- 11 -
(part2)
“ไอ้หลาม...”
มันยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ท่าทางมันไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย
“มะ เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ?”
“เฮ้ออออ มึงนี่น้า...กูอุตส่าห์ช่วยหารายได้ก็ไม่เอา แถมยังมีหน้ามาเรียน เดินเอ้อละเหยลอยชายอยู่ในมหาลัยไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยนะ” คนตรงหน้าผม ไอ้หลาม มันกำลังเดินเข้ามาหา น้ำเสียงที่มันใช้บ่งบอกว่าสมเพชผมแค่ไหน
ผมยืนตัวแข็ง จากที่เตรียมใจมาอย่างดีเพื่อรับคำตอบของพี่พล แต่กลับกลายเป็นว่ามีเบื้องหลังที่ผมไม่รู้ และมันทำลายความพร้อมของผมไปจนหมดสิ้น
“และที่สำคัญ...” ไอ้หลามหยุดเดินและเผชิญหน้ากับผม แววตาที่ผมไม่รู้จักจากเพื่อนคนนี้มองลึกเข้ามา สะท้อนแรงอาฆาตแค้น “มึงทำให้โทเปลี่ยนไป!! โทต้องลงไปเกลือกกลั้วกับคนจนๆอย่างมึง ลดตัวลงไปเป็นเพื่อน...หึ แต่มึงคงไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนสินะ ขนาดไอ้โทมันรู้ว่ามึงขายตูดก็ยังเสนอตัวไปให้มันถึงคอนโด”
“กูไม่เข้าใจ..” ผมพยายามจับต้นชนปลายคำพูดของมัน ใจความประโยคที่มันพรั่งพรูออกมาทำเอาผมแทบทรุด ขาพลันอ่อนแรง จู่ๆขอบนัยน์ตาก็ร้อนผ่าว
“อย่ามาทำตัวโง่ กูไม่ใช่ไอ้โทที่มึงจะต้องเรียกร้องความสนใจ!” มันตะโกนใส่หน้าผม “อ้อ ต้องขอบคุณพี่พลด้วยนะครับ แหม่ ถ้าไม่มีพี่พลนี่ผมก็ไม่รู้จะไปพึ่งใคร” ไอ้หลามหันไปบอกพี่พลที่ยืนก้มหน้า ไม่ยอมพูดจาอะไรทั้งสิ้น
ใครก็ได้บอกผมทีว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงไอ้หลาม คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่มัน...
“พี่...”
“เป็นสายรหัสที่แน่นแฟ้นดีนะครับ ดูแลกันถึงบนเตียง อิอิ”
“พอที...”
“แต่ถ้าให้ดีมึงไม่ต้องมาดูแลโทถึงห้องก็ได้นะ มึงรู้มั้ยว่าเมื่อวานกูตกใจแค่ไหนที่เห็นมึงนั่งเป็นเสนียดอยู่ในห้องนั้นน่ะ? มึงควรจะไปอยู่ห้องลูกค้าสิ กูโพสในเว็บเกย์ให้แบบนั้นแล้ว เลือกรูปที่ดูดีที่สุดของมึงให้เลยด้วย” มันยังคงพูดต่อ
“กูบอกให้พอ”
“พี่พลก็เหมือนกัน วันนั้นผมอุตส่าห์บอกให้พี่พามันกลับไปแท้ๆ” คราวนี้ไอ้หลามมันหันไปพูดกับพี่พล “เหอะ ไม่ได้เรื่องเล๊ย”
ที่รูปผมประจานหราว่าขายตูดอยู่ในเว็บเกย์...รูปผมถูกถ่ายกับพี่พลซึ่งนอนอยู่บนเตียงและถูกส่งให้ไอ้โทดู...ทั้งหมดนี้ฝีมือมันสินะ...
“มึงทำแบบนี้กับกูทำไม?”
อะไรๆมันคงดีกว่านี้ หากพี่พลทำเรื่องบ้าๆนี่กับผมแค่คนเดียว ไม่มีคนอื่นมาเกี่ยวข้อง แต่นี่กลับกลายเป็นว่าไอ้หลาม...เพื่อน...ถึงแม้จะรู้จักกันแค่ปีกว่า แต่ผมก็เรียกมันว่าเพื่อน ไอ้หลามมันยังให้เงินผมบ่อยๆอยู่เลย แล้วทำไม...มันทำแบบนี้กับผมทำไม...
“มึง...เป็นเพื่อนกูไม่ใช่เหรอ?”
“โอ๊ยยยย อย่ามาเรียกกูด้วยคำน้ำเน่าๆแบบนั้น ที่กูเคยให้เงินมึงไปน่ะเพราะกูแค่สงสาร อยากให้มึงสำเหนียกตัวเองว่าไม่เหมาะกับสังคมอย่างพวกกู...อีกอย่าง กูก็จะได้ดูเป็นคนดีในสายตาโทด้วยไง”
นี่มันไม่เคยเห็นผมเป็นเพื่อนเลยสินะ…ไม่เคยเลย...
“เออนี่พี่พลครับ ตูดนะโมเป็นไงมั่ง ฟิตมั้ย? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” มันหัวเราะ “มึงน่าจะเอาดีในอาชีพนี้ไปเลยนะ ได้เสียวได้เงิน ไม่ต้องทำอะไรนอกจากล้างตูดให้สะอาดพอ”
ผมกำหมัดแน่น กัดริมฝีปากเพื่อระงับไม่ให้มันสั่น
“กูไปละ...โทอยู่ที่โรงอาหารใช่มั้ย?” มันถามผมพร้อมรอยยิ้ม
นี่มึงยังกล้ายิ้มให้กูอีกเหรอ? ทำเรื่องเหี้ยๆลงไปไม่สลดใจเลยใช่มั้ย? แถมยังมาสารภาพกับกูหน้าระรื่น เหอะๆ
แต่ก่อนที่ไอ้หลามมันจะเดินจากไป ผมก็รั้งมันไว้ก่อน
“มึงรักไอ้โทเหรอ?” ได้ผล มันหันกลับมา เอียงหัวหน่อยๆ “มึงอยากรู้มั้ยว่าเมื่อวานกูไปอยู่คอนโดโทได้ยังไง?” ผมถามเกริ่น ยิ้มมุมปากนิดๆ
“มันบอกแล้วว่ามันลืมทางไปหอมึง”
“เอ...เมื่อวานกูใส่ชุดเน่าๆแบบคนจนๆที่ห้องไอ้โทไม่ใช่เหรอ?” ผมทำท่านึก แอบลอบสังเกตว่าไอ้หลามมีปฏิกิริยายังไง “มึงคิดเหรอว่าคนรวยๆหล่อๆอย่างโทจะชุดแบบนั้น...ถ้าไม่ใช่ชุดของกูเอง...”
“...” ปลายนิ้วมันงอเข้ามาในอุ้งมือ
“ที่เอามาจากหอกู”
“เหอะ มึงแค่มาเสนอตัวให้มันถึงห้อง ไม่ต้องมาตอแหล”
“อืมมมม นี่ไอ้หลาม มึงรู้อะไรมั้ย?...”
ผมตั้งใจกวนประสาทมันอีก เอาให้มันรู้ว่าคนอย่างผมไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ เอาให้มันสาสมกับที่ทำกับผมไว้
“กูไม่ได้กลับหอ 2 วันแล้วนะ” เอาให้มันเป็นบ้า
“...” มือที่เคยคำไมค์ บัดนี้กำลังสั่น สั่นหนักกว่าผมด้วย
“เตียงคนรวยนี่มันนุ่มดีจริงๆ...” เอาให้มันคลั่ง
“...”
“ยิ่งเสียงร้องครางของไอ้โทนะ...มันเร้าอารมณ์จนกูแทบแตกเลยล่ะ” เอาให้มันสติแตกไปได้เลยยิ่งดี
“มึง!!!!” สิ้นคำมันปรี่เข้ามาหาคว้าคอเสื้อผมทันที ซึ่งผมก็ตั้งตัวรออยู่แล้ว ยกแขนกันหมัดที่จะปะทะใบหน้าผม
“หลาม มึงใจเย็นๆ เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก” พี่พลพยายามเกลี้ยกล่อม พลางหันซ้ายหัวขวาราวกับว่ากลัวใครมาได้ยิน แต่ผมกับมันไม่มีใครสนใจ ต่างฝ่ายต่างจ้องตา มันจ้องผมแบบที่ผมรู้ดีเลยว่ามันคงอยากฆ่าผม ทำให้ผมหายไปจากโลกนี้
“และกูต้องขอบคุณมึงด้วยนะหลาม ที่ทำให้โทเข้าใจผิดคิดว่ากูขายตูด เพราะตอนนี้โทเค้าซื้อขาดตัวกูแล้วว่ะ” เติมเชื้อไฟอีกนิด เขี่ยๆเชื้อเพลิงนั่นอีกสักหน่อย เดี๋ยวมันก็ระเบิดออกมาเอง
ผมปล่อยให้มันพูดถึงเรื่องเหี้ยๆตั้งแต่มันมาถึงแล้ว ขอผมได้เป็นฝ่ายพูดบ้างเถอะ
“โกหก!!” มันตะคอก “มึงโกหก! คนอย่างโทไม่มีวันซื้อมึงหรอก ต่อให้มึงเอาตูดล่อแบบฟรีๆมันก็ยังคงไม่เอาเลยมั้ง”
“ใครกันแน่ที่เสนอตัวให้โทถึงคอนโด? ใครกันแน่ที่อยากให้โทเอาตูดจนตัวสั่น?...แหม กูก็เข้าใจนะ ขนาดมึงเสนอตูดให้โทแบบฟรีๆแต่โทคงไม่เอา มึงเลยเสียหน้า...แต่โทษทีว่ะ เพราะโทเค้าเอาตูดกู แถมมีการซื้อขาด สงสัยจะติดใจ” พูดจบผมก็ผลักตัวมันออกอย่างแรงจนมันล้มลงไปกระแทกกับพื้นปูน
“ทำอะไรน่ะ?” เสียงถามดังขึ้นไกลๆ ทำให้ผมหันไปมองทันที
ไอ้โท ไอ้จ๊อบ และไอ้บูม พวกมันยืนห่างออกไปไม่ไกลนัก แต่ไม่รู้ว่าจะได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า
“มึงผลักไอ้หลามทำไม?” คราวนี้ไอ้ตัวสูงหัวฟูถามแทน พวกมันเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เอาสิ...เสือกมาเห็นตอนกูผลักไอ้หลามด้วยนะ ตรงตามสูตรละครเป๊ะๆ
“เฮ้ย ไม่มีไรหรอก กูแค่ล้มเอง” เอาแล้วไง...
“มึงจะมาบอกว่าไม่มีไรได้ไงวะ ก็เห็นๆอยู่ว่าไอ้โมมันผลักมึง” ไอ้จ๊อบค้าน ไอ้บูมมองผม พี่พล และไอ้หลามทีละคน ส่วนไอ้โท...มันจ้องผมอยู่ “อ่าวพี่พล หวัดดีครับ ทำไมมาอยู่กับไอ้หลามไอ้โมได้อะ?” จ๊อบมันหันไปเห็นพี่พลพอดี
“คือ...”
“คือกูเห็นไอ้เตี้ยนี่จะต่อยพี่พลอะ กูเลยเข้ามาห้าม แต่มันก็ผลักกูอย่างที่เห็นนี่ไง” เจ้าทุกข์รีบขัดขึ้น
ห๊ะ! พี่พลจะต่อยกูตอนไหนวะ? สัดหลาม มึงนี่หน้าด้านตอแหลจริงๆ และดูไอ้คนฟังจะเชื่อซะด้วยเพราะพวกมันขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“อ่าวโม มึงจะต่อยพี่เค้าทำไมวะ? มึงเรียกพี่เค้าออกมาเพื่อจะต่อยเนี่ยนะ? สายรหัสกันไม่ใช่เหรอไง มีไรก็คุยกันดีๆดิ” โหยยย มาเป็นชุดโดยไอ้ฟู
“กูไม่ได้...”
“จริงมั้ยครับพี่พล?” ผมยังไม่ทันจะแก้ต่างให้ตัวเอง ไอ้หลามมันก็รีบหาตัวช่วยที่คงจะเออออห่อหมกไปกับมันอยู่แล้ว...ก็ร่วมมือกันทำเรื่องเหี้ยๆนี่นา...
“อะ...อืม” พี่พลตอบหลบตา “พี่ไปก่อนนะ มีเรียนแล้ว เดี๋ยวสาย” และหลบเอาตัวรอดทันที ทิ้งให้ผมกลายเป็นคนร้ายที่มีไอ้หลามคอยปั้นน้ำเป็นตัวอยู่
“แล้วสรุปมึงต่อยพี่เค้าทำไม?” ไอ้จ๊อบยังทำตัวเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนอยู่ ผมส่งสายตากับไอ้บูมเป็นที่รู้กัน มันคงเข้าใจว่าผมมาคุยอะไรกับพี่พล ที่แต่มันงงๆคือไอ้หลามมาเกี่ยวได้ยังไง
“นั่นดิ กูจะถามมันเรื่องนี้ มันก็เสือกผลักกูบอกว่าอย่ายุ่ง แต่กูได้ยินอะไรแว๊บๆเกี่ยวกับเรื่องเงินนี่แหละ” ไอ้เหี้ยหลาม มากไปแล้วนะมึง
เมื่อกี้ผมน่าจะผลักมันแรงกว่านี้ เหอะๆ
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ กูกับพี่เค้าเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ผมบอกปัด
“หรอ? แล้วเรื่องเงินอะไรล่ะ?” ผมอยากจบเรื่องให้เร็วที่สุดถึงได้ยอมรับแล้วบอกปัดไป แต่ไอ้โท..มึงจะถามต่อทำไมวะ?
“กูติดค่าหนังสือพี่พลไว้”
“ใช่เหรอ? แต่มึงจะต่อยพี่เค้าเนี่ยนะ?” โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ย กูเล่นตามบทมึงแล้วนะสัดหลาม จะถามซอกแซกเหี้ยไรนักหนา ที่มึงทำกับกูไว้กูยังไม่ได้ชำระเลยนะ แม่ง
ผมหันไปมองคนที่ลุกขึ้นมาแล้ว ถ้าตาไม่ฝาดมันแอบยิ้มเยาะด้วย
“แต่กูได้ยินอะไรแว่วๆ มึงพูดว่า ‘จ่ายค่าตัว’ ด้วยนะ...มีเรื่องกันกันแน่วะ? กูเป็นห่วงนะเว้ย” มันโอบไหล่ผม ซึ่งผมสะบัดทิ้งทันที
“เฮ้ย มึงทำงั้นทำไมวะ? ไอ้หลามมันเป็นห่วงมึงนะ”
เหอะ เหรอ? เป็นห่วงกูเหรอ? กูว่ามันคงอยากเล่นบทนางเอกมากกว่ามั้ง กูเลยต้องทนกลายเป็นตัวร้ายคอยพูดตามบทที่ไอ้เหี้ยหลามมันเขียนไว้นี่ไง
“จ่ายค่าตัว...นี่มึง...ขาย...เอ่อ...ให้พี่พลเหรอ?” ไอ้สัดจ๊อบ เสือกมามีหัวคิดอะไรตอนนี้ แล้วคิดเรื่องดีๆไม่เป็นรึไงวะ?
“ไม่ใช่!” ผมรีบปฏิเสธแล้วพูดต่อทันที ก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ “กูแค่ติดค่าหนังสือพี่พล แล้วพี่เค้าทวง แต่กูไม่มีให้เลยบอกว่าไป ‘เดี๋ยวจ่ายค่าหนังสือให้’ แล้วกูก็ไม่ได้จะต่อยพี่พลอย่างที่ไอ้หลามว่าด้วย มันเสือกเข้าใจผิดเอง”
ผมหันไปมองตัวสร้างเรื่องตรงๆ ไอ้หลามยังทำท่าเป็นห่วงผมอยู่
“กูหิวข้าว ไปก่อนนะ...บูมมึงไปแดกข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย” ผมไม่ลืมที่จะลากบูมออกมา ซึ่งมันไม่ขัดขืน คงอยากฟังเรื่องที่แท้จริงมากกว่า
ผมกินข้าวพร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้บูมฟังด้วยซึ่งพอเล่าเสร็จมันก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งกว่าผมซะอีก
“ไอ้เหี้ยหลาม!! กูหลงคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีมาตั้งนาน ไอ้สัด! เดี๋ยวมึงได้เจอตีนกูแน่”
“เฮ้ย ใจเย็น” กลายเป็นผมซะอีกที่ต้องปรามมันไม่ให้มันเสียงดัง เพราะตอนนี้คนหันมามองทั้งโรงอาหารแล้ว
“ไอ้เหี้ยพลอีก ทำแบบนี้กับน้องรหัสตัวเองได้ยังไงวะ? คิดยังไงไปร่วมมือกับไอ้หลาม”
“นั่นแหละที่กูสงสัย เพราะเมื่อกี้ตอนที่กูไปถามพี่เค้าเหมือนจะไม่อยากตอบเท่าไหร่ คงสำนึกได้แหละมั้ง”
“สำนึกได้เหี้ยไร วันศุกร์ที่มึงไปแดกเหล้าเค้ายังเอายานอนหลับให้มึงแดกอยู่เลย” ไอ้บูมว่า ทำเอาผมคิดตาม ถ้าหากคืนนั้นไอ้โทมันไม่ได้ไปส่งผม ผมก็คงมีรูปหลุดออกมาอีกใช่มั้ย?
“เผลอๆคราวนี้คงไม่ใช่แค่รูป คงมาเป็นคลิปเลยมั้ง” สิ่งที่ไอ้บูมพูดทำเอาผมชะงัก
คืนนั้น...มันมีแค่รูปที่ไอ้หลามส่งให้โทดูรึเปล่า?...หวังว่าพี่พลคงไม่ได้อัดคลิปอะไรหรอกนะ...แต่คงไม่มีหรอกมั้ง เพราะถ้ามีป่านนี้ไอ้หลามมันคงเอาให้ไอ้โทดูแล้ว
“เหอะ ว่าแต่..กูไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้หลามจะเป็นคนทำ ไอ้หลามเนี่ยนะที่แอบรักไอ้โท”
“อืม คงงั้นมั้ง เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ปลายนี่”
“นอกจากมันจะเลวแล้วยังโง่อีก หาว่ามึงยั่วไอ้โท แม่งดูไม่ออกเหรอว่าไอ้โทชัดๆที่ยั่วมึง”
“ห๊ะ” ผมหยุดกิน เงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที
“มันคงอิจฉามึงมั้งที่ไอ้โทเอาแต่เรียกหา อะไรๆก็มึง” ไอ้บูมจ้องหน้าผม “มึงคงไม่รู้สินะว่าเวลามึงไม่อยู่กูลำบากแค่ไหนที่ต้องคอยตอบคำถามมัน มึงจำได้มั้ยตอนที่มึงจะยืมวันพีชกูอะ แล้วกูลืมหยิบมาให้มึง...”
“เออจำได้”
วันนั้นผมทวงวันพีชจากไอ้บูม เพราะวันก่อนหน้านั้นมันบอกว่าวันพีชเล่มใหม่ออกแล้ว ผมเลยให้มันเอามาให้ แต่กลายเป็นว่าวันต่อมาตอนเช้าผมถามถึง ไอ้บูมเสือกลืมซะงั้น
‘กูลืมว่ะ โทษที พรุ่งนี้เดี๋ยวกูเอามาให้’
‘สาดดดด กูย้ำเป็นร้อยรอบ’
‘ร้อยรอบเหี้ยไร ยังไม่ถึง 3 รอบเลยด้วยซ้ำ’
ก็นั่นแหละครับ ผมด่ามันไปแบบไม่จริงจัง แต่พอไอ้โทมันแทรกขึ้นมาด่า ทำเอาผมกับไอ้บูมหุบปากแทบไม่ทัน
‘วันๆเอาแต่อ่านการ์ตูน มิน่าคะแนนควิซถึงได้เป็นเศษเลขแบบนั้น’
อูยยยยยยยยย เจ็บชิบหายเลยครับ เข้าใจมั้ยครับว่ามันด่าแบบหน้านิ่ง ในหูเสียบหูฟัง มือก็เปิดอ่านฟิจีโอ (Physical Geology) แถมมาย้ำถึงคะแนนควิซที่อาจารย์ประจานให้รู้โดยทั่วกันทั้งมหาลัยอีก ย้ำนะครับว่าประจานให้รู้โดยทั่วกันทั้งมหาลัย เพราะอาจารย์แกเล่นเอากระดาษที่ปริ้นท์ผลคะแนนควิซไปแปะไว้ที่บอร์ดอาคารเรียนรวม!
แต่พอพักเที่ยง ไอ้โทมันไม่ได้กินข้าวด้วย ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนของมัน เมื่อถึงคาบเรียนมันก็โผล่มาตรงเวลาเป๊ะ ซึ่งผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะมันชอบหายไปกินข้าวกับสาวๆอยู่แล้ว แต่ไอ้บูมเนี่ยสิ ปกติมันไม่มีสาวๆให้ไปกินข้าวด้วยหรอก ได้แต่นั่งส่องนมแล้วทำท่าอัปปรีย์ๆของมันไปวันๆ แต่วันนั้นมันหายหัวไปแป๊บนึง พอกลับมาเข้าคาบเรียน มันก็มาพร้อมวัชพีชเล่มล่าสุดที่ผมขอยืมจากมัน
‘มึงกลับบ้านไปเอามาให้กูเหรอวะ?’ ตอนนั้นนะ ผมนี่แบบ...ซาบซึ้งชิบหายอะครับ มันอุตส่าห์กลับบ้านไปเอามาให้ แล้วบ้านมันก็ไม่ได้ใกล้มหาลัยเลย
‘หึหึ กูรู้กูหล่อแล้วยังเป็นคนดี ไม่ต้องชม’
ครับ ผมเลยคิดว่าเงียบปากจะดีกว่า ขนาดยังไม่ชมมันยังเหลิงเองได้เลย
กลับมาที่ปัจจุบัน
“เออนั่นแหละ ที่กูเอาวันพีชมาให้มึงตอนบ่าย กูไม่ได้ไปเอาที่บ้านหรอก”
“อ่าว”
“คือไอ้โทมันซื้อมาให้อะ แล้วบอกให้กูเอามาให้มึง” ไอ้บูมบอกแล้วดูดน้ำในแก้ว แต่ผมสิ...เอ๋อแดกไปแล้ว “กลายเป็นที่บ้านกูมี2เล่มเลยเนี้ย” มันบ่นต่อนิดหน่อย
“เฮ้ออออ กู...ไว้ใจมึงได้ใช่มั้ยว่ะ?”
“สัด ถามเหี้ยไรแบบนี้ว่ะ กูช่วยมึงตั้งเยอะ บอกความลับให้มึงฟัง แถมยังให้มึงยืมการ์ตูนมาเป็นปีแล้ว เดี๋ยวกูต่อยเลยแม่ง”
“โอ๊ยยย อย่าต่อยกูเล๊ยยย”
“เออ กูเก็บแรงไว้ต่อยไอ้เหี้ยหลามกับไอ้พี่พลดีกว่า แม่ง เหอะๆ แอบรักเพื่อนสนิทอย่างนั้นเหรอ? เพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ? เดี๋ยวก่อนเถอะมึงไอ้หลาม กูจะแฉแม่งให้รู้หมดทั้งมหาลัยเลยว่ามันเป็นเกย์”
ผมยิ้ม ได้แต่นึกขอบคุณมันในใจ อย่างน้อยก็มีเพื่อนเหลืออยู่ ถึงแม้จะแค่คนเดียวก็เยอะ มีเพื่อนที่ดีเพียงคนเดียว ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแต่ไม่จริงใจเลยสักคน
ไอ้บูมหยิบไอโฟนมันขึ้นมา เหมือนจะอ่านข้อความอะไรสักอย่าง
“เหี้ยเอ๊ย!”
“อะไรวะ? ด่ากูไม?” จู่ๆมันก็ร้อง ผมรู้แหละว่ามันด่ากับหน้าจอ ไม่ได้ด่าผม แค่อยากกวนตีนมันเฉยๆ
“สัด เลว ทราม ต่ำ ช้า นรกส่งมาเกิด”
“อ้าวๆๆ” คราวนี้มาเป็นชุด
“กูโดดแคลนะ” แล้วมันก็ลุกไปเลย
เออดี ทิ้งกูไว้ให้เผชิญกับ 3 ตัวที่เหลือเนี่ยนะ เฮ้ออออ แต่ช่างเถอะ ผมตั้งใจเรียนอยู่แล้ว (เหรออ?) ไม่มีเวลาไปสนใจกับพวกมันหรอก แคล3 ยิ่งยากๆอยู่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเรียนสาขาปิโตรเคมีแต่ทำไมต้องเรียนถึงแคล3 แค่แคล1กับแคล2ผมก็ผ่านมาได้ก็บุญหัวแล้วครับ
Next Chapter >> - 12 - (part1)Talk
ตอนพิเศษ...ลงหลังปีใหม่ได้ปะคะ? 5555 
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 736218 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก