ตอนที่ 24 เปิดใจ
ในที่สุดผมก็ขึ้นปี 3 แล้วครับ เรื่องราวของผมกับไอ้บิ๊กก็ยังดำเนินไปเหมือนเดิม เจอหน้ามันผมต้องแกล้งมันทุกทีไป เห็นแล้วมันน่าแกล้งอ่ะครับ ตอนนี้วิชาที่เรียนของผมกับมันก็แทบจะไม่ได้เรียนด้วยกันแล้ว จะมีเรียนด้วยกันก็แค่ตัวสองตัว ส่วนเรื่องหยกตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ สรุปว่าผมโสดแล้วสิเนี่ย ต้องใช้ชีวิตอิสระให้คุ้มค่าหน่อย ว่าแล้วก็ไปดูน้องปี 1 ที่เข้ามาใหม่ดีกว่า ไปดูหน้าหลานรหัส เห็นน้องรหัสบอกว่าเป็นผู้ชาย แต่พอไปเจอเข้าหน้าตามันเอาเรื่องมากเลยครับผมนี่เซ็ง มันเป็นเด็กที่กวนตีนมาก ไร้ที่ติ ว่าจะแคลมเด็กซะหน่อยเลยเปลี่ยนใจไม่เอาดีกว่า ส่วนน้องรหัสผมก็เป็นสาวน้อยน่ารัก เวลาเจอกันที่ไรก็จะกระโดดเกาะผมเป็นตุ๊กแกเลย แกะยังไงก็ไม่หลุด หลุดจากแขนซ้ายก็มาเกาะแขนขวา พอสะบัดหลุดก็มากอดเอว พอผมแกะมากๆเข้าก็จะบ่นกระปอดกระแปดว่า หวงตัวจริงเลยพี่ต้อมอ่ะ ขอหนูยืมเดินควงหน่อยก็ไม่ได้ นี่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตในรั่วมหาวิทยาลัยที่ผมต้องเจอแทบทุกวัน ทำให้ไม่เงียบเหงาเลย
“ไงมึง ปิดเทอมแล้วหายไปเลยนะ ไม่คิดจะโทรหากูมั่งเลย” ผมทักไอ้บิ๊กที่กำลังเดินมาที่หน้าภาควิชา
“แล้วมึงทำไมไม่โทรหากูหล่ะ มึไม่มีโทรศัพทรึไง” ดูมันดิ
“เออไม่มีแล้วไมอ่ะ”
“ก็มึงไม่มีโทรศัพท์ไงกูถึงไม่ได้โทรไป” ก๊องงง…………..+.+
“เออจำไว้คราวหน้ากุไม่พลาดแน่” แค้นจริงๆทำไมกุพลาดได้ว่ะเนี่ย แล้วมันก็เยาะเย้ยผมสารพัด มันบอกว่านานๆจะพลาดทีต้องเอาให้คุ้ม
เนื่องจากยังเช้าอยู่ครับเลยยังไม่มีคนเข้ามาที่ภาควิชาเลย ผมก็นั่งคุยกับไอ้บิ๊กอยู่แถวนั้น เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่เราคุยกันดีๆได้
“ไปเที่ยวที่ไหนมามั่งอ่ะ” ไอ้บิ๊กเปิดประเด็นมาก่อนเลยครับ
“กูก็ไม่ได้ไปไหนหรอก ก็ช่วยที่บ้านทำงาน”
“เหรออย่างมึงนี่ทำงานเป็นกะเค้าด้วย” ดูถูกกูจริงเลยนะ พยายามกวนให้ผมด่ามัน
“ทำไมคนอย่างกูถึงจะทำงานไม่ได้ว่ะ” “แล้วมึงอ่ะไปไหนมามั่ง” ไม่หลงกลมึหรอก
“กูไปเที่ยวบ้านย่า ก็ไม่มีอะไร ไปอยู่กับเค้าเฉยๆ”
“เหรอว่ะ กูคิดถึงมึงหว่ะ” ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย
“!!!....###” ไม่มีสัญญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“มึงกินข้าวมายังว่ะ กูหิวอ่ะ ไปหาไรกินกันเหอะ” มันรีบเปลี่ยนเรื่องไปเลยครับ
มันก็แปลกนะครับที่เราสองคนเคยมีอะไรๆเกินเพื่อนไปตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครยอมพูดอะไร หรือเริ่มทำอะไรเลย พอเลิกเรียนไอ้บิ๊กมันก็จะเดินตามผมไปที่หอทุกวันครับ เพื่อที่จะไป … ให้ผมอ่ะ แหะๆ จิ้นกันเอาเองผมเขียนไม่เก่งครับ พอผมเสร็จ ไอ้บิ๊กมันก็จะกลับบ้าน เป็นอยู่แบบนี้แหละครับ ไม่มีใครบอกว่าชอบ หรือบอกว่ารัก หรือพูดอะไรทั้งนั้น พอเช้ามาเจอกันที่มหาลัยก็พูดคุยเล่นกันปกติ ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกครับว่าเราเป็นอะไรกันแน่ ที่เราทำนี่มันอะไรกัน ผมไม่อยากจะคิดอะไรเลยครับได้แต่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น
“บิ๊ก ทำไมมึงถึงต้องมาทำแบบนี้ให้กูด้วยว่ะ” ในที่สุดก็ถามออกไปจนได้
“…..” ไม่มีคำตอบ มันเงยหน้ามองผม โดยที่ … ของผมยังอยู่ในปากมัน
“พอก่อนเหอะ วันนี้ไม่ต้องทำแล้ว” มันก็ถอนปากออกจากจู๋ผมทันทีเลยครับ
“อืม” มันตอบมาแค่นี้อ่ะ
“กูว่าเราเลิกทำแบบนี้เหอะ ต่อไปไม่ต้องมาทำแบบนี้แล้วนะ นี่ก็เย็นมากแล้ว มึงกลับบ้านไปเหอะ”
“อืม” ตอบมาอีกคำ สั้นๆ
“เดี๋ยวกูเดินไปส่ง” ระหว่างทางเราไม่ได้พูดกันเลย ต่างคนต่างเดินเงียบๆ ผมได้แต่หวังว่าเรื่องราวมันคงจะจบลงแค่นี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย มันบอกไม่ถูก ใครก็ได้ช่วยผมที
แต่แล้วผมก็ไม่ได้แค่เดินไปส่งมันน่ะสิครับ ผมดันตามมันขึ้นไปบนรถเมลล์ด้วยนี่สิ เราขึ้นรถบริเวณต้นๆของสายรถเมลล์ครับ มันเลยมีที่นั่งเหลือเยอะ ระหว่างทาง ผมจับมือไอ้บิ๊กไว้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ครับ ผมก็ได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทางเลย ไม่กล้ามองหน้ามันหรอก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้นมันทำหน้ายังไง ในสมองผมคิดถึงเรื่องราวต่างๆมากมายที่ผ่านเข้ามา นี่ผมกำลังทำอะไรกันแน่ เราลงรถเมลล์กันแถวๆโรงเรียนเตรียมอุดม ไอ้บิ๊กเดินนำผมข้ามสะพานลอย แล้วผมจะเดินตามมันมาทำไม
“บิ๊ก” ผมพูดออกไปในที่สุด มันก็หยุดเดินทันทีเลยครับ
“…” แต่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา
“กู.. กูรักมึงหว่ะ มึงจะเป็นแฟนกูได้ไม๊” ตอนนั้นก็คิดว่าตัวเองพูดเบานะครับ แต่จริงๆแล้วผมกำลังตะโกนอยู่อ่ะ คนก็เดินเต็มสะพานลอยเลย
พระเจ้า นี่ผมทำอะไรไปเนี่ย ตายแน่กู เท่านั่นแหละครับไอ้บิ๊กมันวิ่งไปเลย นี่เข่าอ่อนไปเลยครับ คนก็เดินเยอะวิ่งตามมันไม่ทันแล้วมันก็หายไป ผมเครียดมากเลย นี่มันจะเป็นอะไรไม๊เนี่ย มันโกรธกูรึป่าวว่ะ หรือว่ามันอาย ก็คนเยอะขนาดนั้นกูไม่น่าเล๊ยยย โทรไปมันก็ไม่รับครับ โทรไปหลายๆครั้งมันก็ปิดเครื่องเลย เล่นเอาผมเครียด ผมก็เดินหามันนะครับจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ หมดแรงเลยครับ ก็เลยไปนั่งอยู่ตรงบันไดของบริษัทประกันชีวิตที่อยู่ข้างจัสโก้อ่ะ (รู้ยังตรงไหน)
“เหนื่อยไม๊” …
“ไอ้บิ๊ก! มึงหายไปไหนมา” พูดจบผมก็ดึงมันลงมานั่งเลยครับ แล้วก็บีบคอมันซะจนหน้าแดงเลย
“โอ้ยๆๆ มึงหยุดก่อนได้ไม๊” ผมก็หยุดครับ
“บีบมาได้ ถ้ากูตายไปมึงจะทำไง” เออตายไปเลย กวนดีนักนึกว่าเสียใจวิ่งไปตายที่ไหนแล้ว
“บีบเบาๆแค่นี้ไม่ตายหรอก อย่ามาสำออยหว่ะ”
“ไม่สงสารกูมั่งเหรอ”
“ไม่อ่ะ สงสารทำไม”
“นี่มึงรักกูจิงป่าวเนี่ย เล่นแรงๆกูก็ช้ำหมดดิ”
“มึงก็ชอบไม่ใช่เหรอ ยั่วให้กุซ้อมได้ทุกวัน”
“…” เงียบไปอีกแล้ว
“ตกลง มึงจะเป็นแฟนกูไม๊เนี่ย”
“ไอ้บ้า พูดดังซะขนาดนี้ มึงไม่ตะโกนไปเลยหล่ะ”
“ก็มึงไม่ตอบกูซักที่นี่หว่า”
“เออ ก็ได้” ห่ะ มันตอบว่าไรน่ะ
“ก็ได้อะไร ตอบมาให้ชัดๆ”
“กูเป็นแฟนมึงแล้ว”
ตอนนั้นโคตรดีใจเลยนะครับ แต่คนเยอะมากมาย ไม่กล้ากอด แหะๆ ใครเคยไปแถวนั้นตอนหัวค่ำคงรู้ว่าคนเยอะขนาดไหน วันนั้นเราก็เดินเล่นกันไปเรื่อยๆแหละครับ ก็เดินในห้างแถวนั้นแหละ มีตั้งหลายห้าง เดินจนครบเลย แล้วไอ้บิ๊กมันก็ส่งผมขึ้นรถเมลล์กลับหอ หลังจากวันนั้น ทุกเย็นผมก็จะขึ้นรถเมลล์มาส่งไอ้บิ๊ก แล้วก็กินข้าวเย็น และมันก็จะรอรถเป็นเพื่อนผมตอนกลับ แล้วก็จะแยกกัตรงป้ายรถเมลล์เป็นแบบนี้ทุกวันครับ
ถึงจะเป็นแฟนกันแล้ว แต่เรื่องนี้ยังไม่จบครับ ก็เพราะผมจะต้องขอไอ้บิ๊กเป็นแฟนอีกรอบนึงหน่ะสิครับ ไม่รู้ว่าครั้งที่สองนี้มันจะยอมเป็นแฟนกับผมรึป่าว รออ่านต่อไปแล้วกันนะครับ
หัวข้อ: ผม..เขา..และคณะวิศวกรรมศาสตร์ (Are you ready!!!) (อ่าน 437895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก