สวัสดีมิตรรัก แฟนแฟนทุกท่านนะคราบ
เมื่อวันก่อนเข้าตัวเมืองมาคับ เลยเเวะดูหนัง พี่มาก
จะดูตั้งเเต่อยู่กทม เเล้วคับ เเต่ไม่ได้ดูสักที เพราะคนเยอะมาก
ขี้เกียจต่อเเถว เพราะมันยาวมาก
อยากบอกว่าหนังเค้าดีจิงๆ
ไอ้นัดนี่พูดติดปากมาก กับไอ้ประโยคที่ว่า
"""""""พี่รู้ไม ว่าชั้นออกไปรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ""""""""
มันพูดประโยคนี่ทั้งวัน วันละหลายๆรอบ
ตอนที่188 online on the bed
ช่วงฝึกงานผมบางอาทิตย์เข้ากะกลางคืนบ้าง กลางวันบ้าง แล้วแต่พี่ๆเค้าจะจัดให้
แต่ไอ้นัดนี่ดิ แรกๆมันงี่เง่ามาก เพราะมันไม่เข้าใจ ว่าทำไม เด็กฝึกงานต้องเข้ากะด้วย เพราะมันบอกว่า พี่มันไม่เห็นต้องเข้ากะเลย กว่าผมจะอธิบายให้มันเข้าใจได้ ก็ต้องเสียน้ำลายเป็นถังๆ
ทุกคนก็น่าจะรู้ ว่ามันเหมือนชาวบ้านที่ไหน
“นัด อาทิตย์หน้า กรูเข้ากลางคืนนะ”ผมบอกมัน ทันที ทีเจอมันอยู่หน้าคลองสาน
“อะไร ฝึกงานมันมีฝึกกลางคืนด้วหรอ”
“อ้าว มีดิ ทำไมอะ”
“ปัญญาอ่อนแล้ว ฝึกงานห่าอะไร มีกลางคืน”
“อ้าว ไอ้นี่ กรูบอกว่ามีก็มีดิ เมิงจะเถียงทำไม”
“แล้วเพื่อนๆเมิงอะ”แสดงว่ามันเริ่มโมโหแล้ว ถ้าใช้คำว่ากรูมึง
“ก็เข้าเหมือนกัน สลับกันด้วย”
“เออ ให้มันจิงกรูโทรไปเช็คกับพวกมัน แล้วไม่จิงนะ เมิงกับกรูจะได้เห็นดีกัน”
“เห็นดีอะไรนัด ก็เรื่องจิง”
“ไม่รู้ดิ ทีตัวเอง ยังทำกับเค้าได้เลย”
“ทำ อะไร”
“ก็ที่โทรมาให้เค้าออนเอ็ม(MSN) เปิดนั้นเปิดนี่ตอนกลางคืนละ”
“ช่วยไม่ได้ เมิงทำตัวเมิงเอง เมิงจะคุยอยู่นี่ใช่ไม ถ้าคุยอยู่นี่ กรูจะนั่งรถเมล์กลับเอง”
“กลับดิ หิว”
“หิว แล้วใครใช้ให้มารับละ ทำไมไม่ไปหาอะไรกินก่อน”ผมกับมันเถียงกันไปตลอดทาง
“มีตังก็ดีดิ”
“แล้วไม่เหลือหรอ”
“ถ้าเหลือจะถอกกระดอมาถึงนี่ไม”อ้าว กรูผิดซะงั้น
“เมิงกลับไปบ้าน มาม่าก็มี ไข่ก็มี หมูก็มี”
“จะให้กรูกินดิบๆหรือไง”
“นั่นมันก็เรื่องของเมิง”เราสองคนตะโกนเถียงกันแข่งกับเสียงลม
“เมิงก็เป็นซะอย่างงี้อะนิว”
“อ้าว กรูเป็นยังไงนัด เมิงอย่ามาหาเรื่องได้ปะ จอดไฟแดงข้างหน้านั้นแหละ กรูจะกลับเอง”ผมบอกมันก่อนจะถึงแยกท่าพระ แล้วไฟเขียวกำลังจะหมดพอดี(เพราะมันเหลือประมาณ5วิ)
“เมิงลองก้าวขาลงจากมอไซดิ กรูฝ่าไฟแดงแน่”แล้วคิดว่าผมจะกล้าลงจากรถไม ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะกล้าฝ่าไฟแดงไม แต่ผมก็มั่นใจ60%ว่ามันจะทำจิงๆแน่ เพราะไฟแดง2วิแล้ว มันยังเคยพาผมฝ่าเลย
“แวะ เดอะมอล์ก่อนก็ได้ เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”
“ไม่แวะเว้ย”มันตะโกนเสียงดัง วินมอไซที่จอดขนาบข้างๆผมก็มอง พวกเรา
“แล้วเมิงจะเอาไงวะนัด เมิงโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก3ขวบนะ”
“....................”ไฟเขียวพอดี มันบิด ซะ ผมนี่ยังไม่ได้ตั้งตัว แทบตกมอไซเลย ถ้าตกนี่ เป็นศพแน่กรู
“เมิงขับดีๆได้ปะนัด ถ้าไม่อยากขับ เมิงจอดกรูขับเอง”
“จอด ทำเชี่ยไร”
“นัด เมิงเป็นไรวะ งี่เง่ามากไปแล้วนะ”
“ใช่ดิ กรูมันงี่เง่า”นั้น กรูละเซ็ง
“เออๆ กรูผิด เมิงจะเอาไงว่ามา”
“ตบหัวแล้วไม่ต้องมาลูบหลัง”กรูไปตบหัวเมิงตอนไหนวะ
“เออ กรูไม่พูดแล้ว เมิงอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ตามใจเมิงแล้วกัน”
“...........................”ถึงบ้าน ผมเดินขึ้นห้องเลย ไม่รอมันด้วย ร้อนก็ร้อน อารมณ์ก็เสีย
“อยากกินอะไร”ผมถามมัน ทันที ที่มันเดินมาเปิดตู้เย็นกินน้ำ
“อะไรก็ได้”มันบอกแค่นี้แล้วเดินไปเปิดทีวี ผมละเกลียดจิงๆ ไอ้ที่ถามไป แล้วคำตอบที่ได้กลับมาคือ อะไรก็ได้ , ที่ไหนก็ได้, แล้วแต่ ยังไงก็ได้ ผมละเกียดจิงๆ มันทำให้ผมไปต่อไม่ถูกเลย
ถ้ามันระบุมาจะได้ ไปหามาให้ได้ แต่นี่ เล่นไม่บอก แล้วผมจะทำยังไง
“งั้น กินกับข้าวที่ตลาดแล้วกัน”ผมบอกมันลอยๆ แล้วคว้ากระเป่าตัวเดินลงไปข้างล่างเลย
“ไปด้วย”
“ไม่ต้องหรอกนัด กรูไม่อยากทะเลาะกับเมิง ดูหนังอยู่นี่แหละ”
“ไม่เอาๆๆๆ เค้าจะไปด้วย”มาแนวไหนอีกวะ กรูตามไม่ทันจิงๆเลย
“ห้ามบ่น ห้ามพูดมาก ห้ามเถียง ห้ามงี่เง่า okปะ”
“โหเยอะวะ”
“จะไปไม ไม่ไปก็อยู่นี่”
“ไป”
แต่เชื่อไมคับว่ามันเงียบได้ไม่ถึง 3 นาที มันก็พูดมากเหมือนเดิมแล้ว
มันทักตั้งแต่วินมอไซหน้าตลาด ยันแม่ค้าท้ายตลาด ผมก็นะ ถ้าเค้าทักก่อน ผมก็คุยด้วย ถ้าไม่ทัก ใครจะกล้าคุยด้วยละ ผมไม่ได้หยิ่งนะ แต่ไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไร
ไม่เหมือนมัน หมาเห่าใบไม้แห้ง ไอ้นัด เอาไปเป็นประเด็นคุยกับเค้าได้
“เมิงจะกินอะไรนัด อย่าบอกว่าอะไรก็ได้ กรูเบื่อ”
“แกงก็ได้ ผัดก็ได้”
“เออ เลือกเองดิ”ผมให้มันเลือก เพราะผมกินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว พอได้กับข้าวมา2-3อย่างกับ น้ำปั่นคนละแก้วก็กลับ
เพราะค่ำแล้ว หิวด้วย เหนื่อยด้วย
ผมว่าฝึกงานไม่เหนื่อยนะ รู้ไมว่าเหนื่อยตรงไหน..............การเดินทางคับ เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ไปกลับวันละเกือบ4 ช ม เลยละ(ถ้านั่งรถเมล์ หลายต่อด้วย แต่ถ้ามอไซ ก็ลดลงมาครึ่งนึง)
“ไปอาบน้ำไปนัด จะได้มากินข้าว”
“ตัวเองไปอาบก่อนดิ เดี๋ยวเค้าตักข้าวรอ”
“เอางั้นหรอ”
“เออ ไปเหอะ”ผมก็ร้อนด้วย เลย ไม่รอช้า ไปเลย
อาบน้ำออกมา ก็มุ่งตรงไปหาโต๊ะกินข้าวทันที
“ทำอะไร อะนัด”
“อยากกินผัดคะน้าเลยผัด”
“ห๊ะ เมิงผัดเอง”
“เออชิมดิ”ผมเดินไปดูใกล้ๆ จะโงกหน้าไปดูมันตักผัดมันใส่จาน
“โหนัด เมิงหั่นหมูแบบนี้ เมิงไม่ไส่ไปทั้งกล่องโฟมเลยละ”ก็หมูที่ผมซื้อมาจากTops เมื่อวันก่อน ประมาณ4ขีดได้มั๊ง ชิ้นก็ประมาณฝ่ามือได้มั๊ง ไอ้นัด มันหั่นได้6ชิ้น คิดดูดิ ว่ามันจะใหญ่ขนาดไหน
“ทำไมอะ หัดผิดหรอ”มันถามผมซื่อๆ
“เมิงอะผิดตั้งแต่จับมืดแล้วนัด เมิงหั่นแบบนี้ใส่ไปทั้งตัวเลยก็ได้นะ”
“ทำไม อุส่าห์ทำ”
“หั่นใหญ่ไป ใครจะไปกินได้ เมิงหั่นได้ 5-6ชิ้น แต่คนอื่นเค้าหั่นได้เกือบ30ชิ้นเลยมั๊ง”
“เออๆลองชิมดูอร่อย”
“เอามาวางดิ จะชิม”ผมตัก เพื่อที่จะชิมคำแรก แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นคะน้า ที่มันหั่นได้2ท่อน
“เฮ้ออ กรูละเพลียกับเมิงวะ”
“กินดิๆ”
“เออๆ”
แต่รสชาติมันถือว่าผ่านนะ
หมูเหนียวมาก
คะน้าใหญ่มาก
กินเสร็จผมก็ล้างจาน ให้มันไปอาบน้ำจะนอน
แต่มันอาบน้ำเสร็จ ดั๊นเปิดคอมอีกนี่สิ
“นัดเมิงจะเปิดทำไม จะนอนแล้วเนี่ย”
“รีบนอนไปไหน”
“พรุ่งนี้เมิงต้องไปเรียน กรูต้องไปทำงานนะ”
“คับๆอีกแปป”
“แปปเมิงอะ กรุณาระบุด้วยว่ากี่นาที เพราะเมิงแปปทีไหน 3-4ช ม ตลอด
ผมบ่นเสร็จเหนื่อย ก็นอน
กำลังจะเคลิ้มหลับ มันก็มาสะกิด
“ที่รักคับ”
“อะไร ปิดคอมยัง ง่วงแล้ว นอนๆ”
“ปิดแล้ว”
“ปิดแล้วก็นอนดิ ง่วง”
“เค้าเงี่ยนอะ”
“วันหลัง ง่วงวะ”
“ไม่เอา นะๆแปปเดียว”ช่วงเวลาแบบนี้ ใครจะห้ามได้ละ
หลายๆคนสงสัย ว่าทำไมผมไม่หื่นเหมือนไอ้นัด
ผมขออธิบายตรงนี้เลยนะคับ
ไอ้นัด ก็ผู้ชายคนนึง
ผมก็ผู้ชายคนนึง
มีความต้องการเหมือนๆผู้ชายทั่วไป อยากเอานะไม่ใช่อยากโดนเอา นี่คือเห็นผลที่ผมหื่นแต่เลือกที่จะไม่แสดงออก เหมือนไอ้นัด แต่ไอ้หื่นมันก็จะมาลงที่ผม
แต่ถ้าผมหื่น ผมจะไปลงที่ใครละ????
เพราะความรู้สึกของคนเอา กับคนถูกเอา มันเป็นความรู้สึกที่ต่างกันนะ(สำหรับผม)ผมคิดแบบนี้
ในใจก็คิดลึกๆว่ากรูก็เป็นผู้ชายนะ ทำไมต้องมาเสียเชิงชายให้ไอ้นี่ด้วย แต่อีกใจนึง ก็ไหนๆไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เสียอีกทีจะเป็นไรไป
ก็เลย ยอมมัน ถ้าไม่ยอม มันก็จะซักไซ้ จนไม่ได้นอนอีกอยู่ดีเลย ยอมๆมันไปจะได้เสร็จๆ รีบนอน ง่วง
X
X
X
X
X
แต่ๆพอเสร็จ ผมก็ลุกไปอาบน้ำอีกรอบ
ระหว่างเช็ดตัวอยู่ ผมก็มองผ่านกระจกไปด้านหลัง เห็นไฟเมาส์ ยังกระพริบอยู่ ไหนไอ้นัด บอกว่าปิดไปแล้วนิ เลยลองไปขยับดู แต่จอไม่ติด แต่ ตัวเคสไฟยังติดอยู่ เลยลองเปิดจอดู
ไอ้สัสเอ้ย
สิ่งที่ผมเห็นคือ หน้าจอเปิดโปรแกรมแคมฟรอกอยู่ กล้องหันไปที่เตียงนอน
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองมีหลายอารมณ์มาก
ตั้งโกรธ โกรธที่มัน ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้
โมโห โมโหที่มันเล่นอะไรแบบเด็กๆ
อาย อายกลัวมีคนรู้จักมาเห็นแล้วจะทำไง ถ้ามีคนแคป(บันทึก)ไปจะทำไง
แล้วถ้ามีคนจำหน้าผมได้จะทำไงวะ แต่อีกใจนึกก็คิดว่า มันคงมองไม่เห็นหน้าหรอกมั๊ง เพราะมันมืด แต่มันเป็นกล้องอินฟาเรตนี่หว่า
พอไอ้นัดออกมาจากห้องน้ำ
“นัด ไหนเมิงบอกว่าเมิงปิดคอมแล้วไง”มันทำหน้างง นิดๆ ผมเลยขยับให้มันมองเห็นจอชัดๆ
“ก็ปิดแต่จอไง”มันตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก
“เมิงอย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะนัด”
“ทำไม ตัวเองอายหรอ 5555”
ผั๊ว!!!!!!
ผมตบหน้ามันเน้นๆทีนึง หน้า มันตกใจมาก
“กรูไม่สนุกกับเมิงนะนัด กรูเพื่อนเล่นเมิงหรอ ไอ้เหี้ย”ผมพูดไป เหมือนน้ำตาจะไหลด้วย
“................................”
“ทำอะไรก็หัดคิดบ้างนะนัด”
“โกรธจิงหรอ เค้าขอโทด”
“เมิงเก็บคำขอโทดเมิงไว้ใช้กับหมาที่ไหนก็เรื่องของเมิงเถอะไอ้สัส”
“......................”
“เมิงไม่ต้องมายุ่งกับกรูอีก”
“จะไปไหน” ผมหอบผ้าห่ม จะออกไปนอนหน้าทีวี
“เรื่องของกรู”
“ไปไหน”มันกระโดดมาขวางประตูไว้
“นอนข้างนอก หลบ”ผมตอบมันนิ่งๆ
“นอนทำไมข้างนอกนะ ร้อน”
“กรูไม่อยากนอนใกล้เมิงชัดปะ”
“งั้นเข้าไปนอนเอง ตัวเองนอนในห้องเนี้ยแหละ”แล้วมันก็ดึงหมอน แล้วเปิดประตูออกไป
ผมโมโห ไม่รู้ว่าโมโหอะไรเหมือนกัน ปิดประตูดัง ปั๊ง!!!!!
“เค้าขอโทด ไม่คิดว่าตัวเองจะโกรธ”มันตะโกนมาจากอีกฝั่งของประตู
ผมอารมณ์ยังไม่ดี มองไปเห็นคอม ยังไม่ปิด เลยกระชากปลั๊กออกเลย ไม่ป่งไม่ปิดแล้ว
กว่าจะนอนหลับก็เล่นเอาเกือบเช้า มัวแต่คิดไปเรื่อย
ผมอาบน้ำ ไปทำงานแต่เช้าเลย
ออกมา จากห้องเห็นไอ้นัด นอนบนโซฟา หัวห้อยลงเกือบถึงพื้น มองไปแล้วก็สงสารมันวะ
แต่คิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วยังโมโหไม่หายเลย
เลยไม่ไปยกมันปล่อยให้มันนอนอย่างงั้นแหละ แต่ก็ไม่ลืมวางตังให้มันด้วย500 ประชดมันด้วย ปกติ100เดียว
ผมออกไปแต่เช้าก็จิง แต่รถก็ติดอยู่ดี ผมเลือกที่จะนั่งรถกระป๋องไปลงคลองสาน(เพราะมันไวดี)
ตี๊ดๆๆ
ผมเอามือถือมาดู
“คุณมี1ข้อความใหม่”ผมก็เปิดดู
.................................ตอนเย็นเค้าไปรับนะคับ เค้ารออยู่ที่เดิมนะคับ ที่รัก.................................
แค่นี้มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์ แต่ผมหยุดยิ้มไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ผมพยายามหันหน้าออกไปนอกรถกระป๋องแล้วยิ้ม แล้วก็หันมาในรถ มีผู้หญิงวัยทำงานคนนึงยิ้มให้ผม(เค้าคงคิดว่าผมยิ้มให้เค้าก่อนมั๊ง เค้าเลยยิ้มตอบ) แต่ผมป่าวเลยนะ
ตอนเย็น เลิกงาน ก็ลาพี่ๆเพื่อนๆ แล้วเดินช้าๆ (ช้ากว่าปกติ ปกติผมจะรีบเพราะไอ้นัดรออยู่)
ข้ามเรือ เดินออกจากคลองสาน ก็เจอไอ้นัดยืนคุยกับใครไม่รู้ น่าจะเป็นเพื่อนมันมั๊ง เพราะแต่งชุดนักเรียนเหมือนกัน
มันหันมาจ๊ะเอ๋ผมพอดี ขนาดผมยังเดินไปไม่ถึงมันนะเนี้ย มันยังเดินมาหาผมเองเลย
“เหนื่อยไม”
“ไม่อะ”
“มาเค้าช่วยสะพาน”
“ไม่ต้อง มีมือ มีทีนเหมือนกัน”มันแย้งเป้ที่ใส่โน๊ตบุ๊คไปสะพายได้อย่างง่ายดายเลย เพราะผมชอบสะพายเป้ข้างเดียว มันเลยเอาไปง่าย
“ยังไม่หายโกรธหรอ เค้าขอโทด”
“พอเลิกคุยเรื่องนี้เหอะ ก่อนที่กรูจะโมโหไปมากกว่านี้”
พอเดินไปถึงรถ ถึงได้เจอเพื่อนมันชัดๆมันยังยืนอยู่ที่เดิม
“พี่นิวป่าวคับ”มันทักผม
“อ้อใช่คับ ทำไมตัวสูงกว่าเดิมเยอะจังพี่”กรูยี่สิบแล้ว เลิกสูงแล้ว ไอ้เด็กน้อย
“ไม่หรอก พี่ก็ตัวเท่าเดิมอะ”
“สูงๆจิง ตอนที่ผมเจอที่โรงเรียนยังไม่เท่านี้เลย”เออ สูงก็สูงวะ ขี้เกียจเถียง
“คับ สูงก็สูง เรา ชื่ออะไรอะ”
“โถ่พี่ ผมเบิร์ดไง รุ่นน้องพี่นัด”เอ้ารุ่นน้องหรอ
“คับ ยินดีที่ได้รู้จักคับ ว่าแต่มาทำอะไรแถวนี้อะ”
“มาเดินดูเสื้อผ้าอะพี่พอดีเจอพี่นัดอะเลย แวะทัก”
“อ้อคับ กินข้าวยังอะ ไปกินข้าวกับพี่ป่าว เดี๋ยวเลี้ยง”เห็นมันน่ารักหรอกเลย อยากคุยด้วย เด็กเชี่ยไรไม่รู้ข๊าว ขาว เชื้อจีนแน่ๆ
“ก็ได้คับ เลิกเรียนมายังไม่กินไรเลย หิวพอดีเลย 5555”
“ปะ กินอะไรดี”
“ข้าวขาหมูไมพี่”
“ก็ได้ ตามใจเลย”
“มาดิพี่นัด”ผมเดินนำไอ้เด็กนี่เดินตาม ตะโกนเรียกไอ้นัด ที่ยืนนิ่งอยู่ แต่มันก็เดินตามมาแต่โดนดี
ระหว่างกินข้าว จะเป็นบทสนทนาระหว่างผม กับไอ้เด็กนี่มากกว่า ไอ้นัดนั่งเงียบ ผมรู้ว่ามันเก็บกด แต่อยากให้รู้ว่าทีใครที่มัน
กินเสร็จผมก็ขอตัวกลับบ้าน ไอ้เบิร์ดก็กลับบ้านเหมือนกัน บอกขี้เกียจเดินแล้ว แต่ดีหน่อยที่บ้านมันอยู่แถวนั้น เดินไปแปบเดียวก็ถึง
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3014237 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก