^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^ Up รูปที่ 13 เป้าหมาย ตอนจบ (2/2/57)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^ Up รูปที่ 13 เป้าหมาย ตอนจบ (2/2/57)  (อ่าน 168625 ครั้ง)

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
ตอนมาเจ็ดตอนโดนคนเขียนหลอกทุกตอน  โกรธแล้วนะ :3125:

แต่ทำยังไงได้ชอลนู๋เนียสไปซะแล้วเลยต้องง้อคนแต่งต่อไป :o12:

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
โอ้มีซับซ้อนซ่อนเงื่อนหรือนี่


รออ่านตอนต่อไปค้าบ

ออฟไลน์ aoihimeko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3130
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +155/-9
เอ่อ...............คืือ  ไม่ใช่อะไรนะแต่เรางงว่าเรื่องนี้มันไปเกี่ยวกับเรื่องไหนรึเปล่า

แบบ...........มันนึกไม่ออกอ่ะ  :m28:

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
มีอะไรให้ค้นหา


 :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ punchnaja

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +383/-5
เหมือนจะโรแมนติกแต่กลายเป็นหนังแอคชั่นทุกทีสิน่า555

ออฟไลน์ KuMaY

  • คนไม่สำคัญ ทำไรก็ผิด
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 620
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
หนูเนียซนี่ท่าจะไม่ธรรมดา
ความลับเยอะซะจริง :z3:

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
กรี๊ดมีกรีนน้อยโผล่มาด้วยคิดถึงๆ

ออฟไลน์ kenghan

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1440
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-2
เนียซ ออกแนวซื่อ แต่แอบบู้เก่งเหรอ

ออฟไลน์ ลิงน้อยสุดเอ๋อ

  • ถึงจะเหงา แต่ไม่ได้ง่าย
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1993
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-2
    • Fanpage
รอเรื่องนี้อยู่ อิอิ

ออฟไลน์ uri uri

  • เป็ดกูรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 251
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-2
มาช้ามากกกกกกกก   ไร้ข้อแก้ตัว   :hao5: :hao5: :hao5:




^____^  ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย  ^____^




รูปที่ 8
จับได้



       ‘เจ้าชายนาซิม  ฟาราห์  นาดีร  อัล-เฮลมันด์’  เป็นชื่อเต็มของเจ้าชายนาซร์  อย่างที่รู้กันแล้วว่าพระองค์เป็นบุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์แห่งประเทศหนึ่งในแถบทะเลทราย  มีพระมารดาเป็นคนญี่ปุ่น  และด้วยการที่พระองค์มีพระมารดาเป็นชาวต่างชาติ  จึงไม่แปลกเลยที่พระองค์จะถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์

       ที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เนื่องจากว่าคืนนี้ ‘เจ้าชายราออฟ  อัลบา  อัชชา  อัล-เฮลมันด์’ มงกุฎราชกุมารหนึ่งในผู้ที่ได้รับเลือกให้เป็นรัชทายาทคนต่อไป  และเป็นพระเชษฐาของเจ้าชายนาซร์ได้เสด็จมาเยือนประเทศไทยเป็นการส่วนพระองค์  เพราะหลังทานมื้อเย็นแล้วเจ้าชายก็บอกว่าจะเสด็จไปรับพระเชษฐาและให้ผมเที่ยวเล่นในโรงแรมรอนะ  ซึ่งก็พอเหมาะพอเจาะกับที่ผมนัดกับคนๆหนึ่งเอาไว้พอดีเป๊ะ

       แต่ดูเหมือนเจ้าชายจะกลัวว่าผมจะเหงาเลยปล่อยบอดี้การ์ดอยู่เป็นเพื่อนผมตั้งสามคน  และไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหนพวกมันก็จะกลายเป็นเงาตามตัวผมไปทางนั้น  แล้วอย่างนี้ผมจะแอบไปเจอคนๆนั้นได้ยังไงวะ

       ...คิด..คิด..คิด..คิด..คิด..คิด....

       สุดท้ายแล้วก็คิดไม่ออก  เอาล่ะเบสิคสุดละ  เหมือนเดิม  เหมือนเมื่อบ่าย  หวังว่าอีกคนคงจะไม่ทำแผนผมแตกนะ

       “ว้าววววว....”

       สวยจริงสวยจังอย่างที่คนๆนั้นว่าเลยล่ะครับ  ชื่นชมบรรยากาศยามเย็นกับสวนสวยสักพัก  ผมก็อดใจไม่ไหวต้องยกกล้องขึ้นมาถ่ายสักภาพสองภาพ  ไปๆมาๆอาจเกินสิบภาพ 555  และ...มองหาคู่เดทไปด้วย อ่ะนะ  คนที่นัดให้ขึ้นมาเจอกัน  แล้วก็....นั่นนนนไง  เจอละ

       ฉากต่อไปนี้ผมอยากให้คุณผู้อ่านคิดถึงฉากของหนังรักโรแมนติกด้วยนะ  แล้วมันจะทำให้คุณได้ทั้งอารมณ์และบรรยากาศ  เอาล่ะ...

       ผมมองตรงไปที่เขา  ก่อนที่เขาจะหันมาสบตาผมด้วย  ช้าๆ...  และเขาก็มองตรงๆมาที่ผม  ผมยิ้ม  เขาก็ยิ้ม  ผมเดินตรงไปที่เขา  เป็นภาพสโลโมชั่นที่ช่างซาบซึ้งจริงๆ  เรายังคงสบตากันอยู่อย่างนั้น  พร้อมกับระยะทางที่แคบลงเรื่อยๆ  เรื่อยๆ  เหมือนมันจะเนิ่นนาน  แต่ไม่ใช่...เพราะมันเป็นเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

       หมับ!!!

       และแล้วเราทั้งสองคนก็เข้าไปสู่อ้อมกอดของกันและกัน  เราต่างก็คิดถึงกันอย่างสุดหัวใจ   เราต่าง....น้ำตาซึม (ซะเมื่อไหร่)   จากนั้นก็....

       .....ไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ  ทั้งที่ใจจริงผมอยากทำอย่างนั้นแทบตาย  ผมเนียนเดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆจนไปยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน  ผมเล็งไปที่ดวงตะวันสีสวยที่กำลังจะเริ่มลาลับขอบฟ้าท่ามกลางตึกสูงใหญ่ ระฟ้าเคียงข้าง

      ถึงตอนนี้ใช่ว่าการ์ด (สั้นๆ) จะยังไม่ตามผมนะครับ  มันยังตามอยู่แต่ผมเห็นแล้วล่ะ  ว่าพวกมันก็ทำเพียงเฝ้าระวังอยู่ห่างๆ อันที่จริงด้วยชีวิตเฉื่อยๆเรื่อยๆของผม  มันก็ทำให้ผมอดจะตื่นเต้นเล็กน้อยไม่ได้  เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ออกปฎิบัติการอย่างเต็มตัวจริงๆ  ที่ผ่านมาน่ะหรอก  อยากให้พูด...เรื่องมันแซ่บบบบบบ

      คิดอยู่นาน  ผมก็ต้องยอมรับว่ามันผิดปกติมากๆ  ตั้งแต่เจอเจ้าชายนาซร์มาเลยก็ว่าได้   ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มีการตามประกบตัวผมหรือเปล่า?  เพราะผมไม่เห็น  แต่...ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในโรงแรมนี้ในวันนี้ผมก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ค่อยๆเปลี่ยนไป  และชัดเจนมากขึ้นเมื่อเจ้าชายไม่อยู่  เชื่อเถอะว่า...คนคุ้มกันไม่ได้มีแค่สามคนนี้แน่นอน  ทุกอย่างมันดูระแวดระวังกันอยู่ตลอดเวลา  และยิ่งดูเหมือนการคุ้มกันจะยิ่งหนาแน่นขึ้น...

       ....อย่างช้าๆ...

      ...โดยแทบไม่รู้ตัว....

       “มาตั้งแต่เมื่อไหร่”  ผมพูดบอกโดยที่ไม่ได้หันไปมองคู่สนทนา  ใช้วิธีเดียวกับเจอกรีน  ก่อนจะทำเป็นถ่ายรูปดวงอาทิตย์ไปด้วย
       “เพิ่งถึงวันนี้”  คนข้างๆตอบรับเบาๆ  ผมรู้สึกว่าเขากำลังยิ้มน้อยๆ

       คิดถึงจัง  กี่ปีแล้วนะ...

       “กี่ปีแล้วนะ”  อ่ะคิดเหมือนกันเลย  ผมยิ้ม...แต่ก็ไม่ได้หันไปมองคนคิดเหมือนกัน
       “แปดปี”  ผมพูดขึ้น
       “อืม...”  เขาขานรับ  และก็พูดต่อ
       “นายไม่เปลี่ยนไปเลย”
       “..(ยิ้ม)..นายก็ด้วย”  ที่เปลี่ยนก็แค่เราแต่ละคนต่างก็สูงขึ้นมากเท่านั้น  แต่เราก็สูงไม่ต่างกันมากนัก

       จากนั้นเราสองคนต่างก็ยิ้มอย่างเงียบๆ  เราต่างก็คิดถึงกัน  ข้อนี้เราทั้งคู่ต่างรู้กันดีอยู่แก่ใจ  ในระหว่างนี้ผมยังยืนยกกล้องหันไปซ้ายทีขวาที  แต่คนข้างๆกลับก้าวถอยหลังไปนั่งที่ม้านั่งตัวยาวด้านหลัง  ผมแอบเห็นจากห่างตาว่ามันล้วงหยิบเอาหูฟังเล็กๆขึ้นมาเสียบหู  แหม่ะช่างรู้ใจผมจริงนะ  แบบนี้ก็ช่วยได้เยอะเลย

       ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่นั้น  แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน  แต่เราก็ต่างรู้กันดีว่า...มีแต่เราทั้งคู่เท่านั้นที่จะยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปกับกาลเวลา  กับคนอื่นวันหนึ่งอาจเปลี่ยนไปเป็นศัตรู  แต่ก็มีแต่เราสองคนเท่านั้น  ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงเราก็จะยังคงเป็น....

................................

...................

....

.


       หลังเงียบกันไปพักใหญ่ดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆส่องแสงสีส้มนวลตาลาลับขอบฟ้า  ผมไม่พลาดที่จะเก็บภาพน่าประทับใจอย่างต่อเนื่อง  จนกระทั่งคิดว่า.....มันอาจจะนานเกินไป

       “เริ่มเมื่อไหร่”  ผมถามเข้าประเด็น  อย่างน้อยผมก็จะได้รีบๆจัดการงานของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน
       “อีกสองวัน”  คนข้างหลังตอบกลับมา  น่าเสียใจจังผมอยากยิ้ม  อยากมองหน้า  อยากทักทาย  อยากกอด  แต่ที่ทำได้ตอนนี้คงมีเพียงเท่านี้
       “แล้วระหว่างนี้ล่ะ”  ผมถามเรื่องงาน  แม้ในใจจะคิดแต่เรื่องส่วนตัว 
       “.......”  เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับ  แต่ผมกลับรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้น
       “....มาก่อนตั้งสองวัน”  ‘ปกติไม่ใช่นิสัย’  ผมคิดต่อ  แต่ไม่ได้พูดออกมา
       “....อยากเจอนายก่อน”   
       “.....”  ผมเงียบ  แต่ก็อดไม่ได้ 
       “...คิดถึง”  ไม่ใช่คำถาม  แต่เป็นความรู้สึกจากใจ
       “...ใช่...คิดถึง”  คนข้างหลังตอบกลับและก็ทำเอาผมยิ้มขึ้นกว้างๆได้เช่นกัน
      “.......”
       “........”
       “...ชั้น...เป็นห่วงนาย”  น้ำเสียงที่จริงจังนั้น  มัน...ทำให้ผม  จากที่ยิ้มๆก็.....เริ่มเครียดแล้ว  มันผิดปกตินะแบบนี้
       “.......”  ผมขมวดคิ้ว   

       ท่าทาง...งานนี้จะไม่หมูซะแล้ว   คงได้มีการตายไปข้างแน่ๆ  แต่ความเครียดของผมก็คงจะไม่มีเพียงแค่นั้น  เพราะระหว่างที่กำลังนั่งเครียดอยู่นั้น  ฉับพลันเสียงที่ดังอยู่รอบๆตัวก็เงียบลงกะทันหัน  และผมก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบๆ  ผมหันกลับไปมองด้านหลัง

       ...ผมก็ต้องใจตกไปอยู่ตาตุ่มด้วยความตกใจสุดขีด  ก่อนจะรีบปลอบใจตัวเอง....

       ....เย็นไว้  เย็นไว้  ใจเย็นๆ....

       ผมเห็นคนที่นั่งอยู่ยังคงนั่งฟังเพลงพร้อมกับคลอเสียงตามบทเพลงเบาๆไปด้วย  มันเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มให้ผม  พร้อมทั้งพยักหน้าให้หนึ่งครั้ง  ผมยังตกใจไม่หายจึงไม่ทันทักทายตอบกลับ  และเพียงพลิกตาเดียวผมก็ถูกสายตาคมกริบคู่สวยดึงกลับไป

       ...แววตาคมกริบดุดัน  ใบหน้าเรียบเฉย  ที่ผมไม่เคยจะเดาอารมณ์ได้  ท่วงท่าที่ก้าวอย่างมั่นคง  ก้าวเดินตรงมาที่ที่ผมยืนอยู่  แต่นั่นกลับเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาเอ่ยมันออกมา

       “จิน อลองโซ  เอลลิทท์”

       ...กึก!!...

       ...ผมรู้สึกถึงอาการหายใจสะดุดของตนเอง  มือผมเย็นเฉียบขึ้นมาทันที....

       ....ผมเกลียดการแสดง  เพราะผมไม่เคยแสดงอะไรได้แนบเนียนเลย  เป็นไปได้ว่าเจ้าชายคงจะรู้อะไรมาบ้างแล้ว 

       ....กลัว....

       ...ความกลัวที่ไม่รู้มาจากไหนกระแทกเข้ามาหาผมอย่างรุนแรง  แต่ดูเหมือนเจ้าคนที่นั่งฟังเพลงสบายๆอยู่บนม้านั่งจะทำเพียงกระตุกรอยยิ้มเพียงน้อยนิดเท่านั้น  เออ!!  มึงเก่ง!!  แต่กูนี่กำลังจะตาย  เพราะหายใจติดขัดไม่ทั่วท้องนี่แหละ

       ช่วงจังหวะนั้นรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าชาย  แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย  ไม่รู้ว่าเจ้าชายจะรู้หรือไม่?  แต่การที่พระองค์พูดชื่อนี้ขึ้นมาแสดงว่า.....

       ....พระองค์รู้ตัวตนของผมแล้ว....

       อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......

       ตายแน่ๆเลยกู  รู้จักชื่อกันขนาดนี้  คงไม่ต้องบอกแล้วล่ะว่า  พระองค์จะไม่รู้ตัวตนของผมด้วยน่ะ  แล้วทำไมมันเร็วงี้เนี่ย.....อยากดิ้นเป็นไส้เดือนถูกน้ำร้อนลวกจริงๆ

       เปล่าครับผมไม่ได้ชื่อ ‘จิน อลองโซ  เอลลิทท์’  แต่ชื่อของคนนี้  เป็นชื่อของหนึ่งในนักฆ่าตระกูลดังแห่งเกาะคอเคซัสที่โด่งดัง

       ‘จิน อลองโซ  เอลลิทท์’ บุตรชายคนสุดท้องของ ‘ตระกูลมือสังหาร’ หรือรุนแรงอีกนิดก็ ‘ตระกูลนักฆ่าแห่งเกาะคอเคซัส’  เกาะกลางทะเลที่โด่งดังว่าเป็นเกาะของตระกูลที่เปรียบเสมือนยมทูตแห่งความตาย  ตระกูลเอลลิทท์ให้บรรยากาศเหมือนตระกูลโซดิกในเรื่อง Hunter X Hunter  เลยล่ะ

       ไม่แปลกเลยที่ผมจะรู้เรื่องของ ‘จิน อลองโซ  เอลลิทท์’ ก็ในเมื่อ ‘จิน’ เป็น ‘เพื่อนรักเพื่อนตาย’ ของผม  และจินก็น่ารักเหมือนคิรัวมากๆ  แต่ว่าจินร่าเริงกว่าคิรัวเยอะ  และจินก็ไม่มีพี่ชายแบบคิรัว  และก็ไม่ได้มีอดีตที่เยือกเย็นแบบคิรัวด้วย  ส่วนเรื่องที่ว่าผมกับจินรู้จักกันได้ไงนั้น  ผม....

       ....จะเล่าให้ฟังทีหลัง...

       การที่เจ้าชายเอ่ยถึงจินจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม  คงไม่ต้องบอกว่างานของจินคืออะไร  เพียงแต่เจ้าชายรู้มากน้อยแค่ไหนแล้วตอนนี้  ส่วนผม...ผมยังไม่รู้เลยว่าเป้าหมายของจินคือใครเท่านั้น  แต่ก็นั่นแหละ...การที่จินปรากฎตัวอยู่ที่นี่ก็แปลว่า ‘เป้าหมาย’ คนนั้นของตระกูลเอลลิทท์อยู่ไม่ไกลจากที่นี่  ที่สำคัญ...อาจเป็น.....

       ...ผม...

       ...หรือไม่ก็...

       ...คนตรงหน้านี้....

       ...ก็ได้...

       ...มันน่าคิดไปหมด  แต่...เอาเป็นว่าผมจะไม่ปักใจไปก่อนว่าเป็นใคร  เพราะผมก็อาจคาดเดาผิดไปก็เป็นได้  แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจเลยก็คือ....เป้าหมายของจินต้องเกี่ยวข้องกับโรสของผมแน่นอน  ไม่อย่างนั้นจินคงไม่เข้ามาหาผมและคงไม่รับงานนี้แน่ๆ

       ....ว่าแต่พวกคุณเจอจินหรือยัง?  แต่ที่แน่ๆผมมั่นใจว่านอกจากครอบครัวของจินและผมคงมีแต่คนที่ตายไปแล้วเท่านั้นที่เคยเจอกับจิน  ดังนั้นเจ้าชาย...ไม่เคยเห็นหน้าจินมาก่อนแน่นอน  ไม่รู้ถึงแม้กระทั่งรูปร่าง  หน้าตา  อายุ  หรือแม้แต่เพศที่แท้จริงของจิน  แต่ก็ต้องยอมรับว่าคนของพระองค์ทำงานได้ดีเยี่ยมและรวดเร็วจริงๆ

       ...ดีจน...

       ...ลางสังหรณ์ของผมเตือนว่า...

       ...นี่เพิ่งเริ่มต้น...

    ...เท่านั้น...   



...........................................

.......................

......

.




ต่อข้างล่าง

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-01-2014 20:07:17 โดย uri uri »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ uri uri

  • เป็ดกูรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 251
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-2
เน็ตหลุดๆ  น่าเบื่อมากๆ  ช่วงนี้เน็ตหลุดบ่อยมากๆ  ใครเป็นบ้าง  ฝากเซ็งด้วย ฮ่าๆๆๆๆ



...........................................



.......................



......




.





    “เธอเป็นคนของใคร?”  เยือกเย็นและพร้อมจะบดขยี้
 
   ณ ตอนนี้  เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากเจ้าชายนำผมก้าวเข้ามาในชั้นของโรงแรมหรู ที่ได้ถูกจองไปแล้วทั้งชั้น  ทุกอย่างยังดูเป็นปกติ  มีเพียงการคุ้มกันที่หนาแน่นขึ้น  จนกระทั่งผมถูกพาตัวไปยังอีกห้องหนึ่ง  และสิ่งที่ปรากฏอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่นั่น  ก็ทำเอาผมแทบช็อต

      ...มันเป็นรูปถ่ายของบางคนในทีมปฏิบัติการในครั้งนี้...

       แม้มีแค่สามรูป  แต่รายละเอียดนั่นก็บ่งบอกว่าเจ้าชายรู้แล้วว่าทีมเรามีทั้งหมดกี่คน  แต่คงไม่รู้ว่าเรารับคำสั่งจากฝ่ายไหน  ผมจึงถูกเค้นถามอยู่ ณ ขณะนี้
 
   พอผมไม่ตอบเจ้าชายก็เอื้อมมือมาเชยคางผมขึ้น  และออกแรงบีบอย่างแรง 

         “อึก!!” 
       “ชั้นถูกใจเธอนะ  แต่ไม่คิดว่าเธอจะน่าสนใจมากได้ขนาดนี้”  พูดพร้อมรอยยิ้มมุมปากบางๆ  แต่น่ากลัวในความรู้สึกของผม
        “...อื้อ!...”

       ผมออกแรงสะบัด ‘มันเจ็บนะ’  และแม้จะหลุดแต่ผมก็หนีไปไหนไม่ได้  ถอยมาข้างหลังได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น  ในนี้มีบอดี้การ์ดเจ้าชายอยู่กันหลายคนด้วย

    ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวคนตรงหน้าจริงๆ  ที่เคยเขินๆน่ะลืมไปได้เลย   ลางสังหรณ์ของผมไม่เคยพลาด   คนตรงหน้านี้เป็นบุคคลอันตรายจริงๆ ต้องโหดร้ายด้วยแน่ๆ  เหมือนตัวเองหลงมาเล่นกับไฟเลย  น่าจะเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเองตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆ  ถ้าเพียงแต่ผมไม่คิดจะเปลี่ยนแผน  เพราะการรับงานไอ้พี่ทาอินั่นเป็นโอกาสเข้าใกล้เจ้าชายง่ายๆ  แบบว่าประวัติของผมก็ซับซ้อนนะครับ  ผมถูกเปลี่ยนประวัติมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว   แต่ผมประเมินคนตรงหน้าต่ำเกินไป  แค่สองวันเขาก็จับได้แล้วว่าผมเป็นใคร  ไม่รู้ว่าอะไรไปสะกิดเขา  แต่คงไม่ได้เกิดจากผมแน่นอน  และถึงจะเป็นแบบนั้น  นั่นก็แปลว่า...
 
      ...ผมพลาด...

       โดยหลักแล้วผมต้องรีบถอยทันที  แม้งานนี้จะเป็นงานช่วยเหลือก็ตาม  แต่กฎก็ต้องว่าไปตามกฎ  มิเช่นนั้นหัวหน้าทีมก็จะคุมลูกทีมไม่ได้  คนที่จะเปิดเผยข้อมูลทั้งหมดได้นั้นมีแต่หัวหน้าทีมชุดปฎิบัติการนั้นๆเท่านั้น  การลงโทษสำหรับคนผิดกฎ  คือ...

       ....การถูกส่งตัวกลับไปฝึกใหม่...

       ...เหมือนจะดี...

       แต่นั่น....เป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการ  เพราะตอนนี้ผมมีความสุขแล้ว  กับครอบครัว  กับเพื่อนๆ  กับมหาวิทยาลัย  การถูกส่งไปฝึกใหม่นั้น  นอกจากไม่รู้ว่าเราจะกลับไปเจอกับอะไรแล้ว  ยังเสียเวลามากๆด้วย  ผมไม่มีทางยอมแลกแน่นอน

       “หึ ชั้นว่าจะอ่อนโยนกับเธอซะหน่อย  แต่ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว”
       “.......”  ถึงตอนนี้ผมก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่า...ดูเหมือนผมจะพลาดหลายเรื่องเลย 
       “และเธอก็ไม่ควรจะทำให้ชั้นโกรธ  เธอเป็นคนของใคร?”  เสียงราบเรียบเยือกเย็นถามขึ้นมาอีกครั้ง  พร้อมกับดวงตาคบกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงิน
       “......”  อึก!  มันน่ากลัวมากกับสายตาที่มองมา  แต่ก็อย่างที่บอก...
       “...ผมบอกไม่ได้” 

       ผมบอกไม่ได้จริงๆ  แม้ตอนนี้ตัวผมจะสั่นไปหมดแล้วก็ตาม  คุณเคยดูหนังแล้วเห็นพวกสายลับที่วันๆอยู่แต่กับกองเอกสารมั้ย  แล้ววันหนึ่งคนๆนั้นก็ถูกจับตัวไป  นั่นแหละ  อาการผมก็ไม่ต่างไปจากอาการของคนแบบนั้น   แม้การสอบสวนจะดูนุ่มนวลเพราะยังไม่มีการใช้ความรุนแรงใดๆ  แต่มันกดดันเป็นบ้าเลย

       “หึหึ  ช่างเป็นลูกน้องที่ภักดีจริงๆเลยนะ”  คำพูดประชดประชันแต่น้ำเสียงราบเรียบ  ผมเลยไม่รู้ว่าคนตรงหน้าที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่นั่นรู้สึกอย่างไร
       “...ผม... อยู่ฝ่ายเดียวกับ...คุณ”   ผมเริ่มรวนในการใช้คำศัพท์   ผมไม่ได้ถูกส่งมาเป็นสายลับ  และผมก็ไม่ได้ถูกส่งมารับใช้   แต่ผมถูกส่งมาเพื่อ...ช่วยเหลือ....อย่างลับๆ

       ผมไม่ได้ถูกมัด  แต่ก็กำลังถูกต้อนไม่ต่างกับถูกมัดไว้เลย  ผมไม่เก่งศิลปะการต่อสู้นี่คือเรื่องเสียเปรียบหากผมคิดจะใช้กำลัง  แต่การเปิดเผยข้อมูลที่ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามรู้แล้วหรือไม่นั้น  ผมก็ทำไม่ได้เพราะเป็นกฎและคนทำได้ก็มีแต่หัวหน้าชุดปฎิบัติการอย่างที่บอกเท่านั้น   แม้ผมจะไม่ได้มาในฐานะศัตรู

       “หึหึ  แน่ใจได้อย่างไร  ว่าอยู่ฝ่ายเดียวกับชั้น”

       ท่านั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ดูองอาจช่างไม่เหมือนเจ้าชายเลย  มันเหมือนมาเฟียมากกว่า  หากผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนตรงหน้ามีฐานะอะไร 

       “...ผม... จะไม่หักหลังคุณ”  เพราะหน้าที่ของผม  มีแค่การช่วยเหลือ  หมดจากนั้นผมก็ถอนตัว  แม้ว่าการถูกเปิดเผยตัวตน  ผมจะต้องถอนตัวจนกว่าจะมีคำสั่งใหม่ก็ตาม
       “หึหึหึ  งั้นกินน้ำนั่นซะ”
       “ครับ?”

       เป็นแก้วน้ำ  เหมือนน้ำธรรมดา  แต่ผมว่าไม่น่าใช่  ผมมองคนที่ทั้งกลัวและเคยชื่นชมที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างเครียดจัด  สายตาที่มองมามีแววระยับแปลกๆ  มันยิ่งทำให้ความกลัวของผมทวีความรุนแรงมากขึ้น  ผมรู้ว่าการขัดขืนจะเกิดอะไรขึ้น  เจ้าชายต้องรู้อะไรมากกว่าที่ผมคาดคิดแน่นอน  ไม่อย่างนั้นตอนนี้ผมคงจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว

       “.........”

    ไม่มีคำสั่งซ้ำ  มีเพียงความเงียบ  แม้ในนี้จะมีคนอยู่ไม่ต่ำกว่าหกคน  แต่ไม่มีใครขยับหรือพูดส่งเสียงอะไรเลย  ผมค่อยๆยื่นมือไปจับแก้วน้ำใบนั้นขึ้น  เห็นเลยว่ามือผมสั่นแค่ไหน  เจ้าชายทำเพียงขยับมุมปากบางๆเท่านั้น  ผมค่อยๆดื่มน้ำนั้นในขณะที่สบกับนัยน์ตาสีสวยนั้นโดยไม่คิดหลบ 

       ..อึก...อึก...

       ....จนหมดแก้ว...

       อย่างที่คิดจริงๆ  นี่ไม่ใช่น้ำธรรมดา  มันมีสารบางตัวที่ผม...จำได้ดีเลย  มันเป็นสารหลอนประสาทอ่อนๆ  แต่ถึงจะรู้แบบนี้แล้ว  ผมก็ยืนยันไม่ได้ว่ามันจะรุนแรงสักแค่ไหน  รู้แต่ว่าเพียงเวลาไม่นานใจผมก็สั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น  และเหมือนจะสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ  ผมกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรงพร้อมทั้งกำมือตัวเองแน่น  ตาเริ่มพล่ามัวแต่ผมยังมีสติดี

       “เธอเป็นคนของใคร?”
       “....ผม...เป็น......”

        ไม่!  ไม่ไม่ไม่  ไม่ได้  บอกไม่ได้  ไม่ได้เด็ดขาด  ผมไม่ได้มาเป็นศัตรูนะ  ผมมาเพื่อช่วยเหลือ

       “...ผม...บอกไม่ได้จริงๆ”  ผมกัดฟันพูด
      “หึหึ  ปากแข็งจริงนะ  ชั้นชักจะถูกใจเธอมากขึ้นแล้วสิ”  รอยยิ้มหยันๆที่ผมไม่คิดว่าเจ้าชายจะทำเป็นด้วย
       “.......”
       “น้ำที่เธอดื่มไปจะทำให้ใจเธอสั่น”  ผมกำลังเป็น
       “......”
        “มือและเท้าของเธอจะค่อยๆชา  และเธอจะหมดแรงในที่สุด”  เจ้าชายพูดบอกช้าๆ  หรือสมองผมรับรู้ช้าลงก็ไม่รู้   

       ฟุบ!

        ผมเริ่มชามือชาเท้าอย่างที่เขาพูดเลย  ก่อนที่ผมจะเริ่มทนไม่ไหว  และทรุดลงนั่งพื้นในที่สุด

       “.......”  พูดอะไรไม่ออกได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างโกรธๆ  ไม่น่าจะเคยแอบปลื้มคนแบบนี้เลย
       “เธอจะทรมาน  ในขณะที่เธอยังคงมีสติครบถ้วน”
       “.......”  ใช่...ทรมาน
       “ชั้นมียาแก้  แต่เธอต้องบอกมาว่าเธอเป็นคนของใคร  เจ้าหนู” 

       เจ้าชายพูดก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยมาลูบไล้ใบหน้าผมเบาๆเหมือนจะเอ็นดู  ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงเคลิ้มเขินอายไปแล้ว  แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าจิ๊ดๆที่มาจากนิ้วมือนั้น  มันเลยทำให้ใบหน้าของผมร้อนขึ้นมาดื้อๆ  และถึงผมจะรู้สึกแบบนั้นตอนนี้ผมก็ต้องต่อสู้กับความทรมานอย่างหนัก  ที่เกิดจากยากล่อมประสาทอ่อนๆนั่นเช่นกัน 

       “...ไม่...ได้...ผม...บอกไม่ได้”  เสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด
       “.........”
      “.........”

       มีเพียงแค่สายตานิ่งๆกับความเงียบที่โรยไปรอบตัว  ผมเริ่มกอดตัวเองและกอดแน่นขึ้น  จมูกได้กลิ่นคาวเลือดจางๆจากริมฝีปาก  ที่เผลอกัดลิ้นตัวเองไป

       “ฮะซีน  เอายานั่นมาสิ”
       “พะย่ะค่ะ”
       “...??...”

       ใจสั่น  บอกได้เลยว่าใจยังสั่นไม่หาย  ถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่ายานี้ไม่ได้รุนแรงมากนัก  แต่มัน...ทรมานจริงๆ  ผมเริ่มรู้สึกหอบและเหนื่อย  แต่ผมก็ยังมีสติดี

       “ปากแข็งจริงๆ”  แม้จะพูดแบบนี้  แต่เจ้าชายกลับเหยียบยิ้มอย่างพอใจ
       “..อื้อออออ...”  ไม่ทันได้ตั้งตัวผมก็ถูกรวบตัวไปบดจูบอย่างรุนแรง

       รสจูบที่ผมเคยชอบ  แต่ไม่ใช่ครั้งนี้แน่นอนจูบรุนแรงที่ผมรู้สึกหวาดกลัว  อาจเพราะดูเหมือนตอนแรกที่เจอกันเจ้าชายไม่ได้มีท่าทีคุกคามอะไรผม  แต่ไม่ใช่เลยในสถานการณ์ขณะนี้  เมื่อความจริงบางอย่างปรากฎ

       ลิ้นร้อนที่เข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นของผมไม่ได้ให้ความรู้สึกดีเลย  ฟันคมๆนั้นขบกัดริมฝีปากของผมดูดดุนบาดแผลที่ผมกัดก่อนหน้านี้จนผมรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในช่องปาก  ไม่มีความรู้สึกดีเหมือนที่เคยจูบเลยแม้แต่นิดเดียว

       “..ยะ...อย่า...อ๊ะ...”

       พอถอนริมฝีปากออกเจ้าชายก็กรอกบางอย่างให้ผมกินเพิ่ม  ผมพยายามขัดขืน  แต่แรงบีบที่กรามก็รุนแรงจนต้องรับเม็ดเล็กๆนั้นลงไป  แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังดิ้นไม่หยุด  เหมือนมันจะดีที่เขาไม่ได้มัดผมแต่ผมว่าไม่ใช่   ตอนนี้ร่างกายของผมอ่อนปวกเปียกไปหมดแล้ว  อาการใจสั่น  ชามือชาเท้า  มันทำให้เรี่ยวแรงของผมหายไปหมด

      “เดี๋ยว!...เอ๊ะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”  พอหลุดออกมาได้ผมก็ทรุดลงตรงหน้าเจ้าชายอีกครั้ง
     “แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก...เจ้าชาย  พระองค์...ไม่ควรทำแบบนี้”  แม้แต่เสียงผมก็ยังต้องเค้นพูดออกมา
       “หึ  ก่อนหน้านี้น่ะใช่  แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว”  รอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าหล่อเหลาที่ผมเคยแอบหลงใหล  ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นเยือกเย็น
     “...คุณเอาอะไรให้ผมกิน”
       “ยาสารภาพ”

       ...อึก!!..

       ยะ..ยา สารภาพ  โกหกชัดๆ  ถ้าเป็นในแก้วน้ำน่ะอาจจะใช่  แต่ยาที่เพิ่งกินไปนี่ไม่ใช่แน่นอน  พอเวลาผ่านไปสักครู่  ความรุ่มร้อนที่มาพร้อมกับอาการขนลุกซู่ซ่า  ทั้งท้องน้อยของผมก็รู้สึกเสียวแปร๊ดๆขึ้นมา   นี่มันจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว  ผมเคยชื่นชมคนๆนี้ได้อย่างไรนะ

        ...ไม่นะ...

       ...ทำไมผมจะจำความรู้สึกนี้ไม่ได้ล่ะ....

     “...มะ...ไม่ใช่  ไม่นะ”
       “เธอก็รู้นี่”
       “พระองค์ไม่ควรทำแบบนี้”  เสียงผมเริ่มแหบแห้งและสั่นเครือ  เจ้าชายสืบประวัติของผมไปได้ลึกแค่ไหนแล้ว
 

      “...ควรหรือไม่ควร  ชั้นเป็นคนตัดสินเอง”





TBC



ทักทายทักทายยยยยย   :mew1: :mew1:

เหนื่อยมากสำหรับตอนนี้   :katai4: :katai4:
พระเอกที่เราวางไว้ไม่ได้อยากให้ร้ายนะ 
แล้วนิยายเราก็อยากให้ออกแนวโรแมนติกคอมเมดี้มากกว่า
ตอนนี้เลยเขียนลบ  เขียนลบอยู่หลายรอบ   :katai1: :katai1:
หลักๆเลยก็คือ  ไม่ต้องการให้บุคลิกพระนายแตกต่างจากที่วางไว้
กว่าจะได้ตอนที่ดูโอเคที่สุดก็เสียเวลามาก (เซ็งสุดๆ)  :mew5: :mew5:

ขอบคุณที่ยังติดตาม  o15 o14  และยืนยันว่า....อะไรๆก็อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไป

ตอนหน้า   :m10:  :oo1:  :haun4:  :z1: :z1:


Uri



ปอล้อปอลอ
ถูกใจทุกเม้นต์  +เป็ดให้ทุกคน   :katai2-1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-01-2014 20:13:47 โดย uri uri »

ออฟไลน์ uri uri

  • เป็ดกูรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 251
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-2
เอา  ปกหนุ่มวายกับชายในฝัน  มาอวด
เค้าช๊อบชอบ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คุณฟราน  กับ  กรีนน้อย   

[attachment deleted by admin]

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
เค้างงนิดหน่อยถึงปานกลางประมาณโดนพายุไต้ฝุ่น เพราะงั้นต้องมาต่อเร็วๆ

ออฟไลน์ SenzaAmore

  • Where troubles melt like lemon drops....
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 713
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +79/-0
หนูเนียสแย่แล้วววว แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าเจ้าชายนาซิมดูแบดดี เผอิญชอบแบดบอยอ่ะนะ55 :z1:

 o13 ปกสวยมากกกก คุณฟรานหล่อดีจริงๆ555

มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:

ออฟไลน์ =นีรนาคา=

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2546
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +296/-6
โอ๊ยย ตึ๊บเลย ฮ่าาาาา  :really2:
สงสัยหายไปนาน ต่อเกือบไม่ติด ฮ่าาาาา

ออฟไลน์ แป้งข้าวหมาก

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 749
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-1
เอ๊ะ...อะไร ยังไง ใครคือใคร
รอๆ :hao4:

ออฟไลน์ yymomo

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-3
 :katai1:   อิตาเจ้าชายแกเนียซ ชร๊านนน อิตาพวกนี้นิ  :z6: น่าปล่อยให้มันโดนฆ่านัก  :katai1:

ออฟไลน์ Aomampapeln

  • แมวเหมียว เมี๊ยว เมี๊ยว~
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1133
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
พยามทำความเข้าใจแต่ก็ยังงงๆอยู่ดีอ่ะรอตอนต่อไปดีกว่า

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3
สายลับจับหนุ่มหล่อ :ling1:

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย ลุ้นๆ~

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
ตอนหน้า ขอแบบหน่วงๆ โหดๆ ซาดิส ก็ดีน่ะะะะะ  :oo1: :oo1:

nemesis

  • บุคคลทั่วไป
สนุกๆรอต่อนะ

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1673
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
เดาเรื่องไม่ออกซะแล้วสิ่  :katai1:

ออฟไลน์ kongxinya

  • Skt KS
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
จะยังไงต่อเดาไม่ถูกเลย  :ling1:

ปล.คุณฟรานหล่อมาก  :z1:

ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
แบบว่า งง อ่ะ = =

ออฟไลน์ TheWanFah

  • ความใกล้ชิด บางครั้ง ทำให้เราเผลอคิดไปเอง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-1
 :oo1: เดาไม่ถูกกันเลยทีเดียว

ออฟไลน์ ลิงน้อยสุดเอ๋อ

  • ถึงจะเหงา แต่ไม่ได้ง่าย
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1993
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-2
    • Fanpage
งง ได้อีก 555+

แต่ชอบๆๆ

ออฟไลน์ sam3sam

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2562
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +247/-4
อะไรมันจะซับซ้อนปานนั้น :ruready

ออฟไลน์ question09

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1501
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-10
จับได้เลย งงกันไป

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

แต่ก้อชอบนะ   :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ uri uri

  • เป็ดกูรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 251
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-2

เพิ่งกลับจากทำงาน  เมื่อเช้ารีบเลยลงมะทัน อิอิ  :katai2-1: :katai2-1:
เอาไปอ่านซะ  :hao6: :hao6: :hao6:





^____^  ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย  ^____^




รูปที่ 9
ครั้งแรก...ความจริง



(จีเนียซ)

    “พระองค์ไม่ควร....ทำแบบนี้จริงๆ”  พูดทั้งน้ำตารื้น  ผมไม่มีแรงเหลือแล้ว  ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
    “อย่าสนุกกับคนของชั้น  หรือกับชั้นล่ะ”
    “..!!!...”  ไม่!  มันแย่จริงๆกับสถานการณ์แบบนี้  แต่ถ้า.... 
    “ซาอิด”
    “พะ...”
    “ไม่!!”  ผมกัดฟันเค้นเสียงตวาดขึ้นมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
    “หือ?”
    “กับ...คุณ”  ไม่...ไม่คิดว่าคนๆนี้จะคุยด้วยยากเย็นเช่นนี้  อีกทั้งในสภาพแบบนี้ของผม  ‘ต่อต้านไม่ได้’  นี่คือความรู้สึกที่แน่นอนที่สุด
    “ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ  ..........” 

    ก่อนที่เรื่องจะแย่มากไปกว่านี้ก็มีคนเดินเข้ามาในห้องเพิ่มและเขาก็ส่งโทรศัพท์ให้กับเจ้าชาย  เจ้าชายรับเครื่องมือสื่อสารนั้นไปแนบหูโดยไม่แม้แต่จะกล่าวคำทักทายปลายสาย  สายตาสีดั่งอัญมณีคู่นั้นยังคงจับจ้องมาที่ผม  ผมเห็นคิ้วของเจ้าชายขมวดเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ  และพอพระองค์วางสาย

    “หึหึ  ออกไป!” รอยยิ้มกับสายตาที่อ่านไม่ออก  แต่มันก็น่ากลัวในความรู้สึกของผม
    “พะย่ะค่ะ”

    ทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว  ตอนนี้จึงเหลือเพียงเราสองคน

    “..........”
    “...........”
    “ไวท์เตอร์  แอล  สการ์แลต  รหัส มิส  หัวหน้าทีมชุดปฎิบัติการคุล  ส่วนเธอเคนดี้  จีเนียซ  สิรธีร์ ผู้ช่วยเหลือ...รักษาข้อมูล”
    “...แฮ่ก..แฮ่ก  อึก..”  ทรมาน

   ความรู้สึกที่ว่า...หลวมตัวสุดๆเลย  ถึงตอนนี้คงจะต้องบอกแล้วว่าทีมชุดปฎิบัติการ ‘คุล’ ที่เจ้าชายกล่าวถึงเป็นหน่วยงานลับของ ‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’ มีไวท์เตอร์เป็นหัวหน้าทีมคุลในครั้งนี้  ‘โรส’ กับ ‘คุล’ หมายถึงดอกกุหลาบ  โรสในภาษาอังกฤษ  คุลในภาษาเปอร์เซีย  ชุดปฎิบัติการเรามีทั้งหมด 7 คน  เข้ามาในเมืองไทยแล้ว 5 คน  ประจำการต่างประเทศ 2 คน  ‘โรส’  นามแฝงที่เป็นเป้าหมายของเรา  และ ‘โรส’  ก็คือ....

    ..... ‘ข้อมูลน้ำมันดิบ’ ที่อยู่ในความครอบครองของเจ้าชายนาซร์ทั้งหมด....

    “คำสั่งใหม่  เธอต้องมาเป็นผู้ช่วยของชั้น”
    “........”  งั้นหรอ  ผมทำเพียงสบตาทั้งที่ตาพร่ามัวไปหานัยน์ตาสีสวยนั้นตรงๆเท่านั้น  ตอนนี้เริ่มไม่ไหวจะพูดแล้ว  สมองมันเริ่มจะเบลอๆแล้วด้วย  คำสั่ง...ไม่รู้ว่ามาจากใคร  ใครเป็นคนสั่ง?   แม้อยากถามแต่คงต้องถามกันยาวแน่ๆ

    ...รอก่อน...

    ...รอให้พ้นจากสถานการณ์นี้ไปก่อน...

    “แต่เห็นที  ชั้นคงจะต้องช่วยเธอก่อนสินะ”  คำพูดเหมือนจำใจ  แต่แววตาไม่ใช่
    “.....”  ผมไม่ตอบ  เพราะรู้อาการของตัวเองดี  พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความทรมานไว้
    “เธอถูกจับได้ง่ายเกินไป  แล้วจะช่วยอะไรชั้นได้” 

    แทงใจดำ!!!  คำพูดเรียบๆแต่สายตาดุดัน  ตำหนิอย่างแรง!  ผมไม่เถียง  ผมอ่อนหัด  เอาตามตรงเลย  ตอนรับคำสั่งผมยังแปลกใจไม่หาย  ทำไมถึงเลือกผม  ผมที่ไม่น่าจะทำงานนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่งแท้ๆ  แม้บางครั้งผมจะแอบคิดว่า...ตนเองกำลังถูกองค์กรหลอกใช้อยู่หรือเปล่า?  แต่ก็ต้องทิ้งความคิดนั้นไป  เพราะหัวหน้าทีมคือ ‘ไวท์เตอร์’  และงานนี้ก็มี ‘พี่เกรย์’  บุคคลทั้งสองคนนี้  ผมรักพวกเขา  และพวกเขาก็รักผม  พวกเรารักกันดั่งพี่น้องแท้ๆเลย  และทั้งสองคนก็ฉลาดและเฉลียวเกินกว่าที่จะไม่รู้ว่าองค์กรต้องการอะไร  ที่สำคัญ...คงมีแต่สองคนนี้เท่านั้นที่กล้าตั้งคำถามกับเบื้องบน

    “...ผม...ช่วยคุณได้...แน่นอน  ไม่เช่นนั้น...คุลคงไม่ส่งผมมา...”  ผมไม่แม้แต่จะหลบสายตาคมกริบนั่นในขณะที่...พยายามกัดฟันพูดประโยคนี้ด้วยอาการใจสั่นอย่างรุนแรงเพราะฤทธิ์ยา
    “.......”  แววตาคู่สวยเปลี่ยนไปเล็กน้อย  และไม่ทันขาดคำ...
    “อ่ะ!!  อือ!...อ”

    ...เจ้าชายก็ดึงผมให้ขึ้นไปบนตักนั่นอีกครั้ง  ลิ้นร้อนๆส่งกลับเข้ามาใหม่  แม้จะยังคงความดุดันแต่ก็อ่อนโยนกว่าครั้งแรกมากนัก  จูบที่เรียกร้องแปลกๆ  ผมไม่เข้าใจ  แต่ก็ไม่คิดต่อต้านเมื่อความคิดว่าตนเองก็กำลังต้องการสัมผัสนี้เช่นกัน  เรียวลิ้นอุ่นร้อนที่เข้ามาพัวพันและซอกซอนไปตามแนวฟันยิ่งเพิ่มความรัญจวนให้ผม  เอาตามตรงเลย...ผมยังไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์สักครั้ง  แต่ผมเคยถูกกระตุ้นด้วยยาปลุกเซ็กส์มาก่อน  รวมทั้งยากล่อมประสาทด้วย  แต่นั่นมันผ่านมาแปดปีแล้ว  มันเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต  ผมไม่มีวันลืม  ผมเคยฝันร้ายแต่ผมก็เอาชนะมันมาได้  และผมก็ไม่เคยกลับไปฝันเห็นมันอีกเลย  แม้ในขณะปฎิบัติงานผมจะเจอเหตุการณ์ใกล้เคียงกัน

    พระองค์ถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะเลียเบาๆตรงบาดแผลของผม  บางเบาแต่กลับให้ความรู้สึกดีแทบบ้า

    “ชั้นไม่เคยฝืนใจใคร”  คำพูดเหมือนจะอ่อนข้อให้  แต่สายตา...แทบจะกลืนกิน  สายตานั้นบ่งบอกว่าพระองค์ช่างพึงใจกับปฎิกิริยาของผมเสียเหลือเกิน
    “....ไม่เป็นไร  ถ้า..เป็นคุณ”  ใช่! อารมณ์ใคร่ผมบอกแค่นั้น   ความต้องการทางร่างกายกำลังเรียกร้องหาสัมผัสจากบุคคลตรงหน้า

    ตอนนี้สติของผมตีรวนกันไปหมด  มีทั้งต้องการ  ชอบ  เกลียด  กลัว  โกธร  ประทับใจ  ชื่นชม  เอาแน่ไม่ได้เลย  แต่ความรู้สึกที่ว่า...

    ...ต้องทำให้ได้รับการยอมรับ...รุนแรงที่สุด

    “ชั้นจะพยายามอ่อนโยน...เด็กน้อย”

    หลังคำพูดนั้นเจ้าชายก็อุ้มผมขึ้นมาและพาไปยังห้องอีกห้อง  ที่ผมแทบจะมองไม่ออกเลยว่ามีประตูห้องนอนฝังอยู่ทางผนังแบบนี้ด้วย

    เตียงนอนสวยงามหลังใหญ่แต่ผมไม่มีอารมณ์มาชื่นชมแล้วตอนนี้  เพียงวางตัวผมลงเจ้าชายก็ตามมาคร่อมทันที  การแลบลิ้นเป็นกริยาต่อจากนั้น  แม้ผมจะไม่มีประสบการณ์แต่การชักนำจากคนตรงหน้าก็ทำให้ผมอดไม่ได้...ที่จะเอาลิ้นของตัวเองไปเกี่ยวพันกับความยืดหยุ่นของปลายเรียวลิ้นนั้น  เสียงบางเบาจากการดูดกลืนซึ่งกันและกัน  ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปคล้องคอเจ้าชายให้ลงมาแนบแน่นมากขึ้นตามอารมณ์ปรารถนาของร่างกาย

    มือคู่สวยของเจ้าชายไม่ได้อยู่นิ่งอีกแล้ว  พระองค์ลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวของผม  เพียงเวลาไม่นานผมก็เปลือยเปล่าภายใต้ร่างหนา  ผมเริ่มกระสับกระส่ายอย่างรุนแรง  ผมเริ่มไม่รู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไรในตอนนี้  แค่รู้สึกว่ามีตัวอะไรไม่รู้คลานยั้วเยี๊ยปลุกปั่นอารมณ์ความต้องการทางเพศไปทั่วทั้งตัว  ความรุ่มร้อนกำลังเผาผลาญร่างกายของผม

    ผมลดมือลงมาสัมผัสเนื้อตัวคนด้านบนสะเปะสะปะ  ก่อนจะสัมผัสไปเจอกับแท่นความรุ่มร้อนที่แปลกๆผ่านทางเนื้อผ้า  มัน....ทำให้ผมรู้สึกดี   ผมยืนยันว่าผมยังมีสติ  และเพราะสติที่มีอยู่ผมจึงทรมาน  อาการชามือชาเท้ากำลังถูกทดแทนด้วยความต้องการทางเพศที่... ‘ค่อนข้างจะรุนแรง’  อาการใจสั่นยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง  และเหมือนจะระเบิดในเร็วๆนี้  หากไม่ได้รับการปลดปล่อยที่ถูกวิธี  การยินยอมของผมมาด้วยหลากหลายอารมณ์  ที่เคยชื่นชม  และเขินเจ้าชายอยู่บ่อยครั้งนั้นเป็นเรื่องจริง  และอีกเรื่องที่สำคัญคือ....

    ....การยอมรับ....

    ....อย่างไม่มีเงื่อนไข....

    ....ตามสัญญา...

    ....จากคนด้านบน....

    อาจเป็นเพราะใจผม....ที่ให้ไปง่าย  เพราะยา  และเพราะ...ความรับผิดชอบที่ผม...

    ...พลาด....

    ดังนั้นการสละร่างกายโดยการแลกด้วยวิธีนี้อาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด  นั่นเพราะผมยังมีโอกาสดิ้นรน  แต่ที่ยอมโดยขอให้เป็นเจ้าชาย  เพราะพระองค์เป็น ‘เจ้าชายนาซิม  ฟาราห์  นาดีร  อัล-เฮลมันด์’  เป็นผู้กุมบังเหียน ‘บริษัท Helmand  Shell’ สัมปทานบ่อน้ำมันเพียงหนึ่งเดียวของประเทศเบซาเลเอล และเป็นบุคคลที่อยู่ใกล้ชิด ‘โรส’ ที่สุด  และวิธีนี้ผมก็จะยังสามารถยืนหยัดในฐานะเจ้าหน้าที่ปฎิบัติการได้ต่อ  เพราะสำหรับพวกเราแล้ว.... 

    ....หน้าที่ความรับผิดชอบต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง.....

    นั่นเป็นเหตุผลที่เอามาอ้าง  เพื่อให้รู้สึกว่า  ‘หัวใจยังไม่ได้ถูกยกให้ใคร’  ใช่!!  ผมอยู่ในระหว่างปฏิบัติงานของคุล!!!   

   “ชั้นคงต้องรีบแล้วล่ะ  ไม่เช่นนั้นเธออาจจะช็อตได้”

    ฝ่ามือร้อนลูบสำรวจอย่างช่ำช่องไปตามเรือนร่างของผม  ริมฝีปากที่กดจูบตามซอกคอ  ลาดไหล่  ให้ความรู้สึกเสียวกระสันอย่างที่สุด  ยิ่งประกอบกับยาที่ผมได้รับไปด้วยแล้วนั้น 

    “อื้อออ...อ๊ะ!...”
    “ดูเหมือนเธอจะชอบนะ”
    “เอ๊ะ!  อา~....”

    มันง่ายเหลือเกินเพียงแค่เจ้าชายเล้าโลมเล็กน้อยจากการปลุกปลอบ ‘จีน้อย’ และแรงเสียดสีเบาๆของเนื้อผ้า  ประกอบกับฝ่ามือร้อนๆของเจ้าชายที่ลูบสัมผัส...สำรวจไปตามสัดส่วนต่างๆตามร่างกายของผม  ผมก็ปลดปล่อยแล้ว  มันเหมือน...อัดอั้นมานาน 

    “ฮ้า~....แฮ่ก..แฮ่ก....แฮ่ก”
     “หึ  ไวจริง”  รอยยิ้มร้ายๆกับสายตาพราวระยับ

    ผมมองหน้าเจ้าชายรูปหล่อที่เคยชื่นชม  ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือว่าหน้าตา  หากแต่ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเสียก่อนการร่วมรักกับคนๆนี้  คงจะเป็นอะไรที่น่าประทับใจจนลืมไม่ลงมากกว่านี้แน่ๆ  ผมคงเอาไปโม้ให้ไอ้กรีนฟังสนุกปากเลยล่ะ  ผมแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเบาๆเมื่อคิดถึงตอนนี้   และนั่นคงเป็นอาการเชิญชวนคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน   ริมฝีปากของผมถึงได้ถูกฉกชิมไปอย่างรวดเร็วแบบนี้

    “อืมมมม...”

    ลิ้นแลกลิ้นพัวพันกันอย่างเร่าร้อนเป็นอะไรที่ปลุกปั่นอารมณ์ดิบได้เป็นอย่างดี  ความต้องการที่พึ่งถูกปลดปล่อยไปกลับมาอีกครั้ง  ไม่ต้องบอกอะไรมันก็ดุนดันทักทายหน้าท้องของเจ้าชายอย่างหน้าไม่อาย

    “ชอบหรือเปล่า?”
    “......”  ผมส่ายหน้าไม่รู้  แต่มันเสียวแทบขาดใจ  ขณะแค่จูบนะ 

    ความร้อนของร่างกายเพิ่มมากขึ้นตามอารมณ์ความต้องการ  จากเดิมที่มันถูกกระตุ้นด้วยยามาก่อนนั้นแล้ว  ตอนนี้...มันเริ่มแปลกๆ  แปลก...มันแตกต่างจากยาที่เคยโดน  ทั้งๆที่ผมก็เพิ่งจะปลดปล่อยไปรอบหนึ่ง

    มือคู่สวยไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผม  มันจิ๊ดแปล๊บๆขึ้นมาอย่างแรง  เล่นเอาผมกระตุกวูบแผ่นหลังลอยขึ้นมาทันที  ปฎิกิริยาตอบรับจึงเป็นอาการที่เผลอจิกเล็บลงบนแขนแข็งแรงของคนตัวโต

    “อ้า~.....”
    “หึหึ  เซนซิทีฟสินะ”
    “......”

    แรงเสียดสีเบาๆจากทางด้านหลัง  เสื้อผ้าเจ้าชายหายไปอย่างรวดเร็ว  เนื้อตัวผมตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อที่ออกมาเยอะมาก  เหมือนมันสามารถผลิตน้ำเองได้เลย

    “อืออออ...”

    มีการล่วงล้ำมาจากทางช่องด้านหลังพร้อมกับความลื่น   ผมดึงคนข้างบนลงมาจูบอีกครั้ง  ผมอดไม่ได้ที่จะดูดเรียวลิ้นของอีกคนแรงๆเพื่อบรรเทาอาการเสียวกระสันของตนเอง  เล็บมือของผมจิกไปตามบ่ากว้างของเจ้าชาย  เนื้อตัวผมร้อนผ่าวดั่งไฟเผา  เจ้าชายกดจูบสนองผมอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน  ก่อนจะดูดริมฝีปากล่างผมอย่างแรงและทิ้งช่วงลงไปดูดดุนเนื้อตัว  ตามกกหูลำคอเรื่อยลงมาตามลาดไหล่  หน้าอก  เม็ดสีชมพูแดงกำลังถูกกัดกินอย่างไม่ปราณี  เพียงไม่นานจุดแดงๆก็เพิ่มปริมาณมากขึ้นจากเมื่อวาน

    “ฮ่า~ห์   อา.....”

    เพราะอะไรไม่รู้  แต่ความเจ็บปวดเล็กๆนี้กำลังทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก  พอเจ้าชายจะผละริมฝีปากออกผมจึงได้กดให้ลงไปใหม่

    “หึหึ...”

    พระองค์สนองผมอย่างถึงพริกถึงขิง  ทั้งมือทั้งริมฝีปาก  ทั้งด้านบนด้านล่าง  และเหมือนการขยายจากช่องทางด้านหลังจะพร้อมแล้ว

    “อ้า~....”

    เจ้าชายส่งนิ้วเรียงยาวข้างหนึ่งขึ้นมาที่ปากของผม

    “ดูดซะ”  ตามบังชา  อารมณ์นำทางล้วนๆแล้วตอนนี้

    ปากคู่สวยยังคงปรนเปรอให้กับเม็ดทับทิมสีสวยของผม  อีกมือจัดการแยกเรียวขาของผม  ก่อนจะจ่อความรุ่มร้อนเข้ามา  แรงกดเบาๆที่ด้านหลัง  เล่นเอาผมเสียวแปล๊บขึ้นมา  หมอนใบเล็กถูกจับยัดเข้ามารองใต้สะโพก  ก่อนจะมีบางอย่างดุนดันเข้ามาพร้อมกับความลื่นที่ช่องทางด้านหลังของผม  ผมกกกอดและจิกเล็บไปตามเนื้อตัวของคนด้านบนอย่างแรง  ด้วยรู้สึกถึงความอึดอัดและเจ็บจิ๊ดๆขึ้นมา 

    ผมกำลังจะขยับสะโพกหนี  แต่กลับถูกกดให้อยู่กับที่...

   มือที่ให้ผมดูดเปลี่ยนลงมายึดสะโพกของผมเอาไว้

    “อ้า...อ๊า!...”

    อาจเพราะความลื่นเมื่อส่วนที่ใหญ่ที่สุดผ่านพ้นเข้ามาแล้ว  มันก็ไหลลื่น  แต่มันก็ยัง...

    ...จุก...เจ็บแบบจุก  มันจิ๊ดไปตามไขสันหลัง...

    ผมรับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตอีกอย่างในร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเอง  แต่รับรู้ได้ด้วยการเต้นของเส้นชีพจร 

    “พร้อมนะ”
    “ฮ่า~...ฮ่า~”  ไม่มีแรงตอบแล้วครับ

    สวบ

    “อ๊ะ!...อื้ออออ...” 

    ...เสียวสยิวแทบขาดใจ....

    ...เบาๆแต่เน้นตรงจุด...

    ด้วยความลื่นจึงทำให้การสอดส่ายลื่นไหล  ช่องทางนั้นตอดรัดของของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงตามอารมณ์กระสันสวาท  แต่ก็ยังไม่พ้นที่จะรู้สึกทุรนทุรายอยากได้มากขึ้น...มากขึ้น

    “ผ่อนคลายหน่อย...เด็กน้อย  อา~”
    “....อื้อออ...”

    ...สวบ...สวบ..สวบ...

    อีกครั้งที่ผมดึงคนข้างบนลงมาจูบ  มือหนึ่งกอดรัดลำคอ  อีกมือหนึ่งจิกเล็บไปตามแผ่นหลังกว้าง  เมื่อช่องทางด้านหลังคลายตัวลง  แรงกระแทกก็ต่อเนื่องรุนแรงขึ้น

    “อ๊า!!...อ๊า~...”
    “อืมมม..ดีมาก  อย่างนั้นแหละ”

    เราผละออกจากกันเล็กน้อยก่อนแรงกระแทกกระทั้นจะโหมกระหน่ำรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก  เจ้าชายก้มกลับลงมาซุกไซร้ซอกคอผม  และยังคงส่งแรงกระแทกมาอย่างต่อเนื่อง  พระองค์ใช้มือข้างหนึ่งช่วยประคองเอวของผมเอาไว้  อีกมือก็กกกอดความร้อนรุ่มของผม  ในขณะที่มือทั้งสองข้างของผมก็กอดและจิกข่วนไปตามแผ่นหลังกว้างของพระองค์  ริมฝีปากของผมครวญครางไร้ภาษา  ก่อนที่ผมจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

    “อ๊า!..อ๊ะ!...อ้า~...”

    ผมถึงแล้วแต่อีกคนยังไม่  ของเหลวสีขุ่นของผมเปรอะเปื้อนไปตามหน้าท้องน้อยของเราทั้งสองคนมากขึ้นตามของเก่าก่อนหน้านี้  และแรงกระแทกก็รุกเร็วขึ้น  เสียงจากกิจกรรมเข้าจังหวะฟันระคายหู  แต่ก็ปลุกอารมณ์ที่พึ่งดับไปของผมขึ้นมาใหม่ได้อย่างรวดเร็วอีกครั้ง   ก่อนที่เจ้าชายจะถึงฝั่งฝัน

    “อืมมมม...เยี่ยมจริงๆ”

    แรงกระตุกถี่ๆมาพร้อมกับบางอย่างกำลังเติมเต็มช่องทางด้านหลังของผม  มันไม่คุ้นเคยเอาซะเลย  แต่มันกลับรู้สึกถึงการเติมเต็ม  น่าแปลก...

    ....พระองค์ไม่ได้สวมถุงยาง....

    แต่ความคิดนี้ก็หยุดไปแทบจะในทันทีที่เจ้าชายถอนตัวออกไป

    “เอ๊ะ!”

    และจับตัวผมพลิกค่ำลง  จับเรียวขาของผมทั้งสองตั้งชันเข่าขึ้นมา  เจ้าชายลูบไล้ไปตามบั้นท้ายและแผ่นหลังของผม

    “อ้าาาาา.......”  เสียงมาพร้อมกับร่างกายที่สั่นระริกขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้
    “หึหึ  จริงๆด้วย”
    “อื้ออออออออ...อ้า!!...ฮ่าา~ฮ่าา~ฮ่าา~”

    เพียงลูบเบาๆยังไม่พอ  พระองค์ใช้นิ้วเรียวกรีดลากยาวไปตามแผ่นหลังลงมาที่สะโพกกลมของผม  ความเสียวซ่านที่ไม่รู้มาจากไหนกระแทกเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วและรุนแรง  ผมกระตุกดิ้นพล่านขึ้นมาทันที  ขนลุกซู่ตลอดแนวสันหลัง  ไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

    “อ๊ะ!!  ไม่!...อ้า~...ฮ่าา~”
    “ดีจริงๆ”

    และไม่ต้องรอช้าเจ้าชายก็ส่งความรุ่มร้อนของตัวเองกลับเข้ามาทางช่องทางด้านหลังของผมอีกครั้ง  ฝ่ามือหนึ่งสลับลูบสะโพกกับจีน้อยไม่ห่างหาย  อีกฝ่ามือลูบไล้กรีดกรายสัมผัสแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผมไปด้วย  เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมเพิ่งรู้ว่า...

    ...แผ่นหลังของผมไวต่อสัมผัสมากแค่ไหน...

    สวบ

    “อา~....ไม่คิดว่าเธอจะร้อนแรงได้ถึงเพียงนี้”
    “อ๊ะ!!...อื้อออ...”
    “ชั้นจะเก็บเธอไว้” 
    “อ้า~~...”

    ช่องทางที่เพิ่งจะถูกใช้งานไปดูเหมือนจะตอดรับแท่นความร้อนของเจ้าชายเป็นอย่างดี  อารมณ์ที่เหมือนจะค้างของผมกำลังได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง  อาการขนลุกซู่ซ่ายังไม่หาย  ดูเหมือนจุดอ่อนที่เพิ่งค้นพบนี้นอกจากจะกระตุ้นผมแล้ว  ยังกระตุ้นต่อมกลั่นแกล้งของคนข้างบนได้เป็นอย่างดีด้วย  อารมณ์แบบนี้ใช้อะไรฉุดก็ไม่อยู่แล้ว  แม้แต่เสียงที่เอาแต่พระทัยนั่นผมก็ยังฟังผ่านเลยไปไม่ได้สนใจ  การประสานหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันของเราจึงมีแต่จะต้องเดินหน้าต่อ

    ..สวบ  สวบ...

    “อ๊า~....อ้า~...”
    “เด็กน้อย...จะมีแต่ชั้นเท่านั้นที่ทำแบบนี้กับเธอได้”
    “อ๊า!!!...อ๊ะ...”
    “จงจดจำเอาไว้ให้ดี...จีเนียซ”
    “จำไว้  อา~~”
    “อ้า~~...ส์”

    ผมเงยหน้าขึ้นส่งเสียงครางยอมรับเลยว่ารู้สึกดีแทบบ้า  เสียงเอาแต่พระทัยที่เหมือนดั่งคำสั่งมีมาอย่างต่อเนื่อง  ซึ่งผมก็ไม่ได้จะสนใจฟังแต่มันกลับซึมซับเข้ามาในต่อมการรับรู้ได้อย่างน่าแปลก  ผมปรือตาหันกลับมามองคนที่ยังคงขยับตัวอยู่อย่างไม่เหน็บเหนื่อย  สายตาคมจับจ้องมาที่ผมเหมือนบังคบให้ผมจดจำการกระทำนี้ของพระองค์  ก่อนเจ้าชายจะโน้มตัวลงมาประกบปากซึ่งกันและกันอีกครั้ง  ไม่ต้องลีลาอะไรมากผมก็สนองตอบอย่างเต็มที่ตามจังหวะที่พระองค์นำ... 

    ...ไม่เป็นไรประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมจะไม่มีวันลืม....

    รสจูบที่รุนแรงเร่าร้อนแต่อ่อนหวานในที  ก่อนแรงกระแทกจะแรงขึ้น  เร็วขึ้น  เน้นย้ำจุดกระสันมากขึ้น   เป็นอีกครั้งที่ผมปลดปล่อยก่อนเช่นกัน  และเจ้าชายก็ตามมาติดๆ

    “อ๊า~~...อ้า~”
    “อา~”
    “จำไว้ให้ดี  เนียซ...เธอเป็นสมบัติของชั้นแล้ว”  เสียงแผ่วเบากระซิบอยู่ข้างหู  ผมรู้สึกขนลุกซู่~..อีกครั้ง
    “อืออออ...”

    และมันก็ไม่ได้จบเพียงเท่านี้  เมื่อเจ้าชายล้มตัวลงมากกกอดผมทั้งที่ยังไม่ได้ถอดถอนส่วนเชื่อมต่อด้านหลัง  ไม่นานหลังจากนั้นผมก็กลับมาครางต่อ  ยอมรับเลยว่าค่ำคืนนี้ช่างยาวนานเสียเหลือเกิน


.....................................................

................................

..........

..



(เจ้าชายนาซร์)

    ผมยิ้มมุมปากนิดๆในขณะที่ทอดสายตานิ่งๆอย่างที่ทำบ่อยๆ  ยามอารมณ์ดี

    ...ถูกสเป็ค...และ...ถูกใจ...

    ร่างที่นอนทอดตัวยาวอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะตื่น  ทำให้ผมรู้มาอีกอย่างว่าเด็กคนนี้ร่างกายบอบบางมากกว่าที่คิด  ซึ่งต่างกับจิตใจเสียเหลือเกิน  ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเด็กน้อยนี้..จะเป็นคนของ ‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’  อันที่จริงจีเนียซควรจะถูกผมทำลายตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว ‘มันควรเป็นอย่างนั้น’  แต่ผมก็เลือกที่จะปล่อยไป  หลังจากนั้นผมก็ให้ทหารคนสนิทตรวจสอบประวัติเบื้องต้น  มันไม่มีอะไรน่าสนใจมาก  ก็แค่คนไทยธรรมดา  ที่กำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  มีครอบครัวธรรมดาและเพื่อนสนิทอีกสองสามคน

    ...แต่...คงไม่มีคนธรรมดาคนไหนกล้าสู้สายตากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็น...ราชวงศ์    ‘หวาดกลัว’  ‘ตื่นกลัว’  ในแววตาใสๆนั่นบ่งบอกอย่างนั้น  แต่...ผมกลับสัมผัสได้ถึงความท้าทายในสายตานั้น  ไม่น่าใช่คนธรรมดาอย่างที่ประวัติบอกมาแล้วเป็นแน่

     เมื่อคืนวานที่ดินเนอร์  ก่อนหน้านั้นผมแทบจะจับเด็กนั่นมาขืนด้วยโซ่  แล้วบังคับให้สารภาพคายความจริงออกมา  หากแต่พอได้สบกับแววตาตื่นกลัวที่ออกอาการชื่นชมและปลาบปลื้มผม  อาการเขินอายอย่างเป็นธรรมชาติ  จึงทำให้นึกเปลี่ยนใจขึ้นมา  เจ้าหนูนี่แสดงละครไม่เก่ง  ลงลองเล่นด้วยอีกสักหน่อยดีกว่า  หลังล่วงเกินไปเล็กน้อย  ยิ่งมั่นใจว่า....

    ...อ่อนหัด...

        ...แต่โอหัง...

        ...หึ!!....

    ...แม้แต่จูบ...ก็ไม่ได้เรื่อง... 

    ....คนของใคร??...

    ...และใครส่งไอ้เด็กอ่อนหัดนี่มา....

   อีกครั้งที่ผมต้องให้หน่วยลับของ ‘เจ้าพี่ราออฟ’ ให้สืบประวัติของเจ้าเด็กอ่อนหัดอีกครั้ง  ‘เจ้าชายราออฟ  อัลบา  อัชชา  อัล-เฮลมันด์’ มงกุฎราชกุมารแห่ง ‘ประเทศเบซาเลเอล’ ประเทศบ้านเกิดของผม   เจ้าพี่ราออฟพระเชษฐาพระญาติสนิทเพียงคนเดียวที่ผมไว้ใจ 

    และผลที่ได้จากประวัติที่ซับซ้อนกว่าที่คิดของเด็กคนนี้   เบื้องต้นทราบแค่ว่ามีการแก้ไขประวัติ...หลายต่อหลายครั้ง  จนไม่อาจรู้ได้ว่าอันไหนจริงอันไหนเท็จ

    ...น่าตกใจ!... 

    แต่ผมยังไม่ปักใจเชื่อ  จึงให้สืบลึกลงไปอีก  ในที่สุดจึงรู้ว่า  ผมก็กำลังถูก....‘แหกตา’  ประวัติที่สืบได้ครั้งแรกเป็นเรื่องจริง  แต่ประวัติหลังจากนั้นเป็นของลวง  มันยากที่จะคาดเดา  ด้วยเพราะนิสัยและความเป็นธรรมชาติของเจ้าเด็กน้อยนี่  เพียงเท่านี้ก็รู้ได้ว่า ‘เบื้องบน’ ของเด็กคนนี้.... 

    ...มีอำนาจมากแค่ไหน...

    ....แต่น่าแปลก....

    ...ที่ส่งเด็กอ่อนหัดมาทำงานนี้   ยอมรับ...จากความสนใจผมก็เกิดความพึงใจขึ้นมากในตัวของเจ้าเด็กอ่อนหัดนี่  พอคิดมาถึงตรงนี้  ก็ต้องมานั่งขำตัวเองเบาๆ  ดูเหมือนคนที่ตัดสินใจส่งจีเนียซให้เข้ามาหาผมจะฉลาดเป็นกรดจริงๆ  เล่นได้แม้กระทั่งความชอบและรสนิยมส่วนตัวของผม  พวกเขารู้ว่าผมจะต้องถูกใจเจ้าเด็กน้อยนี่เป็นแน่  เพราะนอกจากรูปร่างหน้าตาที่กระตุ้นให้ผมสนใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว  ยังมีความน่ารักของนิสัยอีก  ท้าทายแต่ก็ตื่นกลัวเหมือนพวกสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ  ช่างมั่นใจจริงๆเลยนะ   ว่าผมจะยอม....

    .....ปล่อยเขา.....

    ...หึ!...

    ‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’ กับนักธุรกิจอย่างผม  เราเป็นมิตรและศัตรูได้ในเวลาเดียวกัน  และเราก็ไม่ต่างกัน

    คืนดินเนอร์นั้นผมเสียเวลาไปกับหลายเรื่อง  เนื่องจากมีเรื่องการแก่นแย่งการปกครองของประเทศบ้านเกิดมาเกี่ยวข้องด้วย  เลยต้องจำใจปล่อยให้เจ้าเด็กน้อยที่ริอ่านทำตัวเป็นปาปารัซซี่อ่อนหัดหรือสายลับอ่อนหัดดี...ได้หลับไปอย่างสบายตัว   ตื่นเช้ามาก็มีเรื่องด่วนติดต่อเข้ามาอีก

    ...ฝ่ายตรงข้ามเลื่อนไหวแล้ว...

    เจ้าพี่ราออฟต้องเสด็จมาเมืองไทยอย่างเร่งด่วนเป็นการส่วนพระองค์  ข้อมูลสำคัญถูกส่งมาที่เมืองไทยทั้งหมด  รวมทั้งข้อมูลทางธุรกิจของผม  คงเข้าตามแผนของใครบางคนพอดี   ตกบ่ายข่าวว่าคนจากตระกุลเอลลิทท์มาถึงเมืองไทยแล้ว  นี่เป็นเรื่องยากที่สุด  พวกเรารู้ก่อนหน้านั้นแล้วว่า....ฝ่ายตรงข้ามจ้างยมทูตแห่งความตายมาทำงานนี้  และเราก็ใช้วิธีเดียวกันเช่นกัน  แต่ที่ว่ายากก็คือ...

    ...ไม่น่าเชื่อว่าเป้าหมายของยมทูตแห่งความตาย...

    ...จะเป็นคนๆนั้น...

    แต่ทุกอย่างก็เริ่มกระจ่างในตอนค่ำ  เมื่อเจ้าพี่เสด็จมาพร้อมกับข่าวของคนที่ชื่อ ‘จิน อลองโซ  เอลลิทท์’  มือสังหารที่ถูกส่งตรงมาจากตระกุลเอลลิทท์  ‘จิน อลองโซ  เอลลิทท์’  บุตรชายคนสุดท้องของตระกุลเอลลิทท์  ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ามีรูปร่างหน้าตาอย่างไร  อายุเท่าไหร่  นอกจากบุคคลในครอบครัว  เราสืบได้แค่ว่าเพศชายมาเท่านั้น  และอยากให้ชื่อแหกตาเพราะชื่อไม่อาจบ่งบอกว่าเขาหรือเธอเป็นเพศใด  และ...ทั้งหมดนั่นก็ถือว่าเยอะมากแล้ว  ข้อมูลของตระกุลเอลลิทท์เป็นข้อมูลที่ยากต่อการสืบค้นและค้นหา  สิ่งที่ตระกุลเอลลิทท์ยมทูตแห่งความตายทำคือ...

    ...รับเป้าหมายและจบชีวิตของเป้าหมายเท่านั้น...

    ประวัติที่เคยคิดว่าลวงจึงอาจจะไม่ใช่ของลวงตาอีกต่อไป  เมื่อผมตัดสินใจใช้... ‘ยา’ ...กับเจ้าหนูอ่อนหัดที่แสนน่ารักคนนี้

    ...และเด็กน้อยที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงนุ่มๆแห่งนี้ก็เป็นสมบัติของผม...

    ...โดยสมบูรณ์....

    ...และอย่าสงสัย...

    ...ว่าคำสั่งที่ให้เจ้าหนูอ่อนหัดมาเป็นผู้ช่วยของผมเป็นใคร...

    ...ถ้าไม่ใช่....


    .... Misty Morn... Rosa hybrids พันธุ์สีขาว...





TBC



ทักทายทักทายยยย  :mew3:

เป็นอีกตอนที่ยาวมากๆ  ไม่อยากตัดตอนให้อารมณ์ค้างไปมากว่านี้แล้ว  :impress2:
เพราะเนื้อหาในเหตุการณ์ก็มีปริศนาให้คาใจพอควรแล้ว
ดีใจสวบๆที่สามารถปั่นจนออกมาได้อีกหนึ่งตอน  :really2: :really2: :o8:
ที่หายไป  ไม่ได้หายไปไหน  ยังแวะเวียงอ่านนิยายของคนอื่นอยู่
ส่วนของตนเองที่ไม่ไปไหน  เพราะพล็อตเรื่องในหัวมันหายไป  ไม่รู้หล่นหายไปไหน   :mew4: :mew2: :mew6:
เครียดจริงๆ  ใครเคยเจอคงเข้าใจ  เจ็บปวดมาก   :katai1: :katai1:
ขอบคุณที่ติดตาม  o14
ขอบคุณที่ยังรอและรักนิยายของเรา o15

Uri

ปอล้อปอลอ
บวกเป็ดให้ทุกเม้นต์แล้ว  เพราะถูกใจหมด  แบบว่าไม่ค่อยจะได้ตอบเม้นต์ด้วย  แต่อยากให้รู้ว่าเราอ่านทุกความเห็น  :กอด1: :กอด1:

ปอลอลออีก   เราอ่านนิยายเยอะมากๆ  บางครั้งไปเจอนิยายที่เวปอื่นที่สนุกๆอยากแนะนำมากๆ  แต่ไม่กล้าเอามาแนะนำในเล้าอ่ะ 5555  :hao7: :hao7:
ว่าจะสร้างเพจแนะนำดีหรือเปล่า?  ยังคิดอยู่  ฮุฮุฮุ  :katai5: :katai5: :katai5:


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-01-2014 20:21:51 โดย uri uri »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด