ตอนที่11 บทช่วยเหลือ หลังจากปฏิบัติการมิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ลของพวกผมเสร็จสิ้นพวกผมก็ตื่นขึ้นมาพร้อมปฏิบัติงานกัน วันนี้ก็ยังไม่เห็นพี่ยูเฟียหรือไอ้แอลเลยแต่พวกผมไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นมากนัก พี่ม่อนสะกดรอยตามไอ้ออยที่ออกไปแต่เช้าตรู่ พี่ซูกัสออกไปสืบข่าวจากบ้านใกล้เคียงและเลยไปยังสถานที่ที่คาดว่าพี่เฟย์จะไป พี่เป็ดคอยสอดแนมดักฟังคนในบ้านอยู่นานเสียงสถบดังเล็ดลอดหูฟังโทรศัพท์มาให้พวกผมได้ยิน
"ชิบหายแล้วพวก กูได้ยินยัยคุณนายบอกว่าจะไปจัดการให้เรียบร้อยเสียที.....จัดการอะไรวะกูสงสัยพวกมึงมีใครว่างบ้างตามอีคุณนายออกไปทีสิอาจจะได้อะไรมากกว่าที่คิด"
"ไอ้เสลดเป็ดกูประกบติดไอ้ออยอยู่เนี่ย มันโทรฯหาใครไม่รู้ดูมีพิรุด กูจะตามมันไปก่อนนะ"
เสียงพี่ม่อนดังมาตามสายที่พวกเราเปิดประชุมสายกันอยู่
"เดี๋ยวนะเป็ดตอนนี้ยัยคุณนายมันจะไปไหนวะ"
"อ้อ ไอ้ซูกัสมึงว่างใช่ป่ะ ตามไปเลยอีคุณนายจะไปเส้นสอง สายในบางรัก ตามอย่าให้คลาดนะเว้ย"
"จัดให้คร้าบ กูซะอย่าง"
"แล้วใครติดต่อไอ้ยูเฟียได้บ้าง?"
".........."
"อ้าว อย่าบอกนะว่าไม่มี.....สัส แมร่งไปโดนเก็บรึเปล่าวะ พวกมึงใครเหลือบ้าง"
"เหลือแค่ผมสองคนแหละพี่เป็ด"
"นัท ซัน.....เฮ้อ เอางี้นะน้องสองคนมาเฝ้าเครื่องแทนพี่ก่อน พี่จะตามไอ้ยูเฟียกลับมาก่อนขาดมันไปงานไม่เดิน"
พวกผมตอบรับแล้ววิ่งกลับไปที่รถ ส่วนพี่เป็ดเรียกรถแท๊กซี่ออกไปอย่างหัวเสีย ผมกับไอ้นัทนั่งเช็คเครื่องดักฟังไปเรื่อยๆและกดบันทึกเสียงตามที่พี่เป็ดสอน
"มึงยังไม่ตายอีกเหรอ......อย่าคิดว่าจะได้อะไรจากกู มันเป็นของกู มึงโง่เองจะตายก็สมควรแล้ว....ฮ่าๆๆๆ แก้แค้นแทนคู่ขาของมึงน่ะเหรอมีปัญญาทำได้ก็ทำสิวะ.....ไม่มีทางไอ้เฟย์เป็นของกูใครก็เอาไปจากกูไม่ได้ ใครเอาไปกูจะฆ่ามัน!"
เสียงเหมือนคนคุยโทรศัพท์ดังชัดเจน ผมกับไอ้นัทนิ่งค้างเมื่อรู้ว่ามันเอ่ยถึงใครและแน่นอนแล้วพี่เฟย์อยู่ในกำมือมันแต่เสียงนั่นมันคือใคร?
"ซันโทรบอกพวกพี่ๆเขาก่อนดีกว่า เราแค่สองคนทำอะไรมากไม่ได้หรอกนะ"
"อืม"
ผมเชื่อไอ้นัทกดโทรฯหาพี่ๆทั้งหลายเสียแต่ว่าสายไม่ว่างกันเลย ผมกดโทรฯอีกครั้งก่อนจะทึ้งหัวตัวเองเมื่อพบว่าแบตฯมันหมด
"แย่แล้วไอ้นัทแบตฯกูหมด"
"ใช้มือถือกูสิ.....ตังค์หมด....."
ผมเหงื่อตกเมื่อไอ้นัทยกมือถือลงแล้วหันมาบอก ให้ตายสิทำไมต้องจำเพาะเจาะจงเอาตอนสำคัญๆด้วยนะผมแงะซิมมือถือตัวเองออกมากะจะสลับใส่เครื่องไอ้นัทก็มีอันต้องขว้างทิ้งอีกรอบเพราะเครื่องมันใช้ไมโครซิม แต่เครื่องผมใช้ซิมการ์ดธรรมดา
"ไม่ทันแล้วไอ้ซัน นั่นรถมันออกจากบ้านแล้วมึงจะตามไปมั้ย!"
"ตาม!"
นาทีนี้ผมไม่สามารถรอได้อีกแล้วผมลงจากรถพี่เป็ดแล้วตรงเข้าไปเอารถมอเตอร์ไซต์คันโตออกมาจากที่ซ่อนแล้วออกตัวตามรถเก๋งสีดำไปห่างๆ ผมไม่รู้หรอกว่าจะทำยังไงต่อเมื่อต้องประจันหน้าแต่ผมปล่อยมันหลุดมือไม่ได้เด็ดขาด
"ไอ้นัท เกาะแน่นๆนะเว้ยกูจะซิ่งละนะ!"
รถคันนั้นขับออกนอกตัวจังหวัดมุ่งหน้าสู่ทิศใต้ จากตึกรามบ้านช่องสองข้างทางเริ่มมีแต่ป่าอีกครั้ง ท้องทุ่งและผืนนาข้างทางทำเอาผมและไอ้นัทใจสั่น แน่นอนว่าพวกผมยังเด็กเจอเรื่องแบบนี้ก็กลัวกันได้ ความกลัวไม่แบ่งแยกอายุนะเฟ้ย แต่ผมคิดว่าตอนนี้พี่เฟย์อยู่ในอันตรายคนเดียวคงจะยิ่งกลัวกว่าพวกผมแน่ๆ คิดได้แบบนั้นผมก็หายใจเข้าแรงๆแล้วขับตามมันต่อไป
ภายในรถมืดมากจนผมมองไม่เห็นว่าใครอยู่ในรถ เงารางๆเห็นเป็นผู้ชายขับมาคนเดียว มันแวะจอดที่ปั้มแห่งหนึ่งแล้วลงจากรถ ตอนที่มันหันหน้ามาทางที่ผมกำลังจะเข้าสายตามันเหมือนจะสบเข้ากับผม
ผมขนลุกและใจสั่น รอยยิ้มมุมปากนั่นผมตาฝาดหรือเปล่า!?
"ซัน ไอ้นั่นมัน...ไอ้มิล พี่คนรองของพี่เฟย์นี่....ใช่มั้ย!?"
ไอ้นัทถามผมอย่างไม่แน่ใจ แต่ผมมั่นใจว่าเป็นมันแน่นอน และมันอาจจะรู้ตัวแล้วก็ได้
"ใช่เป็นมันแต่ว่า.....ดูเหมือนมันจะรู้ว่าพวกเราตามมันอยู่"
ผมพูดเสียงเครียด หากมันรู้ล่ะก็ มันจะทำยังไงกับพวกผม มันไม่มีทางพาผมไปเจอพี่เฟย์แน่ๆแต่ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกผมจำต้องตามมันต่อไป
มันออกจากร้านสะดวกซื้อแล้วขึ้นรถขับออกไปตามปกติ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเพราะเมฆฝน ผมขับตามมันไปอย่างยากเย็นไม่นานนักมันก็จอดลงหน้าตึกร้างแถวฝั่งธนฯ
มันลงจากรถพร้อมถุงข้าวของ พวกผมจอดรถแอบๆไว้มุมหนึ่ง ด้านหลังตึกมีแต่ป่า ด้านข้างมีคลองกว้างน่าจะลึกแถมตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดมากแล้วผมกับไอ้นัทพยายามพรางตัวให้เชียบมากที่สุด
ไอ้มิลวางถุงข้าวของลงและไขประตู ผมเห็นมันแสยะยิ้มและค่อยๆปล่อยโซ่ที่คล้องประตูลงช้าๆ เสียงโซ่ตกกระทบพื้นประตูก็ถูกกระแทกเปิดออกมาในทันทีพร้อมกับเงาร่างคนที่พวกผมโหยหามานานโผล่ออกมาพร้อมทั้งหน้าแข้งที่ซัดเข้าเต็มแก้มของไอ้มิล
ป้าบ! ผิดคาดไอ้มิลยกแขนขึ้นกันไว้ได้และแทงเข่าเข้ากลางลำตัวพี่เฟย์ พวกผมนิ่งค้างมองอย่างตกใจทั้งอึ้งและดีใจ พี่เฟย์พลิกตัวหลบแต่โดนหมัดเสยเข้าเฉียดหางคิ้วไปเลือดไหลซึม แต่อีกฝ่ายเองก็โดนสันเท้าฟาดเข้าเต็มหลังคอเช่นกัน
โครม! "แฮ่กๆ ไอ้สัสมิล ไอ้เวรตายไปเลยนะมึง!"
พี่เฟย์หอบแฮ่กพลางชี้หน้าด่าไอ้คนที่นอนสลบหมดฤทธิ์อย่างโมโห เขายกมือปาดเลือดที่ไหลเข้าตาแล้วถอนใจเฮือก
"พี่เฟย์....."
"หือ?"
พี่เฟย์หันหน้ามาหาพวกผมแล้วเขาก็ค่อยๆยิ้มขึ้นมา ผมสองคนยืนขาแข็งขยับไม่ออกเมื่อได้เห็นร่องรอยม่วงช้ำเต็มตัวพี่เฟย์ พี่เขาเดินเข้ามาหาผมอย่างดีใจแล้วสวมกอดพวกผมแน่น
"ฮะๆๆ นัท ซัน! นัท ซันจริงๆด้วยนี่มาช่วยพี่เหรอครับ พี่ดีใจจังเลยคิดถึงมากด้วยแต่ว่า....."
พี่เฟย์ยันไหล่ผมออกแล้วจ้องผมกับไอ้นัทเขม็ง
"ทำไมมากันสองคนรู้ไหมว่ามันอันตรายมากโดยเฉพาะกับไอ้พวก....."
"ไอ้พวกไหนเหรอครับเฟย์!"
ผมกับพี่เฟย์สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงนั้นดังมาจากข้างหลังพี่เฟย์ ไอ้มิลมันฟื้นแล้วแต่ไม่น่าเป็นไปได้ถ้าโดนเข้าไปตรงๆขนาดนั้นมันไม่น่าจะฟื้นเร็วขนาดนี้หรือว่า.....
"เป็นยังไงครับน้องเฟย์ พี่อุตส่าห์เล่นละครให้พวกน้องได้เจอกันทั้งที ปรบมือกันหน่อยสิครับ ฮ่าๆๆๆๆ"
"มึงไอ้มิล นี่มึงคิดจะทำอะไรกันแน่!"
พี่เฟย์ดันพวกผมไปอยู่ข้างหลังตัวเองเมื่อไอ้มิลล้วงปืนขึ้นมาปลดเซฟ ผมคว้าตัวพี่เฟย์ไว้แน่น
"พี่เฟย์ พวกผมมาเพื่อช่วยพี่นะ พี่ไม่ต้องปกป้องผมหรอก!"
"ดี....ดีมาก อย่างที่ไอ้เด็กนั่นบอก น้องเฟย์ของพี่ไม่ต้องไปปกป้องมันหรอก ได้เจอกันแล้วก็พอได้แล้ว เฟย์กลับมาหาพี่ได้แล้วครับ"
ไอ้มิลปรบมือชมก่อนจะกางมือออกรอการโผเข้าไปกอดของพี่เฟย์แต่มันไม่มีทางหรอก ผมว่าตอนนี้มันดูจิตมาก บางทีมันอาจจะไม่ปกติมาตั้งนานแล้วก็ได้
"อย่าไปนะพี่เฟย์ พี่เฟย์ไม่ใช่ของของมันสักหน่อย!"
ไอ้นัทพูดบ้างหลังจากที่เงียบมานาน ผมรู้มันกลัวและมันกำลังประเมินสถานการณ์การได้เปรียบเสียเปรียบอยู่ ผมนับถือมันเลยจริงๆกับเรื่องคำนวนผลได้ผลเสียของมัน
"เฟย์! กลับมาหากูเดี๋ยวนี้!"
"กูไม่กลับ กูไม่ใช่ของของมึงอย่างที่น้องกูว่า กูเป็นของน้องนัทกับน้องซันต่างหาก! มึงอย่าได้หวัง!"
"เฟย์ กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปจากกู มึงเตรียมบอกลาไอ้เด็กสองคนนั้นได้เลยเพราะมึงจะไม่ได้เจอมันอีกตลอดกาล!"
"อย่า!"
ปัง! ปัง! ปัง!
เฮือก! เสียงปืนดังขึ้นสามนัดซ้อนพี่เฟย์เอาตัวเข้าบังผมกับไอ้นัทเต็มที่ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นพี่เฟย์ยิ้มแล้วกระชากพวกผมออกห่างจากตรงนั้นแล้วกระโดดลงมาจากตึกโดยหิ้วผมกับไอ้นัทไว้กับเอว ผมหันไปมองยังด้านบนชั้นสามเห็นชายคนหนึ่งกำลังยิงตอบโต้กับไอ้มิลอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมหันมามองพี่เฟย์กับไอ้นัทอย่างงุนงง
"ไอ้ห่าเอ้ย กว่าจะตามมาฆ่าไอ้เหี้ยนี่ได้ล่อซะกูเกือบตายจริงๆแล้ว"
"พี่เฟย์ หมอนั่นใครน่ะแล้วเขามาช่วยพวกเราเหรอ?"
"ใครว่าล่ะ ไอ้เวรนั่นมันเป็นเจ้ากรรมนายเวรของไอ้มิลไงล่ะ ถึงจะคิดว่ามันอาจจะไม่ตายแต่พี่ก็ไม่คาดว่ามันจะตามมาได้ขนาดนี้ท่าจะแค้นไอ้มิลมากเลย"
"งั้นก็ถือว่าโชคดีในความโชคร้ายนะครับ"
ไอ้นัทพูดเสียงอ่อยแกว่งแขนไปมาให้พี่เฟย์วางมันลงสักที
"ว่าแต่เราจะกลับกันยังไงล่ะเนี่ย เดินไปไม่ไหวหรอกนะพี่ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนด้วย"
"อ้อ ผมเอารถมอเตอร์ไซต์มา ที่นี่อยู่ฝั่งธนฯครับพี่เฟย์ พวกผมพาพี่กลับได้นะครับ"
พี่เฟย์ยกมือขยี้หัวพวกผมทั้งรอยยิ้มแล้วพากันไปลากรถออกมาจากที่ซ่อนแล้วเผ่นออกจากที่นั่น ผมยังได้ยินเสียงยิงกันในตอนที่ขับรถออกมา
ถึงจะมีการช่วยเหลือโดยไม่ตั้งใจจากชายคนนั้นแต่มันก็ทำให้ผมได้พี่เฟย์คืนมา ขอบคุณความช่วยเหลืออันสุดแสนบังเอิญครั้งนี้ด้วยนะครับ....จบบทช่วยเหลือ
ใครเชียร์ไอ้แอล อย่าห่วงครับจัดให้ บอกแล้วเนื้อเรื่องจะเกิดได้ก็มาจากความเห็นและคำติชมของทุกคนที่เข้ามาอ่าน ผมไม่มีพล๊อตเรื่องไหลไปเรื่อยแต่ตั้งใจให้เปียก(สารพัด) ถ้าไม่มีคำติชมจากทุกคนผมก็ไม่มีเรื่องราวจะเขียนต่อ ขอบคุณคนอ่านมากครับ 
โพลล์
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เปียก! (08/07/58)กลับมาแล้วครับ และจะแต่งต่อไป (อ่าน 148140 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก