Chapter 16 Freedom “ฉัตร….ตัวหายไปไหนนะ”
เกล้าทิ้งตัวลงบนที่นอน…..ที่นอนของเขาและฉัตร ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างพ่ายแพ้
“ร้ายที่สุด…..ฉัตร…..ตัวมันร้ายที่สุด”
อย่าให้เขาตามตัวเจอเชียว…..ลูกหมาจอมดื้ออย่างฉัตร เขาจะทำให้พิการเสีย....เขาจะเก็บฉัตรเอาไว้ในโลกที่ไม่ใครหาเจอ
.
.
.
.
.
“ขอบใจหินมากนะ”
“เออ....มึงอยู่คนเดียวได้นะ....กูก็อยากไปนอนเป็นเพื่อนมึงนะ.....แต่เดี๋ยวมันจะจับได้”
“แล้วเกล้าเค้าไปหาหินทุกวันเลยเหรอ”
“เออ.....นี่ก็เพิ่งจะกลับไป....มึงนอนให้สบายเถอะ.....มันไม่มีทางรู้หรอก..ว่ามึงอยู่ที่ไหน”
ฉัตรกดวางสาย ก่อนจะกระโจนขึ้นเตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่มีแผน อันที่จริงแผนของฉัตรคือการไม่วางแผน ออกมาตัวเปล่า ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วยเลย นอกเสียจากกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือเท่านั้น
เกล้าคงตกใจมากสินะ แล้วก็คงจะคาดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ ฉัตรหวังว่าสิ่งที่เขาทำ จะทำให้อีกฝ่ายสะเทือนได้บ้าง หรืออาจจะคลุ้มคลั่งไปเลยก็ได้
ฉัตรย้ายมาอยู่แถบชานเมือง ด้วยความช่วยเหลือจากหิน หินเตรียมห้องพักราคาแสนถูก แถมยังเงียบสงบไว้ให้เขา เตรียมเสื้อผ้าเก่า ๆ เอาไว้ให้ฉัตร กับข้าวของเครื่องใช้ราคาถูก ๆอีกสองสามอย่าง ที่เหลือฉัตรต้องออกค่าใช้จ่ายเอง รวมถึงค่าเช่าห้องด้วย อย่างไรเสีย....ฉัตรก็ยังมีเงินที่พ่อส่งให้เป็นค่าใช้จ่าย ไม่เลวนักหรอก สำหรับเสื้อยืดที่หินเคยสวมใส่สมัยเด็ก ออกแนววินเทจดีจะตายไป
แล้วต่อจากนี้ล่ะ ฉัตรจะทำอย่างไร เรื่องเรียนคงต้องพักเอาไว้ก่อน.....เขาคงไม่ได้ไปเรียนอีกพักใหญ่ ฉัตรทำคะแนนกลางภาคได้ค่อนข้างดี เว้นแต่บางวิชาที่เขาสอบตก คงต้องปล่อยเลยตามเลย เรื่องงานกลุ่มหินคงใส่ชื่อเขาให้ด้วยนั่นแหละ ที่เหลือก็แค่อ่านหนังสือกับเลคเช่อร์ที่หินส่งมาให้ทางอีเมล์ แน่นอนว่าคอมพิวเตอร์ก็เป็นเครื่องพีซีเครื่องเก่าของหิน พ่อแม่ของหินก็พอรู้เรื่องคร่าว ๆ จากปากหิน ฉัตรก็เลยได้เพิ่งพาอะไรหลาย ๆอย่างจากพวกท่านด้วย อย่างน้อยก็ช่วยเก็บเรื่องของเขาเป็นความลับ แล้วไหนจะพวกข้างของในห้องของเขาอีกล่ะ จู่ ๆ หินจะหอบของพวกนี้ออกมาจากบ้านโดยที่ไม่มีใครสงสัยได้อย่างไร ไอ้ตู้ไม้ใบโตนี่มันก็น่าจะแพงพอสมควร
โชคดีที่ยังมีหินอยู่เคียงข้าง ไม่อย่างนั้นแล้วชีวิตของฉัตรคงมืดแปดด้าน
อย่างไรเสีย การเผชิญหน้ากับเกล้าจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว ฉัตรก็ต้องไปสอบปลายภาคอยู่ดี
ย้ายมหาวิทยาลัยไปเลยดีมั้ย.....
หรือย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดที่ไกล ๆ
แล้วพ่อกับแม่ล่ะ.....ถ้าเกล้าไปบอกเรื่องที่เขาหายตัวไป พ่อจะยังส่งเงินเข้าบัญชีให้เขาทุกเดือนหรือเปล่า แล้วถ้าเป็นเช่นนั้น....เขาจะทำอย่างไรกับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน เงินเก็บของเขามันก็น้อยแสนน้อย....คงอยู่ไม่รอดในเดือนสองเดือนเป็นแน่
“เฮ้ออออ......เครียดจังเว้ยยยยย”
ก่อนอื่น....ในช่วงเวลาที่แสนว่างแบบนี้ ลองไปหางานพาร์ทไทม์ทำก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดี
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอโห้.....เพื่อนกู.....มันหล่อเว้ยแหม่”
ฉัตรได้งานทำในห้างสรรพสินค้าแถบชานเมือง เป็นพนักงานขายรองเท้ากีฬา เงินเดือนไม่เยอะ แถมยังขัดกับบุคลิคของเขาอีกต่างหาก ข้อดีคือได้แต่งเครื่องแบบหล่อ แถมยังมีสาว ๆ จากแผนกเสื้อผ้าสตรีให้ความเอ็นดูอย่างเปี่ยมล้น
“คุณลูกค้าสนใจคู่ไหนเป็นพิเศษครับ”
“เดี๋ยวกูถีบ”
“คู่สีชมพูก็เหมาะดีนะครับ”
“ห่าฉัตร....กวนตีนนะมึงน่ะ”
พอหมดกะ...ฉัตรก็ชวนหินเดินเล่นและหาอะไรใส่ท้อง ฉัตรดีใจเหลือเกินที่วันนี้หินจะมาค้างด้วย ดีใจที่หินบอกว่าเกล้าเลิกมาที่บ้านหินแล้ว เกล้าคงเลิกสงสัยหนแล้วกระมัง
“เรื่องสอบล่ะหิน.....หินว่าเราไปสอบดีมั้ย.....กลัวจัง”
“มันไม่กล้าทำอะไรมึงหรอก คนเยอะแยะ”
“ขอบใจหินมากเลยนะ”
“เรื่องไรวะ”
“ทุกเรื่องเลย”
“เออ...กูก็ขอบใจมึง”
“เรื่องไรว๊า....”
“ที่มึงไว้ใจให้กูช่วยไง ถึงมึงจะเล่าไม่หมดก็เถอะ แต่กูรู้ว่ามึงคงเจอมาหนัก”
“หินนึกภาพไม่ออกหรอก.....เราอยากบอกหินทุกเรื่อง....แต่รู้มั้ย.....แค่เราคิดถึงมัน.....เราก็รู้สึกแย่แล้ว”
“กูว่าสิ่งที่มึงเจอ....คงไม่ต่างจากกู”
“หิน”
“ห่านี่....เอะอะน้ำตาคลอตลอด”
พวกเขาเดินเล่นกันอย่างเรื่อยเปื่อย ตลกดีที่ในเมืองหลวงแห่งนี้ จะว่าแคบมันก็แคบ....แต่บทจะหากันไม่เจอ มันก็ไม่เจอจริง ๆนะ อาจเป็นเพราะมันเป็นเมืองที่แสนซับซ้อนกระมัง ผู้คนต่างก็สนใจแต่ตัวเอง ฉัตรก็เปรียบเสมือนจุด ๆ หนึ่งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ท่ามกลางผู้คนหลายหมื่นคนในเมืองนี้
แต่บทจะเจอกัน มันก็ง่ายแสนง่าย
“อ้าว.....หนูเอิร์ธ”
ชายกลางคนท่าทางตุ้งติ้งคนหนึ่ง ที่เดินสวนกับพวกเขาเอ่ยทักหินอย่างสนิทสนม หินปัดมือที่เอื้อมมาแตะอย่างรังเกียจ ก่อนจะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจระคนประหลาดใจ
“จำอาไม่ได้เหรอจ๊ะ.....แต่อาจำเราได้นะ.....ถึงตอนนี้จะโตขึ้นมากแล้วก็เถอะ.....”
“คุณเป็นใคร.....ทำไมถึงได้เรียกผมแบบนั้น”
“ใครอ่ะหิน”
ชายคนนั้นยิ้มกริ่ม หินจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเช่นกัน
“ว่าไง.....จำอาได้แล้วมั้ย”
“ฉัตร...มึงกลับไปก่อนไป”
“อ้าว.....”
“กูบอกให้มึงกลับไปก่อน!!!”
หินตวาดฉัตร ก่อนจะไปกับชายคนนั้น ฉัตรมองอย่างไม่เข้าใจ อยู่ ๆ หินก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
.
.
.
.
.
.
หินกลับมาตามสัญญา แม้ว่าจะค่อนข้างดึกไปหน่อย ฉัตรดีใจอย่างหมาที่กำลังรอต้อนรับเจ้าของ
“หิน.....แหม่”
“กูขอไปอาบน้ำหน่อย”
“เราซื้อแปรงให้หินด้วยนะ”
“ขอบใจ”
ฉัตรเหงาเหลือเกิน.....กับชีวิตอันแสนโดดเดี่ยว เขาจึงดีใจที่หินจะมานอนด้วย ถ้าเมื่อก่อน....ตอนที่อยู่กับเกล้า ฉัตรคงได้แต่นอนอยู่บนเตียง รอรับการกระทำอันแสนป่าเถื่อน พอไม่มีเกล้า อะไร ๆ มันก็ดูโล่งไปเยอะ เตียงนี่ก็เหมือนกัน....กว้างเกินไปสำหรับคนตัวเล็กอย่างฉัตร
“แล้วพ่อมึงยังส่งเงินมาให้มั้ย”
“อื่อ....ยังส่งอยู่....สงสัยเกล้ายังไม่ได้บอกพ่อ”
“กูว่ามันอาจจะยังสงสัยพวกเราอยู่ แต่ถอยออกมาก่อนล่ะมั้ง.....เราต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ นี่กูก็บอกพ่อกับแม่ ว่าถ้ามันมา ให้บอกว่ากูไปต่างจังหวัด ขนาดกูไปเรียน กูยังรู้สึกเหมือนถูกตามเลย หลอนชิบ.....”
ฉัตรจ้องมองร่างกายท่อนบนของหินที่เปลือยเปล่า และยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ บนผิวเนื้อขาว ๆของหินมีร่องรอยบางอย่างที่ดูคุ้นตาเหลือเกิน
หินไปทำอะไรมา.....ผู้ชายคนนั้นที่เจอวันนี้เป็นใคร แถมยังเรียกหินด้วยชื่ออื่น ทุกอย่างล้วนน่าสงสัย
แต่ฉัตรก็ยังเชื่อมั่นในตัวหินเสมอ....ไม่รู้ทำไม เหมือนที่หินเชื่อในตัวเขากระมัง ทั้งหินและฉัตรต่างก็มีความลับซ่อนอยู่ ความลับที่บอกใครไม่ได้
หินหันมาสบตา และยิ้มหวานให้ฉัตร หินช่างดูหล่อแล้วก็เท่ห์เหลือเกิน ฉัตรอิจฉากล้ามเนื้อของหิน อิจฉาใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ รูปร่างสูงใหญ่ของหินพร้อมจะปกป้องฉัตรเสมอ
ปกป้องฉัตรจากปิศาจร้ายอย่างเกล้า“มองเหี้ยไร.....กูขนลุกนะสาด”
“หินหล่อดี....แหะๆ”
“คิดเหี้ยอะไรกับกูเปล่าวะ”
“หินรู้มั้ย.....เวลาเกล้าแกล้งเรา พ่อจะตีเกล้า แล้วก็จะนอนกอดเราทั้งคืน.....”
“ตอนนี้พ่อมึงก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ จะเป็นไรมั้ย...ถ้ากูจะกอดมึงแทนพ่อ”
“ถ้าได้ก็ดี”
“ลีลาเยอะนะมึงอ่ะ”
หินกอดฉัตรเอาไว้ ทั้งคู่นอนกอดกันบนเตียง ฉัตรซุกตัวเข้าหาไออุ่น ขณะที่มือของหินลูบหัวฉัตรอย่างแผ่วเบา
“เมื่อเย็นหินไปไหนมา”
“มึงอย่ารู้เลย.....มันไม่ใช่เรื่องดีหรอก”
“แต่คนนั้นน่ะ...เค้าเรียกหินว่า....”
“ฉัตร.....มึงอย่าเพิ่งถามอะไรกูเลยได้มั้ย.....มึงนอนเถอะ”
“นอนไม่หลับอ่ะ.....ตอนรอหินเราหลับไปตื่นนึงแล้ว”
ฉัตรจับมือหิน....มองดูแหวนโลหะที่บูดเบี้ยวและมีคราบบางอย่างฝังอยู่ หินรีบชักมือออกในทันที
“หินอยากดูรูปพ่อกับแม่เรามั้ย......เราดูทุกคืนเลย....หินรู้มั้ย......เพราะอยู่คนเดียวมันเหงา แถมโทรทัศน์ก็ไม่มีอีก”
“ไหน....ขอดูหน่อยก็ดี.....อยากรู้ว่ามึงหน้าเหมือนใคร”
“นี่.....ดู.....รูปตอนเราเป็นเด็กก็มีนะ......รูปเกล้าตอนเด็กก็มี.....อย่างน่ารักอ่ะ”
ฉัตรส่งมือถือให้หินอย่างตื่นเต้น หินรับมายิ้ม ๆ ก่อนจะสไลด์ดูทีละภาพ
“ฉัตร.....มึงได้ตาจากแม่ว่ะ.....แก้มด้วย....ห้อยเลย.....มีหมาด้วยเหรอวะ”
“ไอ้แก่......มันตายแล้ว.....มีคนวางยา.....”
“มึงคงเสียใจมากสิ”
“ร้องไห้เป็นเดือน”
“มึงมันขี้แย”
“เรารู้”
หินดูรูปไปเรื่อย ๆ แต่ก็มีอันต้องหุบยิ้ม เมื่อเจอรูปคนๆหนึ่ง
“นี่พ่อมึงเหรอฉัตร”
“อื่อ.....พ่อไม่ค่อยชอบถ่ายรูปน่ะ....ก็เลยมีน้อย.....แต่พ่อเราหล่อใช่มั้ยล่ะ”
หินหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมฉัตร ก่อนจะบีบขยำหัวไหล่ทั้งสองข้างของฉัตร กว่าไอ้ตัวเล็กจะเข้าใจ หน้าของฉัตรก็เหยเกด้วยความเจ็บปวด หินจ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่เหมือนสายตาโรคจิตของเกล้า แต่มันก็น่ากลัวไปอีกแบบ หินบีบแรงขึ้นจนฉัตรน้ำตาไหล
“หิน.....หินเป็นไร.....หินนนนน”
เสียงของฉัตรนั้นสั่นเครือ แต่ก็แฝงด้วยความห่วงใย ครู่ต่อมาหินจึงได้สติ เขารีบคลายมือออกจากฉัตร แล้วลุกขึ้นจากเตียง
“ฉัตร.....กูขอโทษ.....พอดีกู....เอ่อ.....วันนี้กูเจอเรื่องแย่ ๆ มาน่ะ มึงนอนเถอะ อย่ากลัวไปเลย”
ฉัตรจ้องมองหินอย่างหวาด ๆ คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตนเอาไว้ ตกลงแล้วเขาจะไว้ใจใครได้บ้าง ทำไมทุกคนถึงได้คอยจะรังแกกันอยู่เรื่อย
“บอกว่าไม่ต้องกลัวไง.....เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง...มึงนอนเถอะฉัตร”
"จริงนะ"
"จริง.....อย่ากลัวกูเลย กูคงเจ็บปวด ถ้ามึงไม่ไว้ใจกูอีกแล้ว..."
หินบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะขึ้นไปนอนกอดฉัตรอีกครั้ง แล้วลูบหัวของฉัตรจนกระทั่งเจ้าตัวเล็กนั้นหลับไป.....
บนโลกใบนี้....คนที่หินเกลียด....มีอยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น
หนึ่งในนั้นตายไปแล้วด้วยน้ำมือของเขา ส่วนอีกหนึ่งนั้นยังคงลอยนวลอยู่
คนอื่นน่ะช่างเถอะ หินเองก็จำหน้าคนพวกนั้นไม่ได้แล้ว เนื่องจากว่ามันมากเสียเหลือเกิน.....เกินกว่าที่เขาจะจดจำไหว คนมากมายที่เล่นสนุกกับร่างกายของเขา เด็กผู้ชายที่อายุเพียงแค่เก้าขวบ ร้อยคนได้ไหม....หรือพัน....หรือหมื่น....กับนรกบนดินที่เขาถูกจองจำอยู่ เป็นเวลาหลายปีสำหรับความทรมานที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้หมด
แต่มีแค่สองคนเท่านั้นที่หินแค้นสุดหัวใจ คนที่หินไว้ใจ คนที่หินรัก แต่สุดท้ายคนพวกนั้นกลับทรยศเขาอย่างแสนสาหัส
ไม่นับไอ้สวะที่เขาเพิ่งจัดการเลาะฟันของมันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ป่านนี้มันคงเสียเลือดจนตายไปแล้วล่ะมั้ง.....
หินมองฉัตร.....มองอย่างเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกัน
“อย่ากลัวไปเลยตัวเล็ก กูจะพามึงหนีไปจากโลกเหี้ย ๆนี่เอง”
แล้วใครก็ตามที่ทำมึงเจ็บ.....มันคนนั้นคือศัตรูของกู
.
.
.
.
.
(END)
โพลล์
หัวข้อ: เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2 [27/8/60] (อ่าน 128689 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก