"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [23 – ก่อนลืม.. ]
กำจรกำลังจะบ้า....
.
.
.
เมื่อสิ่งที่สัมผัสได้กับสิ่งที่สมองสั่งให้เชื่อมันแทบจะสวนทางกัน ...
วันนี้เขาเหนื่อยเกินไป เหนื่อยที่จะต้องบ่ายเบี่ยงหลบเลี่ยงคุณหญิงแม่ที่เหมือนจะระแคะระคายถามเรื่องกำพล...
.
.
.
น้องเป็นอะไร?
เขาไม่อยากได้ยินคำถามนี้แม้ตัวเองจะรู้ดีกว่าใคร รู้ดีกว่าเจ้าตัวเองคนป่วยเองที่ยังจะฝืนทำงานและดูแลบริษัท ทำเหมือนกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
.
.
.
ทันทีที่กลับมาถึงคอนโด ...พี่ชายลากน้องที่เลือดกำเดาไหลตั้งแต่ขึ้นรถ ไปล้างหน้าล้างตาแล้วส่งเข้านอน... เป็นครั้งแรกที่กำจรพยายามจะเข้มแข็งต่อหน้าน้องชาย ...
.
.
.
...แต่พอแค่ห่างออกมาแค่นั้น ...ความเข้มแข็งทุกอย่างมันก็พังทะลาย...
ร่างกายมันเหนื่อยล้าเสียจนต้องเอนพิงโซฟาหนังแล้วเลื่อนตัวลงไปนอนราบกับเบาะโซฟา..
..
'...เหนื่อยนัก..ก็พัก...เหนื่อยมากนักก็อย่าฝืน...จะเก่งเกินไปแล้วนะพี่กร...''
เสียงใสๆแผ่วเบา ลอยละล่องอยู่เหนือหัว ..กำจรพยายามลืมตามองแต่เปลือกตากลับหนักอึ้ง ...สัมผัสเย็นๆของผืนผ้าวางคาดปิดเปลือกตาอย่างละมุนเบา ...
สองมือที่อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงถูกมือเล็กๆเย็นๆ จับดึงมาวางไว้ข้างตัว ก่อนจะยึดมืออีกข้างไว้แนบกับสัมผัสเนียนๆ เย็นๆ ...
.
.
.
...สัมผัส..เย็นแต่อบอุ่น...
.
.
.
จบลงด้วยสัมผัสละมุนหวานเบาๆที่ขอบปาก...
.
.
.
***
...
'..!!'
นู๋หมีแทบจะผลักตัวเองออกมาจากแรงดึงดูด !!
เผลอจูบปลอบพี่กรอีกแล้ว .. ในสมองว่างๆ ของพลังงานที่รวบรวมออกมาเป็นตัวตน กี่ครั้งแล้วที่ปรากฎตัวออกมาเจอพี่กร ...คำถามมากมายมีในหัว ทำไม? ทำไม? ทำไม? ทำไม? ทำไม? ทำไมถึงไม่เป็นเพิ่งพา ??!!!
***
"หือ?? มีอะไรนู๋หมี?? "
..เด็กน้อย ได้แต่ยืนงง ...
จู่ๆก็โผล่พรวดเข้ามาที่ห้องเพิ่งพา โผล่ออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว ทั้งๆที่สติอยู่ครบถ้วน ..เหมือนคนเก่งเริ่มจะรวน สมองมันมึนงงจนแทบจะเรียบเรียงอะไรไม่ถูก ...แค่ยืนนิ่งๆยังยากลำบาก หัวใจเจ็บจุกเหมือนกับมีอะไรมาอัดกระแทกแล้วกระชากดึง สองแขนชาลงไปตั้งแต่ปลายนิ้วถึงท่อนขาที่ยืนโงนเงน...ปลายสายตาเหลือบไปมองวันและเวลา 2 วัน?? สองวันนับจากที่เจอพี่กร !! ช่วงเวลามันหายไป แม้แค่เสี้ยววินาทีก็เคลื่นไปไวกว่าสองวัน ???!!
.
.
.
***
...
"พี่กร!...ไปประกันตัวไซม่อนออกมา...ผมต้องการผู้ช่วย!! "
เสียงประโยครัวกระชับ ดังออกมาจากปากของน้องชายที่เหมือนจะวิ่งห้าร้อยเมตรตรงมาจากห้องทำงาน ...กร ทั้งตกใจทั้งเป็นห่วงคนป่วย เกือบจะลุกเข้าไปพยุง ถ้าไม่ติดว่า กำพลทรุดลงไปนั่งกับโซฟารับแขกแล้วกุมหัวพร้อมรัวส่งประโยคเดิมกับพี่ชายอีกครั้ง ...
"ไซม่อน??"
"เพื่อนผม...รุ่นน้องพี่.. มันมาธุระที่เมืองไทย คุณนายแม่เคยชวนมันมาทำงานที่ไทย ...ตอนนี้มันอยู่เมืองไทยแล้ว ..อยู่ในคุกข้อหาทำร้ายร่างกาย...ประกันออกมาแล้วเสนองาน ให้มันด่วน!!"
"พล...? นายต้องพักก่อน..."
เหมือนไม่ได้สนใจประโยคที่กำพลร่ายยาว กำจร เดินเข้ามาใกล้แล้วคว้าท่อนแขนน้องชายเตรียมพยุงไปห้องพยาบาลของบริษัท ถ้าไม่ติดว่าน้องชาย โอบรอบคอเขาไว้ แล้วกระซิบเสียงแผ่ว..แต่จริงจัง
"พี่กร...ฟังผม...ฟังแล้วทำ...ก่อนที่ผมจะ 'ลืม' "
.
.
.
***
"พล..."
จบจากเรื่องวุ่นๆไปอีกวัน กำจร เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องเดินเรื่องประกันตัวฝรั่งร่างยักษ์ที่ดันไปก่อคดีทะเลาะวิวาทกับหนุ่มไทย กำพลไม่ได้เห็นคู่กรณีของไซม่อน แต่ดูจากรูปการณ์แล้ว...ไม่เห็นคงจะดีที่สุด...ก็ขนาดฝรั่งตัวโตๆ ยังโดนก้านคอสลบเหมือด หน้าตาคู่กรณีของไซม่อนคงจะดูไม่ดีเท่าไหร่นักหรอก...
.
.
.
เห็นว่าชื่อเบียร์...คงจะเถื่อนสมกับชื่อนั่นล่ะ ...
"ได้เรื่องไหมพี่กร?"
น้องชายที่นอนพักอยู่บนโซฟา โบกมือควักให้พี่ชายเข้าไปหา ทั้งๆที่ไฟในห้องยังปิดมืด..กำจรกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ แต่น้องชายดันส่งเสียงห้ามไว้ก่อน ..คนเป็นพี่เลยต้องเดินฝ่าความมืดและแสงสลัวๆเข้าไปหาคนที่นอนอยู่อีกฟากของโซฟาทั้งอย่างนั้น...
"...เรียบร้อย ...ดูหมอนั่นจะตกใจ ที่นายรู้ว่าหมอนั่นโดนจับ แต่ก็นะ..เรื่องเหมือนจะดี หมอนั่นจะเข้ามาทำงานวันจันทร์หน้านี้ ถ้าหมอไม่นัดตรวจร่างกายอะนะ..แต่ว่าก็ว่าเถอะ..นายรู้ได้ยังไงว่าหมอนั่นโดนจับ ...ไซม่อนมันเพิ่งมาถึงไทย เมื่อวานนี้เองนะ? ....กร...? ทำไมเงียบไป..? อื้อออออออออออ?!!!! "
.
.
.
.
"..หายไปไหนมา....คิดถึง...คิดถึง คุณมากรู้ไหม..คิดถึงที่สุด..."
กำจรนอนนิ่งอยู่ใต้ร่างน้องชาย ในความมืดจู่ๆคนป่วยก็คว้ากระชากข้อมือเขาแล้วกดลงกับโซฟาตัวใหญ่...
คำว่าคิดถึงถูกส่งมาให้พร้อมลิ้นร้อนๆที่สอดเกี่ยว แล้วเลียแผ่วที่ริมฝีปาก...
...ชั่วนาทีที่นิ่งเงียบนั้น กำจรถึงได้เข้าใจอะไรๆว่า พล กำลังคิดว่าเขาเป็นใครอีกคน..แต่ความเห็นแก่ตัวมันคงมีมากไป...
.
.
.
.
พี่ชายโอบรอบลำคอหนาของคนเป็นน้องไว้ แล้วจูบตอบอย่างโหยหา...
.
.
.
"....คิดถึงเหมือนกัน...คิดถึงจนแทบไม่อยากจะไปจากนายสักวินาที..."
ประโยคแผ่วๆนั้น...มาพร้อมหยดน้ำตา...คนเป็นพี่สมเพชตัวเอง...สมเพชที่ตัวเองเลือกที่จะไขว่คว้าโอกาส..............
.
.
.
.
ที่ไม่สมควร..
.
.
.
.
โพลล์
หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ (อ่าน 271184 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก