงอลันก็เลือกที่จะภักดีต่อโครอส
และขอปกป้องไอร่าแค่เพียงร่างกายแต่ไม่คิดแตะต้อง ซึ้งเลย แล้วสุดท้ายลิงซ์ก็เป็นแมวแสงจันทร์ที่นำความโชคดี
มาให้นายของมันจริง ๆ มีการวางแผนจับคู่ด้วยฉลาดเกิ๊น แต่ก็เกือบทำทั้งนายของมันทั้งอลันตายก่อนได้เจอไอร่าซะแล้ว
ดีนะเลนีเมียเก๊งเก่ง ไปช่วยไว้ได้ทัน ตอนนี้ก็เหลือแต่ทำให้โครอสฟื้นขึ้นมาซะที แต่ยังไงไอร่าก็คงไม่ยอมตามกลับไปง่าย ๆ
แล้วตอนนี้ถ้าไอร่าเข้าไปในฝันของโครอสได้จะช่วยให้โครอสฟื้นไหมน๊า หรือจะไปเจอไอเรสในความฝันของโครอสรึเปล่า
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค่ะ   

[krappom]

บอกเลยว่าโครอสเป็นพระเอกคนแรกที่เกลียด (กร๊ากกกกกกกก)
ชอบอลัน
 

[lalitalx]

เย้ ครบร้อยเปอแล้ว ไอร่าเริ่มใจอ่อนแล้ว โครอสสู้เขา พิชิตใจไอร่าให้ได้ !