5
ราตรีสวัสดิ์ “โทมัส ถึงไหนแล้วเนี่ย ไม่ๆ ไม่ใช่ตรงนั้น แถวๆพญาไทน่ะ”
ผมเกาหัวแกรกๆ ฟังเสียงไอ้ธามโวยวายใส่ผู้จัดการส่วนตัวของมัน ตอนนี้ผมกับมันอยู่ในลิฟต์คอนโดของผม มันเถียงกับผู้จัดการของมันคนนี้อยู่นานสองนานสามนานและสี่นาน จริงๆนะผมไม่ได้โม้ ต้องใช้คำว่าสี่นานจริงๆเพราะเฮียแกเล่นโวยใส่โทมัสตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากสตาบั๊กยันตอนนี้
กินเวลาเข้าไปกว่าเกือบชั่วโมง
“โทมัสไม่ค่อยเต็มน่ะ”
มันเคยอธิบายให้ผมฟังว่างี้ ถ้าไม่เต็มแล้วทนไอ้ธามมาได้ยังไงตั้งนานวะเนี่ย อยากจะรู้จริงๆ
“แล้วห้องมึงเนี่ย อีกนานป่ะกว่าจะถึง”
โวยวายจริงโว้ย “ชั้นสี่สิบสอง”
“อยู่ทำไมสูงจังวะ”
“พ่อกับแม่จองไว้ กูทำได้แค่ตามใจ”
“ลูกแหง่สิมึงน่ะ”
แหง่พ่อง เดี๋ยวบั๊ดเหนี่ยวเข้าให้ มันทำตัวหน้าหมั่นไส้จริงๆครับ คนอะไรแม่งเหวี่ยงได้ตลอดกาลนานเทอญเสียจริงๆ
กิ๊ง เสียงลิฟต์ดังเมื่อถึงชั้นสี่สิบสอง คอนโดหรูใจกลางกรุงเทพที่พ่อกับแม่ซื้อไว้ให้หลังจากที่รู้ข่าวว่าผมซิ่วติดมอแถวนี้ พ่อกับแม่ไม่โวยเลยสักนิดว่าผมเสียเวลาไปหนึ่งปี เพราะชื่อมหาลัยแหงซะ พอบอกว่าติดเท่านั้นแหละ คอนโดมา รถคันใหม่ก็มา เอาใจผมจริงๆ อ้อ ผมเคยบอกไปรึยังว่าผมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อกับแม่น่ะ
“ตกลงนะโทมัส บอกยามข้างล่างว่ามาพบเอ่อ . .” ไอ้คุณชายขี้วีนตัวกระจ้อยหันมาถามผม “มึงชื่ออะไร”
“ปอนด์”
“ไม่ใช่ชื่อจริงของมึงสิ”
“ก็บอกยามไปเลยว่าปอนด์”
“ชื่อมึงโหลจะตาย เอาชื่อจริงมา”
พับผ่าสิไอ้ธาม ชื่อกูโหลจริงๆเหรอเนี่ย = = “ปรภัทร”
“ก็แค่นั้น ชอบทำให้แม่งยุ่งยากจริงโว้ย”
คนที่ทำให้ยุ่งยากน่ะคือมึงชัดๆเลยครับ!
ผมส่ายหน้าอย่างละเหี่ยใจก่อนที่จะเปิดประตูเมื่อถึงห้องตัวเอง ไอ้ธามเดินตามมาอย่างไว อันที่จริงวิ่งเหยาะๆมามากกว่า ขาแม่งสั้นไงครับก็เลยเดินตามผมไม่ทัน ท่าวิ่งมันก็นะ - - จะว่าไงดี ดุ๊กดิ๊กๆ ดูไม่แมนเอาซะเลย
ว่าแต่ผมจะไปมองท่าวิ่งมันทำไมเนี่ย
“มองไร ทำไมไม่เปิดประตู”
นั่นไง ผมรู้สึกเหมือนผมเสียหน้านิดๆ ผมจิ๊ปาก ยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้นก่อนเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
“อุ้ย หรูใช้ได้นี่นา”
ไอ้ธามเข้ามาปุ๊บก็ถอดรองเท้าแล้วก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องนั่งเล่น ไม่ได้มีความเกรงอกเกรงใจอะไรเลย ยิ่งการถอดรองเท้าของเขานี่นะ เป็นอะไรที่เป็นศิลปะมาก ถอดแล้วโยนทิ้งเกือบจะฟาดหน้าผมเข้าให้ถ้าผมไม่ระวัง
“ไอ้สัด แค่ถอดรองเท้า ถอดดีๆไม่เป็นรึไงเนี่ย” อดโวยไม่ได้ เพราะลำบากผมที่ต้องตามเก็บดอกเตอร์มาร์ตินให้มัน - -
“ทำไมล่ะ เข้าห้องทีไรก็ทำงี้ มีคนตามเก็บให้ตลอด” มันยักไหล่ก่อนที่จะเปิดทีวีเสียงดัง กางแขนอ้าซ่าพิงโซฟาสบายกายสบายใจ เมื่อกี้ยังวีนแตกอยู่เลย อะไรเนี่ย
“มันไม่ดีนะรู้มั้ย”
“ไม่ดีตรงไหน ฮะ” ธามยักคิ้วกวนๆส่งให้ผม ผมว่านะ โตถึงขนาดเรียนปีสามนี่เอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ไม่น่าเป็นไปได้
มันแกล้งผม . . “โทมัสจะเอางานมาให้กี่โมง” มีงานมีการทำมันอาจจะยั่วโมโหผมได้น้อยลง
“อีกสักพัก รอไอ้โอ๊ตออกไปจากคอนโดกูอยู่น่ะ” ผมเดินไปหยิบน้ำมาให้มัน แสดงความเป็นเจ้าบ้านที่ดี
“คืนนี้คืนเดียวนะเว้ย” บอกมันไว้ก่อน เดี๋ยวพอมีปัญหามันจะมากวนผมอีก ซึ่งแน่นอนผมยอมไม่ได้
“เออ รู้แล้วน่า” ธามรับคำอย่างตัดรำคาญ “นี่ อาบน้ำได้มั้ย ยืมชุดด้วย และก็เอ่อ ซักชุดนี้ให้ด้วยดิ พรุ่งนี้อาจารย์นัดส่งโปรเจคแต่เช้า กลับไปเอาที่คอนโดกูไม่ทันแน่”
คือ คือเยอะไปมั้ย . . “ยืมชุดได้ แต่ซักให้นี่กูว่ามันมากไป” ผมปลดกระดุมออกสองเม็ดคลายร้อน แล้วมองหน้าไอ้ธามอย่างถมึงทึง
“กูไม่เคยซักผ้านี่” เออ ดูก็รู้แม่ง!
“แต่อย่างน้อยก็น่าจะซักเครื่องเป็นนี่หว่า”
“ไม่เป็น” ธามสวนมาอย่างเร็ว แสดงออกอย่างชัดเจนว่าแม่งทำไม่เป็นจริงๆ ผมว่ามันไม่ใช่คุณชายธรรมดาละ มันคือเจ้าชายประเทศอะไรสักอย่างชัวร์ ไม่เคยแตะอะไรแบบนี้เนี่ย
“งั้นวันนี้ได้ทำเป็นแน่” ผมพูดตัดบท “ถอดชุดออกมา”
“เห้ย ไอ้บ้า แล้วกูจะใส่อะไรอ่ะ!”
เออว่ะ . . “ทำเป็นหวงตัวไปได้”
“หึ เห็นอย่างงี้คนอยากได้ก็มีเกือบล้านนะขอบอก”
ไอ้เวอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “เอ่อ แป๊บละกัน จะไปหยิบชุดมาให้เปลี่ยน”
“ขอเป็นชุดนอนนะ ชอบทำโปรเจคตอนใส่ชุดนอน สบายดี” มันพาดขาลงบนโต๊ะ ทำท่าสบายๆ เอาสองมือรองศีรษะ
หมั่นไส้โว้ย กูไม่หาให้! “ไม่มี มีแต่ขาสั้น เสื้อยืด จะเอาปะ”
“เฮ้ย! ตลกกกกก คนอะไรไม่มีชุดนอน”
“คนอย่างกูไง”
“งั้นกูจะโทรบอกโทมัสแวะซื้อชุดนอนมาให้”
ลำบากชาวบ้านเค้าเพราะเรื่องแค่เนี้ย? “สัด กูพูดเล่น เดี๋ยวเอามาให้ ตัวใหญ่หน่อยนะ”
“กูรู้มึงตัวเท่าควาย ไม่ต้องย้ำ”
“และมึงก็ตัวเล็กเท่าโปรโตซัวด้วย เล็กไม่พอ แม่งเสือกจะเป็นเชื้อโรคอีกต่างหาก” ความรู้ชีวะมีเท่าหอยมดก็ยังทำเก่งไปด่าเค้า ไอ้ปอนด์เอ๊ย . . แต่ได้ผลครับ ไอ้เชี่ยธามแม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อผมหาว่ามันเป็นเชื้อโรค
“จะไปไหนก็ไปเลยไป” มันไล่ผม
“น้อยๆหน่อยเหอะ นี่บ้านกูนะ”
ธามหน้าหงิกแล้วหันไประบายอารมณ์กับรีโมททีวีแทน ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะไปหาชุดให้คุณชายเค้าก่อน แม้ผมจะเถียงจะกวนตีนมันเท่าไหร่สุดท้ายแล้วผมก็ยอมทำตามที่มันว่าอยู่ดี แปลกแต่จริง
ผมเข้าไปในห้องแต่งตัว จ้องชุดนอนที่มีอยู่เป็นการใหญ่ ใส่แล้วไอ้ธามจะคันมั้ยนะ มันไม่ได้แพงหูฉี่เท่าของที่มันใช้เลยแม้แต่นิดเดียว และมันก็มีให้เลือกไม่มากด้วย ว่าแต่ผมจะคิดมากทำไมกัน ตอนที่ไอ้คิกกับไอ้บูมมา หยิบไรได้ผมก็ส่งไปให้พวกมันเลยไม่เห็นต้องคิดยาก แต่ครั้งนี้แปลกไปกว่าทุกครั้ง คงเป็นเพราะข้างนอกนั่นเป็นคุณชายขี้วีนแถมยังเป็นถึงดาราที่กำลังโด่งดัง(ในหมู่สาวๆวัยรุ่น)
ผมหยิบตัวที่ดูดีที่สุดใหม่ที่สุดออกมา ผมไม่ค่อยได้ใส่ชุดนอน ส่วนใหญ่ใส่แต่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดแล้วนอนเลย จำได้ว่าชุดนี้แม่ซื้อมาให้ตอนมอห้า ผมเลิกใส่ไปนานแล้วแต่ก็ยังขนมากรุงเทพ(เพื่อ?) หวังว่ามันจะใส่ได้
“เอ้า” ผมยื่นให้มัน
“ช้า เหนียวตัวจะแย่”
บ่นตลอด “ขอโทษครับผม”
“ห้องน้ำอยู่ไหน มีอ่างจากุซซี่ป่าว?”
คุณชายจริงๆ โชคดีที่คอนโดผม . . ไม่มี “ไม่มี”
“จิ๊ คอนโดนี้ใช้ไม่ได้” มันพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินเชิดเข้าไปในห้องน้ำตามมือที่ผมชี้ ผมถอนหายใจเฮือก ส่งคุณชายไปอาบน้ำแล้ว ก็ควรจะมาคิดถึงธุระส่วนตัวของตัวเองบ้างไรบ้าง พรุ่งนี้มีการบ้านวิชาบัญชีสุดหินต้องส่งนี่หว่า
ครืด ครืด
โทรศัพท์ไอ้ธามสั่นอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาดูทีวี ผมมองอย่างชั่งใจว่าเอาไงดี เหลือบไปเห็นชื่อหน้าจอว่า โทมัส คงไม่เสียมารยาทหรอกมั้งถ้าจะรับสายแทน
“ครับ”
“อูย คะ คุณเป็นเจ้าของคอนโดที่เป็นเพื่อนกับคุณหนูใช่มั้ยครับเนี่ย” น้ำเสียงปลายสายดูตื่นๆและตะกุกตะกัก คำพูดที่ว่าโทมัสไม่ค่อยเต็มผมว่าน่าจะจริง
“ครับ ตอนนี้คุณหนู เอ๊ย ไอ้ธามมันอาบน้ำอยู่น่ะ”
“อาบน้ำ! คุณพระ คุณหนูจะไม่อาบน้ำเลยถ้าห้องน้ำที่นั่นไม่มีจากุชชี่ ครีมนวดผมยี่ห้อโปรด และก็กลิ่นเทียนอโรมา!”
ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมกลืนน้ำลายอย่างอึ้งๆ “แต่มันก็ . .เข้าไปอาบแล้วครับ”
“เอ่อ โทษนะครับ คุณไม่โดนเหวี่ยงอะไรบ้างเหรอเรื่องการอาบน้ำของคุณหนูน่ะ”
“ก็ไม่เห็นมันจะเหวี่ยงอะไรนะครับ แค่บอกว่าคอนโดผมใช้ไม่ได้แค่นั้น” นี่คือไม่เหวี่ยงใช่มั้ย
“เฮ้อออ โล่งอกไปที คุณคงพิเศษมากๆแน่ๆ ขนาดคุณเซนแฟนเก่าคุณหนูยังถูกโวยแทบตายเรื่องที่คอนโดคุณเซนไม่มีครีมนวดผมใช้น่ะ อุ้ย ขอโทษครับ ผมพูดเยอะไปหน่อย แหะๆ”
ความรู้ใหม่นะเนี่ย . . “มันให้ความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องการอาบน้ำขนาดนั้นเลยเหรอครับ” มีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยรึ?
“แหม คุณไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่าคุณหนูของผมน่ะ เป๊ะจะตาย ผิวสวย ผมสวย ตาสวย ขนตาสวย คิ้วสวย ฟันสวย ทุกอย่างเพอร์เฟค!”
“เอ่อ เหรอครับ” ก็เห็นมันหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักดี ไม่ได้เป๊ะอะไรขนาดนั้นนี่
“เนี่ยแหละครับ เป็นดาราต้องดูแลตัวเองทุกวันอย่างงี้แหละ ว่าแต่ . . คอนโดคุณอยู่ชั้นอะไรนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ชั้นห้าสิบสี่แล้ว”
ผมว่านี่คงเป็นประเด็นหลักที่โทมัสโทรมาแน่นอน ร่ายเรื่องอื่นมาซะยาว ไม่เกี่ยวเล้ย
“ลงมาครับ ห้องผมอยู่ชั้นสี่สิบสอง”
ผมกลั้นหัวเราะไว้แทบแย่ตอนวางสาย เดินไปหาอะไรกินที่ครัว แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดห้องผมอาทิตย์ละสามวัน ซื้อของมาเติมให้ในตู้เย็นอาทิตย์ละครั้ง ของโปรดของผม ซีเรียล นมช็อคโกแลต นมสด สปาเกตตี มักกะโรนี ขนมปัง แยม อะไรเทือกๆนี้อ่ะครับ
ครืด ครืด
เครื่องไอ้ธามสั่นอีกแล้ว ทำไมมันฮอตจังวะ? น่าสงสารมือถือผมที่นิ่งสนิทกลายเป็นสากกะเบืออยู่ด้านโน้น
“ครับ พอดีตอนนี้ . .”
“ฮัลโหล เอ่อ นั่นใครพูดสายเหรอคะ”
เสียงผู้หญิงแฮะ “ผมเพื่อนธามครับ ชื่อปอนด์” เป็นเพื่อนมันไปก่อนละกัน
“อุ๊ย!” ปลายสายดูตกใจมากจนเกินควร
“ครับ?”
“อ๋อ เปล่าค่ะ”
“ธามมันไม่ว่างรับสายอ่ะครับ มีอะไรฝากไว้มั้ย”
“มีค่ะ ฝากบอกธามด้วยว่าอย่าลืมโทรกลับหาเนย”
“อ๋อ เนย ครับ เดี๋ยวบอกให้”
“จำเนยได้มั้ยคะ”
เนยไหน?!!! จำไม่ได้ และรู้สึกว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนไหนที่ชื่อเนยมาก่อนด้วย ยิ่งเป็นเพื่อนฝั่งไอ้ธามหรืออาจญาติโกโหติกาของไอ้ธามยิ่งแล้วใหญ่ ไม่น่าจะเกี่ยวกับผมได้เลย
“เอ่อ . .” บอกว่าจำไม่ได้ก็คงทำร้ายมากไป
“คนที่เป็นเพื่อนธามไง ที่ปอนด์เคยเดินมาชนธามแล้วเนยก็อยู่ด้วย”
“อ๋ออออออ” ผมอ๋อเพราะผมจำได้ว่าผมเคยเดินชนไอ้ธาม จำหน้าผู้หญิงเค้าไม่ได้เลย ขอโต๊ดที่ทำเป็นอ๋อไปงั้น
“แหะๆ ไม่นึกเลยว่าปอนด์จะอยู่กับธามตอนนี้”
“มันรบกวนผมครับ”
“คิก เอาเป็นว่าฝากบอกธามโทรกลับหาพี่ด้วยละกัน พี่จะต้องคุยกับธามเรื่องโปรเจค”
ลืมไปเลยว่าเพื่อนไอ้ธามก็ต้องเป็นพี่ผมน่ะสิ ผมไม่เคยเรียกมันว่าพี่เลย “อ่า ครับพี่เนย”
“อันที่จริง ไม่ต้องเรียกพี่ดีกว่า เรียกเนยก็ได้”
“เอ่อ ไม่ดีมั้งครับ” ขอไม่เคารพเรื่องพี่น้องกับไอ้ธามคนเดียวละกัน
“ไม่เป็นไร เนยไม่ถือ”
“แหะๆ” วางสายได้ยังวะเนี่ย?
ออด ออด . . สงสัยโทมัสจะมาแล้วครับ เหมือนระฆังช่วยชีวิตผมเลย เพราะตอนนี้เงียบได้อย่างน่าอึดอัด
“คือผมต้องไปเปิดประตูรับ . .”
“อ๋อ จ้ะ เอาไว้คุยกันทีหลังนะปอนด์”
เธอวางสายไป ส่วนผมเริ่มรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ว่าผมจะต้องได้ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกแน่ๆ เอ๊ะ หรือเธอคนนี้จะเป็นคนที่ไอ้ธามมันจะยัดเยียดให้ผมจีบหว่า เห้ย ต้องใช่แน่ๆ
ออด ออด ลืมโทมัสไปซะสนิท
ผมรีบไปเปิดประตูให้โทมัส
“โทษทีครับ พอดี . .” จากที่ผมมองระดับสายตา ผมต้องก้มหน้าลงเพื่อที่จะได้เห็นหน้าโทมัส ไอ้ธามที่ว่าเตี้ยแล้ว โทมัสเตี้ยกว่าเยอะ ปลายศีรษะอยู่ไหล่ของผมเองคิดดูสิ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตมีเนคไทเรียบร้อย
“มายก้อด คุณหล่อจัง!” โทมัสเป็นคนตี๋ๆ ชอบยิ้มจนตาหยี(ผมคิดว่าน่าจะเป็นงั้น) แต่ตอนนี้ตาของเขาโตเท่าไข่ห่านเมื่อเงยหน้าจนสุดคอตอนมองหน้าผม
“ทะ โทมัสเหรอครับ”
“ใช่ครับ ผมโทมัสชัวร์ๆ ผมเป็นทุกอย่างของคุณหนู อืม อาจจะยกเว้นคนรักไว้อย่างนึง”
ไม่ค่อยเต็มจริงๆล่วย . .
“เอ่อ เข้ามาก่อนสิครับ”
โทมัสเดินเข้ามาพร้อมๆกับการเจื้อยแจ้วไม่หยุด “คุณหล่อมาก หล่อกว่าคุณเซน หล่อกว่าคุณโอ๊ต หล่อกว่าทุกคนในอดีตของคุณหนูเลยครับ”
“เอ่อ ไม่ขนาดนั้นมั้งครับ” ผมมองไปที่ของในมือของโทมัสอย่างลังเล มันเป็นโมเดลที่ทำค้างไว้ ผมควรจะช่วยเค้าถือดีรึเปล่านะ
“โอ้ ไม่เป็นไรครับ ถ้าเกิดพังขึ้นมา คุณจะโดนคุณหนูว่าเอาได้”
ก็โดนออกจะบ่อยไป . .
“เค้าไม่ว่าคุณเหรอครับโทมัส”
“ว่าครับ” เอ้า ซะงั้น
“โทมัส มาแล้วเหรอ!” ผมแอบเห็นเด็กตัวเล็กๆวิ่งผ่านหน้าผมไปในชุดนอนตัวหลวมโคร่ง น้ำจากผมไอ้ธามกระเด็นมาโดนผมนิดหน่อย แต่ผมเชื่อว่ามันไม่สนหรอก “เอามาครบรึเปล่า คะแนนโปรเจคนี้สำคัญมากนะ”
“ครบครับๆ” โทมัสนี่ขยันทำงานจริงๆ “และก็ผมทำตามที่คุณหนูบอกทุกอย่างด้วย”
“อือฮึ” ธามตรวจตราดูงานของมัน “ขอบใจมากนะโทมัส”
“อ้อ คุณหนู พรุ่งนี้มีงานอีเว้นท์ตอนห้าโมงเย็นนะครับ คุณหนูต้องเตรียมชุด เซ็ทผมไปเอง ผมบอกเพื่อนในวงของคุณหนูเรียบร้อยแล้ว”
“แล้วชุดล่ะ ธามไม่มีชุดใส่นะ”
“เอ่อ ผมกลัวว่าที่ผมหาให้มันจะไม่ถูกใจคุณหนูน่ะ”
“เอามาเหอะน่ะ แต่ไม่เอาแบบงานวันเสาร์นะ เชิ้ตลายขวางทำให้ธามดูอ้วน”
“ได้ครับคุณหนู”
อย่างกับผมอยู่ในละครช่องอะไรสักอย่างที่มีไอ้ธามเป็นพระเอก ส่วนโทมัสเป็นผู้ช่วยพระเอกยังไงยังงั้น ผมยืนแข็งทื่อมองดูไอ้ธามที่ผมเปียกซ่ก
“อ้อ คุณผู้ชายสั่งห้ามไม่ให้คุณหนูใส่เสื้อคอวีที่มันเว้าจนเกินควรน่ะครับ”
“ป๊าสบายดีมั้ยเนี่ย”
เห็นได้ชัดว่าโทมัสกับธามคุยกันคนละเรื่อง = = “คุณผู้ชายสบายดีครับ งานยุ่งอีกตามเคย ตอนนี้บินไปดูโรงแรมที่สิงคโปร์”
“สิงคโปร์ อยากไปจัง”
“ให้ผมจองตั๋วให้เลยมั้ยครับ อาทิตย์หน้าคุณหนูไม่มีงาน”
“เห้ย ไม่ต้องน่ะโทมัส”
คิดจะไปก็ไปได้เลยเหรอ = = เป็นคนรวยมันดีอย่างงี้นี่เอง
ผมนึกขึ้นได้ว่าผมควรจะปล่อยให้เจ้านายกับลูกน้องเค้าคุยกันไปน่าจะดีกว่า หันไปทำธุระส่วนตัวในห้องประมาณยี่สิบนาที คือออนเฟสดูงานดูการบ้านน่ะ สักพัก . . ผมก็ได้ยินเสียงไอ้ธามโวยวาย
“ไอ้ปอนด์!”
“เห้ย อะไร” ผมตกใจเสียงมันมาก
“มีผ้าขนหนูมั้ย!”
ลืมให้ผ้าขนหนูมันนี่หว่า . . ฮ่าๆๆ แล้วไอ้ธามมันอาบน้ำได้ยังไงเนี่ย ผมควานหาผ้าขนหนูผืนใหม่ในห้องแต่งตัวก่อนที่จะเดินไปหามันแล้วหยิบส่งให้
ไอ้ธามที่ผมยังมีน้ำหยดติ๋งๆกำลังขะมักเขม้นกับการทำโมเดล
“อ้าวโทมัสล่ะ”
“กลับไปแล้ว” มันพูดโดยที่ไม่มองผม
“นี่ผ้าขนหนู”
“เช็ดผมให้หน่อย”
“เห้ย มากไปละๆ” ผมเอาผ้าขนหนูคลุมหัวมันซะ
“ไอ้สัด!” ธามโวย “ไม่เคยได้ยินเหรอ คนอื่นเช็ดผมให้แล้วผมจะนุ่ม”
ทฤษฎีโลกไหนวะ ? “ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินอ่ะ”
“กูเคยอ่านมา ถ้าเราเช็ดผมให้ตัวเองเราจะขาดทักษะในการคำนวณความแรงของการเช็ดไปนิดนึง มันจะทำให้รากผมเสียหายอย่างน้อยก็สิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์”
“ฮะ?” มันคือเชี่ยไรครับ
“เออก็ได้ กูไม่แถแล้ว” ไอ้ธามบอกทั้งๆที่ก้มหน้าก้มตางุดทำโมเดล ไม่ได้มองผมสักกะติ๊ด “กูชอบเวลาที่มีคนมาเช็ดผมให้”
“แล้วกูต้องทำในสิ่งที่มึงชอบมั้ย” ผมถามมันอย่างกวนๆ
“เรื่องของมึง แต่ลองถามตัวเองดู . . ถ้ามึงไม่ทำวันนี้ วันหน้ามึงจะเสียใจมั้ย”
“แค่เช็ดผมให้มึงเนี่ยนะ”
“เออดิ”
“ขอตรงๆน่ารักๆกูก็ทำให้อยู่แล้ว”
“งั้นก็ทำสิ”
“มึงยังไม่ขอตรงๆน่ารักๆเลยนี่”
“ไอ้สัดปอนด์!” มันเงยหน้าขึ้นมามองผมจนได้ จากนั้นมันก็ร้อง “เห้ย!” แล้วก็ก้มหน้าทำโมเดลต่อ ตกใจอะไรของมัน
“เป็นเหี้ยอะไร”
“มึงคิดว่ามึงเป็นเจคอบเหรอ มึงไม่ใส่เสื้อแบบนี้น่ะ!!!” มันโยนเศษโมเดลที่ไม่ใช้แล้วของมันมาใส่ตัวผม จนผมหลบไม่ทัน
“สัด อะไรของมึงเนี่ย”
“ไปใส่เสื้อไป หุ่นขี้ก้าง”
ผมว่าผมไม่ก้างนะ = = “ก็เห็นมึงโวยวาย กูถอดเสื้อเสร็จกูก็เลยรีบมา”
“เออ ขอบใจมาก” มันหลับหูหลับตาแย่งผ้าขนหนูจากมือของผมไป “กูจะเช็ดผมเอง มึงจะไปทำเหี้ยอะไรที่ไหนก็ไป”
“เป็นอะไรป่าวเนี่ย”
“เปล่า” มันเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมเองอย่างลวกๆ เคยทำอะไรเป็นมั้ยเนี่ย
“ระวังรากผมเสียเพิ่มขึ้นอีกสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์นะ” ผมแกล้งแหย่
“กูโกหกเหอะ!!!”
“ฮ่าๆๆ มึงเขินหุ่นกูใช่มั้ย” ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกอย่างงี้รึเปล่า แต่เห็นมันก้มหน้างุดทำอะไรไม่ถูกแบบนี้แล้วผมโคตรฟิน ก็ปกติไอ้นี่มันมีแต่เหวี่ยงเอาๆ พอเป็นแบบนี้แล้วมันน่าแกล้งชิบหาย
“เขินเหี้ยไร” ธามด่า “จะไปไม่ไป ไม่ไปจะเอาคัตเตอร์แทง”
“มึงอายอะไรของมึง มีก็มีเหมือนกันเหอะ”
“ไม่รู้ แต่ไปๆซะจะดีมาก!”
“ไม่ไปได้ป่ะ”
“กูถือคัตเตอร์อยู่!!!”
“ฮ่า กูไปก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”
จบบทสนทนา โดยผมเกือบโดนคัตเตอร์อันใหญ่ของไอ้ธามจ้วงเข้าที่พุง แปลกมากที่มันจะมีปฏิกิริยากับเนื้อใต้ร่มผ้าของผมชัดเจนขนาดนั้น หรือเพราะมันเกย์หว่า มันถึงเขินๆอายๆ เหมือนผู้หญิงอายเวลาเห็นหุ่นผม ไม่แน่อาจเป็นเพราะอย่างนั้นก็ได้
ผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมาในชุดเสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์ ไอ้ธามเห็นผมเลยส่งค้อนมาให้อันหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมยิ้มเล็กๆก่อนที่จะหายผลุบเข้าไปในห้องตัวเอง กะเอาการบ้านมานั่งทำเป็นเพื่อนมันสักหน่อย
“โห อีกนานป่ะเนี่ยถึงจะเสร็จ” ผมมองงานของมันอย่างอึ้งๆ มันคงออกแบบอะไรก็ตามที่คล้ายห้างสรรพสินค้าอยู่ ใหญ่เบ้อเร่อ และข้างในก็มีห้องหับเล็กๆเยอะมากมาย เรียกว่าละเอียดสุดๆ ธามออกแบบได้ดี นี่ถ้าผมแกล้งเอาโค้กมาราดใส่งานของมัน ผมว่ามันคงโกรธผมไปเป็นเดือน
“คงสักตีสี่”
“เห้ย จริงป่ะ”
“จริงสิ ตีสี่นี่เร็วแล้ว” มันตอบสั้นๆ ทำงานของมันไปไม่ได้สนใจผม “มันละเอียดและมันสำคัญมาก กูถึงทิ้งไม่ได้ กูถึงต้องลากตัวเองมาคอนโดมึงเนี่ย”
“ถ้ามีไอ้โอ๊ตกวน งานอาจเสร็จเร็วขึ้นก็ได้ ฮ่า”
“ส้นตรีนเถอะครับ” ธามเหลือบมามองกระดาษตรงหน้าผมบ้าง “การบ้านมึงเหรอ”
“อือ” ผมตอบ “วิชาบัญชีเบื้องต้น”
“อี๋” มันส่งเสียงว่างี้ “เห็นตัวเลขแล้วมึน”
“กูก็เห็นงานมึงแล้วมึนเหมือนกัน”
จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็ทำงานของตัวเอง มีเพลงเสียงเพลงจากทีวีเท่านั้นที่ทำลายความเงียบ มีไอ้ธามโผล่หน้าขึ้นมาในทีวีบ้างเป็นครั้งคราว ไม่หน้ามันก็หน้าคนในวงหรือไม่ก็เพลงของวง คนกำลังดังนี่ไปที่ไหนก็เจอเยอะจริงๆ เหมือนณดูดกับยาหยีน่ะ
“เออนี่ คนที่ชื่อพี่เนยโทรมาน่ะ”
“รู้แล้ว คุยกันแล้ว” ธามตอบ “เพื่อนกูคนนี้กรี๊ดมึงมากขอบอก”
“เหรอ” ผมไม่อยากพูดอะไรต่อ
“จีบสิ”
“จะบ้าเหรอ”
“เฮ้ย! กูพูดจริงๆนะ ถ้ากูเป็นผู้ชายกูจีบเนยไปแล้ว ผู้หญิงอะไรเพอร์เฟคชิบหาย” ธามพูดน้ำเสียงตื่นเต้น “เอ๊ะ . . หรือมึงไม่ชอบผู้หญิง”
“ไอ้สัด! ชอบผู้หญิงว้อย”
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ “กูต้องช่วยให้มึงกับเนยสมหวัง กูกับเซนจะได้สมหวังบ้าง”
“ให้มึงกับพี่เซนสมหวังก็พอแล้วมั้ง กูไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ กูสัญญากับเนยไว้แล้วกูจะช่วยมึงกับเค้า”
ชิบหายล่ะสิ. . มึงไปสัญญาไว้กับเค้าทำม้ายยยยยยยยยย ถามกูสักคำม้ายยยยยยยย
“แต่กูว่าตอนนี้ไม่สมควรจะคุยเรื่องนี้ กูต้องทำโปรเจคอันนี้ให้เสร็จ”
“อือ” มึงน่าจะคิดได้ตั้งนานละ
. . 2 Broken Hearts . .
ตึง!
ใครก็ไม่รู้ทักเฟสบุ๊คมาจนผมสะดุ้งโหยง ผมแอบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
Kinta P. : โย่ววววววววววววววววววววววว เข่าแทบทรุดทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่ คนๆนั้นของผมทักมา คนๆนั้น คนๆนั้น . .
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้คุยกัน
ผมพิมพ์ตอบกลับไปด้วยมือที่สั่นงันงก แอบเห็นไอ้ธามหลับปุ๋ย เอาหน้าซุกกับหมอนอิงบนโซฟาของผมอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้ตีสามกว่าแล้ว
Pond Pond : ครับ
Kinta P. : สุขกายสบายดีมั้ยไอ้น้อง ^^ ผมหวั่นไหวทุกครั้งที่เห็นชื่อของเขา แม้เรื่องของเราจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม การที่เขาทักผมมาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกดีใจและเสียใจระคนกันไปหมด แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ เขาเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร อัธยาศัยดี น่ารัก เป็นกันเอง
Pond Pond : เรื่อยๆครับในใจผมอยากจะถามเขาบ้าง แต่มีส่วนหนึ่งต่อต้านว่าเพื่อตัวผมเองผมต้องไม่สานต่อบทสนทนานี้ ผมนิ่งเงียบไป โดยที่เสียงตึงยังดังมาอีกหลายครั้งเพราะพี่คินเค้าพิมพ์มาหาไม่หยุด ไม่ได้มีอะไรในข้อความเหล่านั้นเลยสักนิด นอกจากความเป็นพี่เป็นน้องกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เลย
ผมละสายตาจากแมคบุ๊ค หันมาถอนหายใจกับตัวเองอย่างมึนและงง ตีสามแล้วทำไมเขายังไม่หลับไม่นอนอีกนะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะต้องเก็บมาคิด ลึกๆแล้ว ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าบางทีเขาอาจเรียนหนักเกินไป . .
“ไอ้ปอนด์ ไอ้เหี้ย”
ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆใครก็ไม่รู้เรียกชื่อผมซะน่ารักเชียว ไอ้เชี่ยธามนั่นเอง มันนอนละเมอเป็นชื่อผมด้วยแฮะ ไม่รู้มันฝันอะไรอยู่
“ด่ากูไม”
ผมลองถามสวนไป ทำอย่างกับมันจะรู้เรื่องรู้ราวอย่างงั้นแหละ
“จั๊บๆๆ” เคี้ยวน้ำลายตอบผมซะงั้นน่ะ
ผมเกาหัว เดินเข้าไปใกล้ๆมันเพื่อที่จะเข้าไปปลุกให้มันไปนอนบนเตียงในห้อง
แต่แม่ง - -เห็นอย่างงี้แล้วน่าแกล้งว่ะ
“เก่งเหรอ” ผมจิ้มแก้มมันเบาๆ กลัวมันตื่นขี้เกียจฟังมันโวยวาย “เก่งนักใช่มั้ยๆๆ” จิ้ม จิ้ม จิ้ม สนุกมาก ผมยิ้มออกมาเพราะไอ้ธามอีกจนได้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ผมซีเรียสอยู่แท้ๆ
ยิ้มแบบที่มันก็ไม่รู้ตัว ว่ามันอยู่เฉยๆ มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ . .
“ปากนี้เองที่ใช้เหวี่ยงคนอื่น” ผมเปลี่ยนเป็นใช้นิ้วโป้งจิ้มปากมันบ้าง แต่แล้วผมก็ต้องอึ้งแล้วก็ชักมือกลับเข้าหาตัว
ปากมันนิ่ม . . และก็อิ่ม จนน่า . .
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเอง คิดอย่างนั้นกับไอ้ธามได้ไง มีหวังชีวิตนี้คงซวยไปตลอดกาล คนอย่างไอ้ธามเนี่ยนะจะน่า . . จอ สระอู บอ (ไม่กล้าพูดตรงๆ) เหวี่ยง วีน น่าซัดด้วยหมัดขนาดนั้นน่ะ
แต่จะให้มันนอนฟุบหน้าแบบนั้นตลอดก็คงจะไม่ได้ เห็นมันนั่งทำโปรเจคของมันตั้งนานสองนานโคตรน่าสงสาร ไอ้ตัวผมเองก็เป็นคนดีอยู่แล้วด้วย . .
“นี่” ผมสะกิดมัน
สะกิดด้วยนิ้ว ด้วยมือ ด้วยศอก และกำลังจะด้วยเท้าด้วยถ้ามันไม่ตื่น!!! คนเหี้ยอะไรปลุกไม่ตื่น พอตื่นก็ง้องแง้งแล้วก็นอนต่อ แบบนี้ก็มีด้วย?!!!
เปลืองแรงผมต้องแบกมันขึ้นบ่าแล้ววางมันลงไปกับเตียงผม ตัวมันเบาหวิวเลยแฮะ เมื่อจับๆดูผมถึงรู้ว่าตัวมันบางนิดเดียว มิน่าล่ะ . . ถึงได้ฮอตในหมู่เพศผู้
“ได้นอนเตียงเจ้าของห้องด้วยเว้ยเห้ย” ผมอดแซวไม่ได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้ยินก็เถอะ ถึงเตียงปุ๊บคนชายก็เตะหมอนข้างเตะผ้าห่มกระจุยกระจาย ฤทธิ์เยอะมากถึงมากที่สุด “อยู่นิ่งๆสิ” ห่มผ้าให้ก็เหวี่ยงผ้าออกซะงั้น “งั้นเรื่องของมึงละ!”
ตอนที่ผมเผลอไอ้ธามดึงมือผมลงไปทำให้ผมทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆมัน “เห้ย!” ดึงลงไปยังไม่พอ คุณชายคงจะคิดว่าผมเป็นหมอนข้างกระมัง รัดตัวผมแน่นไปหมดด้วยแขนด้วยขา หายใจไม่ออกโว้ยยยยยยยยยยยยย
หรือมันจะตื่นแล้วมันเลยแกล้งผมวะ!
“มึงตื่นยังเนี่ย ไม่เล่นนะโว้ย กูง่วงกูจะไปนอนข้างนอก” ผมพูดใส่หน้าที่หลับตาพริ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างๆ “ธาม มึงไม่เนียนละ”
นิ่งแฮะ - - หรือมันไม่ได้แกล้ง เวลานอนมันอาจจะเป็นอย่างนี้จริงๆก็ได้
ผมค่อยๆแกะมือของไอ้ธามออก(อย่างโคตรลำบากเพราะขามันก็รัดตัวผมด้วย) จนในที่สุดผมก็เป็นอิสระจากมัน
ธามนอนพลิกตัวไปอีกข้าง ผมเห็นร่างน้อยๆใต้ชุดนอนตัวหลวมนอนอยู่ข้างๆ แสงพระจันทร์จากด้านนอกหน้าต่างทำให้ผมเห็นว่าจริงๆแล้วไอ้ธามมันมีความเป็นผู้ชายน้อยมากเหลือเกิน
พลั่ก!
หรือมันรู้ว่าในความคิดผมผมกำลังด่ามันวะ!!! มันมีญาณวิเศษ มันไม่ใช่คน!!! มันเหวี่ยงแขนมาฟาดหน้าผมเต็มๆ โอเค กูไม่ด่ามึงก็ได้ธาม กูจะนอนนิ่งๆ
แต่เพราะมัน . . ทำให้ผมนอนนิ่งๆไม่ได้เลย
ก็มันเอาแต่นอนดิ้น ดิ้นมากจนเกินมนุษย์! ผมกะจะไปนอนข้างนอกแล้ว แต่ก็กลัว่าคุณชายจะตกเตียงเข้าเสียก่อน เพราะลุกจะออกไปทีไร ไอ้ธามเกือบจะตกทุกที
มีหนทางเดียวเท่านั้นสินะ . .
ตัวมันเล็กเหมือนตุ๊กตาไปเลยสำหรับผม บอบบาง น่าทะนุถนอม ผมใจเต้นตึกๆขณะโอบกอดร่างนั้นไว้ในอ้อมแขน ได้ผลชะงัดคือมันไม่ดิ้นเลย แถมยังซุกหน้าเล็กๆนั่นไว้ใกล้ๆอกผม ลมหายใจของมันรดผม ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนและความสม่ำเสมอนั่น
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย . .
พอนึกได้ก็อยากจะแกะมือตัวเองออกจากตัวธาม แต่เห็นมันกำลังหลับสบาย ผมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย . .
ธาม สถาปัตย์ปีสาม ธาม วงโคบร้าสลีค ธาม ไอ้คุณชายขี้วีน เจ้าของสมญานามเหล่านั้นกำลังอยู่ในอ้อมกอดของผม
หลับใหลและไร้พิษสง . . มันทำให้ผมข่มตานอนไม่ลงเอาเสียเลย . . คนอ่านดูหวาดผวากับตัวหนังสือสีแดง มันมาแล้วเจ้าค่ะ!!!
คนเขียนอยู่ในช่วงสอบมิดเทอมเน้อ คงอีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์จะได้มาต่อ
คิดถึงคนอ่าน คิดถึงปอนด์ธามมากขอบอก
จะไปไหนมาไหนคู่จิ้นก็เดินสวนมาให้เห็นให้รึ่มให้ต้องอยากเขียนอยากบอกต่ออยู่ร่ำไป งือออออ
ใครที่สั่งหนังสือไว้แล้วยังไม่ได้หนังสือขอให้บอกอย่างเร่งด่วน!!
ปล.หาคนมาเช็ดผมให้รึยัง ระวังรากผมจะเสียหายสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์! 55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
