Chapter Eight
"ไอ้จีน! เฮ้ย รอด้วย!"
ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวลงบันใดขั้นสุดท้าย ก่อนจะหันกลับไปมองคนเรียก... ไอ้ชาร์มกำลังวิ่งลงบันใดมา ท่าทางรีบร้อน
"แฮ่ก แฮ่ก" มันเอามือท้าวเข่าทั้งสองข้างไว้ แล้วหอบหายใจเหนื่อยๆ พร้อมกับบ่น "แม่ง เดินเร็วชิบหาย"
"มีอะไร"
"จะรีบไปไหนวะ"
"แล้วจะให้กูอยู่ทำไม เลิกเรียนแล้ว"
"ทุกทีเลิกเรียนเร็วกว่านี้อีก มึงยังไม่เห็นจะรีบกลับแบบนี้เลย"
ผมถอนหายใจออกมา ขี้เกียจอ้อมค้อม "มึงมีธุระอะไรกับกู"
"ไรวะ จะคุยกับเพื่อนต้องมีธุระด้วยเหรอ"
"มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่เหรอ" ผมพูดเสียงเย็นชา
ไอ้ชาร์มทำหน้าจ๋อย ก่อนจะถามเสียงเบา "มึงโกรธกูเรื่องน้องปายเหรอ"
ต้องให้ผมตอบเหรอ เรื่องแบบนี้มันคิดเองไม่เป็นเหรอ... ผมหันหลังกลับแล้วก้าวเดินต่อไป ไม่สนใจเสียงเรียกของมัน
"เดี๋ยว จีน!"
ผมสะบัดแขนข้างที่มันจับออก ถามเสียงรอดไรฟัน "มีอะไรจะแก้ตัวอีก"
"กูไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ"
ผมมองสบตามันแล้วแสยะยิ้ม หน้าตาคงจะน่าเกลียดพิลึก แต่ผมก็ไม่สนใจ ทำเสียงขึ้นจมูก "หึ...เหรอ"
"จริงๆ นะ" มันพูดเหมือนอ้อนวอนให้ผมเชื่อ "คนอื่นกูไม่รู้ว่ารู้หรือเปล่า แต่กูไม่รู้จริงๆ มึงก็รู้กูเป็นคนไม่ค่อยสังเกตุ ตอนมึงชอบน้องปายกูยังรู้ทีหลังคนอื่นเลย" มันพูดรัวเร็ว ก่อนจะเงียบรอดูปฏิกิริยาจากผม และเมื่อผมยืนนิ่ง ไม่เดินหนีอีก มันจึงพูดต่อ "ตอนไปปราณ กูก็สังเกตุอยู่เหมือนกันว่ามันสองคนสนิทกันผิดปกติ แต่น้องปายก็รู้จักกับไอ้ไทมาตั้งนาน แถมยังเป็นพี่เพื่อนอีก กูก็เลยคิดว่าไม่มีอะไร" ตอนท้ายมันพูดเสียงอ่อย เหมือนรู้สึกผิดที่มันเป็นคนไม่ช่างสังเกตุ
ผมมองสบตามันนิ่งๆ มองหาร่องรอยของการโกหก ก่อนจะถอนหายใจออกมา "เออ กูเชื่อมึง" แล้วหันหลังกลับเดินต่อ ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมา คงไม่ใช่ใครนอกจากไอ้ชาร์ม "อ้าว ไหนบอกเชื่อกู แล้วมึงจะไปไหนอะ"
"กูบอกว่าเชื่อมึง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะกลับไปอยู่กลุ่มเดียวกับพวกมึงอีก"
ไอ้ชาร์มหยุดเดิน แต่ผมยังเดินต่อจนถึงรถ เปิดประตูเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย โยนกระเป๋าและหนังสือเรียนไว้ที่เบาะหลัง แต่ยังไม่ทันสตาร์ทรถ ประตูฝั่งตรงข้ามก็เปิดออก ไอ้ชาร์มมุดเข้ามานั่งด้วย "งั้นกูขอไปกับมึงด้วย"
[โหล?]
ได้ยินเสียงงัวเงียๆ ของคนปลายสาย ผมก็กรอกเสียงถามไป "เฮ้ย ว่างเปล่า ไปหาเหล้ากินกัน"
[เอาดิ ที่ไหน?]
"ที่ BB Pub" ผมบอก แล้วพูดต่อ "ชวนน้องไปด้วยนะ"
[แหม...] เสียงปลายสายกวนตีนมาก [ไปกับกูแค่สองคนจะเป็นไรไปวะ ต้องชวนน้องด้วยเหรอ]
"มึงจะแหมทำไม" ผมพูดกลั้วหัวเราะ "ไปกับมึงแค่สองคน กูก็ไปได้ แต่เห็นว่าหลายๆ คนสนุกดีเลยให้ชวนน้องไปด้วย ก็แค่นั้น"
[ก็แค่นั้น] ไอ้คนปลายสายทำเสียงเล็กเสียงน้อย ถ้าอยู่ใกล้ๆ โดนถีบไปแล้ว [เสียใจด้วย เมียกูกับเพื่อนไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด อีกสองสามวันกลับ]
ผมเผลอเลิกคิ้วขึ้น "ไปทำไรวะ?"
[เข้าค่าย...เหี้ย กูจะรู้มั้ย ไม่ได้ไปด้วย]
"แล้วมึงไม่คิดจะถามไถ่ไว้เลยเหรอว่าเมียมึงไปตกระกำลำบากที่ไหน"
[เมียกูหรือใครที่มึงเป็นห่วง พูดตรงๆ ดีกว่า]มันพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"ไม่ได้เป็นห่วง แค่ถามถึง"
[หราาาา]
"กวนตีน..." ผมพูดเน้นๆ ก่อนจะวกเข้าประเด็นเดิม "เจอกันสองทุ่ม"
วางสายจากไอ้คินแล้ว ผมก็หันไปถามคนที่กำลังนั่งดูหนังอยู่ตรงโซฟา "ไปด้วยมั้ย"
"ไปกับใคร"
"ไอ้คิน"
มันนิ่วหน้า ก่อนจะถาม "คินไหน ใช่คินนั่นหรือเปล่า"
"เออ คินเดียวนั่นแหละ"
ไอ้คินเลิกคิ้วขึ้นเหมือนถามเมื่อเห็นคนที่เดินมากับผม...
"ไอ้ชาร์ม" ผมบอกไอ้คิน แล้วบอกไอ้ชาร์ม "ไอ้คิน"
"เหี้ย แนะนำยังงี้ไม่ต้องแนะนำดีกว่า" ไอ้คินว่าขำๆ
ผมยักไหล่ แล้วยักคิ้วให้มันกวนๆ "มึงจะเอาประวัติมันด้วยมัน พ่อมันชื่อโชติ แม่มันชื่-"
"เฮ้ย!" ไอ้ชาร์มร้อง เตะขาผมให้หยุดพูด "เดี๋ยวกูเอาชื่อพ่อแม่มึงมาล้อเล่นมั่ง"
ผมหัวเราะหึๆ แล้วเทเหล้าใส่แก้วของตัวเอง ก่อนจะถามคนที่นั่งข้างๆ "โซดา?"
"อือ" มันพยักหน้า
"อ่อน" ผมว่ายิ้มๆ
"ใครจะคอทองแดงเหมือนพวกมึงหละ" มันว่าแล้วเอาไหล่กระแทกผมอย่างหมั่นไส้
เพราะไหล่ข้างที่มันกระแทกเป็นข้างที่ผมใช้เทเหล้าอยู่พอดี เหล้าจึงกระฉอกเลยแก้วออกไป "อ้าว เหี้ย เหล้าหก เลียเลย"
"มึงเลียเองดิ" มันว่าหน้างอ เพราะเหล้าหกใส่กางเกงมันด้วย
ผลักหัวมันอย่างหมั่นไส้ ผมบอก "อะไรมึง ทำตัวเองนะ"
"นี่ถ้ากูไม่รู้ว่ามึงชอบน้องปายอยู่นะ กูคงคิดว่ามึงกับไอ้ชาร์มเป็นแฟนกัน" เสียงไอ้คินขัดขึ้นมาขณะที่ไอ้ชาร์มกำลังผลักผมคืน
เราสองคนหันไปมองหน้ามันแล้วพูดออกมาพร้อมกัน "พวกกูเนี่ยนะ!"
ไอ้คินพยักหน้า "เออ พวกมึงนั่นแหละ"
"มึงอย่าพูด สยอง" ไอ้ชาร์มทำท่าบรื๋อ
ผมมองมันอย่างหมั่นไส้ นึกว่าผมไม่สยองเหรอ กำลังจะอ้าปากว่ามัน แต่ไอ้คินขัดขึ้นซะก่อน "สยองหรือสยิว"
"เหี้ย!" ไอ้ชาร์มด่า
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ผมกับไอ้คินหัวเราะชอบใจ ไม่ได้ชอบใจที่ไอ้คินว่าผมกับไอ้ชาร์มเป็นแฟนกัน แต่ชอบใจที่ไอ้ชาร์มโดนรุม 555+
ด้วยความที่ไอ้ชาร์มมันค่อนข้างจะนิสัยเหมือนเด็ก ยั่วง่าย และก็โกรธง่ายด้วย แต่ก็หายเร็ว ทำให้ไม่ว่าจะอยู่กับใคร มันมักจะเป็นเป้าให้ใครๆ แกล้งตลอด
"เฮ้ย จริงๆ นะ"
ผมหันไปมองคนพูดงงๆ ที่อยู่ดีๆ ก็โพล่งออกมา ในขณะเดียวกันก็พยายามพยุงไอ้ชาร์มที่เมาคอพับคออ่อนไปที่รถด้วย "อะไร?"
"ไอ้ชาร์ม"
"ไอ้ชาร์มมันเป็นไร?" ยิ่งคุยกับมันผมก็ยิ่งงง "มึงช่วยทำประโยคให้สมบูรณ์ก่อนได้ป๊ะ ประธาน กริยา กรรมอะ มีมั้ย"
ไม่สนใจคำประชด ไอ้คินพูดต่อ "กูว่ามันน่ารักดีนะ ไม่จีบวะ"
"วันก่อนยังเชียร์กูกับอิงอยู่เลย วันนี้เชียร์กูกับไอ้ชาร์มซะละ" ผมพูดขำๆ
ไอ้คินยักไหล่ "กูว่าอิงไม่เหมาะกับมึงวะ"
"แล้วใครเหมาะกับกู" ผมถามยิ้มๆ เล่นกับสักหน่อย "ไอ้ชาร์ม?"
มันยักไหล่อีกรอบ "ท่าทางมันก็ชอบมึงอยู่เหมือนกันนะเว้ย"
ผมหัวเราะหึๆ "มึงเอาตาตุ่มดูเหรอ ไอ้ชาร์มเนี่ยนะชอบกู"
"เชื่อสายตาของคนมีเมียดิ กูมองไม่พลาดหรอก"
"ถุย" ผมว่าขำๆ ก่อนจะยัดไอ้ชาร์มเข้าไปในรถ จัดการคาดเบลท์ให้มัน เรียบร้อยแล้วก็ปิดประตู เดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย แต่ยังได้ยินเสียงไอ้คินตามมา "เฮ้ย กูพูดจริงนะเนี่ย" ยังไม่จบครับ -*-
ผมกดกระจกลง แล้วตะโกนบอกมัน "เออๆ รู้แล้ว ไปขึ้นรถไป กูง่วง" แล้วกดปิดกระจก แต่ก็ยังอุตส่าห์ได้ยินเสียงมันบ่นพีมพำลอดเข้ามา "เออ ไม่เชื่อกู เดี๋ยวคอยดูละกัน"
รอมันขึ้นไปนั่งบนรถ สตาร์ทเครื่องขับออกไป แล้วจึงเคลื่อนรถตามมันไป...
รถติดไฟแดง... นั่งมองเลขที่บอกเวลาอีกสี่สิบกว่าวิ แล้วก็หันไปมองคนที่นั่งหมดสภาพอยู่เบาะข้างๆ แล้วผมก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
คิดได้ไง...
ไอ้ชาร์มเนี่ยนะชอบผม
=lovemakesmeblind=
"ตามสบายนะ พี่ขออาบน้ำก่อน เดี๋ยวออกมาคุยด้วย" บอกคนที่เอาของฝากจากจังหวัดที่ไปเข้าค่ายอาสาพัฒนามาให้ แล้วผมก็หันหลังจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่อีกฝ่ายเรียกไว้ก่อน "พี่จีน?"
"ครับ?"
น้องชี้ไปที่อัลบั้มรูปที่อยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี เป็นอัลบั้มรูปที่ไอ้ชาร์มเอาออกมาดูเมื่อวันก่อนแล้วไม่ได้เก็บ เป็นรูปตั้งแต่มัธยมจนถึงก่อนไปปราณ ก่อนที่ผมจะรู้เรื่องไอ้ไทกับน้องปาย "ดูได้มั้ยครับ"
ผมพยักหน้า "ตามสบาย"
"ขอบคุณครับ" น้องยิ้มให้ แล้วหยิบอัลบั้มมาวางไว้บนตัก ค่อยๆ เปิดดูทีละหน้า
เดินออกมาจากห้องหลังจากอาบน้ำและแต่งตัวแล้ว อิงยังคงนั่งดูรูปอยู่เหมือนเดิม และคงจะเพลินจนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมา... แปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายอมยิ้ม และยังไม่ยอมเปิดไปหน้าอื่น อยากรู้ว่าดูรูปอะไรอยู่จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ชะโงกดู
...รูปไอ้โอมที่โดนป้ายหน้าด้วยสีเขียวสีแดงและสีดำแถมยังโดนผูกแกะตอนรับน้องปี 1...
นิ้วเรียวยาวลูบไปบนรูปส่วนที่เป็นใบหน้าของไอ้โอมอย่างเบามือ...ท่าทางทนุถนอมเหมือนกลัวคนในภาพจะช้ำ
ไวกว่าความคิด เสียงผมถามออกไป "ยังรักไอ้โอมอยู่?"
อิงสะดุ้งสุดตัว บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัวว่าผมยืนอยู่ด้านหลัง.. น้องไม่ได้หันมามองผม สายตายังคงจ้องไปที่รูปของไอ้โอม และนิ้วก็ยังคงลูบไล้ไปบนใบหน้าของไอ้โอม ไม่ได้ยินเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ แต่สักครู่ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนิ่มสลวยก็ผงกช้าๆ
ยังรัก?
น้องยังรักไอ้โอม?
เพราะยังงี้หรือเปล่าไอ้คินจึงบอกว่าน้องอิงไม่เหมาะกับผม?
"แล้วทำไมวันนั้นถึงต่อยมัน"
นิ้วที่กำลังลูบไล้ใบหน้าของไอ้โอมชะงัก เจ้าของนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยักไหล่ เหมือนจะบอกว่า 'ไม่รู้เหมือนกัน'
'แล้วถ้าไอ้โอมมาขอคืนดีหละ จะกลับไปไหม' ผมถามอีกฝ่ายอยู่ในใจ
ไม่กล้าส่งเสียงออกไป เพราะกลัวคำตอบ
เพราะ Golden Couple ที่ใครๆ ต่างก็อิจฉา ตอนนี้เหมือนจะไม่น่าอิจฉาอีกต่อไป
=lovemakesmeblind=
"กูขอโทษ..."
แม้จะไม่ได้หันไปมองว่าคนที่นั่งลงข้างๆ เป็นใคร แต่ผมก็จำเสียงมันได้ "......"
"ขอโทษ...ที่ไม่บอกมึงเรื่องไอ้ไทกับปาย"
"......"
"แล้วก็ขอโทษที่กูพาลมึงวันนั้น" มันคงหมายถึงวันที่มันโดนน้องอิงต่อย แต่เรื่องนั้นผมไม่ได้เก็บมาใส่ใจหรอก
"......"
"ขอโทษที่กูเป็นเพื่อนที่แย่มาก"
ผมยังคงนั่งนิ่ง... ไม่หันไปมองว่ามันมีสีหน้ายังไง และไม่คิดจะพูดอะไรให้มันรู้สึกสบายใจ
จนกระทั่งมันลุกเดินจากไปเอง...
เงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า นึกทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด...
ผมลองเอาตัวเองไปยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกับไอ้โอม
หากผมเป็นไอ้โอม... ผมก็คงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ามัน
คงเหมือนน้ำท่วมปาก... จะฝ่ายไหนก็เป็นเพื่อน มันคงไม่รู้จะพูดยังไง
หากผมเป็นไอ้โอม... ผมก็คงไม่บอกเรื่องที่ได้ยินมา เพราะจริงๆ แล้วเรื่องนี้คนที่ควรพูดออกมา มันควรจะเป็น 'ไอ้ไท'
คนที่ผมควรโกรธ... ควรจะเป็นไอ้ไทคนเดียว แต่ผมกลับพาลโกรธไปหมดทุกคน
ผมก็พาลไม่ต่างไปจากไอ้โอมเลย...
ยังคงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
หากพิจารณาให้ดี... ผมไม่มีสิทธิ์โกรธใครทั้งนั้น นอกจากตัวเอง
เพราะผมเองที่ไปตอแยกับคนที่เขาไม่มีใจ... ถึงไม่มีไอ้ไท ปายก็คงจะไม่สนใจผมอยู่ดี
แล้วผมจะไปโกรธคนอื่นทำไม...
ผมยังคงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า... แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่ท้องฟ้า
"เป็นไรวะ"
ผมดันหน้าคนถามออกไป แล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรง "เปล่า"
"เปล่าแล้วไมไม่กลับบ้าน มานั่งตายอะไรอยู่ตรงนี้"
ผมมองหน้าคนถามอย่างพินิจพิจารณา แล้วคำพูดของไอ้คินก็ลอยเข้ามาในหัว 'กูว่ามันน่ารักดีนะ ไม่จีบวะ'
"เฮ้ย ไม่สบายป๊ะเนี่ย จ้องกูไม" ไอ้ชาร์มว่าพร้อมกับดันหน้าผมให้หันไปทางอื่นที่ไม่ใช่หน้ามัน
ผมหัวเราะหึๆ เพราะเห็นว่ามันหน้าแดง "มึงเขิน..."
"เหี้ย ใครไม่เขินวะ อยู่ดีๆ ก็มีคนมาจ้องหน้า" มันว่าพร้อมกับเตะขาผมไปที แล้วพอผมหัวเราะหึๆ มันก็ลุกขึ้นยืน "ไปดีกว่า ไม่อยากติดเชื้อบ้า"
ผมมองตามหลังคนที่ไอ้คินบอกว่า 'ท่าทางมันก็ชอบมึงอยู่เหมือนกันนะเว้ย'ไป แล้วตัดสินใจลุกเดินตาม ในใจก็บอกไอ้คิน 'เออ กูจะเชื่อคนมีเมียสักครั้ง แต่ถ้ามันหัวเราะใส่หน้ากูนะ กูจะไปกระทืบมึง โทษฐานที่ทำให้กูหน้าแหก'
เพราะก้าวที่ยาวกว่ากัน แป๊บเดียวผมก็ตามมันทัน... ยกแขนคล้องคอคนตัวเล็กกว่า แล้วบอก "กูอยากดูหนัง ไปเป็นเพื่อนหน่อย"
=lovemakesmeblind=
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
