"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour#26 - Hot chocolate-
ฟ้าครึ้ม ฝนตก และ หนักมาก ผมยืนเบื่อมองกระจกบานใหญ่ในห้องวาที่ผมย้ายตัวเองมาสิงสถิตบ่อยขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจอาจจะมีการยกชิ้นส่วนโมเดลที่วาเรียกว่าขยะมาวางให้วาด่าเล่นก็เป็นได้ ในตอนแรกผมคุยกับพวกฟากัสเอาไว้ว่าจะไปเดินเจเจตอนบ่ายๆและต่อด้วยสวนรถไฟแต่สภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยแบบนี้พวกมันสองคนเลยขอบายนอนดูซีรีย์เกาหลีที่บ้านภูมิแทน ผมบอกไปหรือยังว่าน้องพรีมสามารถลากฟากัสมาเข้าวังวนแม่บ้านติดละครได้สักพักแล้ว และคนซวยสุดก็ไม่พ้นภูมิที่ต้องโดนน้องและเพื่อนมันลากมานั่งดูด้วยแทนที่จะปล่อยมันไปหลีสาวตามประสา
อันที่จริงวันนี้วาก็มีแพลนต้องไปพบลูกค้าแถวสีลมตอนสายๆเช่นกัน เห็นว่าจะต้องไปร่างสัญญาอะไรกันไม่รู้แต่แล้วลูกค้าเพิ่งโทรมายกเลิกตอนก่อนจะก้าวออกจากห้องพอดีเจ้าตัวเลยได้แต่ถอนหายใจเนือยๆกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอนตามเดิมและลงมาดึงผมที่กำลังงัวเงียๆไปนอนกอด แอบรู้สึกว่ามันมากดจูบลงบนหัวผมก่อนจะหัวเราะเสียหึในลำคอทำเอาผมหมายมั่นในใจว่าตื่นมาแล้วจะไปสระผมก็ได้วะ ตอนเกือบเที่ยงตื่นมาได้รับการแคนเซิลจากสองคนนั้นเลยลุกออกมาอาบน้ำแต่งตัวก่อน ปล่อยให้วานอนต่อไปเพราะเมื่อคืนกว่าว่าจะกลับมาก็ดึกแล้ว งานจะเยอะไปไหนก็ไม่รู้พ่อพนักงานใหม่
ตัวผมเองไหนๆก็ไม่ได้ออกไปไหนแล้ว ฝนตกรถติดแบบนี้เลยไปขนหนังสือที่ซื้อมาจากงานหนังสือคราวก่อนโน้นนนนน มานอนอ่านดีกว่า ยังไม่ทันจะเอนตัวลงบนโซฟาดีก็เห็นวาก็เดินหน้าหล่อออกมด้วยผมเซ๊ทเป็นทรงอย่างดี เพราะก่อนหน้านี้กำลังจะออกไปข้างนอก ใส่เสื้อยืดคอวีสีน้ำตาลกางเกงขายาวผ้านิ่มออกมา เรามองหน้ากันแต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนที่วาจะเลิกคิ้วใส่เดินหันหลังไปยังโซนห้องครัว ผมก็ไม่ได้สนใจว่าวาทำอะไรหันกลับมาเริ่มต้นเปิดอ่านนิยายที่อยู่ในมือแทน คือถ้ามีใครมาเห็นสภาพผมกับวาเมื่อกี้คงคิดว่าเราสองคนทะเลาะกันอยู่แน่ แต่จริงๆแล้วถ้าคุณมีเพื่อนที่รู้จักกันมานานและอยู่ด้วยกันตลอดแบบผมกับวา คุณจะเข้าใจความรู้สึกว่าบางทีเจอหน้ากันก็ไม่อยากจะพูดอะไร คือถ้าเป็นสถานะเพื่อนก็จะเป็นคำว่าให้แต่ละฝ่ายมีพื้นที่ส่วนตัว อยู่กับเงียบๆได้โดยไม่อึดอัดอะไรเพราะสำหรับผมเวลาอยู่กับคนไม่สนิท การที่เราหาเรื่องมาพูดมากมายนั้นเพราะว่าเราต้องการจะลบความอึดอัดที่มาจากความเงียบออกไปนั้นเอง แต่พอเราสองคนเป็นแฟนกันบ่อยครั้งที่แค่อยากเห็นหน้า อยากหันไปแล้วเห็นเขาอยู่ตรงนั้น แต่ไม่อยากพูดอะไร เหมือนอารมณ์ว่า อยากอยู่ในพื้นที่ของตัวเองที่เห็นหน้าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆก็แค่นั้น
นั่งอ่านหนังสือไปนานแค่ไหนแล้วไม่รู้ก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ และพอละสายตาออกจากหนังสือก็เป็นอย่างที่รู้สึก วานั่งอยู่ตรงโซฟาเล็กข้างๆกันมองมายิ้มเล็กๆที่มุมปากไม่พูดอะไร ผมดันตัวขึ้นจากโซฟาที่นอนอยู่มองหน้าวาพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่เจ้าตัวก็ไม่ตอบอะไร ก่อนที่ผมจะเข้าใจและเขยิ่บตัวลุกนั่งดีๆให้วาลงมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกันก่อนจะเป็นฝ่ายเอนลงพิงกับหน้าอกแกร่งของวาให้ตัวเองตกอยู่ในห้องแขนของวาก่อนจะจัดท่าให้ลงตัวและเริ่มต้นอ่านนิยายต่อโดยวาก็ดูซีรีย์อเมริกาเรื่องโปรดของมันต่อไป
เราสองคนนั่งกันอยู่เงียบๆข้างกันโดยมีเสียงบทสนทนาภาษาอังกฤษที่ดังมาจากทีวีและเสียงสายฝนตกกระหน่ำอย่างไม่มีท่าว่าจะหยุด ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะหนาวขึ้นเพราะอากาศภายนอกและอุณภูมิจากเครื่องปรับอากาศข้างในอีกจึงขยับตัวเล็กน้อยและดันตัวเองออกจากอ้อมแขนวา เอียงคอไปมาคลายความเมื่อย เป็นจังหวะเดียวกับที่วาลุกขึ้นยืนและเดินหายไปยังห้องนอนก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าห่มสำรองผื่นใหญ่และกล่องกระดาษเล็กๆในมือ
"ต่อโมเดลกัน" นับเป็นประโยคแรกของวันที่ผมได้ยินจากวา ก่อนจะปิดหนังสือและพยักหน้าตกลงอย่างเอาใจ อันที่จริงช่วงนี้วาเริ่มสนใจการต่อโมเดลกระดาษ เรียกได้ว่าหมกมุ่นเลยก็ว่าได้ ซื้อแบบสวยๆมาต่อหลายต่อหลายอันจนตอนนี้ในห้องวามีโมเดล Big Ben, London bridge และ สถานทีสวยๆทั่วโลกวางอยู่ไม่ต่ำกว่าเจ็ดชิ้น แต่เชื่อว่าอีกไม่นานพอวาเบื่อก็เลิกไปเอง นิสัยของกรุ๊ปโอเขาอ่ะนะ แต่ลองเป็นเรื่องที่ชอบจริงๆ เห็นที่จะเบื่อยากดูจากหนังสือกล้องของวาก็รู้อยู่
ผมยกโต๊ะตรงหน้าทีวีหลบไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นพรมข้างวาโดยมีแบบโมเดลปราสาทฮิเมจิที่วาเพิ่งซื้อมาวางอยู่
"ไม่ยากไปหรอว่ะ"
"งานเอมันยากกว่านี้ป่ะ" อันนี้ก็จริง ผมพยักหน้ารับคำวาก่อนจะเริ่มลงมือแกะกล่องนำชิ้นส่วนออกมาและเริ่มลงมือใช้เวลาว่างกับวา
เราสองคนนั่งต่อโมเดลกันไปซักพักก็หยุดลงเพราะจู่ๆวาก็ลุกขึ้นเดินไปในห้องทำงาน ผมก็นั่งต่อไปซักพักมันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นวาก็เดินออกมาพร้อมกล้องถ่ายรูปตัวใหญ่ของเจ้าตัว ผมส่ายหัวอย่างรู้ทันก่อนจะเงยหน้าชูสองนิ้วฉีกยิ้มใส่กล้องวา วากดถ่ายไปสองสามรูปก่อนจะหัวเราะออกมา
"ขำไรว่ะ"
"ความจริงไม่ได้จะเอามาถ่ายเอ จะเอามาถ่ายโมเดล"
"อ้าว" อะไรว่ะ รู้สึกอายขึ้นมาทันทีที่เจ้าของไหล่กว้างตรงหน้านั่งลงกับพื้นและโน้มตัวลงถ่ายชิ้นส่วนโมเดลที่เป็นรูรปร่างรอประกอบเข้าด้วยกัน
"อยากเป็นแบบให้ก็ไม่บอก" วายกกล้องขึ้นตรงหน้าก่อนจะยิ้มปากกว้างผ่านกล้องและลั่นชัตเตอร์เก็บภาพผมอีกครั้ง "นี้ไงถ่ายให้ ยิ้มเร็ว"
"ก็ไม่รู้นี้ เป็นปกติเอ๊ะอะก็จะถ่ายรูปกู" ผมปัดมือวาที่เอื้อมมาดึงแก้มผมเล่นก่อนเบ้ปากอย่างขัดใจ ดูนะเอื้อมมือมาดึงแก้วขาวบ้านแต่ตาของเจ้าตัวก็ยังแนบกับกล้องถ่ายรูปอย่างมีความสุข เสเปลี่ยนประเด็นคนช่างแซวด้วยเสียงติดไม่พอใจนิดๆ "วางกล้องได้แล้ว มาต่อกันต่อเลย ตกลงใครอยากต่อโมเดลกันแน่ว่ะ วันนี้จะถึงมั้ยหลังคาอีปราสาทญี่ปุ่นเนี้ย"
"ครับ ครับ แหมะ เสียหน้าแล้วหงุดหงิด หึหึ" วาเดินไปวางกล้องลูกรักลงกับโต๊ะอย่างดีก่อนจะเดินไปในห้องครัวที่ทำเอาผมจิ่ปากอย่างขัดใจว่าตกลงใครอยากเล่นกันแน่เนี้ยไอ้โมเดลเนี้ย ถ้ารู้ว่าชอบวันหลังจะได้ตามมาต่อโมเดลงานให้
กลิ่มโกโก้หอมกรุ่นลอยมาจากในห้องครัวพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของวาที่เดินถือแก้วโกโก้สองแก้วมายื่นให้ตรงหน้า ประดับด้วยวิปครีมสีขาวนวลอยู่ด้านบน ผมชอบดื่มโกโก้ร้อนที่มีวิปครีมหวานๆอยู่ด้านบนมากถึงแม้มันจะอ้วนจนน่าหนักใจแต่ผมก็ไม่แคร์
"ขอบคุณ" งึมงัมขอบคุณวาก่อนจะรับมาดื่มและวางลงกับพื้นด้านข้างพรมและลงมือต่อโมเดลต่อ
ไม่รู้ว่าเพราะความหวานอุ่นๆของโกโก้แก้วที่วาชงมาให้ หรือเพราะเพลงหวานซึ้งที่ดังออกมาจากโทรทัศน์ที่วาเปิดช่องวิทยุทิ้งเอาไว้ หรืออาจจะเป็นเสียงสายฝนที่เริ่มซาลงตกกระทบเข้ากับระเบียงจนเกิดเป็นเสียงกังวานกันแน่ แต่บรรยากาศรอบๆตัวผมในตอนนี้มันช่างดูละมุนละไมเสียจนผมเผลอจ้องหน้าวาที่กำลังขมวดคิ้วจริงจังกับการต่อโมเดลอยู่ตรงข้ามอย่างลืมตัว
ความสูงของปราสาทฮิเมจิหลังนี้เริ่มสูงและเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนขึ้นตามความรู้สึกดีของผมที่เพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มองมือใหญ่ของวาที่จับชิ้นส่วนเล็กๆอย่างระมัดระวังประกอบลงตรงส่วนบนของปราสาทอย่างตั้งใจ กล้ามเนื้อสวยของวงแขนวาที่ผมรู้ว่ามันแข็งแรงแค่ไหนยามกอดผมไว้ในอ้อมแขนกำลังขยับไปมาตรงหน้าของปราสาท จ้องมองเลยมาถึงไหปลาร้ายาวสวยคู่กับไหล่กว้างของวาที่โผล่ออกมาจากเสื้อยืดคอวีตัวบางก็อดที่จะหน้าแดงไปกับจินตนาการยามค่ำคืนไม่ได้ว่าตัวผมเคยซุกซอบเข้ากับบ่ากว้างนี้มากี่ครั้ง
การแอบจ้องมองคนตรงหน้าที่ชื่อว่าเป็นเพื่อนที่ขยับเข้ามาเป็นคนรักกินเวลานานมากในความคิดของผม จ้องมองสังเกตุทุกลายละเอียดบนใบหน้าและร่างกายของวาเสียจนรู้สึกตัวและเขินอายกับความคิดตัวเอง ไม่เคยคิดว่าจะทำตัวโรคจิตแอบมองคนตรงหน้าอย่างจาบจ้วงแบบนี้ เสเบี่ยงสายตาวางชิ้นส่วนโมเดลในมือมานานวางลงบนอีกครึ่งหนึ่งของมันและหยิบแก้วโกโก้อุ่นขึ้นมาจิบ ละเลียดความหวานของวิปครีมที่เจือความขมของโกโก้เอาไว้อย่างอารมณ์ดี
วางแก้วโกโก้ลงที่เดิมก่อนจะเอื้อมหยิบโมเดลชิ้นเล็กขึ้นมา แต่เพียงไม่กี่วินาทีที่กำลังจะเอื้อมมือลงวางโมเดลสีเทานั้นลงตรงตำแหน่งหลังคาก็ถูกสัมผัสอุ่นวาปและนุ่มชื้นขึ้นตรงริมฝีปาก ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการจู่โจมที่กระทันหันของฝ่ายตรงข้าม วาเพียงแค่สบตากันด้วยระยะที่ใกล้เพียงลมหายใจก่อนจะขยับริมฝีปากและเรียวลิ้นขึ้นสูง สัมผัสได้ว่าเชื่องช้าและนุ่มนวมราวกับกำลังลิ้มลองขนมหวานแสนโปรด ได้ยินเสียงกระซิบบางเบาว่า "วิปครีมอร่อยดี" จากคนตาดุตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนทับลงมาที่ริมฝีปากดังเดิม หากแต่กับเพิ่มปลายลิ้นเรียวเข้ามาทักทายภายในโพรงปากผม ดูดรั้งบางเบาก่อนจะเคลื่อนย้ายข้างในผ่านตามความยาวของฟันให้ผมหายใจสะท้านเล่น จูบของวามีรชชาติขมของกาแฟที่เจื่อไปด้วยความนุ่มละมุนของนม เป็นรสจูบที่ดูเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่อายุเท่ากันแต่ต่างกันที่ชนิดของเครื่องเดิมแต่มันช่างหอมหวานเสียจนอยากจะลิ้มลองชิมมากขึ้น มากขึ้น ไม่ทันที่จะได้เรียกร้องอะไรซ้ำวาก็ถอนจูบออกมาและยิ้มละมุนอยู่ตรงข้ามปล่อยให้ผมหอบหายใจเข้าปอดอย่างอ่อนแรง สมองของผมเหมือนจะเบลอไปชั่วครู่ก่อนจะรั้งสติกลับมาอีกครั้งเพราะเสียงหัวใจที่เต้นแรงเกินไปจากคำพูดของวา
"แต่เออร่อยกว่า" อดที่จะหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่ได้กับคำพูดนี้ จำไม่ได้ว่าตั้งแต่โตมาด้วยกันวามันไปเรียนรู้ประโยคและคารมแบบนี้มาจากไหน หรือ จะเป็นจากบรรดาคู่ขา และ กิ๊กเก่าๆของมันแต่ก่อน แต่ที่แน่ๆ ไอ้อาการเจ้าชู้ปากหวานแบบนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่มีทางคุ้นชินจากวาได้เลย
"อะไรของมึงเนี้ย จู่ๆก็มาจูบ"
"ก็เห็นวิปครีมมันเลอะ เลยอยากเช็ดให้"
"ก็บอกดีๆ ทิชชู่ก็มี"
"ก็ถ้าใช้ทิชชู่เช็ด เอจะนั่งหน้าแดงแบบนี้มั้ยละ" เจ้าของคำพูดหวานเลี่ยนเอื้อมมือมาสัมผัสที่ข้างแก้มอย่างแผ่วเบา ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปมาตามโหนกแก้ม ยกยิ้มทั้งตาและปากส่งมาให้ "ถ้าใช่ทิชชู่เช็ดเอจะหัวใจเต้นแรงแบบนี้มั้ย" เคลื่อนย้ายลงมาทีอกด้านซ้ายที่กำลังซ่อนจังหวะการเต้นหัวใจที่มันแรงอย่างที่เจ้าคนปากหวานพูดอยู่
"พอแล้ว" ดึงรั้งมือของวาออกจากอกด้านซ้ายเพราะมันใกล้ใจเกินไป ใกล้จนกลัวว่าความรู้สึกที่มันมากมายขนาดนี้จะซ่อนเอาไว้ไม่อยู่ ไม่อยากให้คนตรงหน้าได้ใจว่าทำให้ใครบางคนใจเต้นแรงเพียงเพราะการกระทำแค่นี้ ไม่อยากให้เจ้าของดวงตามืออุ่นคู่นี้รู้ว่าตัวเองนั้นมีอิทธิต่อความรู้สึกของผมมากขนาดไหน
"และถ้าใช้ทิชชู่เช็ด วาจะรู้มั้ยว่า ชอคโกแลตร้อนแก้วนี้ มันหอมหวานขนาดไหน"
"พอแล้ว ไอ้นี้เป็นอะไรเนี้ยมานั่งพูดจาหวานเลี่ยนใส่ ขนลุก"
"อ้าวไม่ชอบหรอ ที่พูดนี้นึกว่าชอบนะเนี้ย"
"นี้ตกลง พูดเพราะอยากทำให้กูเขินหรอไง"
"กูต่างหากที่เขิน"
"ห่ะ เขินอะไร" งงครับ จากที่ผ่านมาวาไปเขินอะไรมาจากไหน
"ก็ใครให้มึงมาจ้องหน้ากูขนาดนั้นละ คิดอะไรกับกูเปล่าเนี้ย"
"เปล้า!! คิดไร ไม่มี๊!!" เสียงสูงได้อีก เอรัณ
"ฮาๆๆ เสียงโคตรสูง อยากทำอะไรก็ทำมา รออยู่" วาพูดอย่างล้อเลียนก่อนจะยื่นมือมาให้ผมแบบเชิญชวน
"ไอ้นี้ กวนตีนละ" ตบมือใหญ่ของวาแรงๆสองสามทีเหมือนเวลาแม่ตีลูก ที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ชักมือหนีแต่กลับเป็นกอบกุมมือของผมแทน พอจะดึงมือออกอีกฝ่ายก็ฝืนแรงดึงไว้จนกลายเป็นเหมือนเด็กอนุบาลตีกันเสียเปล่าๆ
อยากจับก็จับ ยอมให้ก็ได้วะ
"หึหึ"
"ขอซื้อได้มั้ย ไอ้เสียงหัวเราะในลำคอเนี้ย เท่ห์ตายอะ" นี้ก็เป็นอีกเรื่องที่โคตรจะหงุดหงิดใจ วาชอบหัวเราะในลำคอครับ มันให้ฟีลแบบผู้ที่อยู่เหนือกว่าเอ็นดูผู้น้อยมากอะ โอเค เหตุผลนี้มันอาจจะดูงี่เง่าไป เอาจริงๆคือเวลาวามันยิ้มที่มุมปาก หรือ หัวเราะในลำคอ มันดูโคตรเทห์เลย และผมไม่ชอบ
"อ้าว งั้นให้หัวเราะยังไง"
"หัวเราะออกมาดังๆเลย แบบนี้อะ ฮาฮ่าฮ่า" ผมทำเสียงหัวเราะแบบโทนเดียวและหน้าตายออกมา นี้ถ้ามีป้ายกำกับพูดจะมีคำว่า 'ประชด' ตัวใหญ่ๆลอยอยู่ไปมาละ บอกเลย
"หึหึ" มันก็ยังจะหัวเราะในลำคอเหมือนเดิม และตบท้ายด้วยลูบหัวผมเบาๆอีกสองสามที นี้ตกลงกูได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกับเฉาก๋วยเปล่าว่ะ นี้ต้องกระดิกหางรับเวลามึงกลับบ้านมั้ย
"วุ้ย หมั้นใส้ จะต่อมั้ยเนี้ยโมเดล เดี๋ยวปั้ดปัดพัง" พูดไปก็หลุดยิ้มออกมาจนได้เมื่ออีกฝ่ายยอมเลิกยั่วเย้าและยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้
"โอเคๆ ยอมแล้วครับๆ"
"ให้ไวๆ จะได้อ่านนิยายต่อ นี้ลดตัวลงมามากเลยนะ มาช่วยคนธรรมดาๆอย่างมึงต่อโมเดลเนี้ย ให้มันรู้ซะบ้างว่ากูระดับไหน ไว้วันหลังถ้าอยากทำมากจะลากมาทำตั้งแต่เขียนแบบเลยมั้ย"
"ขอบคุณครับคุณเอรัณ แต่ไม่เป็นไรครับ เนี้ยจะเสร็จแล้วครับอีกนิดเดียว เดี๋ยวมีรางวัลให้"
"รางวัลอะไร"
"ก็ไอ้เมื่อกี้ที่มองวาอยู่อะ คิดอะไรเอาไว้ในใจมันออกมาทางหน้าหมดแล้ว ถ้าอยากจะทำจริงๆไม่ต้องแอบมองหรือคิดหรอก บอกมาตรงๆเดี๋ยวจัดให้ ฮาๆๆๆๆ"
"ไอ้เชี้ยวาโย!!" เรื่องราวในวันฝนตกสอนให้รู้ว่า บางทีการที่แฟน และ เพื่อนสนิทคือคนๆเดียวกัน มันสุดแสนจะเป็นข้อดีในข้อเสียงจริงๆ
"ครับ"
"อย่ารู้ทันกูให้มันมากนัก กูเขินมึงจนเหนื่อยแล้วเนี้ย!!"
To Be con
-Blue Talk-
หวานมั้ยให้ทาย บอกเลยว่าอยากได้วาโยมากอ่ะจุดนี้ อยากจะเอามาเอ็นดูที่บ้านจริงๆพ่อคุณ แนะนำว่าให้ไปหาเพลงหวานๆมาฟังหลังจากอ่านตอนนี้จบ แล้วจะเข้าใจฟีลนุ้งเอ ฮาๆๆๆ ส่วนตัวเราฟังเพลงนี้ life goes on side D - chemistry แต่ไปนี้แบบเพราะบรรยากาศมันพาไปจริงๆนะ
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 635122 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก