หมดเวลาแล้ว ฉันคงต้องไป
ทำได้เพียง(กดฟังเพลงครับ)
ยืนตกตะลึงกันไปทั้ง3คน
เฮียมี่
ไม่คาดฝันว่าจะเป็นฝ่ายถูกบอกเลิก
เฮียปาน
คิดไม่ถึงว่าผมจะตัดใจได้โดยง่าย
ผม
ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะบานปลาย
ไม่ทันได้แก้ไข คำพูดที่หลุดปาก โดยใช้อารมณ์นำพาไป
ไม่ทันได้ไตร่ตรอง
ไม่ทันได้ใคร่ครวญ
ความน้อยใจ
ทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ถึงขีดสุด
“มีมี่ มาอยู่ที่นี่เอง ฝ้ายเป็นห่วงแทบแย่ อยู่ๆก็วิ่งออกมา”
เสียงหวานใสที่มีไว้ให้กับคนพิเศษเท่านั้น
มาพร้อมเจ้าของเสียงที่มาตามคนรักกลับ
เสียงที่ทำให้ผมตัดสินใจได้เด็ดขาด
“ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรมี่ ห๊ะ”
ท้ายประโยคห้วนขึ้นอย่างชัดเจนในความรู้สึก
สายตามองมาอย่างเกรี้ยวกราด
“ไหนๆ เฮ๊ยทำไมแกหน้าเยินขนาดนี้หล่ะ”
เพื่อนสาวหน้าตาดีไม่แพ้กันยื่นหน้าเข้ามาดู
“ใครๆทำแฟนชั้น กล้าดียังไง”
ถลาเข้ามา แต่คนของเธอคว้าแขนไว้ได้ทัน
เฮียปานโอบไหล่ผม แล้วบีบเบาๆให้อุ่นใจ
มองหน้าคนกลาง
เหตุการณ์พลิกผัน
“อย่า ฝ้ายกลับไปก่อน”
เสียงเฮียมี่แหบแห้ง ไร้เรี่ยวแรง
“ไม่ เรื่องอะไรจะให้มันมาทำมี่ฟรีๆ ฝ้ายไม่ยอม
ดูสิ จะเป็นแผลเป็นรึปล่าวก็ไม่รู้”
มือขาวๆ แตะลงแผ่วเบาที่โหนกแก้ม
ราวกับยืนดูหนัง ดูลคร
นางเอกออกโรง ปกป้องพระเอก
แผลที่โหนกแก้ม น้อยนิด
เมื่อหันกลับมามองหน้าเฮียปาน
ไม่มีส่วนไหนที่รอดพ้นจากน้ำมือของอีกฝ่าย
แตะแขนเฮียปาน เงยหน้าขึ้นมอง แล้วชักชวน
“เฮีย กลับกันเถอะ”
เฮียปานยิ้มตอบ พยักหน้า
หากเป็นยามปกติ คงเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มได้
หน้าตาบวมช้ำ มีแผลปริแตก
ผิดเค้าโครงเดิมอย่างเห็นได้ชัด
“ไป กลับบ้านกัน เดี๋ยวเฮียไปส่ง”
ตั้งท่าเดินออกไปจากบรรยากาศที่ชวนอึดอัด
“เดี๋ยวยังไปไม่ได้”
เฮียมี่เข้ามาขวางทาง
สองสาวตามติดมายืนขนาบ
ราวกับพระเพื่อนพระแพง
“แล้วจะเอายังไง”
เฮียปานเลื่อนมือที่โอบไหล่
มากอดเอวผมอย่างท้าทาย
ผมจะแกะออก แต่เมื่อมองเห็นอีกฝ่าย
มีคนประคองราวกับอาการสาหัส
เลยได้แต่วางมือไว้บนหลังมือเฮียปาน
ทำให้ภาพที่ออกมา ชัดเจนว่า
ใครเป็นของใคร
ใครเลือกใคร
“บอกมา เราจะเลือกมันหรือจะกลับมาหาเฮีย”
เสียงที่อ่อนลง ทำให้ผมเขว
ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่า
จะมีวันไหนที่ผมจะไปจากเฮีย
“อะไรกันมี่ เลือกอะไร นี่มันเรื่องอะไรกันแน่
เด็กคนนี้เป็นใคร ทำไมมันต้องมาคอยตอแยมีมี่ด้วย”
สาวเจ้าเริ่มเอะใจ
รีบคว้าแขน เกาะกอด แสดงความเป็นเจ้าของ
“ฝ้ายกลับไปก่อน มี่ขอร้อง”
เฮียมี่พยายามแกะให้หลุดจากการเกาะกุม
“เฮ๊ย แกทำไม่ถูกนะมี่ ฝ้ายมันเป็นห่วงแกนะ
แล้วมันก็แฟนแก แกจะไล่มันไม่ได้นะ”
เพื่อนสาวทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม
“เฮียปาน”
เขย่ามือเฮียปานเบาๆ แกเหมือนงงๆ
แต่ผมที่พอจะรู้สถานะของคู่รักตรงหน้า
รู้มาก่อนแก ไม่นาน
ชักชวนให้ออกจากเหตุการณ์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับคนนอกอย่างเรา
“ไม่ คุยกันให้รู้เรื่องนะ เฮียไม่ยอม เราจะไปกับมันไม่ได้”
สะบัดแขนจากการเกาะกุม
แฟนสาวกรีดร้องทันที
“กรี๊ดๆ มีมี่ทำงี้กับฝ้ายได้ยังไง ฝ้ายไม่ยอม
มันเป็นใคร บอกมานะ ไอ้เด็กคนนี้มันเป็นใคร”
กรีดร้องแล้วตามติดมากอดแขนดังเดิม
ถ้าเจ๊นิดมาเห็นแกคงอ้าปากค้าง
เด็กผู้หญิงที่เคยพบเจอ
ไม่เคยมีใครเกรี้ยวกราดขนาดนี้
เด็กกทม.เขามีอิสระในการแสดงออกขนาดนี้เลยเหรอ
ทำไมผมจะไม่อยากทำบ้าง
หลายครั้งที่อยากกรีดร้อง
หลายหนที่อยากฟาดฟันสิ่งของรอบตัว
หลายคราที่อยากเข้าไปทุบตีคนตรงหน้า
อยากตะโกนถาม
ผมผิดอะไร
ใครกันที่เปลี่ยนไป
“เฮียมี่ เฮียกลับไปกับคนของเฮีย
ผมก็จะกลับกับคนของผม
อย่าทำให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้เลย
ถือว่าผม
ขอร้อง
เป็นครั้งสุดท้าย”
เดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมอง
เดินเร็วจนเฮียปานต้องรีบวิ่งตามมา
เวลาช่วยรักษาแผลได้จริงครับ
แต่เมื่อแผลของผมมันเป็นบาดแผลที่เกิดขึ้นในใจ
ร่องรอยยังคงเหลืออยู่
ทิ้งความเจ็บแปลบ
ยามเมื่อเผลอแตะต้อง
“แกๆ แกจำพี่หมอที่มาแนะแนวได้มั๊ย”
“พี่หมอ อ๋อ พี่ที่ติดหมอหน่ะเหรอ”
“เออ เออ นั่นแหละ”
“มัยอะ”
“ตอนงานวันเกิดรร.อะนะ พี่แกพาเพื่อนหมอมากันตั้งหลายคนแน่ะ”
“ว๊ายทำไมแกไม่บอกช้านนนนนนน”
“จริงด้วย จะอุบไว้คนเดียวสิแก”
“บ้าเหรอ ที่มาหน่ะมีแฟนพี่เขาด้วยนะ”
“เสียดายยยยยยย”
“แกรู้ได้ไง เขาอาจแค่เพื่อนกันก็ได้”
สาวๆช่างเม้าท์จับกลุ่มกัน
ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
ล้วนแล้วแต่จะนึกหัวข้อขึ้นมาได้
“พี่ฝ้ายแฟนแก อะนะ เรียนเก่ง สวย ขาว ผมยาว แถมบ้านรวยอีก”
“น่าอิจฉาอะ”
“ถ้าแกอยากมีแฟนเป็นหมอ แกก็ต้องเอ็นให้ติดหมอสิยะ
หมอเขาไม่ชอบคนโง่ๆแบบแกนะจ๊ะ ขอบอก”
ผมไง ข้อพิสูจน์
เรียนก็ไม่เก่ง
ไม่ทันคน
ถึงได้มานั่งอมทุกข์อยู่ตรงนี้
“เฮ๊ย แต่ข่าววงในหน่ะ เขาบอกว่าพี่หมอกับพี่ฝ้าย
แกเป็นแฟนกันมาตั้งหลายปีแล้วนะ”
อยากรู้กันเหรอ มาถามสิ
ผมรู้ดีกว่าใคร
“พี่เขาเรียนรร.เดียวกัน
ไปเรียนแลกเปลี่ยนด้วยกัน
กลับมา ยังเอ็นติดหมอที่เดียวกันอีก
โอ๊ย อิจฉาสุดๆ”
คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
คู่เก๊ๆ แบบผม
ก็คงเป็นแค่ทางผ่าน
ของฝาก
ของรางวัล
ของมัดจำ
ของที่ระลึก
สุดท้าย
เป็น
ได้แค่เพียง
ของเล่น
ชั่วคราว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เขียนด้วยความอึนครับผม
ขอแก้ตัว
ตอนต่อไปครับ
กินมาม่ากันมาหลายชามแล้วนะตรับ
ตอนหน้า
พักเบรค
กับ
เลิฟซีน
หล่อๆ
แรงๆ
เร้าใจ
ครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 639297 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก