หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557]

[Kalamall]

  สนุกคะ

น้องเมษอ่านไปอ่านมาชอบคิดว่าน้องอายุแค่สิบสาม 55555 ทำตัวน่ารักน่าฟัดจัง และแล้วก็เสร็จพี่เหยี่ยวจนได้ คู่นี้อยากให้มีแยกแบบเต็มๆเยอะๆจังน่ารักที่สุด

พี่เสือ  ขี้งอน พี่ตุลก็ใจร้ายตลอด แต่ดีที่พี่ตุลเป็นคนตรงๆเคลียร์ๆไม่ประชดกลับไม่งั้นไม่จบแน่ๆ ง้อที่ไรพี่ก็ได้กำไรทุกที เอาจริงๆพี่โรคจิตชอบให้เสืองอนอยู่เหมือนกันใช่ป่ะ

หมอแดนนนนนนนน เรานึกว่าหมอจะเป็นคนกดอีคุณเปรมซะอีก เราว่าคุณเปรมโดนน่าสนกว่าน่ะ เหอๆ

ขอบคุณ ค่ะ

[keinoo]

เห้ยยยย!!!ชอบเพ่เปรม กะหมอแดนอ่าาาา น่ารักอ่าาา

[Ellette]

คำสัญญาของคู่เป็ดแมนดาริน

พี่ตุลย์ X หนูเสือ

 

 

あいはおくじょうのからすにおよぶ

 

                เมื่อคืนก่อน ตุลากลับมาจากอังกฤษ หลังจากไปทำงานเกือบสามอาทิตย์ แต่ไม่ใช่เสือที่ไปรับเขาที่สนามบิน แต่เป็นไอ้เปรมเพื่อนยากต่างหาก แม้มันจะบ่นด่าเขาจนหูชา หาว่ารบกวนเวลานอนของมัน แต่สุดท้ายก็ขับรถมารับถึงที่จริงๆ

            “ไอ้เหี้ยตุลย์ แม่งเอ๊ย!..ทำไมต้องมาดึกๆ ด้วยวะ ทำไมไม่มาตอนกลางวัน” มันพูดไปหาวไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังขับรถอยู่ นับว่ามันใจดีไม่จอดแล้วถีบเขาลงจากรถด้วยความหมั่นไส้

            “มึงไม่ต้องมาก็ได้นี่หว่า”

            “ไอ้ห่านี่ รู้ว่ายังไงกูต้องมา ทำเป็นมาพูดน้อยอกน้อยใจ น่ารักตายห่าล่ะมึง” เปรมพูดไปบ่นไป ที่เขามารับไอ้ตุลย์ได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะคนรักอยู่เวรจนแทบไม่ค่อยเห็นหน้ากัน ยิ่งช่วงเทศกาลอะไรอย่างนี้แล้วด้วย อย่าหวังเลยว่าเคียงแดนจะได้กลับบ้าน ก็มีแต่เขานั่นแหละ ส่งข้าวส่งน้ำ ตามไปดูแลถึงโรงพยาบาล แต่ทุกครั้งก็ถูกว่ากลับมา

            จะมีอะไรเสียอีกนอกจากคุณหมอเป็นห่วงเขา แต่ปากแข็งพูดว่าไล่อย่างนั้นแหละ..

            “มึงไปนานขนาดนี้ พ่อเสือน้อยเขาไม่งอนมึงแย่เหรอวะไอ้ตุลย์”

            ตุลาอมยิ้ม นึกถึงคนรักแสนงอน แน่นอนว่าเสืองอน ก็ดูเมื่อวันก่อนตอนเขาอยู่ลอนดอน ยังงอนกันเสียได้ เขารู้ว่าน้องคิดถึงกัน บางทีก็น้อยใจที่ตุลาไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน กิจวัตรที่เคยทำด้วยกันทุกวันก็เลือนหาย

            “งอนสิ..งอนมากด้วย” แต่ใครหลายคนคงไม่รู้ว่าท่าทีแสนงอนนั้นน่ารักแค่ไหน..

            ไอ้เปรมมาส่งเขาถึงคอนโด แล้วมันก็ขับกลับบ้าน สงสัยเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป มันถึงไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ

            หลังจากลงรถไอ้เปรม เขาก็รีบขึ้นไปหาคนรัก ที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะนอนหลับไปแล้วหรือยัง

            นอนหลับหรือยังนะเสือ..

            ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก เห็นร่างผอมนอนอยู่หน้าทีวี เสี้ยวหน้าหนึ่งถูกทีวีบังไว้ เขาเดินเข้าใกล้ด้วยความอยากรู้ เห็นจอภาพแสดงการ์ตูนอยู่ ก็รู้ว่าน้องคงคอยจนหลับไป ชั่วขณะหนึ่งที่แอบยกยิ้มตรงมุมปาก

            แม้ใครบางคนพร่ำบอกว่าไม่คิดถึง แต่ลึกๆ ก็คงขาดกันไม่ได้..

            ร่างสูงเดินเข้าใกล้ เห็นน้องหายใจสม่ำเสมอก็ไม่อยากรบกวน แต่จะให้เด็กดื้อของเขานอนอยู่ข้างนอกคงใช่ที่ ไม่รอช้าตุลายกร่างผอมแนบกาย วางน้องบนพื้นเตียงอย่างอ่อนโยน ทว่ามันคงไม่เบาพอจะให้เสือนอนหลับต่อ

            ดวงตาคมปรือตามองอย่างฉงน ก่อนหยัดตัวนั่งพิงหัวเตียง พลางมองขาอย่างมึนๆ

            “กลับมาเมื่อไหร่เหรอ” เสือถาม

            “กลับมาเมื่อกี๊ เห็นลูกเสือนอนน้ำลายยืดอยู่”

            เสือเบ้หน้า รีบยกมือเช็ดปากอย่างแรงจนใครอีกคนอดดุไม่ได้ เขาเคยบอกแล้วว่าให้เช็ดเบาๆ เพราะไม่อยากให้แก้มน้องช้ำ “นอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่จะเก็บของก่อนแล้วตามไปนอนนะ”

            ร่างผอมส่ายหน้า แล้วตอบโต้พี่ไปว่า “ไม่ เดี๋ยวเสือช่วยเก็บ จะได้มานอนด้วยกันเร็วๆ”

            คืนนั้น..แทนที่ตุลาจะเก็บของเสร็จเร็ว กลับกลายเป็นว่าช้ากว่าเดิม ไม่ต้องบอกว่าเพราะฝีมือใครถ้าไม่ใช่เสือ เขารู้ว่าน้องอยากช่วย แต่พอมือน้อยยื่นมือเข้ามา ทุกอย่างก็เละเทะและช้ากว่าเดิม ครั้นจะดุก็ไม่กล้า เพราะเห็นสีหน้าตั้งใจของเจ้าตัว

            “เสือ” เขาดึงมือน้อยไว้ เป็นนัยบอกให้เลิกทำ

            “หืม”

            “ไปนอนซะ ไปนอนเถอะ ค่อยตื่นมาเก็บตอนเช้า”

            ตอนแรกน้องไม่ยอม แต่พอเขาบอกจะไปนอนด้วยเดี๋ยวนั้นเลย เจ้าตัวเลยพยักหน้า

            คืนนั้น..ตุลาเก็บของไม่เสร็จ ของในกระเป๋ากระจัดกระจายไปหมด..

 

                เรื่องของเรื่องที่พวกเขา..ไม่สิ เสืองอนกันเพราะเขาไม่ได้ซื้อของฝากจากอังกฤษมาให้เจ้าตัว ซ้ำยังตัดพ้อว่า ‘ทำไมพี่ตุลย์ซื้อให้คนอื่น แล้วไม่ซื้อให้เสือล่ะ’ ก็นั่นแหละเหตุผลที่เสือไม่ยอมพูดกันจนกระทั่งเริ่มมีปัญหา

                ประเด็นมันก็หนีไม่พ้นอาการน้อยอกน้อยใจนั่นแหละ เพราะทุกครั้งที่ไปต่างประเทศตุลาก็มักมีของฝากเล็กๆ น้อยๆ ฝากคนในออฟฟิศ แต่ยกเว้นกับเสือที่เขาแทบจะไม่ให้อะไรเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวันเกิด วันครบรอบคบ หรือแม้กระทั่งงานของเสือเสร็จ

                ตุลาก็ไม่เคยให้..

                ที่จริง..เขาก็มีเหตุผล แต่แค่ไม่อยากบอกเท่านั้น

                “เสืออยากได้อะไร”

                ริมฝีปากสีเรื่อเม้มเล็กน้อย เจ้าตัวขยับหนีเมื่อเขาลากร่างผอมๆ มาถามไถ่ จริงๆ นะตุลาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร อยากได้อะไรเขาก็จะซื้อ อย่างเมื่อครั้งก่อนเจ้าตัวเล็กบอกว่าอยากได้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มากอดเวลาตุลาไปต่างประเทศ เขาก็ซื้อให้ เคยเกี่ยงเสียที่ไหน..

                ก็มีแต่เสือนั่นแหละที่ไม่พอใจกันอยู่เรื่อย..

                “บอกพี่มาสิครับ”

                เสือขมวดคิ้ว พี่ตุลย์ไม่เข้าใจหรือไงว่าเขาก็อยากได้เซอร์ไพรส์เหมือนกัน ขืนบอกไปมันก็ธรรมดาเกินไปน่ะสิ ไม่รู้นะ..เสือเรื่องมาก หรือพี่ตุลย์ไม่เข้าใจอะไรเลย

                “ไม่อยากได้แล้ว ไม่เอาแล้ว”

                ท่าทีปึ่งงอนทำเอาตุลาอมยิ้มน้อยๆ ก็อย่างว่า..ตุลาก็คือตุลา เขาเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆ หรอก ถึงจะคบกันนานแค่ไหนก็ตาม

                “ก็ดี ประหยัดเงิน”

                คำพูดนั้นทำเอาเสือน้อยใจเล็กๆ เวลามีคนมาถามถึงของฝากที่ตุลามอบให้ ทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว คนพวกนั้นก็ทำทีอยากรู้เหลือเกิน แต่มารยาทของเสือก็แค่ยิ้ม แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานเท่านั้นแหละ

               

                ‘วันนี้ไม่กลับบ้าน จะนอนกับพ่อ’ เขาเขียนโน้ตทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานของพี่ตุลย์แล้วหอบเสื้อผ้ากับข้าวของจำเป็นกลับบ้านจนหมด

                ช่วงเวลาที่ย้ายกระเป๋าลงมา ทั้งที่ปกติก็พี่ตุลย์นั่นแหละเป็นคนช่วยถือ พอเสือมาทำเองก็สำนึกได้ว่าเขาไม่ควรจะ ‘ยัด’ เสื้อผ้ากองมหิมาขนาดนี้เลย

                แน่นอนว่าเสือได้ข้อความสั้นๆ ตอบกลับมาว่า ‘ครับ’

                โคมไฟสว่างจ้าส่องกระดาษแผ่นบาง เจ้าของงานได้แต่นั่งขมวดคิ้ว นี่ก็เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เขายังคิดไม่ออกว่าจะวาดอะไรลงไป ทั้งที่ปกติเสือทำงานไม่เคยกระตุก แต่พอวันนี้..ทุกอย่างเหมือนจะเปลี่ยนไป จากคนที่ทำอะไรไหลลื่น ไม่เคยมีคำว่า ‘ทำไม่ได้’ กลับต้องมาชะงักค้างกับงานที่ตัวเองรัก

                โธ่เอ๋ย..ก็ต้นเหตุคงหนีไม่พ้นใครบางคนอีกนั่นแหละ..

                ถูกล่ะ..เสือขอพี่ทศว่าจะทำงานอยู่บ้านแทนการเข้าออฟฟิศ เพราะอะไรน่ะหรือ..ก็แค่ไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนให้คอยเจ็บใจเล่นน่ะสิ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสือเห็นพี่ตุลย์มอบของฝากจากต่างประเทศให้คนอื่นด้วยสีหน้าไม่รู้สึกผิดต่อเขาสักนิด แน่นอนว่ามันเป็นสิทธิ์ของพี่ตุลย์

                “เฮอะ!” เสือสบถน้อยๆ พอได้ยินเสียงเคาะประตูก็รีบเดินไปเปิด

                พ่อยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า แล้วยื่นแก้วนมให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ทำงานอยู่เหรอลูก ดึกแล้ว นอนได้แล้วนะครับ”

                ระยะห่างระหว่างเสือกับพ่อน้อยลงก็จริง แต่เวลาพ่อปฏิบัติกับเสือราวกับเสือเป็นที่รัก เขาก็อดตีหน้าขรึมไม่ได้ และพ่อก็คงจะรู้ว่าเขา..กำลังเขินอยู่

                “เดี๋ยวเสือจะนอนแล้ว” เขาดื่มนมหมดรวดเดียว ทั้งที่ไม่ชอบมันเลยสักนิด แต่พอเห็นพ่อยืนรอเก็บแก้ว เสือก็ปฏิเสธไม่ลงจริงๆ “เสือจะนอนแล้วจริงๆ”

                “พ่อรู้ว่ากว่าเสือจะนอนก็อีกนาน” พ่อพูดแค่นั้น แล้วรับแก้วเปล่าจากลูกชาย มิวายดึงร่างผอมๆ มากอดแนบอก “เสืออ้วนขึ้น น่ากอดกว่าตอนผอมๆ ตั้งเยอะ สงสัยตุลาจะดูแลดีจริงๆ”

                เสือล่ะอยากเถียงพ่อใจจะขาด ไม่ใช่พี่ตุลย์หรือไงที่ทำให้เสือต้องไปซื้อเสื้อและกางเกงใหม่ยกตู้ ถึงอีกฝ่ายจะดูแลเขาดีแค่ไหน แต่ก็มิวายกลั่นแกล้งกันอยู่ร่ำไป

                “เสือจะอยู่ที่กี่วันดี”

                “ไม่รู้เหมือนกัน”

                การที่เสือกลับบ้านมาหลายวัน ก็ทำให้คนในครอบครัวอดแปลกใจเล็กๆ ไม่ได้เหมือนกัน หลายคนอาจจะบอกว่าเสือเห็นบ้านเป็นแค่ที่พักพิงเวลามีปัญหา แต่สำหรับพ่อแล้ว..บ้านก็คือบ้าน เสือมีสิทธิ์จะกลับเข้ามาหรือจะออกไปก็ตามใจเสือ เพราะไม่ว่าอย่างไร เสือก็คือคนในครอบครัวเหมือนกัน

                ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลง แต่บ้านก็คือที่ของเสืออยู่วันยังค่ำ..

                “รีบนอนนะเสือ นั่งคิดไปก็ยังคิดไม่ออกหรอก” ว่าจบพ่อก็จูบหน้าผากลูกชายทีหนึ่ง

                ศักดิ์สิทธิ์ได้แต่เสียดายเวลา ที่ผ่านมาเขามองเสือเหมือนคนแปลกหน้า กว่าจะเข้าใจกัน..มันก็เกือบสายเกินไปแล้ว..

                “อื้อ”

                ความจริงแล้ว คืนนี้ก็เป็นคืนที่น่านอนหลับอีกคืนหนึ่ง แต่ดวงตาคมยังลืมโพลงในความมืด เฝ้าคิดหาคำตอบว่าอะไรหนอ..มารบกวนเวลานอนของเขา

                เวลาห้าทุ่มสามสิบแปดนาที เสือเหลือบตามองนาฬิกาอีกครั้ง ดวงตาคมเริ่มปรือลง แต่หากเงาวูบไหวนอกระเบียงก็ทำเอาไม่กล้าหลับ จริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นเงากิ่งไม้ที่ไหวตามแรงลมอยู่ก็ได้ สาบานนะว่าเสือไม่เชื่อเรื่องผี แต่เมื่อเย็นเมษากลับมาเล่าเรื่องน่าขนลุกในมหาวิทยาลัยให้ฟัง เสือก็แค่กลัวว่าจะเป็นโจรเท่านั้น

                แต่อยู่ๆ เงานั้นก็นิ่งงันเหมือนเดิม..สงสัยจะเป็นแค่กิ่งไม้อย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ..

[Ellette]

                เข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาชีเลขสิบสอง เข็มยาวชี้เลขหนึ่ง เสือกำลังอยู่ในห้องนิทรา ทว่าเขาฝัน..ฝันว่าริมฝีปากใครบางคนกำลังดูดกลืนวิญญาณของเขาอยู่ ฝ่ามือผอมพยายามดันสิ่งปริศนานั้นออก ทว่าเรี่ยวแรงมหาศาลกลับทาบทับลงมา

                “อื้อ!” เสียงของเสือดังก้องอยู่ในลำคอ เขากำลังจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อแล้ว

                ในที่สุด ดวงตาคมก็ปรือมองเพดานห้อง มันไม่ใช่ความฝัน แต่เขากำลังถูกใครบางคนจู่โจมอยู่!

                “หยุด..!” เขาอ้าปากบอก หมายจะตะโกนเรียกคนข้างนอกเข้ามาช่วย แต่ในเวลานี้คงหลับหมดบ้านแล้วล่ะมั้ง ฝ่ามือน้อยพยายามผลักไสใครบางคนออก ทว่าก็สูญเปล่า..

                “หยุดดิ้นซะ! นี่คือการปล้น” เสือล่ะอยากตะโกนออกไปนักว่ามันคงเป็นโจรปล้นสวาทล่ะสิไม่ว่า ในขณะที่เสือกำลังคิด ปลายนิ้วปริศนาก็สอดเข้ามาในเสื้อนอน สัมผัสบั้นเอวอย่างจาบจ้วง ยิ่งทำให้เสือไม่กล้าโต้ตอบอะไรออกไป

                “คุณอยากได้อะไร”

                อีกฝ่ายเงียบสักพัก ก่อนกระซิบข้างหู “ตัวคุณนั่นแหละ”

                กว่าเสือจะได้พูดอะไรออกไป ริมฝีปากคู่นั้นก็ทาบทับลงมาอย่างดุดัน ปลายลิ้นสอดเข้ามา รัดรึงเป็นจังหวะ พลางลูบไล้แผ่นหลังด้วยความอ่อนโยน “อื้อ!..ปล่อย!”

                ดูเหมือนคำขอร้องของเสือจะได้ผล เมื่อคนแปลกหน้าถอนริมฝีปากออก “จำกันไม่ได้หรือเสือ”

                เสือก็พอจะเดาออกหรอกว่าคนที่พูดเป็นใคร แต่อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อหลายวันก่อนก็ทำให้ปากเผลอพลั้งพูดในสิ่งตรงกันข้าม “จำไม่ได้ แล้วก็ออกจากห้องนอนผมได้แล้ว”

                “เย็นชาจัง แฟนใครก็ไม่รู้”

                มือน้อยพยายามสะบัดฝ่ามือที่กุมกันอยู่ ตุลาก็รู้ว่าจุดอ่อนของเขามีไม่กี่ที่หรอก แค่อ่อนโยนด้วยนิดหน่อย ก็พาให้ใจเสือละลายทิฐิหมดแล้ว อย่าให้พูดถึงคำขอโทษเลย..เสือใจอ่อนอย่าบอกใคร

                “ยังงอนพี่อยู่หรือไง”

                ให้ตายเถอะ..พี่ตุลย์อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับเสือนะ!

                “งอนอะไร ใครเขางอนคุณ” เสือพยายามแงะฝ่ามือคู่นั้น แต่เมื่อจะเป็นอิสระ พี่ตุลย์ก็ดึงมากุมไว้อีกครั้ง หนักสุดก็ตอนโดนดึงเข้าไปกอดนั่นแหละ..

                แล้วแบบนี้เสือจะใจแข็งได้อีกนานเท่าไหร่นะ..

                “ไม่งอนแล้วเรียกอะไร อยากให้ง้อเหรอ”

                เสือเม้มปาก ทำไมเขาต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้พี่ตุลย์ทุกที ทั้งที่เขาน่ะโกรธแทบบ้า พออีกคนมากอด มาหอมหน่อยเสือก็ไม่หมดอารมณ์โกรธดื้อๆ ”ผมง่วงแล้ว ได้เวลานอนแล้ว จะนอน!”

                “นอนอะไร พี่เห็นเสือนอนกลิ้งไปกลิ้งมาตั้งนานหลายชั่วโมง”

                “นี่แอบดูคนอื่นหรือไง”

                ตุลายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เวลาน้องโกรธเหมือนเด็กที่ถูกแย่งขนมกินอย่างนั้นแหละ “ไม่ได้แอบ แต่ยืนดูตั้งนานแล้ว”

                เจ้าตัวทำหน้าง้ำง้อ ทั้งดึงผ้าห่ม ทั้งแกะแขนตุลาออก สุดท้ายก็ยังอยู่ในอ้อมแขนของพี่นั่นแหละ

                “พี่ตุลย์ ถ้าไม่ออกไป เสือจะฟ้องพ่อแล้วนะ”

                ความจริงทั้งพ่อและเมษาต่างก็รู้เห็นเป็นใจอย่างดี ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้ตุลาเข้าบ้านมาหรือ ตอนแรกคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ก็มีท่าทีโกรธเขาเหมือนกัน ก็ลูกชายโกรธด้วย คุณลุงเลยอยากโกรธเป็นเพื่อนว่าอย่างนั้น แต่สุดท้ายแล้วเหตุผลก็ยังอยู่เหนืออารมณ์นั่นแหละ

                นี่ถ้าไม่รัก ไม่ห่วง คงไม่มีใครยอมร่วมมือกับเขาแน่ๆ..

                “ไม่มีใครได้ยินหรอกเสือ”

                น้องไม่ยอมแพ้ ทั้งกัด ทั้งข่วน ถ้าตอนนี้ตุลาเป็นหมอน เขาคงขาดกระจุยเพราะแรงอารมณ์ของเจ้าตัวไปนานแล้ว ไม่รู้ว่ากินอะไรผิดสำแดงถึงขี้น้อยอกน้อยใจแบบนี้

                “น้อยใจอะไรนักหนา”

                “ไม่ได้น้อยใจ” คนปากแข็งพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ถ้าไม่บอกว่ากำลังงอน เขาคงคิดว่าโกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว

                คราวนี้ตุลาเงียบ เขาถอนหายใจเฮือกราวกับคนหมดความอดทนเต็มแก่ “ตามใจ พี่ง้อแล้วนะ”

                พี่ยอมปล่อยให้เสือนอนตามที่อยาก เสือนอนหันหลังให้เขาและดึงผ้าห่มมาคลุมหัว เป็นนัยว่าไม่อยากจะสนทนาด้วยแล้ว

                ก่อนชายหนุ่มจะเดินออกจากห้อง เขาวาง ‘อะไร’ บางอย่างไว้บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือที่สุด

                คืนนั้นหมอนเปียกชุ่มด้วยหยดน้ำตา..

 

                ดวงตาคมปรือมองเพดานห้อง เขายังนอนอยู่ในห้องตัวเอง ไม่ได้นอนหลับในห้องของคนรักเสียหน่อย แถมเมื่อวานยังทำให้พี่ตุลย์อารมณ์เสียจนเจ้าตัวหายไปดื้อๆ อีก

                จริงๆ นะ..เสือก็แค่อยากได้บ้าง ถึงพี่ตุลย์จะบอกว่าอยู่ด้วยกันทุกวันจนกลายเป็นอากาศไปแล้ว แต่เสือก็ยังไม่ชินสักที

                เขาลุกขึ้นนั่ง มองเห็น ‘อะไร’ อยู่บนโต๊ะข้างเตียง และแน่นอนว่าเสือต้องหยิบมาดู

                ชั่วขณะหนึ่งที่หยดน้ำคลอดวงตา..

                วันนั้นเสือยอมกลับไปทำงานในออฟฟิศ เขาเห็นคนรักนั่งทำงานอยู่ที่เดิม ร่างผอมไม่รอช้า..เขาเดินเข้าไปภายในห้อง เฉียดโต๊ะพี่ตุลย์ไปเล็กน้อย ก่อนวาง ‘แหวน’ เงินเกลี้ยงเกลาบนโต๊ะโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

                แน่นอนว่าตุลย์เหลือบมองและอมยิ้มน้อยๆ

                ในเช้าวันนั้น..ไม่มีใครพูดอะไรสักคน

                คู่รักอย่างเสือกับตุลานับว่าแปลกอยู่ไม่น้อย ทั้งเปรมและน้องส้มต่างก็แอบดูหน้าประตู เปรมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้ตุลย์มันคิดอะไรอยู่ แล้วคุณเสือทนมันไปได้อย่างไร

                ผู้ชายเหี้ยอะไรไม่โรแมนติกเอาเสียเลย..

                ถ้าเป็นเขาคงนั่งคุกเข่าขอคุณหมอเคียงแดนแล้วก็สวมแหวนให้อย่างเบามือ นี่อะไร มันบอกเขาว่าวางแหวนไว้บนโต๊ะเฉยๆ ตื่นมาคุณเสือคงเห็นเองนั่นแหละ

                คงรักคุณเสือน่าดูนะมึงน่ะ..

                “กลับไปทำงานเหอะไอ้ส้ม”

                “อ้าว! ก็หนูยังไม่ได้ดูเขาจู๋จี๋กันเลยนะ”

                เปรมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไอ้ส้มไม่ได้ทักษะอะไรจากเขาเลยหรือไง “พวกเราไม่เข้าใจมันหรอกนะ”

                “แหม..ก็ส้มอยากเห็นเขาใส่แหวนให้กันนี่คะ”

                นั่งนิ่งขนาดนั้นคงจะใส่แหวนให้กันหรอกนะ..เด็กประหลาด!

                ตั้งแต่เปรมโพล่งเข้าไปในห้องตอนเพื่อนรักกำลังกอดคุณเสืออยู่ จากนั้นมาก็ไม่ได้เห็นฉากหวานปานน้ำผึ้งจากสองคนนี้อีกเลย

                นี่เขาเป็นต้นเหตุของเรื่องหรือเปล่านะ..

 

                หลังจากวันนั้นพี่ตุลย์ก็ไปรับเสือกลับบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณลุงซื้อกระเป๋าให้เสือใหม่อีกใบ เหตุผลเพราะของที่เอามันใส่ได้ไม่หมด ไอ้ตอนหอบหิ้วกลับบ้านน่ะทำได้ แต่พอจะกลับกับตุลานี่กระเป๋าแทบแตก

                “เสือทำไมของเยอะแบบนั้น มานอนแค่สองวันเองไม่ใช่หรือ”

                เสือพยักหน้าหงึก แล้วลากกระเป๋าลงมา ตอนแรกพ่อจะช่วย แต่เสือบอกว่าอยากทำเอง สุดท้ายแล้วกระเป๋าก็ร่วงลงมาจากบันไดพร้อมกับเจ้าของมันนั่นแหละ

                เสื้อผ้า ของใช้กระจัดกระจายไปหมด คุณลุงศักดิ์สิทธิ์กลั้นขำแทบตายก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปห้องครัว ส่วนเขาตีหน้าขรึมใส่น้อง ทั้งที่อยากปล่อยหัวเราะใจแทบขาด

                “ยัดเข้ามาได้ยังไง”

                “แต่ก็ยัดเข้ามาได้แล้วนี่” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยเถียงเขาทีไร ตุลาต้องปวดหัวปวดใจทุกที

                “เก็บดีๆ”

                พี่บอกแค่นั้น เสือได้แต่มองอีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วเปิดทีวีดูอย่างสบายอกสบายใจ เขาก็เข้าใจหรอกว่าทำเองต้องรับผิดชอบเอง แถมยังเป็นต้นเหตุหลายๆ เรื่องอีก แบบนี้ไง..เลยต้องก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า

                ตอนนี้ล่ะรู้แล้วว่าเวลาพี่ตุลย์จัดกระเป๋าให้ยุ่งยากแค่ไหน..

                “เสร็จแล้ว”

                ชายร่างสูงเหลือบมองทีหนึ่ง ก่อนลุกขึ้น เขาเดินเข้ามาใกล้น้อง แล้วก้มมองกระเป๋าทั้งสองใบอย่างอ่อนอกอ่อนใจ อย่างไรเสีย..มันก็ต้องล้นอยู่ดีสินะ

                ความเงียบเข้าปกคลุม เสืออึดอัดกับสายตาพี่อย่างบอกไม่ถูก

                “ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”

                “เสือ..แหวนไปไหน ทำไมไม่ใส่” พี่ตุลย์ยืนตรงหน้าเขา ส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบของเจ้าตัวกำลังข่มเสืออย่างไรไม่รู้ ไม่ว่าจะด้วยสายตา น้ำเสียงโทนเดียว ก็ทำเอาเสือหวั่นใจไม่น้อยเลยทีเดียว

                “เสือไม่อยากใส่”

                คราวนี้ตุลาขมวดคิ้ว ราวกับอดทนต่ออะไรบางอย่าง

                “เอาไปขายแล้ว”

                “อย่าให้พี่ต้องเค้นคำตอบนะ”

                สายตาของพี่ตุลย์ทำเอาเสือร้อนๆ หนาวๆ เขาเลยได้แต่ยืนเม้มปากนิ่ง ราวกับเป็นเด็กทำผิดร้ายแรงอย่างนั้นแหละ

                พอเสือไม่ตอบ ฝ่ามืออุ่นๆ ก็ประคองใบหน้าสะอาดขึ้นมา ริมฝีปากทาบทับอย่างรวดเร็ว ขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยวเต็มประดา ก่อนพี่ตุลย์จะปล่อยเสือเป็นอิสระ

                “เอาแหวนไปจำนำร้านไหน”

                “ไม่ได้จำนำ”

                ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก ทำไมถามอะไรเจ้าตัวก็ชอบปิดบังอยู่เรื่อย “แล้วอยู่ไหน”

                เสือเงียบ ก่อนอ้าปากตอบพี่ไม่เต็มเสียง “เสือกลัวมันเก่า เลยไม่อยากใส่..”

                เท่านั้นแหละจิตใจของตุลาก็อ่อนยวบ ตอนแรกเขาก็อยากดุเจ้าตัวหรอก แต่พอได้ฟังเหตุผลของเสือก็ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันควัน

                แบบนี้จะไม่ให้รักได้อย่างไร..





เมาท์มอยฝอยตะเข็บ: สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน 
กว่าจะมาต่อก็เดือนกว่า จริงๆ ควรจะจบตอนพิเศษได้แล้วนะ
แต่ก็อยากแต่งเรื่อยๆ อ่ะ ตามใจคนเขียนสุดๆ อ่ะแต่ละตอน
ทำไมชอบเสืองอนนะ ไม่รู้เหมือนกัน อยากเป็นพี่ตุลย์มั้ง เคะมันน่ารักจริงๆ คิคิ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะ ไม่ค่อยได้เข้าแต่ก็อ่านเรื่อยๆ แหละ อิอิ

สำหรับคู่อื่นๆ เฮ้อ..ยังไม่ค่อยมีอารมณ์เลยอ่ะ เกิดอะไรขึ้นกับคนเขียนเนี่ย กรี้ดดดด
จริงๆ มีแอบแต่งคู่พี่เหยี่ยวกับน้องเมษไว้ แต่มัน 

ปล. หนังสือยังเหลือนะคร้าบบบ TwT
ไม่พิมพ์เพิ่มล่ะนะ ฮรึกกกก

Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE

[threetanz]

หวานอะะะ น่ารักกกกก ><

[shijino]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ เสือน้อยน่ารักเสมอเลย

[Secrets]

ต่อมโรแมนติกอิพี่ตุลชำรุด

[chatori]

น่าร้ากกก
เสือน้อยน่ารักน่าชังอ่ะ
พี่ตุลย์เลยชอบแกล้ง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ

[iammz]

อิพี่ตุลย์ชอบแกล้ง
น้องเสือก็ชอบงอน อิอิ

ขอบคุณมากนะคะ^^

[GintoniC]

น้องเสือขี้งอล 

[=นีรนาคา=]

คู่นี้เคยหวานกันแบบสุดๆ มั่งมั้ยเนี่ย เอะอะๆงอนกันตลอดๆ
แต่น้องมันงอนแล้วน่ารักนะ คริคริ
 

[Naenprin]

เสือน้อยขี้งอนจริงๆ

แต่ก็งอนแบบน่ารักนะ

[M.J.]

 

[Moose]

อิพี่ตุลจะโรแมนติกกว่านี้ก็ไม่ได้นะ 5555555555555555555

[rmlab]

เข้าใจน้องเสือนะ ของที่รักมากจะหวงไม่อยากใส่อ่ะ 555

[kms]

อยากอ่านเปรมกะคุณหมอบ้างงงงงง

[aa_mm]

เสือน้อยงอนน่ารักจริง ๆ เลยยยยยยย น่าแกล้งที่สุด 

[IsDeer]

เสือขี้งอนขึ้นเยอะนะ

อยากอ่านหมอเคียงแดน 

[lizzii]

พี่ตุลนี่บางทีเก็เป็น ผช แข็งกระด้างไปนะ
ชอบทำเสือน้อยร้องไห้จังงงง

[lew_valen_tom]

โธ่ เสือน้อย

เหตุผลคือกลัวมันเก่า โถๆๆๆ พ่อคุณ

[double9JH]

 

[Bear Company]

เสือน้อยน่ารักน่าแกล้งเหมือนเดิม 

[greensoda]

น่ารักมากกกกก
ชอบๆๆๆ

[MK]

เสือน่ารักกกกกกกกกกกกกกก  <<<<<<<< เม้นต์ทีไรต้องมีคำนี้

ถึงพี่ตุลย์ไม่โรแมนติกเค้าก็รักนะ  งื้อออออออออ       

[jing_sng]

เสือน้อย เด็กจริงๆ จะโตไหมเนี้ย ทั้งพ่อทั้งแฟน

[Bejae]

เสือน้อยขี้งอนนนนนนน ส่วนพี่ตุลย์เนี้ยหวานๆบ้างก็ได้นะคะพี่

[jinjin283]

เสืองอนได้น่ารักมากเลย บางที่พี่ตุลอาจจะซาดิสนะคะ
 ชอบแกล้งเสือน้อย

[Nus@nT@R@]

งอนเก่งจริงๆน้องเสือ

[gupalz]

เสือขี้งอลมาก

[punchnaja]

พี่ตุลย์ซาดิสต์ -*- วันไหนน้องไม่งอนแต่ไม่ใส่ใจขึน้มาจะหนาว เป้นคู่รักที่แปลกจริงๆ

ว่าแต่เหตุผลที่ไม่ซื้อของให้เสือคือไรยะ !