ตอนที่281
สวัสดีคราบ ขอโทษที่หายไปนาน พอดีช่วงนี้ยุ่งๆหลายอย่างอะคับ
ทั้งงาน ทั้งด้วงข้างๆตัว
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดไอ่นัดนะคับ HBDท่านที่เกิดวันเดียวกับไอ่นัดนะคับ เเละ ขอให้ความสุขจงสะท้อนกลับไปหาทุกท่านเลย
สั้นๆนะคับ เดี๋ยวว่างๆ จะเข้ามาใหม่ นะคับบบบบ นะนะ
เมื่อวันศุกร์ก่อนวันแม่
กำลังจากจะเลิกงานแล้ว ไม่ใช่กำลังจะเลิก คือเลิกแล้วแหละ แต่รอเวลา อีกนิดนึงก็เตรียมบินแล้
“นิว เจ้เรียกเข้าไปหา”พี่เค้ามาบอก เจ้หมายถึงบอส
“เรียกอะไรตอนนี้อะ ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“ไม่รู้ แต่ว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องดีแน่”
“อ้าว เรื่องไรอีกละพี่”
“ไม่รู้ เข้าไปถามเอง แล้วมาบอกด้วย พี่ก็อยากรู้”
“คับๆ”
“นัด รอแปปนึงนะ หัวหน้าเรียก”ผมlineไปบอกมัน เพราะมันน่าจะขับรถอยู่
“มาพอดีเลย นั่งก่อนสิ”
“คับ”
“เมื่อกี้ หัวหน้าช่าง เค้าโทรมาบอกว่าไม่มีคนไปดูหน้างาน ทีมเค้าไปติดตั้ง ตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ทางเราไม่มีคนไปดูงานเลย”
“คับ”ใจจิงผมอยากจะถามว่าเกี่ยวอะไรกับผมละ
“แล้วทำไมเราไม่ไปดู วันที่ประชุมวันนั้น พี่จำได้ว่าเค้าให้เราดูแลไม่ใช่หรอ”
“......................”ผมเงียบ งง กำลังคิดอยู่ว่า ใช่หรอ ปกติเวลาผมได้รับมอบหมายอะไรในที่ประชุม ผมจะจุดไว้ หรือว่าผมลืมจดวะ
“วันนี้ พี่จะให้ใบเตือนเราก่อนนะ ถ้ามีครั้งต่อไปก็ต้องพิจารณากันต่อไป”
“คับ”
“เรื่องงานก็ส่วนเรื่องงานนะ ส่วนเรื่องที่พวกเราเล่นกันพี่ก็ไม่เคยว่า แต่ไม่ใช่ไม่รับผิดชอบงานอย่างงี้ เราทำงานกันแบบมืออาชีพนะ นิวต้องเข้าใจพี่ด้วย”
“คับพี่”
“แล้วพี่รบกวนตามงานให้เสร็จด้วยนะ”
“คับ”
เค้าปริ้นใบเตือนมาให้ผมเซ็นต์ ผมก็เซ็นต์
ใจจิง ตอนนั้นผมก็อยากเถียงนะ แต่ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมเพิ่งทำงานได้ไม่นาน และไม่รู้ว่างานส่วนนี้ผมได้รับมอบหมายให้ทำจิงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะผมไม่ได้จดไว้
ก็เลยไม่กล้าเถียง
“แล้วเอกสารรายละเอียด พี่ยังมีอยู่ไมคับ”
“มีสิ 3-4วันนี้ รบกวนเราตามงานให้เสร็จด้วยนะ”
“คับ” อยากจะร้องไห้วะ
ออกมาจากห้องข้างนอกก็ปิดเกือบหมดแล้ว
“ยุงกัดป่าวนัด”
“นิดนึง เป็นไรหน้าตาไม่ดีเลย okป่าว”ผมส่ายหัว
“ไม่okปะวะ โดนด่านิดหน่อย ปะไปกันเหอะ”
“นิดหน่อยแน่หรอ”
“อืม ไปกัน”
“อืม”
“อย่าทำหน้างั้นดินัด ทำหน้าอย่างกับไม่เชื่อใจกรู”
“ก็ดูหน้าตัวเองดิ เหมือนกันนักเลย”
“ช่างมัน”
ขับรถออกมาได้สักพัก
“อยากไปไหนป่าว”
“ไปวัดอรุณ”
“นั่นไง ถ้าไม่สบายใจจิงๆคงไม่อยากไปหรอก”
“ไม่ไปก็กลับบ้าน”
“ไปก็ไป”
ไปถึงวัดก็6โมงเย็นกว่าๆแล้ว
เดินเล่นแปปๆก็พามันข้ามเรือไปนั่งเล่นสวนฝั่งตรงข้าม
“ถ้าไม่ไหวก็เปลี่ยนงานไมตัวเอง”จู่ๆมันพูด ทำลายความเงียบ เพราะผมไม่ได้คุยอะไรกับมันเลย
“บ้าหรอ.............ทำไมพูดงั้นอะ”สายตาผมไม่ได้มองมันเลย มัวแต่มองเรือที่ผ่านไปผ่านมา
“งานอะ ถ้าเราทำแล้วไม่สบายใจ มันจะเป็นทุกข์เปล่าๆนะ เพราะชีวิตเราเกือบ50%อยู่ที่ทำงานนะ”
“โห ไม่หรอกมั้ง มันก็เป็นแค่ช่วงสั้นๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
“....................................................”
“....................................................”
“....................................................”
“....................................................”
ต่างคนต่างเงียบอีกครั้ง
“ตัวเองรอเค้าอยู่นี่นะ เดี๋ยวเค้าไปเอารถมาฝั่งนี้ก่อน”
“อืม”
“กินอะไรไม”
“ไม่อะ”
“งั้นรออยู่นี่นะ อย่าไปไหน”
“เออออ”
ผมก็นั่งอยู่คนเดียว จู่ๆ คำที่มันบอกว่า “เดี๋ยวเค้าไปเอารถมาฝั่งนี้ก่อน” ก็ฝุดขึ้นมาในหัว
เพราะมันจะเอามอไซขึ้นเรือข้ามมาก็ใช่เรื่อง แสดงว่ามันต้องขับอ้อมไปทางสะพานพุทธแน่เลย
ระหว่างที่รอมัน ผมก็เอาเอกสารออกมาดู
มีรายชื่อพวกช่าง สถานที่ รายละเอียดต่างๆ
เลยโทรหาไอ้ต้าร์
“โหลต้าร์ เมิงรู้ปะว่าเจ้ เค้าให้ใครเป็นคนไปดูหน้างานอะ”
“งานอะไรอะพี่”
“ ที่ให้ช่างไปติดตั้งเครื่องเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ ที่โรงงานแถวรังสิตอะ”
“ไม่รู้ดิพี่ ที่เจ้เค้าเรียกไปคุยเมื่อกี้อะนะ”
“เออดิ โดนด่ายับเลย ทั้งที่กรูก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“เป็นผมนะ สวนกลับไปละ”
“จะสวนบ้าอะไรละ กรูไม่รู้ว่าใครรับมอบหมายอะ”
“ผมก็ไม่รู้อะพี่ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่พี่แน่นอน ถ้างั้นผมก็ได้ยินแล้วสิ”
“นั้นนะสิ”
“เดี๋ยวผมถามคนอื่นให้นะพี่”
“okๆ ขอบใจมาก”
“คับ”
เซ็งโว้ย ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะตะโกนดังๆ ถ้าไม่มีคนอยู่เยอะนะ ตะโกนไปแล้ว
ผมโทรไปหาหัวหน้าช่าง เกี่ยวกับความคืบหน้าของงาน
ปรากฏว่าวันหยุด โรงงานนั้นก็ไม่ได้ปิด เพราะฉะนั้นช่างก็เข้าไปทำต่อได้ และผมก็ต้องไปดูสินะ หึหึ วันหยุดทั้งที พังหมดเลย
“รอนานป่าวตัวเอง”
“โห นานดิ”แต่จิงๆก็แปปเดี๋ยวแหละ เพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่ มันหายไปชั่วโมงกว่าเลย
“อะ ลูกชิ้นปิ้ง ปลาหมึกปิ้ง”
“ขอบใจนะ”
“มีโค้กด้วย”
“อืมม เซ็งวะนัด วันหยุดก็ไม่ได้หยุด”
“ไมอะ”
“ต้องไปดูงานอะดิ”
“อ้าวหรอ ก็ไปสิ”
“คิดว่าจะได้อยู่กับเมิงซะอีก”
“เอ้าหน่า วันอื่นมีเยอะแยะ เครียดทำไม”
“ไม่ได้เครียด แค่รู้สึกแย่วะ เรียกไปด่าฉอดๆ โดยที่กรูไม่สามารถเถียงอะไรเลย”
“อ้อ แค่อยากเถียง”
“เออดิ อร่อยดีวะนัด”หมายถึงปลาหมึกย่าง ส่วนมากผมจะกินแค่หนวดมัน ส่วนอย่างอื่นจะให้ไอ้นัดกิน
“ปะกลับบ้านเถอะตัวเอง เหมือนฝนจะตกเลย”
“อืม ก็ได้”
ออกมาจากสวนได้ไม่นาน ฝนก็ตกลงมาจิงๆ
เลยได้ไปหลบฝนใต้ทางยกระดับแยกอรุณ เล่นเอาซะเปียกหัวนมแข็งเลย (หนาว)
“ขอโทษนะตัวเอง”ระหว่างที่หลบฝนอยู่ไอ่นัดก็พูดขึ้นมาซะงั้น
“เรื่องอะไร”
“ที่เค้าไม่มีรถยนต์เหมือนคนอื่นเค้า”ผมมองหน้ามันเห็นสายตามันมองไปบนถนน
“บ้า คิดมากนะเมิง”
“ไม่ได้คิดมาก แต่พูดจิงๆ ถ้าเค้ามีรถตัวเองก็คงไม่เปียกแบบนี้หรอก”
“จิงจังไปปะนัด แค่นี้ก็มีความสุขดี ไม่จำเป็นต้องมีเหมือนคนอื่นเค้าก็ได้นิ เราใช้เท่าที่มี ก็ได้”ใจจิงผมก็คิดจะถอยสักคันเหมือนกัน แต่รอดูรุ่นใหม่ๆออกมาก่อน เพราะตังยังไม่พอดาวน์เลย
“เค้าก็อยากให้ตัวเองมีรถขับเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ไม่ใช่ต้องมาซ้อนท้ายมอไซอยู่แบบนี้”
“พอเถอะ เลิกพูดเถอะนัดถ้าพูดแล้วมันรู้สึกแย่ ก็ไม่ต้องพูดหรอกไว้เก็บตังได้สักก้อนก่อน ค่อยว่ากัน”
“เค้าก็คิดงั้น แต่ก็นะ”
“เมิงไม่เห็นหรอ รถเยอะแยะ บางบ้านมี2-3คัน ที่ก็ไม่มีจะให้จอด มันลำบากแค่ไหน มีมอไซก็ดี เราสามารถมุดซอก ซอยได้ ไวกว่าเยอะเลย”
“แต่มันก็อันตรายกว่าไง”
“อันไหนก็อันตรายเหมือนกันแหละ มันอยู่ที่จิตสำนึกของคนขับ”
“เฮ้อ เถียงเก่งวะ ตัวเอง”
“อ้าว กรูพูดเหตุผลให้ฟัง เมิงจะได้ไม่ต้องคิดมาก”
“หรอ”
“เออดิ”
กว่าฝนซาก็นานพอดู
ถึงบ้านอาบน้ำเลย ดูเวลาก็5ทุ่มกว่าละ
ผมออกไปห้องไอ่ธีร์ เพราะเห็นว่ารองเท้าเยอะผิดปกติเลยอยากรู้ว่ามันทำอะไรกัน
“เอ้าพี่ ไมเพิ่งกลับละ”
“ฝนตกอะดิ ทำอะไรกันเยอะแยะ”
“เพื่อนมานอนด้วย3คน ฝนมันตกกลับบ้านไม่ได้”
“แล้วไป พี่ไปนอนก่อนนะ ปวดหัววะ”
“คับพี่ กินยายังอะ”
“ก็กำลังจะกลับไปกิน รีบนอนนะพวกเมิงอย่าเสียงดังรบกวนคนอื่นเค้าละ”
“คราบบบบบบบบบบบบบปม”
กลับเข้าห้อง ไอ่นัดออกมาจากห้องน้ำพอดี
“หิวข้าวไมตัวเอง”
“ไม่อะ อิ่มปลาหมึกอยู่เลย เมิงอะ”
“ไม่หิวอะ”
“งั้นนอนเถอะ ง่วงแล้ววะ”
“กินยาดักไว้ก่อนดิ ตัวเอง เดี๋ยวไม่สบาย ไปทำงานไม่ได้นะ”
“อืมม ก็ดี”
ก็กินยาพาราไปคนละ2เม็ด ผมแถมยานอนหลับไปด้วย เพราะรู้ ยังไงก็นอนไม่หลับแน่ๆ
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3023602 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก