16
ในมุมนึงของไร่ไพศาล
“ นายไม่มีสิทธิ์มาเดินหนีชั้น..ทำไม มีใครรออยู่ที่บ้านหรอ ถึงอยากกลับนักห๊ะ ”หินเริ่มมีอารมณ์โมโหเพราะนึกว่ามิวมีแฟนรออยู่ที่โน้น
“ ใช่ผม มีคนที่รักรอ อยู่..เขาจะรู้สึกอย่างไรที่ผมหายตัวอย่างไร้ร่องรอยมาสามสี่เดือนนี้... ”ในใจมิวหมายถึงแม่และยายที่เขารักดั่งชีวิตของมิว
“ถ้าเขารักนายจริงป่านนี้เขาคงออกตามหา มิปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้หรอก นอกเสียจากว่า..”
เพี้ย...มิวตบหน้าหินด้วยอารมณ์โมโห
“ หยุด...เดี่ยวนี้นะ คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้..”
“ ทำไม ทนฟังไม่ได้ละสิ้ จะบอกไว้เลยนะไม่มีใคร ที่รักนายเท่าชั้นอีกแล้วมิว จำไว้ ”
เพี้ย.. มิวตบหินเพื่อเรียกสติซ้ำสอง
“ หยุดเพ้อเจ้อ เสียที .. ”
“ ใช่ ชั้นเพ้อเจ้อ เพราะ..ชั้นไม่อยากเสียนายไปอยู่กับชั้นเสียซะที่นี่ นะนะนะ ” หินดึงมิวเข้ามาสวมกอดอย่างรุนแรง
อุกกก........ มิวพลั่กร้างหนาออก
“ นี่ไอ้บ้า......ปล่อยนะ...ผมเกลียดและขยะแขยงคุณที่สุด... ”มิววิ่งออกไป อย่างรวดเร็ว สร้างความหนักใจแก่หินเป็นอย่างมากในเมื่อความรักของเขาเริ่มต้นจากความแค้น ผลก็เลยเป็นแบบนี้ เขาบอกกับตัวเองว่าจะไม่ถอย แต่จะเดินหน้าต่อไป
“ มิว ชั้นจะเอาชนะใจนายให้ได้” หินพูดด้วยแววตามุ่งมั้นแม้ตอนนี้ จะยังคิดม่ตกว่าจะอย่างไรกะตัวเองดี
................
ด้านป้าอ่อนกลับจากตลาดมา
ด้วยสีน่ายิ้มแย้มดีใจ เพราะตนกำลังจะกลายเป็นเศรษฐี ซักที
“ ฮ่าๆๆๆๆๆ.....อีกไม่นาน ชั้นก็จะรวยแล้ว ฮ่าๆๆๆ ” ป้าอ่อน หัวเราะออกมาด้วยความดีใจอย่างมากมาย
“ ป้าๆๆ............ เป็นไรมาหรือป่าว ถึงได้ยืนหัวเราะอยู่คนเดียว เมื่อเช้าลืมกินยารึไง ” อุไร เดินผ่านมาได้ยินเข้า พลางนึกว่าป้าอ่อนคงเพี้ยนจัดแน่ๆๆ
“ หึ........อีกไม่นาน ชั้นก็จะรวยแล้ว เราจะรวยแล้วนะนังอุ ”
“ บ้าป่าว........ ชั้นว่าป้าคงเพี้ยนแน่ๆๆ โหยย....คิดได้ไง ทำงานแบบนี้จะรวย ไร้สติจิต!! ” อุไรส่ายน่าเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
“ ว้าย!!!........มึงสิ ไร้สติจิต ........ อิโง่ คอยดูเหอะ ถ้ากูได้เงินมาเมื่อไหร่ กูจะไม่แบ่งให้มึงแม้แต่สตางค์แดงเดียว 555 ” ป้าอ่อนพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะอย่างสะใจออกมา
“ บ้า ประสาท!!” อุไรส่ายหัวเบาๆเพราะเอือมระอากับ ความคิดเพ้อเจ้อของป้าตัวเองมากขึ้นทุกที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในบ้าน
มิวกำลังให้คุณท่านสอนทักไหมพรมเพราะ เห็นคุณท่านทำเลยอยากลองสักครั้งบ้าง
“ นี้ จ๊ะ เอามาใส่รู นี้ แล้วดูแบบว่าเราจะเอาแบบไหน แล้วจะทักเป็นอะไรดีละ ”
“ ยัง คิดไม่ออกเลยครับ..กะว่าจะถักผ้าพันคอให้ยาย ใกล้หน้าหนาวอะครับ”
“ หรอ..ดีจัง ว่างๆก็พายายเธอมาเที่ยวไร่สิ้..จะได้ทำความรู้จักกัน ”
“ อ่อ..ครับ..ถ้าผมได้พามานะ ”
“ ก็ให้ตาหินไปรับสิ้จ๊ะ ... ”
“ครับ.. ” วันสองวันมานี้ มิวชักสังหรณ์ใจอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับบางสิ่งบาง ที่ตนก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
กริ้งงงงงงงงงง.....
“ สวัสดีค่ะ ”
“ แม่ หรอครับ นี้ mew นะ ”มิวรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง จึงแอบโทรศัพท์กลับไปที่บ้าน
“ มิว...ลูกหายไปไหนมาลูก...รู้ไหมมีคนเขาออกตามหาอยู่ ”
“ มิวอยู่ไม่ไกล้ไม่ไกล ฮะ..สบายดี แล้วแม่สบายดีป่าว ”
“ จ๊ะ...แม่สบายดี..แต่เอ่อ...แล้วมิวจะกลับมาเมื่อไหร่ รู้ไหมเบนเขามาหาลูก พาแม่ไปที่มหาลัย ทางค่ายก็บอกว่าหนูน่ะไม่ได้ไปค่าย แล้วหนูหายไปไหน ทำไมต้องทำให้แม่เป็นห่วง หื้อ...รู้รึป่าว ยายเราน่ะเป็นห่วงจนต้องเข้า รพ. อยู่นะลูก กลับบ้านเรานะ”สิ้นเสียงที่แม่อุ้มพูด มิวหูอื้อตาลายในบัดดล ในใจนึกโกรธแค้นหินที่ลักพาตัวมิวมากักขังทรมานทั้งร้างกายและจิตใจ ร่วมสี่เดือน
“ว่าไงนะครับ..แม่ แล้วๆ ฮึกๆ..ยายเป็นไรปะครับ ฮึกๆ ” เสียงสะอื้นเบาๆจากปลายสายทำให้แม่อุ้มรู้สึกผิดที่ตวาดลูกชายแรงไปหน่อย
“ ไม่เป็นไรแล้วจ๊ะ บ่นหาแต่หลาน ให้คนของเบนออกตามหาก็ไม่เจอ โทรไปก็ไม่ติดถ้าไม่เจอวันนี้ นี้ แม่กะจะแจ้งความแล้วนะ ”
“ เอ่อ..ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ มิวสบายดี..อีกไม่นานมิวจะกลับไปอยู่กลับบแม่ครับ มิวสัญญา ”
“ อีกไม่นาน แล้วเมื่อไหร่ละลูก..มหาลัยก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนิ ”
“ อา..อาทิตย์หน้าครับ..พอดีมิวมาทำงานเก็บตังไปจ่ายค่าเทอมอะครับ มันทุรกันดาร สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มี แต่เงินดี เลยลองทำดู ฝากบอกยาย ด้วยนะฮะว่ามิวสบายดี ”มิวตัดสินใจใช้ฟางเส้นสุดท้ายที่คิดออกในตอนนั้นโกหกมารดาออกไปเพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย แต่หารู้ไม่ว่า ลูกชาย ตก อยู่ในความทุกทรมานโดยที่ตนไม่ได้ทำมาหลายเดือนแล้ว
“ จริงหรือ ลูกไม่เห็นต้องลำบากขนาดนั้นเลย ..ขายข้าวแกงก็ส่งลูกเรียนมหาลัยได้นะ”
“ นา..ไม่เป็นไรครับแม่ จะได้มีตังค์เยอะๆไงครับ ...เดี่ยวมิวจะโทรมาใหม่นะ ..เจ้านายดุแล้วครับ รักแม่ครับ ”มิวกดวางสายไป ในใจ รู้สึกโล่งที่ ทำให้แม่สบายใจนึงก็เป็นห่วงยายขึ้นมาทันที
“ ทำอะไรน่ะ... ”
“ คุณหิน ”
“ โทรหาใคร กิ๊กหรอ”
“ จะโทรหาใครแล้วเดี่ยวอะไรกะคุณด้วย ”
“ เกี่ยวสิ้..ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างของบ้านหลังนี้เป็นของชั้น...รวมทั้งตัวนาย ” หินพูดประโยคสุดท้ายก่อนใช้สายตาโลมเลียอีก
ฝ่ายจนรู้สึกอาย
“ บังเอิญว่าผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามคุณ หลบไป ”
“ ไม่ ตอบมาสิ้ว่าคุยกะใคร...อย่าบอกนะว่าเป็นผู้ชายที่นายจะหลอกเป็นรายต่อไปจากที่หักอกน้องชายชั้น ”
“ มีสมองคิดได้แค่นี้หรอ..มิน่า ”
“ อะไรมิน่า อะไร...เป็นผัวก็ต้องหึงเมีย มันผิดตรงไหน ”
“ นี้..หยุดพูดจาต่ำๆกับผมเดี่ยวนี้นะ.. ”
“ไม่หยุด มีไรปะ ”มิวขี้เกียจเถียงกับคนเป็นโรคประสาทจึงเดินเลี่ยงไปอีกทางก่อนจะถูกมือแข็งแกร่ง จับไว้ แล้วดึงเข้ามากอด
“ อย่าเดินหนีชั้น ขอร้อง...นายจะมีใครมากี่คนชั้นไม่สน ..ขอได้ไหม ขอหยุดที่ชั้นจะได้ไหม..ชั้นสัญญาต่อไปชั้นจะไม่ทำร้ายนายอีก ” น้ำเสียงหินต่ำลง แต่บ่งบอกถึงการอ้อนวอนจากอีกฝ่าย
“ ผมไม่รู้นะว่าที่คุณพูดมันเรื่องจริงหรือป่าว แต่คุณคววรจะปล่อย ผมนะ..อย่าลืมสิ้ว่าผมเคยเป็นแฟนน้องคุณ เคยทำร้ายน้องคุณ ..คุณยังจะมาทำแบบนี้อีกหรอ”
“ ไม่ ชั้น ไม่สน ชั้นเจ็บปวดกับการใช้ความแค้น มาบังหน้าจนต้องสูญเสียทุกอย่าง ต่อไปนี้ ชั้นจะลืมให้หมด..ขอแค่โอกาส โอกาสสักครั้ง” หินมองใบหน้าหวานของอีกฝ่ายด้วยใจเต้นแรง
พลั่ก มิวพลักร่างหนาออก
“ คนที่คุณ จะพูดแบบนี้คือคุณมา ไม่ใช่ผม เอาเป็นว่าผมจะโทรไปบอกเขาว่าคุณหายแล้ว กลับมาแต่งงานกลับคุณเหอะ..”
“ ทำไม ถึงต้องพลักไสไล่ส่งชั้นนัก รังเกียจชั้นมากหรอ ”
“ ยังจะต้องให้บอกอีกหรอ ” หิน โมโหกับอาการเถียงคำไม่ตกฟากของอีกฝ่ายจึ้งดึงร่างบางเข้ามาจูบแลกลิ้นเพื่อเป็นการไถ่โทษ
“ อื้ม...อู้ๆๆ อี้ๆๆๆ อ่อยยยยย....ไอ้อ้า ”
เพี้ย...มิวตบหน้าหินเพื่อเรียกสติอย่างรุนแรง
“ โอกาส ของคุณมันหมดตั้งแต่วันที่คุณ หลอกให้ผมรักแล้วหักอกผมอย่างเลือดเย็นแล้วละ..ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยความแค้น แต่ต่อไปเราก็ขออยู่ด้วยความเกลียดละกัน ” มิวพูกสอนแล้วสะบัดหน้าเดินเชิดออกไป
ทำให้หิน สะอึกกับคำพูดที่แข็งกร้าวของอีกฝ่ายไม่นึกว่ามิวจะใจแข็งได้ถึงเพียงนี้
เย็น
บนโต๊ะอาหาร หินกำลังจะนำเรื่องระหว่างตนกับมิว มาบอกยายเพื่อขออนุญาตคบมิวแบบคนรักเสียทีเพราะกลัว กลัวว่า ลูกคนงานจะมาแย่งมิวไปขากตน
“เอ่อ..ยายครับหิน... ”
“ อ้าวหิน นั่งก็สิ้ ยายก็มีเรื่องจะบอกเราด้วยนะ..ข่าวดีด้วยแหละ.. ”
“ อะไร ครับ”
“ แม่ ของเราโทรมาบอกแล้วนะว่าตาดิน ความจำฟื้นกลับมาทุกอย่างแล้ว ”
“ อะ...อะไรนะครับ ”สิ้นเสียงคุณท่าน ทำให้หินหัวใจพองโตอย่างมาก และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่เขาจะได้รู้ว่าความจริงอะไรเป็นอะไร
“ แม่ของเราจะให้ตาดินนั่งเครื่องมาพักฟื้นที่ไร่ สองเดือนก่อนเปิดเทอม..เราน่ะ ต้องไปรับที่สนามบินพรุ่งนี้เช้า.. ”
“ จริงหรอครับ..ได้ๆๆฮะ ” ความดีใจนั้นทำให้หินลืมเสียสนิทใจว่าจะ นำเรื่องของมิวกับตน มาบอกกับยายตน
เช้า...
บรรยากาศ ครึ้มฟ้าครึ้มฝน เหมือนฝนจะตกก็ไม่ตก อากาศร้อนอบอ้าว
วันนี้ รู้สึกแปลกๆ เหมือนต้นไม้ใบหญ้า หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว ไม่มีเสียงสรรพสัตว์วิ่งเล่นบริเวณสนามหน้าบ้านเลย เพราะปกติมิวจะเห็นกระรอกกระแต วิ่งสวนกันไปมาเพื่อหาอาหาร ก่อนจะได้ยินเสียงนกกระจิบร้องแต่วันนี้กลับไม่มี
เหมือนดั่งทุกสิ่งทุกอย่างถูกสาปให้หยุดนั่งไม่เคลื่อนไหว เป็นอะไรที่น่าสงสัยเป็นอย่างมากก หรือว่าจะเกิดลางร้ายอะไรบางอย่างขึ้นที่นี้วันนี้ ซึ่งมิวก็ได้แต่สงสัยในใจเพราะก็ไม่รู้จะไปหาคำตอบจากที่ใด
“ ป้าอ่อนคุยกะใครน่ะ ” มิวเดินสูดอากาศรอบๆบ้าน ก่อนจะไปเห็นป้าอ่อนคุยโทรศัพท์แต่เช้า ...เพราะปกติแล้วป้าอ่อนแทบไม่จับโทรศัพท์เลย มิวรู้สึกอาการป้าอ่อนผิดสังเกตมาสองสามวันแล้วจึงเดินไปแอบซุ่มอยู่ไม่ไกล้ไม่ไกล
ติดตามต่อตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบบบ
อัพวันละนิดจิตแจ่มใส
เม้นเยอะๆๆนะครับ
ใครอยู่ในช่วงสอบขอให้สอบได้เกรดเอ นะครับบบบบบ
ปล. มีรูปมิวมาฝากคร๊าบบบ
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: // แ ค้ น เ ส น่ ห า // Drama [03/12/2555] P.59 จากนี้จนนิรันตร์...จบแล้วนะ :) (อ่าน 513130 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก