บทบาทที่4
ทีเเรกคิดว่าพอเข้าห้องมา ผมนึกว่าจะเจอคนขี้เก๊กทำหน้าหล่ออยู่ในห้องแต่พอเข้ามากลับพบเเต่ความว่างเปล่า แล้วก็รู้สึกโล่งอกที่ไม่เห็นมีใครอยู่ บางทีหมอนั่นอาจจะสละห้องนี้ให้ผมเเล้วตัวเองก็ไปนอนห้องอื่นซะ อย่างนี้ก็ดีสิ ไอ้ซินเลยลั้นลากระโดดใส่เตียงนุ่มๆเเล้วกลิ้งไปมาอย่างสบายใจ
"เตียงก็ใหญ่ที่นอนก็อุ่น"ผมซุกตัวเข้าหาผ้าห่ม ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียพอหัวถึงหมอนมันเลยทำให้ผมเผลอหลับทันที
เสียงเปิดประตูเเล้วปิดอย่างเบามือ ถึงตาจะหลับแต่มันก็ยังเร็วไปประสาทหูของผมมันยังทำงานนิดหน่อย เเต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะอยากจะนอนมากกว่า
"เหยิบไปสินายนอนกินที่"เสียงใครซักคนที่มันดูคุ้นหู กระซิบข้างๆ มือผมที่เวลามีเสียงอะไรงุ้งงิ้งๆข้างๆมักจะปัดออกไปอัตโนมัติเพราะความเคยชินจากที่เคยนอนหอ ตอนอยู่มหาลัยเพราะที่นั่นยุงมันชอบเเอบบินเข้ามาบ่อยๆ
ผลั่วะ เสียงอะไรหว่า รู้สึกมือเจ็บมือเเต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ผมได้ยินเสียงฮึดฮัดของใครซักคนแต่ก็ไม่ได้สนใจ จะนอนอ่ะทำไมอ่ะวุ่นวายอ่ะไรหนักหนา ซักพักผมรู้สึกว่าเหมือนโดนจับกลิ้งไปอีกข้างของเตียง เเต่ซินไม่ไหวเเล้วอ่ะมันเหนื่อยจริงๆ เลยไม่ได้ใส่ใจบางทีเราอาจจะฝันก็ได้ เพราะตัวเองก็เป็นคนชอบนอนละเมออยู่เเล้วด้วยสิ
.................
"นายหญิงเป็นอะไรคะ ทำหน้าบูดเชียว"พี่จำเนียงถามผมด้วยความสงสัย ที่ผมกำลังทำท่าจับเอวลงจากบรรไดบ้าน
"จำเนียงอย่าเรียกนายหญิงได้ไหมอ่ะ มันเเหม่งๆ"ผมบอกคนที่อายุน้อยกว่าให้เลิกเรียกแบบนี้ซักที มันรู้สึกพึลึกชอบกล
"เเต่นายหัวสั่งไว้นะคะ ถ้าไม่เรียกแบบนี้ จำเนียงก็โดนไล่ออกน่ะสิคะ"จำเนียงทำสีหน้าเหมือนอยากให้ผมเห็นใจเเล้วรีบเข้ามาช่วยพยุง
"ตายเเล้วคุณซินเป็นอะไรคะ"ป้าแป๊ดที่เห็นอาการอีกคนรีบวิ่งเข้ามาช่วย ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนคนป่วยสาหัสชอบกล
"หล่นเตียงเเล้วหลังกระเเทกครับป้า ดูสิหัวซินโขกพื้นด้วยอ่ะ ถึงตับตาสว่างกันเลยทีเดียว" ผมบอกเเกหน้าเบะ เเล้วชี้ให้ดูที่หัว ที่ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บอยู่
"เเล้วคุณซินนอนยังไงให้หล่นละคะ ป้าว่าเตียงคุณไนท์ออกจะใหญ่ขนาดนั้น"ป้าเเกถามพร้อมเอามือคลึงให้
"ไม่รู้สิป้าเมื่อคืนซินว่าซินนอนกลางเตียงนะ เเต่ทำไมอยู่ข้างเตียงก็ไม่รู้พอพลิกตัวปุ๊บมันก็หล่นปั๊บเเถมซินโดนผ้าห่มห่อตัวด้วยอ่ะ เเต่ยังดีที่หลังกระเเทกไม่เเรงเพราะผ้าห่มช่วย เเต่หัวนี่สิเต็มๆ กว่าจะหลุดได้เหงื่อเเตกเลยอ่ะป้า"ผมสาธยายให้แกฟัง ป้าเเป๊ดหัวเราะเเล้วส่ายหัวไปมา
"โถ่นายหญิงน่าสงสารจังเลยนะค้ะ เจ็บตัวเเต่เช้า"จำเนียงทำหน้าตาเหมือนสงสารผม
"จำเนียงเรียกแบบนี้อีกแล้ว"จำเนียงเม้มปากเเล้วทำหน้าตาซื่อๆ
"ห้ามจำเนียงไม่ได้หรอกค่ะมันเป็นกฎ จำเนียงไปเอายามาหน่อยสิ"ป้าเเป๊ดพูดเสร็จเเล้วหันไปใช้จำเนียง
"กฎอะไรอ่ะป้ากะอีเเค่นามนำหน้า"
"ก็คุณไนท์ประกาศซะขนาดนั้นใครเขาจะกล้าขัดละคะ เล่นบอกว่าถ้าใครไม่เรียกจะโดนทำโทษทุกคนเขาก็เกรงๆกันสิคะคุณซิน" ผมทำหน้าไม่เข้าใจ ทำไมหมอนั่นถึงได้มีอิทธิพลกับความเกรงกลัวของคนในบ้านหลังนี้กันมาก
"แล้ว ป้าแป๊ดไม่เห็นเรียกเลย"ผมถามด้วยความสงสัยต่อ
"ก็ป้าอยู่มานานเเล้วนี่คะ นานมาก เมื่อก่อนก็เรียกคุณๆกัน แต่เพราะคนงานที่ฟาร์มเขาเรียกคุณไนท์ว่านายหัว มันก็ติดปากกันมาเรื่อย ตอนที่คุณมะปรางมาอยู่ที่นี่ก็ถูกเรียกว่านายหญิงแบบนี้แหละค่ะ" ผมพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ยังไม่เก็ทเท่าไร
"ป้า..... เเล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมดล่ะครับผมเห็นบ้านเงียบๆ เเล้วนายหัวของป้าเขาไปไหน"ผมรู้สึกว่าบ้านมันเงียบมากๆ เพราะไม่เห็นวี่เเววของนายไนท์เลย
"เขาไปฟาร์มกันค่ะ เห็นว่ามีปัญหาเรื่องสินค้าคุณไนท์กับคุณปรายเลยต้องรีบไปดูเเต่เช้ามืด พวกตาชัยเขาก็ตามไปขับเรื่อให้มันเลยดูเงียบๆนี่ล่ะค่ะ" ผมพยักหน้ารับรู้ อย่างน้อยๆก็ไม่อึดอัดใจเวลาที่อยู่กับปรายล่ะนะ
"ป้าเเล้วน้องดรีมตื่นหรือยังครับ"
"ยังหรอกค่ะน้องดรีมชอบตื่นเจ็ดโมงเช้า นี่เพิ่งจะหกโมงครึ่งเอง"อ้าวหรอนี่ผมตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรอเนี่ย มิน่าละทำไมท้องฟ้าถึงยังดูไม่สว่างเต็มที่ พอป้าเเป๊ดทายาให้เสร็จ ผมเลยถือโอกาศไปดูพระอาทิตย์ขึ้นซักหน่อย
พระอาทิตย์ในยามเช้าที่ขึ้นพ้นทะเลนี่มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ ผมบิดขี้เกียจไปมา เเต่ก็ยังปวดหลังไม่หาย ยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมตัวเองถึงนอนตกเตียง ถึงจะนอนดิ้นขนาดไหนผมก็ยังไม่เคยกลิ้งตกเตียงเลยซักที ตอนนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะมาก เพราะอากาศที่บริสุทธื์ของกลิ่นทะเล ซักวันหนึ่งผมเองก็อยากที่จะสร้างบ้านอยู่ใกล้ทะเลเเบบนี้ ยังนึกถึงตอนเด็กๆที่มาเที่ยวกัน ที่มีพ่อเเม่ทรายเเละผม อยู่กันพร้อมหน้า พร้อมตา ผมคุยโวกับพ่อเเล้วนั่งระบายสีภาพวาดทะเลสีคราม "ซักวันผมจะเป็นนักวาดภาพที่เก่งที่สุดในโลก"พ่อหัวเราะเเล้วลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มกับท่าทีที่ผมกำลังทำ
ปี๊น ๆ ผมหลุดจากภวังค์ทันทีที่ได้ยินเสียงบีบเเตรรถเสียงดัง ซีวิคสีบรอนเเล่นเข้ามาในรั้วบ้านจากนั้นจึงดับเครื่องลง ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ว่าญาติฝ่ายไหนของนายไนท์อีกล่ะเนี่ย รถคันนี้คงไม่ใช่นายไนท์เเน่เพราะรถหมอนั่นมันเป็นเลกซัสสีดำ แถมไม่ขับรถป่าเถื่อนเเบบนี้เเน่ๆ ผมล่ะอยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนขับเลยได้เเต่ยิ่นนิ่งๆ เพื่อรอดูคนขับลงรถมา
สาวผมมวยผิวขาวอมชมพูใส่เเว่นกันเเดดสีดำในชุดกราวสีขาว เธอปิดประตูดังลั่นโดยที่ไม่คิดจะรักรถตัวเองเลยเเม้เเต่น้อย ทำให้ผมรู้สึกอึ้งๆจริงๆ
"สวัสดีค่ะเจ้าของบ้านอยู่ไหม"เธอเข้ามาทางผมเเล้วกล่าวทักทาย เเว่นกันเเดดที่ถูกถอดออกเผยให้เห็นดวงตากลมโตเข้ากับเเก้มอิ่มสีชมพูระเรื่อ เธอช่าง.....น่ารักจริงๆ
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"เธอเอามือโบกไปมาตรงหน้าผม ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"อ่ะ เอ่อ ครับ"
"เจ้าของบ้านอยู่ไหมค้ะ"เธอถามย้ำอีกครั้ง
"ไม่อยู่ครับ มีอะไรกับเขาหรือครับ"ผมถามเธออย่างสุภาพ เธอทำหน้ายิ้มเเล้วพยักหน้า
"อื้มงั้นคุณเป็นอะไรกับเจ้าของบ้านหรอค้ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย"เธอยื่นหน้าเข้ามาจนผมใจเต้น
"เอ่อ เอ่อ ผมเป็น"ผมได้เเต่อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้ว่าจะบอกว่าเป็นอะไรดี
"หือ"เธอเลิกคิ้วทำตาโตเเล้วรู้สึกเหมือนจะเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนผมรู้สึกหน้าเเดง นี่ผมหน้าเเดงกับผู้หญิงคนนี้หรือเนี่ย
"คิ๊ก ๆ น่ารักจังเลยคะ ขอโทษนะคะหลิงล้อเล่นเฉยๆ ขอตัวก่อนนะคะ"เธอทำท่าเหมือนมีความสุขที่ทำแบบนี้กับผม จากนั้นก็เดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะวิ่งตามไปดูว่าเธอเป็นใครกันเเน่
.............
"น้องดรีมอ้าปากค่ะ อาาาาาา"
"อื้ม.....คอดีขึ้นเเล้ว ไข้ก็ลดลงเเล้ว หัวใจก็ปกติ อื้มเป็นคนไข้ที่น่าร๊ากมากเลยค่ะหลานน้อย อย่างนี้อาหมอต้องให้รางวัลซะเเล้ว"
"อาหมอจะให้อะไรน้องดรีมหรอค้ะ"น้องดรีมทำหน้าตื่นเต้น
"นี่ไง วิตตามินซีรสรวมเอาไปทานเลยค่ะคนเก่ง"
"โหยอาหมอ ดรีมก็นึกว่าจะมีอะไรที่ดีกว่านี้ซะอีก"น้องดรีมทำหน้าผิดหวัง
"น่า นะน้องดรีมถ้าน้องดรีมหายดีเมื่อไรอาหมอสัญญาว่าจะเลี้ยงขนมไม่อั้นเลย"เธอชูนิ้วก้อยทำท่าสัญญากับน้องดรีม น้องดรีมที่ทำแก้มป่อง ยิ้มนิดหน่อยเเล้วเกี่ยวก้อยสัญญา
"ฮิ อุบ" ผมหัวเราะกับความน่ารักของพวกเธอ ทั้งสองเหมือนจะได้ยินเเล้วหันมามองผม
"พี่ซิน พี่ซินตื่นเเล้วหรอค้ะ อาหมอๆนี่พี่ซินค่ะ พี่เลี้ยงของดรีมเอง พี่ซินมานี่สิค้ะมาๆ"น้องดรีมกวักมือเรียกผมใหญ่ผมเลยต้องเดินเข้าไปหาเเละนั่งลงข้างๆ
"นี่น้องดรีมจะอวดพี่เลี้ยงให้อาหมอล่ะ พี่ซินสวยไหมค้ะ"โธ่น้องดรีมเเนะนำอะไรเขาเนี่ย ผมได้เเต่หันไปมองเเล้วหัวเราะแหะๆ
"สวยมากเลยค่ะน้องดรีม ว่าเเต่พี่เลี้ยงจริงเร้อ"เธอทำน้ำเสียงเหมือนเเหย่ว่าไม่เชื่อ ผมยิ่งรู้สึกอายเข้าไปใหญ่ เธอยิ้มกรุ้มกริ่มให้ผมเเล้วยืนขึ้น
"เอาล่ะอาหมอหนีงานมาสงสัยต้องรีบกลับเเล้วล่ะคงมีเวลาไม่มากเพราะอาหมอมีตรวจเที่ยง" ผมเเอบเหล่มองนาฬิกาตอนนี้มันยังไม่แปดโมงเลยไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรีบกลับ
"ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนหรอครับ"ผมเอ่ยปากชวน เธอหันมายิ้ม
"เเต่ถ้าคุณซินชวนหลิงก็อยู่ค่ะ"......
..............
ผมกับหลิงเราคุยกันระหว่างมื้อเช้า ซึ่งมีผมเเละน้องดรีม หลิง เเล้วก็ป้าเเป๊ดอยู่ในห้องทานข้าวเเละร่วงวงสนทนา หลิงเป็นแพทย์ฝึกหัดที่มีหน้าที่รักษาน้องหลิงอาทิตย์ละครั้งเพราะเธอประจำอยู่ที่ รพ.ที่กรุงเทพ เธอยังมีพี่ชายอีกคนที่เป็นหมอกระดูก พี่ชายเธอจะมาตรวจอาการทุกๆวันอังคาร คงจะเป็นเมื่อวานนี้ล่ะมั้ง
หลิงเเละผมเราอายุเท่ากันเลยพูดถูกคอและสนิทกันได้ไว เพราะหลิงเป็นคนร่าเริงเเละคุยเก่งทำให้ผมไม่ค่อยเกร็งนักเวลาที่คุยกับเธอ
"หลิงเสียดายจัง ที่คุยกับซินนานไม่ได้เเย่จังเลยเนอะยังคุยไม่จบเลย"เธอทำหน้าตาเสียดายเเล้วมองดูเวลา
"เดี๋ยวก็ได้เจอกันบ่อยๆหล่ะครับ ว่าเเต่คุณหลิงขับรถมาเองหรอครับ"
"เปล่าค่ะหลิงมาเครื่องบิน ส่วนรถนี่ยืมของพี่บรีสมาค่ะ ออ พี่บรีสที่เป็นผู้จัดการโรงเเรมของพี่ไนท์น่ะค่ะ เดี๋ยวซินจะงงว่าบรีสไหน"เธอเหมือนจะอธิบายให้ผมเข้าใจเเต่ผมไม่รู้หรอกว่าบรีสไหน
"เอ่อ งั้นหรอครับ"
"หลิงกลับก่อนนะ อาไปก่อนนะคะน้องดรีมดูเเลตัวเองดีๆด้วยแล้วก็ ทานผักให้มากๆ"เธอเข้าไปกอดเเละหอมน้องดรีมก่อนจะบอกลา
"โธ่อาหมอ ก็ดรีมไม่ชอบกินผัก"น้องดรีมทำปากจู๋เเล้วกอดอก
"ซิน หลิงฝากด่าพ่อน้องดรีมหน่อยนะ ว่าหัดบังคับให้ลูกกินผักบ้างอย่าตามใจจนเกินเหตุ เห้อมันน่าตบซักทีนะพี่ไนท์เนี่ย อุส่าห์ย้ำเเล้วให้ฝืนน้องดรีมกินผักด้วย หลิงไปก่อนนะเดี๋ยวจะเข้าเวรไม่ทันโดนผู้ใหญ่ดุล่ะยุ่งเลย"เธอโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปซึ่งผมเดินมาส่ง ขึ้นรถ ผมโบกมือลาตอบ จากนั้นหลิงก็ขับรถออกไป
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งเเละเดินเข้าไปรับน้องดรีมที่ทานข้าวต้มจนอิ่มเเล้วผมอุ้มเธอตัวลอยเเล้วพามานั่งตรงห้องนั่งเล่น
"น้องดรีมไม่ชอบทานผักหรอคะ"ผมถามเธอ น้องดรีมพยักหน้าตอบ
"อ้าวอย่างนี้ก็เเย่สิแล้วอย่างนี้พี่ซินจะได้พาน้องดรีมไปเที่ยวตอนไหนล่ะเนี่ย"ผมทำหน้าตาเสียดาย น้องดรีมทำหน้าตื่นๆเเล้วจับขาผม
"น้องดรีมก็หายไข้เเล้วนี่ไงค้ะ"เธอทำหน้าอ้อน
"ไม่ช่าย ไม่เกี่ยวกับหายไข้ซักหน่อยน้องดรีม พี่หมายถึงน้องดรีมไม่กินฝักน้องดรีมก็ไม่เเข็งเเรงเเล้วอย่างนี้จะได้ไปเที่ยวกันเมื่อไร"ผมอธิบายให้เธอฟังเธอทำหน้าเหมือนสำนึกผิด
"ก็ดรีม..."
"ไม่ชอบก็ต้องทานนะครับ เพื่อตัวน้องดรีมเอง"ผมลูบหัวเธอเบาๆ
"ค่ะถ้าอย่างนั้น น้องดรีมจะทานผักเยอะๆ น้องดรีมจะได้เเข็งเเรงเเล้วไปเที่ยวกันนะค้ะ"น้องดรีมทำท่าทางฮึดสู้
"คร้าบ น้องดรีมนี่เป็นเด็กดีมากๆเลย"ผมอุ้มเธอตัวลอย เธอหัวเราะลั่นคงจะหวาดเสียวเเล้วสนุกตามประสาของเธอ
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ พอพักท้องกันซักพักผมพาน้องดรีมขึ้นห้อง ป้าแป๊ดและพี่หนูนาเข้ามาช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าน้องดรีมเเละช่วยกันทำกายภาพน้องดรีมด้วยการช่วยกันยกขาน้องดรีมขึ้นลงเบาๆ
"ต้องทำทุกวันเลยหรอครับ"ผมถามด้วยความสงสัย
"ใช่ค่ะคุณหมอเทียนให้ทำแบบนี้ค่ะ เพราะกลัวว่าเลือดไม่ไหลเวียนเเล้วขาน้องจะรักษายาก"ผมพยักหน้าเข้าใจเเล้วเข้าไปช่วยบ้าง
"พี่ซินน้องดรีมอยากเดินชายหาดค่ะ ได้เเค่มองน้องดรีมอยากลงไปเดินย่ำทรายจังเลย"เธอทำน้ำเสียงอ้อนๆจนผมรู้สึกสงสาร
"ไม่ได้นะคะน้องดรีม ถ้าคุณพ่อรู้เดี๋ยวได้วุ่นวายกันใหญ่"ป้าเเป๊ดรีบพูดขึ้นมาทันที เเม้กระทั่งให้ลูกได้เอาเท้าสัมผัสทรายเเค่นี้ก็ต้องห้ามด้วยหรือไง หมอนี่คิดจะเลี้ยงลูกเป็นไข่ในหินหรือไงนะ
"โดนทรายก็ไม่ได้หรอครับทรายเนี่ย"ผมถามเพราะรู้สึกสงสัย
"เอ่อ เอาไว้ออกไปเเล้วเดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟังนะคะคุณซิน"ป้าเเป๊ดกระซิบเเล้วกลับไปทำกายภาพอย่างเดิม
พอเสร็จผมและป้าเเป๊ดให้น้องดรีมได้นอนพักเหนื่อย พอผมเเละเธอออกมา ผมเลยเข้าไปถามเอาความตอบเพื่อให้คลายสงสัย
"อันที่จริงมันก็ไม่เกี่ยวกับทรายหรอกค่ะ เเต่เพราะคุณไนท์เขากลัวน้องดรีมจะรับเชื้อโรคเข้าสู่ร่างกาย เพราะเธอเป็นอยู่ช่วงหนึ่งแต่นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอป่วยง่ายอยู่เเล้วล่ะค่ะ ตอนที่น้องดรีมป่วยจนถึงขั้นเข้า รพ. คุณเขาก็เป็นทุกข์มากเพราะคุณไนท์มีลูกสาวคนเดียว ตั้งเเต่นั้นมาคุณดรีมเลยต้องอยู่เเต่ในบ้านที่ความสะอาดด้วยการฆ่าเชื่อทุกวันน่ะค่ะ เพราะคุณไนท์คิดว่าภายในบ้านปลอดภัยที่สุดเเล้ว มันเลยยากที่จะพาน้องดรีมออกไปเดินเล่นเพราะป้าเองก็ไม่รู้ว่าบทลงโทษจะเป็นยังไงถ้าใครซักคนฝ่าฝืน"
สรุปแล้วจากที่ผมได้ฟังมา หมอนี่เลี้ยงลูกยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก เด็กที่ไม่เคยได้ดื่มนมแม่เลยก็ถือเป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีภูมิคุ้มกันอย่างเด็กที่ดื่มนมแม่ แถมน้องดรีมยังไม่ชอบทานผักด้วยมันก็สมควรเเล้วที่น้องเขาจะป่วยออดๆแอดๆ แบบนี้
หลังจากที่ผมเริ่มเข้าใจในเรื่องน้องดรีมขึ้นมาอีกนิดหน่อย มันยิ่งทำให้ผมมองหมอนั่นไม่ดีขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ผู้ชายอะไรรักลูก เเต่กลับไม่เข้าใจในตัวลูกเลย พ่อเเบบนี้มันน่าต่อยซักหมัดจริงๆ ผมนึกถึงหลิงที่สั่งให้ผมด่าหมอนั่น ผมเองก็อยากจะทำนะ ไม่รู้ว่าผมจะทำได้ไหม แล้วถ้าเกิดผมทำผมจะโดนฆ่าหมกทะเลหรือเปล่า อย่าได้คิดเเค่ต่อยหรือด่าเลยไอ้ซิน แกอยู่ในที่ๆของเสือเเกอย่าทำอวดเก่งให้เสือมันกัดคอเอาดีกว่า
"เฮ้อ"ผมรู้สึกหนักใจ ทำได้เท่าที่ทำได้ละกันตอนนี้ อย่างน้อยผมก็เป็นคนดูเเลน้องดรีม ผมนี่แหละจะปฏิวัติ ตัวน้องดรีมและความคิดของนายไนท์เอง
..............
เย็นเเล้วที่ผมสอนหนังสือน้องดรีม โชคดีที่เธอเป็นเด็กหัวไวผมเลยไม่ต้องอธิบายอะไรมาก น้องดรีมก็ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยเหมือนกัน เพราะเธอไม่ยอมนอนกลางวันเลย ชวนผมคุยเรื่องภาพวาดบนผนังตลอด เเล้วยังเร่งให้ผมช่วยสอนวาดภาพอีกในวันพรุ่งนี้ด้วย
"คุณพ่อ คุณพ่อมานี่สิค้ะน้องดรีมวาดภาพโดเราม่อนล่ะ"เธอกวักมือเรียกใครบางคนที่ยืนพิงประตู มองพวกผมตั้งเเต่เมื่อไรไม่รู้ หมอนั่นเดินเข้ามาเเล้วนั่งลงข้างๆน้องดรีม
"อื้มเก่งจังเลยเจ้าหญิงน้อยของพ่อ"ลูบหัวน้องดรีมเเล้วหอมฟอดหนึ่ง
"คุณกลับมาเมื่อไรไม่เห็นได้ยิน" นายไนท์มองผมเเล้วทำหน้ายิ้ม
"ก็นายมันพวกหูตึงจะได้ยินอะไรล่ะ ขนาดฉันมายืนมองตั้งนานยังไม่รู้ตัวเลย" ผมเสหน้าไปอีกทาง ไม่ชอบหมอนี่เลยจริงๆรู้สึกไม่ดีตั้งเเต่รู้ว่าเป็นพ่อที่ปฏิบัติกับลูกตัวเองแบบนั้นละ
"คุณพ่อขา วันนี้น้องดรีมทานผักด้วยล่ะค่ะน้องดรีมเก่งไหม" น้องดรีมคุยอวดพ่อตัวเองใหญ่ นายไนท์เลิกคิ้ว ด้วยความแปลกใจ
"จริงหรอคะ โอโหน้องดรีมเก่งมากๆเลย ใครทำให้น้องดรีมของพ่อเก่งได้ขนาดนี้เนี่ย"
"พี่ซินค่ะ พ่อขาพ่อให้รางวัลพี่ซินหน่อย"น้องดรีมเขย่าเเขนพ่อตัวเองใหญ่
"อืมเเล้วพ่อจะให้รางวัลอะไรดีละคะ"
"เออ.....เอาเเอบที่พ่อชอบให้รางวัลพิเศษน้องดรีมเเล้วกันค่ะเอาเป็นชุดใหญ่เลย"ผมสงสัยว่าไอ้รางวัลชุดใหญ่ของน้องดรีมมันเป็นยังไง
"จะดีหรอค้ะ"นายไนท์ทำหน้าหนักใจ ส่วนน้องดรีมพยักหน้าอย่างเร็วเเละทำสายตาตื่นเต้น หมอนั่นมองหน้าผมก่อนจะยื่นจมูกเข้ามาใกล้
"เฮ้ยจะทำอะไร" ผมร้องด้วยความตกใจเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะโดนหอมเเก้ม
"คุณพ่อจะให้รางวัลค่ะพี่ซิน พี่ซินให้พ่อหอมเเก้มสิค้ะ เร็วๆ"น้องดรีม!!!โธ่เด็กน้อยที่เเสนน่ารักของผม รางวัลเเบบนี้พี่ไม่เอา ไอ้บ้านี่ก็บ้ายอจะทำตามอีก แถมยังยิ้มกวนๆให้ผมอีกต่างหาก
"น่ะ น้องดรีมครับเดี๋ยวให้พ่อน้องดรีมติดพี่ไว้ก่อนก็ได้เพราะพี่ยังไม่พร้อมจะรับรางวัลนะครับ"ขืนมีหวังให้หอมเเก้ม ฟ้าได้ฝ่าลงบ้านหลังนี้เเน่ๆ
..............
"นายเป็นอะไร"นายไนท์ถามผมหลังจากมือเย็นเเละพาน้องดรีมเข้าห้องนอน
"เเล้วเมื่อไรจะเลิกทำหน้าตาอย่างนี้ซักที"
"อะไรผมทำหน้าเเบบไหน" ผมเเกล้งทำเป็นไม่สนใจนอนดูทีวีที่เปิดอยู่
"ก็ไอ้หน้าอุ....."
"พอเลยเลิกพูดเหอะ ผมจะเป็นอะไรก็เรื่องของผมเถอะมันเกี่ยวอะไรกับคุณ"ผมพูดอย่างหงุดหงิดไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน แค่มื้อเย็นก็เซงพอเเรงเเล้วที่ต้องมามองดูปราย นั่งเอาใจหมอนี่ มีการ.....พี่ไนท์ทานนี้หน่อยค่ะ พี่ไนท์อันนั้นอร่อย ชิ๊ เเววมันเริ่มส่อ หมอนี่มันไม่ได้ดีอย่างที่เห็นแน่ๆ
"เกี่ยวสิ ถ้าสิ่งที่นายทำหน้าหงุดหงิดมันเกี่ยวกับฉัน" พูดพร้อมเดินมาเเย่งรีโมทเเล้วปิดทีวี ผมเเละเขาเรามองหน้ากันนิ่ง กลับมาก็หาเรื่องเลยเหอะสู้ไปทำงานทั้งวันทั้งคืนเเล้วไม่กลับมาซะยังดีกว่า
"อะไรผมหงุดหงิดอะไร"ผมถามสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"อย่างมากวนอารมณ์ได้ไหม หึงล่ะซิ"หมอนี่ยิ้มยวนใส่
"หึง งั้นหรอ เเล้วผมเป็นอะไรกับคุณล่ะที่บอกว่าหึง"ผมตอกคำถามใส่หน้า
นายไนท์ยิ้มเเสยะเเล้วเดินเข้ามาใกล้ เเล้วนอนข้างๆจนผมขยับหนีเเทบไม่ทัน
"นายไม่รู้จริงๆหรอว่าตอนนี้เราเป็นอะไร อย่าลืมสิว่าใครที่เข้าพิธีแต่งงานกับฉัน"หมอนี่ทำน้ำเสียงเย็นๆ จนผมรู้สึกกลัวๆ
"สะ ทรายไง ถึงยังไงเจ้าสาวในตอนนี้ก็ต้องเป็นทรายเเถมทะเบียนสมรสยังเป็นชื่อทรายด้วย"ผมพูดเสียงค่อยใบหน้าก้มต่ำ ผมดึงผ้าห่มเข้าหาตัวเองเพื่อหลบสายตาที่ถูกจ้องมองอยู่อย่างนั้น
"รู้ไหม ถ้าเจ้าตัวไม่ได้เซ็นเอง ถึงจะเเต่งถูกต้องตามกฎหมายหรือตามประเพณี ทุกอย่างมันก็เป็นโมฆะได้ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่ทรายตัวจริง"ผมไม่รู้ว่าหมอนี่จะสื่อความหมายอะไรแต่ผมรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ
"เพราะฉนั้น อย่าคิดจะทำอะไรที่มันไม่เป็นผลดีกับตัวนาย ทำเเค่หน้าที่ดูเเลน้องดรีมก็พอ"นายไนท์ขู่เสร็จก็เดินไปปิดไฟเเล้วล้มตัวนอนข้างๆ
ผมยอมรับก็ได้ว่ารู้สึกโกรธหมอนี่แต่ไม่ได้หึง โกรธที่หมอนี่ทำตัวไม่สมเป็นพ่อคน โกรธทีรู้ว่าหมอนี่ห่วงและหวงน้องดรีมมากจนเกินไป มันเหมือนเขาสร้างกรงเล็กๆให้ลูกของเขาอย่างไม่รู้ตัว มันไม่เป็นผลดีต่อเด็กเเน่ๆ เเต่สิ่งที่หมอนี่มันทำกลับคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่เขาทำดีที่สุดเเล้ว มันเลยทำให้ผมอดรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาก็เท่านั้น
ตุบ! ผมเอาหมอนฟาดใส่หมอนี่หนึ่งที
"หมอหลิงฝากมา"จากนั้นผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นายไนท์เสียงไม่พอใจที่ถูกฟาด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกสรุปแล้วคืนนี้ผมก็ได้นอนกับหมอนี่จริงๆสินะ เดี๋ยวจะดิ้นถีบให้ร่วงเตียงให้หลังยอกแบบไอ้ซินคนนี้อย่างเมื่อเช้า เลยคอยดูสิ
.....................................
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นด้วยนะคะ
ขอบคุณ uknowvry ที่ให้คำเเนะนำดีด้วยค่ะ
สาเหตุที่ดูอัพน้อย เพราะเหนื่อยจากการทำงานค่ะ เเต่ถ้าวันหยุดเสาร์ อาทิตย์อาจจะจัดเต็ม เพราะมีเวลาว่างนะคะ
ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
