หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END

[Namsim]

อูยยยยยย นุ้งเอพี่ขอหนูกลับบ้านเอ็นดูสักวันนะ 
พี่จิกหมอนกัดปาก กรีดร้องถึงความฟินมากกกกกกกกกกกกกก 
โอ้ยยย ฉันเขินเธอจิงวาโย๊ววววววววววว 

[janepepo]

ตามไปยาวๆครับ ชอบวาโยมากบอกเลย 

[monetacaffeine]

โอ๊ยยยยยแบบ ละมุนมากง่ะ เขินจิกหมอนตายเหมือนเป็นแฟนคลับเอวาจริงๆ
เอาจริงๆนะคะ เรื่องนี้อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้รู้สึกถึงความแบบ ละมุน มากๆ
ด้วยคาแรคเตอร์ของพระเอก พี่วาของเรา(?) แบบเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่ะ
ถึงจะดุบ้างแต่ก็ช่างดูแล ชอบเทคแคร์ แล้วด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทมานานก็เลยทำให้เข้าใจความคิดน้องเอได้ง่าย
มันเลยทำให้ดูเหมือนคู่นี้จะไม่ค่อยมีอุปสรรคอะไรเท่าไหร่อ่ะเนอะ >_____<

พออ่านมาถึงสองตอนล่าสุดนี่บอกเลยว่าแก้มแทบระเบิดอ่ะค่ะ เขินจนตัวจะแตกตาย #จริงๆนะ - / -
แบบว่า มันหวานม๊ากกกกกก 
แต่ไม่ได้ไม่ชอบนะคะ คือนิยายหลายๆเรื่องจะทิ้งจังหวะหวานแบบนี้ไม่นานเท่าไหร่อ่ะ
ซักพักก็จะตีจะทะเลาะจะลากไปมาม่า เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
อยากเสพย์ความหวานไปอีกหลายๆๆๆๆๆๆตอนเลยง่ะ ~ ประมาณ "วันธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาเพราะมีเธอ"
หรือ "เธอทำให้วันธรรมดาๆของฉันกลายเป็นวันพิเศษ" อะไรเงี้ยยยยยย > /////////////// <

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะไรเตอร์ อัพต่อไวๆน้า <3

[monetacaffeine]

จากตอนล่าสุด .. รู้ตัวอีกทีก็

#แต่ทำคนเดียวหมด #คนมันโสดดดดดด

[Bluevember]

Hour# 27 -Stranger-



อีกสองวันก็ถึงวันซ้อมรับปริญญาของวาแล้วละครับ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนรับกันแน่เพราะวาก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม นั่งทำงาน อ่านหนังสือกฎหมายของมันไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีกระตือรือร้นในการรับปริญญาสักนิด มีแต่ผมที่อ้อนวอนขอให้วาจ้างตากล้องมาถ่ายในวันงาน เพราะตอนแรกเจ้าตัวบอกถ่ายกับกล้องมือถือก็พอ จะสุดท้ายพบกันครึ่งทางโดยที่มันให้รุ่นน้องที่เล่นกล้องเหมือนมันมาถ่ายให้ อีกอย่างก็อ้อนวอนให้มันพักผ่อนเยอะๆก่อนวันซ้อมรับปริญญาเพราะผมไม่อยากให้มันกลายเป็นแพนด้าในวันงาน อ้อนวอนให้มันไลน์บอกเพื่อนๆว่ามันรับวันไหน

ทั้งนี้ทั้งนั้นที่ผมไปวอแวกับวาเรื่องนี้เพราะช่วงนี้เฟซบุคของผมเด้งแจ้งเตือนอีเว้นงานรับปริญญาของเพื่อนจนอดอิจฉาไม่ได้ พอไปเซ้าซี้ถามว่าไม่ลงเฟซบอกเพื่อนๆหน่อยหรอว่าซ้อมรับวันไหน รับจริงวันไหน วาก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วไม่พูดอะไรจนผมอดขมวดคิ้วอย่างขัดใจไม่ได้ เมื่อสามวันที่แล้ววาโทรไปหาม๊าผมมาเรื่องวันงาน นัดแนะเวลากันว่างานมีวันไหนบ้างเลยได้ข้อสรุปว่าม๊าจะมาวันซ้อมเพราะวันจริงดูจะวุ่นวายและไม่ค่อยมีเวลาเพราะรับกับเจ้า พิธีการอาจจะล่าช้าแต่ม๊าจะยังไม่กลับเชียงใหม่ รอถ่ายรูปกับปริญญาบัตรของวาก่อน ส่วนเฮียเอกรายนั้นเร่งเคลียรียงานเตรียมเที่ยวกรุงเทพ เอ้ย มางานรับปริญญาวาเต็มที่ ส่วนพี่เฟิร์สของวาโยนั้นก็สัญญาว่าจะบินกลับมาจากญี่ปุ่นให้ทันเวลา ช่วงนี้พี่เฟิร์สเขาบินไปญี่ปุ่นบ่อยครับ ยิ่งไม่ต้องทำวีซ่าด้วยแล้ว แทบจะบินไปทุกสามเดือนเลยด้วยซ้ำ ผมก็สงสัยนะว่าแล้วแบบนี้งานพี่เขาไม่มีปัญหาหรอ แต่นิสัยพี่ชายคนรองผมก็รู้ๆอยู่ ได้แต่ยิ้มผ่านสไกฟ์และไม่พูดอะไร สงสัย อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม ได้แต่ทดไว้ในใจยืมมือวาขึ้นมาชูสามนิ้ว

"นี้วา มึงโทรบอกที่บ้านยัง" ผมเดินเข้าไปหาวาในห้องทำงานและเปิดประเด็นถามสิ่งที่ผมเพิ่งนึกได้ และกลัวใจคนตอบเหลือเกินว่าจะเป็นแบบที่ผมคิด

"ก็โทรแล้วไง เมื่อวันก่อน" วาเงยหน้ามาตอบนิ่งๆก่อนจะอมยิ้มเมื่อมองหน้าผมที่คงจะยุ่งหน้าดูจากคำตอบของวา

"ไม่ใช่ดิ่ กูหมายถึง เอ่อ พ่อมึงกับคุณปัดอะ"

"อืม" สองชื่อหลังเป็นชื่อที่นานๆทีเราจะพูดถึงและผมเองก็ยอมรับได้ไม่เต็มปากนักว่ารู้สึกดีที่จะเอ่ยถึงพวกเขากับวา

"อืม นี้แปลว่าอะไร"

"ยัง"

"แล้วทำไมไม่โทรไปบอกละ วันสำคัญของมึงนะเว้ย แทบจะสำคัญสุดรองจากงานแต่งและงานบวชแล้วมั้ย"

"ไม่รู้สิ"

"อย่าเป็นอย่างงี้ดิ่วา ไหนเงยหน้ามามองกูดิ่" ผมเดินไปถือวิสาสะนั่งบนโต๊ะเขียงหนังสือของวาและเอื้อมมือไปช้อนหน้าวาขึ้นเบาๆ ส่งยิ้มทีคิดว่าร่าเริงที่สุดไปให้คนที่มีแต่ความสับสน และ กังวลในแววตา เพราะไม่ว่ายังไงคำว่าครอบครัวก็ยังเป็นปมสำคัญที่วาไม่เคยเอาชนะมันได้ซักที "ยังไงเขาก็เป็นพ่อเป็นแม่มึงนะ กูรู้ว่ามึงกังวลว่าเขาจะมาหรอ หรือ มันจะไปรบกวนเขามั้ย แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่มึงจะต้องมานั่งคิดหาคำตอบ หน้าที่มึงมีแค่โทรไปหาเขา บอกให้เขารับรู้ถึงวันที่สำคัญที่สุดของมึง และถ้าเขาจะมาหรือไม่มา อย่างน้อยๆมึงก็ถือซะว่าเขารับรู้แล้วว่ามึงประสบความสำเร็จไปอีกขั้น" 

"อืม"

"พูดะไรอย่างอื่นนอกจากอืมบ้างซิ เฮ้ย!" ผมเอามือบีบแก้มวามาอย่างแรงจนเจ้าตัวร้องโอดโอยก่อนจะรวบเอวผมลงจะโต๊ะตัวสูงลงมานั่งบนตักของวา โดยที่เจ้าของอ้อมแขนนั้นทำเพียงกอดผมเอาไว้โดยไม่พูดอะไร

ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งนิ่งๆให้วากอดนานแค่ไหน แต่คงมากพอที่วาจะใช้มันไปกับการต่อสู้กับจิตใจที่วาจะเป็นฝ่ายโทรไปบอกกล่าวเกี่ยวกับวันสำคัญของตัวเองแบบนี้ ผมเคยคิดนะครับ ว่าถ้าผมเป็นวาผมจะโทรไปบอกพวกเขามั้ย และคำตอบแรกที่ขึ้นมาในใจคือคำว่า ไม่ และผมก็หาเหตุผลไม่ได้ ว่าทำไมผมถึงไม่อยากที่จะบอกพวกเขา แต่สุดท้ายผมเองก็ไม่อยากที่จะให้วาอยู่กับความไม่สบายใจแบบนี้ไปตลอด ไม่อยากให้พอเวลาผ่านไปแล้ววาต้องมานั่งถามตัวเอง ว่าทำไมตอนนั้นเราถึงไม่ทำสิ่งนั้นลงไป

แรงขยับจากด้านหลังดึงให้ผมหลุดออกจากพะวัง ยิ้มบางๆจากวาที่ส่งมาทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มวาอย่างให้กำลังใจ วาหยิบมือถือออกมาโทรออกไปหาพ่อของเขา และเวลาไม่นานปลายสายก็ตอบรับ

"สวัสดีครับ"

"ขอโทษที่โทรมารบกวน ผมแค่โทรมาบอกว่าผมมีซ้อมรับปริญญาวันเสาร์นี้ และก็รับจริงวันจันทร์"

"ครับ ครับ สวัสดีครับ"

"เขาว่าไงบ้าง"

"ก็ไม่ว่าไง บอกว่าถ้าไม่ติดประชุมก็จะมา"

"มึงโอเคมั้ย"

"ก็ไม่แย่"

"งั้นก็ดี ไปกินข้าวกันมึง"

"กินไร"

"อยากกินอาหารญี่ปุ่น พี่เฟิร์สเพิ่งส่งรูปราเมงมาในกรุ๊ปไลน์เห็นยัง น่ากินอะ ไปสยามกันมึง"

"โอเคๆ ไปครับไป ขอวาเปลี่ยนกางเกงก่อน"



ผมกับวาเลือกไปสยามโดยอาศัยบริการของ BTS เพราะให้ขับรถไปตอนนี้ต่อให้ใกล้แค่ไหนก็คือไกลอยู่ดี ผมเคยใช้ชีวิตบนรถสองชั่วโมงโดยที่มันขยับไปแต่สี่กิโลเมตร ซึ้งมากกับการนั่งจ้องพารากอนตรงหน้าแต่ไปไม่ถึง
"วากินเสร็จเดี๋ยวไปดูหนังกันมั้ย"

"ไม่เอาหนังผีนะ"

"ฮาๆๆๆ ครับ ไม่เอานั่งผีเนอะ น้องวาเนอะ น้องวากลัวผีเน้ออ"

"ยังจะมาล้อ ใครทำวาติดนิสัยกลัวผีละ" วาง้างมือตั้งท่าจะดีดเหม่งผม แต่ก็พลาดทาเพราะผมไวกว่าคว้ามือวามากุมไว้ได้ก่อนจะลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้

พอไปถึงหน้าร้านก็ต้องรอคิวอีกครึ่งชั่วโมงเพราะคนเยอะมากครับร้านนี้ หรือเพราะเป็นวันหยุดก็ไม่รู้ นั่งกินกันจนเสร็จก็เดินออกมาดูรอบหนังว่ามีหนังอะไรน่าดูบ้างกำลังจะชวนกันไปซื้อตั๋วก็มีคนเข้ามาทักซะก่อน

"อ้าว วา" ผมหันไปมองตามเสียงเรียกชื่อวาก็เจอผู้หญิงผมยาวสวยในชุดทันสมัยคนหนึ่งยืนส่งยิ้มให้วาอยู่อย่างน่ารัก เหลือบหันไปมองวาก็เห็นเจ้าตัวยิ้มให้ก่อนจะหันไปทักทายผู้หญิงคนนั้นอย่างคุ้นเคย

"อ้าวพี่ทราย สวัสดีครับ" วาผงกหัวทักทายพี่ไอจนผมผงกหัวตาม แต่ก็อดรู้สึกตะหงิดๆไม่ได้เมื่อเห็นพี่ไอเอาแต่จ้องวาอย่างเดียว

"จ้า แล้วนี้มาดูหนังกับเพื่อนหรอ" สงสัยเมื่อกี้ผมจะคิดไปเองเพราะตอนนี้พี่ไอหันมาหาผมและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้จนผมได้แต่เกาคออย่าเก้อๆ ที่เผลอคิดอะไรแปลกๆออกไป

"เปล่าครับ นี้เอ แฟนวาเอง เอนี้พี่ทราย พี่ที่ทำงาน" วาเอื้อมมือมาแตะที่หลังผมเบาๆก่อนจะแนะนำสถานะผมอย่างชัดเจนจนผมอดตกใจไม่ได้ เพราะนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่วาแนะนำผมกับคนอื่นที่มันรู้จัก และถ้าไม่นับเพื่อนๆ พี่ทรายก็ถือเป็นคนนอกคนแรกที่วาแนะนำว่าผมคือแฟนมัน

"สวัสดีครับ" ผมยกมือไว้อย่างเก้อเขิน อดรู้สึกจั๊กจี้ข้างในหัวใจไม่ได้กับการแนะนำของวา แต่อีกใจก็อดกังวลไม่ได้ว่ามันจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของวาในที่ทำงานมั้ย

"แฟนวา พี่ไม่คิดว่าวาจะชอบ ผู้ชาย" พี่ทรายดูอึ้งไปนิดก่อนจะหันมามองผมอย่างเต็มตา ถ้าผมไม่ได้คิดไปเองอีกครั้งผมว่าครั้งนี้พี่เขามองผมด้วยสายตาที่เหมือนกับกำลังประเมินอะไรซักอย่างอย่างรวดเร็วก่อนจะซ้อนสายตานั้นเอาไว้

"ครับ แล้วนี้พี่ทรายมาคนเดียวหรอ"

"ใช่จ๊ะ พอดีพี่นัดเพื่อนไว้แต่ดันโดนเบี้ยวซะก่อน แย่จริงๆ ถ้ายังไง" เอาแล้วไงครับ ผมว่าถ้าเดาไม่ผิด คำว่า 'ถ้ายังไง'ของพี่ทรายจะต้องเป็นขอดูหนังกับพวกผมแน่ๆ และมั่นใจมากๆด้วยว่าที่เธออยากดูหนังไม่ใช่เพราะกลัวมาเสียเที่ยวแต่เพราะอยากอยู่ใกล้วามากกว่า

"แย่จังเลยนะครับ งั้นผมว่าพี่ทรายรีบกลับบ้านดีกว่าครับ จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้พี่มีนัดเจอกับลูกความที่ต่างจังหวัดพร้อมพี่รักษ์ตอนเช้าใช่มั้ยครับ"

"จ๊ะ แต่พี่ก็ไม่ได้มีอะไรต้องเตรียมมากนะ ว่าแต่จะดูหนังเรื่องอะไรกันหรอ"

"หนังต่อสู้นะครับ เอเขาอยากดู นี้ก็ได้เวลาแล้วงั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ เจอกันวันจันทร์ครับพี่ทราย"

"อา สวัสดีครับ" และก็เป็นประโยคที่สองที่ผมได้พูดกับพี่เขาก่อนจะโดนวาจูงมือไปยังช่องขายตั๋วที่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นเก้าอี้แบบฮันนีมูนโรงวีไอพี ก็ยังว่าทำไมไม่ต้องต่อแถว หันหลังกลับไปก็ยังเห็นพี่ทรายยืนมองมาที่ผมสองคนอยู่พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะเดินหายไป

"นี้พี่ทรายชอบวาหรอ"

"ห่ะ" วาหันมามองด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะขมวดคิ้วกับคำถามของผม พลางถือตั๋วหนังเดินไปยังโรงหนังด้านขวามือ

"ก็เมื่อกี้เขาดูแสดงออกชัดมาเลยนะว่าอยากดูหนังกับวาด้วย"

"ไม่รู้เขา" ตอบส่งๆเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดเรื่องนี้กับผมเท่าไรยิ่งทำเอาต่อมงี่เง่าของผมชักจะทำงานแต่พยายามเย็นไว้ก่อน นี้ไปทำใครตกหลุมรักมาบ้างแล้วไม่คิดจะบอกกล่าวนะ

"ไม่รู้ หรือ ทำเป็นไม่รู้"

"พี่เขาชอบวาแล้วยังไง ไม่เห็นจะเกี่ยวกับวาตรงไหน"

"เอ้า จะไม่เกี่ยวได้ยังไง"

"ก็เขามาชอบวาเอง วาไม่ได้ไปชอบเขาซักหน่อยแล้วจะมาเกี่ยวกับวาได้ยังไง" งงมั้ยครับกับระบบความคิดของวา
"แต่ดูเมื่อกี้นี้ตั้งท่าจะอ่อยมึงชัดเจนขนาดนั้น ถ้าไม่ติดว่ากูมาด้วยจะไปดูหนังกับเขาหรือเปล่าเนี้ย" สาบานว่าไม่ได้ตีรวนแต่ปากมันพาไปจริงๆ

วาหันมามองด้วยสายตาเชิงดุก่อนจะอ่อนลงเมื่อเห็นว่าผมหน้ามุ่ยลงอย่างชัดเจน เอาจริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะงี่เง่าหรืองอแงอะไรกับเรื่องแบบนี้นะครับ แต่แบบมันเป็นครั้งแรกจริงๆที่เจอผู้หญิงที่ชอบวามองผมด้วยสายตาแบบนั้น มันอดที่จะเคืองไม่ได้ และยอมรับว่ารับมือกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้ไม่ถูก

"หึ มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่คนใจดีอะไร แล้วทำไมกูต้องมาดูหนังเป็นเพื่อนเขาเพียงเพราะเขาโดนเพื่อนเบี้ยวนัดด้วยวะ"

"เอ้า ใครจะไปรู้ พี่ทรายเขาออกจะสวย เอาไว้เดินด้วยก็ไม่เห็นเสียหาย"

"นี้กำลังหาเรื่องทะเลาะ" ผมชะงักขาตัวเองทันทีที่วาพูดประโยคนี้ออกมา ไม่ชอบให้วาถามแบบนี้ บางทีผมแค่พูดเฉยๆไม่ได้อยากชวนทะเลาะ แต่จะให้บอกว่าไม่ได้หาเรื่องทะเลาะก็พูดได้ไม่เต็มปาก

"เอก็แค่ว่าไปตามเนื้อผ้า"

"เนื้อผ้าอะไร นิสัยวาเป็นยังไงเอก็รู้"

"รู้ว่าอะไร"

"ว่าวาสนใจ และ แคร์แค่เอ ตามเอาใจมึงคนเดียวก็หมดเวลาละ จะไปสนใจคนอื่นทำไม"

"เหนื่อยมั้ยที่ต้องคอยมาตามใจ อย่าเพิ่งทำหน้าดุใส่ ที่ถามเพราะไม่เคยมีแฟน ยิ่งมาเห็นว่ามีใครอีกคนมาชอบแฟนตัวเองก็ไม่รู้จะยังไง ทำตัวไม่ถูก อีกอย่างกูก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนไหนสิ่งที่กูทำ หรือ ความงี่เง่าของกูจะทำให้มึงมองว่ามันไม่น่ารักอีกต่อไปแล้ว"

"ถ้าจะเหนื่อย หรือ มองว่าไม่น่ารัก คงไม่บอกรักเอหรอก คิดมานานแล้ว ตัดสินใจมานานแล้ว ก่อนที่จะบอกความรู้สึกกับเอ ถึงได้อยากให้เอมั่นใจ และ เชื่อใจในความรู้สึกของวา"

"พูดได้ดี แต่แบบนี้แปลว่ากูงี่เง่าใส่มึงบ่อยหรอ"

"ยังต้องถาม"

"วาโย แต่ก็นะ ที่พูดออกมาเมื่อกี้จะเชื่อได้แค่ไหนเชียว" เชื่อเลยครับว่าถ้าประโยคเมื่อกี้พวกเพื่อนๆผมได้ยิน มันคงมองด้วยสายตาเหยียดๆ และมีเปรี้ยวด่าว่าดัดจริตส่งท้าย

"จะบอกว่าแค่ลมปากว่างั้น"

"หรือไม่ใช่ คำพูดมันก็ต้องใช่เวลาพิสูจน์"

"ก็อยู่กันไปเรื่อยๆแบบนี้สิ เพราะวาอยากใช้เวลาทั้งชีวิตให้เอพิสูจน์"

"เน่า อะวาโย" ผมหลุดยิ้มออกมาจนได้กับประโยคหวานเลี่ยนเมื่อครู่ อันที่จริงผมว่าผมโชคดีนะทีได้เป็นแฟนกับวา เพราะความจริงถ้าเมื่อกี้วาไม่ใจเย็นพอ หรือ ข่มใจตัวเองกับคำพูดชวนทะเลาะของผม ผมว่าตอนนี้เราสองคนอาจจะแยกกันกลับบ้านไปแล้วก็ได้

"อย่ามาแซว ที่พูดมานี้ก็อายเหมือนกันนะ" แอบเห็นว่าวาหน้าแดงเล็กๆก่อนจะเสยผมหันไปหน้าอื่นอย่างเขินอาย นานๆทีวาโยเขาเขินก็น่ารักดีนะ

"แต่ก็ยังจะพูด"

"พอๆ หายนอยด์แล้วนะ ดูมั้ยหนัง" วาเม้มปากก่อนจะเดินนำหน้าผมยื่นบัตรให้พนักงานโดยมีผมอมยิ้มเดินตามวาไปอย่าอารมณ์ดี




กลับมาถึงคอนโดนก็ตอนสามทุ่มกว่าๆ ไม่อยากจะบอกว่าหนังมันส์มาก นางเอกสวยจนผมอยากจะขอเดทด้วยซักวัน โดยมีวาหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อผมบอกความคิดนั้นไปก่อนจะโดนดีดเหม่งไปสองทีโทษฐานปากดี

ทันทีที่เข้ามาในโซนลอบบี้ พี่ รปภ ก็เดินเข้ามาหาวาพร้อมบอกว่ามีคนมารอพบตั้งแต่หกโมงเย็น เขาบอกว่าไม่มีเบอร์ติดต่อวาและมาจากต่างจังหวัด กลัวจะคลาดกับวาเลยยืนยันว่าจะรอ ผมหันไปมองตรงโซฟามุมเดิมกับเมื่อคราวก่อนนู้นที่คุณปริญเคยมาซุ่มรอพี่เฟิร์สก็เห็นคุณยายแก่ๆสองคนที่ยืนมองวาอยู่ก่อนแล้วก่อนจะค่อยๆเดินมาหาช้าๆ

"วา ใช่มั้ยลูก"

"เอ่อ ครับ" วาหันมามองผมด้วยสายตางุนงง ก่อนจะหันไปมองหญิงชราสองคนนั้นที่ส่งรอยยิ้มรื้นน้ำตามาให้ ก่อนจะยื่นมือมาจับแขนวาเบาๆและลูบไปมา

"ดูตาเขาสิน้อย เหมือนพ่อเขาเนอะ โตมาสูงใหญ่เหมือนปู่เขาอีกต่างหาก"

"ใช่ค่ะคุณวาด วาโย เป็นไงบ้างสบายดีมั้ยลูก" คุณย่าที่ชื่อน้อยเอามือปาดน้ำตาก่อนจะยิ้มอ่อนโยนถามวา การกระทำของสองคนนี้ทำเอาวาและผมทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เข้าใจว่าหญิงชราสองคนนี้มาจากไหน และ เป็นใครกันแน่

"ก็ดีครับ ว่าแต่พวกคุณเป็นใครครับ"

"เราสองคนเป็นย่าของหลานไงลูก" สิ้นสุดคำตอบเหมือนผมได้ยินว่าจังหวะการหายใจของวาชาดช่วงไป ผมเองก็ตกใจกับคำพูดของคุณย่าวาดที่ตอบวาอย่างใจเย็น

"ย่า แต่ว่าย่าของผมตายไปนานแล้วนะครับ" เหมือนจะเป็นเวลานานพอสมควรกว่าวาจะหาเสียงของตัวเองเจอและเอ่ยถามคำถามออกไปอย่างสั่นเทา

"ไม่ใช่ คุณวาดต่างหากที่เป็นย่าแท้ๆของหลาน คนนั้นไม่ใช่" ย่าน้อยพูดเสียงแข็งก่อนจะนิ่งลงเมื่อย่าวาดจับแขนเธออย่างปรามๆ

"เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมงงไปหมดแล้ว"

"เฮ้อ ปัดมันไม่คิดจะบอกอะไรลูกเลยใช่มั้ยเนี้ย"

"ตอนเขาหนีออกมาจากบ้านก็หอบวามาด้วย ทั้งที่ไม่เคยคิดจะเก็บวาเอาไว้แท้ๆ" คำพูดของย่าน้อยทำให้ผมเอื้อมมือไปแตะแขนวาอย่างเป็นห่วง อดีตที่หญิงสูงวัยคนนี้พูดถึงคืออะไรผมไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือคุณปัดเคยคิดจะทำร้ายวาก่อนหน้าเรื่องนั้นอีก สิ่งนั้นยิ่งทำให้ผมอดรู้สึกสงสารวาไม่ได้

วาหันมายิ้มให้ผม พลางพยักหน้าเมื่อผมพูดออกไม่มีเสียงออกไปว่า ไม่เป็นไรนะ

"อย่าพูดเรื่องนั้น น้อย"

"ขอโทษคะ แต่ว่า"

"ย่าขอโทษที่ทำให้หลานตกใจ ความจริงเราควรจะได้เจอหลานเร็วกว่านี้แต่คนที่บ้านนั้นไม่ยอมให้เราเจอหน้าหลาน นี้ย่าก็แอบหนีออกมาเพราะไม่ว่ายังไงก็อยากจะเจอหน้าหลานให้ได้ ยิ่งพอรู้ว่าวากำลังจะรับปริญญา เลยมีของอยากจะเอามาให้"

"ใช่ เห็นว่าได้เกรียตินิยมด้วยใช่มั้ยลูก เก่งมากเลยนะ"

" นี้จ๊ะ เก็บไว้นะไม่ได้มากมายอะไร แต่มันเป็นของที่ปู่ของหลานย้ำเอาไว้ว่ายังไงก็ต้อเอามาให้วาให้ได้"

"ผมคงรับไว้ไม่ได้"

"รับไว้เถอะนะ ถือว่าเห็นแก่คนแก่สองคนที่รอเจอหน้าหลาน"

"คือผม"

"นี้ก็ดึกมากแล้ว ย่าไม่รบกวนดีกว่า ถ้ายังไง วันรับปริญญาของวา ย่าไปหาอีก ได้มั้ยลูก" ย่าวาดถามเหมือนเกรงใจและประหม่าจนผมเองก็รู้สึก วาส่งยิ้มบางๆให้ก่อนจะตอบตกลง รอยยิ้มของวาที่ส่งให้ท่านทั้งสองทำให้ผมอยากจะเข้าไปกอดวาเอาไว้ วาที่ต้องฝืนยิ้มแบบนี้ ผมไม่ชอบที่จะเห็นเลยจริงๆ

"ครับ"

"คุณวาดเขาไม่ว่ายังไงก็อยากถ่ายรูปกับหลานในวันสำคัญให้ได้นะลูก อย่าปฏิเสธคนแก่เลยนะ"

"ครับ"

"งั้นย่าไปก่อนนะลูก" ย่าวาดพูดใจดีส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกอดวาไว้ ผมมองไหล่บางที่สั่นไหวของย่าวาดแล้วยิ่งอดสับสนและสงสัยในสถานะของเขาไม่ได้ ว่าถ้าเขาบอกว่าเขาคือย่าแท้ๆของวา แม่ของพ่อวา แล้ว พ่อคนปัจจุบันนี้ละเป็นใคร

"ครับ สวัสดีครับ" วาเองดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูกกับอ้อมกอดนี้ เพราะดูจากมือของวาที่ยังวางนิ่งอยู่ข้างตัว ไม่ได้ยกขึ้นมากอดตอบหญิงชราตรงหน้าแต่อย่างใด

ย่าวาดสะอื้นในลำคอก่อนจะปล่อยวาออกจากอ้อมกอดและยิ้มออกมาอย่างดีใจเหมือนท่านได้พบเจอกับสิ่งล่ำค้าที่ท่านเฝ้าตามหามานาน โดยมือย่าน้อยยืนร้องไห้อยู่เงียบๆ ยิ่งการแสดงออกของท่านทั้งสองดูรักและเป็นห่วงวาเท่าไร มันก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับเราสองคนมากเท่านั้น

เราสองคนมองหญิงชราที่เดินออกไปด้านหน้าคอนโดโดยมีผู้ชายอีกคนจอดรถและเปิดประตูรอไว้อยู่แล้ว ผมหันมามองหน้าวาที่ยังไม่ละสายตาไปจากย่าทั้งสองก่อนจะแตะเบาๆไปทีแขน วาสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"ลองเปิดดูมั้ย ว่าท่านให้อะไรมา"

"นั้นสิ" วาเปิดหอผ้ากำมะยี่สีแดงก็พบกับกล่องเงินขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่และเมื่อเปิดออก ข้างในนั้นเต็มไปด้วยแหวนทอง และ เพชรเม็ดใหญ่อยู่ในนั้น ซึ่งแค่มองก็รู้ว่าน้ำงามแบบนี้ราคาคงสูงมากจนเกินกว่าจะมีใครนำมาให้คนที่ไม่รู้จักเล่นๆเป็นแน่

"ตกลงนี้มันเรื่องอะไรกันแน่"

"ไม่รู้สิเอ วาไม่รู้อะไรเลย" ผมพึมพำเบาๆอย่างสับสนปนอ่อนแรงจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ดูท่าปัญหานี้จะหนักเกินไปสำหรับเราสองคน ทางเดียวที่จะรู้คำตอบของเรื่องราวในคืนนี้ได้ดูเหมือนจะต้องถามคนที่ย่าทั้งสองเอ่ยถึง คนที่ไม่เคยมองว่าวาเป็นลูก คนที่ผมไม่อยากจะนึกว่าเขาอยากจะละทิ้งวามากี่ครั้งแล้ว



To Be Con



Blue Talk
อืม อืม หายไปนาน ฮาๆๆ คอมพังจ้า เปิด Word ไม่ได้จ้า จะไปพิมที่ห้องสมุด ก็มีแต่แป้งภาษาอังกฤษ ได้แต่รอกลับไทยและเอาคอมไปซ่อม พอกลับมาบ้านก็พบว่าแม่ยกเลิกไวไฟไปแล้วอีกเฮ้อออ ชีวิต

ตอนนี้ขอบอกว่าแต่งยากอะ แต่งแล้วลบ แต่งแล้วลบ ไม่อยากให้มันหนักไป นี้พยายามเบาซีนดราม่าสุดๆแล้วนะ ตัวละครใหม่ที่เพิ่มมา พยายามปูทางไปสู่ดราม่าอีกปม กร๊ากก เราสัญญาว่าจะพาทุกคนผ่านดราม่าไปด้วยกัน ทุกคนคงบอกจะง่ายกว่ามั้ยถ้าไม่มีดราม่า อิอิ 

[yymomo]

    ตะหงิดๆ ว่ายัยทรายจะมีอาฟเตอร์ช๊อค  เล็กๆตามมา  ส่วนเรื่องย่าวาด งงแดกต่อไป รอตอนต่อไป  แต่ตอนนี้ น้องเอ มุ้งมิ้งๆๆ เหมือนเดิม 

[tempo_oil]

เหมือนจะพิมพ์ชื่อผิดหรือป่าวคะ?

"อ้าวพี่ทราย สวัสดีครับ" วาผงกหัวทักทายพี่ไอจนผมผงกหัวตาม แต่ก็อดรู้สึกตะหงิดๆไม่ได้เมื่อเห็นพี่ไอเอาแต่จ้องวาอย่างเดียว

"จ้า แล้วนี้มาดูหนังกับเพื่อนหรอ" สงสัยเมื่อกี้ผมจะคิดไปเองเพราะตอนนี้พี่ไอหันมาหาผมและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้จนผมได้แต่เกาคออย่าเก้อๆ

แล้วก็

 "ไม่รู้สิเอ วาไม่รู้อะไรเลย" ผมพึมพำเบาๆอย่างสับสนปนอ่อนแรงจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้



หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะดราม่าใช่มั้ย TT มาต่อไวๆนะคะ!!!

[kongxinya]

อาาา กำลังจะมาม่าแล้วเหรอคะ 

ตกลงวาไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเขาใช่ไหม 

 

[mur@s@ki]

สงสารวา แต่ถ้าย่าวาดเป็นเรื่องจริง
วาก็อาจจะได้ครอบครัวที่รักวาเข้ามาในชีวิต


 

[KilGharRah]

เหมือนมาม่าจะมาม่าจะมาอีกแล้ว แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่มาม่าที่เอกับวาทะเลาะกันละนะ
เราชอบเรื่องนี้เพราะแบบนี้แหละ ดูพระเอกและนายเอกจะเชื่อใจกัน วามั่นคงกับเอมากๆ 

[chisarachi]

ดีใจที่มาต่อ
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดีใจฟุดๆ
น้องวาโอ๋ๆๆไม่เป็นไรนะ
ชอบน้องเอมากกกกกกก ที่แบบนางรู้นว่านางงี่เง่า
แต่นางน่ารักอ่าา
ชอบเวลาที่เออยู่ข้างๆวาแบบนี้มาก
แบบวาไม่เหลือใครแต่วามีน้องเอนะ แค่นี้ก็พอแล้ว

[cher7343]

 

[ammchun]

เอ๊ะ ออะไร ย่า มีกี่คน งงแว้วววว
พี่ทรายคะ มีการประเมินมองเอด้วยนะ มันน่านั 
เฮ้อ เราว่าประเด็นครอบครัวของวานี่ต้องดราม่ามากๆแน่ๆ

เอก็อยู่เป็น กลจ ให้วาไปเรื่อยๆนะ รักกันไปอยู่เคียงข้างกันนี่แหละ
วาไปไหนไม่รอดหรอก 5555 มีหึงด้วยนะหนูเอ

[AMINOKOONG]

ขอให้พ่อแย่ๆนั่นไม่ใช่พ่อแท้ๆของวาทีเถอะ
อย่างน้อยๆวาจะได้ไม่ต้องเกรงใจและเสียใจมาก
ถ้าต้องทำตามใจตัวเอง

[Whatever it is]

มาม่ามาแล้ว

[GETIIZ]

ถ้าเรื่องย่าวาดกับย่าน้อยเป็นเรื่องจริง
วาอาจจะได้คนที่รักวาเพิ่มขึ้นมา บางทีมันอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่  มันต้องมีอะไรดีขึ้นแน่ๆ

[mystery Y]

มีปมใหม่มาอีกแล้ว~

[Zelsy]

ครอบครัวนี้ดราม่ากันจริงจริ๊ง

[ka[ze]na]

เอิ่ม......ดราม่า อืดแน่ๆเลย

[DraCo_SLa13]

ชอบอ่ะ วา นายชัดเจนดี ชะนีอย่างยัยทราย จะได้แทรกเข้ามาไม่ง่ายหน่อย

ไม่เหมือนพระเอกเรื่องอื่น โง่กันเหลื๊อเกิน

[Ryoooo]

ดีใจที่มาต่อค่ะ เห็นวันที่เปลี่ยน ชื่อตอนเปลี่ยน รีบกดเข้ามาเลย

สองย่าตัวละครหม่ ปริศนาอันดำมืดของวา
ในอดีตจะต้องมีอะไรให้วาเสียอีกแน่ๆ
แต่วามีเอนะ แค่มีเอเราก็เชื่อว่าวาจะยิ้มได้ และผ่านอุปสรรคทุกอย่าง

ปล.ยัยพี่ทรายนี่ใคร อะไรยังไง ถ้าสร้างความเดือดร้อนจะจับถ่วงน้ำ ฮึม!!!

[ไอ้หัวแห้ว]

ดราม่าาาาาาาาาาาาาา

ฮืออออออออออออออออ

[inspirer_bear]

เงิบบบบ.. ทรายอย่ามายุ่งกะเอวาเชียว
ชอบวาตรงนี้แหละ ตรงใจมากกกั พูดได้ใจ 5555
แต่ประเด็นครอบครัวเนี้ย เครียดแหะ

[mellowshroom]

น้องเอลูก นอกจากโลกสวยแล้ว อย่าพูดไม่คิดอีกนะลูก

อย่าพูดเหมือนไม่รู้จักนิสัยใจคอกัน ถึงจะรู้จักและรักน้องเอแค่ไหน

มันก็ทำร้ายใจคนฟังอยู่ดี ..

ปล.ดีนะที่น้องเอฉลาด ชอบตรงนี้ ..

[koikoi]

สงสารวายังดีนะที่มีเออยู่ด้วย

[poterdow]

จิกหมอนนนน นึกว่าจะได้กินมาม่าซะละ คุณย่ามาจากไหนเนี่ยยย

[maemix]

สงสารวา มีปมเพิ่มมาให้สับสน
ยังมีเอคอยเป็นกำลังใจ
สู้สู้นะทั้งสองคน

[McKnight]

สงสารวาจับใจ ยังไงก็มีเอและครอบครัวเอนะ
ตอนนี้มีย่าแท้ๆโผล่มาอีกคน แม้จะต้องแลกกับการเผชิญความจริงที่โหดร้าย
แต่ก็น่าจะคุ้ม ที่มีคนรักวาที่เป็นญาติแท้ๆเพิ่มขึ้นมาอีก
หวังให้ทั้งเอและวาจับมือกันผ่านพ้นมันไปด้วยกันไวๆนะครับ

น้องคนแต่งทิ้งระเบิดมาม่าไว้คันรถใหญ่เลยนะครับเนี่ย แค่ลังคงไม่พอ
จะเตรียมโอ่งไว้ต้มเลยครับ จัดมาได้เลยคร๊าบบบ

เรื่องนี้สนุกมาก เป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งนะครับ ในทุกๆเรื่องเลย

[kitty08]

หายไปนานมากกกกกกกกกกกก เลยจ้า แต่ก้อรอเสมอน่ะ เรื่องของวากำลังคลี่คลายแหละ

[● MaYa~Boy ●]

ลุ้นตั้งแต่ตอนต้นๆ ว่าเมื่อไหร่เขาจะยอมรับกัน และสุดท้ายก็มีความสุข อิจฉาๆ