คุณเคยไหม?
กับการแอบรักใครบางคนแล้วไม่กล้าบอก
คุณเคยไหม?
กับการที่จะต้องปั้นหน้ายิ้มเมื่อเจอคนๆนั้นอยู่กับใครอีกคน
คุณเคยไหม?
กับการที่ต้องเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ในใจเพียงคนเดียว
ร้องไห้....เพียงคนเดียว โดยที่คนๆนั้นไม่มีวันรู้
เคยรึเปล่า??
เคยแอบรักคนไกล้ตัวไหม?
หรือว่าคุณเคยแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง...แบบผมนะ???
เชิญอ่านเรื่องราวความรักของผม...ที่เสียไปและได้มาเกือบจะพร้อมกัน....
ได้เลยครับ
=====================================
ผมชื่อ นาวากิ โชโซ ครับ ตอนนี้ก็อายุ ยี่สิบสองแล้ว ผมเป็นดีไซเนอร์ครับออกแบบแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง แน่นอนว่าก็พอมีชื่อเสียงกับเขาบ้างเหมือนกัน ผมทำงานนี้มาได้สองปีแล้ว ก็เริ่มเปิดร้านกับเพื่อนสนิทของผม ยามาคาว่า โคสึเกะ...พวกเราคบกันมาตั้งแต่ยังสองขวบ เพราะบ้านอยู่ติดกัน เรียนด้วยกันมานาน...ตั้งแต่เล็กจนโต โครู้ทุกๆอย่างเกี่ยวกับผม ในขณะที่ผมก็รู้ทุกๆอย่างเกี่ยวกับเขา...แต่ก็นั่นล่ะนะ ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถไปงานแต่งงานของเขา...กับผู้หญิงที่เขาเลือก เธอน่ารักมากๆเลยล่ะ เพื่อนผมมันก็มีตาเหมือนกันนะนี่...ทั้งสองคนคบกันมาตั้งแต่ ม.ปลายแล้วล่ะ...ในที่สุดก็ลงเอยกันได้เสียที
"เฮ้อ..." ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ มันยากนะที่จะต้องทำหน้ายิ้ม ไปงานแต่งงานของคนที่เรา(แอบ)รัก แบบนี้เนี่ย...แถมผมยังต้องไปพูดแสดงความยินดีให้กับทั้งสองคนอีก...ผมเต็มใจทำ...เต็มใจเจ็บ...เรื่องของผมกับโคมันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว ผมเองก็รู้มาตลอด...แต่ก็ไม่ตัดใจซักที...ผมคิดแล้วยื่นเงินให้คนขับแท็กซี่ แล้วก้าวลงจากรถ
"โซ! นายมาแล้ว!! ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะอีก!!" โควิ่งเข้ามากอดผมแล้วโยกตัวผมไปมา...เพราะแบบนี้ไง...ผมถึงตัดใจจากเขาไม่ได้สักที โคเป็นคนอ่อนโยนและร่าเริง...ในขณะที่ผมเป็นคนที่ชอบเก็บอะไรไปคิดคนเดียวและเข้าสังคมไม่เก่งเท่าไหร่
"ทำไมฉันจะไม่มา??" ผมพูดแล้วดันตัวออกจากอ้อมแขนของโค ก่อนที่จะรู้สึกหวั่นไหวไปมากกว่านี้
"ก็นายบอกว่างานยุ่งมากนี่นา??" โคพูด อ้อ...ถึงเราจะร่วมหุ้นกันเปิดร้านเสื้อผ้า แต่โคน่ะ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากหรอก ทุกๆอย่างในร้ายผมเป็นคนจัดการเองทั้งหมดเลย...
"อือ...ยุ่งมาก นี่ก็ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว" ผมบอก โคหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้
"แฮะๆ เข้าไปข้างในก่อนเถอะ มายูมิก็บ่นว่าอยากเจอนายเหมือนกัน" โคพูดแล้วลากผมเข้าไปในงาน...ตรงดิ่งไปหาคนรักของเขา ชิมิซึ มายูมิ วันนี้เธอสวยมากในชุดแต่งงานสีขาวผ่อง...แน่นอนโคก็ดูดีมากเหมือนกัน
"อ้าว? โชโซซัง? โล่งอกไปที ฉันนึกว่าคุณจะไม่มาเสียแล้ว" มายูมิพูด
"ไม่ได้หรอกครับ งานแต่งงานของโคทั้งที ถ้าไม่มานี่สงสัยคงโดนบ่นยาวเลยล่ะครับ" ผมพูด พวกเรายืนคุยกันอีกนิดหน่อยแล้วผมก็ขอตัวแยกออกมา
"ไม่เจอกันนานเลยนะ นาวากิ" เสียงทุ้มดังขึ้นไกล้ๆ ทำให้ผมสะดุุ้งนิดๆ
"หือ? คุณ?" ผู้ชายตรงหน้าเป็นใครนะ?? หน้าคุ้นๆนา....
"ฉัน ฮานาบุสะ ไดอิจิ นี่นายจำหน้าคนที่เคยสารภาพรักนายไปไม่ได้รึไง??" ผู้ชายคนนั้นพูด...อ้อ!! ใช่ คนๆนี้เคยสารภาพรักกับผมนี่นา!! ไดอิจิ...หนุ่มฮอตของโรงเรียนมัธยมปลาย นิชิโค ที่สาวๆต่างก็อยากจะควงเดิน ทั้งรูปร่างที่สมส่วนและหน้าตาที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้น...เอ่อ...ผมเอามาจากข้อความโฆษณาของโรงเรียนนะ...ไม่ได้พูดเอง
"ขอโทษทีนะ จำได้แล้วล่ะ นายก็มาด้วยเหรอเนี่ย??" ผมพูด มองไปยังพิธีการตรงหน้า โคกับมายูมิ...เหมาะสมกันจริงๆให้ตายสิ...
"นายยังรักอยู่สินะ?...ฉันล่ะนับถือนายจริงๆ" ไดอิจิพูด ก่อนยกคอกเทลสีสวยในมือขึ้นจิบ
"เรื่องอะไรล่ะ?" ผมถาม
"ฉันอิจฉาโคสึกิ...แล้วก็ไม่พอใจหมอนั่นมากๆด้วย" ไดอิจิพูด
"งั้นเหรอ?" ผมก็แค่ตอบรับสั้นๆ สายตาก็ยังคงจ้องคู่บ่าวสาวตรงหน้า...เจ็บมามากจนชาชิน...
"หมอนั่นมันรู้อยู่ตลอด...ว่านายคิดกับมันยังไง...แต่มันก็ยังทำตัวเหมือนกับให้ความหวังนายแบบนั้น" ไดอิจิพูด นั่นทำให้ผมชะงักเล็กน้อย...ผมหันหน้าไปมองไดอิจิ...เพื่อยืนยันคำพูดนั่นของเขาอีกครั้ง
"นายรู้ได้ยังไง?" ผมถาม
"ฉันเป็นเพื่อนกับหมอนั่นมานาน ถึงจะน้อยกว่านายก็เถอะ แต่หมอนั่นเคยมาพูดกับฉัน..." ไดอิจิพูด
"งั้นเหรอ? รู้มาตลอดเหรอ?" ผมรู้สึกเสียหน้า...และเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง...ทั้งๆที่ผมเก็บความรู้สึกได้ดีแล้วแท้ๆ
"นายน่ะ รักมันมากขนาดนั้น แต่มันก็กลับทำแบบนั้นกับนาย" ไดอิจิพูด
"ฉันรู้ดีหรอก...อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันเจ็บน้อยลงล่ะนะ อีกอย่าง...ยังดีที่โคยังคงคิดว่าฉันเป็นเพื่อนและไม่รังเกียจฉัน" ใช่...มันดีแค่ไหนแล้ว...ผมคิด และพวกเราก็เงียบไป
"นี่...นาวากิ...ฉันยังรักนายอยู่นะ" ไดอิจิพูดขึ้น
"หืม?..." แน่นอนว่าผมตกใจกับคำพูดนั้นของไดอิจิ
"ฉันพูดจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น...แค่อยากให้นายลองเปิดใจให้ฉันบ้าง" ไดอิจิพูด ผมนิ่งเงียบ...นั่นสิ...มันคงจะดีถ้าผมจะหาใครสักคนมาดามใจ....
"งั้น..."
"ขอเชิญคุณนาวากิ โชโซ เพื่อนสนิทตั้งแต่เล็กจนโตของเจ้าบ่าวขึ้นมาพูดแสดงความยินดีค่ะ" เสียงของพิธีกรสาว...(เพื่อนรุ่นเดียวกับผมเองแหละนะ) ดังขึ้น ผมจึงหยุดพูดแค่นั้นแล้วเดินขึ้นไปบนเวที
"สวัสดีครับ ผมนาวากิ โชโซ เป็นเพื่อนของเจ้าบ่าวมาตั้งแต่เล็กจนโตและจนถึงปัจจุบันนี้ครับ" ผมพูด มีเสียงฮาเล็กน้อยดังขึ้นมา
"วันนี้เป็นวันดีของเพื่อนของผม และผมก็อยากบอกว่าผมดีใจมาก...ที่เห็นโคสึเกะมีวันนี้ และรู้สึกเสียหน้านิดหน่อยที่มันดันแต่งงานมีคู่ก่อนผม" ผมพูด...แน่นอนนั่นไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆทั้งหมดของผม...ผมเสียใจมากต่างหาก...เสียใจ
"ผมรู้สึกยินดีมากๆที่ได้รับเกียรติให้มาพูดในวันนี้ และสุดท้ายนี้...ฉันขอให้พวกนาย..." เลิกกันเร็วๆ....
"มีครอบครัวที่อบอุ่น....และรักกันตลอดไป...ขอบคุณครับ" ผมพูดได้ที่ไหนกัน? เรื่องแบบนั้น เสียงปรบมือดังขึ้น ผมเดินลงจากเวที และกลับไปยืนที่เดิม...
"นายเก็บอาการได้ดีนะ..." ไดอิจิพูด
"ก็เก็บมาตั้งสิบปี..." ผมตอบ
"เอ้า ฉลอง~!!" เสียงชนแก้วดังขึ้น หลังงานเลิกก็เป็นเวลาฉลองของเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน พวกเรามาดื่มกันที่ร้านอาหารไกล้ๆโรงแรม
"เฮ้ย! พวกนายคิดดีแล้วเหรอที่ชวนพวกเรามาฉลอง?? คู่บ่าวสาวข้าวใหม่ปลามันไม่อยากไปสวีทกันเองหรอกเหรอเนี่ย??" เสียงของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น
"ปากนายก็!! เรื่องแบบนั้นมันก็ต้องบิลท์อารมณ์ก่อนสิวะ!!" อีกคนพูดแทรก พร้อมกับเสียงฮาดังขึ้น โคเดินมานั่งข้างๆผมพร้อมกับยื่นแก้วเหล้ามาให้
"ไม่ดื่มเหรอ?" โคถาม ผมอยากส่ายหน้า...แต่ก็รับแก้วนั่นมาแล้วหันไปขอบคุณโค
"ขอบใจ"
"นายน่ะ วันนี้ดูไม่ค่อยสดชื่นเลย ฉันทำให้นายต้องลำบากรึเปล่านะ??" โคถาม
"ก็....นิดหน่อยนะ..." ผมตอบตามตรง...
"ขอโทษนะ" โคพูด
"ไม่เป็นไร ไหนๆก็ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว อดนอนอีกสักวันจะเป็นไรไป" พูดจบก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม ไดอิจิหันมามองผมก่อนจะหันไปพูดกับโค
"นายเอาเหล้าให้มันกิน เดี๋ยวก็น็อคหรอก หมอนี่ยิ่งคออ่อนๆอยู่" ไดอิจิพูด
"นั่นสินะ งั้นเดี๋ยวฉันไปหาน้ำมาให้..." โคพูด
"ฉันว่านายไปนั่งกับมายูมิดีกว่า...เพิ่งแต่งงานกันไม่ใช่รึไง??" ไดอิจิพูด โคหันไปมองคนรักตัวเองก่อนจะเดินกลับไปนั่งข้างๆ
มายูมิ
"เฮ้ย...ไดอิจิ นาวาิกิมันเป็นไรวะ?? เห็นนั่งงเงียบมาตั้งนานละ" เสียงใครสักคนดังขึ้น
"หมอนี่บอกว่ามันไม่ได้นอนมาสองวันแล้วน่ะ ท่าทางจะง่วงแล้ว" ไดอิจิพูด หันกลับไปประคองนาวากิให้นั่งดีๆ ดูท่าทางก็เริ่มเมาแล้วด้วย
"ให้ตายสิ ใครเอาเหล้าให้นาวากิกินวะ?? ก็รู้อยู่ว่ามันกินเหล้าแล้วคนอื่นๆเขากิเลสขึ้น" เพื่อนในก๊กพูดขึ้นอีก (เนื่องจากมีหลายคนมากและคนเขียนขี้เกียจคิดชื่อ ถึงจะงงไปหน่อยแต่ก็อย่าเพิ่งกดปิดนะ ขอโทษนะคะ )
"หืม?? หมอนี่ไม่เปลี่ยนเลย ให้ตายสิ" อีกคนพูดขึ้น ไดอิจิหันไปมองคนข้างๆ ก่อนจะต้องเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนคนนั้น
นาวากิน่ะ เป็นคนตัวไม่สูงมาก...แต่ก็ไ่ม่เล็กมาก หมอนี่สูงแค่ร้อยเจ็ดสิบ แถมยังผิวขาวผ่องอีก เวลาหน้าแดงนิดๆหน่อยๆก็เลยเห็นกว่าคนปกติหลายเท่า แถมนาวากิยังเป็นผู้ชายที่หน้าสวยมาก...มากกว่าผู้หญิงทั่วๆไป ตอนอยู่ม.ปลาย เลยได้ฉายาเจ้าหญิงไปครองตลอดสามปี ยิ่งตอนเมาแล้ว...ก็ยิ่งยั่วยวนเข้าไปใหญ่
"ไดอิจิ...หิวข้าวอ่ะ" เริ่มแล้วไง...ฤทธิ์เหล้าที่นาวากิกินเข้าไป ร่างบางเขย่าแขนเขาอย่างเร่งเร้า
"เออๆ รอแป๊ป เฮ้ย!! พวกหล่อน! ตักข้าวให้เจ้าหญิงหน่อยยย" ไดอิจิตะโกนบอกสาวๆ
"ได้สิ! รอแป๊ปนะ!" สาวๆตอบกลับ ไดอิจิจึงหันไปมองนาวากิอีกครั้ง
"เฮ้ย! ใครเอาเหล้าให้นาวากิดื่มฟะ!!" ไดอิจิโวยวายและดูเหมือนคนอื่ๆนก็เริ่มโวยวายแล้วเหมือนกัน เพราะปกติแล้วนาวากิจะเป็นคนเงียบๆ แต่พอเมาแล้วจะกลายเป็นราชินีปีศาจได้ในทันที...คงเป็นเพราะเรื่องต่างๆที่เจ้าตัวมักจะเก็บไว้กับตัวเองตลอดล่ะนะ
"เอาล่ะพวกนาย...เรามาเล่นเกมกันดีกว่า" นั่นไง...ออกฤทธิ์แล้ว...
"ไม่ดีกว่า" เสียงเพื่อนๆตอบ มันทำให้ผมรู้สึกเซ็ง ก่อนจะหันไปคว้าแก้วเหล้ามากระดกต่อ
"พอแล้ว! นายดื่มมากไปแล้วนะ!!" ไดอิจิคว้าแก้วออกจากมือของผมก่อนที่จะเข้าปาก
"ยุ่งน่า!" ผมหันไปตวาดไดอิจิ
"นายเมาแล้วนะนาวากิ!!" ไดอิจิตวาดกลับ
"ช่างฉัน!!" ผมพูด มองหน้าคนตรงหน้าอย่างขัดใจ แต่สายตาก็ดันไปเห็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันข้างหลังไดอิจิ...มันทำให้ผมหงุดหงิด!!
"พอได้แล้วนาวากิ" ไดอิจิพูด ผมปล่อยแก้วเหล้าแล้วลุกขึ้น
"ฉันกลับล่ะ" พูดจบก็คว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินออกมาจากร้านอาหาร ถึงเพื่อนๆจะมองมาที่ผมอย่างงงๆก็เถอะ
ผมทนอยู่ในนั้นไม่ได้...ผมหงุดหงิด...เจ็บใจ...เสียใจ...ความรู้สึกในตอนนี้มันมั่วซั่วจนผมไม่เข้าใจตัวเอง
"เดี๋ยว! นี่! นายจะไปไหนน่ะ??" ไดอิจิเดินตามออกมา
"กลับบ้านสิ ถามโง่ๆ" ผมตอบ ไดอิจิรีบเดินมาข้างๆผมแล้วจับมือผมไว้
"ไม่ทันแล้วล่ะ รถไฟน่ะหมดแล้วนะ ไปบ้านฉันก่อนมั้ยล่ะ??" ไดอิจิพูด
"ไม่ล่ะ รบกวนนายเปล่าๆ" ผมบอก
"แล้วนายจะกลับยังไง?? ตอนนี้ไม่มีแท็กซี่หรอกนะ" ไดอิจิพูด
"นอนโรงแรม" ผมตอบกลับ
"งั้นก็ได้...โรงแรมไหนล่ะ??"
"ไกล้ๆนี่ล่ะ"
"เอ้า...อย่าเพิ่งนอนสิ ถอดรองเท้าก่อนนาวากิ" ไดอิจิพูด มองร่างบางที่ยังไม่ทันถอดรองเท้าก็หลับซะแล้ว
"เฮ้อ...ใ้ห้ตายสิ.." ไดอิจิพึมพำ ก่อนจะถอดรองเท้าและหาผ้ามาเช็ดตัวให้ร่างบาง
"ยังหน้าเด็กเหมือนเดิม...." ไดอิจิพึมพำ ใช้ผ้าชุบน้ำไล้ตามใบหน้าเรียวไข่อย่างเบามือ
ร่างสูงถอดเสื้อของนาวากิออกแล้วเช็ดตัวให้ ก่อนจะเอาผ้าขนหนูไปผึ่งไว้ที่ระเบียง
"อึก...ฮึก..." พอเดินเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ของนาวากิ ไดอิจิจึงรีบวิ่งเข้าไปดู
"นาวากิ...นาวากิ เป็นอะไรไปน่ะ?? ปวดหัวเหรอ??" เขาเขย่าตัวร่างบางเบาๆ
"ฮึก~ฮือ....ไดอิจิ...แง้!!" ร่างบางโผเข้ากอดคนตรงหน้าและซุกหน้าลงกับอกของไดอิจิ
"เป็นอะไรไป? นาวากิ?" น้ำเสียงที่อ่อนโยนและบ่งบอกถึงความเป็นห่วงได้ชััดเจนทำให้หัวใจของนาวากิเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล
"ฉันมันโง่....ที่ไม่ยอมตัดใจตั้งแต่ต้น...." นาวากิพูด ไดอิจิลูบหัวร่างบางอย่างปลอบโยน
"...มันไม่ง่าย...ฉันรู้ดี..." ไดอิจิพูด นาวากิเงียบไป....ถ้าเขารักคนๆนี้...เขาคงไม่ต้องเจ็บปวด...ถ้ารักได้....
"ถ้าฉันรักนาย....ฉันคงไม่ต้องมารู้สึกแบบนี้สินะ...." นาวากิพูด ไดอิจิชะงักไป
"งั้นนาย...ก็รักฉันสิ" ไดอิจิพูด ประคองใบหน้าเรียวให้เชิดขึ้น ก่อนประทับจูบลงบนริมฝีปากเรียวบางนั้นอย่างแผ่วเบา
"ไดอิจิ....?" ร่างบางมองคนตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ
"ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันรักนาย...และตอนนี้ก็ยังรักนายอยู่...." ไดอิจิพูด ก่อนจะก้มลงจูบร่างบางอีกครั้ง รสจูบที่อ่อนโยนทำให้ร่างบางเผลอตัวตอบรับจูบนั้นอย่าง่ายดาย เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังข้างๆหูทำให้นาวากิแทบเตลิด...และแน่นอนว่ามันยังคงดังอยู่อย่างงั้น....จนถึงเช้า...
"อือ..." ร่างบางขยับตัวอย่างอึดอัด แล้วลืมตาขึ้นเพราะแสงแดดที่ส่องกระทบเปลือกตา ดวงตาสีน้ำตาสสวยมองไปทั่วห้อง...ก่อนจะหันไปอีกทาง...
"ไดอิจิ??" ร่างบางตกใจเมื่อเห็นไดอิจินอนอยู่ข้างๆในสภาพเปลือยเปล่า...แถมแขนของหมอนี่ยังพาดอยู่บนตัวเขาอีก
"หือ?...อรุณสวัสดิ์....นาวากิ" ไดอิจิพูดขึ้นหลังจากที่ลืมตาขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจตื่น
"นี่นาย....เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน....??" ทันทีที่ถามไปแบบนั้นไดอิจิก็ดูเหมือนจะเงียบไป ร่างบางนั่งคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน....ตั้งแต่เขาเมา เข้ามาในโรงแรม...และก็.....
"ขอโทษนาวากิ..." ไดอิจิพูด ทันทีที่เห็นร่างบางหน้าขึ้นสี
"เอ่อ...อือ...มะ ไม่ต้องคิดมากหรอก" นาวาิกิตอบ หันหน้าไปมองอีกทางเพราะตอนนี้รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมด
'ถ้าฉันรักนาย...ฉันคงไม่ต้องรู้สึกแบบนี้สินะ'
'งั้นนาย....ก็รักฉันสิ'
อ๊าก!!! นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย!!! แถมหมอนั่นยังตอกกลับมาแบบนั้นอีก!!! น่าอายชะมัด!!!!
"นาวากิ....เอ่อ....นาย...กำลังโกรธอยู่รึเปล่า??" ไดอิจิถาม ผมหันไปมองเขาก่อนจะส่ายหน้า
"ไม่หรอก มะ ไม่ได้โกรธหรอก...คะ ...แค่รู้สึก...อายน่ะ" ผมพูดแล้วมุดลงผ้าห่มทันที
"นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย?? พูดจริงนะ!" ไดอิจิเริ่มร่าเริงเมื่อเห็นว่าผมไม่โกรธเขา
"อือ"
"ถ้างั้น...นาวากิ....คบกับฉันนะ" ไดอิจิพูด ผมจึงเด้งตัวขึ้นนั่งทันที
"หา???" แน่นอนว่าผมอึ้งจนลืมอายไปเลย
"ฉันจะบอกอีกรอบก็ได้....ฉันรักนาย..เพราะงั้นคบกับฉันนะ" ไดอิิจิพูด ดวงตามั่นคง....แน่วแน่
"นายแน่ใจเหรอ....ฉันยังตัดใจจากโคไม่ได้....ฉันไม่อยากให้นายเจ็บ" ผมบอก
"แน่ใจสิ...แน่ใจที่สุดในสามร้อยโลก..."
"แต่ว่า...."
"ตอนนี้นายไม่ได้รัก....แต่วันต่อๆไป นายอาจจะรักฉันก็ได้นี่นา...คบกับฉันเถอะนะ นาวากิ"
"ถะ...ถ้านายพูดแบบนั้น....ก็ได้....ฉันจะลองเปิดใจดูอีกสักครั้ง"
"งั้นตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ!!" ไดอิจิคว้าผมไปกอด
"เฮ้ย! นายข้ามขั้นแล้ว" ผมพูด
"ก็เรามีอะไรกันไปแล้วนี่ ไม่ได้ข้ามขั้นซะหน่อย" พอพูดจบหมอนั่นก็หอมแก้มผมไปหลายไปครั้งจนผมกลัวว่าแก้มตัวเองจะช้ำจริงๆซะแล้ว บางที...ถ้าตอนนั้นผมเปิดใจรับรักไดอิจิไป...ผมอาจจะไม่ต้องมาทนทุกข์กับการแอบรักโคก็เป็นได้....
ผมขอสาบานเลย...ว่าผมจะรักไดอิจิให้ได้และจะไม่ทำให้เขาเสียใจ....สาบานเลย
========================================
จบแล้วเค่อะ!! ดูแปลกๆไหมเคอะ??
เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันแปลกๆขัดๆไปหน่อย แต่ก็ไม่รู้จะแก้ตรงไหน
ถ้าผิดลาดหรือขาดอะไรไปก็บอกนะคะ
โดยส่วนตัวแล้วที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นเพราะมีเื่พื่อนหลายๆคนที่แอบรักเพื่อนสนิทตัวเองค่ะ
เลยลองเขียนขึ้นดู....
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) การแอบรักใครสักคน[ตอนเดียวจบ] (อ่าน 12607 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก