รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (10) คนใกล้ตัวบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ในเช้ามืดวันหนึ่ง ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารหวานคาวหลากชนิด สมาชิกในบ้านแบ่งหน้าที่กันตามงานถนัด อุ่นรักเป็นลูกมือช่วยแม่ทำกับข้าวเพื่อจะไปทำบุญที่วัดในวันนี้ ขณะที่พ่อกับพี่ไอรักช่วยเก็บจานชามไปล้าง นีออนกับอุ้มรักแค่มายืนให้กำลังใจ เข้าไปใกล้เดี๋ยวเกะกะ
“นีออน ไปซื้อดอกไม้ร้านป้าทองทีลูก เดี๋ยวไปสายแล้วจะมีแต่ที่เหลือๆ ไม่สวย”
คุณแม่ร้องสั่งมาจากหน้าเตา นีออนอิดออดเล็กๆกับคำสั่ง ก็มันยังมืดอยู่เลยอ่ะ
“ออนขี้เกียจเดินอ่ะแม่” ถือเป็นคำปฏิเสธกลายๆ อยากจะโยนให้พี่ไอ แต่พี่ก็ช่วยแม่อยู่นี่นา
“จักรยานก็มีนี่นีออน”
คุณแม่เอ่ยดักทางเด็กขี้เกียจ นีออนจำต้องเดินไปจูงจักรยานคันน้อยมา ปากก็พูดบ่นไปด้วย
“แม่น่าจะซื้อมอเตอร์ไซค์ให้ออนสักคัน จะได้ไม่ต้องปั่นให้เมื่อย”
“ไม่ต้องเลยเราน่ะ ตัวขี้เกียจเกาะเต็มหลังแล้ว ไปร้านป้าทองใกล้ๆแค่นี้เดินเอายังได้”
พอถูกคุณแม่ว่ามาอย่างนั้นนีออนน้อยจึงจนด้วยคำพูด เข็นจักรยานมาจอด ขึ้นคร่อมนั่งอานด้านหลัง แล้วกวักมือเรียกแฝดน้องมาหา
“อุ้ม มานี่หน่อย”
อุ้มรักมองแฝดพี่งงๆ ก่อนจะเดินมาหา “อะไรอ่ะ?”
นีออนน้อยตบอานจักรยานด้านหน้าแล้วบอกสั้นๆ “ปั่น”
“ไม่เอา แม่ใช้ออนนะ” อุ้มรักรีบปฏิเสธเสียงหลง
“ฮือออ อุ้มรัก ไปเป็นเพื่อนออนหน่อยนะ นะ น้าอุ้มน้า~”
นีออนอ้อนผู้เป็นน้อง จับมืออุ้มรักเขย่าๆ อุ้มมองพี่ชายฝาแฝดที่ส่งสายตาปิ๊งๆมาให้แล้วถอนหายใจเฮือก ก่อนตอบตกลง
“ก็ได้”
“เย้~ ขึ้นมาเลย”
เด็กเจ้าเล่ห์ตบอานด้านหน้าเปาะแปะ ให้อุ้มรักขึ้นมานั่งจะได้ไปร้านป้าทองกันเสียที แฝดน้องปั่นจักรยานให้แฝดพี่อย่างนีออนนั่ง ออกจากบ้านขับเลี้ยวซิกแซกไปตามซอกซอย ร้านป้าทองแกขายของสารพัดอย่าง ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ทั้งอาหารการกิน ในตอนเช้าร้านแกจะขายอาหารสำเร็จรูป พวกแกงถุงเอย ไก่ย่างเอย ไข่ต้ม ไข่เค็ม ไส้กรอก แหนมเหนิม เนื้อสด ผักสด โอ๊ย สารพัดสิ่งอย่าง สายหน่อยตั้งหม้อต้มน้ำก๋วยเตี๋ยว ยิ่งวันพระใหญ่จะเพิ่มดอกไม้บูชาพระมาขายด้วย เรียกได้ว่าอยากได้อะไรไปร้านป้าทองจบครบทุกสิ่งเลยทีเดียว
อุ้มรักกับนีออนไปถึงร้านป้าทองในเวลาอันรวดเร็ว เพราะจะว่าไปก็ไม่ได้ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่เลยอย่างที่คุณแม่ว่า เด็กน้อยส่งเสียงแจ๋วมาแต่ไกลตั้งแต่รถยังไม่ทันจอดดี
“ป้าทอง ซื้อดอกไม้หน่อยขอรับบบ”
นีออนเอ่ยเรียกป้าทองนำไปก่อน พออุ้มหยุดรถเด็กตัวเล็กก็ก้าวลงแล้วโดดดึ๋งๆเข้าร้านป้าทองไปยืนทำหน้าแป้นแล้นอยู่ตรงหน้าป้าแก อุ้มรักที่เอาขาตั้งรถลงแล้วเดินมาสมทบ
“เลือกเอาเลยลูก เพิ่งมาใหม่ๆเลย”
ป้าทองยิ้มบอก ชี้ไปที่ดอกไม้บูชาพระนานาชนิดที่แช่น้ำเอาไว้ในถัง นีออนกับอุ้มรักจึงตรงไปเลือกดอกไม้
“เอาดอกอะไรดีอ่ะ?” อุ้มรักถามทันทีเมื่อเห็นว่ามีดอกไม้สวยๆสามสี่ชนิด
“กล้วยไม้สิ จะได้ไม่เหี่ยวเร็ว สวยด้วย” นีออนเสนอความคิดเห็นพร้อมหยิบกล้วยไม้สีขาว กับสีม่วง และสีส้ม มาเทียบกันว่าควรเอาสีไหนดี
“ดอกบัวก็สวยนะออน สีขาวเหมาะกับการเอาไปวัด”
อุ้มรักหยิบดอกบัวสีขาวกลีบสวยมาหนึ่งกำทำให้ตัวเล็กชักจะลังเล มองดอกไม้สองชนิดแต่หลากสีไปมาก่อนตัดสินใจ
“งั้นอุ้มเอาดอกบัว ออนจะเอากล้วยไม้ละกัน”
“แล้วกุหลาบล่ะ?” อุ้มรักยังถามเผื่อไปยังดอกไม้อีกชนิดที่ชูช่อล่อสายตา
“เอาไปหมดเลยไหม?” ตัวเล็กว่าประชด เด็กตัวอวบบุ้ยปากแล้วพูดเสียงอุบอิบ
“ก็มันสวยดี”
นีออนน้อยส่ายหน้า ก่อนจะเลือกดอกกล้วยไม้สีขาวสวย กับดอกบัวของอุ้มรักแล้วไปจ่ายตังค์ เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยป้าแกใส่ถุงให้แล้ว อุ้มรักก็ถือถุงดอกไม้เดินมาที่รถ แล้วบอกให้นีออนเป็นคนปั่นบ้าง
“ขามาอุ้มปั่นแล้ว ขากลับออนต้องปั่น”
“ห๊ะ!! ตายแน่เลยอ่ะ ออนต้องหมดแรงก่อนถึงบ้านแน่ๆ” นีออนทำท่าว่าจะหมดแรงทั้งที่ยังไม่ได้ปั่นด้วยซ้ำ
“นีออน!” เด็กน้อยตัวอวบอ้วนเรียกพี่ชายฝาแฝดเสียงดัง หน้านี่งอแล้ว มาล้อเขาอ่ะ
“ฮ่าๆๆๆ”
นีออนตัวป่วนหัวเราะเฮฮา ก่อนจะก้าวคร่อมจักรยานแล้วเรียกอุ้มรักให้ขึ้นมาซ้อน แอบแกล้งน้องทำเป็นเซจนโดนน้องตีแขน เด็กตัวเล็กหัวเราะอารมณ์ดี ตั้งท่าจะออกตัวอย่างจริงจัง
“ขึ้นมาๆ จะพาซิ่งแล้วน้า”
พออุ้มรักขึ้นนั่งซ้อนนีออนก็ออกตัวปั่นทันทีไม่เสียเวลา แต่ยังขับเลี้ยวไปเลี้ยวมาแกล้งน้องอีก สองพี่น้องฝาแฝดจึงมีแต่เสียงหัวเราะเมื่อมุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อเตรียมตัวไปวัดกันในเช้านี้
บรรยากาศแสนร่มรื่นน่าเย็นใจภายในวัดตอนเช้าตรู่ เสียงเทศนาทำวัตรเช้าดังไปทั่วอาณาบริเวณเมื่อพระท่านเทศน์ผ่านเครื่องขยายเสียง ครอบครัวของสองฝาแฝดตัวน้อยซึ่งประกอบไปด้วยคุณแม่และป้าน้อย ซึ่งเป็นผู้นำขบวนในการทำบุญครั้งนี้ นีออน อุ้มรัก ไอรัก และอุ่นรัก มาร่วมกันอย่างพร้อมหน้าในวันหยุดนักขัตฤกษ์วันนี้ ส่วนคุณพ่อและลุงไทยต่างก็มีหน้าที่เฝ้าสวนผลไม้และเฝ้าร้านลายไทยทั้งคู่ ทำให้ไม่ได้มาด้วย
นีออนกับอุ้มรักนั่งอยู่ข้างพี่ไอรักและเพื่อนสนิทของพี่ชื่อพี่ตันหยง พี่ตันหยงเป็นคนไทยเชื้อสายจีน แต่ก็แค่เสี้ยวๆจีน เพราะแม่เป็นไทยแท้แต่ดั้งเดิม มุมหนึ่งของศาลาการเปรียญที่พากันนั่งอยู่นี้ถูกตระเตรียมไว้สำหรับอุบาสก แบ่งพื้นที่ตามสมควรกับอุบาสิกา ไม่ได้นั่งรวมกันทำให้เด็กแฝดต้องมานั่งอยู่ข้างพี่ชายเช่นตอนนี้
สองแฝดพนมมือรับพรจากพระ เมื่อพระท่านเทศนาให้ศีลให้พร หลังจากจบไปบทหนึ่งมัคนายกก็เป็นคนกล่าวนำถวายภัตตาหารแล้วจึงยกไปถวายพระ เด็กน้อยทั้งสองช่วยยกจานขนมที่มันเบาๆ เพราะกลัวทำเปิ่นแล้วของเสียหายไป ส่วนถาดที่ใส่อาหารหวานคาวหนักๆปล่อยเป็นหน้าที่พี่ ๆ ลุง ๆ ที่มาทำบุญที่วัดไป วันนี้เป็นวันพระใหญ่คนจึงเยอะกว่าปรกติมาก พอถวายภัตตาหารหวานคาวเสร็จก็ทำการกรวดน้ำรับพร จากนั้นมัคนายกคนเดิมก็เป็นคนนำกล่าวคำลาเพื่อคนที่จำต้องกลับไปประกอบกิจต่างๆ
ครอบครัวนีออนยังอยู่รอล้างถ้วยล้างจานให้วัด นีออนจึงต้องอยู่กับแม่และป้าน้อยด้วย เด็กๆเอาน้ำที่ทำการกรวดน้ำรับพรเมื่อครู่ไปเทที่โคนต้นไม้ใหญ่ในวัดเพื่อุทิศส่วนกุศลผลบุญให้เจ้ากรรมนายเวรและญาติๆผู้ล่วงลับไปแล้ว เสร็จจากนั้นจึงนั่งเล่นแถวใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่ทางวัดปลูกเอาไว้รอพระท่านฉันอาหารเสร็จ คุณแม่ของนีออนกับป้าน้อยและคุณแม่พี่ตันหยงก็นั่งคุยกันกับบรรดาแม่ๆทั้งหลายในวัดไปพลางๆ
เมื่อพระฉันเสร็จ ชาวบ้านที่มาทำบุญจึงเรียกเด็กๆให้เข้าไปทานข้าวด้วยกัน แม่นีออนน้อยบอกว่าการทานอาหารที่เหลือจากพระได้บุญ นีออนเลยขอเอากลับบ้านด้วย
“จะเอาไปทำไมล่ะลูก”
“ออนจะเอาไปให้พ่อกับลุงไทยด้วย จะได้ได้บุญกันถ้วนหน้าเลยไง”
นีออนตัวป่วนอธิบายกับแม่ ก่อนจะเก็บขนมใส่ตะกร้า คุณแม่เลยเตือนให้ดูก่อนว่ามีคนทานอยู่ไหม เดี๋ยวจะเป็นการแย่งบุญคนอื่นเขา ไว้ให้คนทางนี้ทานเสร็จแล้วค่อยเก็บกลับก็ได้
“หอบอะไรมาเยอะแยะอุ้มรัก เกรงใจป้าเขาลูก”
คุณแม่เอ่ยท้วงลูกชายคนเล็กที่หอบขนมนมเนยกับจานผลไม้มาเต็มสองมือ อุ้มรักวางจานลงโดยมีนีออนช่วยรับ เด็กตัวกลมนั่งลงข้างแม่ ก่อนจะชี้ไปที่ป้าคนหนึ่งที่นั่งทานข้าวอยู่อีกกลุ่มหนึ่งแล้วบอก
“ป้าเขาให้อุ้มมาอ่ะแม่”
“เอาไปเถอะแม่ใจ เห็นเด็กๆกินแล้วมันน่าอร่อยดีนะ ของเยอะแยะ แบ่งๆกันไป” ป้าแกเห็นเด็กน้อยถูกแม่ติงจึงส่งเสียงมาช่วยเจ้าหนูอธิบาย
“ขอบคุณค่ะพี่” คุณแม่ของสองแฝดบอกขอบคุณอย่างเกรงใจ
“เอ้า! เจ้าแฝดน้อยนั่น มาเอานี่ไปกินอีกมา จะได้โตเร็วๆ”
คุณลุงอีกคนที่นั่งข้างคุณป้าคนเมื่อครู่เอ่ยเรียกแฝดน้อยให้ไปเอาของกินจากสำรับของแกอีก นีออนกับอุ้มรักจึงคลานเข่าเข้าไปหาลุง เด็กทั้งสองไหว้ขอบคุณผู้ใหญ่ที่ให้ของมา
“ขอบคุณครับ”
“ลุงครับ ผมขอเอากลับบ้านได้ไหม?” นีออนยังไม่วายขอเอากลับบ้าน แม่กับพี่ๆพากันขำ
“ตามสบายๆ”
ลุงแกบอกอย่างใจดี ท่าทางแล้วชาวบ้านคงเอ็นดูแฝดน้อยกันมากเลยให้ของมาเสียเยอะแยะมากมาย อย่างนี้ล่ะ ก็เด็กๆวัยรุ่นที่จะเข้าวัดเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีกันนัก พอมีมาสักทีก็อดเอ็นดูกันไม่ได้
หลังทานข้าวเสร็จก็พากันไปล้างจาน เด็กน้อยทั้งสองก็ได้แต่ให้กำลังใจเพราะกลัวทำจานวัดแตก แล้วนีออนก็แพ้น้ำยาล้างจานด้วย พี่อุ่นรักจึงช่วยพวกแม่ๆล้าง ส่วนพี่ตันหยงก็ช่วยยกตะกร้าใส่จานชามไปเก็บที่โรงทานกับพี่ไอ เป็นอันเสร็จพิธีแต่เพียงเท่านี้ ทั้งหมดกราบลาพระพุทธอีกครั้งก่อนออกจากวัดกลับบ้านกัน
ไอรักขับรถพาทุกคนกลับบ้าน รวมทั้งตันหยงกับแม่ด้วย ป้าน้อยมากับลูกสาวจึงกลับไปอีกทางแล้ว รถของไอรักแวะเข้าบ้านตนเองก่อนที่จะไปส่งตันหยงกับแม่ที่บ้าน แม่ของไอรักชวนตันหยงกับแม่ลงมานั่งเล่นที่บ้านก่อน เพราะเดี๋ยวจะให้เด็กๆไปเก็บผลไม้ในสวนเอาไปฝากเสี่ยย้งกับอาฟง พ่อกับพี่ชายตันหยงด้วย คุณแม่พี่ตันหยงก็ออกจะเกรงอกเกรงใจกันอยู่ แต่คุณแม่ใจของไอรักก็ยังยืนยันว่าจะให้ ท่านจึงลงมานั่งเล่นพูดคุยกับแม่ของไอรักไปพลางๆ ส่วนไอรักกับตันหยงและนีออนกับอุ้มรักก็เข้าสวนไปเก็บผลไม้
นีออนกับอุ้มรักเดินข้ามสะพานไม้ข้ามคลองลั้นลานำหน้าพี่ชาย ฮัมเพลงงุ้งงิ้งกันอยู่สองคน ก่อนจะหยุดเท้าเมื่อพี่มาไม่ถึงที่พวกตนเองอยู่สักที หันไปอีกทีก็เห็นยังอยู่กลางคลองกันอยู่เลย นีออนว่าถ้าให้พี่ตันหยงข้ามมาเองยังจะเร็วกว่าให้พี่ไอพยุงมาอีกนะ
“พี่ไอเว่อร์อ่ะ พี่หยงไม่ได้อ่อนขนาดนั้นสักหน่อย มาที่บ้านเราออกบ่อยเนอะ” คำท้ายประโยคเหมือนต้องการความคิดเห็น
“ช่าย” อุ้มรักกอดอกพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ทางด้านพี่ชายที่ไม่รู้ว่าตนเองกำลังถูกน้องนินทาก็ยังคอยจับมือเพื่อนพยุงไม่ให้เดินตกลงไปในคูคลอง พอข้ามมาถึงอีกฝั่งตันหยงก็สะบัดมือเพื่อนออก
“บางทีกูก็รำคาญนะที่มึงดูแลเหมือนกูเป็นง่อยแบบนี้อ่ะ”
ตันหยงว่าเสียงออกหงุดหงิดเล็กๆ ก่อนจะเดินไปหาอุ้มรักกับนีออนที่รออยู่ ไอรักถอนหายใจยิ้มๆ ไม่ได้โกรธอะไรกับท่าทางแบบนั้นของเพื่อน ก่อนเดินตามเพื่อนไป
“รอด้วยดิ ไอ้คุณชาย”
เด็กๆเอาผลไม้กลับมาที่บ้าน คุณพ่อก็ตามกลับมาด้วย เพราะให้สองแฝดหิ้วตะกร้าก็ยกแล้วยกอีกอยู่นั่น ไว้ว่างๆต้องให้ออกกำลังกายหนักๆบ้างแล้ว ไม่ไหวๆ
คุณแม่ไอรักเอาผลไม้ไปจัดการมัดแล้วใส่ถุงมาให้ตันหยงกับแม่ นีออนคุยกับแม่พี่ตันหยงเรื่องข้าวเม่า เพราะแม่พี่หยงบอกว่าที่หมู่บ้านของท่านทำข้าวเม่าเป็นกิจการในครัวเรือนเลยทีเดียว บอกว่าไว้ให้ถึงหน้าที่เขาทำกันเยอะๆแล้วจะเอามาให้ที่บ้านนีออนชิมบ้าง นีออนน้อยเลยอ้อนพ่อว่าอยากไปเที่ยวบ้านแม่พี่ตันหยงช่วงปิดเทอมนี้ด้วย แต่พ่อบอกว่าก่อนปิดเทอมโรงเรียนก็จะพาไปทัศนศึกษาอยู่แล้วยังจะไปไหนอีก เลยอดไปเลย
ไอรักไปส่งแม่ตันหยงกับตันหยงที่บ้าน ส่วนนีออนพี่ไทม์ก็โทรมาถามว่าไปไหนมาเพราะไม่เห็นรับโทรศัพท์ แอบหยอดหวานกันนิดหน่อย อุ้มรักก็ขออนุญาตพ่อกับแม่อีกรอบ เพราะต้องไปซ้อมละครบ้านเพื่อน บอกเดี๋ยวเพื่อนมารับ แต่คนที่มาดันเป็นนายแต้มเสียนี่
ก่อนไปอุ้มรักเลยโทรบอกพี่น้ำอีกที เดี๋ยวมารู้ทีหลังจะเป็นเรื่องเอา ท่าทางจะไม่ค่อยชอบแสตมป์เท่าไหร่ด้วย น้ำพอรู้ว่าน้องต้องไปซ้อมละครบ้านเพื่อนจึงบอกให้โทรมาหาเมื่อจะกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวจะไปรับน้องเอง อุ้มรักก็รับปากแล้วนั่งซ้อนรถไปกับแสตมป์
อุ้มรักมาซ้อมละครที่บ้านปิง เหล่าเด็กทโมนต่างโอดครวญกับการท่องจำบทที่แสนจะน้อยนิด
“กูว่าเราเล่นเก้าอี้ดนตรียังง่ายกว่าเลยนะ ใครมันคิดให้เล่นละครวะเนี่ย!!”
หวิน หนึ่งในเพื่อนของอุ้มรัก และอยู่หมู่ลูกเสือเดียวกันทำท่าอยากจะตายให้ได้ ปีก่อนๆก็เล่นเก้าอี้ดนตรีบ้าง ร้องเพลงบ้างตามประสา ปีนี้ดันนึกอยากเล่นละครกันทำไมไม่รู้ กูเหนื่อยนะเฟร้ยยย
“มันง่ายไปไงเชี่ยหวิน เราจะจบม.3 แล้วนะเว้ย ทำอะไรให้น้องๆมันประทับใจบ้างดิ มึงดูรุ่นพี่ปีที่แล้ว แสดงละครเก่งซะพวกเราลืมไม่ลงเลย น้ำตางี้ไหลพรากๆ” ปัน เพื่อนอีกคนอธิบายอย่างได้อรรถรส
“ไม่ต้องแสดงน้ำตากูก็จะไหลไอ้เชี่ย”
หวินก็ยังคงความดราม่าของตนเองต่อไป เจ้าของบ้านและหัวหน้าหมู่อย่างปิงจึงต้องมาไกล่เกลี่ย
“เอาน่าพวกมึง นี่กูเลือกบทที่ง่ายที่สุดแล้วนะเว้ย เราไม่เน้นดราม่า แต่เราเอาความฮาเข้าว่าไง”
“กูฮาไม่ออก”
หวินเจ้าเก่าก็ยังคงอุดมการณ์เดิม อุ้มรักมองเพื่อนคนนั้นคนนี้แล้วก็ยิ้มขำ พวกนี้นี่ฮาเป็นปรกติอยู่แล้ว แค่พูดก็ขำอ่ะ แค่อุ้มรักที่ขำคนเดียวน่ะนะ
“กูแอบสงสัย” ปันเปิดประเด็น
“ว่า?”
“กลุ่มพวกผู้หญิงเวลาแสดงแค่ใส่หมวกก็กลายเป็นผู้ชายได้แล้ว แล้วเราล่ะวะ ใครจะเป็นผู้หญิงได้เนียนสุด”
พอจุดประเด็นขึ้นมา เหล่าลิงทโมนเลยมองหน้ากัน ก่อนจะมองไปที่อุ้มรักเป็นตาเดียว
“เฮ้ย! ไม่เอา เราไม่เป็นผู้หญิงนะ ปิงงงง”
เด็กตัวอวบรีบอ้อนหัวหน้าหมู่ลูกเสืออย่างปิงทันที ปิงยิ้มเอ็นดูเพื่อนอุ้มก่อนจะบอกปฏิเสธบทนี้ให้อุ้มรัก เด็กน้อยโยกหัวไปมายิ้มๆเมื่อได้ดังใจแล้ว แสตมป์ที่ทำไม่สนใจใครเพราะตนเองก็ไม่ได้สนิทกับกลุ่มนี้มากนัก แต่จับพลัดจับผลูมาอยู่หมู่เดียวกันเสียได้ แสตมป์แอบลอบมองความใกล้ชิดระหว่างน้องอ้วนน้อยของตนเองกับนายปิงหัวหน้าหมู่ลูกเสือนั่น ท่าทางสนิทกันเกินไปหน่อยนะ
“แล้วมึงจะให้อุ้มมันเล่นเป็นอะไร?”
เพื่อนหวินแอบสงสัย ทุกคนได้บทมาถือคนละใบสองใบ แต่อุ้มรักยังนั่งยิ้มเฉยอยู่เลย มันไม่ยุติธรรม!! ปิงเหลือบมองเพื่อนตัวกลมแล้วบอกอย่างเอาใจ
“แค่นั่งเฉยๆน่ารักๆก็พอแล้วเนอะ”
“ถูก” อุ้มรักทำท่าถูกของเกมโชว์ยอดฮิต
“โห่~~~~~”
การตอบแบบเอาใจอุ้มรักเต็มๆแบบนั้นเรียกเสียงโห่จากเพื่อนได้ขรม หลังจากนั้นเหล่าลิงทะโมนที่ตกลงและวางบทกันเรียบร้อย โดยที่บทผู้หญิงตกเป็นของหวินเพื่อนยากไปเป็นเอกฉันท์ เด็กๆซ้อมต่อบทกันจนบ่ายจึงไปหาอะไรแถวบ้านกินกัน เสร็จจากนั้นแล้วก็กลับมาที่บ้านปิงอีกครั้ง นัดแนะทำความเข้าใจอะไรกันเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านใครบ้านมัน
อุ้มรักออกมารอพี่น้ำหน้าบ้านปิง เพราะก่อนมาพี่เขาบอกว่าถ้าจะกลับบ้านให้โทรไปบอกแล้วจะมารับ แสตมป์เห็นเด็กตัวอวบยืนรั้งรออยู่หน้าบ้านจึงเสนอจะไปส่งให้ แต่น้ำก็มารับอุ้มรักตัดหน้าเสียก่อน
“ขอบใจมากที่มีน้ำใจ แต่แฟนพี่ พี่ดูแลได้”
น้ำบอกกับเด็กรุ่นน้องเมื่ออุ้มรักขึ้นมานั่งบนมอเตอร์ไซค์ของตนเองแล้ว ไม่ได้อยากจะรังแกเด็กนะ แต่ของใครใครก็หวงทั้งนั้นล่ะ
แสตมป์ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมา น้ำจึงออกรถจากไป อุ้มรักที่นั่งซ้อนท้ายเหลียวไปมองด้านหลังแล้วพูดกับพี่น้ำ
“พี่น้ำไปพูดแบบนั้นกับแต้มได้ไง”
“ทำไมล่ะ ก็เราเป็นแฟนกันจริงๆนี่” คนเป็นพี่ว่างอนๆ เด็กน้อยจึงแอบบ่นเบาๆ
“ก็...พี่ไปพูดแบบนั้นอุ้มก็โดนล้อแย่”
น้ำหัวเราะเบาๆกับเหตุผลของน้อง คุยกับอุ้มรักนี่จะนอยด์ไปก่อนไม่ได้นะ เพราะที่พูดบางทีน้องพูดอย่าง แต่พี่ดันแปลไปอีกทางเลยก็มี เช่นการเริ่มต้นบทสนทนาครั้งนี้เป็นต้น เริ่มมาเหมือนจะหาเรื่อง แต่จริงๆแล้วแค่เกริ่นนำเฉยๆ
ยังต้องปรับตัวอีกเยอะเลยนะน้ำ
“ตัดใจซะดีกว่ามั้ง”
เสียงพูดลอยลมมากระทบหูแสตมป์ที่มองตามท้ายรถของน้ำอยู่ เด็กชายหันมามองคนพูดอย่างไม่ใคร่จะพอใจสักเท่าไหร่ ปิงเข้ามายืนข้างๆแล้วยิ้มกวน
“บอกตัวนายเองก่อนเหอะ” แสตมป์ตอกกลับ หึ มันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอกว้า ทำเป็นเพื่อนที่แสนดี พี่ชายที่พึ่งพาได้ อะโธ่!
“ฉันน่ะ ตัดใจจนไม่รู้จะตัดยังไงมาตั้งนานแล้ว ก็คงเหลือแต่นาย…” เหล่ตามองคนข้างๆนิดๆ
“............”
“ของที่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเรา ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ใช่”
แสตมป์มองคนพูดตาขวาง ทำเป็นมาสอน เดินไปเอารถออกมาจากที่จอด เตรียมจะกลับบ้าน ปิงก็เดินเข้ามาหาอีก
“ให้ไปส่งไหม?”
“ตาบอดเหรอ ฉันเอารถมาด้วย”
แสตมป์ลอยหน้าบอก แอบจิกกัดเล็กพอแสบๆคันๆ แต่ปิงกลับยังยิ้มกว้างอยู่ดังเดิม มันกินยาผิดหรือเปล่าวะ ยิ้มได้ยิ้มดี
“ก็กลัวว่าจะมองทางไม่เห็น เพราะน้ำตามันนองหน้าน่ะ”
“ไอ้…”
ยังไม่ทันที่แสตมป์จะเอ่ยปากด่า ปิงก็หันไปตะโกนแซวเพื่อนหวินกับปันที่กำลังกลับบ้านเช่นกัน
“หวิน เดินกลับบ้านระวังตกท่อด้วยนะเว้ย!”
“เชี่ยปิง กูไม่ได้ตาเหล่จะได้มองไม่เห็นฝาท่อ” เพื่อนสวนกลับขำๆ
“กูเปล่าบอกมึงตาเหล่ แต่กูกลัวมึงเหล่สาวจนไม่มองทางแล้วตกท่อไปน่ะ กูเป็นห่วง” ปิงยังแซวเพื่อนไม่เลิก เลยได้คำด่าจากเพื่อนมาด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“ห่าปิง!”
ปิงหัวเราะเพื่อน ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นแสตมป์มองมาหน่ายๆ เด็กชายตัวโตเข้าไปใกล้อีกนิดก่อนเอ่ยถามเย้าหยอกเพื่อนใหม่
“เอ้า! กลับบ้านสิครับ รออะไรอยู่ล่ะ... หรือจะรอให้ผมไปส่ง?” หนุ่มปิงขยิบตาให้ มันช่างกวนเสียจริงนะไอ้ผู้ชายคนนี้
“เฮอะ!”
แสตมป์ทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะสตาร์ทแล้วออกรถ ปิงมองส่งเพื่อนใหม่ที่ไม่สนิทแล้วถอนใจ ก่อนจะเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าบ้านไป ไม่มีอะไรมาทำให้นายปิงคนนี้อารมณ์เสียได้ง่ายๆหรอก
ยกเว้น ... คนบางคนเท่านั้น
TBC
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
จัดบวกไปทุกบวก 
iamnan>> ขอบคุณที่ลุ้นไปกับเรา ฮะๆ
Supermimt>> คู่นีออนมีอุปสรรคตอนนี้ ตอนหน้าจะได้หวานไงคะ
badcow>> แรง 555 ใจร่มๆค่ะ บิวตี้ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ เด็กขนาดนี้ยังไม่ค่อยนึกถึงอะไรเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่อยากเป็น
จุดสนใจ เลยทำอะไรไปแบบนั้น ต้องให้เขาโตกว่านี้แล้วถึงจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น
ชักจะดราม่าเนอะ แบบเอามาจากประสบการณ์ตรง 55+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
