ตอนที่2
“ขอโทษครับ”
น้ำเสียงภาษาอังกฤษทุ้มไพเราะส่งมาเมื่อเจ้าตัวเดินชนอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง ด้วยมัวแต่มองหาป้ายเลขที่บ้านตามที่อยู่บนกระดาษในมือ
“ไม่เป็นไรครับ”
อีกฝ่ายตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย และทำท่าจะเดินหลีกเลยไป
“อ๊ะ....เดี๋ยวก่อนครับ”
ว่าพลางจับแขนอีกฝ่ายไว้
“กีรติรึเปล่า”
ภาษาพูดที่เปลี่ยนจากอังกฤษเป็นไทย และชื่อตัวเองที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายทำเอาคนที่ตั้งใจจะเดินผ่านไปหยุดชะงักและเงยหน้ามองคนพูดเต็มที่
กีรติพยายามเพ่งมองและประมวลในหัวคราวๆว่าเขาเคยเจอคนตัวสูงๆหน้าตาคมเข้มแบบนี้ที่ไหน แต่ไม่ เขาไม่เคยเจอแน่ๆ
สายตาที่ส่งไปเต็มไปด้วยความสงสัยและหวาดระแวง
“เราเอง จำไม่ได้หรือ ตาหวาน....ปาฏิหาริย์ไง”
“เฮ้ย!”
หลังจากรำลึกได้ว่าชื่อเสียงเรียงนามอันคุ้นหูนี่เป็นใครกีรติก็ร้องเสียงหลง....ด้วยไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายที่นี่
พอลองมองแล้วนึกดีๆ ก็พอที่จะนึกออกลางๆถึงใบหน้าเจ้าของชื่อนั้น เท่าที่จำได้ ดวงตากลมโตสีเทา ขนตายาวงอน ทำให้ดูตาหวานสมชื่อ คิ้วไม่หนาไม่บางกำลังพอดี จมูกโด่งสวย และริมฝีปากรูปกระจับ ใบหน้าที่มองยังไงก็สวยหวาน......อ่า ใช่จริงๆด้วย ....แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน...ก็รูปร่างเล็กบางสมัยเด็กนั่นบัดนี้กลายเป็นรูปร่างสูงหนาสมชาย อย่างที่กีรติไม่สามารถเป็นได้...ทั้งที่พยายามแทบตาย
“จำได้รึยัง”
อีกฝ่ายเร่งเร้าด้วยรอยยิ้ม กีรติถอนหายใจ เพราะพอเจอรอยยิ้มนี่เข้าไป ก็รู้ได้ทันทีว่าใช่แน่ๆ แต่พอมาคิดทบทวนถึงตอนเด็กที่ว่า ยุ่งเกี่ยวกับปาฏิหาริย์ทีไร ตนก็มีเรื่องต้องซวยตลอดนั้นทำให้กีรติไม่ค่อยอยากจะจำได้เท่าใดนัก
“เอ่อ...โทษที...”
ตอบแบบคลุมเครือ ไม่ได้ระบุว่าโทษทีเพราะฝั่งนั้นทักคนผิด โทษทีที่จำไม่ได้ หรือโทษทีที่ไม่อยากยุ่งด้วย พยายามดึงแขนออกจากมืออีกฝ่าย แต่คงยากเกินไปด้วยรูปร่างที่แตกต่าง
“จำไม่ได้หรอกหรือ”
ปาฏิหาริย์ทำหน้าเศร้า ทั้งๆที่ในใจตัวเองก็แน่ใจว่ากีรตินั้นจำตนได้แน่ๆ
“เปล่า แต่เรารีบ ปล่อยก่อน”
ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด แต่ปาฏิหาริย์ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆอย่างที่กีรติคิด
“รีบหรือ...งั้นเราไปด้วย”
ปาฏิหารตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่กีรติหน้าเหวอไปทันที แต่เขาจะทำอะไรได้ รีบก็รีบ
ก็ได้แต่คิดในใจว่าอะไรนักหนา แต่ก็ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายตามมา
.....................
“เกือบสายเลยนะกีเหลือนายคนสุดท้ายแล้วเนี่ย”
กีรติพยักหน้าก่อนจะส่งเอกสารให้วันนี้กีรติต้องมาทำเรื่องขอจบที่มหาวิทยาลัยนี้
“พี่ภาคล่ะ ทำวิจัยเสร็จแล้วหรือ ถึงได้มีเวลามาช่วยงานเนี่ย”
“อ่า....อย่าพูดสิ”
สองคนหัวเราะกันโดยที่ลืมไปเลยว่า ข้างหลังกีรตินั้นมีคนยืนอยู่ด้วย
“แล้วใครนะ แฟน?”
“พี่ภาค!”
กีรติขึ้นเสียงเบาๆเมื่ออีกฝ่ายแซวในเรื่องที่ตนคิดว่าเป็นปมด้อย กีรติตัวเล็ก ยิ่งที่อเมริกาผู้ชายที่อายุเท่ากันไม่มีใครตัวเล็กกว่าเขาเลย แม้ตัวเองจะมั่นใจว่าหน้าตาก็ธรรมดาในแบบของผู้ชายปกติทั่วไป แต่ดูเหมือนคนอื่นๆจะไม่คิดแบบนั้น นั่นทำให้ตัวกีรติมันมีผู้ชายมาจีบอยู่เสมอๆ แน่นอนว่าไม่ได้รังเกียจอะไร ในเมื่อกานต์กับจ้าวที่เลี้ยงดูเขามาก็เป็นคนรักกันถึงจะเป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่กีรติไม่เคยนึกพิสวาสผู้ชายคนไหน เขาคิดว่าเขาชอบผู้หญิง ถึงจะไม่เคยนึกชอบผู้หญิงคนไหนที่นี่ กีรติก็แก้ตัวให้ตัวเองว่า เป็นเพราะผู้หญิงที่นี่ไม่ตัวเท่ากันก็สูงกว่ากีรติไปเลย จะให้คบก็เลยทำใจไม่ได้
“อ๊ะ....จริงสิ”
กีรติหันขวับ ทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ภาคนิพนธ์ ก่อนจะเริ่มแนะนำให้ปาฏิหาริย์รู้จัก
“นี่พี่ภาคนิพนธ์ แล้วก็นี่ ปาฏิหาริย์ครับ”
ภาคนิพนธ์ที่มองเห็นรุ่นน้องทำหน้าตาไม่น่าไว้ใจ ก็ระวังตัวเต็มที่ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“ตาหวานน่าจะจำได้นะ คนนี้ไงที่เป็นหัวโจกรุมแกล้งลูกหมาตัวนั้นน่ะ”
แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ภาคนิพนธ์สะดุ้งตั้งแต่ได้ยินชื่อเล่นของอีกฝ่าย ส่วนตาหวานก็ไม่ต้องใช้เวลาในการรำลึกนานอะไรในเรื่องที่กีรติพูดถึง
“ขอให้สนิทกันไว้นะครับทั้งสองคน”
ยิ้มอย่างภูมิใจที่ทำให้ทั้งคู่ตื่นตะลึงได้ ก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นเองชิ่งหนีออกมา
“.......”
“.......”
ทุกอย่างตกใจอยู่ในความเงียบยาวนาน จนเมื่อเจ้าหน้าที่คนอื่นมาเตือนภาคนิพนธ์ให้รวบรวมเอกสารไปส่งได้แล้วนั้นหละ สภาพอันน่าตึงเครียดนั่นจึงจางไป
.......................
“อะ!”
เสียงอุทานอย่างตกใจ เมื่อเดินออกมาจากมหาวิทยาลัย แล้วมีใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั้น
“เดี๋ยวสิ”
พอคิดได้ว่า ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวของกัน ภาคนิพนธ์จึงเลี่ยงที่จะเดินไปอีกทาง แต่ปาฏิหาริย์กลับเดินตามมา
“มะ...มีอะไร”
อาการพูดติดขัดนี้เกิดขึ้นเสมอเวลาที่ตื่นเต้นมาก เป็นปฏิกิริยาน่าอายที่ภาคนิพนธ์ไม่ชอบ และพยายามฝืนปกปิดเสมอ
“พาไปบ้านกีรติหน่อย”
ปาฏิหาริย์พูดห้วนๆกับอีกฝ่าย น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่อยากเป็นมิตรด้วยเท่าไหร่นั้นทำเอาคนฟังต้องก้มหน้าหลบ
“ครับ”
ตอบรับเพียงเท่านั้นแล้วก็ออกเดินนำหน้าไปยังทางที่เป็นบ้านพักของกีรติตามที่อีกฝ่ายต้องการ
ภาคนิพนธ์ย้ายมาจากเมืองไทยตอนที่ขึ้นมัธยมต้น และมาเจอกีรติอีกครั้งตอนที่เรียนอยู่ม.3 ในขณะที่กีรติเพิ่งจะเข้าม.1 ตอนนั้นเขากำลังเดินกลับบ้าน และเจอเข้ากับกลุ่มอันธพาลของโรงเรียน พวกนั้นลากเขาไปโดยไม่บอกจุดประสงค์ แต่ภาคนิพนธ์รู้ว่าตนต้องโดนทำร้ายแน่ๆ เป็นโชคดีที่กีรติและอาสองคนมาเห็นเข้าพอดีและช่วยไว้ได้ทัน พวกอันธพาลโดนสั่งสอนจนกลับใจ ตอนนี้ก็ยังคบกันในฐานะเพื่อน หรือเรียกอีกที ในฐานะลูกไล่ของกีรติ ทั้งๆที่พวกนั้นอายุเท่าภาคนิพนธ์แท้ๆ.....จากนั้น คุยกันไปคุยกันมาถึงได้รู้ว่า กีรติคือเด็กชายที่เขาเคยรุมทำร้ายเมื่อครั้งอยู่ประถม ภาคนิพนธ์ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ที่เป็นสาเหตุให้ชีวิตของกีรติต้องยุ่งยาก แต่ว่ากีรตินั้นกลับไม่ถือโทษโกรธเคือง แถมยังบอกว่าเรื่องมันแล้วก็แล้วไป ทำให้ทั้งคู่สนิทกันมาได้จนถึงทุกวันนี้
ทั้งๆที่อายุห่างกันสองปี แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็เป็นนักศึกษาปี4 ที่กำลังจะจบเหมือนกัน เหตุผลก็เพราะภาคนิพนธ์หยุดเรียนไป 2 ปีหลังจากจบม.6.....เขาต้องหางานทำเพื่อนำเงินมาเรียนมหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพราะเขาอยากหาเงินด้วยตัวเอง ไม่ใช่เพราะพ่อแม่ไม่มีเงินจะส่ง แต่เป็นเพราะที่บ้านของภาคนิพนธ์ยืนยันจะให้ภาคนิพนธ์เลิกเรียนและกลับไปช่วยงานที่บ้าน แน่นอนว่าที่ตอบกลับไปเป็นคำปฏิเสธ เมื่อเจ้าตัวรู้ดีว่า กลับไปคงไม่พ้นได้ไปเป็นเมียน้อยของพ่อเลี้ยงแน่ๆ
“ที่นี่แหละครับ”
ภาคนิพนธ์พาปาฏิหาริย์มาหยุดที่หน้าห้องของกีรติ และกดกริ่งเรียกให้เสร็จสรรพ์ ก่อนจะขอตัวลากลับบ้าน แต่มือหน้าก็คว้าไว้ได้ทัน
“อยู่ด้วยกันก่อน”
ปาฏิหาริย์ไม่ไว้ใจภาคนิพนธ์ ในหัวมีแต่ความคิดด้านลบเกี่ยวกับคนๆนี้ คนที่เคยทำร้ายลูกสุนัขตัวน้อยๆ คนที่เคยจะทำร้ายเขาทั้งที่ตอนนั้นตัวใหญ่กว่ามาก และคนๆนี้กับเพื่อนเคยรุมทำร้ายกีรติที่สำคัญแม่ของคนๆนี้ยัง............
“ครับ”
คนที่มาเปิดประตูคือจ้าว ภาคนิพนธ์ยกมือไหว้ ปาฏิหาริย์ก็ไหว้ตาม
“ว่าไงภาคเขามาก่อนสิ”
ทักและเชื้อเชิญตามความคุ้นเคย แต่พอมองเลยไปถึงคนเบื้องหลังก็ทำหน้าแปลกใจนิดๆ
“นี่ปาฏิหาริย์ครับ เขาอยากพบกี”
จ้าวพยักหน้ารับรู้และเอ่ยชวนคนตัวสูงตามเข้ามาในบ้านอีกคน
“หวา.....”
กีรติร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าที่เดินตามหลังภาคนิพนธ์เข้ามาคือใคร
“กี ทำตัวดีๆสิ”
กานต์ปรามหลานชายพลางส่งยิ้มให้ปาฏิหาริย์ เพราะรู้ว่าคนๆนี้กำลังจะมาที่นี่ แน่นอน ด้วยที่อยู่ซึ่งเขาเป็นคนบอกให้
“ผมอยากมาขอโทษเรื่องเมื่อสมัยก่อนน่ะครับ”
ปาฏิหาริย์พูดทันทีที่นั่งลง
“เพราะผมเป็นห่วงพี่ชาย เลยไม่กล้าพูดความจริง ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำใหกีรติต้องเดือดร้อนจริงๆนะครับ”
ทั้งสี่คนนั่งฟังด้วยความคิดแตกต่างกัน
จ้าว.....รู้สึกชื่นชมเด็กคนนี้ที่แม้เวลาจะผ่านมานานก็ยังไม่ลืมเรื่องที่น่าจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยในชีวิต และดั้นด้นมาถึงที่นี่เพื่อขอโทษ
กานต์.....กำลังรู้สึกสนุกที่ตอนนี้โจทย์เก่ามาอยู่รวมกันที่นี่ตั้งสามคน
กีรติ.....กำลังคิดว่าไม่ได้โกรธแต่ที่ไม่อยากเข้าใกล้เพราะว่าเกี่ยวข้องกับฝ่ายนั้นทีไรมีเรื่องทุกที และตอนนี้ไม่อยากมีเท่าไหร่
ภาคนิพนธ์.....คิดว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่เพื่ออะไร....ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยแท้ๆ
“พี่นินเองกะ....”
“หยุดก่อน”
กีรติรีบเบรกอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็ว ชื่อที่ไม่อยากได้ยินที่สุดในโลกดันลอดเข้ามาในหูซะแล้ว
“โอเค เราไม่โกรธแล้ว ช่วยเก็บชื่อพี่นายไว้ไกลๆเรานิดนึง นะ ขอร้อง”
ปาฏิหาริย์พยักหน้างงๆ ส่วนกานต์นั่งกลั้นหัวเราะเต็มที่ กีรติเป็นภูมิแพ้ชื่อนี้เอามากๆ ตั้งแต่สมัยเด็ก จนตอนนี้ก็ยังไม่หาย ที่เป็นแบบนั้นเพราะตัวกีรติมั่นใจในฝีมือการวิวาทของตนอยู่มาก หากแต่เมื่อเทียบกับอีกฝ่ายแล้ว เรียกว่าไม่สามารถสู้ได้เลย ก็ต้องเจ็บใจเป็นธรรมดา
“งั้นผมขอตัวก่อน”
ภาคนิพนธ์ที่คิดตัวเองไม่ได้มีธุระด้วยซักหน่อยขอตัวกลับทันทีที่มีโอกาส
“ฉันไปด้วย”
ร่างสูงใหญ่ลุกตามมาทำเอาภาคนิพนธ์ผวา ไม่อยากอยู่กับคนๆนี้สองคนเท่าไหร่...กานต์ยิ้มทันทีที่เห็นแบบนั้น...ถ้ากีรติเป็นภูมิแพ้ชื่อของธรณิน ภาคนิพนธ์ก็คงเป็นภูมิแพ้ปาฏิหาริย์ล่ะมั้ง
“สนุกจังนะครับ”
เสียงเหน็บเล็กๆจากร่างสูงใกล้ๆตัวทำให้กานต์ละสายตาสองคนนั้น
“นั่นสินะ”
ตอบแบบกลางๆก่อนจะยิ้มหวานให้คนรัก จ้าวได้แต่ส่ายหัวไปมา สิ่งที่กานต์โปรดปรานคือการเจ้ากี้เจ้าการและเข้าไปยุ่งยากในชีวิตของกีรติและภาคนิพนธ์นี่ล่ะมั้ง
คิดแล้วก็ชักเป็นห่วง กีรติยังพอว่า แต่ภาคนิพนธืนี่สิ จะรับมือกับกานต์ยังไง จ้าวยังคิดไม่ออกเลย
.....................
“คุณจะตามไปถึงไหน”
ภาคนิพนธ์หันมาถาม เมื่อใกล้จะถึงห้องพักของตนแล้วแต่ปาฏิหาริย์ที่เดินตามมาข้างหลังยังไม่มีทีท่าว่าจะแยกไปทางอื่น
“ไปบ้านนาย”
“จะ....จะบ้าหรือ”
“หืม?”
ภาคนิพนธ์มองใบหน้าไม่รู้สึกรู้สาของปาฏิหาริย์ด้วยความเหนื่อยใจ เขาคงทำเวรทำกรรมไว้มากจริงๆ ถึงได้มีคนมาตามจองล้างจองพลาญแบบนี้ไม่หยุดหย่อน
“บ้านผมไม่มีอะไรดีหรอกครับ”
พูดเลี่ยงๆแล้วออกเดินต่อ
“ไม่เหมาะสมที่คนระดับคุณจะไป”
“นาย...ใช้อะไรตัดสินรึ”
ปาฏิหาริย์ยังคงไว้ซึ่งความเรียบเฉยในน้ำเสียงและใบหน้า ยากที่อีกฝ่ายจะคาดเดาได้ว่าคนพูดนั้นรู้สึกอย่างไร
“ห้องผมเล็ก และแคบ ไม่เหมาะกับคนระดับคุณ”
ไม่ได้ประชด ไม่ได้ต้องการชวนทะเลาะ ที่ต้องการคือไปให้พ้นๆจากคนที่เดินตามมาข้างหลัง แต่ภาคนิพนธ์ก็คือภาคนิพนธ์ คนที่คิดอะไรก็พูด ไม่รู้จักเลือกถ้อยคำให้เหมาะสมกับสถานการณ์ หากพูดกับคนที่รู้จักกันดีอย่างกีรติก็คงไม่เกิดปัญหา แต่กับปาฏิหาริย์ซึ่งไม่เข้าใจธรรมชาตินิสัยของภาคนิพนธ์ คำพูดพวกนั้นถือว่าเป็นการประชดประชันดีๆนี่เอง
“หืม...ไม่จริงมั้ง บ้านนายเองก็รวยใช่ย่อยที่ไหน”
คนฟังได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่ชอบพูดถึงเรื่องที่บ้าน ยิ่งกับปาฎิหาริย์ด้วยแล้ว ไม่มีทาง
“ตามใจคุณ”
พอเริ่มปลง ก็ปล่อยให้คนตัวสูงเดินตามมาตามสบาย
ตึกที่เดินเข้ามาทำให้ปาฏิหาริย์แอบยิ้มหยัน ด้วยความที่มองว่าตนคิดไม่มีผิด ก็ตัวตึกที่สร้างใหม่ แถมการรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมอย่างที่อยู่หรูๆในเมืองทั่วไป ไม่มีทางที่ห้องของภาคนิพนธ์จะเป็นเพียงห้องเล็กๆอย่างที่ว่า
แต่ห้องที่ภาคนิพนธ์พาเข้าไปนั้น กลับเล็กจริงๆ ห้องที่มีแค่โต๊ะ ตู้ เตียง ก็เต็มห้อง แทบไม่มีที่ให้เดิน มีห้องน้ำแต่ไม่มีครัว ห้องน้ำก็เป็นห้องน้ำเล็กๆ ปาฏิหาริย์มองที่อยู่ของภาคนิพนธ์ด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีออกไป
สำหรับภาคนิพนธ์ที่ไม่ค่อยได้อยู่ห้องไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องมีห้องหรูๆ และที่สำคัญเงินเขาไม่ได้มากมายขนาดนั้น เขาทำงานพิเศษ 4 ที่ แตกต่างกันไปในแต่ละวันแต่ละเวลา แต่ทุกวันตอนเช้า เขาต้องทำความสะอาดตึกนี้ ทำแค่เพียงตามระเบียงทางเดิน ในลิฟท์ ล็อบบี้ ซึ่งกินเวลาไม่มากนักหากตื่นเช้าสักหน่อย เงินเดือนที่ได้รับไม่มาก แต่ห้องนี้เขาได้อยู่ฟรี แค่นี้ก็เกินพอ
“เห็นแล้วพอใจรึยังครับ”
พูดผ่านๆ พยายามไม่สนใจคนที่ตามเข้ามานั่งในห้องโดยที่เขาไม่ได้เชิญสักคำ มือกับตาง่วนอยู่กับการหาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนไปทำงานในตอนค่ำของวันนี้ แต่สมาธิที่พยายามรวบรวมแทบไม่มี เมื่อต้องมาอยู่ในห้องแคบๆแบบนี้กับปาฏิหาริย์แค่สองคน
“หืม...นี่บ้านนายตกต่ำขนาดนี้เชียว”
ปาฏิหาริย์พูดพลางใช้สายตากวาดมองไปรอบๆห้อง เขารู้ว่าสถานการณ์ของครอบครับภาคนิพนธ์ไม่สู้ดีนัก แต่ก็เป็นเพียงข่าววงในเล็กๆ น้อยคนนักที่จะรู้ และสาเหตุที่ทำให้ทางนั้นย่ำแย่ก็มาจากการที่กรมสรรพากรกำลังตรวจสอบหาความผิดปกติจากการจ่ายภาษีของบริษัท
“คุณพูดบ้าอะไร”
อย่างที่บอก ภาคนิพนธ์ไม่ชอบพูดเรื่องที่บ้าน พอคิดถึงบ้านนั้นที่ไร ก็อดที่จะคิดถึงเรื่องอดสูที่เกิดขึ้นกับตนไม่ได้
“อ้าวก็บ้านนาย.....”
“อย่ามาพูดเรื่องที่บ้านผมนะ”
“หืม?”
ปาฏิหาริย์ค่อนข้างแปลกใจกับอาการของคนตรงหน้า จากที่เห็นหงิมๆ พอพูดเรื่องที่บ้านปุ๊บก็ออกอาการควบคุมตัวเองไม่อยู่แบบนี้.....สงสัยจะมีเรื่องที่ไม่สามารถบอกให้ใครรู้ได้อยู่แน่ๆ....รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสวยทันที ....เรื่องที่ต้องปิดบังคงหนีไม่พ้นความเน่าเฟะของที่บ้านนั้น ทั้งของแม่ตัวเอง พ่อ...หรือจะพูดให้ถูกพ่อเลี้ยง เผลอๆ....ยังมีความเน่าเฟะของตัวเองที่ไม่อยากให้พูดถึงอีกด้วยล่ะมั้ง....ถ้าแบบนั้นข่าวลือที่เขารู้เกี่ยวกับบ้านนี้ก็คงจะเป็นความจริงซินะ
“ฉันไม่สนใจเรื่องของนายขนาดนั้นหรอก อย่าสำคัญตัวผิดไป”
พูดแล้วยิ้มหยันส่งไปให้ ก่อนจะพาตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้อง โดยไม่กล่าวอำลาใดๆ
“ฉันเอง สืบเรื่องบ้าน ทำนองพัน ให้หน่อยนะ เอาอย่างละเอียดที่สุด โดยเฉพาะเรื่องของผู้หญิงคนนั้นกับลูกชาย!”
ถึงแม้ปาฏิหาริย์จะพูดว่าไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็พอใจที่จะเข้าไปยุ่งในเรื่องนี้.....ความแค้นเล็กๆทั้งหลายอาจมีทางได้แก้แค้นส่งคืนไปบ้างก็คราวนี้แล้วล่ะมั้ง
“ภาคนิพนธ์หรือ....จะบอกว่าเพราะโลกกลม....เพราะโชคชะตา....หรือเพราะความบังเอิญดีล่ะ ....”
ปาฏิหาริย์พูดแล้วหัวเราะกับตัวเองด้วยความพอใจ
................................
จบตอนที่ 2 ค่ะ
ปล.ทำไมมันย่อหน้าบ้างไม่ย่อหน้าบ้างละเนี่ยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
