หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[armmyrine]

  .  จะเอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[konnarak]

คงนอนหลับ อย่างมีความสุขสักที รึอาจจะไม่นะ

[Rafael]

หยิ่งโน๊ะ ฮ่าๆ
แต่เชื่อสิ เดี๋ยวก็ต้องได้เจอกันอีกนะ ฮ่าๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

คราวนี้คนที่จะมองหาต้องเป็นน้องูเผือกบ้างล่ะ  ฮ่าๆๆๆ  สงสัยคราวนี้จะฝันว่า...... "เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิพี่" แล๊ะ   

[Scream]

ไม่พ้นอ่ะ
เชื่อสิ คืนนี้ก็ต้องฝันถึงงูเผือกอีก
เเหม่ เรียกพีคชา นึกภาพเปนเต๋าคชาช่างเหมาะเหลือเกิน
เต๋าก็ขาวเผือก 

[yeyong]

คชานนท์อาจจะฝันต่อว่า บนหัวงูเผือกมีซีเรียลนัมเบอร์อยู่ ^_^"

[ryoushena]

รู้จักกันแล้ว 

[minibusez]

เราว่าคงฝันถึงงูเผือกเหมือนเดิมแน่เลย ต่อไวๆ นะคะ
ป.ล. เพิ่งเห็นว่าคุณ baobao เปลี่ยน display picture -.-

[whynotme]

" ผมง่วง อยากนอน "
.
..
...
แล้วก็หลับฝันว่า ... กอดเอวซบหลังบนมอไซค์กับไอ้หน้าเ่ผือกจนถึงบ้าน 

[BaoBao]

04




เสียงไก่ขันดังลอยมาเข้าหูผม

สติที่ยังไม่ชัดเจนดีบอกผมที่กำลังหลับลึกว่า....เวลานี้ใกล้รุ่งสางแล้ว

ผมยังคงเลือกที่นอนต่อ ซุกตัวอยู่ในผ้าแพรผืนบาง และในทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกว่าขาของตัวเองโดนก้อนเนื้อหนักและเย็นทาบทับ

จากนั้นผมก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งไถลอยู่ที่หัวไหล่ และไม่นานนักหรอก สิ่งนั้นมันก็ขึ้นมาเกยอยู่บนหัวไหล่ของผม

“หึหึ...มาแล้วเหรอมึง ไหนมากอดดิ” ผมพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา ผมยกมือไปกอดรัดมันอย่างเคยคุ้น

ผมรู้ว่าไอ้ก้อนเย็นๆ ที่เกยไหล่ผมอยู่คือสิ่งใด

ตัวไอ้นี่มันแปลกดี

วันที่ผมหนาวมันจะอุ่น

วันที่ผมร้อนมันจะเย็น

“ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!....”

ผมกอดรัดไอ้ก้อนเย็นแน่นขึ้น พร้อมกับรู้สึกว่ามันเอาส่วนอื่นของตัวมันมาเกยกองยู่บนตัวผมในทุกพื้นที่...หนักหน่อย แต่มันก็เย็นดี ผมเลยไม่ว่าอะไรมัน

“ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!....”

พอตัวเริ่มเย็น ผมก็เตรียมหลับต่อ

“ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ....”


......

.....

....

...

..

.

“กดหาพ่อมึงเรอะ!” ผมโมโหจนผุดลุกขึ้นมาจากหมอน แล้วโจนลงมาจากเตียง มายืนจังก้าอยู่บนพื้นห้อง 

“ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ....”

เสียงกดกริ่งบ้านไหนไม่รู้ มันดังรัวแบบไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าเลย

“ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ....”

“โอย หนวกหู มึงเจอกูแน่ บ้านไหนวะ!”

ผมเดินฮึดฮัดลงเท้าหนักไปยังประตูห้องนอน

เปิดประตูได้ปั๊บ ผมก็ซอยเท้าลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว

......

.....

....

...

..

.

“ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!  ....”


ผมเดินปรี่มาจนถึงหน้ารั้วบ้านของตัวเอง หันขวาปุ๊บก็เจอไอ้เด็กมือบอนปั๊บ

“สนุกมั้ย?” ผมถามให้คนตัวสูงที่ใส่เสื้อสีชมพูหวานเจี๊ยบแบบดุดัน

“อ๊ะ พี่ ตื่นแล้วเหรอครับ?” ไอ้เสื้อชมพูเดินออกมาห่างจากกริ่งหน้าบ้านของผม ส่งยิ้มตาหยี พร้อมกับเดินมาหาผม

“ยังไม่ตื่น!” ผมพูดเสียงห้วนแบบไม่สบอารมณ์

“หวาย----- สายแล้วน๊าคร๊าบ ตื่นเหอะ ตื่นเหอะ เนอะ” ไอ้เสื้อชมพูเดินมาเกาะรั้ว...ตรงข้ามกับผม

“มึงเป็นใคร? มีธุระอะไร?” ผมชักสีหน้าแบบไม่เลี้ยง ก็คนไม่รู้จัก แถมแม่งเสียมารยาทมากด้วย แล้วเรื่องไรที่ผมจะต้องพูดดีกับมัน

“หือ?......." ไอ้เสื้อชมพูทำคอเคียงกะเท่เล่ "พี่จำผมไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้!” ผมตอบทันที

“Ok..........ก็ตั้งสองอาทิตย์แล้วนี่เนอะ อ่ะ...ไม่เป็นไร ผมแนะนำตัวใหม่ก็ได้ ผะ---”

“ธุระมึงคอขาดบาดตายมั้ย?” ผมยกมือปางห้ามญาติให้ไอ้เสื้อชมพู

ไอ้เสื้อชมพูทำตาฉงน แล้วค่อยส่ายหน้าให้ผมอย่างช้าๆ

“งั้นมึงค่อยมาทีหลัง เวลานี้เป็นเวลานอนของกู” ผมบอกมันแล้วกลับหลังหันเดินเข้ามาในบ้าน

“พี๊----- อะไรเนี่ย เดินหนีอีกแล้ว เดี๋ยวก่อนดิ๊”

ผมไม่สนใจกับเสียงโหวกเหวกของไอ้บ้ามารยาททรามด้านหลังผม

ผมเดินมาถึงประตูบ้านปุ๊บก็เปิด แล้วก้าวขาเข้ามาในบ้านพร้อมปิดล๊อคประตูตามความเคยชินของมือมาตามปกติ

ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว แต่นี่มันยังเช้าสำหรับผม มันยังเป็นเวลานอนของผม และผมหวงเวลานอนของผมเยี่ยงชีพ

กึง กึง กึง-----------ตุ๊บ!

เสียงแปลกประหลาดจากหน้าบ้าน ดึงความสนใจของผมไปในเสี้ยววินาที

ผมเอาหน้าที่คิ้วกำลังขมวดปมไปจ่อตรงหน้าต่างข้างประตู และทันใดนั้นเอง หน้าของคนคนหนึ่งที่ขาวจั๊วก็โผล่ขึ้นมา

“เชี่ย!” ผมอุทาน

“พี่ ฟังผมก่อน!” ไอ้เสื้อชมพูสวนกลับทันควัน

“มึงปีนรั้วบ้านกูมาทำไม ออกไปเลยนะ” ผมทำเสียงเข้มขู่มัน

“พี่ฟังผมก่อนดิ๊ แป๊บเดียวเอง โหย วันนี้ผมรีบนะ” ไอ้เสื้อชมพูพูดพลางเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก ไม่หยุดมือ

เสียงเคาะของมันทำประสาทหูผมระเบิดพร้อมอารมณ์ “มึงออกไปเลย ออกไปจากบ้านกู ไม่งั้นกูเรียกรปภ.แน่!”

“จะเรียกทำไม พี่น่ะ ฟังผมพูดก่อน เปิดประตูหน่อยสิครับ!” ไอ้เสื้อชมพูมันบิดลูกบิดเสียงดังกริ๊ก กริ๊ก

ผมก้าวถอยหลังออกมาจากประตูโดยอัตโนมัติ ใจผมสั่น

ภาพในเวลานี้คุ้นตาผมเหลือเกิน

ผมเจอคนบ้าอยู่ใช่มั้ย?

ไอ้หน้าขาวนี่มันเป็นใคร?

มันมาโวยวายกับผมทำไม?

เมื่อไอ้เสื้อชมพูยังโหวกเหวกอยู่ด้านนอกและกริยามันเกือบพังลูกบิดประตูผมได้ ผมจึงเดินปรี่ไปที่โทรศัพท์บ้าน

ขณะที่ผมกดเบอร์ของรปภ. หน้าหมู่บ้านได้ครึ่งทาง

ทันใดนั้น ---คลิ๊ก----

สายตาของผมเลื่อนจากปุ่มกดของโทรศัพท์ไปยังบานประตู

ประตูไม้อันหนาของบ้านผมเปิดอ้า

ตัวผมเย็นวาบ

ขายาวคู่หนึ่งที่สวมกางเกงยีนส์สีเข้มก้าวเข้ามาในอาณาบริเวณของตัวบ้านผม

ผมเงยหน้าไล่ขึ้นไปตามชายเสื้อยืดสีชมพูหวานแหววนั้น

เด็กหนุ่มหน้าใสผิวขาวจั๊วะ แต่คิ้วเข้ม กำลังส่งยิ้มจนตาหยีให้ผม “โอเค ได้คุยกันสักทีละนะ”

ปั๊ก！ ผมซัดหมัดเขาที่หน้าของไอ้เสื้อชมพูแบบเต็มเหนี่ยว----แทนการสำเร็จโทษผู้บุกรุก

ทว่า ทันทีไอ้เสื้อชมพูล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นกระเบื้องของบ้านผม ผมก็ได้ยินเสียงร้องแหลมดังขึ้นมาจากบริเวณหน้าประตูบ้าน

ผมหันหน้าไปทางคนที่ร้อง ‘ว๊าย’

......

.....

....

...

..

.

และในทันใดนั้น ผมก็ได้พบกับนางฟ้าประจำหัวใจของผม

......

.....

....

...

..

.

[Horizon]

+1

[RoseBullet]

น้องแม๊กพาพี่สาวมาขอบคุณเหรอคะ
ว่าแต่กั๊กจ๊ะ ตัวเองลืมหน้าน้องอีกแล้วเรอะ Orz
เฮ้ย! มันจะไวไปมะ อย่างน้อยน้องเค้ามีลักษณะเด่นมันต้องจำกันได้บ้างหรือตงิดๆบ้างซี่
หรือเพิ่งตื่น? เลยมึนๆเหวี่ยงๆ
วันหลังแนะนำให้ถ่ายรูปน้องแม๊กติดไว้ข้างฝาบ้านทุกห้องเลย จะได้จำได้ซะที
ว่าแต่เหตุการณ์มันคล้ายในฝันเลยเนอะ

[Rafael]

กั๊กก ว่างๆจะพาไปทัวกินอาหารบำรุงสมองนะ
เผื่อความจำอะไรๆมันจะดีขึ้นกว่านี้ กร๊ากกกกก

[whynotme]

กั๊ก .... เป็นไรมากปะเนี่ย!!!!!  จำไม่ได้สักที

โดนหมัดตรงของกั๊กล้วน ๆ  สงสารแม็กจัง 

[malula]

ฝันหรือตื่นล่ะเนี่ย
แหม...กั๊กสนิทกับน้องงูเผือกเหลือเกินนะ มีกอดกันด้วย

[irksome]

ว่าแต่ประตูมันเปิดเองได้ไงอ่ะ 
(หรือเราอ่านข้ามหว่าา  )

[moredee]

ขัดจังหวะฝันหวานกับงู

[yayee2]

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดี
 อะไรกันน่ะกั๊ก วันนั้นคุยกันเป็นนานสองนาน แถมไปโรงพักด้วยกันอีก ยังจำไม่ได้อยู่เหรอ

[beautifuldead]

คือแบบกั๊กมีหน่วยความจำที่น้อยมาก 5555555555555

[golove2]

กว่าจะได้คืนของก็ลุ้นแทบแย่

ยังมีเรื่องให้ลุ้นต่ออีก

 

+1 ค่ะ 

[$VAN$]

deja vu!!
คนอ่านนะ
ส่วนกั๊กอ่ะ คงนึกไม่ออก แรมต่ำอ่ะ

แหม เด๋วนี้หนิดหนมกันเหลือเกินนะ กับงูเผือกอ่ะ
ที่หงุดหงิดนี่ อยากกลับไปนอนฝันถึงงูอีกใช่ป่ะ กิ๊วๆ

นางฟ้านี่..เผือกไหมหนอ

[BaoBao]

05



เอี๊ยด----- เสียงเสียดสีของเบรครถจักรยานคันหนึ่งดังเสียดแก้วหู

คนที่ปั่นจักรยานรีบตั้งขาตั้งรถของตัวเอง แล้วลงมาหิ้วถุงน้ำแข็งหลอดในตะกร้าหน้ารถเข้าไปในบ้าน...ของตัวเอง

“ขอโทษทีนะครับ มาแล้วครับ มาแล้ว....” ปากพูด ขาก็รีบก้าวไปทางโซฟา คุกเข่าลงตรงหน้าโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา มือฉีกเปิดถุงน้ำแข็ง แล้วหยิบน้ำแข็งสองก้อนใส่ลงไปในผ้าขนหนูผืนเล็กกระจิ๋วเท่าผ้าเช็ดหน้า

“ขอบคุณค่ะ รบกวนพี่กั๊กแย่เลย” สาวผมยาวนัยน์ตากลมโตพูดด้วยน้ำเสียงแบบไม่ค่อยสบายใจ

“อุ๊ย！ ผมผิดเองครับ ถ้าผมฟังน้องเค้าแต่แรกเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้” ผมบอกนางฟ้าด้วยหน้ากากรู้สึกผิด...

“สงสัยจะเมาขี้ตา” ชายหนุ่มเสื้อชมพูที่นั่งพิงโซฟาให้นางฟ้าของผมประคบเย็นให้พูดลอยๆ ขึ้นมา

“เราน่ะผิด ไปปีนรั้วบ้านคนอื่นเค้าได้ยังไง! เสียมารยาท!” นางฟ้าของผมดุน้องชายของเธอเอง

“ก็พี่กั๊กเดินหนีผมอ่า! พี่แอ๊บน่ะไม่รู้อะไร..” น้องชายเถียงพี่สาวฉอดๆ

--------- แล้วมึงรู้อะไร ห๊า! ไอ้หน้าเผือก!...... “พี่ขอโทษนะครับ พี่เมาขี้ตาจริงๆ นั่นแหละครับ เมื่อคืนนอนดึกมาก จู่ๆ ได้ยินเสียงกดกริ่ง ลงมาเมื่อกี้ พี่ยังคิดว่าตัวเองฝันอยู่เลย”

ผมบอกน้องชายของนางฟ้าสวย

ไอ้เสื้อชมพูมองผมด้วยหางตา

------ ไม? ไอ้เผือก มองหน้าหาเรื่อง!!!!... ผมเอียงคอนิดๆ พร้อมส่งยิ้มละไมให้ไอ้น้องชายของนางฟ้า

“แอ๊บ ต้องขอโทษแทนน้องชายด้วยนะคะ โธ่ จะมาขอบคุณพี่กั๊กเรื่องโทรศัพท์แท้ๆ มาเป็นเรื่องให้พี่กั๊กปวดหัวอีกละ” นางฟ้าครวญครางหน้ายุ่ง

------ อ๊ากกกก ทำหน้ายุ่งก็ยังน่ารักอ่ะ คนอะไรวะ！

“ไม่ ไม่ ไม่ ผมไม่ได้อะไรเลยครับ ไม่ต้องขอโทษผมหรอก... เอ่อ คุณไม่ต้องเรียกผมว่าพี่ก็ได้นะครับ เราน่าจะอายุรุ่นๆ เดียวกัน” ผมหันไปคุยกับนางฟ้า

อยากให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เค้าคุยกัน อยากให้มันเป็นเรื่องของเราสองคน  ไม่อยากให้เด็กมาร่วมวงสนทนาด้วย แต่แล้วไอ้เด็กเปรตมันก็สอดปากเข้ามา....

“โห สงสัยขี้ตายังเกาะกรัง เอาที่ไหนมาว่ารุ่นเดียวกัน หน้าพี่กั๊กอ่ะ ดูปุ๊บก็รู้เลยว่าล้ำหน้าพี่แอ๊บเป็นรอบๆ”

---------- กั้นเชือกแล้วมึงมาเดี่ยวกับกูเลยดีกว่า ไอ้เด็กเวร!!!!! ...... “อุ้ย เหรอครับ ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นขอตัวไปล้างหน้าหน่อยนะครับ ขอตัวสักครู่”

ผมส่งยิ้มละไมให้นางฟ้า....ของผม...คนเดียว 

......

.....

....

...

..

.

[nunnan]

แหงะะ เอาอีกๆ

[Rafael]

เอาอีกกกก
มาแค่นี้ยังไม่สะใจเลยยย

[malula]

อ้าว ไปหลงพี่สาวเขาอีกแน่ะ แล้วเมื่อไหร่จะได้ปิ๊งปั๊งล่ะกั๊ก

[witchhound]

ตาม คห.ข้านบนค่ะ
เอาอีกกกก

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ผมขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน และดูความหล่อให้ตัวเองจนพอใจแล้ว ก็รีบลงมาที่ชั้นล่าง

นางฟ้าของผมกำลังดุแกมสั่งสอนน้องชายตัวเองอยู่ ไอ้เสื้อชมพูมันก็นั่งนิ่ง ตาจ้องรายการทีวีตรงหน้าเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกร่วมอะไรไปกับพี่สาวของตัวมันเอง

ผมเห็นแล้วก็นึกสงสัย ไอ้หน้าเผือกนี่มันตามสบายพักกับบ้านผมดีแฮะ ปีนข้ามรั้วมางี้ บิดลูกบิดบ้านผมซะพังงี้ เปิดทีวีของบ้านผมดูเองงี้....เห็นแล้วไม่รู้จะว่าอะไรมันเลยล่ะครับ ออกแนวอึ้งกับมันซะมากกว่า

“อย่าว่าน้องเค้าเลยครับ ผมก็ผิดเหมือนกัน” ผมสวมหน้ากากพี่ชายใจดีลงมายังด้านล่าง

“ไม่ได้ค่ะ พี่กั๊ก แม๊คเค้าดื้อเงียบ ถ้าไม่พูดไม่ว่าเค้านะคะ โห....จะแย่กว่านี้อีก” นางฟ้าพูพลางตีต้นแขนน้องตัวเองไม่หยุดมือแทนการลงโทษ

---- อั๊ยยะ ลงโทษน่ารักจังเลย น้องแอ๊บมาตีพี่กั๊กหน่อยสิคร๊าบ....

“โถ งั้นก็พอหอมปากหอมคอเถอะครับ นี่ว่าแต่มาหาผมกันเหรอครับ แล้วรู้จักบ้านผมได้ไงครับเนี่ย” ผมพูดพลางลากเก้าอี้มีเบาะตัวเล็กที่เป็นอันแยกจากชุดโซฟาไปนั่งใกล้ๆ นางฟ้า

“อ๋อ... แอ๊บไปขอที่อยู่กับคุณตำรวจมาน่ะค่ะ อันที่จริงคืนนั้นเราคลาดกันนิดเดียวเอง แม๊คบอกว่าพี่กั๊กไปแป๊บเดียว แอ๊บก็ไปถึงโรงพักพอดี” นางฟ้าหันมาพูดจ้อกับผม

“ว๊า--- เสียดายจังเนอะ...” ผมพูด

“เฮอะ!”  เสียงแทรกในลำคอจากบุคคลที่สาม

“เป็นไรอ่ะ แม๊ค?” นางฟ้าหันไปถามน้องชายของตัวเอง

“สะอึกอ่ะพี่แอ๊บ คอแห้ง หิวน้ำ”

“อุ้ย...โทษที โทษที เดี๋ยวพี่เอาน้ำมาให้นะครับ น้อง” ผมส่งยิ้มให้ไอ้หน้าเผือก ก่อนจะหันไปถามนางฟ้า “คุณแอ๊บอยากดื่มน้ำหวานหรือน้ำเปล่าดีครับ”

“เอาเป๊บซี่ใส่น้ำแข็งป่นครับ” เสียงแทรกมาจากบุคคลที่สาม

ผมหันไปยิ้มละไม “โค้กได้มั้ยครับ พอดีพี่ไม่ชอบดื่มเป๊บซี่ เลยมีแต่โค้กติดตู้เย็นไว้”

“เหรอ.... แต่พอดีผมไม่ชอบดื่มโค้ก เลยดื่มแต่เป๊บซี่อ่ะครับ”

“.............”

“แม๊ค!!! ทำไมนิสัยแบบนี้ ขอโทษพี่กั๊กเค้าเลยนะ” นางฟ้าหันควับไปตีต้นแขนน้องชายสองสามที แบบแรง ก่อนจะหันหน้ามาทางผม “พี่กั๊ก อย่าถือสาเค้านะคะ น้ำเปล่าก็พอค่ะ”

ผมยักไหล่ ส่งยิ้มตาหยีให้นางฟ้า “หึ หึ หึ... ผมเข้าใจครับ ไม่ถือๆ ว่าแต่คุณแอ๊บเอาอะไรดีครับ”

“น้ำเปล่าก็พอค่ะพี่กั๊ก ขอโทษด้วยนะคะ” นางฟ้าทำหน้าปุเลี่ยน

----น่ารักที่สุดในสามโลก

ผมพยักหน้ารับทราบ โดยยังมีรอยยิ้มบนหน้าให้นางฟ้าของผมอยู่....ไม่จาง

ตอนที่ผมเดินออกจากตรงนั้น เพื่อเข้าไปในห้องครัว ผมรู้สึกถึงสายตาหนึ่งที่ยังมองผม...คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร

ไอ้เด็กนี่มันยวน 

แต่ก็ธรรมดา...มันคงรู้สึกว่าผมหมายตาพี่สาวมันอยู่

แต่....หึหึหึ....เด็กตาน้ำข้าวคนเดียว เรื่องขี้ประติ๋ว

ผมนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ พลางหยิบแก้วเปล่าสองใบมาจากในตู้ แล้วเดินออกมาเอาขวดน้ำเปล่าที่แช่ไว้ในตู้เย็นออกมา  ทว่า ขณะที่ผมกำลังก้าวมาได้ครึ่งทาง ผมได้ยินเสียงไอ้เด็กมันเถียงพี่สาวมัน แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นมาไดอย่างหนึ่ง ผมจึงเปลี่ยนใจเดินกลับไปในครัว

เปิดตู้กับข้าว มองหาชามพลาสติกใบใหญ่กับช้อนสแตนเลสอันหนึ่งออกมา

ผมเอาช้อนเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าชุดนอนตรงหน้าอกตัวเอง แล้วถือทุกอย่างที่เหลือออกมาตรงมุมรับแขกในบ้านของตัวเอง

“มาแล้วครับ ว่าแต่ทานข้าวเช้ามากันรึยังครับ ทานด้วยกันมั้ยเอ่ย” ผมพูดพลางรินน้ำใส่แก้วทีละใบ

“อุ้ย ไม่รบกวนพี่กั๊กดีกว่าค่ะ เดี๋ยวแอ๊บต้องไปส่งแม๊คเค้าที่มหาลัยต่ออีก” นางฟ้าบอก

“ว๊า เสียดาย มาถึงเรือนชานกันทั้งที” ผมพูดพลางรินน้ำใส่แก้วใบที่สอง

“คิก คิก พี่กั๊กพูดน่ารักจัง มาถึงเรือนชาน” นางฟ้าพูด

“เหรอครับ” ผมยื่นแก้วน้ำให้นางฟ้า

“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ แต่แอ๊บขอเลี้ยงขอบคุณพี่กั๊กนะ ถ้าไม่ได้พี่กั๊ก แอ๊บคงไม่ได้มือถือคืนมาแน่ๆ” นางฟ้าบอก

“อุ้ย! ไม่ต้องครับ ของได้ถึงมือเจ้าของ เท่านี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ” ผมพูดพลางยื่นแก้วน้ำไปให้น้องชายของนางฟ้า แต่น้องชายของนางฟ้าไม่ยื่นมือมารับแก้วน้ำไปจากมือผม

“พี่แอ๊บ แม่ฝากของมาให้พี่กั๊กไม่ใช่เหรอ อยู่ไหนล่ะ?”

“เออ ใช่ พี่ลืมไปเลย ขอโทษทีนะคะพี่กั๊ก ขอทางนิดนึงค่ะ ขอไปเอาของที่รถหน่อย” นางฟ้าผุดลุกขึ้นมา

ผมหมุนตัว แหวกทางให้กับนางฟ้า

นางฟ้าเดินตัวปลิวออกไปนอกบ้านของผม

ทันทีที่ผมเห็นว่านางฟ้าไปพ้นรัศมีบ้านแล้ว ผมจึงหันหน้ามาเผชิญกับอีกคนที่เหลือ ผมยื่นแก้วน้ำเปล่าให้คนที่นั่งอยุ่บนโซฟาอีกครั้ง พร้อมถามว่า “ไม่อยากดื่มน้ำเปล่าสินะครับ หากอยากได้เป๊บซี่เดี๋ยวพี่ปั่นจักรยานไปซื้อมาให้ก็ได้นะครับ”

"ไม่รบกวนหรอกครับ แค่เติมน้ำแข็งให้ผมหน่อยก็พอ”

ผมเลิกคิ้ว “อ้อ น้ำแข็ง” ผมวางแก้วลงบนแผ่นกระจก แล้วเลื่อนแก้วไปหาไอ้เด็กเปรต “นั่นครับ น้ำแข็ง มีถุงเดียวแหละ ในบ้าน”

ผมชี้นิ้วไปที่ถุงน้ำแข็งที่ผมเพิ่งไปซื้อมาให้ไอ้เด็กเวรนี่โปะแก้มของมัน

“น้ำแข็งป่น”

“อ๋อ ได้ครับ แป๊บนึงนะ” ผมผุดลุกขึ้น เดินไปอีกฝั่งของโต๊ะกระจก ยกถุงน้ำแข็งขึ้นมา เทน้ำที่นองในถุงลงในชามพลาสติกที่เตรียมมา ขยุ้มปากถุงไว้ในกำมือตัวเอง แล้วก็จัดทำ—น้ำแข็งป่น---

ป๊าก ป๊าก ป๊าก ป๊าก----- เสียงถุงน้ำแข็งถูกจับฟาดกับพื้นอย่างรุนแรง

“ฮ๊า--- ได้แล้วครับ” ผมพูดพลางยกถุงขึ้นมาวางบนโต๊ะกระจกอีกครั้ง จับแก้วของไอ้เด็กเวรนั่นมาเทน้ำออกครึ่งหนึ่ง แล้วขณะที่ผมกำลังจะยื่นมือไปกอบน้ำแข็งป่นในถุงพลาสติก...

“มือมันสกปรกนะครับ”

“อุ้ย โทษที ลืมไปๆ” ทำเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้ไอ้เด็กเวร พร้อมกับยกมือไปล้วงกระเป๋าเสื้อชุดนอนของตัวเอง หยิบช้อนแสตนเลสที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมาโชว์ให้อีกฝ่ายดู

กึ๊ก กึ๊ก--- ผมค่อยๆ ตักน้ำแข็งป่นใส่แก้วแบบไม่เร่งรีบ

“พี่กั๊ก เวลานอนนี่พี่ต้องพกช้อนไว้ในกระเป๋าเสื้อนอนด้วยเหรอครับ?”

“อ๋อ...ครับ”

“พกทำไม?”

“เอาไว้เป็นอาวุธครับ เผื่อนอนๆ อยู่ แล้วเกิดมีคนไม่ประสงค์ดีมากดกริ่งหน้าบ้าน พี่สะลึมสะลือลงมาเปิดประตูให้เค้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พี่จะได้ใช้ไอ้นี่ทิ่มตามันให้ตาบอดได้ไงครับ”

“เอาเข้าจริงก็ตกใจจนไม่ได้ใช้ เมื่อกี้พี่ยังชกผมอยู่แหม๊บๆ”

“อ๋อ นั่นเพราะหน้าตาน้องไม่เหมือนคนไม่ประสงค์ดีน่ะสิครับ” เลื่อนแก้วน้ำไปให้ แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม

“หือ?” มองผมด้วยหางตา “หน้าตาไม่เหมือนคนไม่ประสงค์ดี แต่ก็ยังโดนชก...”

“นั่นเพราะน้องหน้าเหมือน...” ผมเจตตาหยุดพูด

“หน้าเหมือน....” ทำหน้าตาฉงน 

“หน้าเหมือนคนไร้มารยาทอ่ะครับ” ผมยิ้มตาหยี

......

.....

....

...

..

.

[Rafael]

เอ้อนะ
ยียวนกันจริงๆ
แต่ฮาอะ ตอนป่นน้ำแข็งๆ จริงๆที่บ้านก็ทำแบบนี้นะ
แต่คือได้อ่านแบบนี้แล้วมัน ฮาาาา ตรง ป้าก ป้าก ป้าก กร๊ากกก

[malula]

เกาะติดขอบจอดูเขาวิวาทะกัน สนุก ๆ

[armmyrine]

แล้วเค้าจะคู่กันยางงายยยยยย มี พี่แอ๊บโผล่มาด้วยอ้ะ