คุยกันนิ๊สสสสส....
หายไปนานมากกกกกก
ไม่ใช่ไปไหนนะ... ไม่มีพล็อตจะแต่ง เลยได้แต่สิงเล้าแล้วอ่านนิยายชาวบ้านเขาแทน...
พอดีเห็นมีคนมาโพสเพิ่มคนหนึ่ง(ตั้งคนหนึ่งแหนะ) เลยมานั่งย้อนอ่านแล้วก็มีกำลังใจแต่ง
เรื่องผมเป็นคนบ้า... เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ ตอนเขียนเหมือนบ้าตามไปจริงๆ
พิมได้ไงไม่รู้... จบไม่ลงเหมือนเรื่องอื่น... มันแถๆได้(เหมือนอิม) 555555
ตอนนี้ก็แถมาเกิดเหมือนกัน...
ท้ายสุด... ผมรวมที่เขียนไว้ที่เดียว (เพราะส่วนใหญ่เป็นตอนเดียวจบ) เอาไว้ที่นี้...
ภาคต่อของตัวละครบางทีมันซ้อนกัน อ่านไว้ทั้งหมดจะเข้าใจกว่า... ที่นี้เลยครับ
http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=35007.0 ตามเลยครับตามเลย 5555
สุดท้ายจริงๆนะ อ่านแล้ว+1ให้ด้วยครับผม รักนะจุบุจุบุ 5555
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมเป็นคนบ้า... แต่ผมว่าเขาเป็นลูกมาเฟีย
ตอน... บ้าก็รัก(ว่ะ)ครับ
อยู่ไหนวะ.... โว้ยยยย!! อย่าให้เจอนะ พ่อจับขังลืมปล้ำแม่งทั้งวันทั้งคืนเลยให้ตายสิ... จะกี่ปีกี่ปีก็เหมือนเดิม... หนีเก่งยังไงก็ยังงั้น... เฮ้อ.... กะอีกแค่ทำงานหนักจนลืมเวลากลับบ้านแค่สี่สิบนาที นี้มันถึงกับต้องหนีออกจากบ้านเลยรึไงวะ.... อ่อ... นึกออกแล้ว... ที่สุดท้าย... ถ้าไม่เจอนะแม่ง...กูโดนงอนไปตลอดชีวิตแน่ๆ
“มาหาใครคะคุณ”แม่บ้านคนหนึ่งเดินออกมาถามหลังจากที่ผมกดออดไปได้สักสามสี่ครั้ง...
“ผมมาหานัทครับ... เขาอยู่รึเปล่าครับคุณป้า”ผมเอ่ยถาม... เอาวะ... ความหวังสุดท้าย ตามหามาวันครึ่งแล้ว... อดหลับอดนอนมาจนเกือบขับมาไม่ถึงที่นี่ด้วยซ้ำ
“อ่อ... คุณนัทใช่มั๊ยคะ... อยู่ค่ะ... เชิญเข้ามาเลยค่ะ”คุณป้าคนนั้นเชิญผมเข้าบ้าน... ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปแบบไม่เกรงใจใคร... มารับเมียเว้ย! ใครกล้าขวางพ่อเตะไส้ปลิ้น... อ่อ ผมบอกไปรึยัง... ผมเป็นมาเฟีย... แบบ เป็นแทน ‘เมีย’ น่ะ หึหึหึ
“ชักช้า!!!”มาแล้วครับ... เสียงทักทายที่ได้ยินมาตลอด20ปีที่ผ่านมา...
“โอ๋ๆ... ขอโทษครับ ขอโทษ... ผมไม่คิดว่าอิมจะมาที่นี่นี้หน่า... มารับแล้ว... กลับกันเถอะนะครับ”ผมยิ้ม... อ้อนแบบสุดๆอ่ะครับ อ้อนไม่หายนี่ผมคงไม่ได้นอนแน่ๆ แค่ไปเคลียร์งานนี้ก็โคตรเพลียแล้วนะครับ กะจะกลับมากอดเมียให้หายเหนื่อย... เมียก็นอยด์ทำบ้าอีกซะล่ะ
“บอกว่าไม่ให้กลับบ้านเกินกี่โมง...”เสียงแข็งครับ.... ผมปรี่เข้าไปนั่งกอดข้างๆ...
“ไม่เกินหนึ่งทุ่มครับ... เลทได้ไม่เกินสิบห้านาที มากกว่านั้นต้องโทรบอก... แต่ว่า... ตอนนั้นพ่ออิมเรียกตัวเข้าไปหาด่วน เลยไม่มีโอกาสโทรบอกนี่... พอเสร็จก็รีบกลับเลยนะครับ โอ๋ๆ”ครับผม... เมียผมอัพเกรดจากหนีไปเป็นคนบ้า... ตอนนี้ท่านเจ้าประคุณอัพเกรดเป็นหนีมาเป็นคุณนายที่บ้านเพื่อนสนิทแทน...
“เหรอ... งั้นก็ไปเอาพ่อผมเป็นเมียสิ... ลืมไปแล้วเหรอไงว่าผมบ้า... แล้วคนบ้าก็อารมณ์ไม่คงที่น่ะ”ผมมองอีกฝ่ายที่ทำหน้าเบ้น้ำตาคลอ... โอ๊ย... เห็นแล้วอยากจับขึงพรืดอยู่ในห้องด้วยกันสักสี่ห้าวันสี่ห้าคืนจริงๆเลย ให้ตายสิ... เกิดมาเพื่อยั่วกันชัดๆแบบนี้
“ขอโทษครับ... คนดีไม่เอาน้า.... ผมยังไม่ได้นอนเลย หายงอนนะครับ โอ๋ๆ”ผมรีบอ้อน... มันเบ้ปากแล้วพยักหน้าหนึ่งที...
“ครั้งสุดท้ายแล้วนะสัก... ต่อไปผมจะไม่ทน...”เหย้ดดดด..... เมียที่น่ารักยอมคืนดีแล้วเว้ยยยยย ผมแทนจะอุ้มมันออกไปขึ้นรถ... ง่วงจะตายแล้วครับไม่ใช่อะไร... กลัวพาเมียที่รักไปไม่ถึงบ้าน แต่จะไปสอยเสาไฟฟ้าแถวบ้านเอาแทน...
“ผมบ้านะ... สักรักคนบ้าจริงๆเหรอ...”ทุกครั้งที่มันหนีผมไป ประโยคนี้ก็กลับมาทุกครั้งสิหน่า...
“อิมครับ... ผมบอกอิมไปทุกครั้งที่อิมหนีไป... ซึ่งมันเกือบจะพันครั้งแล้วนะในรอบยี่สิบสองปีที่เราอยู่ด้วยกันน่ะ ว่าไม่ว่าอิมจะบ้าแค่ไหนยังไง ผมก็จะบ้าอย่างเดียว... บ้ารักอิมไงครับ”ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยนะทั้งประโยค... เมียที่รักของผมนี่แทบจะหนีออกจากบ้านวันเว้นวัน... ทั้งผมทำผิดสัญญาบ้าง... หรือไม่เคารพเมียบ้าง... ดีไม่ดี ท่านเจ้าประคุณหนีออกไปเพราะบอกว่าเบื่ออากาศในบ้าน... เอากะท่านสิครับ! เมียใครไม่รู้... เจ๋งจริงๆ แต่ยังไงก็น่ารักที่สุดอยู่ดี
เราสองคนกลับมาถึงบ้านในเวลาเพียงยี่สิบนาที ซึ่งนั้นเป็นเวลาที่ยาวนานมากสำหรับคนไม่ได้นอนมาร่วมสองวันอย่างผม... เกือบสอยเสาไฟไปหลายรอบล่ะครับ... ผมอุ้มที่รักที่หลับไปเรียบร้อยแล้วเข้าไปในบ้าน... บ้านที่ผมสร้างไว้ให้แฟนของผมคนเดียวโดยเฉพาะจากน้ำพักน้ำแรงของผม....
“ฮึบ! นอนดีๆครับอิม...”ผมดันตัวที่รักของผมให้นอนดีดี ก่อนที่ผมจะเดินไปนอนอีกฝ่ายแล้วดึงตัวอีกฝ่ายมากอดหลวมๆ...
“ฝันดีครับคนบ้าของผม...”
[ Nut talk]
ครับ... ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกสักพัก... หลายคนคงลืมผมไปแล้ว... ผม อิม นัทหรือไอ้บ้า... แล้วแต่จะเรียกเลยครับ... ผมมองคาง... ก็ผมเห็นแค่ตรงคางอ่ะ ใครจะทำไม บู่ว์! คางของคนที่กอดผมเอาไว้... ผมรักมันมาก... มากจนไม่อยากให้ใครมาแย่งความสนใจของมันไปจากผม... บอกแล้วไงครับ... คนบ้าอารมณ์แปรปรวนง่าย... และตอนนี้มันก็แปรปรวนมากซะด้วย... แปรเป็นตัวอักษรคำว่ารักเลยล่ะครับ อ้วก...(ใครต้องการกระโถนไปซื้อเองนะครับ ผมมีหน้าที่แค่พูดประโยคเสี่ยวๆนี่ ฮาๆๆ)
“รักมึงนะสัก...”ผมเงยหน้าไปจุ๊บคางสากๆของมัน... ก่อนจะขยับตัวเบาๆออกจากอ้อมกอดของมัน... ตอนนี้ผมยังไม่ง่วง... ก็ทั้งวันที่ผมไปอยู่บ้านไอ้พรตกับไอ้ต๊อก... สองผัวเมียที่สมัครสมานรักใคร่กลมเกลียวจนหนีไปฮันนีมูนที่.... อะไรใครบอกมัลดีฟ... ม่ายยยยยยย... คุณๆกำลังเข้าผิดอย่างแรงส์... พวกมันไปอินเดียต่างหาก... มันอยากไปเที่ยวที่แม่น้ำคงคา... จะว่าไป... มีอะไรกันที่ริมแม่น้ำคงสนุกพิลึก... ว่างๆคงต้องชวนไอ้เจ้าพ่อมาเฟียคนนี้ไปหน่อยแล้ว... นี่ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ... จริงจริ๊งงงงงงง....
ผมเดินไปหน้าบ้าน... รูปตอนที่สักรับปริญญายังแปะอยู่... มันอยู่ตรงนี้มาหลายปีเหลือเกิน... นี่ผมเลวไปรึเปล่า... ทำนายแพทย์ดีๆหายไปจากสังคมหนึ่งคนน่ะ... แน่สิ... ก็มันบอกกับพ่อผมเองว่าจะเอาแก๊งค์ไปดูแลต่อ... ซึ่งนั่นก็ควรอยู่ที่พ่อเอาผมมาแลกกับการทำงานของมัน... เอาเหอะ... ผมเดินไปที่ระเบียงหน้าบ้าน... สมุดบันทึกเล่มเล็กๆที่ผมพกไว้ติดตัวเสมอ...
‘วันอังคาร...
สักตามตัวเจออีกแล้ว... เหมือนเล่นซ่อนแอบเลย... ขอบคุณนะที่ตามหาเจอทุกครั้ง... ยังรักเสมอนะ...’
สั้นๆครับ... ผมจดเอาไว้ตั้งแค่แรกๆที่เราเจอกัน ตอนแรกมันมีหลายเล่มนะ... ผมจดมายี่สิบกว่าปีนี่หน่า... ตอนนี้แพคได้เป็นลังอ่ะครับ ขนาดจดสั้นๆนะ... ผมเก็บสมุดแล้วล้มตัวลงนอนบนพื้น... ไอ้หมา... อ่อ... ผมเบื่อเลยไปเก็บหมาแถวๆที่ผมเคยอยู่มาหนึ่งตัว เป็นเพื่อนสนิทผมเองชื่อไอ้หมา... ผมตั้งเอง... น่ารักมั๊ย... มันเป็นหมาพันธุ์ไหนไม่รู้เพราะคิดว่าผสมมาเยอะจนดูพันธุ์ ไม่ออก แต่มันน่ารักในสายตาคนบ้าอย่างผมแล้วกัน... ไอ้หมามันนอนมาเลียหน้าผมแล้วนอนเอาหัวเกยบนอกผม... น่ารักดีครับ หนักดีด้วย ฮาๆ
“ไอ้หมา... แกคิดว่าคนๆหนึ่งจะรักกันได้นานเท่าไรวะ... แต่อย่างแกคงต้องเป็นหมาตัวหนึ่งสินะ โทษที... ฉันลืมน่ะ”ผมลูบหัวมันแล้วเงยหน้ามองดวงดาว ถามว่าเห็นมั๊ย... ก็ไม่เห็นแหละ แล้วผมจะนอนทำไม... มันเป็นฟีลลิ่ง คนไม่บ้าอย่าถามมากได้มั๊ย คนบ้าขี้เกียจตอบนะ
“โฮ่ง!”โห... มีพัฒนาเห่าตอบซะด้วย เจ๋งๆ
“แล้วคนเราจะรักคนที่บ้าจริงๆเหรอ...”
“โฮ่งๆ!”
“บางทีฉันก็แค่อยากทำตัวให้มันสนใจบ้าง”
“โฮ่งๆๆ!!!”
“ประโยคบอกเล่าไม่ต้องตอบก็ได้ไอ้หมา!”ผมหันไปทำตาดุดุใส่มันก่อนจะลุกขึ้นนั่ง... แล้วลูบหัวมันเบาๆ... ผมรักหมา แล้วผมก็รักทุกที่อยู่ใกล้หมา... ใช่... ผมรักตัวเอง... จะว่างั้นก็ได้...
“ดึกแล้วแม่งนอยด์สลัดผักเลยว่ะไอ้หมา... ฉันไปนอนแล้วนะ... บาย... มาจุ๊บทีดิ๊...”ผมก้มไปหอมหน้าผากของไอ้หมาก่อนจะโบกมือลา...
“ฝันดี เจอกันพรุ่งนี้เว้ย! ฉันรักแก ไอ้หมาเพื่อนรัก”ผมเดินเข้าบ้าน ไปที่ที่นอนที่เดิมก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนตัวโต...
“ฝันดีครับ... ที่รักของผม”ผมยิ้ม... ให้กับใครอีกคนที่ยังไม่ตื่นมารับรู้แล้วสอดตัวเข้าไปใกล้ความอบอุ่นนั่น...
หนึ่งทุ่มแล้วครับ... ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่เข็มยาวชี้ไปที่เลขสอง... กลับข้าอีกแล้ว... ผมมองนาฬิกาสลับกับมองประตูบ้าน... ไม่เปิด... ยังไงก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะกลับมา... ไหนๆ... ใครบอกผมไว้วะว่าจะโทรมาบอกก่อนน่ะ โฮ๊ย!!! อารมรืเสีย... คนบ้าเซ็งครับ แม่ง!! เซ็งเว้ย! ผมเดินปึงปังขึ้นบนบ้าน... หยิบกระเป๋า ไม่สิ! ถุงเก่าๆใบหนึ่ง... ยัดเสื้อผ้าขาดๆที่ผมชอบไว้สองสามชุด เดินลงมา หยิบอาหารหมามาเทให้ไอ้หมาประมาณหนึ่ง... แล้วเดินออกจากบ้าน... แม่ง! งอน!!!!!!
“น้องสาววววว... ไปกับเพ่ม๊ายยยยย”เชี่ย... คนเมา ผมเดินเลี่ยงมันออกมา ไอ้แก่อายุเกือบ50นี่มัน... จะด่ามันว่าแก่ดีมั๊ย... ผมก็สี่สิบนิดๆแล้ว... เหอะๆ แต่หน้าตาเหมือนสามสิบต้นๆนะครับ ขอโทษ ชิ!
“ผมบ้า... อย่ามาใกล้นะไอ้สัด!”สักดอกแล้วผมก็รีบเดินห่างมันไปเร็วๆ ใครจะไม่กลัวครับ... ตัวคนเดียวนะ ผมเดินมาถึงสะพานลอยที่โปรด... วางกองเสื้อผ้า หยิบกระป๋องมาม่าที่เพิ่งคุยขยะมาได้วางไว้หน้าตัวก่อนจะทำเป็นนั่งขุดคู้อยู่กับที่ ไม่นานก็มีคนเอาตังค์มาหยอกให้สิบยาท เฮ๊ะ! มีตังค์ซื้อน้ำล่ะๆ ดีใจจุงเบยยยย...
“อ่า... งุงิงุงิง”ผมฮึมฮัมอะไรไปเรื่อยเปื่อยพร้อมๆกับสิ่งที่โปรดปราน... หนังสือสักเล่ม แน่นอน... มันต้องเป็นหนังสือการ์ตูนน่ะสิ... อย่าแปลกใจ ซีไรต์ปีนี้ผมเพิ่งอ่านจบหมดไปเมื่อตอนหนีไปครั้งล่าสุดนี่เอง ฮาๆ
“ไอ้หนู... แถวนี้มันถิ่นฉัน แกมานั่งอะไรแถวนี้ ถอยไป! เด็กฉันจะมานั่ง”ไอ้เถื่อนนนนนนน... ผมทำหน้าเศร้าแล้วเกาะเสาสะพานแน่น
“ฮึก...ฮือ.... ใครอ่ะ... ใครๆ... ไม่เอา ไม่ไป... ฮือออออ”ครับผม มุขประจำ ผมร้องไห้จ้า... ให้คนรอบๆหันมามอง มันทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอก่อนจะกระชากแขนผมออกจากราวเหล็ก...
“ไม่อยากตายก็ไป ไป๊!”มันผลักผมจนเซ... ไอ้โหดดดด ผมคว้าถ้วยมาม่าก่อนจะทำเป็นเซตุปัดตุเป๋ไปลงบันได... เรื่องมันเศร้า ผมโดนแย่งที่!! แล้วคืนนี้ผมจะนอนที่ไหนวะครับ กระซิกๆ
ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่ๆหนึ่งใต้เสาไฟฟ้า... แหม... ที่ประจำโคตรดีเลยให้ตายสิ... ผมนั่งงอขาแล้วโยกตัวไปมา... ทำไมกูต้องเล่นท่ายาก... ไม่รู้สิ... ผมบ้า ! ผมนั่งอ่านหนังสือก่อนจะได้ยินเสียงซุบซิบกันเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นมอง... เด็กมัธยมสี่ห้าคนกำลังเดินผ่านมาทางนี้และมองผมอยู่อย่างระแวง... แฮ่! เดี๋ยวพ่องับคอซะนี้ พวกมันเห็นผมแลบลิ้นปลิ้นตา ก่อนจะรีบเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
‘ “เฮ้ย... อย่ายุ่งกับมันเลยว่ะ เขาว่ากันว่ามันเป็นบ้า... ไม่ยอมไปไหน นั่งอ่านแต่หนังสืออยู่แบบนี้มาตั้งหลายวันแล้ว”ผมเงยหน้ามองไอ้กลุ่มคนที่บอกว่าผมบ้า... อีกแล้วเหรอ แต่สายตาผมกลับไปสะดุดใจกับคนในชุดสูทภูมิฐานที่ตัวใหญ่กว่าผมสักหน่อย... หล่อดีแฮะ...
“พวกมึงกลับไปก่อนป่ะ... กูว่ากูอยากลองคุยกับคนบ้าดูสักตั้ง”ในความมืดที่มีแค่แสงโคมไฟจากตรงที่ผมนั่งอยู่ ผมบอกไปรึยังว่าบ้านตอนนี้ของผมคือข้างถนน
“เอาจริงเหรอวะไอ้สัก... มึงนี้ท่าจะบ้าไปแล้วว่ะ”ตกลงคนๆนั้นเขาก็บ้าเหมือนผมเหรอ... ตลกชะมัดเลยแฮะ เป็นคนบ้า แต่ใส่สูทซะดูดีเชียว...
“มึงเป็นคนบ้าเหรอ ชื่ออะไรวะ”ผมเงยหน้ามองเขางงๆ เขาถามชื่อผมเหรอ...
“ถามผมเหรอ... ไม่รู้สิ ผมเป็นคนบ้า ไม่มีชื่อเหรอ”ผมตอบกลับเสียงเรียบแล้วก้มหน้าไปอ่านหนังสืออีกครั้ง ตัวหนังสือเบลอๆนิดๆ อาจเพราะสายตาผมสั้นลงล่ะมั้งเนี่ย
“เออ... มึงนี่แปลกดีจัง กูชื่อสัก มึงมากับกูดีกว่า เดี๋ยวกูพาไปอยู่ด้วย” ’
ผมนึกถึงครั้งแรกที่เจอสัก... เหตุการณ์แบบนี้เลยสินะ... เพียงแต่ตอนนั้นมันเดินมาหาผม พยุงผม... เออ... ลากก็ได้ มันลากผมไปอยู่กับมัน... วันนี้ในอีกยี่สิบกว่าปีเลยเกิดขึ้นมา... ถ้าไม่มีมัน... ป่านนี้ผมคงไปอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลก... อาจจะเป็นอิสราเอล... ผมแค่อาจจะนะ อาจะน่ะ may be you know?
“คุณคนบ้าที่รักครับ... ชื่ออะไรเหรอครับเนี่ย... แล้วงอนอะไรถึงหนีมาตรงนี้ครับ หืม...”เสียงที่คุ้นเคย... ผมหันไปมอง... ไอ้สักในชุดสูทเหมือนกับวันนั้นกำลังเดินมาหาผม... ผมส่ายหน้าแล้วพูดเบาๆ
“ผมเป็นคนบ้า... มีคนตั้งชื่อให้ผมว่า... อิม...”ผมโน้มตัวไปตามแรงดึงของมัน
“แล้วคนบ้ารู้มั๊ยครับ... ว่าคนๆนั้นคิดถึงคนบ้าคนนี้ขนาดไหนน่ะ... ขอโทษนะครับที่ไม่ได้โทรบอก... ไม่สะดวกจริงๆ ขอโทษนะครับคนดี โอ๋... ไม่ร้องนะไม่ร้อง”ผมเบ้ปาก... ใครบอกผมร้องไห้... แค่ต่อมในตาผมมันเสียแค่นั้นเอง...
“ไม่ได้ร้อง... ก็แค่... รู้สึกเคืองๆตา... รอหมอบางคนมาดูอาการให้...ก็แค่นั้น”ผมพูดเบาๆพอๆกับกระซิบ ไม่ได้ยินก็ช่างแม่ง!
“งั้นให้นายแพทย์คนนี้ดูหน่อยนะครับ... เป็นอะไรมากมั๊ย...”ผมลืมตาให้มันดู มันมองสองสามทีแล้วก้มลงมาหาผม...
“ไม่เห็นมีอะไรเลยครับ เห็นแต่ความรักที่มันสะท้อนอยู่เต็มดวงตาของคุณน่ะ”อ้วกกกกก..... ครับ! แม่งจะโรแมนติกมาก... ถ้ามันเป็นริมแม่น้ำแสนสวยหรือบนตึกดาดฟ้าสักที่ ที่เห็นท้องฟ้าสวยงามตอนกลางคืน ไม่ใช่ในซอยเปลี่ยว ที่มีถังขยะกับน้องหมานอนมองหน้าอยู่น่ะ...
“กูบ้านะ... มึงรักกูแน่เหรอ...”ผมเอนตัวไปฟังเสียงหัวใจมัน... ยังไงก็ยังเป็นเสียงที่ฟังแล้วอบอุ่นที่สุดอยู่ดี...
“แน่ครับ... คนบ้าคนนี้น่ะ... ทำผมหลงรักหัวปักหัวปำมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว... ยังไม่แน่ใจอะไรอีกเหรอครับ”ผมยิ้ม... แล้วมันก็ยิ้ม... ผมหอมแก้มมันเบาๆก่อนจะหัวเราะคิก... เสียงกระซิบในตอนเที่ยงคืนหนึ่งนาที...
“happy anniversary 23 year ที่นี่ที่เราเจอกัน... ขอบคุณนะครับ... คนบ้าของผม”
----------------------------------------จบตอนพิเศษ(แต่ไม่จบทั้งหมด กระแสดีมีพิเศษต่อ)----------------------------------------
หัวข้อ: T@NG[เรื่องสั้น]ผมเป็นคนบ้า... แต่ผมว่าเขาเป็นลูกมาเฟีย... (sp.สงกรานต์)15-4-58 (อ่าน 39134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก