บทบาทที่20
ผมรู้สึกเหมือนได้ยินใครคุยกัน ผู้หญิงเเละผู้ชายกำลังคุยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผมและพี่ไนท์ ผมปรือตาขึ้นมอง เงาลางๆของคนสองคนกำลังยืนมองผมอยู่ ผมลืมตาเต็มสองตาทันที
"อ๊ะ"ผมรีบลุกขึ้นทันที เเม่พี่ไนท์กำลังยืนยิ้มให้ผมกับใครอีกคนที่หน้าเหมือนพี่ไนท์มาก
"สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้ทันที
"คุณแม่มานานหรือยังครับ"ผมพูดเเบบอายๆ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนยืนมองพวกผมนานแค่ไหน พี่ไนท์ยังคงหลับไม่ได้รับรู้อะไรเลยว่ามีใครมายืนมอง
"ก็ซักพักนั่นเเหละจ้ะ"แม่พี่ไนท์ยิ้มให้ ส่วนอีกคนทำหน้าขรึมใส่ดวงตาที่มองเหมือนตอนที่เจอกับพี่ไนท์ครั้งเเรกไม่มีผิด ผมยื่นนิ่งไม่กล้าสบตาเเละไม่กล้าถามอะไรต่อ ผมไม่อยากคิดเลยว่าคนตรงหน้านั่นคือพ่อของพี่ไนท์
"พ่อ ทำตาดุใส่ลูกทำไม ดูสิกลัวจนเกร็งหมดเเล้ว"แม่พี่ไนท์หันไปว่าคนข้างๆที่ยืนกอดอกมองผม ผมทำปากเบะอยู่ในใจไม่น่าเดาถูกเลย
"ตานี่ก็อีกคน ยังไม่ยอมตื่นอีก ตาไนท์ ตื่นได้ละลูก"แม่พี่ไนท์เดินเข้าไปปลุก พี่ไนท์สะดุ้งเเละลุกพรวดขึ้นมาทำหน้างงๆ
"มาทำไมกันตั้งเเต่เช้า"พี่ไนท์พูดน้ำเสียงงัวเงียบ
"เช้าที่ไหนสายเเล้ว"แม่พี่ไนท์ทำเสียงดุ
"สายเเล้วหรอ"พี่ไนท์ยังคงมึนๆ เเต่ผมนี่ตาสว่างตั้งเเต่เห็นทั้งคู่เเล้ว
"อ้าวน้องดรีมหาย"พี่ไนท์อุทาน
"หมอพาไปตรวจสุขภาพ เตรียมกลับบ้านวันนี้ นี่หลับไม่รู้เรื่องอะไรกันเลยหรอเนี่ย"ผมหน้าเบะขึ้นมาทัน นี่พวกผมหลับเป็นตายเลยใช่ไหม ทั้งหมอทั้งพยาบาลคงเห็นหมดเเล้วสิว่าพวกผมนอนกอดกันน่ะ (T^T)
"หรอ แล้วพ่อเเม่มาทำอะไรกัน"พี่ไนท์เลิกคิ้วถาม
"มารับน้องดรีมกลับ"พ่อพี่ไนท์เสียงไม่ได้เเตกต่างอะไรจากพี่ไนท์เลยเพียงเเค่เสียงที่ดูทุ้มกว่าเท่านั้น
"เดี๋ยวพากลับเองก็ได้นี่"พี่ไนท์ลุกขึ้นเเละบิดขี้เกียจ
"ฉันพอใจจะมารับหลานฉัน"พ่อพี่ไนท์พูดเสียงเรียบเเละเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
"หนูซินอย่าเกร็งสิลูก คนกันเองกลัวทำไม"แม่พี่ไนท์เข้ามาจับไหล่ ผมส่ายหัวปฏิเสธทันที ผมไม่ได้กลัวเเม่นะครับเเต่ผมกลัวอีกคนมากกว่า ผมเหลือบไปมองพ่อพี่ไนท์ที่ยังคงมองพวกผมอยู่มันทำให้ผมรู้สึกเกร็ง
"พ่อ อย่าข่มขู่ลูกสะใภ้ด้วยสายตา"พี่ไนท์พูดเสียงดังจนผมเหวอ
"พี่ไนท์ พูดอะไรน่ะ"ผมเขย่าเเขนพี่ไนท์เพื่อให้หยุดพูด เดี๋ยวพ่อก็รู้ตัวว่าผมกลัวหรอก
"หึ ทำไมมองไม่ได้หรอ ไหนบอกว่าอยากให้เจอพอเจอเเล้วมาห้ามไม่ให้มองทำไม"พ่อพี่ไนท์หัวเราะในลำคอ ไม่แปลกใจเลยว่าพี่ไนท์ทำไมชอบหัวเราะเเบบนี้
"ผม ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำทันทีเพราะทนความกดดันจากสายตาพ่อพี่ไนท์ไม่ไหว เคยเจอสายตาแบบนี้จากพี่ไนท์มาเเล้วก็จริง เเต่ก็ยังพอรับไหวแต่พอมาเจอตัวพ่ออย่างพ่อพี่ไนท์ที่ใช้สายตาเดียวกันมองมา ทำไมมันรู้สึกอึดอัด จนทำตัวไม่ถูกเลย........
..................
น้องดรีมดูดีใจมากที่ได้กลับบ้าน ถึงเเม้ว่าจะเป็นบ้านของปู่ แต่น้องดรีมก็ดูร่าเริงเเละยังคุยจ้อไม่หยุดตั้งเเต่กลับมา ผมกลับมาพร้อมๆพี่ไนท์ที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง ตั้งเเต่งานเเต่งเข้าหอวันนั้นผมไม่ได้มาที่นี่อีกเลยจนถึงวันนี้ ผมนั่งอยู่ในตัวบ้านเเละนั่งสงบเสงี่ยมมีน้องดรีมนั่งยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ พี่ไนท์เเละพ่อพี่ไนท์ไปไหนไม่รู้ส่วนเเม่พี่ไนท์ไปครัว
"บ้านปู่ใหญ่เนาะพี่ซิน"น้องดรีมยิ้มให้ผม
"อื้ม"ผมพยักหน้า ผมเเละน้องดรีมนั่งกันเงียบๆ ซักพักแม่พี่ไนท์ก็เดินมาพร้อมคนใช้ที่ถือเเก้วน้ำ
"ดื่มน้ำก่อนนะลูกเดี๋ยวพี่ไนท์จะหนูไปหาย่าใหญ่"
"อ่อ"ผมค้างเเละทำตัวไม่ถูกทันที คุณย่าใหญ่ ผมไม่เคยเห็นท่านเลยเเม้เเต่ในวันเเต่งงาน ตัวเองรู้สึกกังวลไปหมดว่าจะถูกว่าหรือถูกตำหนิ่อะไรหรือเปล่า เเล้วคุณย่าใหญ่ของพี่ไนท์จะรังเกียจผมไหมที่ผมเป็นผู้ชาย ความกังวลมันวนเวียนอยู่ในหัวเต็มไปหมด
"ไม่ต้องกลัวจ้ะ คุณย่าท่านใจดี ถึงเเม้ว่าภายนอกท่านจะดูดุๆเเต่จริงๆท่านใจดีเชื่อเเม่สิ"แม่พี่ไนท์ปลอบผมด้วยการลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับรู้แม่พี่ไนท์ยิ้มให้
"เดี๋ยวแม่ไปตามพี่เขาก่อนนะลูก"
"ครับ" แม่พี่ไนท์เดินไปตามพี่ไนท์ซักพัก พี่ไนท์ก็เดินมาจากทางหลังบ้านเเล้วยิ้มให้ผมซะตาหยี
"ป้ะ"พี่ไนท์จับมือผมให้ลุก
"พ่อจะไปไหนกันคะ"น้องดรีมถามเเละมองตาม
"เดี๋ยวพ่อพาพี่ซินไปหาคุณทวดก่อนนะลูก เดี๋ยวคุณย่าก็มาเเล้วรอก่อนนะ"น้องดรีมพยักหน้า พี่ไนท์เดินจูงผมทันที
ผมกับพี่ไนท์เราเดินออกทางครัวซึ่งมีประตูเชื่อมไปทางหลังบ้าน มีทางเดินให้เดินเข้าไปด้านในอีกสองข้างทางเต็มไปด้วยไม้ดอกหลากสีสัน พวกผมเดินมาสุดทางเเละหยุดอยู่ที่บ้านหลังเล็ก มีหญิงชราที่ดูมีอายุมากเเล้วกำลังร้อยพวงมาลัย
"คุณย่า ไนท์พาซินมาเยี่ยมครับ"พี่ไนท์ดึงผมให้เดินเข้าไปหา เเละนั่งลงที่พื้นกระเบื้องข้างๆเก้าอี้โยกของคุณย่าพี่ไนท์ ท่านว่าพวงมาลัยเเละมองพวกผมสองคน
"เนี่ยนะหรอที่เล่าให้ฟัง" คุณย่าพูดช้าๆเเละหลิ่วตามองผม ผมยกมือไหว้ทันทีที่ท่านมอง
"เนี่ยแหละครับคุณย่าน่ารักไหม คนนี้ไนท์รักมากเลยนะคุณย่า"พี่ไนท์อวดผมยกใหญ่ เเต่ผมทำได้เเค่ยิ้มให้ท่านเเละนั่งเงียบๆ
"หน้าตาดีนะ เเล้วคิดยังไงล่ะไปรักไอ้เจ้าไนท์มัน ออกจะป่วนขนาดนี้จะทนมันได้หรอ"
"คุณย่าก็ ไนท์ดีขนาดนี้มาว่าไนท์เป็นตัวป่วนได้ไง"คุณย่าหัวเราะเบาๆจนผมอมยิ้ม
"ฉันถามหลานฉัน ไม่ได้ถามเเกเจ้าไนท์"คุณย่าพูดกึ่งหัวเราะ ดูๆเเล้วท่านก็ไม่ได้ดูดุ หรือดูเป็นคนดุอะไร ท่านออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะดวงตาละมั้งที่มองดูเเล้วทำให้ท่านหน้าตาดูดุเเละน่าเกรงเเบบนี้
"คุณย่ายังเเข็งเเรงอยู่เลยนะครับ"ผมอยากคุยบ้างเลยถือโอกาศคุยซะเลย
"ย่าชอบทานผักน่ะลูก ทานผักเเล้วอายุยืนฮิฮิ"คุณย่าหัวเราะ
"ผมเองก็อยากได้ใกล้ชิดคุณย่าของผมบ้างน่าเสียดายที่ท่านเสียไปตั้งเเต่ผมเด็กๆ"ดวงตาผมหลุบต่ำลงทันที ทุกครั้งที่นึกถึงตอนเด็กๆทีไรมันชอบทำให้ผมหดหู่ใจพิกล
"หรอจ๊ะ น่าสงสารจริงๆไม่เป็นไรมาอยู่กับย่า เดี่ยวย่าจะทดแทนส่วนที่ขาดหายไปให้เอง"คุณย่าเชยคางผมเเล้วมองหน้า ผมยิ้มให้ท่านเเละไหว้ขอบคุณไปที่หน้าตัก คุณย่าลูบหัวผมเบาๆ
"ย่า เเล้วไนท์ไม่เห็นจะดูเเลไนท์บ้างเลย"พี่ไนท์ทำท่างอลจนผมหัวเราะ
"แกน่ะหรอ หึ โตขนาดนี้เเล้วก็ดูเเลตัวเองสิ"คุณย่าเขกหัวเบาๆใส่พี่ไนท์ พี่ไนท์ลูบหัวทำหน้าเจ็บปวด ทำเหมือนว่าโดนเขกหัวเเรงๆ ผมอมยิ้มทันทีเพราะไม่เคยเห็นพี่ไนท์ที่ทำหน้าเเบบนี้ มันดูตลกจนผมอดขำไม่ได้ พี่ไนท์เหล่เเล้วยิ้มเเสยะทำหน้าเหมือนจะคาดโทษผมไว้
ผมกับพี่ไนท์หลังจากที่คุยกับคุณย่าซักพักพวกผมก็ขอลากลับไปที่บ้านหลังใหญ่ ระหว่างที่เดินไปตามทางพี่ไนท์หยุดเดินจนผมที่เดินตามชนเข้าหลังพี่ไนท์เต็มๆ
"พี่ไนท์หยุดทำไม"ผมบ่นเเละกุมจมูกตัวเองทันที
"พี่ขอโทษเป็นอะไรมากไหม"พี่ไนท์จับหน้าผมเเละสำรวจดูทันที ผมยิ้ม
"โกหกพี่หรอ"ผมส่ายหัว
"แล้วพี่หยุดทำไมละ ชนเลยเห็นไหมเนี่ย"
"พี่ก็เเค่อยากคุยอะไรกับซินตามลำพัง"พี่ไนท์ยิ้มเเล้วกอดผม
"พี่ไนท์"พี่ไนท์กอดผมเเน่นเอาหน้าซุกซอกคอผม ผมกอดพี่ไนท์หลวมๆ ไม่รู้ว่าพี่ไนท์เป็นอะไรทำไมน้ำเสียงถึงได้เศร้านัก หรือผมอาจจะคิดไปเอง
"ขอพี่กอดซินซักพักนะ"พี่ไนท์กระซิบๆเบาๆผมจึงเงียบเเละปล่อยให้พี่ไนท์กอดอยู่เเบบนี้
ผมไม่รู้ว่าพี่ไนท์กอดผมนานเท่าไรเเล้ว แต่รู้ว่านานมากนานจนขาผมมันเริ่มล้า พี่ไนท์ผละอ้อมกอดออกอย่าช้าๆเเล้วยิ้ม
"เมื่อยหรอ"ผมพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้นเข้าไปพักในบ้านกันนะ"พี่ไนท์จูงมือผมทำท่าจะเดินเเต่ผมรั้งไว้
"พี่ไนท์มีอะไรที่กังวลอยู่ใช่ไหม"ผมจ้องมองตาพี่ไนท์
"ไม่มีหรอก ไม่มี"พี่ไนท์ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว
"ไม่มีได้ไงก็หน้ามันฟ้อง"
"มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ปะเข้าบ้านเถอะ"พี่ไนท์จะลากผมเข้าบ้านให้ได้เเต่ผมขืนไว้
"พี่ไนท์ บอกมา"ผมทำเสียงเเข็ง พี่ไนท์มองหน้านิ่งเเเล้วถอนหายใจ
"พี่..................พี่ต้องลงใต้ ในวันพรุ่งนี้"ผมเบะปากทันที
"เเค่เนี๊ยะ ผมไม่เชื่อหรอกดูพี่ทำหน้าสิมันต้องมากกว่านั้น"พี่ไนท์ทำปากย่น
"ก็พี่ต้องไปตั้งหลายเดือน ที่ฟาร์มมีปัญหาพี่ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไรพี่คงขาดใจถ้าไม่ได้อยู่ข้างๆซิน"พี่ไนท์หลิ่วตาเเละเปลี่ยนสีหน้าเป็นทะเล้นทันที ผมต่อยเข้าหน้าอกด้วยความหมั่นไส้
"พี่ไนท์ ทำไมชอบอำซินนักนะ"ผมโมโหเดินหนีทันที
"อ่า ซินก็พี่ไม่อยากห่างซินไปนานๆนี่ พอรู้พี่ก็เศร้าเป็นเรื่องธรรมดา"พี่ไนท์ทำคิ้วขมวดคอตกมองผม แบบอาลัย
"ซินห่วงพี่นะพี่ไนท์"ผมมองพี่ไนท์นิ่ง พี่ไนท์ดึงผมเข้าไปกอด
"พี่ขอโทษที่ทำให้ห่วง เเต่พรุ่งนี้พี่ต้องเดินทางเเล้วพี่ไม่กล้าบอกซิน ไม่กล้าทิ้งซินกับลูกไว้ที่นี่พี่ห่วงทั้งคู่นะ"
"มีซินคอยดูเเลน้องดรีมพี่ไนท์จะกลัวอะไรอีก"
"ก็ห่วง กลัวหมามันจะมาคาบเนื้อพี่ไปไง"พี่ไนท์ยิ้ม ผมงงกับคำพูดพี่ไนท์
"ป้ะเข้าบ้านดีกว่าเดี๋ยวน้องดรีมบ่น"พี่ไนท์ลากผมเข้าบ้านทันที โดยที่ไม่รอให้ผมถามหรือพูดอะไรต่อ ผมทำได้เเค่ทำหน้าตึงเเละเดินตามพี่ไนท์เข้าบ้านไป
......................
"วันนี้จะค้างที่ไหน"พ่อพี่ไนท์ถามพี่ไนท์หลังจากทานอาหารมื้อเย็น
"ค้างที่นี่แหละจะให้ค้างที่ไหนล่ะพ่อ"
"ก็นึกว่าเเกจะทิ้งลูกเเล้วไปค้างคอโดซะอีก"
"ขอผมได้นอนกอดลูกบ้างเหอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางอีก"พี่ไนท์ทำหน้ายุ่ง
"พ่อขา น้องดรีมอยากกลับไปด้วย"น้องดรีมอ้อน
"ไม่ได้น้องดรีม รอให้ขาเเข็งเเรงเดี๋ยวพ่อจะพากลับ"น้องดรีมทำหน้าผิดหวังเเละก้มหน้าลง
"น้องดรีมอยู่กับพี่ซินนะ เดี๋ยวพี่ซินจะมาดูเเลน้องดรีมเอง"ผมปลอบน้องดรีมทำให้น้องดรีมยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
"จริงนะคะ พี่ซินอย่าโกหกน้องดรีมนะคะ"ผมพยักหน้าเเละยิ้มให้เธอ
"ดีเหมือนกันลูกเเม่คนเดียวคงดูเเลไม่ไหวได้ซินมาช่วยก็ยังดี"แม่พี่ไนท์ออกความเห็น
"จะดีเร้อ เดี๋ยวเเม่เขาจะว่าเรา หาว่าใช้เเรงงานลูกเขา"พ่อพี่ไนท์พูดลอยๆ
"แม่ผมไม่ว่าหรอกครับ ถ้าท่านว่าท่านคงว่าไปนานเเล้ว"ผมยิ้มให้พ่อพี่ไนท์ที่จ้องผมเขม็ง เมื่อไรจะเลิกมองผมเเบบนี้ซักทีก็ไม่รู้
"หึให้มันจริง"พ่อพี่ไนท์หัวเราะในลำคอก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
"น้องดรีมอย่าดื้อนะ พ่อไม่อยู่เป็นเด็กดีด้วยล่ะ"พี่ไนท์ลูบหัวน้องดรีมเบาๆ
"ค่ะ"น้องดรีมยิ้มเห็นฟันให้พี่ไนท์เเละหันมายิ้มให้ผม
.............................
คืนนี้ผมต้องนอนค้างที่บ้านพี่ไนท์ พี่ไนท์พาน้องดรีมมานอนที่ห้องเพราะอยากนอนกอดลูก น้องดรีมดูดีใจที่ผมได้นอนด้วยข้างๆ ผมเล่านิานก่อนนอนให้น้องดรีมฟังไม่นานน้องดรีมก็หลับ ผมลุกขึ้นนั่งเเละมองทั้งสองพ่อลูกที่หลับไปแล้ว ผมจึงลุกไปปิดไฟเเละกลับมานอน
"เอ๊ะ"ผมตกใจที่จู่ๆพี่ไนท์ก็จับเเขนผม
"มีอะไรหรอครับ"ผมถามพี่ไนท์และมองพี่ไนท์ผ่านความมืด
"ถ้าพี่ไป ซินจะคิดถึงพี่ไหม"ผมเงียบเเละยิ้ม
"คิดถึงสิซินต้องคิดถึงอยู่เเล้ว เเต่ซินก็ไม่อยากให้งานพี่มีปัญหา"
"ไปกับพี่ไหม"ผมเงียบ พี่ไนท์บีบเเขนผมเบาๆ
"ผมจะไปได้ไง งานยังค้างคาอยู่เเบบนี้"ใจจริงผมก็อยากที่จะไปด้วย เเต่บริษัทที่เพิ่งเปิดถ้าผมทิ้งพวกเขาไปพวกเขาจะเป็นยังไงกันล่ะ
"เเต่พี่อยากให้ซินกลับบ้าน บ้านที่มีเรา พี่อยากอยู่กับซินตลอดเวลา พี่ไม่อยากเเยกจากซินนะ"พี่ไนท์พูดน้ำเสียงดูเศร้า
"พี่ไนท์ เเต่...."ผมเงียบเเละไม่รู้ว่าจะพูด หรือจะอธิบายยังไงให้พี่ไนท์สบายใจ
"ช่างเถอะ ซินคงไม่อยากทิ้งคนของซินไว้ พี่มันก็เเค่คนที่เพิ่งเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตซินสินะ"พี่ไนท์ผละมือเเละนอนหันหลังให้ผม ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ
"ซินรักพี่ไนท์นะ ซินรักตัวตนของพี่ ไม่ใช่ว่าเพราะเราเพิ่งเคยเจอกัน หรือเป็นเพราะพี่หน้าตาดีหรือมีฐานะ ผมรักในตัวตนของพี่นะครับ"พี่ไนท์ยังคงเงียบ
"ถ้าพี่...........จะคิดเเบบนั้นผมก็ไม่ว่าพี่หรอก เพราะผมเองก็ทำตัวได้ไม่ดีเท่าไร"ผมเอนหลังเเละหลับตาลง ผมรู้ว่าที่นอนยุบลงพอลืมตา พี่ไนท์กำลังทำท่าค่อมตัวผมไว้
"ซิน"พี่ไนท์เรียกเสียงเบาหวิว
"พี่ขอ..............ถ้าพี่กลับมา ถ้าพี่ขอซินกับเเม่ซินได้ เราไปอยู่ด้วยกันนะ"ผมยิ้มให้กับพี่ไนท์ รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นเเรงของตัวเอง พี่ไนท์พูดเหมือนกำลังขอผมเเต่งงานเลย
"ครับ ถ้าพี่ทำได้นะ"ผมรับปาก พี่ไนท์เอนหน้าลงมาหาผมเเละประกบจูบผมเเบบเชื่องช้าเเละเนิ่นนาน ก่อนจะผละเเละเอนตัวนอนข้างๆผมเเล้วสวมกอด
"ไหนว่าจะนอนกอดน้องดรีมไง"ผมพูดกึ่งเล่น
"ไม่เป็นไร น้องดรีมเดี๋ยวค่อยกอดตอนกลับมาก็ได้" ผมยิ้ม ไม่รู้ทำไมถึงยิ้มบ่อยนัก เเต่ที่รู้ๆผมไม่อาจหุบรอยยิ้มได้เลย
"ฝันดีนะครับ"พี่ไนท์กระซิบข้างหูผม
"ครับ ฝันดีครับ"ผมตอบกลับเเละกอดเเขนพี่ไนท์ที่กำลังกอดผมอยู่ พี่ไนท์กระชับเเขนให้ผมเข้าใกล้ชิดพี่ไนท์มากขึ้น ไม่นานพี่ไนท์ก็หลับ ผมเองยังคงตาสว่างอยู่เเละคิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ถ้าพี่ไนท์ทำจริงๆอย่างที่พี่ไนท์พูดละก็ผมเองก็คงต้องยอมรับเเละต้องทำให้ได้อย่างที่พูดเหมือนกัน เพราะผมเองก็หวังที่จะได้อยู่กับพี่ไนท์ไปตลอดชีวิต เพราะผมเองก็รัก.....................พี่ไนท์....
............................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 418628 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก