หัวข้อ: เฮ้ย!เท่าไรว่ะ>>06/01/2012

[melon_jung]

ดีใจนะ....น้องเต้ยกลับมาแล้ว 

อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอ่ะนะ
พยายามก้าวต่อไปอย่างเข้มแข็งละกัน

[iGiG]

กลับมาแล้ววว 

 

[andy_kwan]

น้องเต้ยกล้ามากจ๊ะ
ป้าขอประแป้งแม่สาวน้อยนะจ๊ะ

[crazykung]

แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!

ตอนนี้เครียดๆเนอะ

แต่สงสัยปัจจุบันก้อยังเครียด

ปล่อยว่างบ้างแต่ไม่ใช่ไม่สนอาไรเลยเนาะ คิคิ

[shiro_niji]

 :z13:จิ้มคนแต่งก่อน อิอิ
โห เต้ย กล้าอ่ะ
เหอะๆ
เป็นกำลังใจให้
อย่าลืมบอร์ดนะ
คนอ่านรออยู่

[broke-back]

แค่ได้บอกความจริงออกไป
อย่างน้อยเราก็ได้ความโล่งอก
ไม่ต้องกังวล อึดอัดใจ
คงไม่คาดหวังอะไรมากกว่านี้....แค่นี้ก็พอ
....นะเต้ย....

 :L1:รักเต้ย รักต้อง   ยังแอบหวังว่าอะไรอะไรมันคงจะดีขึ้น ถ้าเต้ยเหนื่อยมาก พักซะหน่อยก็ได้
ดีใจที่รู้ว่ายังรักกันอยู่ทั้งคู่ ถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนไปเรียกเป็นอย่างอื่น--พี่น้อง หรือเพื่อน ก็เถอะ แต่ยังไงก็ยังรักกันอยู่
+1 ต้อนรับเต้ยกลับเข้าเล้า มาเล่าเรื่องต่อ    
 

[menano]

โฮกกกกกกกกกกกกกก

มาต่อแร้นนนนนนนนนนนนนนนนน

ดีใจมากมายนิ

ว่าแต่ตอนนี้พ่อโหดได้อีกนะเนี่ย

เฮ้ออออออออออ

เป็นธรรมดาที่ผู้ใหญ่เค้าจะรับไม่ได้น่ะนะ

 

[loveooo]

เพิ่งตามอ่านทัน  ชีวิตพี่เต้ยนี้มีครบทุกรสชาติเลยเนอะ  หนุกหนานเฮฮากะชีวิตมากมายอ่ะ

แต่ว่ายังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ

ปล.มาอัพไวๆนะคะ คนอ่านรออยู่
ปล.อีกที  ไม่มีพ่อคนไหนที่เกลียดลูกตัวเองหรอก

[tamtam]

ขอ :กอด1:ที่ สำหรับความกล้าหาญ

ถึงต่อไปมันจะดีหรือไม่ดี ก็ช่างเหอะ

เปนกำลังใจให้นะคะ

[warin]

พี่อ่านแล้วสะเทือนใจอ่ะ  ถ้าเป็นพี่คงไม่กล้าบอกหรอก  เง้อ  พี่นับถือมากเลย กล้าหาญมากน้องเต้ย

ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกหรอกนะน้องเต้ย  แต่วิธีการแสดงความรักของพ่อแต่ละคนอาจไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง  สู้ๆๆ เน้อ

ไปอ่านไดอารี่มาแล้วเน้อ  เข้มแข็งจริงนะน้องเต้ย 

สู้ๆๆ  นะกับทุกๆ เรื่อง  หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล  พี่เป็นกำลังใจให้นะครับ
ป.ล.  รักษาสุขภาพด้วยจ้า

[RAKDEK_KA]

แรงดีจิงคะ พ่อ-ลูกคู่นี้

[wan]

ความผิดหวังของคนเป็นพ่อแม่ แต่มันเป็นความหวังดี ที่ไม่ตรงกับความเป็นจริง

เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ เป็นกำลังใจให้นะ เต้ย ยังไงชีวิตก็ยังคงเป็นอยู่ไปตามปกติ

ยืนให้มั่น แล้วก้าวเดินต่อไปจนกว่าจะหมดแรง จากนั้นก็หลับสบายไปนิรันด์

สู้ต่อไป เต้ย กองหนุนเพียบ 

[cassper_W]

อ๊ากกกก มาแล้ววววว    ดีใจจจได้อ่านต่อ  แต่แกพิมตกกระจายเลยว่ะ   


กล้าบอกพ่อ  แมนมากกไอ้น้องง  ยังไงก็ผ่านมาแล้วว   สู้ๆๆซุปเปอร์แมนนน

[Salim021]

เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา 

[kdds]

สู้ๆคุณน้อง 

[bamboo_boy]

ชีวิตเต้ย ผ่านอะไรมาเยอะกว่าพี่ซะอีก.....
..สู้ สู้ น่ะคร้าบบบ
..สดท้ายเเล้ว...อย่างน้อยเราได้บอกเค้าไปเเล้ว
..คงไม่มีพ่อคนไหน ที่เกลียดลูกตัวเองได้ลงคอ
..
..
เครียดจัง....
สู้ สู้ น่ะคร้าบบบ

[HydrA]

ยังงัยชีวิตก้อต้องเดินหน้าต่อไป
เข้มแข็งไว้นะเต้ย
ยังมีสิ่งที่ดีๆรอเต้ยอยู่

[LIZZ]

คุณพ่ออาจจะอยู่ในอารมณ์โมโห

รอซักพักคุณพ่ออาจจะเข้าใจ

สู้ๆ มาส่งกำลังใจ 

[๐To3i๐]

“แก่ซะเปล่านิสัยเหมือนเด็กไม่มีผิด...ถ้าผมมีลูกได้สักคนผมคงไม่ทำกับลูกผมแบบคุณแน่” เสียงคุณต้องพูด
“มึงเป็นคนทำให้ลูกชายกูเป็นแบบนี้ไสหัวออกไปทั้งคู่” พ่อผมชี้นิ้วไล่
“ผมไม่หน้าด้านให้คุณไล่หรอกครับ  เต้ยกลับบ้าน” ไม่ใช่แค่พูดคุณต้องลากแขนผมออกมา
ผมพยายามบอกให้กลับไปก่อนเพราะเหมือนผมยังพูดให้พ่อเข้าใจไม่ได้แต่คุณต้องบอกผมว่า
 “ไม่ต้องพูดเต้ยพูดไปหมดแล้ว” แถมปิดประตูรถเรียบร้อยขับออกมาเลย

ผมนั่งรถตีกลับพัทยาเลยด้วยอารมณ์บอกไม่ถูกแต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็ได้บอกแล้ว
ไม่จำเป็นต้องยอมรับแค่รับรู้ก็พอไม่ได้หวังอะไรแต่แรกอยู่แล้ว

ชีวิตผมเหมือนเดิมปกติตั้งแต่บอกพ่อไม่ได้มีอะไรเพิ่มทำงานไปเรื่อยๆพักบ้างเล่นบ้าง
อยู่ด้วยกันจนเหมือนเรื่องปกติ ทะเลาะกันบ้างทุกอย่างปกติ แต่มันมีบางอย่างเปลี่ยนไป
น่าจะเป็นการใช้ชีวิตมากกว่า ผมรู้ว่าคนสองคนถ้ามาอยู่ด้วยกันแต่พวกผมสองคนไม่ต้องปรับไรมาก
สันดานและกำพืดคล้ายกันแต่มันรู้สึกเหมือนห่างกันออกไปเพราะเวลามากกว่าเหมือนเจอหน้ากันจริง
แต่เวลาที่ให้กันมันน้อยลง ผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนที่ต้องการเวลาจากแฟนมากไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
และเวลาที่ผมรู้สึกเหงาผมพูดไม่ออก มันก็ต้องมีอารมณ์แบบนั้นมากบวกกับประจวบเหมาะที่...
ตอนนั้นคุณต้องมีผู้หญิงมาติดอีก ผมเลยเบื่อๆบอกไม่ถูกไม่ได้หึงหรอกไม่รู้จะหึงไปทำไม
เพราะคุณต้องบอกเหตุผมที่โคดน่าเชื่อถือมากคือกูไม่ชอบผู้หญิงแถมคนนั้นยังเป็นลูกค้าด้วยผมเลยอารมณ์คงที่
ส่วนงานผมตอนนั้นมันออกแนวคงที่มากเกิน ผมอยากลองทำไรใหม่บ้าง ส่วนที่สตูที่ผมไปอยู่ส่วนใหญ่เป็นสตูใหม่
ผมเลยไปขอย้ายงานแล้วได้ด้วยคือไปทำงานที่สตูเก่ากับเพื่อนพี่เจี๊ยบซึ่งก็เป็นที่รู้จักกันอยู่แล้ว

“เต้ยเย็นนี้ว่างไหม” พี่ที่ผมเป็นพาสคนใหม่คุยด้วยตอนงานใกล้เสร็จ
“จะไปไหนถึงชวน” ผมถามกลับหัวกำลังคิดหาข้ออ้างขี้เกียจไป
“ไปไหมละ” พี่คนนั้นถามผมย้อนกลับอีกครั้ง
“อ้าวแล้วพี่สอไปไหน” ผมถามทวนคำถามไม่ตอบกูเรื่องไรกูต้องบอก
“ถ้าเต้ยไม่ไปมันก็ไม่สนุกดิ”

ไม่ต้องแปลกใจเลยกลับเพราะผมได้ยินเพื่อนพูดมาเรื่องพี่สอที่ผมมาทำงานด้วย
มีลูกแล้วแต่งงานแล้ว...เลิกแล้วเหตุผลหรอที่ได้ยินมาก็เมียรับไม่ได้มั้งแฟนมีเมียเก็บเป็นเด็กผู้ชาย
ความจริงมีเป็นผู้หญิงอีกคน แล้วที่มาทำดีกับผมเหตุผลด้วยรวมคือผมอยู่ในกลุ่มเป้าหมายของพี่สอ
อายุไม่เกินส่วนสูงไม่เกินอะไรประมาณนั้นไม่แปลกครับเพราะบางคนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำผมกับคุณต้องเป็นแฟนกัน
แถมสังคนที่ทำงานไม่รู้เพราะเป็นสังคม...ใช้คำไม่ถูกน่าจะเป็นคนกลางคืมมั้งทำให้มีเหตุกาณ์เอากันเองเยอะ
ด้วยข่าวที่ออกมาว่าผมเป็นเด็กเลี้ยงคุณต้องก็ไม่แปลกใจหรอกครับถ้าพี่คนอื่นจะมายุ่งด้วย
คติกลุ่มคุณต้องเด็กมึงก็เด็กกู แบ่งกันได้

“ไม่ไปแล้วกันผมอยากกลับบ้านมากกว่า” ผมปฎิเสธไปตรงๆแต่สุดท้าย...
ผมก็ต้องไปอยู่ดีแล้วก็ชิ่งกลับด้วยความเร็วสูงไม่รู้คนอื่นเป็นรึเปล่า
แต่ผมเป็นเที่ยวมันก็ได้แต่พอไปบ่อยๆผมจะเกิดอาการเบื่อแต่เดาว่าไม่เกี่ยวกับว่าโตขึ้น
เริ่มคิดได้เดาว่าแค่เที่ยวบ่อยเกิดเลยเกิดเบื่อเท่านั้นเอง...กำพืดคนมันเปลี่ยนกันยาก
ผมไม่มีไรทำกลับบ้านไม่รู้จะกลับมาทำไรซักผ้าแล้วซ้อมกีตาร์แล้วเมาไปแล้วรอบนึงเล่นคอมแล้ว
มองนาฬิกาไปเพิ่งไม่กี่โมงเวลาผ่านไปช้าเสมอในเวลาที่คนเราเบื่อ
จนดึกมากคุณต้องถึงกลับมาพร้อมเสียงบ่น...บ่นจริงๆเรื่องานเรื่องห่าไรไม่รู้
ผมก็เบื่ออยู่แล้วถ้าอารมณ์ปกติมันไม่เป็นไรหรอกครับแต่ตอนอารมณ์ไม่ค่อยดีมันน่าอยู่เหมือนกัน

“เต้ยฟังอยู่ปะวะ”เสียงคุณต้องเรียกผมคงเห็นผมดูเหม่อๆ
“อืม” ผมหันไปทำหน้าสนใจสุดตีน
“หิววะยังไม่ได้กินไรเลย” คุณต้องบ่นแล้วมานอนแผ่ข้างๆผม
“ทำไว้แล้วไปเอาข้างล่างโน้น” ผมเป็นคนทำอาหารเพราะว่างกว่า นอกจากวันไหนคุณต้องจะคึกทำเอง
“ไปเอาให้หน่อย” คุณต้องเอานิ้วเขี่ยๆผม...นี่หรอวิธีขอร้องของมึงเจริญเถอะ
“ยิ่งใหญ่มาจากไหนไปเอาเองดิ” ผมบ่นแต่ท้ายที่สุดผมก็เดินไปเอาลงมาให้อยู่ดี

พอผมขึ้นมาแม่งนอนกินเหล้าดูทีวีบนเตียงเฉยน่าถีบยิ่งนักผมยื่นจานข้าวให้ส่วนตัวผมก็นั่งดูดบุหรี่แถวนั้น
ผม เหล้า เหล้า เหล้า จะคว้ามากินคุณต้องมือไวกว่าปัดแก้วเหล้าออกแถมตีมือผมอีก

“สัดงกหรอเดี๋ยวนี้จำไว้นะโว้ย” ผมโวยวาย
“น้องเต้ยเป็นโรคกะเพาะไม่ใช่หรอครับกินไม่ได้นะครับเด็กดี” ประโยคดูเป็นคนดีน่ากวนส้นมาก

ผมปล่อยวางไม่กินก็ไม่กินกูไม่ง้อผมกินเสร็จผมเลยบอกให้แม่งลงไปล้างจานเลยกูเคืองแสดดด
และก็เป็นเช่นนั้นเนื่องจากช่วงนั้นผมเป็นโรคกะเพาะ เพราะผมกินอาหารสุดแสนจะตรงเวลา
ไม่หิวไม่กิน เบื่อ ไม่กินตกเย็นกินเหล้า เป็นแบบนี้วนไปทำมาผลทีได้คือกะเพาะผมเกือบทะลุ
แล้วผมก็โดนคุณต้องสั่งห้ามกินเหล้า ผลที่ได้คือผมโคดอยากกินและความหงุดหงิดมันก็คูณขึ้นตามความอยาก
หลังจากสงบสติอารมณ์อยากหมด(อยากเหล้า)มันก็วูปขึ้นมาในความคิด

“พี่ต้องอยากกินเค้ก” นั้นแหละครับที่มันวูบขึ้นมาในความคิด
“ไปซื้อดิ” คุณต้องพูดมือนึงถือเอกสารมือนึงถือแก้วเหล้าไว้
“อยากแดกที่มึงทำ” ถ้าอยากซื้อกินจะมาบอกทำไมโง่หรือบ้า
“ไม่อะไม่มีเวลาวะ”
“ทำให้หน่อย”
“ไม่มีเวลางานเยอะจะตายห่า”
“เออไม่แดกก็ได้วะ” ไม่ได้งอลแค่ขี้เกียจพูดผมเลยเปิดทีวีหาไรดู

อย่าเพิ่งตกใจทำไมผมขอให้คุณต้องทำเค้กให้จริงคือความจริงไอเถื่อนคนนี้มันทำอาหารเป็นแต่มันขี้เกียจ
แต่ก่อนพวกผมว่างด้วยครับเวลาว่างไม่มีไร  จะหาพวกอาหารมาทำกันแต่มีวันนึงคุณต้องเกิดอาร์ตโชว์ทำเค้ก
ตอนแรกผมก็ไม่กล้ากินกลัวใส่อะไรแปลกๆแบบกินแล้วหัวเราะไร้เหตุผลแต่กินมันก็อร่อยดี
คือผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพวกของหวานแบบเค้กหรืออะไรแบบนี้แต่ไอที่ทำนี่ผมชอบวะคือมันไม่หวาน
รสมันก็ไม่เหมือนที่ร้านเนื้อมันก็แน่นดี เออสรุปมันเป็นเค้กที่ผมบอกอร่อย

“อยากกินจริงดิคุณเต้ยฝีมือผม” คุณต้องพูดขึ้นหน้าเริ่มแดงๆ
ผมมองไปที่ขวดเหล้าพร่องไปเร็วอย่างกับระเหยตกลงมึงแดกหรืออาบ
“เออทำไม” ผมบอกแต่ตายังมองทีวีไม่ได้ดูหรอกครับเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
“ผมทำให้กินเอาไหม” คุณต้องพูดแล้วดึงผมมานั่งตัก
“จริงดิ” อารมณ์ความดีใจพุ่งสูงขึ้น30%
“แต่คุณต้องจ่ายค่าทำให้ผมนะครับคุณเต้ย”
“อะไรของมึงบ้ารึเปล่า” กลับไปอารมณ์คงที่เหมือนเดิม
“คือ...น้องเต้ยนั่งบนตัวพี่นะครับคนดีแล้ว...โอ๊ยยย” คุณต้องร้องเสียงหลงเพราะผมไปหยิกแขนมัน
“วันๆในหัวคิดอะไรวะคิดแต่เรื่องแบบนี้หรอ”
“บอกไปกี่รอบแล้ว มีมึง  งาน  เงิน ยา เซ็ก หึๆๆๆ”
 “เออรู้พูดให้ฟัง”
ผมขี้เกียจเถียงเลยนอนพิงคุณต้องเปิดทีวีเรื่อยเปื่อย

“เรื่องในหัว...เรื่องไหนมาก่อน” ผมพูดไม่ได้หวังอะไรกับคำตอบเตรียมใจเผิ่อมันกวนตีน
“มึงแน่นอนอยู่แล้ว” คุณต้องตอบเสียงเรียบ
“เค้กนะ...” ผมพูดแล้วหันกลับไปนั่กตักคุณต้องหันหน้าเข้าหากันเหมือนเดิม
“อะไร” คุณต้องล้วงเข้าเสื้อลูบเอวผมเล่น
“อยากกินเค้กชาเขียว” ผมจูบมันแล้วเม้นริมฝีปากมันเบาๆ
“ไม่เกินความสามรถ” มันยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกดคอผมเข้ามาจูบสับกับไซร้ตามคอ ตามด้วยกระดุมเสื้อผมที่ค่อยโดนปลด
ส่วนไอที่ผมนั่งทับอยู่เริ่มแข็งขึ้นมา ผมกระดุมเสื้อคุณต้องออกบ้างเสร็จก็ลูบตรงแถวท้องมันเล่น
“เจลหมดไม่ใช่หรอ” ผมพูดข้างหูมันเหมือนจะจำได้ลางๆว่ามันหมดแต่มือผมยังวนๆอยู่ที่เดิม
“นั้นก็ไม่เกินความสามารถเหมือนกัน”

[RN]

 

กระซวก แอร๊ย ไอต้อง กล้า ว่า พ่อตาเหรอมึง

ปล. หื่นได้อีก  แต่ค้างไปมะ มาทำให้จบก่อน ไหนๆเค้ก
กลับมาทำเค้กก่อน

[กว่าจะไร้เดียงสา]

 ------>>>ค้างตอนไหนไม่ว่า

ทำไมค้างตอนนี้........

[Poes]

 

แล้วมันก็ไม่เกินความสามารถของคุณต้องจริงๆ
เมื่อทุกอย่างเริ่มจากคนที่คุ้นเคย อะไรๆมันก็ยิ่งกว่าพายุ











เมื่อพายุพ้นไป เหนื่อยจนไม่อยากกินเค็กชาเขียวแต่เป็น
ซดน้ำข้นหวาน ที่ไม่หวานมาก  พอ บิ้วไม่ไปแระ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
หายไปนานกลับมาก็สะใจได้อีก อิๆ
อ่านแล้วอยากกินเค้กที่คุณต้องทำดี หรือเปล่าหว่า ...
การใช้ชีวิตคู่มันก็มีงี้เป็นเรื่องธรรมดาเราต้องทำความเข้าใจด้วย
แล้วจะรออ่านต่อไป

[—“L•nely_l3”—]

 

ค้างมากมาย

 

[august_may]

เอ่อออ ค้างอ่ะ

รีบกลับมาสาธิตวิธีทำเค้กชาเขียวต่อเร๊วๆนะจ๊ะ

[Ak@tsuKII]

แหม  ..... คุณพี่ต้อง  สามารถทุกอย่างจริงๆ

เค้กชาเขียวไม่ต้องละ

เต้ย  กลายเป็นเค้ก ให้พี่ต้อง ซะเอง   

[jokirito]

คุณต้องแกความสามารถรอบด้านจริงๆ
ชอบหนูเต้ยกะคุณต้องมากมาย มันโดนจายยย ซิกๆ

[nOn†ღ]

น้องเต้ยกลับมาจ่ายค่าทำเค้กชาเขียวก่อนนนน 

[N A T]

มีแต่คนเรียกร้องฉาก "เค้กชาเขียว" (ผมก็อยากอ่านนะ  )

แต่ผมยังงงๆ อยู่ว่า .. ไอ้พี่ต้องทำเค้กเป็นด้วยเหรอวะ !?! 

งงตั้งกะพี่เต้ยซักผ้าทำกับข้าวแล้ว 

ไม่น่าเชื่อเลยว่ะ

แต่ไอ้เรื่องที่ว่าอยากได้เวลาจากแฟนมากๆ เนี่ย มันก็ปกติของคนที่พ่อแม่ไม่ค่อยได้สนใจอยู่แล้วล่ะพี่ ผมก็เป็น

[maggy]

หง่ะ ใช้เวลาไม่คุ้มค่า
ควรทำกิจกรรมไปทำเค้กไปด้วยดิ
เลอะๆ เหนียวๆ หวานๆ เหอเหอ (อินี่หื่นมากมาย)
อยากกินเค้กชาเขียวแต่ได้หนอนชาเขียวไปแทน (เอิ่ม เล็กไปเป่า- -")
เป็นกำลังใจให้เต้ยนะคร้าบบบบบบบบบบบ
สู้ๆๆๆ