......
.....
....
...
..
.
ผมถูกฝรั่งตัวใหญ่เชิญมานั่งบนโซฟาของผม...ในบ้านของตัวเอง
ฝรั่งตัวใหญ่พูดอะไรกับผมหลายอย่างด้วยภาษาไทยที่ชัดเจน...โดยมีผู้หญิงสูงวัยหน้าสวยอีกคนคอยเป็นลูกคู่
ผมนั่งฟังและตอบคำถามให้แก่ชายหญิงวัยกลางคนทั้งสองในสภาพมึนๆ เหวอๆ
ไม่นานเท่าไหร่ ฝรั่งตัวโตก็บอกให้หญิงสูงวัยมอบของฝากถุงใหญ่ให้ผม...และราวๆ อีก 20 นาทีต่อมา ชายหญิงสูงวัยแปลกหน้าก็กำลังจะพาไอ้แม๊คไป....จากบ้านผม
“ไปนะคะ พี่กั๊ก” น้องแอ๊บยกมือไหว้ผม ผมยกมือไหว้ตอบน้องแอ๊บแบบอัตโนมัติ
“ลาพี่กั๊กเค้าสิลูก” หญิงสูงวัยที่ไอ้แม๊คเรียกว่า ‘แม่’ เอ่ยขึ้นมา
“ไปนะ พี่กั๊ก” ไอ้แม๊คยกมือไหว้ผมอย่างเสียมิได้ หน้ามันยังคงบูดเป็นตูดลิงเหมือนตอนที่ผมเพิ่งปั่นจักรยานมาถึงหน้าบ้าน
“Bye....พี่กั๊ก...” ฝรั่งตัวใหญ่ที่ไอ้แม๊คเรียกว่า ‘Dad’ ไม่พูดเปล่า ลุงแกคว้าตัวผมไปกอดหมับจนผมไอแค๊ก...มาทีนึง
แล้วไอ้แม๊คก็เดินหน้าบูดขึ้นรถโฟร์วีลสีดำไปพร้อมกับพ่อและแม่มัน....ส่วนน้องแอ๊บเธอเดินไปขึ้นรถของเธอที่ไอ้แม๊คขับมาบ้านผมเมื่อวาน...เตรียมขับตามหลังออกไป
พอรถที่ไอ้แม๊คเคลื่อนที่ออกไป ผมก็รีบสาวเท้าไปที่รถของน้องแอ๊บ....น้องลดกระจกรถลงมา....“มีอะไรคะพี่กั๊ก?”
ผมรีบล้วงเอาซิมที่เพิ่งซื้อมาจาก 7-11 ซึ่งใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต...ยื่นให้น้องแอ๊บ
“ฝากให้แม๊คหน่อยค่ะ แล้วก็พี่ขอเบอร์บ้านน้องด้วยค่ะ แล้วคุณพ่อจะพาน้องไปไหนอีกมั้ยคะ?” ผมกล่าวด้วยความร้อนใจ
น้องแอ๊บทำตาโตมองผมเหวอๆ สักครู่หนึ่ง..... “ไม่...ไปไหนแล้ว...ค่ะ พรุ่งนี้แอ๊บ...ต้อง...ทำงาน”
“ไม่ใช่ค่ะ พี่หมายถึงไอ้แม๊คค่ะ คุณพ่อจะพาไอ้แม๊คไปไหนอีกมั้ยคะ?”
น้องแอ๊บอ้าปากค้างเล็กน้อย....ก่อนจะตอบว่า.... “อ๋อ...เรื่องนั้น แอ๊บก็...ไม่ทราบเหมือนกัน...ค่ะ คงแล้วแต่...คุณพ่อ...”
“งั้นพี่ขอเบอร์บ้านค่ะ อ้อ รบกวนน้องแอ๊บช่วยบอกไอ้แม๊คด้วยนะคะว่า ถึงแล้วให้โทรมาหาพี่...ไม่ๆ...ถ้าน้องแอ๊บถึงบ้านแล้ว ช่วยยิงมาที่เครื่องพี่หน่อย เดี๋ยวพี่โทรหามันเอง....”
“......ค่ะ ค่ะ” น้องแอ๊บรับคำแบบหน้าตื่นๆ
“มีปากกากระดาษมั้ยคะ? จดใส่มือพี่ก็ได้” ผมยื่นมือไปแบบ...แทนกระดาษ
“มะ...มีค่ะ...แอ๊บมี...ติดรถไว้...ทั้งกระดาษ...ทั้งปากกา...” น้องแอ๊บพูดตะกุกตะกักพลางหันหน้าไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ เธอจดอะไรหยุกหยิกสักครู่ แล้วจึงยื่นเศษกระดาษแผ่นนั้นมาให้ผม
ผมรับมันมาไว้ในมือ แล้วสอดมันไปเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต “ขอบคุณค่ะ” ผมส่งยิ้มด้วยความโล่งใจให้เธอ
“ยินดีค่ะ” น้องแอ๊บยิ้มหวานจนตาหยี คล้ายน้องชายของเธอ....แต่สำหรับผมเวลานี้...ไม่มีใครเหมือนใครอีกต่อไป
“ขับดีๆ นะคะ” ผมถอยออกมาจากกระจกรถ
“.......พี่กั๊กคะ.....” น้องแอ๊บเม้มปาก
“คะ?”
“ไม่ทราบว่า เมื่อคืนได้คุยอะไรกับน้องรึยังคะ?” น้องแอ๊บมองตรงมาที่ผม สายตาของเธอ....แฝงความนัย
พี่น้องคู่นี้เค้าสนิทกัน....จริง.... “ยังค่ะ พอดี เข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นขโมย แล้วโดดถีบหน้ามันซะก่อน อารามตกใจ เลยยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยค่ะ” ผมส่งยิ้มจางๆ ให้เธอ...อย่างมีความหมายไม่ต่างกัน
“โอเค!.....งั้นแอ๊บไปนะคะ...” เธอส่งยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนที่จะกดเลื่อนกระจกขึ้น
รถเก๋งคันเล็กกระทัดรัดของน้องแอ๊บเลื่อนออกไป....ผมยังคงยืนส่งอยู่ตรงที่เดิมจนรถคันนั้นลับไปจากสายตา
“เฮ้อ------” ผมถอนหายใจทิ้ง พร้อมส่ายหน้าให้ตัวเอง
เพราะไอ้แม๊คมันใจร้อน...หนีพ่อมันมาจากกาญจนบุรีโดนไม่ขออนุญาตก่อนแท้ๆ...ดูสิ! โดนลากตัวไปเลย เห็นพ่อมันยิ้มๆ แบบนั้น ผมว่าโกรธชัวร์!
ไม่งั้นจะมาหิ้วมันขึ้นรถถึงบ้านผมทำไม...ยิ่งคิดก็ยิ่งเพลีย แบบนี้ไม่รู้จะได้เจอมันอีกเมื่อไหร่...
ผมเดินคอตกเข้าบ้าน ปิดประตูรั้วบ้านตัวเองจนเรียบร้อยแล้วถึงเดินมาเก็บถุงสารพัดอาหารเข้าตู้เย็น
พอปิดประตูตู้เย็นก็นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าว เลยเปิดประตูตู้เย็นมาอีกที หยิบส่งๆ มาถุงนึง...ไม่เลือก...ไม่มีอารมณ์
เออ...ได้ผัดไทย...ไม่อยากกินผัดไทย แต่ก็ขี้เกียจเดินไปเปลี่ยน
ผัดไทย...ไม่ชอบกินผัดไทยเพราะมันแห้งๆ คอ...แต่ที่ซื้อมานี่เพราะไอ้แม๊คมันชอบกิน
......
.....
....
...
..
.
กินผัดไทยคำ น้ำคำ...จนหมดจาน
ล้างจานเสร็จก็เดินไปปิดไฟ ปิดทีวี แล้วเดินขึ้นชั้นบน...อาบน้ำ
......
.....
....
...
..
.
ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน....พลางมองเศษกระดาษในมือ
......
.....
....
...
..
.
02-xxxxxxx
312 ซอย 6/1 หมู่บ้านสวนผึ้ง รามอินทรา 65
......
.....
....
...
..
.
หลังจากเมมเบอร์บ้านของไอ้แม๊คลงเครื่องแล้ว ผมจึงเก็บเศษกระดาษในมือไว้ในกระเป๋าตังค์
เสียงมโหรสพจากวัดหลังหมู่บ้านยังคงดังรบกวนแก้วหูผม...เหมือนเช่นเมื่อวาน แต่วันนี้หนังตาผมเริ่มหนัก...อาจเพราะอดนอดของเมื่อคืน และเหนื่อยมาทั้งวัน
แต่เหมือนว่าผมยังไม่สามารถหลับได้
ผมรอสายจากทั้งไอ้แม๊คและน้องแอ๊บอยู่จนห้าทุ่ม....ก็ไม่มีใครโทรมาเลย
จะโทรไปหามันก็กลัวมันไม่สะดวก....ในหัวผมกำลังวาดภาพไอ้แม๊คเถียงพ่อคอโก่งอยู่
ครั้นพอเข็มยาวชี้ที่เลข 6
“ฮื๊อ------” ผมระบายลมหายใจทิ้งแล้วลุกไปปิดไฟในห้องนอน ตัดใจว่าจะนอนแล้ว...แต่ก็ไม่รู้จะหลับมั้ย
......
.....
....
...
..
.
แล้วก็ไม่หลับจริงๆ นั่นแหละ
......
.....
....
...
..
.
ผมเปลี่ยนใจ...เถิบเอาหัวไปนอนบนหมอนซึ่งวางอยู่ข้างๆ สะบัดผ้าห่มที่ตัวเองห่มอยู่ออกไป แล้วใช้ผ้าห่มอีกผืนที่พับเรียบร้อยตรงปลายเตียงขึ้นมาห่มแทน
......
.....
....
...
..
.
แล้วผมก็หลับไป....โดยไม่รู้ตัว
......
.....
....
...
..
.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
