น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [35]หลังจากรับน้องอย่าเป็นทางการที่มหาวิทยาลัย ก็คือการรับน้องอย่างเป็นทางการมากยิ่งขึ้น
พี่รหัสต้องเลี้ยงน้องรหัส จะเลี้ยงอะไรคงไม่ต้องคาดเดากันมากนัก จะเป็นอะไรไปนอกจากเหล้ายาปลาปิ้ง
แบบนี้เขาเรียกว่าประเพณีหรือหาเรื่องแดกกันแน่
ฟาสได้น้องรหัสเป็นผู้หญิง สายรหัสนี้ไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อนเลยจริงๆ
แล้วน้องคนนี้ก็ตัวเล็กน่ารัก ผิวขาว ลักษณะแบบว่า...น่าจะเป็นสาวอักษร
แต่ไหงมาอยู่ในดงนี่ได้วะ?!
“น้องครับ น้องชื่ออะไรน?” ไอ้ฟาสหันไปถามเป็นรอบที่สาม
“ชื่อเค้กค่ะพี่ เค้กกกกกกกก” น้องพยายามย้ำ
ไอ้ฟาสมันเป็นประเภทจำชื่อคนยากมาก เน้นว่ามากกกกกกกกกกก
อย่างไอ้พี่วิช เป็นอาทิตย์กว่าจะจำชื่อได้ คนอื่นๆก็เหมือนกัน
“อ่าใช่ น้องเค้กขา คุณพี่นี่นะ มีแฟนแล้วนะจ๊ะ ห้ามจีบๆ”
น้องมองไอ้ฟาสตาโต ก่อนที่จะหลุดฮาแตกอย่างไม่ห่วงสวยเลยสักนิด
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“....”
“โอ๊ยพี่!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ตบไหล่ไอ้ฟาสไปด้วยป้าปๆๆ
....ไอ้นี่นิ ปากว่ามือขยับเรอะ เจ็บไหล่ว้อยยย“ฮ่ะๆๆ โอยยย ปวดท้องไปหมดเลย ฮ่าๆๆ” เค้กหอบด้วยความเหนื่อยจัด
“เออ หัวเราะไม่ไว้หน้าคุณพี่เลยนะคะ”
“โหพี่ หนูรู้หรอค่ะว่าพี่น่ะของใคร หนูไม่จีบหรอก” เค้กโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เด็ดขาด
“ใครบอก??”
“พี่วิชไง” เค้กกระซิบ “พี่น่ะของพี่วิช”
“แล้ววันนั้นพี่วิชลากพี่ออกไปทั้งแบบนั้น แค่นั้นน้องก็รู้แล้วจ๊ะ”
....นี่มันใช่เรื่องที่จะเอามาพูดกันม๊ายยยยยยยยยยย!!!!!“ฟาสสส พี่ปวดฉี่~~~” ฉากเดิม คำพูดเดิม
“แล้วไงพี่?”
“พาพี่ไปฉี่หน่อยย” เข้าไปคลอเคลียไหล่อย่างไม่สนสายตาใคร
แหมะ เวลานี้ใครมันจะมาสนสายตาใครละวะ สนเหล้าที่อยู่ข้างหน้าเคลิ้มกว่าเย๊อะ!
วิชเดินลากฟาสเข้ามาในห้องน้ำ เหมือนเดิม ฉากเดิม
“อะไรเนี่ยพี่” ฟาสยืนกอดอกมองไอ้พี่วิชที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“รำลึกความหลัง”
เข้าไปประกบจูบริมฝีปากสวย ลมหายใจคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่
ฟาสยกแขนคล้องคอพี่วิช ส่วนไอ้พี่ก็กอดเอวบางๆของฟาสแน่นจนไม่มีที่ว่าง
ริมฝีปากทั้งสองคนจูบกันอย่างร้อนแรง ช่วงชิงลมหายใจซึ่งกันและกัน
วิชล้วงมือเข้าไปในเสื้อของฟาส ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเกลี้ยง
“เงี่ยนว่ะ หึหึ” จูบไปที่ปลายคางและที่ลำคอเรียว
“ไอ้ลามก” เอียงคอรับจูบ
“พอละ” ดึงเสื้อฟาสให้ลงมาอยู่สภาพเดิม เรียบร้อย
“อ่าว”
“เดี๋ยวหยุดไม่อยู่ หึหึ”
“เริ่มแข็งแล้วนี่” พูดพร้อมเอามือไปโดน
“เหี้ยนี่”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” หัวเราะเสียงใส
“ปะ ไปที่กลุ่มกัน” จูงมือน้องเดินออกไป
กลุ่มที่ว่าก็ประกอบด้วยดิศ กาน ยู และเนศ ส่วนน้องเค้กก็อยู่ด้วยกัน
ตอนแรกฟาสบอกว่าไม่อยากให้มาเกลือกกลั้วกับพวกพี่ๆนิสัยไม่ดี
ผลคือโดนตบกระโหลก รอบวง -*-
ส่วนไอ้หมอ เป็นส่วนเกินของคณะมันจะมาทำไม แถมเรียนหนักตั้งแต่ต้นเทอม
ออกเรียนเช้า กว่าจะกลับก็ดึก บางคืนก็นอนที่คณะ
“น้องเค้กกินเหล้าเยอะขนาดนี้ น้องยังไม่เมาอีกเหรอคะ” เนศที่นั่งข้างๆถามน้อง
“ไม่ค่ะ เค้กไม่เคยเมาเลยซักครั้ง”
“รหัสสายนี้มันเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย แดกห่าไม่เคยเมา”
“พี่เนศคออ่อนเอง” ฟาสว่า
“อ่อนพ่อง กูแค่เมาเร็ว ฮ่าๆๆๆ”
แล้วมันแตกต่างกันม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
ร่ำสุรากันดึกดื่นค่ำมืด ตีหนึ่งก็แล้ว ตีสองก็แล้ว
เพราะไม่มีเรียนอีกสองวัน หลายๆคนเลยกินกันไม่เลิก
“น้องเค้กนี่น่าร้ากกกกจริงๆ มาเป็นแฟนพี่ม้ายยย” ไอ้เนศเสียงยาน
“พี่ยังไม่มีแฟนเหรอเนี่ย?” เค้กถามอย่างไม่ได้คิดอะไร
“ม้ายยย..ไม่มี”
“ไม่เชื่อหรอก พี่เนศออกจะหล่อแบบนี้”
“แฟน เฟินไร พี่ไม่เคยมีหรอก”
“บอกเขาไปสิว่าแฟนไม่มี มีแต่ผัว”
เนศที่สติเริ่มถอย ก็ยังมีพอที่จะแยกแยะออกได้ว่าเสียงใคร แล้วเล่นมาพูดแบบนี้
ทั้งโต๊ะมองลุงกับเนศสลับกันไปมา งง...ใช่ งงมาก
“คุณพูดอะไรน่ะ” เนศสีหน้าไม่ดี
“ลุงพูดเรื่องจริง”
เรื่องจริงที่เขาเพิ่งจะยอมรับกับตัวเอง ว่าเขา..ชอบเนศ
เนศหันไปมองเพื่อนรอบโต๊ะ ทุกคนเงียบ สีหน้าสงสัยใคร่รู้
โชคดีที่ในร้านไม่มีใครมาก และตรงนี้ไม่ใช่จุดสนใจ
แล้วลุงก็ไม่ใช่คนเสียงดังโวยวาย เขาเป็นผู้ใหญ่มากพอ
“ไม่..ไม่จริง ผมมีแฟนแล้ว คุณน่ะไม่เกี่ยว”
“หึ ไหนละแฟน? อย่าบอกนะว่าแม่หนูคนนี้” หมายถึงเค้กที่นั่งมองอยู่
เนศหันไปสบตาเค้ก “ใช่ น้องคนนี้แหละ”
“เนศรู้ตัวเองมั้ย ว่าเป็นคนที่โกหกไม่เก่งเลย”
“ผะ..ผม ไม่ได้โกหก”
“ไม่ได้โกหกแล้วหลบตาทำไม?”
“....” เนศเม้มปากแน่น น้ำตาจะไหลอยู่ร่อมร่อ
“หาที่เงียบๆคุยกันเถอะ” ดึงข้อมือเนศให้เดินตาม
“ขอโทษนะหนุ่มๆ ขอยืมตัวเพื่อนเราหน่อยนะ” พูดก่อนจะเดินออกมาโดยที่มีเนศเดินตามไปอย่างง่ายดาย
.
.
.
พี่ยูกลับมาที่ห้องก็เจอกับไอ้หมอนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ
เห็นไอ้หมอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ก็ยิ้มตอบกลับไป
มันถอดแว่นแล้วเดินเข้ามาหา กอดเอวแล้วหอมแก้ม
“มีเรื่องจะถามหน่อย” เอามือดันอกไอ้หมอไว้
“ครับ?”
“มึงรู้เรื่องของลุงมึงกับไอ้เนศมั้ย?”
“อืมม...จะว่ายังไงดีล่ะ? ผมก็ไม่แน่ใจ”
“ยังไง?”
“ลุงโทรมาหาผม เรื่องจิปปาถะ เช่นหอที่เรานอนใครนอนห้องไหนบ้าง อะไรแบบนี้ บางครั้งก็ถามว่าพี่เนศเป็นยังไง”
“แล้ววันนี้มึงได้เล่าเรื่องที่กูไปเลี้ยงกันที่ผับมั้ย?”
“ครับเล่าไป เพราะลุงถามหาพี่ยูว่าไม่อยู่ด้วยกันรึไง”
“วันนี้ลุงมึงไปหาไอ้เนศที่ผับแล้วก็เถียงกัน คือกูก็สงสัยตั้งแต่เรื่องที่ไปทะเลแล้วว่ามันแปลก”
“พี่ยู..” ไอ้หมอเรียกเสียงเบา เอามือจับหน้าให้พี่ยูหันมามองกันตรงๆ
“....” มองหน้า
“ใจเย็นๆ” ยิ้ม
พี่ยูถอนหายใจ “อืม”
“อะไรเป็นอะไรเรายังไม่รู้เลย อย่าเพิ่งใจร้อนน่า..นะ”
“เออ รู้แล้ว”
“งั้นคิ้วเนี่ย ก็คลายซะทีสิครับ” เอานิ้วจิ้มตรงหัวคิ้ว
“โว๊ะ! ไปอ่านหนังสือไปไอ้หมอ” ปัดมือมันออกก่อนจะเดินไปนอนที่เตียง สัมภาระทุกอย่างกองไว้ที่พื้น
.
.
.
ลุงนันดึงให้เนศขึ้นรถไปด้วยกัน
ระหว่างทางเนศไม่พูดมาจา ได้แต่ทอดสายตามองออกไปข้างนอก ถนนที่เงียบสนิท
ไม่เข้าใจว่าลุงต้องการอะไรกันแน่ ทำไมต้องทำเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันด้วย
แล้วคำพูดนั่นมันอะไร “ผัว”งั้นเหรอ ???
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ลุงก็หันมามองเนศที่นั่งเงียบเป็นระยะ
ถอนหายใจออกมาหนักๆเมื่อเห็นคนข้างกายเงียบ
“คุณต้องการอะไรกันแน่?” แต่จู่ๆเนศก็หันหน้ามาถามตน
“...”
“ไหนว่าเราจะไม่เจอกันอีก”
“...”
“ผมจะทำอะไร จะไปไหน จะมีแฟน มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณเลยซักนิด!”
“เกี่ยวสิ!”
“ไม่ เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเถอะ”
“ไม่จบ เนศเป็นของลุง เป็นเมียลุง!”
“จบไปแล้ว ผมบอกว่าจบก็คือจบ เราไม่เกี่ยวข้องกัน ขอร้องละ...”
เนศน้ำตาไหลออกมา ลุงตกใจมากเลยขับรถเข้าข้างทาง
“เนศ..”
“ขอร้องละ...อย่ามายุ่งกับผมได้มั้ย”
ดึงเนศเข้ามากอด “อย่า..อย่าร้องไห้”
“ขอร้อง...ถ้าไม่รักกันก็อย่ามายุ่ง”
“....” พูดไม่ออก
“คืนนั้น..ผมไม่น่าเลยจริงๆ เราไม่น่ามีเซ็กส์ด้วยกัน” น้ำตาของเนศไหลจนเปียกบ่าของลุงไปหมด
“ขอโทษ..”
“ฮึก......”
“ขอโทษนะ” ลูบหลัง..แผ่วเบา
“ผมไม่ชอบ..ไม่ชอบที่คุณทำเหมือนผมเป็นโสเภณี มานอนกับผมทั้งที่ไม่ได้คิดอะไร”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น!?” ประคองหน้าของเนศขึ้นมาให้สบตากัน
“แล้วจะให้ผมคิดยังไงละ มานอนกับผมแล้วก็หายไป มันเป็นแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว”
ทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาของเนศ เจ็บในอก...คำพูดของเนศราวกับใบมีด
ปักไปที่ใจ ไม่เคยคิดเลยซักครั้ง ไม่เคยเลย
“ขอโทษ..อย่าคิดแบบนั้นเลยนะ ขอโทษที่ทำให้เราคิดแบบนั้น”
“ไม่ต้องมาขอโทษผม” ดึงดันออกจาอ้อมกอด
แต่ก็โดนคว้าแขนยาวๆนั่นเอาไว้
พอผละออกมาเนศก็ได้เห็นสีหน้าของลุงชัดๆ
....ทำไมต้องทำสีหน้าและสายตาเจ็บปวดแบบนั้นด้วย“อย่า..อย่าทำเหมือน..รักกัน ทั้งที่..ไม่ได้รักนะ คุณรู้มั้ยว่า..มันทรมาน”
เอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากตาที่บวมช้ำของเนศ
“อย่ามาทำเป็น..ใจดี ทั้งที่จริงๆแล้ว..คุณมันใจร้ายยิ่งกว่ายักษ์มาร”
ดึงเนศเข้ามากอดอีกครั้ง ลูบผมลูบหลังแผ่วเบา..อ่อนโยน
“ขอร้องละ..ครับ ปล่อยผมไปเถอะ ถ้าไม่คิดจะรักกัน”
....เหนื่อยเหลือเกิน กว่าจะพูดได้แต่ละประโยค เหมือนจะหมดแรง“ปล่อยไม่ได้..ไม่มีวันปล่อย ไม่มีทาง”
“แล้วจะรั้งผมไว้เพื่ออะไร?”
“ถ้าเวลาอยู่ไกลกันแล้วคิดถึงทุกอย่างของอีกฝ่าย อยากกอด อยากจูบ อยากสัมผัสร่างกายนั้น
ถ้าเวลาเห็นน้ำตาของอีกคนแล้วเจ็บปวด เขาเจ็บเรายิ่งเจ็บกว่า เจ็บจนอกจะแตก
ถ้าสิ่งแบบนี้เรียกว่าความรัก...มันก็คงเป็นเพราะความรัก ที่จะใช้รั้งเนศเอาไว้”
“คุณพูดอะไร?” ผละออกมามองหน้าลุงอีกรอบ ..ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
ฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า?!
“พูดสิ่งที่อยู่ในนี้” ชี้ไปที่หัวใจ
“ขอโทษที่ไม่เคยพูดอะไร เพราะลุงก็ไม่มั่นใจในตัวเองถ้าเป็นเรื่องของเนศ” ยื่นมือไปไล้น้ำตาออกจากข้างแก้ม
“ขอโทษนะที่ลุงทำให้เราเจ็บปวดขนาดนี้ ยกโทษให้ได้มั้ย?”
น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ
“อย่าร้องไห้อีกเลยนะคนดี” กอดแนบอก จนเนศได้ยินเสียงหัวใจของลุงและตัวเองเต้นแรงเหมือนกัน
“ผมถ้าได้ร้องไห้หนักขนาดนี้แล้ว..มันหยุดยาก”
“ฮ่ะๆๆ ยกโทษให้แล้วใช่มั้ย?”
“ผมไม่เคยโกรธ”
“แล้ว?”
“ผมแค่เสียใจ น้อยใจ เยอะนะ”
“ขอโทษนะ ขอโทษ”
“คุณหยุดขอโทษซะทีเถอะ”
“อืม...แต่ว่า เรียกลุงเหมือนเดมได้มั้ย? เรียกคุณแล้วมันดูห่างเหินจัง”
“......ลุง”
ลุงนันยิ้ม “ตอนนี้..เรากำลังคบกันใช่มั้ยนะ?”
“ผมไม่รู้...แต่ลุงบอกว่าผมเป็นเมียลุงได้ไง” เนศหน้าร้อนวาบๆ
“ก็มันเรื่องจริง”
“ไม่จริงซะหน่อย..ผมเป็นผู้ชายนะ”
“ผู้ชายก็เป็นเมียได้ไม่รู้รึไง”
“ไม่เอา ผมเป็นผู้ชายนะ แมนๆด้วย”
“ฮ่ะๆๆ แล้วใครว่าเนศไม่แมน”
“ไอ้คำนั่นแหละ ฟังแล้วแปลกๆ”
“แต่มันจริงๆนี่นา”
“ไม่เอา ไม่พูดแล้ว” ผละตัวออกมา เริ่มเมื่อย
“อืมม” ขยี้ผม
“จะพาผมไปไหน?”
“ที่ไหนก็ได้ที่เนศอยากไป”
“แล้วลุงไม่ต้องทำงานเหรอ?”
“ฝากงานไว้แล้ว”
“อืม..ที่ไหนก็ได้ ตอนนี้ผมง่วงจะตายแล้วละ”
“งั้นกลับหอเนศนะ”
เนศพยักหน้า แล้วลุงก็ขับรถวกกลับไปทางเดิที่ขับมาเพื่อที่จะกลับไปที่หอของเนศ
อาบน้ำด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรกันหรอกนะ แต่งตัวท่าแป้งจนตัวหอม
คืนนั้นเนศนอนหลับลงไปในอ้อมกอดของคนที่ทำเขาเจ็บช้ำมามากเหลือเกิน
แต่ตอนนี้คนคนนี้ก็ทำให้เขามีความสุข ในชั่วข้ามคืน
บนเตียงเล็กๆนั่น เราสองคนนอนกอดกัน
มีความสุขจริงๆ
TBC,,,
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเขียนออกมาแบบนี้ได้อย่างไร~~~~~~~~ 
ที่มันช้าบางที ไม่ใช่เพราะอะไร เราปั่นโดยที่ไม่มีพล๊อตอยู่ในหัวเลยจ่ะ
คือ..พอนั่งหน้าคอมปุ๊ป ก็ต้องมาคิดคราวๆว่าจะให้โน่นนี่นะ คล้ายๆกับด้นสดเนี่ยแหละ
ตอนนี้ทุกคนก็มีความสุขแล้วเนอะ ตอนหน้าจบเลยดีมั้ยจ้าาาา???
// โดนกระโดดถีบ 
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคอมเม้นค่าา 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 953648 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก