ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม/color]
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0One two three , By : 442.8
ทุกๆอย่างที่หล่อหลอมให้กลายมาเป็น "เรา"
เราเรียกมันว่า ความรัก
..รักของเรา
สองสามคนกฎของการอยู่ร่วมกัน(ที่มากกว่าหนึ่ง)
1.ต้องเคารพ และให้เกียรติซึ่งกันและกัน
2.และหากมากกว่าสองต้องเชื่อใจกัน
3.ความเท่าเทียมเป็นสิ่งสำคัญ
4.เข้าใจกันเป็นคุณสมบัติที่พึงมี และ
5.ย้อนกลับไปที่ข้อ 1 ใหม่หากมีเรื่องใดคาใจ
+++++++++++++++++++++++++++
(อีกนานมั้ยกว่าพี่บูมจะถึง?) น้ำเสียงงอง้ำถามขึ้นมาตามปลายสายทำเอาคนฟังอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อจินตนาการถึงหน้าตาคนพูด
“อะไรเรา คิดถึงหรือไง?” บูมเอ่ยถามกลับไปพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าไปด้วย “ตอนนี้เลิกแล้วครับ กำลังเก็บของ ว่าแต่นายน์เถอะถึงหรือยัง?”
(ถึงแล้วฮะ เพิ่งถึงเลย)
“ทำไมถึงช้าจัง กลับยังไงครับเนี่ย?”
(บีทีเอสฮะ) คำตอบของคนรักทำเอาบูมอดแปลกใจไม่ได้
“ทำไมกลับเองล่ะ ทำไมไม่กลับพร้อมเบสท์?”
(........) ความเงียบจากปลายสายก็พอจะทำให้บูมเดาได้
“ยังไม่หายโกรธพี่เขาอีกเหรอ? เกิดพี่เขาไปรับแล้วคลาดกันขึ้นมาจะทำยังไง”
(เขาไม่มารับหรอก พี่บูมรีบกลับมาเลย นายน์หิว นายน์จะรอจนกว่าพี่บูมจะมาถึง นายถึงจะยอมออกจากห้องนอน เท่านี้นะฮะ) สายตัดไป
บูมถึงกลับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับพฤติกรรมของแฟนทั้งสอง..
คนหนึ่งก็เอาแต่ใจ
อีกคนหนึ่งก็ชอบเอาชนะ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างที่พวกเขานั่งดูทีวีด้วยกัน นายน์จะนอนตักบูมให้ได้ ส่วนเบสท์ก็จะเอานายน์ไปนั่งตักเพื่อที่เจ้าตัวจะได้อิงแอบซบลงบนไหล่ของบูม..
มากคนก็มากความ
สุดท้ายแล้วคนกลางอย่างบูมจึงต้องตัดปัญหาด้วยการแสร้งทำทีเป็นง่วงนอนแม้ว่ากำลังติดลมบนกับซีรีส์เรื่องโปรดอยู่ก็ตาม เชอร์ล็อค โฮล์ม กำลังฟาดฟันอารมณ์กันกับ ดร.จอห์น วัตสันอยู่เลยทีเดียว! บูมจำเป็นต้องเดินหนีปัญหาออกไป ด้วยหวังว่าวันพรุ่งนี้เช้าทุกๆอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ทั้งคู่จะหันหน้ามาคุยกันดังเดิม..
แต่ใครจะรู้ ว่านักศึกษาคหกรรมศาสตร์ ปี 3 อย่างนายน์จะแอบหนีไปออกไปเรียนตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมง แต่ถึงอย่างนั้นความน่ารักของเจ้าตัวก็ยังคงมีให้กันอยู่ ดูจากอาหารเช้าที่ทำทิ้งไว้ให้นี่สิ แบบนี้ไม่รักยังไงไหว
ส่วนใครอีกคน..อาจารย์พิเศษแห่งคณะนิติศาสตร์ที่เอาแต่เงียบขรึมไม่ปริปากพูดสักคำทั้งๆที่เป็นคนขับรถมาส่งบูมถึงออฟฟิศแท้ๆ..
ความมึนตึงกันคราวนี้ก็เห็นทีจะเป็นบูมอีกแล้วกระมังที่ต้องเป็นคนไกล่เกลี่ย ก็แหงล่ะ ก็ในเมื่อเกิดเรื่องอะไรในแต่ละครั้ง ทั้งคู่ก็เอาแต่เรียกหาบูมๆๆๆๆ แต่ถึงอย่างนั้นบูมที่เป็นประหนึ่งทูตสันตวไมตรีก็เต็มใจทำเสมอ เพราะการที่ทุกคนต่างมีความสุข รัก และเข้าใจกันย่อมดีกว่าเสมอ
แม้ว่าบูมจะไม่เคยทะเลาะอะไรกับใครเลยก็ตาม
แต่ลึกๆแล้ว ในบางทีบูมก็อยากเป็นฝ่ายที่ถูกตามง้อบ้างเหมือนกันนะ..
ตลอดระยะเวลาที่อยู่กันมาร่วมปีนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่บูมจะเป็นฝ่ายโกรธใครก่อน ตรงกันข้ามเสียอีก บูมต้องเป็นฝ่ายช่วยใครคนหนึ่งง้อใครอีกคนหนึ่งเสมอ อาจจะด้วยความใจเย็นและมองโลกในแง่บวกนั่นแหละ
ทันทีที่กลับมาถึงคอนโดบูมก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากห้องนอน..
“อ๊าา...พี่เบสท์...” เสียงของการร่วมรัก
“อ่าา..” ความรักที่สุขสม...จากคนสองคน!
“....!....” บูมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก..
‘รักกันโดยไม่มีเขาอย่างนั้นหรือ?’
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสร้างบาดแผลในใจให้บูมมากพอสมควร ความน้อยใจที่มีอยู่ในส่วนลึกสุดของจิตใต้สำนึกพุ่งแล่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว รอบดวงตามีน้ำใสๆเอ่อรื้น..
‘แค่คนรักของเราทั้งสอง ทำรักกันเองบูม’
‘เขาแค่รักกันโดยไม่มีเรา..’
‘เรื่องแค่นี้เองบูม..’ แม้จะบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่ว่าเขาจะต้องการเรื่องแบบนั้นมากแค่ไหน เขาก็เลือกที่จะรอเสมอ ..รอให้พร้อมกันทั้งสามคน เพื่อจะได้มีความสุขร่วมกันสามคน ไม่ใช่รักกันแค่สองคนแบบนี้!
บูมตัดสินใจหันหลังเดินออกจากคอนโดตัวเองไปเงียบๆ โดยไม่ให้ทั้งสองคนรู้ตัวว่าเขากลับมาถึงแล้ว เพื่อสงบสติอารมณ์ และรอเวลาให้ **‘พวกเขา’** จัดการเรื่องตรงนั้นให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยกลับขึ้นไปใหม่ เผื่อว่าอะไรๆมันจะได้ไม่ประดักประเดิดจนทำตัวไม่ถูก
สวนสาธารณะของคอนโดเป็นสถานที่ที่บูมเลือกที่จะมานั่งหลบความรู้สึกต่างๆที่เกิดขึ้น เพื่อสงบจิตสงบใจ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว ผู้คนที่อาศัยอยู่ ณ คอนโดแห่งนี้ควรจะมาออกกำลังกายก็ตาม แต่ที่นี่กลับเงียบเหงาเสียจนคล้ายสวนร้างก็ไม่ปาน เพื่อนบ้านที่นี่คงจะเลือกไปใช้บริการฟิตเนสด้านบนที่มีห้องแอร์เย็นๆกันมากกว่า
จากการออกแบบของสถาปนิกประจำโครงการแล้ว คงคาดหวังที่จะให้สวนมีความร่มรื่นมากกระมัง ต้นไม้ใบหญ้าถึงได้เยอะจนเขียวครึ้มขนาดนี้ ซึ่งมันจะเป็นผลดีมากหากเป็นเวลากลางวัน หากแต่เวลานี้นอกจากต้นไม้เหล่านี้จะคายคาร์บอนไดออกไซค์ออกมาแล้ว มันยังกลายเป็นสถานที่ชุมนุมของบรรดายุงทั้งหลายอีกด้วย
ตอนนี้เนื้อตัวของบูมเริ่มคันไปหมดแล้ว คาดว่าคงโดนยุงกัดไปหลายจุดทีเดียว..
บูมนั่งตบยุงเพื่อรอเวลา จนกระทั่งผ่านไปราวชั่วโมง เขาถึงตัดสินใจกลับขึ้นไปข้างบน ด้วยเจ้าตัวคิดว่าอะไรๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คงจะเรียบร้อยหมดแล้ว
“บูมไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้” น้ำเสียงของคนอายุมากสุดในบ้านเอ่ยถามซึ่งคล้ายจะเป็นตำหนิเสียมากกว่า
“...รถติด” บูมเลือกที่จะโกหกออกไป ซ้ำยังไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับคนถามเสียด้วย
“แล้วทำไมไม่โทรให้พี่เบสท์ออกไปรับล่ะฮะ” นายน์รีบถามต่อ แววตาเป็นห่วงแสดงออกมาอย่างชัดเจน
“........” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากบูมอีก มีเพียงรอยยิ้มบางๆเท่านั้นที่ถูกส่งออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเลี่ยงเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ
นายน์และเบสท์มองหน้ากันด้วยความงุนงง นึกหาเหตุผลต่างๆ ว่าสิ่งไหนกันที่ทำให้บูมมีท่าทีแปลกตาไปจากทุกที ซึ่งความจริงแล้วบูมน่าจะดีใจมิใช่หรอกหรือที่เขาทั้งสองไม่ได้มึนตึงใส่กันแล้ว
“พี่บูมมีเรื่องให้เครียดหรือเปล่า” นายน์ตั้งข้อสงสัย
“ถ้าอย่างนั้น..” เบสท์มองหน้าคนรักตัวเล็ก “เราไปช่วยกันทำให้บูมหายเครียดดีกว่า”
ทั้งสองคนสบตากันเมื่อรู้ความหมาย คนตัวเล็กเดินตามบูมเข้าไปก่อน เบสท์จึงอาสาเป็นคนเดินไปปิดประตูแทนแล้วจึงรีบตามเข้าไป
เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงกระทบพื้น ทำให้คนด้านนอกรู้ได้ทันทีว่าบูมกำลังอาบน้ำอยู่..
พี่บูมเหนื่อยไหม?” นายน์ที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนจนหมดสิ้นแล้ว ตรงรี่เข้าไปกอดบูมจากด้านหลังพร้อมกับกดจูบลงตรงไหล่ขาว
“..อืม” น้ำเสียงตอบรับดังออกมาจากเรียวปากคู่งามผะแผ่ว
“เดี๋ยวช่วย..” คนตัวสูงอีกคนเดินเข้าด้วยเครื่องแต่งกายเพียงชิ้นเดียว นั่นคือเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ซึ่งบัดนี้ได้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำหมดแล้ว
เบสท์ประครองหน้าคนรักด้วยความทะนุถนอมก่อนจะมอบจุมพิตแสนหวานให้อย่างรักใคร บูมที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบและสัมผัสวาบหวิวที่เกิดขึ้นจากการปรนเปรอให้โดยคนรักตัวเล็กก็ต้องชะงักค้างเมื่อเหตุการณ์ที่เขาเพิ่งจะพบเจอมาก่อนหน้านี้ชัดเจนขึ้นในมโนทัศน์อีกครั้ง
บูมเบี่ยงหน้าหลบจูบของเบสท์ พลางเอื้อมมือไปหยุดยั้งการกระทำของนายน์ที่เบื้องล่างด้วย..
“วันนี้เหนื่อยน่ะ..” บูมเอ่ยออกมาก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปเลย
การกระทำของบูมทำให้ทั้งเบสท์และนายน์เกิดความสับสน เพราะทุกครั้งที่เขาทั้งสามจะร่วมรักกัน ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่บูมจะปฏิเสธ ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่มาวันนี้มันกลับเปลี่ยนไป..
บูมเลือกที่จะนอนลงที่บนโซฟาหน้าทีวีภายในห้องนอน พร้อมกับเปิดทีวีเอาไว้ด้วย และแม้ว่าสารคดีที่ฉายอยู่บนจอจะน่าสนใจเพียงใด บูมก็ไม่อาจให้ความสนใจกับมันได้เลย..
เขาหมายใจเอาไว้ว่าถ้าคนรักทั้งสองเข้ามาแล้ว จะแกล้งหลับและทำทีเป็นเผลอหลับตรงนี้เสีย เพราะโดยปกติแล้วไม่ว่าเบสท์หรือนายน์มักจะไม่รบกวนการนอนของบูม
เนื่องจากหน้าที่การงานของบูมต้องเข้าออกเป็นเวลาเหมือนอย่างพนักงานบริษัททั่วไป ไม่เหมือนกับนายน์ที่ซึ่งเป็นนักศึกษาที่บางวันก็มีเรียนเช้า บางวันก็มีเรียนบ่าย หรือกับเบสท์เองก็เช่นกันที่แม้ว่าจะเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัย แต่รายนี้ก็เป็นอาจารย์พิเศษที่จะรับสอนแค่บางช่วงเวลาเท่านั้น ไม่ได้มีเวลาเข้างานที่แน่นอน
หยาดน้ำใสๆไหลลงมาจนได้..
ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมารู้สึกน้อยใจเพราะคนรักของตัวเองเหมือนอย่างวันนี้
‘หรือความจริงแล้วพวกเขากำลังจะไม่ต้องการตนแล้วกันแน่?’
คำถามที่โหดร้ายต่อจิตใจผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ บูมไม่ใช่คนที่จะคิดเรื่องอะไรในแง่ลบ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันก็นักหนาเกินกว่าจะรับไหวสำหรับความรับของเขา...เขาสามคน
หรือความจริงแล้ว ความรักมันเป็นเรื่อของคนแค่สองคนกันแน่นะ?
เสียงประตูที่เปิดเข้ามาทำให้บูมต้องรีบหลับตาลงทันที แม้ว่าจะยังไม่ง่วงก็ตาม บูมไม่รู้ว่าใครเป็นคนเข้ามาเพราะไม่ได้ยินเสียง หรืออาจจะเป็นทั้งคู่ก็ได้ที่เข้ามา
แม้จะอยากรู้จนใจจะขาดว่าตอนนี้ภายในห้องเป็นอย่างไร บุคคลที่เพิ่งเข้ามาจะมีท่าทีอย่างไร แต่บูมก็ต้องข่มตาหลับเอาไว้ เพื่อให้ตนดูเหมือนคนที่หลับไปแล้วให้มากที่สุด
ริมฝีปากเย็นๆกดจูบลงมาที่ปากของบูมโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีสติที่จะไม่ลืมตาขึ้นมองอยู่ แต่จากการกระทำนี้บูมก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นเจ้าของจูบอันอ่อนโยนนี้
“นายน์รักพี่บูมนะครับ” เจ้าของจูบกดย้ำลงมาอีกครา
“หึ..” เสียงหัวเราะในลำคอของเบสท์ดังขึ้นใกล้ๆหู ก่อนที่จะมีมือของใครคนหนึ่งมาปาดน้ำใสๆที่ไหลลงมาข้างแก้มออกให้อย่างแผ่วเบา
“แกล้งหลับไม่เนียน” สิ้นเสียงของเบสท์บูมก็รับรู้ได้ถึงรสจูบหนักๆทันที จนทำให้ต้องเบิกตาขึ้นโพลง..
เบสท์ส่งลิ้นร้อนๆเข้ามาในโพลงปาก กวาดต้อนชิมรสหวานจนบูมแทบขาดใจ คนตัวโตกว่าเอาแต่ใจจนนายน์ที่นั่งมองตาแป๋วอยู่หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
กว่าเบสท์จะปล่อยให้บูมเป็นอิสระก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร ซึ่งมันก็นานพอที่จะทำให้นายน์ได้เปลื้องผ้าของเขาออกจนหมดนั่นแหละ
“ไม่น้อยใจนะครับ” นายน์เอ่ยน้ำเสียงเว้าวอนพร้อมกับชายตาขึ้นมองหน้าบูม แววตาที่สื่อประสานมามองเขาด้วยความหวานเชื่อมจนทำเอาใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ นายน์ไม่รอให้บูมได้ดึงสติกลับมาเจ้าตัวก็ก้มลงไปครอบครองความเป็นชายของบูมอย่างเอาใจ
“..รัก” เบสท์ก็ไม่น้อยหน้าเร่งง้อคนรักด้วยการเอ่ยกระซิบคำหวานก่อนจะก้มลงไปเชยชิมยอดอกอย่างหยอกล้อ
“ดะ..เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อน” บูมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ใบหน้าเหยเกด้วยความวาบหวิวเมื่อถูกนายน์กระตุ้นด้วยลิ้นร้อนๆที่ส่วนปลาย
“เป็นความผิดของผมเอง..” เบสท์ที่กำลังคล่อมบูมอยู่เลื่อนตัวขึ้นมากระซิบ
“ผมทนไม่ไหวเอง” เสียงกระซิบที่แหบพร่าทำเอาอารมณ์ของคนที่ได้ยินกระเจิดกระเจิง ไม่เพียงกระซิบเท่านั้น ฟันคมๆยังขบกัดที่ติ่งหูของบูมด้วยอีกครั้งหนึ่ง
“นายน์ก็ผิด..” คนตัวเล็กที่สุดชายตาขึ้นมามองหลังจากถอนริมฝีปากออก
“นายไม่รอพี่บูม..” ว่าจบก็แตะปลายลิ้นลงที่ส่วนปลายอีกครั้ง แต่ทว่าสายตาที่มองมายังบูมนั้นไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด การกระทำนี้สร้างความปั่นป่วนแก่บูมเป็นอย่างมาก
“อ๊ะ..” บูมร้องเสียงหลงทันทีที่นิ้วเรียวยาวของเบสท์สอดแทรกเข้ามาที่ด้านหลัง นายน์เองก็รู้หน้าที่ดีว่าคนรักกำลังเจ็บปวด เจ้าตัวจึงเร่งรัวการละเลงลิ้นเป็นการใหญ่
เบสท์ยกตัวบูมให้ลอยขึ้นก่อนจะแทรกตัวเองนั่งลงไปที่โซฟาแทน โดยให้หลังพิงกับพนักพอดี พร้อมกันนั้นก็ดึงตัวบูมให้นั่งลงมาที่ตักของเขา ก่อนจะสอดแทรกความเป็นชายเข้าสู่ตัวบูมด้วยความรวดเร็ว
“อ๊า..” ความเจ็บระคนความกระสันก่อตัวขึ้นมาทันทีที่มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกายของบูม เบสท์พยายามทำให้เขาผ่อนคลายด้วยการใช้มือทั้งสองข้างเค้นคลึงที่ยอดอก และลูบไล้ไปตามบั้นท้ายลวดลามไปถึงรอบเอว
นายน์ที่มองคนรักนั่งซ้อนแสดงความรักต่อกันอยู่ตรงหน้านั้นก็แทบอดใจไม่ไหวจนต้องใช้มือกวาดต้อนน้ำลายในปากมาใช้เป็นสารหล่อลื่นเปิดทางให้กับตนเอง
บูมที่นั่งอยู่บนตัวคนรักมองมาที่การกระทำของคนตัวเล็กกว่าด้วยความเสียวกระสัน ท่าทางจากการกระทำอันเป็นธรรมชาติของนายน์นั้นสร้างความยั่วยวนให้แก่บูมได้ไม่น้อย
“อื้อออออ..” นายน์ที่เพิ่งย้ายตัวเองมาคล่อมลงบนตักของบูมร้องครางออกมาด้วยความสุขสมปนวาบหวิว ความเจ็บแปลบจากความเป็นชายของบูมที่เขาเพิ่งจะจับยัดเข้ามาสร้างความอึดอัดให้แก่ตนอยู่ไม่น้อย
สองมือของบูมคว้าตัวคนรักเข้ากอดก่อนจะส่งลิ้นร้อนๆเข้าไปฉกชิมริมฝีปากหวานๆของคนตรงหน้า..
แรงกระแทกกระทั้นของเบสท์รุนแรงขนาดที่คนอยู่ตรงกลางอย่างบูมแทบจะทรงตัวไม่อยู่ นายน์ที่อยู่ด้านบนสุดจึงต้องช่วยตนเองด้วยการเป็นฝ่ายขยับเอง ด้วยเกรงว่าพี่บูมของเขาจะไม่ไหวไปเสียก่อน..
ก็พี่เบสท์รุนแรงเสียขนาดนั้น
“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ...” แรงกระแทกทั้งด้านหน้าและด้านหลังทำเอาบูมอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“รัก..รักพี่บูม..” นายน์เอ่ยกระท่อนกระแท่นพร้อมกับกัดปากตัวเอง
“อ่าา..” เบสท์ครางอย่างพอใจก่อนจะคว้าคอของนายน์ให้ก้มลงมารับรสจูบของตน
“รักทั้งสองคนครับ..” บูมกัดปากตัวเอง
“รักมาก..” เบสกระซิบข้างหู
“รักพี่ๆที่สุด” นายน์กอดบูมอย่างเต็มรัก ก่อนจะส่งลิ้นไปหาเบสที่ด้สนหลังอีกครา...
.
..
...
สายๆวันเสาร์ที่(เหมือนจะ)สดใส แต่ทว่าร่างกายของใครสองคนกลับระบมปวดร้าวจนแทบลุกไม่ขึ้น ชายคนเดียวที่ดูเหมือนจะกระปรี้กระเปร่าที่สุดจึงจำต้องรับอาสาทำหน้าที่เป็นพ่อครัวจำเป็นแทนน้องเล็กสุดไปโดยปริยาย
อาจารย์มหาวิทยาลัยสุดหล่อกำลังขะมักเขม้นในการทำอาหารเช้าอยู่ในครัว เพื่อเอาใจคนรักทั้งสอง..
.
..
อีกด้านหนึ่งในห้องนอน
“ห้ามหนีไปแบบเมื่อวานอีกนะฮะ” คนพูดน้ำตาคลอ
“ไม่ได้หนี พี่แค่ลงไปนั่งรอ..” บูมตอบคนรักพร้อมกับลูบหัวไปด้วย
“นายน์รักพี่บูม” คนตัวเล็กกว่ารีบยื่นหน้ามาจุ๊บอย่างเอาใจ เพราะยิ่งได้ฟังในสิ่งที่คนรักบอกก็ยิ่งรู้สึกผิด
“พี่ก็รักนายน์” บูมยิ้มก่อนจะเอียงหน้าเลยไปเพื่อบอกใครอีกคนด้วย “รักเบสท์ด้วย”
“..รัก” คำสั้นถูกเอ่ยออกมาจากปากของคนพูดน้อย เจ้าตัวดันแว่นเข้ากับสันจมูกเพื่อแก้เก้อ อาจารย์เขาค่อนข้างขี้อายน่ะ!
“กลิ่นอะไรอ่ะพี่เบสท์?” นายน์ทำจมูกฟุดฟิด
“shit!!!” คนถูกถามรีบวิ่งกลับเข้าไปยังในครัวก่อนที่อลามของคอนโดจะดัง ถ้ามันร้องล่ะก็มีหวังวุ่นวายกันทั้งคอนโดแน่ๆ
สรุปแล้วมื้อสายของวันนี้ เห็นทีว่าทั้งสามคนคงจะต้องฝากท้องไว้กับร้านพิซซ่าเสียแล้ว...
-The end-
Talk
อยู่ๆก็อยากเขียน 3P แบบดาร์กๆ แต่ไม่รู้จะดาร์กหรือเปล่า ._.
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ เพิ่งเคยเขียนแบบนี้เป็นครั้งแรกค่ะ
ปล. ติดตามกันได้ที่ทวิตเตอร์นะคะ @Call_me_4428
แล้วพบกันค่ะ
//442.8 (สี่สี่สองแปด)
หัวข้อ: {เรื่องสั้น} One two three [3P]_By : 442.8 +ตอนเดียวจบ+ (อ่าน 7737 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก