7
เผลอ ผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรสักอย่างมายุกยิกๆใส่ผมแถวๆหน้าผาก มันชวนคันและแม่งก็โคตรจะกวนเวลาคนจะหลับจะนอนชะมัด เอ . . ทำไมมันร้อนจังวะ ปกติโทมัสไม่เคยเปิดแอร์ที่มันร้อนขนาดนี้นี่หว่า
อย่างนี้ต้องโวยวาย โทมัสยิ่งเป็นคนขี้หลงขี้ลืม
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา เจอะเข้าไปกับลำคอระหงมีลูกกระเดือกเด่นชัด เจ้าของลำคอผิวขาวผ่องส่องสว่าง ผมขมวดคิ้วด้วยความฉงนสนเท่ห์ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะที่โสดแบบสุดๆและกำลังจะพยายามง้อแฟนเก่า ใครกันนะที่กล้ามานอนใกล้ผมโดยที่ไม่ขออนุญาตแบบนี้
เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองอีกนิดผมเห็นไรหนวดบางๆที่น่าจะเป็นต้นเหตุทำให้ผมเกิดอาการคันยุกคันยิกที่หน้าผากนี่สินะ ปากบางเฉียบสีส้ม ใบหน้าขาวใสไร้สิว จมูกโด่งเป็นสันราวกับเอาอะไรที่ตรงชิบเป๋งไปยัดใส่ ดวงตาของมันหลับพริ้มเผยให้เห็นแพขนตายาวราวกับกันสาด คิ้วเข้มเหมือนชินจัง
คิ้วหนาๆแบบนี้มีคนเดียว . . ไอ้ปอนด์ชัวร์!!!!! ผมนึกว่าผมจะตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงนอนในคอนโดของผมซะอีก เตียงแคบๆแบบนี้ไม่มีทางเป็นเตียงของธาม กฤตฤทธิไกรแหงซะ เพราะป๊ารู้ว่าผมนอนดิ้นผิดมนุษย์มนา เตียงผมจึงใหญ่ยิ่งกว่าคิงไซส์ซะอีก แต่เรื่องเตียงช่างมันก่อน เพราะตอนนี้ผมติดอยู่ในพันธนาการอันแข็งแกร่งที่ดูท่าว่าจะแกะออกยากชะมัดเลย
ไอ้ปอนด์มันเป็นคนมีกล้ามเนื้อทั้งๆที่ดูผอมและดูสูง คนแบบนี้มักจะมีพละกำลังอันมหาศาลแฝงอยู่ เมื่อคืนผมแอบด่ามันไปว่ามันขี้ก้าง แต่ถึงยังไงผอมมีกล้ามก็ยังดูดี ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยอยากจะชมมันจากใจเท่าไหร่หรอก แต่ความดูดีของมันบอกตามตรงปิดยังไงก็ไม่มิด ไม่งั้นเพื่อนผมที่ชื่อเนยที่ร้อยวันพันปีไม่ได้สนใจอะไรใคร เจอไอ้ปอนด์แค่ครั้งเดียวถึงกับต้องใจอ่อนระทวยอยากได้อยากโดนคนนี้แบบจังๆ = =
ลมหายใจของมันเป่ารดผมสีน้ำตาลอ่อนของผมช้าๆเป็นจังหวะ กลิ่นกายของมันอบอวลไปทั่วจมูกผมเพราะผมกับมันอยู่ชิดกันมาก
และมันกล้าดียังไงมานอนกอดผม - - แฟนก็ยังไม่ใช่!!!!!
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองดวงหน้าที่หลับสนิทนั้น อยากจะโวยวายใส่ให้มันตื่นแบบขวัญกระเจิง แต่ทว่าอะไรบางอย่างชะงักกึกทำให้ผมต้องหยุดมองใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้นกรีกนั่น
ผมรู้สึกได้เลย ใจมันสั่นยังไงไม่รู้ . .
และจะไปสั่นกับมันทำไมกันเล่า!!!! ผมควรที่จะคิดถึงแต่เซนคนเดียวเท่านั้นสิ โอเคยอมรับก็ได้ว่าไอ้ปอนด์นี่หล่อจัดกว่าเซนเยอะ แต่ผมไม่ได้ชอบใครที่หน้าตา เซนกับผมคบกันมาตั้งแต่มัธยมย่อมผ่านอะไรด้วยกันมามาก ผมไม่มีวันลืมเขา และไม่ควรที่จะหวั่นไหวอะไรกับคนที่เพิ่งโผล่เข้ามาในชีวิตในเวลาอันสั้นแบบนี้
ไม่ได้ละ . . ถ้ามันตื่นขึ้นมาและเห็นผมอยู่ในอ้อมกอดของมันล่ะก็ จากคนที่รู้จักมักจี่กันเฉยๆจะมองหน้ากันติดได้ยังไง
ผมค่อยๆแกะแขนแกร่งออกไปอย่างใจเย็น พยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้มันตื่น
“คุณหนู!!!”
“ชู่วว! โทมัส โผล่มาทำไมตอนนี้เล่า” ผมตวาดใส่โทมัสแต่แทบจะเรียกว่าเป็นเสียงกระซิบมากกว่าเสียงตวาด
“โอ้ว มาย ก้อด” โทมัสทำท่าเอามือปิดตา “นี่มันสายมากแล้วนะครับ คุณหนูมีส่งโปรเจคตอนเก้าโมง”
“รู้แล้วๆ ออกไปก่อนได้มั้ย” ถ้าผมพูดดังกว่านี้อีกนิด ไอ้ปอนด์ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาแน่นอน
“คุณหนูคือผมก็ไม่อยากจะรบกวนเท่าไหร่นะครับ แต่คือ = =” ผู้จัดการและพี่เลี้ยงตั้งแต่ผมยังแบเบาะยืนบิดเขินอายม้วนต้วนจนผมเห็นแล้วยังขนลุก “แต่เดี๋ยวจะส่งโปรเจคไม่ทันเอาอ่ะ”
“รู้แล้วๆ”
“แต่คุณหนูครับ คนนี้เหมาะกับคุณหนูมาก สุดยอดอะเมซิ่ง”
“โทมัสสสสสสสสสสสส”
“อ๋อ ครับ เชิญล่ำลากันให้ตามสบาย คุณหนูมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัว เพราะถ้าสายไปมากกว่านี้ รถอาจติดได้”
“อื้ออออออออ”
กว่าโทมัสจะไปได้เล่นเอาผมเหงื่อตก และที่แย่ไปกว่านั้นคือไอ้ปอนด์ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย เอางี้ละกัน ถ้าผมจะเป็นคนที่นอนดิ้นที่สุดในโลกแล้วล่ะก็ ไอ้ปอนด์นี่แหละคือคนที่ขี้เซาที่สุดในโลกเช่นกัน เพราะถึงขนาดนี้แล้ว มันยังหลับได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย คงเป็นคนที่หลับลึกมาก ลึกเกินไปจนจมลงเหวรึเปล่า?!!
ไอ้ปอนด์เริ่มขยับนิดๆ ขอบคุณพระเจ้าที่มันแกะแขนหนักๆของมันออกจากตัวผมสักที ผมถอนหายใจโล่งอก ขณะลุกขึ้นมาจากเตียงเงียบๆ เผลอหยุดยืนมองเจ้าคนที่ผมรบกวนมันหลายครั้งหลายคราโดยที่น้อยครั้งนักที่มันจะปริปากบ่น หน้าหล่อๆของมันหลับสนิทตาพริ้ม ดูเป็นคนที่แฮปปี้มีความสุขดี แต่ผมรู้ . . ลึกๆในใจของมันยังไม่ลืมเรื่องที่มันเพิ่งจะจากมา
“คุณหนู ชุดนิสิตครับ”
“โผล่เข้ามาห้องคนอื่นได้ไง ไม่ขอเค้าแบบนี้ ..” ผมสงสัยนิดๆเพราะเมื่อคืนไม่เห็นว่าโทมัสจะขอกุญแจอะไรปอนด์ไว้
“คุณปอนด์เค้าอนุญาตผมแล้วล่ะครับ ไม่ต้องห่วง” คนที่เป็นแทบจะทุกอย่างของผมยื่นแชมพูครีมอาบน้ำโลชั่นครีมบำรุงมาให้ผมใหญ่เป็นกระตั๊ก ทุกชิ้นมีกลิ่นและยี่ห้อที่ผมต้องการแบบเป๊ะๆ โทมัสรู้ใจผมเสมอ “ว่าแต่ ... คุณหนูครับ คนนี้เค้าคบกับคุณหนูแล้วเหรอ” ทำตาแป๋วท่าทางอยากรู้ชิบหาย
“จะบ้าเหรอ”
“ไม่บ้าอ่ะครับ ผมดูแล้วคุณปอนด์คงเป็นคนดีน่าดู ที่สำคัญรักใครรักจริงแน่นอน ผมคอนเฟิร์ม”
ผมก็เชื่ออยู่หรอก . . ว่ามันเป็นคนอย่างนั้นน่ะ
“แต่ตอนนี้ธามกำลังจะง้อเซน” ผมเล่าให้โทมัสฟังทุกเรื่อง เขาเป็นทุกอย่างของผมจริงๆครับ เหมือนพ่อ พี่ชาย พี่เลี้ยง ผู้จัดการ เกือบทุกอย่างอะ
“คุณเซน!” โทมัสร้องเสียงหลง “วันก่อนเห็นเดินแบบอยู่ที่พารากอน คิดถึงคุณเค้าจังเลยนะครับ โตขึ้นมาแล้วหล่อขึ้นเป็นกองเลย”
“มากไปแล้วโทมัส ไหนบอกต้องรีบไง”
“อ้อ ครับ!” โทมัสหลีกทางให้ผมไปห้องน้ำ “ไม่มีจากุชชี่ อาบได้เหรอครับ”
“เห็นธามเป็นคนเรื่องมากขนาดนั้นเลยรึไง” เอ๊ะ หรือผมจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ . .
“ก็ ไม่ครับ! วันนี้มีงานตอนห้าโมงเย็นที่เซนทรัล ผมจะส่งรถไปรับคุณหนูกับเพื่อนๆในวงตอนประมาณบ่ายสองครึ่งนะครับ”
“อื้อ” ผมรับคำ สรุปผมจะได้ไปอาบน้ำสักทีมั้ยเนี่ย
“และก็คุณหนูต้องไปเจอกับคุณท่านที่สาขาใหญ่ด้วยหลังเสร็จงาน”
“ไปทำไมอ่ะ” ผมไม่ชอบไปที่สาขาใหญ่เลย เพราะไปทีไรโดนพนักงานของป๊ามองด้วยสายตาแปลกๆทุกที บางคนมองด้วยความชื่นชม บางคนแก่คราวป้ายังจะมายกมือไหว้ผมอีกนะ ไม่ใช่ไม่ดีอะไรหรอกครับ แต่ไปแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นวีไอพีจัด ผมไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้นเลย
“คุณท่านน่าจะคิดถึงคุณหนูน่ะ”
“อืม ค่อยว่ากันละกันนะ”
ผมอาบน้ำเสร็จใช้เวลาไม่นาน แต่งตัวออกมาอีกทีเจอโทมัสถือโมเดลของผมในท่าเตรียมพร้อมที่จะออกเต็มที่
“ไปกัน” ผมคว้ากระเป๋าแล้วบอกโทมัส
“คุณหนู . . จะไม่บอกลาคุณปอนด์สักหน่อยเหรอครับ”
ผมชะงัก คิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืมก็ได้ โทมัสไปรอหน้าลิฟต์นะ”
“คิกคิก นานๆก็ได้นะครับ ยังพอมีเวลาอยู่สักสิบนาที”
“แค่บอกว่าไปแล้ว จะใช้เวลานานอะไรขนาดนั้น”
“ก็เผื่ออยากจะทำอะไรเพื่ออบอกลา”
“โทมัส” ผมชักสีหน้าเล็กๆ “อะไรของโทมัสน่ะ”
โทมัสส่ายหน้าพรืดแล้วรีบเดินออกจากประตูไป
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของไอ้ปอนด์ที่ตอนนี้มันกำลังหลับสนิทด้วยท่าทีที่อล่างฉ่างมากมายขอบอก คือมันใส่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์เปิดแอร์เย็นจัดแต่ก็ไม่ได้สนใจผ้าห่ม จะบอกมันยังไงดีนะว่าผมจะไปแล้ว
ผมเอามือสะกิดที่ไหล่ของมัน แค่จิ้มๆน่ะ มันขยับนิดหน่อยกลายเป็นนอนแผ่อ้าซ่า ผมเผลอมองต่ำไปนิด เลื่อนสายตากลับมามองหน้ามันแทบไม่ทัน!
เมื่อกี้อะไรมาอยู่ในสายตาผม เสื่อมชะมัด!!!! ผมพยายามสั่นหัวไล่ภาพนั้นออกไป
“ไอ้ปอนด์! กูจะไปละนะ”
ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาคือเงียบ . . ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น ก็ใช่สิจะตอบได้ไงในเมื่อมันหลับอยู่
“ปอนด์” ผมเรียกอีกครั้งใช้นิ้วมือสะกิด จนกระทั่งจู่ๆไอ้เชี่ยปอนด์ก็ดึงทั้งมือผมลงไปทำให้ผมนอนอยู่ข้างๆมันอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้สัด!!! ทำเชี่ยอะไรของมึง!!! ชุดนิสิตยับหมด ไอ้เวร!!!!
“ทำห่าอะไรของมึงเนี่ยฮะ แกล้งกูใช่มั้ย!”
“อือ” อือได้เหมาะเจาะถูกช่วงเวลามาก แต่มันหลับอยู่ครับ
“จะไปแล้ว เดี๋ยวไปส่งโปรเจคไม่ทัน” ผมพยายามแกะมือที่มันเกาะกุมผมเอาไว้
“อือ” ไอ้สัดนี่อะไรของมัน ได้แต่อือๆแต่ไม่ปล่อยมือผมไปสักที
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง เผลอมองใบหน้าที่มันกำลังหลับตาอยู่อย่าครุ่นคิดว่าแม่งหลับจริงรึเปล่า แต่ภาพนั้นทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วนในอกแปลกๆ จำได้ว่าไม่ค่อยได้มองหน้าไอ้ปอนด์ในระยะที่โคลสอัพขนาดนี้ ไรหนวดบางๆของมันเห็นชัดเต็มสองตา ไม่ได้การละ ผมว่าผมไม่ควรอยู่ในที่แบบนี้กับมัน
“กูชกนะ” ผมขู่
“…”
“เตะเจี๊ยวมึงด้วย”
ได้ผลครับ มันปล่อยมือผมแทบจะในทันที เล่นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ ไม่ได้เข้าใจเล้ยว่าคนกำลังรีบ!
“ไปละนะ”
มันไม่ได้ตอบอะไรผมอีก ผมลุกขึ้นมาจากเตียงส่องกระจกดูชุดนิสิตสุดเนี้ยบฝีมือโทมัส โอเค ไม่ยับเท่าไหร่ แต่ถ้ายับไอ้ธามก็ไม่ขอถอดเสื้อออกมารีดใหม่
พลันสายตาของผมหันกลับไปมองไอ้ปอนด์ผมเตียง เห็นมันลืมตาปรือๆของมันมองผมอยู่ ท่าทางจะยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่
“จะไปแล้วเหรอ”
คือเมื่อไหร่ที่กูจะได้ออกจากห้องนี้วะครับ!!! ออกไปที่หน้าลิฟต์นี่เจอโทมัสแซวชัวร์ๆ ยิ่งชอบเข้าใจผิดและคิดมั่วไปเองอยู่ด้วย
“อืออออออ”
“ส่งโปรเจคโชคดีนะ” มันยิ้มให้แบบเด็กๆ
แต่แปลกที่ผมกลับรู้สึกว่าคำพูดของมันทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด บ้าน่า แค่คำพูดของไอ้ปอนด์เนี่ยนะ?!!!
“เออ”
ผมไม่ควรจะเสียเวลาอะไรกับเรื่องนี้อีก จึงเดินออกไปจากห้องมันทันที
2 Broken Hearts
“อิธาม มึงบอกมาเลยนะ ว่ามึงเป็นอะไรกับเด็กปีหนึ่งบัญชีอินเตอร์คนนั้น” ผมแทบจะสำลักเอาราเมนที่กำลังกินอยู่ออกมาเลยครับ คำพูดนี้เป็นของอิซิ่ม กระเทยหมวยท่าทางแรงๆเพื่อนในกลุ่มของผมคนหนึ่ง คือเพื่อนในกลุ่มผมมีทุกเพศน่ะครับ เอาเป็นว่าใครจะไปกับใครก็ได้ในเอกนั่นแหละ
“อะไรของมึง” ผมหันซ้ายหันขวา ดีนะที่วันนี้เนยกลับบ้านเร็วไม่งั้นผมคงต้องแถเรื่องนี้ไปอีกยาว เนยที่มันชอบไอ้ปอนด์อยู่ไงครับ
“กูมีสายสืบ ช่วงนี้มึงไปไหนมาไหนกับเด็กคนนั้นบ่อยๆ” อิซิ่มจ้วงเกี๊ยวซ่ายัดเข้าปากแบบไม่ยั้ง “ถามอิโด้ดูดิ”
“อ้าว ซิ่มมึงอย่าโบ้ย” ไอ้โด้เพื่อนผมที่กำลังเล่นเกมในไอโฟนอยู่ส่ายหน้าปฏิเสธไม่ขอเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้
“มีอะไรทำไมไม่บอกกูล่ะคะอิธาม แม่ง กูอุตส่าห์ช่วยมึงปิดแฟนคลับชิบหายว่ามึงเป็นเกย์ เรื่องแบบนี้ทำไมมึงไม่บอกกูคะอิดอกกกกก”
“จะบอกยังไงล่ะวะ ก็ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน” แค่ผมต้องรบกวนมันบ่อยๆแค่นั้นเอง
“กูได้ข่าวว่าหล่อมากด้วยนะ” ไอ้มาร์ทเสริม เอางี้ล่ะกันครับถ้าเพื่อนผมคนไหนมันขึ้นชื่อว่าไอ้ คือมันแมนทั้งแท่ง ไม่ก็เป็นเกย์ที่ไม่แต๋วสาวแดก แต่ถ้าขึ้นว่าอิ อย่างอิซิ่ม มันเป็นตุ๊ด
“ไม่ยักรู้ว่าพวกมึงสนใจเรื่องแบบนี้ของกูด้วย” ผมแอบแขวะไอ้พวกแมนๆทั้งหลาย
“โธ่ เรื่องดารา ใครๆก็อยากยุ่ง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้โด้หัวเราะกับคำพูดไอ้มาร์ท “สรุปมึงนี่ยังไง เดือนก่อนเห็นควงพี่โอ๊ต”
“จะว่าไปเราก็ไม่น่ามาถามมันเลยเนอะ ก็อิธามน่ะกิ๊กเยอะจะตาย กูลืมไป” แหม ปากมึงเหรอครับซิ่ม! มันไม่ได้ชื่อซิ่มหรอกครับ แต่หน้ามันหมวยจัดเกินคนไทยไปหน่อย ใครๆก็เลยเรียกซิ่มกัน
“พวกมึงนี่แม่ง”
“โน่นไง พูดปุ๊บก็มาปั๊บ อิโด้ ใช่คนนี้ป่ะแก” อิซิ่มสะกิดไอ้โด้ที่เงยหน้าขึ้นมาจากไอโฟน
“อืม น่าจะใช่”
ถ้ามันจะโผล่มาถูกช่วงถูกเวลาแบบนี้นะ ผมมองไอ้ปอนด์ที่ยืนยิ้มและก็หัวเราะมาแต่ไกล เสือกจะเลือกกินราเมนในวันนี้ และเนื่องจากในร้านพื้นที่มันน้อย ไอ้ปอนด์เลยหันมาเจอะกับพวกผมเต็มๆ
“อิสัดธามมมมมมมมมมมม หล่อเหี้ยๆอะ!” อิซิ่มเขย่าแขนเขย่าแข้งผมใหญ่ตอนที่ไอ้ปอนด์มันยักคิ้วให้ผมนิดหน่อยก่อนนั่งที่นั่ง เห็นไอ้คิกกับไอ้บูมรุ่นน้องโรงเรียนเก่าผมยกมือไหว้ผมด้วย น่าหมั่นไส้มากกกกกกกบอกตรงๆ ปกติเวลาเห็นเพื่อนไหว้รุ่นพี่ ถ้าผมไม่รู้จักผมยังไหว้ตามเลย แต่นี่มัน = = นอกจากจะไม่ไหว้แล้ว(ไหว้เพื่อนผมแทน) มันยังยักคิ้วทำท่าเต๊ะว่าตัวเองเท่ซะเหลือเกิน ไม่เชื่อดูอาการของอิซิ่มได้ครับ เจอครั้งเดียวอิซิ่มถึงกับคลั่ง
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยอิซิ่ม” ไอ้โด้ทำหน้าทำตาใส่
“อิธาม กูเชียร์สัดอ่ะ กูไลค์มาก คนนี้ผ่านๆๆๆ”
“ไปใหญ่แล้วซิ่ม เนยเค้าชอบอยู่”
คำพูดนี้ของผมทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ และแล้วอิซิ่มก็ทำลายความเงียบนั้นด้วยการพูดขึ้นมาด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “ชอบแล้วไง ถ้ามึงชอบเค้า และเค้าก็ชอบมึง ก็ต้องมีคนเจ็บละวะ!”
บอกได้คำเดียวว่าอายแทบจะเอาหัวมุดราเมนถ้วยตรงหน้า เพราะร้านมันเล็กมากกกก และอิซิ่มพูดทีนี่ไม่แคร์โลกหรือแคร์สิ่งใดที่อยู่บนโลก อยากพูดอะไรก็พูด และผมรู้ครับ ประโยคนั้นพวกไอ้ปอนด์ได้ยินเต็มๆชัวร์ไม่มั่วนิ่ม เพราะเห็นมองมาที่พวกมึงอย่างตื่นๆทั้งสามคน
และทำไมผมต้องไม่อยากให้มันได้ยินประโยคบ้าๆของอิซิ่มด้วยวะ?
“กูไปละ กูมีงาน” ผมลุกขึ้นพรึ่บ
“โทมัสบอกจะมารับบ่ายสอง นี่เพิ่งจะเที่ยงครึ่งเองอิห่า” ถ้ามึงจะจำรายละเอียดของกูได้ทุกเรื่องขนาดนั้นนะอิซิ่มมมมมมมมมม
“กู - -“ ผมพยายามหาเหตุผลมาแถ “ว่าจะไปเดินเล่นในพารากอนสักหน่อย” แค่ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งก็ถึงแล้วครับ
“เดี๋ยวกูไปด้วย” อิซิ่มทำท่าจะลุกตาม
“ไปให้มึงถามมั่วๆอีกอ่ะเหรอ ไม่เอาอะ”
“สาดดดด กลัวอะไรกับคำถามไร้สาระของอิซิ่ม” ไอ้มาร์ทแทรกขึ้นมา “หรือมึงกลัวจะเป็นจริงๆ”
“ลามเป็นเกลือนแล้วไอ้สัด ไอ้โด้มึงติดกูอยู่สองร้อยจำได้ใช่ป่ะ มื้อนี้จ่ายให้กูเลย”
“กูติดมึงเมื่อไหร่!”
คือมึงซวยไงโด้ มึงไม่เคยติดตังค์กู แต่กูไม่รู้จะแถยังไงจริงๆ โดยเฉพาะเวลาที่มีสายตาหลายคู่ในร้านจ้องมาแบบนี้ “เมื่อวานไงไอ้สัด กูไปละนะ”
ผมโบกมือล่ำลาเพื่อนที่ทำหน้างงกับการรีบเร่งเกินไปของผม พวกมึงงงตัวกูเองก็ยังงง เอาเป็นว่าผมรีบไปจากตรงนี้น่าจะดีกว่า = =
สุดท้ายแล้ว . . การมายืนโหวงว่างเปล่าเหงาหงอยโดดเดี่ยวแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปอย่างมากกกกกกกก รู้งี้น่าจะอยู่กับเพื่อน ไม่ก็ไปช่วยสอนน้องปีหนึ่งมันออกแบบงานดีกว่า ผมคิดอย่างเซ็งขณะยัดหูฟังสีดำแดงราคาหลายพันเข้าหู เดินผ่านสายตาหลายคู่ที่ผมรู้ว่าจับจ้องมาเพราะอะไร
โทมัสบอกจะมารับบ่ายสองครึ่งที่หน้าพารากอน วันนี้มีมินิคอนเล็กๆกับเครื่องดื่มที่พวกผมเป็นพรีเซนเตอร์ ตั้งแต่ออกอัลบั้มมา ผมไม่เคยรับงานเดี่ยวสักชิ้น สำหรับผมคำว่าวงก็คือวง และต้องถ้าต้องการจ้างต้องจ้างทั้งวง สงสัยมั้ยครับว่าคนในวงผมคือใครที่ไหนทำไมมารวมตัวกันได้ ก็เป็นเพื่อนๆพี่ๆตั้งแต่สมัยมัธยมนั่นแหละ
ผมเดินดูหนังสือในร้านคิโนะฆ่าเวลา ส่งโปรเจคไปแล้วก็โล่งงี้ แต่อาจารย์ก็สั่งชิ้นใหม่มาอย่างทันท่วงที(โปรเจคเมื่อกี้ได้บีบวก = = อาจารย์บอกว่าต้นไม้ในห้างของผมยังน้อยไป)
“พี่ธามคะ ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ” น้องผู้หญิงใส่ชุดคอนแวนต์คนหนึ่งเข้ามาเลียบๆเคียงๆถามผม ในมือถือไอโฟนทำท่าเตรียมพร้อม ผมฉีกยิ้มให้เธอ วางหนังสือออกแบบบ้านลงในชั้นดึงหูฟังออก
“ได้ครับ”
น้องเค้าทำท่าเขินอายม้วนต้วน . . ผมเข้าใจนะ ผมก็เคยขอถ่ายรูปกับดารา ผมเข้าใจความรู้สึก “ปะ แป๊บนะคะพี่ เดี๋ยวบอกให้พี่พนักงานมาถ่ายให้”
“เดี๋ยวพี่ถ่ายให้มั้ยครับ” เสียงนุ่มๆทุ้มลึกดังขึ้น บุคคลที่สามที่เพิ่งมาใหม่ทำเอาผมแทบยืนไม่อยู่ เซน = = โผล่มาในคิโนะ ในเวลาแบบนี้ . . ได้ไงเนี่ย!
น้องดูเอ๋อ แต่ผมเอ๋อกว่า คงงงๆว่ามายังไง “อ๋อออ ค่ะ ค่ะ! รบกวนหน่อยนะคะพี่ชาย”
เธอยื่นไอโฟนใส่มือเซน เมื่อเทียบกับน้องคนนี้แล้วเซนดูสูงมากจนเธอต้องเงยหน้า ผมกลืนน้ำลายลงคอแปลกๆ ตอนที่เซนยิ้มแฉ่งและก็กดถ่ายรูปให้แชะๆ
“เป็นไงบ้าง” ผมถาม “ไม่พอใจถ่ายใหม่ได้นะครับ”
“อ้อ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่” เธอดูตื่นเต้นจริงๆ “มินิคอนเย็นนี้สู้ๆนะคะพี่ธาม! หนูไม่ได้ไป แต่หนูตามดูคลิปย้อนหลังชัวร์ๆ”
โห แฟนพันธุ์แท้ว่ะ ดูตารางงานของผมด้วย “ขอบคุณมากครับ”
เมื่อน้องผู้หญิงคนนั้นลับสายตาไป เซนถึงเดินเข้ามาใกล้ผม “เป็นดารานี่ดีจังนะ ใครๆก็รักใครๆก็ชอบ”
ผมอดรู้สึกปั่นป่วนไม่ได้ “พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยมีใครมาขอถ่ายรูปงั้นแหละ”
“ฮ่า แล้วนี่ทำไมมาคนเดียวได้ เพื่อนไปไหนซะแล้วล่ะ”
“ทานราเมนกันอยู่ ป่านนี้คงกลับกันไปแล้วล่ะ” ผมทำท่าเปิดหนังสือบ้านดู ทั้งๆที่ตัวเองดูไม่รู้เรื่องเลยสักนิด “แล้วทำไมเซนถึงมาที่นี่”
“อ้าว ก็มาซื้อหนังสือน่ะสิ ฮ่าๆๆ” ถ้าจะเป็นคนที่ยิ้มแล้วก็หัวเราะได้ง่ายขนาดนี้นะ = = “เปล่าหรอก อันที่จริงมาดูเสื้อ แต่เห็นใครก็ไม่รู้เดินหงอยๆเข้าร้านหนังสือเลยเดินตามเข้ามา”
“อ้าว แล้วทำไมไม่มาทักเล่า! ธามเข้ามาตั้งนานแล้วเหอะ”
“คงจะอยู่ในช่วงอารมณ์ติสต์ เซนเลยไม่ทัก ก็เห็นตั้งใจดูหนังสือพวกนี้อยู่นี่นา”
รู้สึกดีอย่างประหลาดเมื่อได้คุยกับเซน ตั้งแต่ที่เลิกกันไปผมกับเซนก็คุยกันบ้างผ่านทางโซเชียลเน็ตเวิร์คแต่มันก็คนละอารมณ์กับการที่คุยกันแบบเผชิญหน้าอยู่ดี
“วันนี้มีงานเหรอ เซนไปดูได้มั้ย”
หนังสือของผมแทบจะหล่นลงบนเท้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เซนทรัลพระรามสองน่ะ”
“กี่โมงครับ”
“เห้ยยยย จะไปจริงๆเหรอ เขินว่ะ”
“เขินไร ร้องเพลงโชว์คนเป็นพันมาแล้วก็ไม่เห็นจะเขิน”
“อืมมมม ห้าโมงเย็น เล่นจริงๆคงสักหกโมงครึ่งเกือบทุ่มน่ะ”
“ได้ๆ เอาช่อดอกไม้ป่าว”
“เห้ยยยย!!!” ครั้งนี้หนังสือบ้านของผมหล่นลงบนพื้นจริงๆด้วยความตกใจ ลำบากเซนที่ต้องก้มหน้าก้มตาเก็บให้ผม
“ตกใจไรครับเนี่ย”
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง”
“ตั้งแต่ออกอัลบั้มมายังไม่ได้แสดงความยินดีด้วยเลยนี่นา”
“ไม่เป็นไรน่า แค่บอกกับธามตรงๆ ธามก็ดีใจแล้ว”
“แต่สั่งร้านไว้แล้วด้วยสิ ทำไงดี”
“เห้ย!!!” จะให้ผมเห้ยอีกสิบครั้งผมก็ยอมครับ ก็ผมตกใจจริงๆ
“เอาเป็นว่ารอรับด้วยละกันนะครับ” เซนยัดหนังสือบ้านใส่ในมือผม “ต้องไปแล้วอ่ะ ตอนเย็นจะไปแอบดูละกัน รอรับดอกไม้ด้วยเน้อ”
ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยเซนก็โบกมือและก็หายวับไปอย่างเร็วโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว คิดว่าโผล่มาให้ใจสั่นเล่นๆแล้วมันดีรึไงวะเซน!!!
2 Broken Hearts
“ขอขอบคุณมากๆเลยครับที่มางานกันในวันนี้ น้องๆหนูๆคนไหนรู้ตัวว่าโดดเรียนพิเศษมาอย่าลืมไปตามเรียนกันด้วยนะครับ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ธาม พี่เจิ้นนนนนนนนน พี่ต้นนนนนนนน”
“พี่ธามมมมมม มองกล้องหน่อยค้าๆๆๆ”
กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม คนยังมาเยอะเหมือนเคยครับ ซึ่งผมเองก็ดีใจที่มีคนมาให้กำลังใจวงผมขนาดนี้
“ธามท่อนฮุคเพลงสุดท้ายเสียงเพี้ยนไปหน่อยนึงนะ” พี่เจิ้น มือกีต้าร์คุยกับผมตอนที่กำลังเก็บของกันอยู่บนเวที คนนี้ล่ะครับที่น้องๆคอซองเค้าจิ้นกันกับผมน่ะ พี่เจิ้นเองก็เป็นกันเอง เค้าแซวมาก็เล่นไปกับเค้า จนในที่สุดไม่ได้มีแค่น้องแล้วครับที่แซว คนในวงเองมันก็ยังแซว แต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่ พี่เจิ้นมีแฟนอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่เชื่อนะว่าจิ้นกับผม ไปลองเสิร์ชในกูเกิ้ลดูสิว่าเจิ้นธาม รับรองขึ้นกันให้พรึ่บ (กระแสแรงพอๆกับเก๋าตชา โร่นิทเลยนะขอบอก!)
“ขอโทษครับพี่”
“ดูเหม่อๆชอบกล เหมือนมองหาใครอยู่อย่างงั้นแหละ”
จริงของพี่เค้าที่ผมมองหา ซึ่งคนที่ผมมองหาก็คือคนที่บอกว่าจะมาดูผม นั่นก็คือเซน ที่ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย ผมเดินไปข้างหลังเวที โทมัสส่งน้ำให้ผมดื่มทันที พร้อมทั้งเช็ดหน้าของผมให้อย่างรู้หน้าที่
“โทมัส” ผมถามทั้งๆที่โดนโทมัสซับหน้าให้อยู่ “เจอเซนรึเปล่า”
“ครับ?” โทมัสทำหน้างง “คุณเซนน่ะเหรอครับ ไม่เห็นนะครับ”
“เหรอ” ผมถอนใจ “เขาบอกเขาจะมา”
“แต่คุณปอนด์มานะครับ!” โทมัสรีบสวนขึ้นมาทันที “มาตั้งแต่งานยังไม่เริ่มแน่ะ คุณเค้ามาคนเดียวด้วย ผมยิ่งกลัวคุณเค้าเหงาอยู่เนี่ย”
“มันจะมาทำไมเล่า” ผมทำหน้างงๆ “มาซื้อของมั้ง”
“เปล่าเลยครับ มาดูคุณหนูนั่นแหละ”
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง . . มันจะมาดูผมทำไมกัน
“ออกไปสิครับ ผมเห็นเค้ายืนรอคุณหนูอยู่ข้างนอกแน่ะ” โทมัสดันหลังผมให้ออกไป “เชียร์ขาดใจจริงๆกับคนนี้”
“ว่าไงนะ”
“โอ๊ะ เปล่าครับ!”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เข้าใจอะไรคำพูดของโทมัส ผมก็มาปรากฏตัวอยู่หลังเวทีเรียบร้อยแล้ว และคนที่ทำให้ประหลาดใจยิ่งกว่าเซนอีกนั่นก็คือไอ้ปอนด์ ในชุดนิสิตหลุดๆลุ่ยๆเหมือนที่เห็นเมื่อตอนกลางวัน เจ้าของใบหน้ารอยยิ้มใสภายใต้ดวงหน้าที่แอบมีไรหนวดเล็กๆนี่ทำเอาสาวๆรอบข้างมองตาไม่กระพริบเหมือนกัน
“ร้องเพี้ยนว่ะ” มันทักผมว่าอย่างนั้น ได้ฟังแล้วมันขึ้น!
“เพี้ยนเหี้ยไร คนกรี๊ดกันให้รึ่ม!”
“ก็ที่กูได้ยินมันเพี้ยนอะ”
“หูมึงตึง!”
“เอ้านี่”
ดอกอะไรไม่รู้สีขาวเต็มหน้าผมไปหมด
“อะไรเนี่ย”
“ดอกไม้ไง คนเหี้ยไรไม่รู้จักดอกไม้”
“โหย ไอ้สัด ไอ้นั่นกูรู้” ผมฉวยช่อดอกไม้นั่นมาอยู่ในมือ ก่อนที่จะมองหน้าไอ้ปอนด์อย่างจับผิด “มึงแอบชอบกูเหรอสัด ซื้อดอกไม้มาให้กูเนี่ย”
“บ้านเตี่ยมึงสิครับ!” มันโวยวาย “ . . มีคนฝากมา”
“ฮะ?” คำพูดนี้น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง “ใครฝากมา ใคร!”
“เอ่อ - -“ ใบหน้าของมันดูไม่รู้จะพูดไงดี
“เซนใช่มั้ย” ผมกะแล้วเชียว ไอ้ปอนด์น่ะเหรอมันจะซื้อดอกไม้ให้ผมน่ะ อดดีใจเล็กๆไม่ได้ เซนคงมาไม่ได้ ถึงได้ฝากดอกไม้มากับปอนด์ ผมยิ้มร่าจ้องมองดูดอกไม้ แปลกที่ผมเป็นผู้ชายแต่ก็ดีใจเหมือนกันนะที่ได้ดอกไม้น่ะ
“ . . คงงั้น”ชะนีคนเขียนมาพร้อมกับตัวแดง!
สั้นไปหรือยาวไป ไม่ต้องกลัว
ท่านจะได้รับการชดเชยในไม่ช้านี้
รักนะคะ <3
หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ." (อ่าน 622305 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก