หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[Non_stop]

 

หมั่นไส้อีตาเสืออ่ะ หึงเขาก็ว่ามาเถอะ

แต่ศักดิ์ก็สงสารแก้วบ้างอะไรบ้าง เรื่องราวคงยุ่งน่า

 

[bulldog17]

แอบหวานนิดดดดดดดดดดดดดดดดดดนึงสินะ

[greenboy2012]

ตอนที่ 17 ขอโทษ

   “ภัทจะไปไหนจ๊ะ” เสียงพี่สาเอ่ยทักผมขึ้น ทันทีที่เห็นผมเดินขาลากลงมาจากบันไดชั้นสองบนหลังสะพายเป้ขนาดย่อมไว้ใบหนึ่ง ผมกำลังจะกลับกรุงเทพฯ! ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ให้ใครดูถูกอีกแล้ว!
   “ผมจะกลับกรุงเทพฯ ครับ” ผมตอบพร้อมกับมองดูพวกเขาทั้งเขา พี่สา พี่ศักดิ์มากันพร้อมหน้าที่ห้องโถงชั้นล่าง ทุกคนกำลังแหงนหน้าขึ้นมามองผม พี่ศักดิ์เดินขึ้นบันไดมาจะเดินมาพยุงผมลงไปชั้นล่าง
   “มา ให้พี่ช่วยนะ” พี่ศักดิ์พูดพร้อมกับเอาแขนสอดไหล่ผมไว้ ค่อยๆ พยุงผมเดินลงมา เท้าผมเริ่มบวมหนักกว่าเมื่อคืนอีก คงอักเสบ
   “ภัท จะกลับกรุงเทพฯ ได้ยังไงจ๊ะ ได้ข่าวว่าข้อเท้าแพลงไม่ใช่เหรอ เห็นพี่เสือบอกว่าวันนี้จะพาไปหาหมอนี่น่า” พี่สาพูดเมื่อผมกับพี่ศักดิ์ลงบันไดมาถึงชั้นล่าง ส่วนเขาก็ยืนมองอยู่ไม่ห่าง
   “ผม เอ่อ มีธุระต้องรีบกลับด่วนครับ” ผมตอบมั่วๆ ไป
   “ฮะ” พี่ศักดิ์ว่าพร้อมกับขำพรวดออกมา ทำหน้าตาแบบไม่เชื่อที่ผมพูดซักนิด บ้าชะมัด!
   “ยังกลับไม่ได้ ขาบวมกว่าเมื่อวานอีก วันนี้ต้องไปหาหมอ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาใกล้แล้วก็ค่อยๆ ดึงเป้สะพายหลังของผมออกจากหลังและเอามาถือไว้
   “ใช่ ภัท เดินขาลากอย่างนี้จะกลับกรุงเทพฯ ได้ยังไง พี่ไม่ยอมนะจ๊ะ มากินข้าวเช้าก่อนแล้วจะได้กับหาหมอกับพี่เสือ” พี่สาพูดแล้วก็เดินเข้ามารับช่วงพยุงผมต่อจากพี่ศักดิ์ที่เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารแล้ว เด็กสาวรับใช้ของพี่สาเดินมาตักข้าวต้มลงบนถ้วยที่เตรียมไว้จนครบทั้งสี่ที่
   “ทานซิจ๊ะ เป็นไรจ๊ะภัท หน้าบึ้งเชียว” พี่สาพูดพร้อมกับมองที่ถ้วยข้าวต้มของผมที่ผมยังไม่ได้ตักกินซักคำ
   “เปล่าครับ” ผมหันไปมองเขา เห็นกำลังตักข้าวต้มเข้าปากทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อวาน
   “พี่เสือ แล้วตกลงเดือนหน้าพี่จะเข้ากรุงเทพฯ เองรึเปล่า” พี่ศักดิ์หันไปคุยกับเขาเหมือนปกติ  หมายความว่าสองคนนี้คุยกันแล้ว หายโกรธกันแล้วงั้นเหรอ ฮึ เมื่อวานต่อยกันจะเป็นจะตายเช้ามาหายเป็นปลิดทิ้ง ทีกับผมไม่เห็นจะพูดดีกับผมเลย เมื่อวานทำอะไรกับผมไว้ ไม่ลืมง่ายๆ หรอกนะ
   “อืม ต่อไปพี่จะเข้าไปติดต่องานในกรุงเทพฯ เองเหมือนเดิม แกก็ช่วยสินมันอยู่ที่โรงงานนี่หรือถ้ามีลูกค้าจังหวัดอื่นแกก็รับผิดชอบไป” เขาตอบ หมายความว่าเขาจะไปๆ มาๆ เข้ากรุงเทพฯ เหมือนเมื่อก่อนงั้นเหรอ
   “ฮึ ฮึ แล้วอย่าไปหลงแสงสีที่กรุงเทพฯ เข้าล่ะ เอ๊ะหรือว่าหลงไปแล้วก็ไม่รู้” พี่ศักดิ์พูดยิ้มๆ พร้อมกับหันหน้ามามองผม พี่ศักดิ์คงไม่ได้หมายถึงผมหรอกนะ ถึงเมื่อวานพี่ศักดิ์จะพูดอะไรเป็นนัยๆ เหมือนจะรู้ถึงความรู้สึกของผมกับเขา แต่พี่ศักดิ์คงไม่น่าจะรู้จริงๆ หรอกมั้ง น่าจะแค่แซวเล่นมากกว่า
   “พูดบ้าอะไร รีบๆ กินเข้าไปเถอะ” เขาพูดตัดบท ผมเห็นพี่ศักดิ์หัวเราะร่า ส่วนเขานั่งหน้านิ่งกินข้าวต่อไป
                                ///////////////////////////////////////////////////////////
   ผมปล่อยให้เขาพยุงพาผมมาขึ้นรถของเขาเพื่อไปหาหมอในเมือง แต่พอลับสายตาพี่ศักดิ์กับพี่สาแล้ว ผมก็สะบัดแขนเขาออก
   “ปล่อยผม” ผมพูดนิ่งๆ จ้องตาเขา เขามองผมตอบแต่เขาก็ไม่ได้พูดว่าอะไร คอยมองผมขึ้นรถอย่างทุลักทุเล พอผมขึ้นเสร็จเขาก็ปิดประตูให้แล้วเขาก็เดินไปขึ้นฝั่งคนขับ ก่อนจะออกรถเขาก็หันมามองผมพอเห็นว่ายังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย เขาก็โน้มตัวมาจะคาดให้
   “ผมคาดเองได้” แล้วผมก็หยิบมาจะคาด แต่ให้ตายเถอะ ไอ้เข็มขัดบ้าเส้นนี้กดเท่าไหร่ก็ไม่ลงล็อคซะที คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว ผมเห็นเขาจ้องอยู่ พอเห็นว่าผมคาดไม่ได้ก็โน้มตัวลงมาคาดให้ผม ตัวเขาอยู่ใกล้ผมมาก ใกล้จนผมได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ จากตัวเขา สงสัยคงสูบเมื่อเช้า
   เขาพาผมมาหาหมอที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในตัวเมือง ทำให้ไม่ต้องรอนานมานัก เขาช่วยพยุงผมตลอดทางแม้ผมจะขืนตัวออกจากเขา แต่เขาก็ไม่สนใจ จนผมต้องผมให้เขาหิ้วปีกผมไปตลอดเวลา หมอบอกว่าเส้นเอ็นเคล็ดไม่ถึงกับฉีกขาดแต่ก็ต้องใช้เวลารักษาถึงสองอาทิตย์กว่าจะหายเป็นปกติ ช่วงนี้ให้งดเดินไปไหนมาไหนบ่อยๆ นี่ผมต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสองอาทิตย์เชียวเหรอ เพราะเขาคนเดียวเลยทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ ตลอดทางไปกลับผมไม่คุยกับเขาเลย แม้เขาจะหันมาถามสองสามครั้งว่าอยากกินอะไรไหมจะซื้อให้หรืออยากได้อะไรรึเปล่าแต่ผมก็ไม่ตอบเขา เขาดูหงุดหงิดเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
   ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   
“ตกลงภัทจะไม่พูดอะไรกับพี่เลยใช่ไหม” เขาถามขึ้นเมื่อเขาพาผมมาส่งถึงเตียงนอน ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา เขายืนอยู่ข้างเตียง ในขณะที่ผมนั่งพิงหัวเตียง ขาก็เหยียดยาวออกไปจนสุดทั้งสองข้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ อย่างเต็มปากเต็มคำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาคุยกันเขาจะพูดขึ้นมาเลยโดยไม่ค่อยเอ่ยชื่อผมและเขาเองก็ไม่เคยเรียกคำแทนชื่อตัวเอง เขาจะเรียกชื่อผมบ้างเป็นบางครั้งเวลาโมโหหรือหงุดหงิดมากๆ มันให้ความรู้สึกเหมือนคนที่ห่างเหินกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูด ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่ผมรู้สึกว่าเขากำลังทำให้ผมรู้สึกว่าเราใกล้ชิดกันเข้ามาอีกขั้นหนึ่ง!
“ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ” ผมตอบเขา ผมมองเขาอย่างเคืองๆ
“ถ้าโกรธพี่เรื่องเมื่อวานล่ะก็ พี่ขอโทษ” เขาพูดเสียงอ่อนลงอย่างที่ผมไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก แล้วก็พูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ด้วย คำที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินออกจากปากเขา แล้วเขาก็ทรุดตัวนั่งลงบนปลายเตียง ผมรีบขยับตัวหนีเขาให้ห่างออกไปอีกหน่อย
“พี่โมโหมากไปหน่อยก็เลยเข้าใจผิด เมื่อเช้าก็คุยกับศักดิ์แล้วว่าไม่ได้มีอะไรจริงๆ” เขายังคงพูดต่อ
“เมื่อคืนพี่รอภัททั้งคืน ดึกแล้วยังไม่เห็นกลับซักที ก็เลยหงุดหงิด เห็นแก้วก็มารออยู่หน้าบ้านเลยชวนมันออกมาตามด้วย” รอผมงั้นเหรอ! แล้วทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนั้นด้วย ผมไม่เข้าใจ
“จะรอผมทำไม ก็รู้อยู่แล้วว่าผมไปกับพี่ศักดิ์” ผมเสียงแข็ง
“ก็กลัวว่าจะมีอันตรายอะไรรึเปล่า แบบว่า...เกิดอุบัติเหตุ”
“จะมีอะไรได้ ไปกับพี่ศักดิ์ไม่อันตรายอะไรหรอก พี่ศักดิ์ดีกับผม จริงๆ แล้วคุณเองก็อยากให้ผมไปกับพี่ศักดิ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่” ผมประชดเขา
“ศักดิ์บอกว่าภัทได้ยินเรื่องที่พวกพี่คุยกัน...เอ่อในห้องทำงานพี่วันนั้น”
“ผมเป็นคนมีจิตใจนะ ไม่ใช่สิ่งของที่จะมายกให้ใครก็ได้ แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์มายกผมให้ใครด้วย” ผมโมโหจนเสียงสั่น ผมรู้สึกว่าน้ำตาผมมันเริ่มไหลออกมา
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนี้นะ ศักดิ์เองมันมาขอให้ช่วย”
“ผมไม่รู้ว่าคุณไปสัญญาอะไรกันไว้ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มายกผมให้ใคร ตัวของผม! ใจของผม! เป็นของผมเท่านั้น!” แล้วผมก็ร้องไห้ออกมาเบาๆ ความอดกลั้นของผมสิ้นสุดลงแล้ว พยายามจะปาดน้ำตาแต่มันก็สะอื้นไห้ในอกไม่หยุด
“พี่ขอโทษ” เขาเอื้อมมือมาแตะแขนผมเบาๆ แต่ผมสะบัดออก
“พี่ไม่ได้คิดจะยกภัทให้ใคร แต่ศักดิ์มันก็เป็นน้อง มันบอกว่ามันจริงจังกับภัท มันขอโอกาสใกล้ชิดภัท พี่ก็เลยแค่จะเปิดโอกาสให้ได้ลองคบกันศึกษากันก็เท่านั้น แต่ถ้าภัทไม่ชอบ ไม่พอใจก็ไม่มีใครบังคับภัทได้ ไม่เคยคิดจะบังคับและไม่เคยคิดจะยกให้ใครด้วย เชื่อพี่เถอะ” เขาว่าเสียงอ่อนโยน
“ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ศักดิ์ที่เป็นน้องแท้ๆ แล้ว...พี่ไม่มีทางยอม” แต่ผมยังน้อยใจเขาอยู่ เขาด่าผมว่าผมสารพัด หงุดหงิดใส่ผม ทำผมเจ็บอีกทั้งกายใจ ที่ขาผมเจ็บอยู่นี่ก็ไม่ใช่เพราะความโกรธไม่ฟังเหตุผลอะไรของเขาเหรอ จะให้ผมลืมแล้วให้อภัยเขาง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ อย่าหวังเลย!
“คุณไม่เคยเชื่อใจผม ไม่เคยฟังผม เอาแต่โมโหไม่มีเหตุผล ที่ผมเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะคุณหรอกเหรอ”
“พี่จะดูแลภัทจนกว่าภัทจะหายเอง” เขารับปาก แต่ใครจะต้องการล่ะ!
“ผมจะกลับกรุงเทพฯ”
“ยังกลับตอนนี้ไม่ได้ ให้หายก่อนแล้วถ้าจะกลับ พี่จะไปส่ง” เขาเสียงแข็งขึ้นมาเหมือนกัน เห็นไหมยังไม่ทันไรก็ทำเสียงแข็งใส่ผมอีกแล้ว!
“นอนพักก่อนแล้วกัน พี่จะทายาให้” เขาว่าพร้อมกับหยิบหลอดยาในถุงโรงพยาบาลมาจะทาข้อเท้าให้ผม แต่ผมรีบชักเท้าหนี
“อย่าดื้อกับพี่ได้ไหม” เขาว่าพร้อมกับจับข้อเท้าผมยกเบาๆ แล้ววางพาดบนขาของเขาแล้ว เขาก็เริ่มบีบยาออกจากหลอดแล้วทาให้ผมเบาๆ ตรงที่มีรอยบวมช้ำอยู่ มือเขาเบามาก เบาจนผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน!__________________________________________________________________________________________

[พูดคุย]
           ตอนนี้หวานมากเลยใช่ไหมล่ะ ฮิฮิ 
           รู้สึกว่าตอนนี้พี่เสือหงอๆ ยังไงไม่รู้ 
   

[hotladyanyavee]

ตอนหวานของพี่เสือ แม้จะติดโหด แต่คนแบบพี่เสือแบบนี้ดีแล้วละ
คนมุทะลุหวานยาก แค่นี้ก็หวานแล้ว

[Vesi]

ถึงจะยังติดกับมาดดุๆ อยู่บ้าง แต่ได้ขนาดนี้ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว

[Onlymin]

จู่ ๆ พี่เสือก็อ่อนลง

แล้วจู่ ๆ ภัทก็เอาแต่ใจขึ้นมาก

[honeystar]

เอิ่ม อีตาพี่เสือไอบทจะหวาน ก็หวานนะ ==' เกรงใจกันมั่งจิ !

[pikki]

สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบเรื่องราวแบบนี้มากๆ
แบบค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆผูกพัน
ค่อยๆซึมซับความรัก(?)ของกันและกัน
มีการวางเรื่องที่ไม่รีบร้อน 
มีเหตุการณ์ที่ประสบพร้อมกัน ชอบๆ
ส่วนเรื่องตอนพิเศษทั้งหลาย เราไม่ซีเรียสนะ
เหมือนดูทีเซอร์ของหนังก่อนดูหนังอ่ะค่ะ
แบบบางทีมันก็อาจจะทำให้เดาเรื่องได้
หรือบางทีถ้าตัดมาแต่ไฮไลท์ ถึงเวลาหนังถ่าย 
มันก็ไม่มีไฮไลท์แปลกใหม่แล้วสำหรับคนดูอ่ะค่ะ
แต่คิดว่าคนเขียนยังเผยไฮไลท์ไม่หมดหรอกเนอะค่ะ ^^
สู้ๆต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[bulldog17]

พี่เสือแอบจ๋อย

สะใจ!!!

[jimmyFG]

จู่ ๆ พี่เสือก็อ่อนลง

แล้วจู่ ๆ ภัทก็เอาแต่ใจขึ้นมาก

ความคิดเดียวกันเลยๆฮ่าๆ แต่ก็ชอบนะ อิอิ

[Non_stop]

  

กิ้วๆๆพี่เสือรุ้สึกผิดหล่ะซิ

โอ้ยไม่อยากคิดเลยว่าหลงอะไรกันแน่ที่กรุงเทพฯ

คนเขียนใจดีจังอัพไม่ให้ค้างเลยค่ะ +1  ค่ะ

[naumi]

ผีเข้าอีตาพี่เสือรึไง ยังกะคนละคน เหอๆ

[Jesale]

พี่เสือ รู้ใจตัวเองหรือยัง

แล้วตอนแรก ทำไมเหมือนไม่ชอบ หรือว่ารักแรกพบ

[t2007]

พี่เสือจะตรวจงานที่กรุงเทพฯ เอง อะเนอะ พลังความรัก บวก เสน่ห์น้องภัท นี่แร็งส์

[หมอตัวเปียก]

อย่าบอกนะว่าที่แกล้งไม่ชอบตอนแรก เพราะติดเรื่องภา

[❝CHŌN❞]

ตอนนี้มันเสือรู้สึกผิด

น่ารักอ่ะ ><

[-west-]

แหม  หวานลืมโหด

[andear]

อ๊าย เริ่มหวานล่ะ

[smmikie]

โอ้ย ยย ย ตอนนี้ถือว่าหวานไหม? อิอิ
อ่านแล้วยิ้มมม ม ><

[mister]

อ่านได้จุใจมาก เลยวันนี้


มาลงอีกเร็วๆนะ^^

[quiicheh.]

มันก็โอเคนะ ..........
แต่มันยังกำกวมนะ ...............
แต่หวานกว่าปกติหน่อยนึง 

[frenzy19]

 

[IRIS]

หวานแบบโหดๆ

[Pupay]

ตอนนี้หวานเบาๆ 

  นะคะ

[gohong]

เสือ-ภัท เริ่มหวานกันแล้ว
แอบอยากอ่าน ศักดิ์-แก้วต่อ ชอบมาม่า

[HISY]

ศักดิ์แก้วอ่ะ

[Pakbung Mazo]

หวานนนนนนนนนน (กว่าปกติ) ><"

[GAZESL]

พี่เสือมาแนวอ่อนโยน คนอ่านรับไม่ทันนน 555
ใจดีกับภัทนานๆ หน่อยนะพี่เสือ

[janamanza]

พี่เสือนี่มัน น่า  น่า..... เอาไม้ทุบหัว
ทำน้องร้องไห้ได้ไง  ถึงจะอ่อนโยนซะจนต้องกรี๊ดก็เถอะ -///-

[JS13elieve]

ขอเรียกชื่อช่วงว่า "ช่วงภัทเอาคืน" !!

สมแล้วว